Η «δημιουργική (;) καταστροφή» του μιντιακού κατεστημένου...

Από το http://papagalomegalo.wordpress.com/ Έχω έναν καλό φίλο, ο οποίος επιμένει ότι το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος προκειμένου να «...

Από το http://papagalomegalo.wordpress.com/

Έχω έναν καλό φίλο, ο οποίος επιμένει ότι το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος προκειμένου να «περάσει» τις απόψεις του προς την κοινωνία, και ταυτόχρονα να δημιουργήσει και έσοδα, είναι να δράσει ως κινητήριος δύναμη για τη δημιουργία ενός νέου έντυπου μέσου, ημερήσιου ή περιοδικού.
Σωστή σκέψη, η δημιουργία νέων Μέσων, γιατί η ενημερωτική αγορά, στην Ελλάδα αλλάζει, λάθος όμως κλάδος, ο έντυπος. Γιατί η ενημέρωση στο χαρτί τελειώνει. Και δεν αποκλείεται, στην περίπτωσή μας, να τελειώσει και κάπως απότομα, λόγω σωρείας προβλημάτων της έντυπης βιομηχανίας, με τα οποία κανείς δεν ασχολήθηκε όλα αυτά τα χρόνια.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα περιοδικά, τα οποία στην ελληνική αγορά έχουν ...

συχνότητα εμφάνισης ίδια με τα κομμωτήρια, τα φαρμακεία και τις ‘μικρομαρκέτες’ της γειτονιάς. Κάποτε η Ένωση Περιοδικού Τύπου προσπάθησε να τα μετρήσει. Τα βρήκε «περίπου» 900 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η αγορά περιοδικού τύπου, εκτός από τις μερικές δεκάδες που είναι περισσότερο ή λιγότερο γνωστά, είναι χαοτική. Μόνο το μητρώο της ΓΓ Ενημέρωσης γνωρίζει την πραγματικότητα για έναν και μόνο λόγο: διότι εκεί εγγράφονται οι εκδόσεις προκειμένου να λάβουν την ατέλεια του ταχυδρομείου. Οποιοσδήποτε μπορεί να αποδείξει ότι τυπώνει έστω 10 τεύχη ετησίως, ταχυδρομεί χιλιάδες αντίτυπα, έναντι συμβολικού ποσού (τα διαφυγόντα έσοδα των ΕΛΤΑ είναι ανυπολόγιστα). Στρεβλώσεις και χαριστικές ρυθμίσεις, που συντηρούν μία αγορά για να μην πεθάνει. Για ποιό λόγο άραγε; Σε εποχή κρίσης και εξοικονόμησης εσόδων.
Στην αγορά των εφημερίδων, τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Γιατί, εκτός από τους 3-4 (;) μεγάλους ομίλους του Τύπου, οι περισσότεροι μικρο-εκδότες (με εφημερίδες που η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων ούτε καν γνωρίζουν την ύπαρξή τους) συνεχίζουν να υπάρχουν για 3 λόγους: πρώτον, το πακέτο της αποδελτίωσης που φθάνει κάθε πρωί στα γραφεία της εξουσίας (πολιτικής και οικονομικής, με έμφαση στη δεύτερη), δεύτερον, την κρατική διαφήμιση για την οποία «σφάζονται παλικάρια», και τρίτον, τα μανταλάκια των περιπτέρων, όπου μαζεύονται οι τζαπατζήδες για την πρωϊνή ανάγνωση στα πρωτοσέλιδα. Το τελευταίο δεν προσθέτει τίποτα, μόνο την αυτοϊκανοποίηση της ύπαρξης.
Για αυτούς που ξέρουν, όλα αυτά είναι αυτονόητα. Για την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών είναι terra incognita. Γιατί να νοιάζονται άλλωστε; Απλώς, ας τονιστεί κάτι που έχει σημασία: Ας σταματήσει η κρατική χρηματοδότηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Είναι πλέον ντροπή. Ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, επιτέλους. Ας πληρώσουν την εργοδοτική εισφορά από την τσέπη τους, ας απασχολήσουν μόνο όσους εργαζόμενους μπορούν να πληρώσουν, και εντέλει, αν θέλουν (για δικούς τους λόγους) να διατηρούν ζημιογόνα Μέσα, ας τα πληρώνουν οι ίδιοι, όχι οι πολίτες.
Η κρίση είναι ευκαιρία και απόλυτη δικαιολογία για ριζοσπαστικές αλλαγές όχι μόνο στον κλάδο των ΜΜΕ, αλλά και στην ίδια τη ζωή. Απ’ ό,τι φαίνεται, σε ορισμένους τομείς, την «καταστροφή» δεν την αποφεύγουμε. Ας είναι τουλάχιστον «δημιουργική»…