Πού (το) πάει η αριστερά...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου . Τις οδύνες του τέλους της μεταπολίτευσης βιώνει και η κοινοβουλευτική αριστερά στην Ελλάδα. Ως βασικός συντελεσ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
.
Τις οδύνες του τέλους της μεταπολίτευσης βιώνει και η κοινοβουλευτική αριστερά στην Ελλάδα. Ως βασικός συντελεστής του μεταπολιτευτικού οικοδομήματος έχει ενσωματώσει πολιτική κουλτούρα, ρόλους και ηγετικές συμπεριφορές που φαντάζουν μάλλον ασύμβατες ως προς τις προσβλέψεις του ευρύτερου εκλογικού σώματος στη χώρα μας. Στο ΚΚΕ παρατηρείται μια σταθερή γραμμή που ενισχύει τη ταυτότητα του κόμματος ως ψευδολενινιστική φιγούρα προσηλωμένη στον εργασιασμό - διανθισμένη μάλιστα με ατημέλητο επικοινωνιακό προσωπείο, το οποίο δήθεν τονίζει την επαναστατικότητα του συνόλου.
Από την άλλη, στο «κλουβί με τις τρελές» (ΣΥΡΙΖΑ) τα πράγματα έχουν...

λάβει διαστάσεις φαρσοκωμωδίας. Οι Συνιστώσες αμφισβητούν την ανάγκη ύπαρξης ή την ύπαρξη Συνισταμένης ταλαιπωρούμενες περιοδικά από κρίση ταυτότητας.
Ποιος αλήθεια είμαι εγώ και που πάω, μοιάζει να αναρωτιούνται όσοι στον Συνασπισμό πάσχουν από… ρευματικά (αυτο-άνοσο το άτιμο το νόσημα), δηλαδή όσοι αγωνίζονται για το δικαίωμα πολιτικο-ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού τους μέσω των θεσπισμένων ρευμάτων του κόμματος.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αριστερά αποτρελάθηκε θα διαπίστωνε ίσως ο απροκατάληπτος πολίτης παρακολουθώντας τα τελευταία επεισόδια στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ή την σύγχρονη ρητορεία της οπισθοδρομικής κομπανίας του ΚΚΕ/Κανέλλη.
Όχι, όμως, δεν πρόκειται ακριβώς περί αυτού! Η αριστερά, σε ηγετικό επίπεδο, αντιλαμβάνεται ή διαισθάνεται ότι χάνει ολοένα και περισσότερο τα σημεία αναφοράς της – ιδεολογικής, ηθικής, πολιτικής και εκλογικής – στην Ελληνική κοινωνία και πανικόβλητη αναζητεί διέξοδο είτε ανακυκλώνοντας μαρξίζουσες δοξασίες, είτε αναμοχλεύοντας ζητήματα προσανατολισμού και ηγετικής φυσιογνωμίας.
Το πρόβλημα παρόλα αυτά για την αριστερά είναι εντελώς διαφορετικό. Το μεν ΚΚΕ επέλεξε για λόγους αυτοσυντήρησης να προστατεύσει την μοναδικότητά του εντός ενός καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, δίχως να αντιλαμβάνεται ότι θα συμπαρασυρθεί στην πτώση και θα φθαρεί αναπόφευκτα από τη διαδικασία αναπροσδιορισμού του συνολικού συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα. Ο δε ΣΥΝ, πολύ πιο ευαίσθητος στις πολιτικές μεταβολές, δείχνει να ταλαντεύεται αναφορικά με τον ρόλο του ως κόμμα διαμαρτυρίας ή κόμμα εξουσίας.
Το ζήτημα, λοιπόν, για τον Συνασπισμό και συνακολούθως για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον πιο κρίσιμο, καθώς αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί το συνολικό πολιτικό μόρφωμα (ΣΥΡΙΖΑ+ΣΥΝ) να κρατήσει δυο καρπούζια (πολιτική διαμαρτυρία, κυβερνητική πρωτοβουλία) κάτω από την ίδια μασχάλη, παρά την προσπάθεια να διακριθούν οι ρόλοι μεταξύ Αλαβάνου και Τσίπρα. Με άλλα λόγια ο δυισμός στον πολιτικό ρόλο και όχι τόσο στο πλαίσιο του ηγετικού μοντέλου αυτού του φορέα είναι εκείνο ακριβώς που υπονομεύει μεσοπρόθεσμα την ίδια του την ύπαρξη.
Μόνον που στις σύγχρονες μεταμοντέρνες κοινωνίες ( η Ελληνική ασχέτως αν μας αρέσει ή όχι μεταβάλλεται σε μια από αυτές) κόμματα διαμαρτυρίας δεν έχουν θέση στα εθνικά κοινοβούλια, καθώς τον αντίστοιχο ρόλο έχουν επωμισθεί η κοινωνία των πολιτών και επαναστατικοί, ριζοσπαστικοί πολιτικοί φορείς, αλλά και καλά οργανωμένες ομάδες συμφερόντων που δεν είναι σε θέση ή δεν επιθυμούν να διεκδικήσουν συγκυριακά αυτόνομη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Σήμερα στην Ελλάδα τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αριστεράς έχουν σημαντικό ρόλο στο βαθμό που καταστούν φορείς άρθρωσης ολοκληρωμένης κοινωνικής και εξωτερικής πολιτικής, η οποία θα πείθει για την δυνατότητα άμεσης εφαρμογής της, χωρίς να παραπέμπει σε μυθικές υπερβάσεις. Δηλαδή στο μέτρο που τα κόμματα αυτά διεκδικήσουν την εξουσία με τα μέσα που διαθέτει η αστική δημοκρατία και αναπτύξουν ένα ρεαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα βασισμένο σε ένα στρατηγικό μετασχηματισμό των όρων της άσκησης πολιτικής και του αναπτυξιακού προσανατολισμού της κοινωνίας, εντός του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου συστήματος. Αναφέρομαι προδήλως σε ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο, για εκδημοκρατισμό, κοινωνική προστασία και επαναπροσδιορισμό του δημόσιου χώρου δίχως το καπέλωμα του κράτους ή/και του κόμματος και των συντεχνιών.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρώ το ΚΚΕ κοινοβουλευτικό απόβλητο, δίχως ρόλο στη Βουλή, Κάθε άλλο. Απλώς ο ρόλος που η ηγεσία του ΚΚΕ επέλεξε το αναγορεύει μάλλον σε μορφή εξουσιαστικής αντίστιξης στη κοινοβουλευτική τάξη της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Τα ευρύτερα, όμως, κοινωνικά στρώματα αναζητούν μια διαφορετική αριστερά, η οποία συναρθρώνοντας τα λεγόμενα λαϊκά αιτήματα να διεκδικεί την κυβερνητική αποκρυστάλλωσή τους και όχι την αντιπολιτευτική θεμελίωσή τους.
Μέχρι πρόσφατα είναι αλήθεια ότι τα αντιδημοκρατικά εκλογικά συστήματα απέτρεπαν την ηγεσία της αριστεράς να διεκδικήσει κυβερνητικό ρόλο, σήμερα όμως με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο που στρεβλώνει σημαντικά λιγότερο την αριστερή αντιπροσώπευση δεν υπάρχει κανείς λόγος τα κόμματα της αριστεράς να μην διατυπώνουν συγκεκριμένη πρόταση κυβερνητικής εξουσίας, υποστηρίζοντας ένα συμμαχικό σχήμα που θα αναδείξει πρωθυπουργό και υπουργικό συμβούλιο στελεχωμένο από μη-βουλευτές, για την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου προγράμματος διεξόδου από την ποικιλόμορφη κρίση που μαστίζει τη χώρα, με όρους κοινωνικούς, δημοκρατικούς, οικολογικούς και αξιοκρατικούς.
Αν ήθελε μάλιστα κάποιος να μιλήσει τη μικροκομματική διάλεκτο - την οποία ίσως καταλαβαίνουν καλύτερα οι ηγεσίες – θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αν στις επερχόμενες εκλογές «πρωτεύσει» το ΠΑΣΟΚ, δίχως να κερδίσει αυτοδυναμία, τότε ο κίνδυνος για μια εξουσιαστικά ανερμάτιστη φιλελεύθερη/ανανεωτική αριστερά θα ήταν μεγάλος, καθώς ΠΑΣΟΚ και Οικολόγοι ίσως να σχημάτιζαν κυβέρνηση, με την εναλλακτική αριστερά να συνθλίβεται μεταξύ ΚΚΕ και «πράσινο-σοσιαλδημοκρατίας».
Αν ο Συνασπισμός δεν αντιληφθεί τα νέα δεδομένα στο πολιτικό μας σύστημα, το οποίο θα μεταβληθεί αναγκαστικά εξαιτίας της απόλυτης φθοράς και διαφθοράς του καθεστώτος και δεν εσωτερικεύσει με ευθύνη και σοβαρότητα τους νέους όρους του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού που διαμορφώνονται, παράλληλα με τις νέες προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας και δεν αποφασίσει να αφήσει την εσωστρέφεια, βγαίνοντας μπροστά και διατυπώνοντας με θάρρος, αυτός πρώτος, μια ολοκληρωμένη πρόταση στρατηγικής συμμαχίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ- Οικολόγων, μάλλον θα συνεχίσει για πολύ ακόμη την αναζήτηση… ταυτότητας και ηγέτη.
Μόνον που, στην πραγματικότητα, η ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά δεν πάσχει από ταυτότητα, το θάρρος λείπει και η αποφασιστικότητα να υπερβεί τις προκαταλήψεις, τα συμπλέγματα και τις αγκυλώσεις που συνοδεύουν την πορεία του χώρου μετά τη διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματος και το αποτυχημένο, πολιτικά παραμορφωτικό εγχείρημα της Ενωμένης Αριστεράς.
Αρετή και τόλμη λοιπόν χρειάζεται και ολίγος, ίσως …αλτρουισμός!