Για τη συμπλήρωση 13 ετών από τη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού...

Aπό τον Πατριωτικό Ελληνικό Σύνδεσμο . 13 χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μαύρη μέρα του Αυγούστου του '96. 13 ολόκληρα χρόνια από τότε που...

Aπό τον Πατριωτικό Ελληνικό Σύνδεσμο

.

13 χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μαύρη μέρα του Αυγούστου του '96. 13 ολόκληρα χρόνια από τότε που η παγκόσμια κοινή γνώμη έμενε εμβρόντητη από το μέγεθος της τουρκικής κτηνωδίας. Κανείς μας δεν ξέχασε το σύγχρονο ήρωα Σολωμό Σολωμού, αυτό το παληκάρι, τον αδελφό μας απ'την Κύπρο που μαυροντυμένος λίγο μετά την κηδεία του ξαδέλφου του Τάσου Ισαάκ, περνούσε το οδόφραγμα της Δερύνειας.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ξέφυγε από τους δικούς του που προσπαθούσαν μάταια να τον συγκρατήσουν. Ούτε οι κυανόκρανοι του ΟΗΕ στάθηκαν ικανοί να συγκρατήσουν έναν Έλληνα οργισμένο και αποφασισμένο για εκδίκηση. Έναν άνθρωπο που το βλέμα του είχε γίνει θολό από το μίσος και το τσιγάρο που έκαιγε στο στόμα του ήταν ικανό να κάψει όλη τη γη. Ο άτιμος ιστός με τη σημαία των μογγόλων έστεκε εμπρός του. Ήταν τόσο κοντά. Πιο κοντά από ποτέ. Πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο από τα εκατομμύρια των Ελλήνων που χρόνια...

ονειρεύονταν το γκρέμισμά του. Εκείνος τον αγκάλιασε κι άρχισε να σκαρφαλώνει πάνω του. Πάντα με το τσιγάρο να σιγοκαίει. Το γελοίο κόκκινο πανί τους περίμενε το κατέβασμά του. Και ξαφνικά ήρθε το τέλος. Ένα τέλος ένδοξο. Μια αυλαία ηρωική σε ένα θέατρο παραλόγου. Αυλαία κατεβασμένη από σφαίρα. Λυτρωτική. Από αυτές που γράφουν ιστορία και μετατρέπουν τους απλούς ανθρώπους από κοινούς θνητούς σε αθάνατους ήρωες της φυλής μας. Καλύτερα να φύγεις από σφαίρα παρά από καρκίνο.
13 χρόνια πέρασαν και κανείς μας δεν ξέχασε εκείνες τις εικόνες που χαράχτηκαν στη μνήμη μας για πάντα. Ήμασταν νέοι και θυμόμαστε σα χτες μικρά παιδάκια να συζητάνε μεταξύ τους και να λένε "Μακάρι να ήμουνα εκεί και να κρατούσα ένα πολυβόλο..". Θυμόματε τους τοίχους των σχολείων και τους δρόμους της Λάρισας γεμάτους από συνθήματα κατά του Ντεκτάζ. Όχι κανείς μας δε σε ξέχασε Σταυραετέ της Δερύνειας. Κανείς. Αυτό που ξεθώριασε στο πέρασμα του χρόνου είναι η οργή του κόσμου που έβραζε, τόσο για το δικό σου το χαμό, όσο και για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ.
Εκείνο όμως που ξεχάστηκε εντελώς ήταν η υπόσχεση της τότε ελληνικής κυβερνήσεως. Μια υπόσχεση περί καταδίκης στα ευρωπαϊκά δικαστήρια του δολοφόνου σου. Εκείνου του δίποδου κτήνους που όπως αργότερα μάθαμε τύχαινε να είναι ψευδουπουργός του μορφώματος του Ντεκτάζ.
Ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος δεν ξεχνά ποτέ. Δίνουμε την υπόσχεση πως την ώρα του Μεγάλου Ξεσηκωμού, οι λαϊκές εθνικιστικές δυνάμεις, θα φροντίσουν να τον φέρουν στην Ελλάδα δεμένο πισθάγκωνα. Εκεί μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και παρουσία χιλιάδων Ελλήνων θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Η Νέμεσις θα επέλθει. Το τσιγάρο σου που ακόμη σιγοκαίει θα σβήσει στην κόγχη του ματιού του. Έτσι όπως θα είναι φοβισμένος και με το ένα του μάτι να μας κοιτά, θα αποκεφαλιστεί με σπαθί από το πολεμικό μουσείο. Όποιος φεύγει φοβισμένος χίλιες φορές πεθαίνει. Κι εσύ Σολωμέ σίγουρα φοβισμένος δεν έφυγες ποτέ.
ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ
Για το Δ.Σ
Ο Πρόεδρος Χάμος Αστέριος
Ο Γραμματέας Τσιλοπάνος Πάρις