H γενιά της κατάθλιψης και της απόδρασης...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης Μεγαλωμένοι με πάρτι γενεθλίων σε παιδότοπους. Μεγαλωμένοι με τη «δεξιότητα» να αναγνωρίζουν τις αυθεντικές μ...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Μεγαλωμένοι με πάρτι γενεθλίων σε παιδότοπους.
Μεγαλωμένοι με τη «δεξιότητα» να αναγνωρίζουν τις αυθεντικές μάρκες από το νηπιαγωγείο.
Μεγαλωμένοι με game boy & play station
Mεγαλωμένοι μέσα σε μια πραγματική ή εικονική ευμάρεια
Μεγαλωμένοι με την ψευδαίσθηση πως μπορούν να έχουν, ότι επιθυμήσουν, με την πρόσφατη κρίση άρχισαν ήδη να διαισθάνονται ότι, «the game is over».
Πολλοί από αυτήν τη γενιά έχουν μπει ήδη στην κρεατομηχανή που λέγεται «αγώνας επιβίωσης».
Η Αννα (29), με σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό στις πολιτικές-οικονομικές επιστήμες, με τρεις γλώσσες, και επαγγελματική εμπειρία εντός έτους στις Βρυξέλλες, έχει στείλει ήδη πάνω από 200 βιογραφικά δίχως να πάρει μια θετική απάντηση.
Ο Γιώργος(33), με σπουδές επίσης σε Ελλάδα και εξωτερικό στη χημεία, με μεταπτυχιακό, με ένα χρόνο εργασιακή εμπειρία στο Αμβούργο, αγωνίζεται εδώ και ένα χρόνο να βρει μια αξιοπρεπή δουλειά.
Η Αντιγόνη (27), με σπουδές στην αρχαιολογία, με μεταπτυχιακό, με διετή εργασιακή εμπειρία σε ανασκαφές, εργάζεται σε μια Μη κερδοσκοπική Εταιρεία σαν υπάλληλος γραφείου με 750 ευρώ και...
θεωρείται σχετικώς τυχερή, που έχει έστω μια δουλειά.
Ακόμη και εκείνοι που έχουν δουλειά, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα, ζουν μέσα στη διαρκή ανασφάλεια, ότι σε ένα εξάμηνο ή χρόνο ίσως μπουν στη λίστα των ανέργων. Με τη βοήθεια των γονιών και των παππούδων, πολλοί από αυτήν τη γενιά, έχει ακόμη μια αίσθηση σχετικής ευμάρειας, όχι όμως και ασφάλειας και δίχως μια σιγουριά για το μέλλον δεν ζει κανείς, πόσο μάλλον να κάνει οικογένεια.
Οι αναφορές των γονιών τους για τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας και τους κοινωνικούς αγώνες της μεταπολίτευσης είναι για τους περισσότερους αφηρημένες έννοιες που τους αφήνουν αδιάφορους. Όταν σε μια κοινωνία έχουν λίγο-πολύ όλοι τα ίδια προβλήματα είναι κάπως υποφερτό. Όταν όμως ζεις σε μια κοινωνία, όπου κάποιοι λίγοι, όχι απαραιτήτως οι ικανότεροι ή οι καλύτεροι, έχουν συσσωρεύσει ένα τεράστιο πλούτο με κομπίνες και απάτες, τότε ο πόνος είναι αβάσταχτος και όπως λένε πολλοί «αν ο 20ος αιώνας χαρακτηρίστηκε ως ο αιώνας του άγχους, ο 21ος προαναγγέλλεται ως ο αιώνας της κατάθλιψης». Ο κόσμος μέσα στον οποίο καλείται να ζήσει η νέα γενιά χαρακτηρίζεται από ανασφάλεια, αποσπασματικότητα, ασυνέχεια και ανακολουθία.
Αυτό που την τρομάζει δεν είναι τόσο το χαμηλό εισόδημα, όσο η διαρκής ανασφάλεια. Ακόμη κι εκείνος που έχει δουλειά, όταν γνωρίζει ότι έξω από την πόρτα περιμένουν χιλιάδες νέοι άνεργοι με τα ίδια ή και περισσότερα προσόντα, είναι έτοιμος για όλα και εδώ το «όλα» μπορεί να σημαίνει πολλά. Όταν γνωρίζεις ότι αν βρεθείς για λίγο έξω από τα τείχη, είναι τρομαχτικά δύσκολο να σε αφήσουν να ξαναμπείς μέσα, σε πιάνει πανικός, διότι γνωρίζεις ότι ένα κενό στο βιογραφικό είναι ήδη σαν μια μορφή αναπηρίας.
Όταν μέσα σε όλα αυτά, ακούς από κάποιους βολεμένους, όπως π.χ. τον κύριο Α. Ανδριανόπουλο, που έχουν βολέψει και τα εγγόνια τους να μιλούν για την «Κοινωνία του Ρίσκου: «Η ταυτότητα της εποχής μας σημαδεύεται από την κυρίαρχη παρουσία του ρίσκου σε κάθε φάση της ζωής. Η αβεβαιότητα είναι η μόνη βεβαιότητα και οι πιθανότητες της επόμενης στιγμής είναι ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας. …Εφόσον λοιπόν αυτό θα είναι το μέλλον, καλό είναι να συνηθίσουμε να βλέπουμε την αβεβαιότητα σαν μια καθημερινή πλέον ρουτίνα», σου έρχεται να αρχίζεις να κραυγάζεις στη μέση του δρόμου. Οποιος δεν έχει νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή του «την αδυναμία…να μπορεί να πει μ εμπιστοσύνη( στον εαυτό του και στο παιδί του) τα κατάφερα», δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει την απόγνωση του μακροχρόνια άνεργου, που η μοναδική ιδιοκτησία του είναι τα χέρια του και το μυαλό του και ο οποίος διαισθάνεται πως δεν τα χρειάζεται κανείς πλέον.
Άλλο πράγμα η αβεβαιότητα και το ρίσκο στη νεολιθική εποχή, που το πρόβλημα ίσχυε για όλους και άλλο στη μεταβιομηχανική εποχή, όπου όλα (γη, καλές θέσεις εργασίας, κ.λ.π.) είναι ήδη κατειλημμένα από μια ελίτ προνομιούχων.
Λένε, ότι οι άνθρωποι μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή τους με δύο τρόπους: Με τη φωνή τους ή με την απόδρασή τους. Στις πρόσφατες εκλογές, η νέα γενιά μας έδειξε με την αποχή της, ότι προτιμάει την απόδραση και αυτό είναι το πιο τρομαχτικό απ΄ όλα. Πιο τρομαχτικό ακόμη και από όλα αυτά τα φοβερά, που ακούγεται πως ετοιμάζουν εκείνοι που φοβούνται κοινωνικές εξεγέρσεις. Για όλη αυτή την τραγική και γκροτέσκα κατάσταση, η δική μου γενιά έχει την απόλυτη ευθύνη. Πολύ φοβούμαι ότι θα έρθει η στιγμή που η γενιά αυτή της ρώσικης ρουλέτας και της ανασφάλειας, θα φτύσει στους τάφους μας και θα έχει απόλυτο δίκαιο.