Το εκδικητικό κράτος - αράχνη...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης «Πάνω από 70.000 νομοθετήματα ισχύουν αυτήν τη στιγμή στην Eλλάδα. Στη χώρα μας θεσπίζονται νόμοι (περίπου 10...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

«Πάνω από 70.000 νομοθετήματα ισχύουν αυτήν τη στιγμή στην Eλλάδα. Στη χώρα μας θεσπίζονται νόμοι (περίπου 100 κάθε χρόνο), όχι μόνο για να καλυφθούν αδυναμίες προηγούμενων διατάξεων, για να αλλάξουν ριζικά μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, για να εναρμονιστεί η νομοθεσία μας με αυτήν της E.E., αλλά και για να βολευτούν οι ημέτεροι. Mε τις συμφεροντολογικές παρεμβάσεις ένας απλός νόμος παραμορφώνεται τόσο από τις πολυάριθμες άσχετες προσθήκες που καταντά τερατώδης. Kαι φυσικά φαυλοκρατικός, ανήθικος και βλαπτικός για το σύνολο. Πολυδαίδαλος και διάτρητος. Σαν τον ιστό της αράχνης. Που αιχμαλωτίζει τα μικρά έντομα, αλλά αφήνει τα μεγάλα αλώβητα να τον διατρυπούν». Αυτά έγραφε πριν πέντε περίπου χρόνια η T. Kαραϊσκάκη στην Καθημερινή. Στην τελευταία της πρόταση αναπαράγει τη διαπίστωση του Σκύθη Ανάχαρση για τους πολλούς νόμους της Αθήνας. Αυτό που είναι ήδη γνωστό εδώ και 2500 χρόνια, δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς να αλλάξει σε πέντε, ούτε σε πενήντα πέντε χρόνια.
Το βασικό πρόβλημα σήμερα δεν είναι μόνο η πολυδαίδαλη και...
διάτρητη πολυνομία όσο η αλά καρτ ερμηνεία και εφαρμογή των νόμων καθώς και η αυθαιρεσία. Από την εποχή του Μοντεσκιέ και της Γαλλικής Επανάστασης, σε όλα τα δημοκρατικά κράτη ισχύει η αρχή του διαχωρισμού των εξουσιών και του καταμερισμού των ευθυνών, όχι όμως και στην Ελλάδα. Οι περιπτώσεις Χριστοφοράκου και Καράβελα, ωμές παραβιάσεις κάθε έννοιας ισονομίας, δεν είναι τυχαίες, «εκτός ελέγχου» ή derapage, (ντεραπαρίσματος) όπως λένε οι γάλλοι, συμπεριφορών. Είναι συνειδητές επιλογές πατερναλιστικών και αλαζονικών εξουσιών που περιφρονούν κατάφωρα τον νόμο και τον πολίτη. Οι πρόσφατες περιπτώσεις κράτησης της Τσέκου, στην υπόθεση Ζαχόπουλου και της κράτησης της κόρης του Καράβελα δείχνουν το ήθος και ύφος αυτού του κράτους. Οι χειρότεροι δικτάτορες, ακόμη και οι σουλτάνοι δεν κυνήγησαν συγγενείς παρανομούντων. Το «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα», ισχύει στην Παλαιά Διαθήκη και στην Ελλάδα.
Μπορεί να είμαστε πάνω από 28 χρόνια μέλος στην ΕΕ, αλλά σε θέματα ουσιαστικού εκσυγχρονισμού η χώρα μας είναι πίσω, ακόμη και από την Τουρκία και θα αναφέρω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Πρώτο παράδειγμα: Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αν έχεις μια οικονομική απαίτηση από μια δημόσια υπηρεσία (από προμήθεια δημοσίου ή μια οποιαδήποτε οφειλή), κανείς δεν σε ρωτά αν οφείλεις στο δημόσιο ούτε σου ζητά φορολογική ή ασφαλιστική ενημερότητα. Υπάρχει αυστηρός διαχωρισμός εξουσιών. Αν σου χρωστά ο δήμος ή το νοσοκομείο είναι υποχρεωμένοι να σε πληρώσουν. Αν εσύ έχεις ένα οποιοδήποτε χρέος στο δημόσιο, αυτό είναι δουλειά των αρμοδίων υπηρεσιών να σε βρουν και να σου απαιτήσουν το οφειλόμενο ποσό. Το κράτος δεν είναι ο «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών». Δεν είναι ο δυνάστης, που επειδή δεν εμπιστεύεται τον πολίτη θα τον «πλαγιοκοπήσει», θα τον στριμώξει από παντού. Ετσι κι αλλιώς, αν είσαι Καναλάρχης ή κάποιος άλλος μεγάλος, ακόμη και αν χρωστάς δις στο ΙΚΑ, παίρνεις ασφαλιστική ενημερότητα. Ο νόμος ισχύει για τους μικροοφειλέτες.
Δεύτερο παράδειγμα: Για δεκαετίες, δεκάδες χιλιάδες έλληνες φοιτητές τους εξωτερικού που δεν είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, δεν μπορούσαν να ανανεώσουν το διαβατήριό τους. Οι φοιτητές των άλλων κρατών και το πιο ενδιαφέρον, οι τούρκοι και οι κούρδοι φοιτητές που είχαν το ίδιο πρόβλημα, μερικοί κούρδοι μάλιστα εδιώκοντο και για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και όμως το τουρκικό προξενείο, πιστό στην αρχή του διαχωρισμού των εξουσιών, τους ανανέωνε το διαβατήριό τους. Οι μοναδικοί φοιτητές που είχαν αυτό το πρόβλημα ήταν οι έλληνες και αυτό μου το είχαν επισημάνει υπάλληλοι των γερμανικών αρχών, οι οποίοι δεν μπορούσαν να ανανεώσουν την άδεια παραμονής δίχως έγκυρο διαβατήριο.
Αυτά είναι μερικά από τα παραδείγματα απομεινάρια του ελληνικού μετεμφυλιακού εκδικητικού κράτους, που βλέπει τον πολίτη σαν θήραμα.
Το κράτος οφείλει την οντότητά του στην συμφωνία όλων των μελών του να υπάρχει ένας θεσμός που θα του παρέχει ασφάλεια και θα του κάνει τη ζωή ευκολότερη και όχι κόλαση.