Να καταργηθούν οι εκλογές, καλύτερα μόνο δημοσκοπήσεις...

. Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου http://www.andrianopoulos.gr/ Τα αποτελέσματα των εκλογών χάλασαν το κλίμα που είχαν δημιουργήσει οι δημοσκοπήσ...

.

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
http://www.andrianopoulos.gr/

Τα αποτελέσματα των εκλογών χάλασαν το κλίμα που είχαν δημιουργήσει οι δημοσκοπήσεις. Εφ’ όσον κάθε εβδομάδα υπήρχαν τρείς τουλάχιστον έρευνες της κοινής γνώμης είχαμε συνηθίσει να ζούμε σε ένα συνεχές κλίμα εκλογών με μεταβαλλόμενο μάλιστα πολιτικό περιβάλλον. Οι εκλογές μας προσγείωσαν σε μια περισσότερο πεζή πραγματικότητα. Ένα αποτέλεσμα μόνο δηλ. δίχως «καταλληλότερο», σύμφωνα τουλάχιστον με τους δημοσκόπους, και όχι σύμφωνο με τις προβλέψεις των λογής τηλεοπτικών ειδικών.
Και τι θα κάνουμε τώρα δίχως, για ένα διάστημα τουλάχιστον, δημοσκοπήσεις; Οι εκλογές δεν πληρώνονται, δεν οφείλονται σε κάποια εφημερίδα η τηλεοπτικό σταθμό, δεν συντηρούν οικονομικά εταιρίες ούτε και δίνουν δουλειά σε μερικές εκατοντάδες, η και χιλιάδες κατά περίπτωση, εργαζόμενους. Τι κι αν είναι ακριβείς; Δεν περιέχουν δράμα, αντιπαράθεση, ανάλυση από ειδικούς. Με άλλα λόγια, δεν πουλάνε πολύ στο επικοινωνιακό τοπίο.
Τι τις χρειαζόμαστε λοιπόν; Καλύτερα δεν είμαστε με τις δημοσκοπήσεις; Που δίνουν και...
το δικαίωμα σε προέδρους εταιριών και ειδικούς αναλυτές να εξηγούν τάσεις, πολιτικές ικανότητες και προοπτικές. Και σε φουσκωμένους σαν διάνους τηλεπαρουσιαστές και συμπαρευρισκόμενες χαριτωμένες δημοσιογραφίνες να αφαιρούν τον λόγο από υπουργούς, να αποστομώνουν πολιτικούς αρχηγούς και να καταγγέλλουν αδυναμίες και υπεκφυγές σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων;
Με άλλα λόγια, με τις δημοσκοπήσεις είχαμε συνηθίσει. Τώρα με τις εκλογές λίγο αναστατωθήκαμε. Χάσαμε την σιγουριά των προβλέψεων και καταλήξαμε στην απογοήτευση της πραγματικότητας. Διότι ορισμένες δημοσκοπήσεις καθώς και τα exit polls με τα οποία μαθητευόμενοι μάγοι μας είχαν μάθει να ζούμε, λιγότερο η περισσότερο διαψεύσθηκαν. Κάτι βέβαια που οι εταιρίες ερευνών δεν θα μπορούσαν να δεχθούν. Κι άρχισαν οι ομηρικές μονομαχίες. Και πάλι στην τηλεόραση!!
Αντί για reality shows έχουμε τώρα δημοσκόπους να μαλλιοτραβιούνται και παρουσιαστές να κατακεραυνώνουν. Διότι κι’ αυτοί βρέθηκαν εκτεθειμένοι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ζημιά από την διάψευση των βαρύγδουπων διαπιστώσεων των σταρ της TV μπροστά σε κάτωχρους και νευρικούς πολιτικούς εκπροσώπους. Που άξαφνα παίρνουν τα πάνω τους μια και οι τηλε-εισαγγελείς αποδεικνύεται πως δεν έχουν στα χέρια τους την απόλυτη αλήθεια.
Θα αλλάξει βέβαια τώρα τίποτε; Και βέβαια όχι. Από την ώρα που τρεμάμενα πολιτικά ανθρωπάκια θα τρέχουν στα στούντιο να υποδυθούν με προθυμία τον ρόλο του σάκου του μπόξ στα χέρια των καλοπληρωμένων υπαλλήλων των βαρόνων των μήντια, τα πράγματα θα παραμένουν ως έχουν. Οι πολιτικές ηγεσίες θα κινούνται με το μάτι και το αυτί στραμμένα στα δελτία των οκτώ ενώ οι πολιτικοί θα βλέπουν την καριέρα τους να καθορίζεται από την συχνή η αραιή τους παρουσία στα στούντιο των τηλεοράσεων.
Ούτε είχε ούτε και τώρα θα έχει σημασία αν αυτά που εκεί μεταφέρονται είναι ακριβή η παραπειστικά. Ούτε τα ειδησεογραφικά επιτελεία δείχνουν να νοιάζονται αλλά ούτε και οι τηλεθεατές φαίνεται ιδιαίτερα να το μετράνε. Αφού οι τηλεθεάσεις δεν αυξομειώνονται με βάση την διάψευση η επιβεβαίωση των εκεί λεγομένων. Περισσότερη σημασία έχει το «θέαμα». Ποιος θα φωνάξει δηλ., ποιος ενδεχόμενα θα γελοιοποιηθεί, ποιόν θα προσβάλλουν δίχως να τολμήσει να απαντήσει και ποιοί τέλος θα μαλλιοτραβηχτούν με εκφράσεις πεζοδρομίου και ύφος αρειμάνιου βαζιβοζούκου.
Οσες περισσότερες ακρότητες και γελοιότητες, τόσο μεγαλύτερη τηλεθέαση. Δεν μεταδίδονται πληροφορίες ούτε βέβαια και ίχνος καινούργιας γνώσης. Η τηλεθέαση επιζητεί φτηνό κουτσομπολιό, χυδαιότητα και απαξίωση. Και οι πολιτικοί ταγοί του τόπου συνωστίζονται στα πλατώ απαξιωνόμενοι στα μάτια του κοινού, προκειμένου να εξασφαλίσουν αυτό το περίφημο δεκάλεπτο δημοσιότητας. Τι χρειαζόμαστε λοιπόν το Κοινοβούλιο και τις εκλογές; Εχουμε τις περίφημες εκπομπές λόγου και (τρομάρα της) ενημέρωσης μαζί και με τις δημοσκοπήσεις. Που γνήσια η όχι (δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) αντανακλούν τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης σ’ αυτά που περνούν μπροστά από τις οθόνες των τηλεοπτικών συσκευών. Αφoύ εκεί γαλουχείται η όποια δημοκρατική μας ευαισθησία, γιατί εκεί να μην ολοκληρώνεται κιόλας;
Aπ’ ό,τι φαίνεται μάλιστα οι ηγεσίες του τόπου διαμορφώνουν θέσεις, αρχές και προτάσεις με βάση τα πορίσματα αυτών των, προβληματικής πλέον εγκυρότητας, ερευνών. Γιατί λοιπόν να μην αφήσουμε στους καναλάρχες επίσημα πλέον, μέσω των τηλεοπτικών τους παρουσιαστών εκπροσώπων, την ευθύνη διαμόρφωσης των κανόνων του παιχνιδιού; Αυτοί να επιλέγουν ηγεσίες, να προκρίνουν πολιτικές, να καθιερώνουν νομοθετικά πλαίσια και να κινητοποιούν λαικές στηρίξεις. Κι’ αντί για κόμματα να έχουμε εταιρίες δημοσκοπήσεων που να παλεύουν να περάσουν τα δικά τους - με το εξυπνότερο σύστημα, δήθεν, αντικειμενικότητας.
Αφού είμαστε για γέλια, τι θα πείραζε να το εκμεταλλευόμασταν κιόλας - εμφανίζοντας μια πραγματικά παγκόσμια πολιτειακή πρωτοτυπία.