Προς όσους είναι ή νοιώθουν ψηφοφόροι...

Toυ Θεόδωρου Α. Λαμπρόπουλου http://freeinquiry.gr/webfiles/ Το να ψηφίζει κάποιος στις βουλευτικές, ή άλλες εκλογές δεν είναι μια τόσο απλή...

Toυ Θεόδωρου Α. Λαμπρόπουλου
http://freeinquiry.gr/webfiles/

Το να ψηφίζει κάποιος στις βουλευτικές, ή άλλες εκλογές δεν είναι μια τόσο απλή υπόθεση, ούτε άλλο ένα δικαίωμα. Στις εκλογές οι υπήκοοι (και όχι πολίτες) καλούνται να ψηφίσουν το κόμμα, που θεωρούν, ότι θα βελτιώσει τις συνθήκες συλλογικής ύπαρξης στην κοινωνία τους. Αυτό αποτελεί ολοφάνερη παραίτηση από την απευθείας ενασχόληση με τα κοινά και ταυτόχρονη εν λευκώ εκχώρηση αυτής της δυνατότητας στους «ειδικούς» της πολιτικής, δηλαδή τις κομματικές φατρίες.
Έτσι, όποιος εκχωρεί εν λευκώ σε άλλους τη δυνατότητά του να ασχολείται απ’ ευθείας με τα κοινά, ουσιαστικά παραιτείται από την ενασχόληση με τα κοινά και ιδιωτεύει. Κατ’ επέκταση δεν έχει κανένα εκ των υστέρων δικαίωμα...
... να παραπονεθεί για τον τρόπο, που οι «ειδικοί» της πολιτικής έκαναν χρήση της δυνατότητάς του, την οποία τούς εκχώρησε. Αυτό ισχύει, ανεξάρτητα από το αν κόμμα που ψήφισε έγινε κυβέρνηση, είτε όχι. Γιατί από τη στιγμή που δέχεται τους κανόνες του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, υποχρεούται να δεχτεί ότι κυβερνά ο πλειοψηφών, επομένως αποδεχόμενος αυτούς τους κανόνες συναίνεσε στο να υπάρξει κάποιος πλειοψηφών, ο οποίος θα τον κυβερνήσει.
Αυτό επιτάσσει η προσωπική συνέπεια και κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους όσους νιώθουν / είναι ψηφοφόροι, ότι το να αποποιούνται τις προσωπικές τους ευθύνες για μια διακυβέρνηση που την θεωρούν κακή, κρυβόμενοι πίσω από το ότι δεν ψήφισαν το συγκεκριμένο κυβερνόν κόμμα, είναι στάση ανευθυνότητας.
Αλλά, η συνέπεια ενός που είναι / νιώθει ψηφοφόρος δεν εξαντλείται στο παραπάνω ζήτημα. Είναι υποκριτικό να εκχωρείς την προσωπική σου δυνατότητα τής απ’ ευθείας ενασχόλησης με τα κοινά σε κάποια φατρία «ειδικών» της πολιτικής. Γιατί αφού αποφάσισες, ότι αυτοί είναι οι καλύτεροι να διοικήσουν, γιατί δεν συντάσσεσαι έμπρακτα μαζί τους (δηλ. γιατί δεν γράφεσαι στο κόμμα τους) και τους αφήνεις να βγάλουν μόνοι τους το «φίδι από την τρύπα»; Αυτή είναι μια στάση άνανδρη και εκ του ασφαλούς. Είναι μέγιστη ανακολουθία (και πονηρία) να ψηφίζεις ένα κόμμα και ταυτόχρονα να παίρνεις αποστάσεις και να μην στηρίζεις έμπρακτα αυτό, που θεωρείς ως προσπάθειά του, η οποία θεωρείς ότι θα σε ωφελήσει (αλλιώς γιατί να το ψηφίζεις;) Ο συνεπής ψηφοφόρος οφείλει να είναι και μέλος του κόμματος, που ψηφίζει, ώστε να στηρίζει ενεργά μια συλλογική προσπάθεια, που θεωρεί ότι θα ωφελήσει τον ίδιο, την οικογένειά του κ.λπ..
«Αλλά», μπορεί να αντιτείνει κάποιος ψηφοφόρος «γιατί να γραφτώ στο κόμμα που ψηφίζω σήμερα, αφού στις επόμενες εκλογές ενδέχεται να ψηφίσω κάποιο άλλο;». Είναι ένα ερώτημα λογικοφανές, αλλά όχι λογικό. Γιατί, μπορούμε να απαντήσουμε στον υποθετικό ψηφοφόρο του παραδείγματος, ότι σε αυτή την περίπτωση δεν δείχνει καθόλου σίγουρος, για το αν το κόμμα που σκοπεύει να ψηφίσει θα κάνει πράξη τα όσα διακηρύσσει. Άρα ο ψηφοφόρος μας ψηφίζει με μοναδικά κριτήρια, είτε την πίστη του, είτε την ελπίδα του, ότι το εν λόγω κόμμα θα κάνει πράξη τα όσα διακηρύσσει. Με άλλα λόγια εκχωρεί την δυνατότητά του προσωπικής ενασχόλησης με τα κοινά, έχοντας σαν μοναδικά κριτήρια την πίστη, ή την ελπίδα… Και αν «προδοθεί» (κάτι για το οποίο, όπως δείξαμε πιο πάνω, δεν έχει κανένα δικαίωμα να παραπονείται), την επόμενη φορά θα εκχωρήσει τη δυνατότητά προσωπικής ενασχόλησής του με τα κοινά (και μαζί την πίστη, ή την ελπίδα του) σε κάποιους άλλους «ειδικούς» της πολιτικής.
Ολόκληρη λοιπόν η υπόθεση του υποτιθέμενου «δικαιώματος της ψήφου» δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ανεύθυνη εκχώρηση πίστης και ελπίδας σε κάποιο ιερατείο, που θεωρείται αρκετά υπεύθυνο, να τις διαχειριστεί.