Πρωτομαγιά και κανείς δεν μιλά πια για τους Αδικημένους...

Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου Δυο μεγάλες ιδέες, δυο κόσμοι, δυο φιλοσοφίες, δυο κοινωνίες, δυο τρόποι ζωής διαπερνούν τον 19ο, τον 20ο αιώνα κ...

Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου

Δυο μεγάλες ιδέες, δυο κόσμοι, δυο φιλοσοφίες, δυο κοινωνίες, δυο τρόποι ζωής διαπερνούν τον 19ο, τον 20ο αιώνα και απειλούν να μεταφερθούν και στο επόμενο ως απομεινάρι και απόδειξη χρεοκοπίας του ιδεολογικού κόσμου του νέου αιώνα, που ακόμη όμως, έχει το ελαφρυντικό της ηλικιακής νεαρότητας.
Ο πρώτος κόσμος πηγάζει και συντάσσεται γύρω από ένα Ιστορικό αίσθημα αδικίας. Αίσθημα διαχρονικό και κόσμος διαχρονικός που δεν κρύσταλλοποιείται ιστορικά παρά μόνο κατά περιόδους και με την βοήθεια ιδεών ή σκοπών.
Συνήθως η υπάρχουσα κοινωνική αδικία ταυτίζεται με αδικία σε βάρος του έθνους της δημοκρατίας των θεσμών και άλλων συνεκτικών στοιχειών του κράτους. Η κατάσταση αυτή φέρνει στο μετερίζι του αγώνα κοινωνικούς επαναστάτες και πολεμιστές της δικαιοσύνης.
Πρέπει μάλλον να αντιληφθούμε το αίσθημα της αδικίας και...
τις αυξομειώσεις ως κινητήρια δύναμη της Ιστορίας
Οι αδικημένοι δημιούργησαν την Γαλλική επανάσταση, Την Σοβιετική ένωση την Ελληνική την αμερικανική Επαναστάτη τον σοσιαλισμό, τον κουμμουνισμό. Οι αδικημένοι αγωνιστήκαν για το οχτάωρο, για σοβαρούς μισθούς, οι αδικημένοι πάλεψαν μια πρωτομαγιά στο Σικάγο. Το αίσθημα αδικία έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους για τον Γρηγόροπουλο.

Ιστορική αναδρομή στην Ελλάδα.

Στη κατοχή Δημιουργήθηκε το ΕΑΜ συνενώνοντας την κοινωνική αδικία και με την αδικία που πήγαζε από την Γερμανική κατοχή. Το ΕΑΜ κατά την διάρκεια του πολέμου ταυτίστηκε με το ΚΚΕ. Πριν την κατοχή η κοινωνική αδικία από μόνη της δεν μπορούσε να δημιουργήσει δυνάμεις Ικανές να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στην τάξη της κοινωνίας με σπάνιες εξαιρέσεις όπως τα γεγονότα στο Κιλελέρ στην Θεσσαλία.

Η ταύτιση του κόσμου της αδικίας με το ΚΚΕ ήρθε μέσα από τον αγώνα για εθνική απελευθέρωση και συμπύκνωσε μέσα της δυνάμεις που στόχευαν και στην μεταπολεμική κοινωνική δικαιοσύνη

Η αποχώρηση των Γερμανών οδήγησε ένα μεγάλο κομμάτι του ΕΑΜ και των ανταρτών στην δικαίωση και στην αποχώρηση . Έτσι μόνο η κοινωνική αδικία συνέχισε να υφίσταται και χρησιμοποίησε την πόλωση για να προκαλέσει ένα εμφύλιο πόλεμο.

Ο εμφύλιος πόλεμος Δεν έκανε διακρίσεις. Το κράτος στράφηκε τόσο σε βάρος των δυνάμεων που μάχονταν την κοινωνική αδικία (ΚΚΕ) όσο και εναντίων αγωνιστών της Εθνικής αντίστασης που βρεθήκαν στο ΕΑΜ.

Η Ήττα και η παρανομία, τα αντίποινα και οι εξορίες γιγάντωσε το αίσθημα κοινωνικής αδικίας και οδήγησε την ΕΔΑ στην εξουσία και στην Δολοφονία του Λαμπράκη.

Είναι σαφές ότι γίνονταν συνεχώς μια πάλη ιδεών με στόχο την δικαιοσύνη που φορούσε εναλλάξ τον μανδύα της κοινωνικής δικαιοσύνης ή της εθνικής αποκατάστασης.

Η χούντα επέτεινε το πρόβλημα γιατί κατά την διάρκεια της μαζί με την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη κυριαρχεί και η ανάγκη για αποκατάσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Υπάρχει όμως και τότε κόσμος που αισθάνεται την αδικία σε βάρος της Ελλάδας και της Δημοκρατίας αλλά δεν την αναγάγει σε κοινωνική αδικία ή θεωρεί ως ένα σημείο αποδεκτή την αδικία σε κοινωνικό επίπεδο.

Όμως η θέση του ΚΚΕ -να τα ανάγει όλα σε κοινωνικά ζητήματα- δεν αφήνει τον αντιδικτατορικό αγώνα να πλατύνει και να γίνει εθνικός. Ταυτίζει τον αγώνα για την Δημοκρατια με το ΚΚΕ.

Παρόλα αυτά υπάρχει ακόμη σήμερα η αίσθηση ότι το ΚΚΕ ήταν πίσω από όλο τον Αντιδικτατορικό αγώνα ενώ μάλλον δεν ήταν έτσι .

Το αίσθημα της αδικίας είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας και αυτή που θα δημιουργήσει μεταδικτατορικά το ΠΑΣΟΚ ενώ θα οδηγήσει στην πολιτική συρρίκνωση του ΚΚΕ όταν η αδικία πάψει να υφίσταται εις βάρος του με την νομιμοποίηση του.

Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ οδήγησε στην δικαίωση ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών και όταν αυτό εμφανίστηκε στις κάλπες η αδικία εις βάρος είχε πάψει να υφίσταται με αποτέλεσμα σταδιακά να συρρικνωθεί. Βγάζοντας από την μέση τον παράγοντα αδικία απόμεινε μόνο η ιδεολογική προσέγγιση του ΚΚΕ με τον κόσμο του και αυτό οδήγησε στην συρρίκνωση του. Στην Ελλάδα αυτό έγινε πολύ πριν την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Ο Ανδρέας αγκάλιασε τον κόσμο της αδικίας και τους ονόμασε μη προνομιούχους και κάπου εκεί σταματούν όλα.

Σήμερα υπάρχουν αδικημένοι και δεν μιλά κάνεις για αυτούς. Και όσοι το κάνουν δεν μιλούν με ορούς κοινωνικής αδικίας αλλά με όρους ιδεολογικούς. Δεν μάχονται την αδικία αλλά προσπαθούν να εξηγήσουν από πού πηγάζει. Ακόμα παραπέρα κάποιοι αδυνατούν να ταυτιστούν με τον κόσμο αυτό γιατι δεν βιώσαν ποτέ την αδικία αλλά υπήρξαν πορφυρογέννητοι.

Δεν παλεύουν να απαλύνουν την κοινωνική αδικία αφού δεν την αντιλαμβάνονται.

Το αίσθημα αδικίας λοιπόν με διάφορες εκφάνσεις εμφανίζεται συνεχώς μπροστά μας καθώς αναλύουμε την ιστορία.

Ως αίσθημα είναι διαχρονικό μόνο που αλλάζει το περιερχόμενο του. Γενικά μιλώντας θα λέγαμε ότι ο κόσμος αυτός βιώνει

Ανισότητα, φτώχια, χαμηλό βιοτικό επίπεδο, μειωμένη πρόσβαση στην εργασία και στο πλούτο, στην εξουσία, στην υγεία αποκλεισμοί κάθε είδους. Αυταρχισμό του πολιτικού συστήματος, μη συμμετοχή.

Αδικία στο να σε αντιλαμβάνονται ως κομμάτι της μάζας, αδικία, στην σπάταλη ανθρώπινων ζωών και πόρων υπέρ σκοπών, Αδικία στην δουλειά αναξιοκρατία οικογενειοκρατία ρουσφέτι, μετανάστευση εσωτερική και εξωτερική.

και μια Εξορία από παντού μια μοναχικότητα και μια περιχαράκωση αφού κανείς δεν μιλά πια για τους αδικημένους κανείς δεν τους χτυπά την πόρτα Ένας αποκλεισμός.

Η ιδεολογική ήττα του προέρχεται από το γεγονός ότι όλα αυτά να μοιάζουν ότι οφείλονται στην χαμηλή τους εξειδίκευση. Όμως είναι το κόστος της Παιδείας που φέρνει χαμηλή εξειδίκευση. Κόστος δυσβάσταχτο για ένα μέλος της κόσμου της αδικίας.

Το κόστος της παιδεία φανερό που αφορά την άμεση απώλεια εισοδήματος του ατόμου και της οικογένειας του όσο και την έμμεση απώλεια εισοδήματος από την κοινότητα Κράτος καθ όλη την διάρκεια σπουδών του μέλους της.

Το μέλος τελικά αλλά και ο κόσμος του -πλην ελάχιστων εξαιρέσεων- θα αντιληφθεί την ματαίωση και θα αποτρέψει το μέλος από περαιτέρω σπουδές.

Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος αδικίας και χαμηλών προσδοκιών. Τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα παράγουν χαμηλά κοινωνικά στρώματα.

Για το γιο ενός αγρότη, ενός εργάτη, ενός βιοπαλαιστή, ενός μεροκαματιάρη δεν υπάρχει ισότητα ή δικαιοσύνη παρά μόνο συνεχής αγώνας και ελιγμοί για να βρεθεί σε μια καλύτερη θέση για μια στιγμή στην ζωή του και να δώσει κάτι στα παιδιά.

Οι περήφανοι νοικοκυραίοι έπαψαν να είναι και περήφανοι και νοικοκυραίοι και ξεπούλιουνται στα κομματικά γραφεία… για τα παιδιά.

Φαύλος κύκλος που οδηγεί την κοινωνία των αδικημένων να αναπαράγεται βιολογικά με τα νεότερα μέλη της να ακολουθούν τα χνάρια των προγονών τους σε μεγάλο βαθμό και να καταλήγουν νομοτελειακά -θα έλεγε κανείς ως βελτιωμένα αντίγραφα - μέλη στην κοινωνία της αδικίας.

Και είναι αυτή η κοινωνία της αδικίας που οδηγεί την έκφραση του αιτήματος για Ισότητα Δικαιοσύνη. Αίτημα που βρίσκει συνεχώς νέα όρια σε αυτά τα συστατικά στοιχεία του τρίπτυχου ή πολεμά για να κρατήσει τα κεκτημένα της που ενίοτε απειλούνται.

Ο κόσμος της αδικίας προβάλει και συνθλιβεί τις ταυτότητες του έθνους των θρησκειών των πολιτισμών και κάθε συνεκτικού στοιχείου που μπορεί από κάτω του να κρύψει, να καμουφλάρει ή να απαλύνει να δικαιολογήσει την αδικία. Οι μετανάστες είναι η απόδειξη.

Οι πιο μορφωμένοι θα πουν ότι ο κόσμος της αδικίας λαμβάνει ιστορικές διαστάσεις και αποκτά ιστορικό υπόβαθρο. Οι πιο φωτισμένοι θα καταγράψουν την ιστορία ως συνεχή και αέναη πάλη ανάμεσα στην αδικία και στην δικαιοσύνη.

Έτσι ίσως Ιστορία θα γίνει αντιληπτή ως καταγραφή της προοδευτικής διαδικασίας εξέλιξης από έναν άδικο κόσμο προς ένα δικαιότερο.

Μέσα της υπάρχουν δράσεις ή βήματα προς τον κόσμο αυτό και αντιδραστικά επεισόδια ή βήματα προς τα πίσω.

Όσο πιο έντονο γίνεται το αίσθημα της αδικίας τόσο πλησιάζουμε προς την επόμενη επανάσταση που θα έρθει όπως πάντα από αυτές τις κοινωνίες τις ποτισμένες και μεγαλωμένες με την αδικία ταυτιστούν ή χειραγωγηθούν από αστούς που αισθάνονται το ίδιο.

Όταν η κοινωνική αδικία ταυτιστεί με την αίσθηση εθνικής η πολιτικής αδικίας. Αυτή η επανάσταση θα είναι Ειρηνική σε βάρος των βολεμένων

Μια πίκρα θα κυριαρχεί πάντα στο στόμα

Αναζητήστε τις δυνάμεις της αδικίας και τις δυνάμεις των βολεμένων

Αναζητήστε την πρόοδο και την συντήρηση είναι το πρώτο βήμα προς την αλλαγή. Η κοινωνία έχει κάνει ένα βήμα για να σας δείξει ένα πρόβλημα δείτε το γιατί το επόμενο θα είναι κατά Πάνο σας

Μια πίκρα θα κυριαρχεί πάντα στο στόμα όσο κανείς δεν μιλά για εμάς τους αδικημένους.

Η οικονομία είναι το πρώτο ζητούμενο των Ελλήνων όχι το πόσα πήρε ο Παυλίδης και πόσα έδωσε η ΖΙΜΕΝΣ. Αυτή είναι η κουβέντα που αφορά εσάς που τα χαλάσατε στην μοιρασιά.

Η οικονομία θα γεννήσει τους επόμενους αδικημένους και όλοι ευχόμαστε να μην είναι τα παιδιά μας.