Εμπειρίες από την επίσκεψη στη Γάζα...

Η Νικιάννα Σιάνου πήρε μέρος σε μια αποστολή στη Γάζα (με τη συντονιστική συνδρομή και της Αντιγόνης Καραλή-Δημητριάδη, Αντιπροέδρου της Σοσ...

Η Νικιάννα Σιάνου πήρε μέρος σε μια αποστολή στη Γάζα (με τη συντονιστική συνδρομή και της Αντιγόνης Καραλή-Δημητριάδη, Αντιπροέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γυναικών) με μια ομάδα ακτιβιστών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, όπως η Free GAZA Initiative, "Μηχανικοί της Γης", Συμμαχία "Σταματήστε τον Πόλεμο", Εθνική επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και με δημοσιογράφους και Παλαιστίνιους από τη Παλαιστινιακή Κοινότητα της Αθήνας. Στόχος της αποστολής ήταν μια πρώτη καταγραφή της καταστροφής στη Γάζα με αφορμή τις τεράστιες ανάγκες της ανασυγκρότησης, αλλά και της ανάγκης του συντονισμού των ενεργειών, είτε πρόκειται για πρωτοβουλίες στήριξης από τη Σοσιαλιστική Διεθνή Γυναικών, είτε πρόκειται για στήριξη και συνεργασία φορέων, ΜΚΟ και ομάδων.

Ας δώσουμε όμως το λόγο στην Νικιάνα:

Ερώτηση: Τι σε "έσπρωξε" να πας στη Γάζα; Η ανάγκη να δεις με τα μάτια σου, να αποτυπώσεις σε φωτογραφίες; Να νιώσεις ότι έτσι εκφράζεις την αλληλεγγύη σου, μαζί με άλλους, στους Παλαιστίνιους που υπέφεραν και υποφέρουν;

Νικιάνα Σιάνου: Θεωρώ υποχρέωση προς τον εαυτό μου, όταν μου δίνεται η ευκαιρία να φεύγω σε τέτοιες αποστολές, να το κάνω, για μένα, για να γεμίζω με εικόνες... διαφορετικές, την ψυχή μου και το μυαλό μου. Η ανάγκη λοιπόν να δω με τα μάτια μου, να νιώσω, να βιώσω για κάποιες μέρες, έστω και στο ελάχιστο πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι, σε αυτά τα μέρη της γης, από πού αντλούν το κουράγιο τους για επιβίωση, μέσα από τόσο πόνο, πόνο τόσον ετών... συνεχές πόνο.

Και φυσικά να δείξω με την παρουσία μου ότι είμαι εδώ και προσπαθώ να συμπαρασταθώ, όπως μπορώ και με τα λίγα που γνωρίζω. Ξέρω πως αυτό που γίνεται είναι άδικο. Αφήνω λοιπόν για λίγο την ασφάλειά μου και το σπιτάκι μου και πηγαίνω σε ένα άλλο μέρος του κόσμου που προσπαθεί να γίνει κράτος, αυτή είναι η ελάχιστη υποχρέωση μου προς τον εαυτό μου και τους συνανθρώπους του πλανήτη μας που υποφέρουν.

Ερώτηση: Με την επιστροφή σου τι σου "αφήνει" αυτή η εμπειρία, όχι μόνο ως φωτογράφος, αλλά και ως άνθρωπος; Ο χρόνος παραμονής σου ήταν αρκετός για αυτό που βίωσες;;; Σε "συνοδεύει" η εμπειρία αυτή ή είναι μέρος της δράσης σου ως φωτογράφος;

Νικιάνα Σιάνου: Αυτή η εμπειρία της Γάζας όπως και η εμπειρία που έζησα το 2004 στο ταξίδι της Καμπούλ, έχουν σημαδέψει την ζωή μου, με έχουν αλλάξει ως άνθρωπο.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε έναν απίστευτο μηχανισμό, σε συνδυασμό με την καθημερινότητα της Δυτικής πραγματικότητας... ξεχνάμε γρήγορα, η ζωή συνεχίζεται λένε... ναι αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια, μετά από τέτοιες αποστολές όμως, για μένα συνεχίζεται διαφορετικά.

Νιώθω ευγνωμοσύνη προς το σύμπαν που έχω νερό, φαγητό, ελεύθερη γνώση και πληροφόρηση μέσω της τεχνολογίας, που κοιμάμαι και ξυπνάω χωρίς τρόμο για βόμβες και ρουκέτες.

Αυτό δεν σημαίνει πως εδώ δεν έχουμε άλλες πολυεπίπεδες συγκρούσεις, που θέλουν και αυτές τους αγώνες τους.

Δεν θέλω να εξισώνω ή να μηδενίζω καταστάσεις, είμαστε σε μια μεταβατική περίοδο. Όλη η παγκόσμια κοινότητα. Η οικονομική κρίση, η ανεργία, η βία όλα αυτά μας έχουν δημιουργήσει πληγές και τραύματα, που θέλουν χρόνο και μεγάλη προσπάθεια για να επουλωθούν.

Απλά ένα παιδί που μεγαλώνει σε μία περιοχή όπως αυτής της Γάζας... σκεφτείτε πόσες περισσότερες πληγές έχει, σωματικές και ψυχικές και πόσο χρόνο χρειάζεται για να επουλωθούν τα τραύματά του.

Δυστυχώς στην Γάζα μπορείς να μείνεις ελάχιστες μέρες. Μπαίνοντας από τα σύνορα της Αιγύπτου, υπογράψαμε υπεύθυνη δήλωση ότι είμαστε υποχρεωμένοι να αποχωρήσουμε μετά από έξι ημέρες, η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να μείνω λίγο ακόμα, να δω και άλλα πράγματα, να προσπαθούσα να γίνω ένα με αυτούς τους ανθρώπους, να επιστρέψω με περισσότερες πληροφορίες και εικόνες για την ζωή τους.

Ερώτηση: Οι φωτογραφίες σου είναι διαφορετικές από αυτές που εθιστήκαμε να βλέπουμε σχετικά με τη Γάζα. Με επίκεντρο τα πρόσωπα, πιο κοντά στον άνθρωπο. Γιατί;

Νικιάνα Σιάνου: Υπάρχει ένα δεδομένο για αυτόν τον λαό, το δεδομένο είναι ότι υποφέρει. Ο λόγος για τον οποίο υποφέρει είναι πολιτικός. Δεν θα ένιωθα καλά να αναπαράγω μέσα από τις εικόνες μου τον πόνο τους που έχει άμεση σχέση με τον πόλεμο, εστιάζω στον άνθρωπο, προσπαθώ δηλαδή, δεν χρειάζεται να φωτογραφίσεις έναν διαμελισμένο άνθρωπο ή έναν ανάπηρο για να αντιληφθεί ο κόσμος τι συμβαίνει εκεί κάτω, εντάξει αυτή η φωτογραφία είναι είδηση, μεταφέρεις τα άμεσα γεγονότα, αλλά ξαναλέω ότι ο πόνος ο σωματικός και ο ψυχικός μπορεί να καταγραφεί και αλλιώς , με ένα βλέμμα ενός παιδιού, με ένα χαμόγελο του, με μία αισιοδοξία που απορώ που την βρίσκει και από που την αντλεί. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι προσέγγισης των πραγμάτων, αυτό θέλω να πω, των πιο φρικτών καταστάσεων και των πιο όμορφων.

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ μέσα από την ψυχή μου να βρούμε έναν τρόπο όλοι μαζί μέσω της εκπαίδευσης και της τεχνολογίας να μην υποφέρουν άλλοι άνθρωποι, από όπου και να κατάγονται από όπου και αν προέρχονται, ότι χρώμα και αν έχουν, σε όποιον Θεό και αν πιστεύουν. Ξέρω ότι μπορούμε, όλοι μαζί μπορούμε... όσο ουτοπικό και ρομαντικό να ακούγεται, αν θέλουμε μπορούμε να γίνουμε υπέροχα πλάσματα.

Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι ο κάθε ένας από εμάς, σε ατομικό επίπεδο, έχει άμεση σχέση και σύνδεση με όλα όσα γίνονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, θα έχουμε κάνει ένα βήμα. Βήμα συνειδητοποίησης της ενότητας