Τηρούν το γράμμα του...

...αγνοούν το πνεύμα του! . Αγαπητό press-gr , Νιώθω την ανάγκη να σου γνωστοποιήσω την προσωπική μου εμπειρία που αποτελεί μία απο τις πολλ...

...αγνοούν το πνεύμα του!
.
Αγαπητό press-gr ,
Νιώθω την ανάγκη να σου γνωστοποιήσω την προσωπική μου εμπειρία που αποτελεί μία απο τις πολλές περιπτώσεις κατα τις οποίες στη χώρα που ζούμε το γράμμα και το πνεύμα του νόμου λειτουργούν σαν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα . Η εμπειρία αυτή αφορά στην εδω και τέσσερα χρόνια προσπάθειά μου να συμμετάσχω στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της σχολής απο την οποία αποφοίτησα .
Ονομάζομαι Χ.Κ. και είμαι 26 ετών . Τον Οκτώβριο του 2005 αποφοίτησα από το τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου με βαθμό πτυχίου 6,39. Η εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο πραγματοποιήθηκε με βάση τις διατάξεις του ν. 2643/98 περί ατόμων με ειδικές ανάγκες , στις οποίες εμπίπτω εξαιτίας ενός σοβαρού προβλήματος όρασης που αντιμετωπίζω από την παιδική μου ηλικία. Οι διατάξεις αυτές προέβλεπαν την εισαγωγή στα πανεπιστήμια αριθμού ατόμων με ειδικές ανάγκες ίσου με ποσοστό 5% επί του συνολικού αριθμού των εισακτέων κάθε έτους . Το ποσοστό αυτό σήμερα έχει μειωθεί στο 3% . Εδώ και τέσσερα χρόνια επιδιώκω να...
συμμετάσχω στο Π.Μ.Σ. «ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ» του οποίου υπεύθυνος είναι ο πρύτανης του πανεπιστημίου. Αντίστοιχος τρόπος εισαγωγής ατόμων με ειδικές ανάγκες στα μεταπτυχιακά προγράμματα δεν προβλέπεται ούτε από τη νομοθεσία ούτε από τους κανονισμούς των μεταπτυχιακών!
Θεωρώ ότι τίθεται ένα ζήτημα ισονομίας , ίσων ευκαιριών και ισότιμης αξιολόγησης που θίγει το αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός στην μόρφωση και το νομικό–κανονιστικό κενό που διαπιστώνεται στη προκειμένη περίπτωση πλήττει το εκπαιδευτικό μας σύστημα επιφέροντας έναν άδικο αποκλεισμό. Αντιλαμβάνομαι ότι η διαδικασία της εισαγωγής υποψηφίων στα μεταπτυχιακά θωρακίζεται από τους υπεύθυνους των προγραμμάτων κατά τέτοιο τρόπο ώστε να επιλέγονται οι καλύτεροι και οι πιο ικανοί, μέθοδο την οποία ενστερνίζομαι και σέβομαι απόλυτα . Αναρωτιέμαι όμως πως μπορεί να προκύψει ο καλύτερος όταν έστω και ένας από τους υποψηφίους είναι άτομο με αναπηρία , που το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει επηρεάζει άμεσα βασκικές φυσικές του ικανότητες . Πώς άραγε θα προέκυπτε ο καλύτερος αν, για παράδειγμα, εξέλειπε ο θεσμός των Παραολυμπιακών Αγώνων και οι ανάπηροι αθλητές καλούνταν να αγωνιστούν στον ίδιο στίβο με τους αρτιμελείς ; Πώς θα ξεχώριζε ο ικανότερος σε μια τέτοια περίπτωση; Πώς θα συγκρίνονταν οι επιδόσεις ανθρώπων διαφορετικής φύσης ;
Πεποίθηση μου είναι ότι τα άτομα αυτά πρέπει να κρίνονται με γνώμονα τις πραγματικές τους δυνατότητες , η αξιολόγησή τους να υπερβαίνει τα όρια της μαθηματικής ερμηνείας των επιδόσεών τους καθώς οι αριθμοί δεν αντικατοπτρίζουν πλήρως την προσπάθεια που καταβάλλουν και τα τυπικά προσόντα που τίθενται ως προϋπόθεση για την εισαγωγή τους στα μεταπτυχιακά προγράμματα να καθορίζονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αποφεύγεται η σύγκρισή τους με υποψηφίους που χαίρουν όλων των ( καθοριστικών για τη μελέτη και τη σπουδή ) φυσικών τους ικανοτήτων. Το παραπάνω παράδειγμα είναι ικανό να περιγράψει τα συναισθήματά μου, εντοπίζοντας την αδυναμία της εν λόγω διαδικασίας να επιτρέψει σε ανθρώπους σαν εμένα να συμμετάσχουν με αξιώσεις σε αυτήν.
Νιώθω ότι «τρέχω» σε ένα «στίβο» που δεν είναι φτιαγμένος για μένα, ή και για μένα, που η κατασκευή του δεν αντέχει τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του προβλήματός μου και αναγκάζομαι να συναγωνιστώ ανθρώπους που υπερτερούν έναντί μου όχι σε τυπικά ούτε σε ουσιαστικά αλλά σε φυσικά προσόντα . Αισθάνομαι ότι η αξιολόγησή μου στερείται της στοιχειώδους αντίληψης και συναίσθησης της φυσικής κατάστασης ενός υποψηφίου του οποίου η οπτική οξύτητα είναι χαμηλότερη από το 1/20 του φυσιολογικού, παραβλέποντας έτσι την υπερπροσπάθεια που εκείνος καταβάλλει για την επίτευξη οποιουδήποτε στόχου στη ζωή του. Ο βαθμός του πτυχίου μου ( 6,39 ) δεν αρκεί , κατά την κρίση των αξιολογητών μου, για να φτάσω τον πήχη του «Λίαν Καλώς 6,5» που ορίζεται σαν βάση και να διεκδικήσω την εισαγωγή μου στο μεταπτυχιακό, είναι όμως υπεραρκετός για να δηλώνω υπερήφανος που πήρα το πτυχίο μου με τον βαθμό αυτό μελετώντας 52 μαθήματα με έναν μεγεθυντικό φακό ίδιου περίπου μεγέθους με εκείνο ενός πακέτου τσιγάρων . Ποια είναι αλήθεια η πραγματική απόσταση ανάμεσα στο 6.39 και το 6.5 υπό αυτή τη συνθήκη;
Η ερμηνεία του δικαιώματός μου στην εκπαίδευση με την λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών , ανάλογα με το επίπεδο των σπουδών, συνιστά κατά την γνώμη μου αδικία και το γεγονός ότι το ίδιο αυτό δικαίωμα κατοχυρώνεται στη περίπτωση των προπτυχιακών προγραμμάτων αλλά όχι στην αντίστοιχη των μεταπτυχιακών αποτελεί σαφή ολιγωρία του νομοθετικού πλαισίου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης απέναντι σε μια ειδική κατηγορία ατόμων . Αδυνατώ να πιστέψω πως η παράλειψη των αρμοδίων να θεσπίσουν και να κατοχυρώσουν την επί ίσοις όροις συμμετοχή περιπτώσεων σαν τη δική μου στη διαδικασία εισαγωγής στα μεταπτυχιακά προγράμματα των πανεπιστημίων γεννά ένα στείρο «δεν προβλέπεται», το οποίο στερεί τη «τροφή» της ζωής κάποιων ανθρώπων, που είναι τα όνειρα , οι φιλοδοξίες τους και η δημιουργία νέων στόχων που διαδέχεται την επίτευξη των προηγούμενων. Θλίβομαι όταν σε κάθε διαδικασία αξιολόγησής μου προσπαθώ να πείσω τους συνομιλητή/ές μου για το αυτονόητο , να με κρίνουν δηλαδή λαμβάνοντας υπόψη την φυσική μου υστέρηση και τον ανασταλτικό ρόλο που μπορεί αυτή να διαδραματίσει στην δημιουργία ενός ανταγωνιστικού βιογραφικού, θίγοντας έτσι τον εγωισμό μου, μειώνοντας τον εαυτό μου και προσβάλλοντας την προσωπικότητά μου αποσκοπώντας σε μια μεταχείριση της οποίας ούτως ή άλλως θα έπρεπε να τύχω . Αγανακτώ, τέλος , όταν συνειδητοποιώ ότι κάθε χρόνο τέτοια εποχή και εγώ και η οικογένειά μου πρέπει να δοκιμαζόμαστε από την ίδια ένταση και το ίδιο άγχος υπομένοντας αυτή την άνευ όρων απόρριψη , ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί μια χρυσή τομή .
Ανάμεσα στις διαβεβαίωσεις του πανεπιστημίου ότι σε ενδεχόμενο έλεγχο η μοναδική περίπτωση που δικαιολογεί την εισαγωγή υπεράριθμων υποψηφίων στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα αφορά στους υποτρόφους του ΙΚΥ ( Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών ) , και στην στάση του Υπουργείου Παιδείας που επικαλείται το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων και το γεγονός ότι η εισαγωγή στα μεταπτυχιακά είναι καθαρά δική τους διαδικασία στην οποία το Υπουργείο δεν μπορεί να παρέμβει , βρίσκεται η προσπάθεια ενός νέου, που πιστεύει πως τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν την κατ’αναλογία δική τους θέση στα μεταπτυχιακά προγράμματα και η αξιολόγησή τους για την εισαγωγή τους σε αυτά πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να προστατεύεται πρωτίστως η προσπάθεια που κατέβαλαν για να φτάσουν μέχρι εκεί .

Δεν ξέρω τι ακριβώς με κάνει να σου στέλνω αυτό το mail...Μια φευγαλέα μου σκέψη το ονομάζει κρυφή ελπίδα! Ίσως η γνωστοποίηση μιας τέτοιας εμπειρίας αποτελέσει κάποτε το πρώτο βήμα για την εξάλειψη μιας αδικίας που μπορεί να υποστούν κι άλλα παιδια μετά από μένα .

Με εκτίμηση
Χ.Κ.