Καταγγελία..

. Από τον Κώστα Καρασαββίδη . Και ο Ελεύθερος Τύπος; Όταν πριν από μερικές εβδομάδες, στις 7 Δεκεμβρίου του 2008, ο Ελεύθερος Τύπος δημοσίευ...

.
Από τον Κώστα Καρασαββίδη
.
Και ο Ελεύθερος Τύπος;
Όταν πριν από μερικές εβδομάδες, στις 7 Δεκεμβρίου του 2008, ο Ελεύθερος Τύπος δημοσίευε το άρθρο μου με τίτλο «Οι νέοι χρωστάνε», στο οποίο περιέγραφα τις απαράδεκτες τακτικές της πλειονότητας των εκδοτικών συγκροτημάτων και τη δυσκολία των νέων – δημοσιογράφων και μη – να τα βγάλουν πέρα, δεν περίμενα με τίποτα ότι η εφημερίδα που δέχτηκε να φιλοξενήσει ένα τέτοιο κείμενο θα μου φέρονταν με τον ίδιο – και ακόμη πιο αισχρό – τρόπο.
Η συμφωνία που είχα με τον Διευθυντή Σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου και την συντονίστρια έκδοσης του ΕΤ2 ήταν...
να παραδίδω δύο κείμενα το μήνα και να αμείβομαι με το ποσό των 600 ευρώ, ανεξαρτήτως ημερομηνίας δημοσίευσης. Δυστυχώς, δεν προλάβαμε καλά-καλά να κλείσουμε μήνα και, προς μεγάλη μου έκπληξη, λίγο πριν κατατεθεί η αμοιβή στον λογαριασμό μου επικοινώνησαν μαζί μου από το γραφείο του Διευθυντή του Ελεύθερου Τύπου και ζήτησαν να επαναδιαπραγματευτούμε το ποσό αφού «τα χρήματα αυτά είναι πάρα πολλά και τόσα χρήματα δεν παίρνουν δημοσιογράφοι με 30 χρόνια προϋπηρεσία». «Με όλο το θάρρος και το σεβασμό» ήταν η απάντηση που τους έδωσα, «εμείς αυτή τη συμφωνία έχουμε κάνει. Και έχω ήδη παραδώσει το έργο που συμφωνήσαμε». Αφού μεσολάβησαν αρκετά τηλεφωνήματα και αφού με διαβεβαίωσαν ότι η εφημερίδα δεν πρόκειται να εκτεθεί και θα πάρω ό, τι είχαμε συμφωνήσει, αντιθέτως Χριστουγεννιάτικα βρισκόμουν πάλι στην ίδια κατάσταση: να διεκδικώ τα χρήματα τα οποία είχα δουλέψει… Σε επόμενη τηλεφωνική επικοινωνία μού ανακοίνωσαν ότι τελικά δεν θα πάρω όσα είχαμε συμφωνήσει, αλλά θα πληρωθώ 458 ευρώ – δηλαδή 141 ευρώ λιγότερα. Αφού εκφράζω με έντονο τρόπο τη δυσαρέσκειά μου και αρνούμαι να πληρωθώ ευρώ λιγότερο από αυτό που έχουμε συμφωνήσει, παραμονή Πρωτοχρονιάς το ποσό ανεβαίνει στα 534 ευρώ – δηλαδή τελικώς πληρώθηκα 66 ευρώ λιγότερα…
Έκτοτε, επί 2 σχεδόν εβδομάδες, προσπαθούσα να έρθω σε επικοινωνία με τη Διεύθυνση του Ελεύθερου Τύπου – δίχως αποτέλεσμα. Ήθελα, τώρα που έβλεπα τα πράγματα πιο ψύχραιμα και πιο αποστασιοποιημένα, να μάθω γιατί έγινε όλο αυτό. Γιατί ενώ ήμουν συνεπής σε αυτό που είχαμε συμφωνήσει, η εφημερίδα δεν τίμησε τη συμφωνία μας. Μήπως απλώς είχε γίνει κάποιο λάθος; Γιατί συμβαίνουν λάθη στις μεγάλες εταιρείες. Και, σκόπευε η εφημερίδα να επανορθώσει; Δυστυχώς όλες οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες.
Μία επιστολή μόνο έλαβα από την εφημερίδα, στις 12 Ιανουαρίου, στην οποία μου ανακοίνωναν πως η επίσημη απάντηση από το Διοικητικό Συμβούλιο ήταν ότι δεν μπορούμε να συνεργαζόμαστε με τις αμοιβές που είχαμε αρχικώς συμφωνήσει και με καλούσαν να συνεχίσουμε τη συνεργασία με επαναπροσδιορισμό της αμοιβής μου. Κανένας λόγος για τα χρήματα που μου έφαγαν…
Να συνεχίσουμε τη συνεργασία!
Δεν θα με πείραζε αν άλλαζαν τη συμφωνία – έστω και μετά από ένα μόλις μήνα. Ή μάλλον θα με δυσαρεστούσε. Αλλά θα το σεβόμουν. Όχι όμως αφού έχω παραδώσει το έργο που έχουμε συμφωνήσει εκ των υστέρων να αλλάζει μονομερώς η συμφωνία και να μου τρώνε χρήματα. Δεν είναι τόσο το ποσό, αλλά η ενέργεια αυτή καθεαυτή. Πόσο μάλλον όταν γίνεται από μία εφημερίδα που δημοσίευε άρθρο μου στο οποίο κατήγγειλα αντίστοιχες ενέργειες που γίνονται εις βάρος δημοσιογράφων. Ε, αυτό είναι ακόμα πιο αισχρό.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι τώρα, πια, θα είναι δύσκολο να με προσλάβει κάποιο συγκρότημα για να αρθρογραφώ στα έντυπά του. Και, σίγουρα, θα μου ήταν πιο βολικό να έκανα κι εγώ το κορόιδο, να έσκυβα το κεφάλι και παρόλ’ αυτά να συνέχιζα τη συνεργασία μου με την εφημερίδα από το να εργάζομαι ως σερβιτόρος – όπως τώρα. Δεν ξέρω αν θα ακουστεί αλαζονικό, αλλά καμαρώνω για τη στάση μου. Κάνω αυτήν την καταγγελία γιατί το οφείλω πρώτα στον εαυτό μου και ύστερα στους αναγνώστες. Ίσως να είναι αυστηρό και άδικο αυτό που θα πω, αλλά έτσι νιώθω: πάντα θα τα βάζω με τους συναδέλφους που επιτρέπουν με την παθητικότητά τους αυτές τις ανήθικες συμπεριφορές και ύστερα με την εργοδοσία. Αν όλοι εμείς ανεχόμαστε τέτοιες χυδαίες πρακτικές, τότε μας αξίζουν – και ακόμα χειρότερες.
Κάποιοι φίλοι μού λένε να είμαι πιο διαλλακτικός. Είμαι. Ή τουλάχιστον σήμερα, πια, δεν θυμίζω σε τίποτα εκείνο το απόλυτο αγόρι που όταν πρωτοξεκινούσε ως δημοσιογράφος δεν έβαζε καθόλου νερό στο κρασί του. Αυτή η εικόνα μού φαίνεται πολύ μακρινή και θαρρώ πως οφείλονταν στην ανωριμότητά μου. Αλλά είναι άλλο πράγμα να είσαι διαλλακτικός κι είναι τελείως διαφορετικό να σκύβεις το κεφάλι. Σωστά;
Δεν είμαι χαζός, ξέρω ότι είναι δύσκολοι καιροί. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας: πάντα έτσι δεν λέγαμε; Και σε καιρούς καλούς αυτό δεν ήταν πάντα το άλλοθί μας; Και γιατί όλα αυτά; Για να αγοράσουν 4-5 εκδότες άλλη μία Mercedes ο καθένας ή να χτίσουν από ένα εξοχικό ακόμα. Δε λέω, να τη χτίσουν τη βίλα. Αλλά να πάρουμε κι εμείς το μερίδιο που μας αναλογεί. Γιατί οι εκδοτικοί οργανισμοί δεν έγιναν εκδοτικοί οργανισμοί από μόνοι τους∙ ο καθένας από εμάς έχει συμβάλλει με τον δικό του τρόπο – άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο – στη δημιουργία και επιτυχία τους.
Θέλω ειλικρινά να ευχαριστήσω όλους τους αναγνώστες για τα δεκάδες e-mails που έλαβα και τους συναδέλφους για το ενδιαφέρον που έδειξαν. Και ακόμη περισσότερο θέλω να ευχαριστήσω τον Ελεύθερο Τύπο για ένα ακόμα μάθημα που πήρα.
Με εκτίμηση