Ο λόγος στα Πανεπιστήμια...

Άλλο management επειγόντως έχει ανάγκη το ελληνικό Πανεπιστήμιο! Συνέντευξη του καθηγητή Παν. Γκλαβίνη στο Press-gr Στον Χρήστο Λουτράδη Εν ...

Άλλο management επειγόντως
έχει ανάγκη το ελληνικό Πανεπιστήμιο!
Συνέντευξη του καθηγητή Παν. Γκλαβίνη στο Press-gr

Στον Χρήστο Λουτράδη

Εν όψει των εκλογών της ΠΟΣΔΕΠ το press-gr δίνει τον λόγο στους καθηγήτες. Έχοντας την ίδια κρυφή προσμονή με την πλειοψηφία τωναναγνώστων του. Να ακούσει επιτέλους μια φωνή αλήθειας , ειλικρίνειας και καθαρών λόγων ακόμα και αν φλερτάρει με τα όρια του κυνισμού.

Ο επίκουρος καθηγητής του διεθνούς οικονομικού δικαίου στο ΑΠΘ Παναγιώτης Γκλαβίνης δίνει την δική του διάσταση για τα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης , μη διστάζοντας να καταφερθεί ευθέως εναντίον του καθηγητικού κατεστημενου τονίζοντας "λίγοι Πανεπιστημιακοί συναισθάνονται ότι βαραίνει πάνω τους η ευθύνηνα κάνουν κάτι παραπάνω για το Τμήμα, τη Σχολή τους, το Πανεπιστήμιό τους.'' Συνέντευξη που αντικατροπτίζει τις προσωπικές θέσεις του καθηγητή και που σίγουρα θα προκαλέσει αντιδράσεις...
Αναλυτικά η συνέντευξη...
1) Ποια είναι τα κύρια προβλήματα που σας οδήγησαν στην απόφαση να κατέλθετε στις εκλογές;
ΑΠ: Θα σας εκπλήξω ίσως, όμως αυστηρά προσωπικοί λόγοι με οδήγησαν νακατέβω με την ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΑΠΘ σ' αυτές τις εκλογές.Θέλω τα παιδιά μου - αν πετύχουν στις εισαγωγικές εξετάσεις - να μπορούν να φοιτήσουν σ' ένα Πανεπιστήμιο όπως φοίτησα κι εγώ. Και δεν αναγνωρίζω σε κανέναν το δικαίωμα να στερήσει από τα παιδιά μου αυτήτην ευκαιρία. Εσείς δεν θα κατεβαίνατε στις εκλογές για έναν τέτοιο λόγο;
.
2) Ποια θεωρείται ότι ειναι η μεγαλύτερη παθογένεια που αντιμετωπίζειτο ελληνικό πανεπιστημίο;
ΑΠ: Εδώ σας ξέφυγε ένα "αι" στο "θεωρείτε" Όμως, δράττομαι της ευκαιρίαςνα πω ότι αυτό που "θεωρείται" σαν η μεγαλύτερη παθογένεια είναι η υποχρηματοδότηση. Η Ανώτατη Παιδεία, όπως και γενικότερα η Παιδεία,υποχρηματοδοτούνται, όπως και άλλοι τομείς παροχής δημοσίων υπηρεσιώνστη χώρα μας. Σίγουρα χρειαζόμαστε περισσότερα κονδύλια. Όμως,σκεφτήκατε ποτέ αν σας έδινα σήμερα 50 εκατ. Ευρώ, τί θα τα κάνατε; Μην μου πείτε ότι θ' αγοράζατε μια βίλλα, ένα σκάφος, θα πηγαίνατε έναχρόνο διακοπές, κλπ... Αν σας έδινα 50 εκατ. Ευρώ για να τα επενδύσετε, ερωτώ, τί θα τα κάνατε; Κάντε το ερώτημα αυτό στον εαυτό σας και σκεφτείτε λίγο. Και μετά, κάντε την ίδια ερώτηση σ' ένανπανεπιστημιακό: πείτε του, αν του δίνατε 1 εκατ. Ευρώ, πώς θα ταε πένδυε ο ίδιος στο χώρο του; Πόσοι νομίζετε ότι θα σας προσκόμιζαν ένα αξιόπιστο σχετικό business plan;
Πρώτον, λοιπόν, εγώ θεωρώ ότι η μεγαλύτερη παθογένεια του Πανεπιστημίου μας ξεκινάει από τη δική μας γενικευμένη αίσθηση της ανευθυνότητάς μας. Έχουμε μετατρέψει την ακαδημαϊκή μας ελευθερία σε προσωπική ασυλία, εις τρόπον ώστε να μην αισθανόμαστε την ανάγκη να πάρουμε καμιά πρωτοβουλία, αφού ούτως ή άλλως δεν θα φταίμε εμείς γιατίποτε κι ας μείνουν τα πράγματα έτσι όπως είναι.
Δεύτερον, λίγοι Πανεπιστημιακοί συναισθάνονται ότι βαραίνει πάνω τους η ευθύνη νακάνουν κάτι παραπάνω για το Τμήμα, τη Σχολή τους, το Πανεπιστήμιό τους. Αρκεί, σου λέει η πλειοψηφία, να κάνω εγώ το μάθημά μου, να βγάλω το βιβλίο μου, να προχωράω τις βαθμίδες, ας κάνω και τα ελάχιστα απαραίτητα ως προς τα κοινά για να μη μου πει κανείς τίποτα, ώστε νάχω χρόνο μετά ν' ασχοληθώ και με τα εξωπανεπιστημιακά μου για να βγάλω και κάνα φράγκο για την οικογένειά μου, που είναι αλήθεια, μεταξύ μας. Κι αυτοί που συναισθάνονται την ευθύνη τους, μόλις πάνε να κάνουν business development στη Σχολή τους, η Σχολή αδυνατεί να τους ακολουθήσει. Παθαίνει έμφραγμα. Ήδη βρίσκεται στην εντατική κάνοντας τα ελάχιστα.
Άρα, λοιπόν, ερχόμαστε στο τρίτο και καλύτερο, που είναι ένα άλλο management που χρειάζεται το Ελληνικό Πανεπιστήμιο, όπου όλοι μας πρέπει ν' αλλάξουμε. Π.χ., σου δίνει το κράτος λεφτά και βάφεις το κτίριό σου μέσα έξω. Την άλλη μέρα, έρχονται οι φοιτητές και κολλάνε αφίσσες παντού. Μετά βάζεις τους καθαριστές να ξεκολλάνε τις αφίσες. Και ούτω καθεξής... Μα αν δεν λύσεις το πρόβλημα του management, πώς θα επενδύσεις στο χώρο σου; Πετάς τα λεφτά απ' το παράθυρο. Άλλο παράδειγμα: έρχονται οι "αναρχικοί" και σου σπάνε τις μπάρες στις εισόδους της Πανεπιστημιούπολης. Την άλλη μέρα εσύ τις αντικαθιστάς, γνωρίζοντας ότι θα σου τις ξανασπάσουν. Στο κάνουν. Κι εσύ ξαναπληρώνεις και τις ξαναβάζεις. Μα αν δεν λύσεις το πρόβλημα της φύλαξης, πώς προχωράς και ξαναβάζεις τις μπάρες; Αυτό αγγίζει τα όριατης απιστίας του κοινού ποινικού δικαίου...
Ερχόμαστε τώρα στο τέταρτο που σε σκοτώνει: ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι για ν' αλλάξεις το management approach, ώστε να κάνεις business development, εσύ, που νιώθεις υπεύθυνος και αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες, μαζί με άλλους που κινητοποιείς στον ίδιο σκοπό, για να κάνεις καλύτερο το Πανεπιστήμιο, κολλάς σε ιδεοληψίες. Αυτήν θεωρώ, τελικά, την μεγαλύτερη παθογένεια του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Την ιδεοληψία... Τί κάνουμε μ' αυτήν;Προχωρώ στην επόμενη ερώτηση...
.
3) Φοιτητικές παρατάξεις και συναλλαγές. Πως αντιμετωπίζεται αυτό το φαινόμενο;
ΑΠ: Θα το πω ωμά και συγχωρέστε με: πρέπει η Ελληνική Κοινωνία στη χώραμας ν' αποφασίσει ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να θάψει το πτώμα τηςμεταπολίτευσης, που η κομματική λαίλαπα ξέβρασε στις Σχολές μας ! Και τούτο είναι μια κοινή απόφαση και εξαρτάται από την κοινή δράσηόλων μας: και των κομμάτων, και των καθηγητών, και των φοιτητών, καιτων γονιών τους, δηλαδή αυτής της ίδιας της Ελληνικής Κοινωνίαςσυνολικά. Ο καθένας, όμως, για δικούς του λόγους, κλείνει τα μάτια ακόμη. Φαίνεται πως η Ελληνική Κοινωνία αποφάσισε να μάθει με τονάγριο τρόπο. Όταν όμως τα πτυχία των αποφοίτων μας δεν θάχουν καμιάαξία στην αγορά εργασίας, όταν θα στέλνουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό ή στα κολλέγια παρά το γεγονός ότι θάχουν επιτύχει σε μιαΕλληνική Σχολή, όταν θάχουμε μετατρέψει την Ανώτατη Παιδεία στη χώραμας σε κάτι σαν την Δημόσια Μέση Εκπαίδευση σήμερα, τότε θάναι πια αργά...
.
4) Ποια είναι η άποψη σας για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;
ΑΠ: Σας είπα. Ελπίζω και εύχομαι για τα παιδιά μας, η Ελληνική Κοινωνία να επιλέξει να μην μάθει με τον άγριο τρόπο και να προστατεύσει έναπολύτιμο αγαθό που απολαμβάνει σήμερα: ένα υψηλό επίπεδο ΑνώτατηςΠαιδείας για όλους. Από 'κει και πέρα, εμένα προσωπικά, από επιστημονική και επαγγελματικήδιαστροφή αν θέλετε (είμαι καθηγητής του διεθνούς οικονομικούδικαίου), δεν μου αρέσει ο προστατευτισμός. Πιστεύω πως δεν μας ταιριάζει. Δεν ταιριάζει ούτε στην ιστορία μας, ούτε στο πολιτισμικόμας βάθος, ούτε στις ικανότητές μας. Συναντώ καθημερινά ανθρώπους πουπλήττονται από το άνοιγμα της αγοράς μας και συνωστίζονται στις πόρτεςτου υπουργείου για να κάνει κάτι, να εκδώσει μια υπουργική αποφασούλανα κλείσει λίγο την αγορά, να τους δώσει μια ανάσα ν' αντεπεξέλθουνστις μεγάλες προκλήσεις που τους δημιουργούν τα ανοικτά σύνορα. Οι Πανεπιστημιακοί ξέρετε τί κάνανε; Γράψανε στο ίδιο Σύνταγμα με bold: μόνο εμείς και κανένας άλλος δεν μπορεί να παρέχει υπηρεσίες ανώτατηςεκπαίδευσης στη χώρα μας. Κι αν έρθει το Harvard ρε παιδιά, λέμε αν,και θελήσει ν' ανοίξει ένα Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα; Θα το διώξουμε; Στη χώρα του Πυθαγόρα; Κι αν πάμε εμείς στην Αλβανία και θελήσουμε ναανοίξουμε ένα πανεπιστήμιο εκεί; Θα θέλαμε να μας διώξουνε;