Έξι και μια τύψεις για τη Γάζα…

. Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ (*) . Τα οχτακόσια πενήντα χιλιόμετρα που χωρίζουν τη μαρτυρική Γάζα από τις ακτές της ανατολικής Κρήτης, δεν είναι...

.
Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ (*)
.
Τα οχτακόσια πενήντα χιλιόμετρα που χωρίζουν τη μαρτυρική Γάζα από τις ακτές της ανατολικής Κρήτης, δεν είναι καθόλου μακριά. Είναι τόσο κοντά, που τα κύματα της μεσογείου, εκβράζουν στις ανατολικές παραλίες της μεγαλονήσου, ανάκατα τα δάκρυα, τους γόους, τους κοπετούς και το νωπό αίμα των αμάχων και των παιδιών αυτής της παρανοϊκής σφαγής. Οι κρότοι και οι εκρήξεις των ισραηλινών όπλων ταξιδεύουν με το λεβάντε και το ρόχθο της ισόβιας θάλασσας, μέχρι και την πλώρη της Κρήτης, στα νοτικά σύνορα της γηραιάς ηπείρου. Της ηπείρου του Ανθρωπισμού, της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, των Αξιών.
Αυτές τις μέρες, τα τόσο κοντινά σε μας πολύπαθα μέρη, ιερουργούν με τα πιο οδυνηρά και σπαραξικάρδια μηνύματα, που προσκρούουν στα τείχη της βαρηκοΐας μας, στο κενό της ψυχής μας, της παραπλανημένης και ένοχης κώφευσής μας, της διστακτικότητας και της ανθρωπιστικής μας πτωχείας.
Αυτές τις στιγμές, είναι αβέβαιο αν, η οσμή του θανατικού που ξέσπασε δίπλα μας, στην Άγια και πολύπαθη γη της Παλαιστίνης, μας αφυπνίζει από τους βροτούς της λησμονιάς, της ενοχής, του καναπέ και της αδιαφορία μας. Ίσως, γιατί κατά πως λέει ο ποιητής, «τα φριχτά σηκώνει η γης κι η ψυχή τα φριχτότερα» (1). Φριχτό το μακελειό στη Γάζα. Φριχτότερο όμως το έρεβος της ψυχής μας…
Ο τίτλος αυτού του σημειώματος, παραλλαγμένος, απ’ τον Ελύτη, με καταδιώκει, χωρίς να μετουσιωθεί ποτέ σε γραπτό, εδώ και μια διετία. Από τότε που ξεκίνησε η σφαγή της πολύπαθης Γάζας. Για δυο συνεχόμενα χρόνια ο ανελέητος και βάρβαρος αποκλεισμός της περιοχής, έχει συγκλονίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη. Όχι όμως και τις κυβερνήσεις της. Είναι τραγικά οδυνηρό, οι παγκόσμιοι οργανισμοί ασφάλειας και δικαιοσύνης, ο ΟΗΕ, οι ηγέτες και οι κυβερνήσεις, κυρίως της γηραιάς ηπείρου, να παραμένουν απαθείς και ολιγόωροι, αλλά κυρίως τόσο ελάχιστοι. Δεν είναι όμως, μόνον αυτοί:
Εκείνο, που συνιστά βαθειά και μεγάλη πληγή, είναι η στάση της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας. Η μέχρι σήμερα διαχρονική και ιστορικά καταξιωμένη πορεία της χώρας μας, ήταν η παγίωση μιας εξωτερικής πολιτικής με φιλάδελφα και αλληλέγγυα στηρίγματα στον αραβικό κόσμο και στους Παλαιστίνιους. Αυτά ως απόρροια της ιστορικής πορείας, μιας χώρας, που βίωσε αλλεπάλληλες τραγωδίες, πολέμους και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Αναπόφευκτα, η μοίρα της Ελλάδος, ήταν να είναι πάντοτε με το δίκιο των αδυνάμων. Δεν εννοώ ότι η εξωτερική πολιτική πρέπει να σχεδιάζεται με συναισθηματισμούς. Σήμερα, είναι όμως, τραγικά οδυνηρό και απίστευτο, η ελληνική εξωτερική πολιτική να τηρεί ίσες αποστάσεις από θύματα και θύτες: Να αντιμετωπίζει με τα ίδια σταθμά αυτούς που «της πατρίδας τους πάλι ομοιώθηκαν» (2), αυτούς που «μές στις πέτρες άνθισαν και μεγάλωσαν και των φονιάδων το αίμα, με φως ξεπληρώνουν» (3), με εκείνους που αντιτάσσουν μόνο σίδερο και φωτιά παρατάσσοντας τον πιο ισχυρό στρατό του κόσμου απέναντι σε αμούστακα παιδιά.
Αλλά, η αποκορύφωση της οδύνης, μέσα στο κλίμα της συλλογικής και εθνικής παρακμής και τραγωδίας που διάγουμε ως χώρα «ακυβέρνητης πολιτείας», ήρθε με την πρώτη δήλωση του ….Τούρκου πρωθυπουργού(!), ο οποίος λίγο πολύ, εξέφρασε τη συνείδηση του κάθε απλού Έλληνα πολίτη: Είπε δηλαδή, ό άνθρωπος, το αυτονόητο, ότι «αυτός ο πόλεμος αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» θέση που με ένοχη σιωπή, απόφυγε η Ελληνική κυβέρνηση και διπλωματία. Πού είναι αλήθεια, η καταξιωμένη θέση της χώρας μας ως παράγοντας ασφάλειας, σταθερότητας, ειρήνης και αμφικτιονιών στον ευρύτερο χώρο της ανατολικής μεσογείου και της μέσης ανατολής; Πού είναι οι επιβεβλημένες και σε ανύποπτο χρόνο ειρηνευτικές και μεσολαβητικές προσπάθειες της Ελλάδος, για την ειρήνευση στην περιοχή; Ρόλο που επίμονα τον αναζητά και τον προωθεί, αναβαθμίζοντάς την ως μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, η σημερινή τουρκική διπλωματία; Κρίμα! Είναι ίσως, περισσότερο, επιβεβλημένος ο σχεδιασμός, πώς να μην καταρρεύσουμε ομαδικώς ως παράταξη, παρά να διάγουμε υπερήφανη, αξιοπρεπή και εποικοδομητική εξωτερική εθνική πολιτική…
Πού είναι ακόμη άραγε οι πρωτοβουλίες του πρώην σοσιαλιστή ΥΠ.ΕΞ. και μεσήλικα φέρελπι διαδόχου της δυναστείας, και του κόμματός του, που αδημονεί να αντικαταστήσει «τους κακούς»; Ή μήπως δεν είναι πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς και του διεθνούς φόρουμ ολυμπιακής εκεχειρίας; Ίσως για όλα τα παραπάνω, η απάντηση να βρίσκεται στον «αληθινό λόγο, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της αγοράς» (4)…
«Τις ημέρες μου άθροισα κι έμεινα μόνος. Κι από κει που με μπόδισαν, ο αόρατος, κάλπασα, το αίμα πίσω να πάρω των νεκρών μου των άθαφτων». Γάζα Δεκέμβριος 2008. Ο τραγικός πατέρας κηδεύει μόνος του την τετράχρονη κόρη του, θύμα των ισραηλινών βομβαρδισμών.
Τα απίστευτα γεγονότα και οι πολιτικές που γίνονται καθημερινά κοινωνοί, άνθρωποι που εξακολουθούν να εφημερεύουν μέσα τους αξίες, αρχές και οράματα, σηματοδοτούν την βαθειά κρίση και σήψη που ενδημεί στους Έλληνες πολιτικούς και στον τομέα της εξωτερικής μας πολιτικής. Η χώρα μας απομονώνεται και προσεταιρίζεται πλήρως τη λογική της ωμής ουδετερότητας και του κυνισμού απέναντι στους κατατρεγμένους λαούς που παλεύουν σήμερα, γι’ αυτά που και η Ελλάδα πάλευε πριν από δύο αιώνες. Η χώρα μας, σήμερα μοιάζει με τους κληρονόμους που ατίμασαν και ξεπούλησαν την πατρική τους κληρονομιά και παρασιτικά προσκολλάται σε πρόσκαιρες καιροσκοπικές και ευκαιριακές πολιτικές που σχεδιάζονται από τους υπερατλαντικούς σερίφηδες και τους ευρωπαίους βοσιβουζούκους των. Πως διαμορφώνει άραγε σήμερα η χώρα μας, υπό το βαρύ ιστορικό άχθος που φέρει, την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασφάλειας και άμυνας;
Η νομιμοποίηση των προληπτικών πολέμων που εγκαινίασαν οι ΗΠΑ στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, συνεπικουρείται από τη διαχρονική ευχέρεια του Ισραήλ στα πλαίσια της θεσπισμένης εθνικής στρατηγικής του για ολοκληρωτική γενοκτονία και αφανισμό των Παλαιστινίων. Αυτά τα δυο, συμπληρώνουν και οριοθετούν την επαληθευμένη για άλλη μια φορά, νεοπλανητική βουλγάτα και δόγμα, που νομιμοποιούν το νόμο της ζούγκλας και τις εθνοκαθάρσεις, προς δόξαν των διεθνών οργανισμών ειρήνης, ασφάλειας και συνεργασίας.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, ίσως να έχουν ξεκινήσει και οι χερσαίες επιχειρήσεις των Ισραηλινών. Η εκατόμβη, το λουτρό αίματος και το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν έχουν τελειωμό. Η Δύση νίπτει τας χείρας της και ολιγωρεί ως άλλος Πιλάτος. Ίσως, το μόνο που θα άξιζε σ’ αυτές τις ώρες, ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελληνική κυβέρνηση και η αντιπολίτευση να σταθούν μπροστά στον καθρέπτη και να κοιταχτούν: Θα φτάσουν σε όλους, ακέραια τα λόγια του ποιητή: «Και θα ΄ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θα ΄χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα ΄ναι τα πράματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια» (5). Γιατί αναμφίβολα, «η ειρήνη θέλει δύναμη να την αντέξεις» (6)…
(1)-(6) Από το «Άξιον Εστί» του Ο. Ελύτη
komavr@otenet.gr
(*) Ο κ. Κωστής Μαυρικάκης είναι Πολιτικός Μηχανικός

------------------------------------------------