Ή ντουφέκι ή συνθήκες...

. ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΝΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ . Του Πέτρου Τατούλη * .. Ο Μακρυγιάννης είναι που ξεστόμισε, το λακωνικότατο «ή ντουφέκι ή συνθήκες»,...

.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΝΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ

.

Του Πέτρου Τατούλη*

..
Ο Μακρυγιάννης είναι που ξεστόμισε, το λακωνικότατο «ή ντουφέκι ή συνθήκες», δηλαδή ή θα τηρήσετε τα συμφωνημένα ή θα σας πολεμήσουμε. Αυτές οι δύο λέξεις, οι διαζευκτικά ταιριασμένες, συνοψίζουν μονολεκτικά την ελληνική φιλοσοφία και ηθική του πολέμου και της πολιτικής. Mονάχα ένας τέτοιος σπάνιος άνθρωπος, ακέραιος, αδιαίρετος, θα μπορούσε να τα πει. Που αρχίζει και που σταματά η ευθύνη ενός πολιτικού ηγέτη; Ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης του; Ευσταθεί το άλλοθι: Άλλο τι είπε ο Αρχηγός άλλο τι κάνανε οι συνεργάτες, επειδή.... ήταν ελεύθεροι να το κάνουν; Σε αυτόν τον κόσμο μάλλον ισχύει ο νόμος της αλληλεπίδρασης.
Το χτύπημα του τηλεφώνου διέκοψε τις σκέψεις μου. «Δεν είναι αρκετό να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε...Μερικές φορές πρέπει απλά να κάνουμε αυτό που απαιτείται. Το είπε o Winston Churchill…» Αυτό ήταν το πρώτο μήνυμα που δέχτηκα από φίλο και συνεργάτη. «Το καλύτερο είναι αυτό που απαιτείται αυτή τη στιγμή», του απάντησα.
Δεν φοβήθηκα ποτέ τις διαγραφές. Την ανυπομονησία του πριν , το ξύπνημα σε έναν άλλο τόπο, τη χαρμολύπη της αποχώρησης. Αυτή τη φορά δεν το αντιμετώπισα ως τρόπο μιας μικρής προσωρινής φυγής αλλά με την αίσθηση της γέννησης που προσφέρει. Δεν φεύγω απλά από «εδώ», πάω «εκεί» και μετά από κάθε «εκεί» δεν μπορούν όλα να μείνουν ίδια.
Ο Μπέρναντ Σω έγραφε κάποτε σε έναν φίλο του ότι υπάρχουν κάποιες ημέρες στην καθημερινότητα του καθ’ ενός που θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλα γραμμένες στη μνήμη, στα χείλη, στα μάτια. Όταν ο Βολτέρος μιλούσε για το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης αλλά και για την υποχρέωση των άλλων να σέβονται την διαφορετικότητα των απόψεων, αυτό αποτελούσε τότε μια μεγάλη επαναστατική πράξη και συντάραζε τα θεμέλια της τότε κοινωνικής αντίληψης περί ανεκτικότητας. Όταν ο Ρήγας έφτιαχνε τη Χάρτα του και στρεφόταν εναντίον της αυταρχικής διακυβέρνησης της Υψηλής Πύλης, μιλώντας για την ανάγκη εθνικής και ταξικής αφύπνισης της Βαλκανικής κοινωνίας, αυτό ήταν μια έκφραση της επαναστατικής ορμής της τότε εποχής.
Τελικά τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Τίποτα δεν χαρίζεται. Η Ελευθερία δεν είναι ένα κομμάτι της Ιστορικής μνήμης. Είναι μια καταγεγραμμένη πληροφορία στα γενετικά κύτταρα του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά που εκδηλώνεται καθημερινά μέσα από τον προσωπικό αγώνα για ανάδειξη, για πρόοδο, για επιβίωση. Είναι η ανάγκη όλων μας να μην μένουμε απαθείς και στατικοί στα νέα κελεύσματα των καιρών, αλλά να ονειρευόμαστε, να αποζητούμε και να απαιτούμε την ανανέωση και την πορεία προς τα εμπρός ως τάση και ως πραγματικότητα.
«Ή Ντουφεκι ή Συνθηκες» λοιπόν….

-------------------------

*Το άρθρο αυτό έχει δημοσιευθεί στην "Espresso της Κυριακής"

-------------------------