. Την Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008 -ανήμερα της δικής μας 35ης επετείου της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου- συμπληρώνονται 20 χρόνια ...
Την Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008 -ανήμερα της δικής μας 35ης επετείου της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου- συμπληρώνονται 20 χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών της Τσεχοσλοβακίας, που οδήγησε, ως γνωστόν, στην αποκαλούμενη «Βελούδινη επανάσταση», στην αναίμακτη δηλαδή πτώση του σοσιαλιστικού καθεστώτος της Πράγας.Καθοριστικό ρόλο εκείνες τις ημέρες για την αποφυγή αιματοχυσίας, καθώς ήταν νωπές ακόμα οι μνήμες των Τσεχοσλοβάκων από τα γεγονότα της «Άνοιξης της Πράγας», αλλά και από το άδοξο τέλος του Ρουμάνου δικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου, έπαιξαν οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας τους, οι οποίες την κρίσιμη στιγμή της αναμέτρησης του καθεστώτος με τη γενικευμένη λαϊκή διαμαρτυρία, παρέμειναν ουδέτερες.
Άκρως διαφωτιστικό είναι το παρασκήνιο εκείνων των ημερών, όπως το παραθέτει ο τότε αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών στρατηγός Αλόιζ Λόρεντς (Υπουργείο του τρόμου; Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ, Αθήνα 2008, Μετάφραση Μανώλης Σταυρακάκης), αλλά και γενικότερα οι θέσεις του συγγραφέα για τα αίτια που οδήγησαν στην κατάρρευση ολόκληρου του ανατολικού μπλοκ. Το βιβλίο παρουσιάζει τρομερό ενδιαφέρον όχι μόνο γιατί η μετακομμουνιστική Τσεχία θα είναι η πρώτη χώρα του ανατολικού μπλοκ που θα αναλάβει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης από 1/1/2009 και είναι καλό την σήμερον ημέρα να γνωρίζουμε τα ενδότερα του τότε καθεστώτος, αλλά και διότι ο στρατηγός -άθελά του φυσικά - εμπλουτίζει τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει για το σοσιαλισμό με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου για το 18ο συνέδριό του. Μόλις κυκλοφόρησαν οι επίσημες θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής πολλοί έκαναν ήδη λόγο για εμμονή του καθοδηγητικού οργάνου του κόμματος στο σταλινισμό, χωρίς μάλιστα να αναλύεται το ουσιώδες ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών σε συνθήκες σοσιαλισμού.
Υπό αυτήν την έννοια οι απόψεις του τελευταίου αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών της Τσεχοσλοβακίας και σε αυτό το ζήτημα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι ο άνθρωπος που υπηρέτησε το καθεστώς επί είκοσι συναπτά έτη (1968-1989) παραδέχεται δημοσίως ότι το σύστημα δεν μπορούσε να κρατηθεί στη ζωή ούτε με 100.000 πράκτορες.
Χρειαζόταν ριζική αναθεώρηση της ακολουθητέας πολιτικής.
Στο σχετικό κεφάλαιο «Απώλεια έλξης και ανοσίας του συστήματος» γράφει, ειδικότερα: "Συνειδητοποιώ ότι δύσκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί πώς φτάσαμε σ’ αυτήν την ανατροπή αφού υπήρχε ένας πολιτικός οργανισμός με περισσότερα από ενάμισι εκατομμύριο μέλη, που κατευθύνονταν με βάση τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και που ο ηγετικός του ρόλος ήταν κατοχυρωμένος από το ίδιο το σύνταγμα. Ένας οργανισμός που ασκούσε τον έλεγχο σε ολόκληρη την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας και διοικούσε εξολοκλήρου το μηχανισμό της δικαιοσύνης, τους κράτους, της ασφάλειας και του στρατού.
Αντίθετα στη χώρα δεν υπήρχε αντιπολίτευση με εναλλακτική πολιτική πρόταση, με προσωπικότητες προετοιμασμένες να αναλάβουν κυβερνητικά καθήκοντα. Δεν υπήρχαν ούτε ανοικτοί πολιτικοί αγώνες για την εξουσία, ούτε δυναμικές παράνομες αντιστασιακές οργανώσεις (σ.σ. σε άλλο κεφάλαιο αναφέρει ότι οι ίδιες μυστικές υπηρεσίες αν δεν δημιουργούσαν ελεγχόμενες ομάδες διαμαρτυρίας, είχαν τους ανθρώπους τους μέσα στις αντιστασιακές οργανώσεις για να τις επηρεάζουν). Με λίγα λόγια δεν υπήρχαν τα βασικά στοιχεία μιας παρόμοιας κυβερνητικής αλλαγής, γνωστής από την ιστορία»...
-------------------------------
.jpg)
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πολυτεχνειο ζει !!
Σήμερα στο Πολυτεχνείο ήρθε ο ο γνωστος ηγέτης των έντιμων πρασινοφρουρών μαζί με επτά οπαδούς του και κατέθεσαν λουλούδια στην μνήμη των νεκρών και
ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ (που μετέπειτα έμειναν στην αφάνεια, ενώ προβλήθηκαν ως "αντιστασιακοί" κάποιοι που έπαιξαν το ρόλο του "πυροσβεστήρα"!!!
Στην είσοδο τον χειροκρότησαν πολλοί πασόκοι, αλλά και άτομα από τις άλλες παρατάξεις και ακόμα από τους ανένταχτους και από την εξοκοινοβουλευτική αριστερά....!!
Είναι γνωστό ότι ο δρ Κουτσούκος λόγω της έντιμης στάσης του και της μαχητικότητάς του στους αγώνες φοιτητών καθηγητών δασκάλων εργατών είναι ευρύτερα αποδεκτός από όλη την κεντοαριστερά και οικοδομεί ένα προφιλ Λαμπράκη αγωνιστή δημοκράτη!!
Αυτό φαίνεται δεν πολυαρέσει σε κάποιους "ψευτοαγωνιστές" στον συνδικαλιστικό και πολιτικό χώρο και του "δημιουργούν διάφορα εμπόδια"!!
Εμείς σημειώνουμε ότι ο δρ Κουτσούκος ο μοναδικός παπανδρεικός ομπαμικός, μαζί με τους "δικούς" του θα συλλάβει τις Αντουαννέτες και τους κλέφτες και θα περάσει "θηλειά" στους εκβιαστές τραπεζίτες και θα βάλει τέλος στα βάσανα και την "νεοσκλαβιά" του λαού με τη "νέα σεισάχθεια"
Λαός ενωμένοε ποτέ νικημένος!!
Το Πολυτεχνείο ζεί!!
Ελπίδα Πασπ
15 Νοέμβριος 2008 10:00 μμ
Ο Αλόιζ Λόρεντς υπήρξε ανώτατο στέλεχος στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Τσεχοσλοβακίας, στρατηγός, υπεύθυνος σε ζητήματα ασφάλειας, κατασκοπίας και αντικατασκοπείας. Μετά την ανατροπή του καθεστώτος το 1989, έγινε ένας από τους αποδιοπομπαίους τράγους για να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα, και πέρασε αρκετούς μήνες στη φυλακή με διάφορες κατηγορίες. Εκεί έγραψε το παρόν βιβλίο που μετέφρασε ο Μανώλης Σταυρακάκης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σταυρακάκης είναι αστυνομικός συντάκτης. Με σπουδές στην δημοσιογραφία στην Μπρατισλάβα, είναι πολύ καλός γνώστης των πολιτικών πραγμάτων και των εξελίξεων που συνέβησαν στην Τσεχοσλοβακία κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Και δεν περιορίστηκε απλώς να μεταφράσει το βιβλίο, αλλά έγραψε και μια εκτενέστατη, εν πολλοίς αυτοβιογραφική, εισαγωγή, 45 σελίδων, και επίσης πρόσθεσε παραρτήματα και σημειώσεις, απαραίτητες για τον Έλληνα αναγνώστη που δεν είναι γνώστης της Τσεχοσλοβάκικης πραγματικότητας. Ο Φώτης Κουβέλης γράφει επίσης ένα σύντομο σημείωμα «Αντί προλόγου».
Τα κορυφαία γεγονότα στην νεότερη ιστορία της Τσεχοσλοβακίας (που τώρα πια έχει χωρισθεί σε δυο ανεξάρτητα κράτη, την Τσεχία και την Σλοβακία), είναι η Άνοιξη της Πράγας, που έχει και μια περίπου κυριολεκτική σημασία καθώς συντελέστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της την άνοιξη του 1968 για να λήξει με την εισβολή των τανκς του Συμφώνου της Βαρσοβίας στις 20 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς, και η ανατροπή του καθεστώτος το 1989. Σε αυτά τα δυο γεγονότα εστιάζει ο Λόρεντς.
Το βιβλίο γράφηκε στη φυλακή. Η φυλακή είναι ένας τόπος που προσφέρεται ιδιαίτερα για διάβασμα και για γράψιμο. Οι φυλακές και οι τόποι εξορίας υπήρξαν τα σχολεία των δικών μας αριστερών, μετά τα αιματηρά γεγονότα που ακολούθησαν την απελευθέρωση. Όπως γράφει ο ίδιος ο Λόρεντς, ο Thomas Paine έγραψε το βιβλίο του Η ηλικία της Λογικής στη φυλακή. Και το αριστούργημα του Όσκαρ Ουάιλντ, De profundis, στη φυλακή γράφηκε.
Το βιβλίο του Λόρεντς αποπνέει μια αίσθηση ειλικρίνειας. Αισθάνεται ο αναγνώστης ότι δεν ψεύδεται, ότι αφηγείται τα γεγονότα με πιστότητα. Και σχηματίζει το πορτραίτο ενός ανθρώπου, αφενός επιστήμονα με εξαιρετικό ερευνητικό έργο στον τομέα της πληροφορικής, και αφ’ ετέρου ανώτατου στελέχους με υπευθυνότητα, που δεν καταφεύγει ποτέ σε ακρότητες, για τις οποίες όμως κατηγορήθηκε στη συνέχεια, σαν το πρόσωπο το πιο πρόσφορο που θα μπορούσε να φορτωθεί τις αμαρτίες του καθεστώτος.
Η αφήγησή του χαρακτηρίζεται από σαφήνεια και λακωνικότητα, και με την αμεσότητα του προφορικού λόγου. Αποδέκτης είναι ο Τσέχος και ο Σλοβάκος αναγνώστης που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα και με πιο λεπτομέρειες το πολιτικό background, και γι αυτό οι σημειώσεις του Σταυρακάκη είναι άκρως υποβοηθητικές για τον Έλληνα αναγνώστη, ο οποίος θα ήθελε να ξέρει κάτι παραπάνω για πρόσωπα που απλώς αναφέρονται ονομαστικά, και για γεγονότα στα οποία γίνεται μια απλή αναφορά.
Και ενώ το ενδιαφέρον για την Τσεχοσλοβάκικη ιστορία μπορεί να είναι περιορισμένο για τον Έλληνα αναγνώστη, θα βρει φοβερά ενδιαφέρουσες τις σελίδες που αναφέρονται στην κατασκοπία και την αντικατασκοπία, στους πράκτορες και την τεχνολογία. Διαβάζει για πράγματα που δεν τα έχει συναντήσει ούτε στα πιο συναρπαστικά κατασκοπευτικά θρίλερ. Και επί πλέον θα σχηματίσει μια κάποια εικόνα για τα προβλήματα της Τσεχοσλοβακίας, για τα γεγονότα και τις καταστάσεις που οδήγησαν στην πτώση του καθεστώτος μιας ακόμη χώρας του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Θα ήθελα να κλείσω την παρουσίαση του βιβλίου αναφέροντας πράγματα που αγνοούσα και παραθέτοντας αποσπάσματα που με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα.
Ο Γκούσταβ Χούζακ, ο μετριοπαθής ηγέτης που αντικατέστησε τον Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ υπήρξε θύμα του σταλινισμού και πέρασε εννιά χρόνια στη φυλακή. Ανάλογη ήταν και η ιστορία του Deng Xiaoping στην Κίνα, που κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης έχασε όλα του τα αξιώματα και εργάστηκε σαν απλός εργάτης, ενώ ο γιος του έγινε παραπληγικός από τα βασανιστήρια που υπέστη από τους ερυθροφρουρούς.
Και μια εικόνα από τη φυλακή:
«Όταν οι άνθρωποι βρεθούν στη φυλακή αντιδρούν διαφορετικά. Κάποιοι σιωπούν, άλλοι βρίζουν και αφήνουν τον θυμό τους να ξεσπάσει. Κυρίως όμως συναντούσα ανθρώπους που είχαν καταρρεύσει» (σελ. 87).
Και προς το τέλος του βιβλίου γράφει ο Λόρεντς:
«Οι ελεύθεροι άνθρωποι καλωσορίζουν την ημέρα. Στη φυλακή πολλοί χαίρονται μόλις φτάσει η νύχτα. Το σύμπτωμα της παγωμένης διάθεσης εμφανίζεται το πρωί» (σελ. 318). Αυτό είναι ένα από τα συμπτώματα της κατάθλιψης, από την οποία είναι φυσικό να υποφέρουν πολλοί φυλακισμένοι.
Υπάρχουν και χιουμοριστικές νότες στο βιβλίο, όπως η παρακάτω:
«Μία άλλη φορά με επέκριναν επειδή στα ξενοδοχεία της Μπρατισλάβας ή γύρω απ’ αυτά συγκεντρώνονταν οι πόρνες ενώ η Ασφάλεια – όπως έλεγαν – κάνει ότι δεν βλέπει αυτή την κατάσταση, που μας ντροπιάζει στο εξωτερικό! Με «σοβαρό» βλέμμα τους υποσχέθηκα ότι θα διορθώσω την κατάσταση, διώχνοντας από τα ξενοδοχεία εκείνες που δεν είναι και τόσο όμορφες για να μη μας ντροπιάζουν» (σελ. 138).
Το παρακάτω με εξέπληξε πραγματικά. Ένα από τα αιτήματα θρησκευτικών αντιπολιτευόμενων οργανώσεων ήταν και ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος. Ο λόγος; να μπορούν να δρουν ανενόχλητα, χωρίς την επέμβαση του Κράτους. Εδώ διατυπώνεται το ίδιο αίτημα, όχι όμως από θρησκευτικούς κύκλους, και έχει το νόημα να μην επεμβαίνει η Εκκλησία στα του Κράτους.
Και ένα σχόλιο του Λόρεντς:
«Η ζωή, λοιπόν, δεν απέχει πολύ από τις οργουελικές ουτοπικές περιγραφές για το 1984. Μόνο οι μορφές και οι μηχανισμοί των ενδοκρατικών και των διεθνών κριτηρίων μέτρησης μπορεί να είναι διαφορετικά» (σελ. 229).
Και ένα ωραίο αγγλικό λογοπαίγνιο: «Το history δεν είναι his story» (σελ. 323). Τελικά αυτή είναι η ιστορία, η ιστορία εκείνων που τη γράφουν.
Και το εξής αμίμητο:
Ο Χένρι Στίμσον, γραμματέας του κράτους των ΗΠΑ, «… το 1929, όταν οι ειδικοί υπάλληλοι της κρυπτοαναλυτικής υπηρεσίας του παρέδωσαν την αποκωδικοποιημένη αλληλογραφία της ιαπωνικής πρεσβείας, τρόμαξε με το θράσος των κρυπτολόγων. Αντί να τους επιβραβεύσει, όπως περίμεναν, προώθησε τη διάλυση του λεγόμενου Black Chamber, του κρυπτοαναλυτικού κέντρου των ΗΠΑ, λέγοντας: gentlemen, don’t read each other’s mail» (σελ. 99).
Γι αυτό άραγε την έπαθαν οι Αμερικανοί στο Περλ Χάρμπορ;
Σαν τίτλος και σαν θέμα το βιβλίο φαίνεται να μην ενδιαφέρει πολύ τον Έλληνα αναγνώστη. Όμως από τις πρώτες σελίδες θα τον καθηλώσει. Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα.
Μπάμπης Δερμιτζάκης
http://hdermi.blogspot.com/2008/09/blog-post_17.html
Η ΜΟΥΣΑΝΤΕΝΙΑ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΟ QUIZ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟΥ ΣΑΒΑΤΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ.
Ποιός είναι πιο αξιόπιστος μάρτυρας,
Ο ΜΑΜΑΝΕΑΣ, ο κουβαλών τα κουτιά των πάμπερς γεμάτα πεντοχίλιαρα, στον
Ανδρέα τον Παπανδρέου, "βρώμικο 89"?
Η'
το ζεύγος ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΟΥΚΟΒΙΝΟΣ,
νομική κάλυψη στους ντόπιους μι-
κροκαταπατητες στην κόντρα με τον
μεγάλο καταπατητή τον Εφραίμ, συν
ότι μου είπε ο Ψωμιάδης ότι διέτα-
ξε ο Καραμανλής και τα σκυλιά δεμέ-
να, συν τα ωραία deals του Κουκο-
βίνου, "βρώμικο 08" ??
Αυτό είναι το ερώτημα που περιμένει
τις απαντήσεις σας.