«Οι περιπέτειες της μικρής Αναστασίας...»

. Γράφει η Αναστασία Μάρη του Γεωργίου Αδιόριστη επιτυχούσα πανελληνίου γραπτού διαγωνισμού ΑΣΕΠ 1998 για θέσεις στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα...

.
Γράφει η Αναστασία Μάρη του Γεωργίου
Αδιόριστη επιτυχούσα πανελληνίου
γραπτού διαγωνισμού ΑΣΕΠ 1998
για θέσεις στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα
(http://asep1998.org)
. .
Είμαστε μια μεγάλη παρέα που αγαπάει τα γράμματα και πιστεύει στην αξιοκρατία (δεν ξέρω τι σημαίνει αλλά μου ακούγεται ωραία στ' αυτιά μου και την λέω συνέχεια αν και η μαμά μου, με μαλώνει γιατί μ' αγαπάει πολύ και δε θέλει να λέω λόγια μεγάλων (για να μη μεγαλώσω γρήγορα όπως λέει και ξαναλέει). Ο δάσκαλος μας όμως για δικούς του λόγους μας τιμώρησε και δε μας αφήνει να πάμε στα θρανία μας.. Τον παρακαλούμε καιρό τώρα να μας αφήσει επιτέλους και εκείνος δε μας ακούει.
Η μαμά μου κοιμάται κι έτσι εγώ βρήκα την ευκαιρία να την κοπανήσω από το παράθυρο . Ξέρω ότι αυτό δεν είναι σωστό αλλά έχουμε συμβούλιο κάτω από την μουριά και δε μπορώ να στήσω τους φίλους μου. Πρέπει να αποφασίσουμε για το μέλλον μας! Μη φανταστείτε ότι χρειάστηκε να κάνουμε πολύ κόπο για να βρούμε την συγκεκριμένη μουριά. ούτε ότι ψάχναμε μήνες και μήνες. Η μουριά μας βρίσκεται έξω ακριβώς από το γραφείο του δασκάλου μας. Το γραφείο του δε μοιάζει καθόλου με το γραφείο του μπαμπά μου γιατί εκείνου έχει μεγάλες τζαμαρίες και στο μπαλκόνι κρέμεται με περίσσιο καμάρι η γαλανόλευκη σημαία μας. Ο δάσκαλός μας είναι ένας ασπρομάλλης κύριος με μαύρο κοστούμι . Δεν ξέρω αν είναι τόσο μεγάλος όσο φαίνεται...
Η μαμά μου, πάντως την πρώτη φορά που τον είδε, μου είπε ότι δεν είναι πολύ μεγάλος αλλά ότι φαίνεται μεγάλος γιατί τον έχουν γεράσει τα προβλήματα. Δεν ήξερα ότι τα προβλήματα μας γερνάνε.. δηλαδή κι εγώ θα γεράσω πολύ γρήγορα με τις στενοχώριες που μας έχει κεράσει ο ασπρομάλλης δάσκαλος; (αυτό για το κέρασμα. το κόλλησα από τον φίλο μου τον Νίκο). Από τότε που ανέλαβε την τάξη μας ο καημένος, ο δάσκαλος, πλέει μέσα στο κοστούμι του.. Ο μπαμπάς, τον συμπαθεί πολύ και προχθές τα έβαλε πάλι μαζί μας..
«Τον λιώσατε τον άνθρωπο, δεν μπορείτε να κάτσετε για λίγο ήσυχοι;» μου φώναξε την ώρα που κατέστρωνα σχέδια με τον Γιάννη, τον φίλο μου.
«Μην ακούς παιδί μο , τον πατέρα σου. Είναι γαλάζιος και δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του για τους γαλάζιους . Εσύ κάνε αυτό που νοιώθεις, αφού σ' έχουν αδικήσει.» με συμβούλεψε η μαμά μου μέσα από την κουζίνα.
Δεν ήξερα ότι όσοι φοράνε γαλάζια συμπαθούν τον δάσκαλό μας. Εγώ πάντως δεν τον συμπαθώ κι ας φοράω σήμερα γαλάζιο μπλουζάκι γιατί μ' έχει στενοχωρήσει πολύ. Έχουμε επισκεφτεί πολλές - πολλές φορές την μουριά μας τους τελευταίους δέκα «μήνες. Κάθε φορά που πηγαίνουμε έξω από το γραφείο του δασκάλου μας, καθόμαστε κάτω από την μουριά μέχρι να έρθει όλη η παρέα και λέμε τον πόνο μας. Η καημένη έχει βαλαντώσει από το κλάμα για μας.(αυτό για το βαλάντωμα το λέει ο μπαμπάς μου στη γιαγιά όταν την βλέπει να κλαίει για κάποια που δεν ήξερε το πατάρι σε μια σειρά).
Τι τα θέλετε όμως, μόνο η καημένη η μουριά καταλαβαίνει την λύπη μας!
Τέλος πάντων... Όταν έφτασα στην αγαπημένη μας μουριά καθόταν στην σκιά της ήδη η φίλη μου, η Γεωργία, με ένα παγωτό στο χέρι, ο Τίμης που έπαιζε μπάλα και πολλοί άλλοι που δε μπορώ να σας τους πω γιατί θα κουραστώ να γράφω τα ονόματα τους κι εσείς θα κουραστείτε να τα διαβάζετε.
Με την σφυρίχτρα που είχαμε σε όλες τις συναντήσεις ,τους μάζεψα κάτω από την μουριά για να πάρουμε αποφάσεις. «Παιδιά, εγώ λέω να ξαναστείλουμε επιστολές σε όλους τους δασκάλους της χώρας, να τους πούμε το πρόβλημά μας και να ζητήσουμε την βοήθεια τους» πρότεινα στραβοκοιτάζοντας τον Ηλία που έπαιζε ακόμη με την μπάλα ενώ είχαμε σοβαρότερα θέματα να λύσουμε.
Ο Ηλίας επειδή μάλλον κατάλαβε ότι με στενοχώρησε με την συμπεριφορά του, πήρε πρώτος τον λόγο. «Αφού δε μας ακούνε, γιατί να το ξανακάνουμε Δεν είναι άδικος κόπος;» μου είπε με παράπονο.
«θα το ξανακάνουμε γιατί είναι υποχρεωμένοι να μας ακούσουν! Είναι υποχρεωμένοι να δώσουν λύση στο πρόβλημά μας! Όπως είπε και η μαμά μου που ρώτησε ένα μεγάλο δικηγόρο υπάρχουν νομολογίες του Σ.Τ.Ε που δικαιώνουν την υπόθεση μας και στο Σ.Τ.Ε θ' αποδειχθεί περίτρανα το δίκιο μας! Γιατί λοιπόν να μας ταλαιπωρούν ακόμη περισσότερο? Δε τους φτάνει που μας πήραν τα θρανία μας για «δέκα μήνες»;;;
«ΝΑΙ! ΝΑΙ! Θα συνεχίσουμε να τους ενοχλούμε μέχρι να συμπεριφερθούν σαν μεγάλοι!» φώναξε η Αλεξάνδρα κι όλοι την χειροκρότησαν...
Έτσι λοιπόν κι εγώ αφού όλοι ψήφισαν να ξαναστείλουμε επιστολές, θα υπακούσω στην πλειοψηφία (αυτό το λέει συνέχεια η μαμά μου στον μπαμπά μου κι εκείνος στραβώνει τα μούτρα του μέχρι να του δώσει ένα φιλί.) και θα στείλω την επιστολή που γράφω τώρα σε όλους τους πολιτικούς με την ευχή να πάρουν επιτέλους θέση..!
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν αποτελεί ποινικό αδίκημα η κλοπή της ιδέας ενός ξεχωριστού συγγραφέα όπως ο Ρενέ Γκοσινί. Την έκλεψα με σκοπό να μεταφέρω ένα μήνυμα ως επιτυχούσα ΑΣΕΠ98 κι όχι για να κερδίσω χρήματα. Αν μου κάνουν μήνυση θα ζητήσω από τον πρόεδρο του δικαστηρίου να κάτσετε στο ειδώλιο του κατηγορούμενου μαζί μου κι όλοι εσείς οι πολιτικοί ως συνυπεύθυνοι ...!
Παρατήρηση: Αν ήξερα πόσο πολύ κουράζεται ο καημένος ο κ. Αλεξίου με τις τρεις θέσεις
(press-gr.blogspot.com) που του φόρτωσαν οι άλλοι στην πλάτη του χωρίς να λάβουν υπόψη τους το βροντερό "όχι" του... δε θα του φόρτωνα κι εγώ τις περιπέτειές μου!
-----------------------------------