Τα μιξ γκριλ της πολιτικής...

. Γράφει ο Τηλέμαχος Μπούντζουκας . Έπεσαν οι μάσκες κάτι ανταρτών της πλάκας και της κλάκας, αλλά και εδώ ΜΕΡΙΚΟΙ μας τα είχανε πρήξει με...

.
Γράφει ο Τηλέμαχος Μπούντζουκας
.
Έπεσαν οι μάσκες κάτι ανταρτών της πλάκας και της κλάκας, αλλά και εδώ ΜΕΡΙΚΟΙ μας τα είχανε πρήξει με την ΤΑΤΟΥΛΙΑΔΑ. Το σύστημα δεν το ξέρετε δυστυχώς πολλοί πως λειτουργεί , αλλά ούτε τα τσακάλια εξημερώνονται, ΝΟΜΟΣ. Αρκετά με τον ιατρό χειρουργό κ. Τατούλης. Μανώλης , Γιαννόπουλος, Δαϊλάκης, Λαμπρόπουλος, Μιχαλολιάκος, Πολύδωρας, Ρεκούζας, Τατούλης = έγιναν αντάρες από ΤΑ Μ.Μ.Ε.
Ο Φώλιας όχι αυτός ρέε, αλλά η σύζυγος και ο γιος του, έχουνε πουλήσει την μιση ΚΡΗΤΗ νόμιμα. Βουλγαράκης , Πελέκη-ς οφς σωρ εταιρείες νόμιμα, Ρουσόπουλος το θειο βρέφος της Ν.Δ. Παλιά στο Π.Α.Σ.Ο.Κ ήταν ο Λαλιώτης αλλά αυτός τουλάχιστον έφερνε ψήφους. Ο,τι έκαναν τα έκαναν νόμιμα και αυτοί ό,τι αποκτήσανε, όσα αποκτήσανε, όλα όμως νόμιμα .
Καραμανλής, αυτός διαβάζει το βιβλίο της ιστορίας για να μάθει πως συνωστιζόταν οι έλληνες στην Σμύρνη .
Το πετρέλαιο πέφτει έξω, γιατί εδώ όχι; Οι τράπεζες μας λένε ότι πτωχεύουν, καλά να πάθουν όταν βγάζουνε υπερκέρδη δίνουν τίποτα στο εκάστοτε κράτος; Γιατί όμως άραγε τρέχουνε τώρα και τους δίνουν τόσα δις των φορολογουμένων τους όλοι παγκοσμίως; Αυτό δείχνει συντεχνίες και διαφθορά παντού σε όλο τον παγκόσμιο χάρτη. Συντεχνία, γιατί βλέπουνε τον καπιταλισμό να καταρρέει. Γιατί ποίοι έδωσαν τα στεγαστικά δάνεια 200.000 ευρω σε ένα ζευγάρι μισθωτών που έχει μηνιαίο εισόδημα 2.000 ευρω και με δυο παιδιά;
Αυτό έχει την εξηγήση του, γιατί αυτομάτως βάζουνε το πιστόλι στο κεφάλι του εργαζομένου ώστε να τον φοβίζουν και να έχουν τους εργαζομένους (δεμένους) για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους, έτσι θα υπέρ εργάζονται χωρίς να διεκδικούνε ακόμα ακόμα και κανονικούς μισθούς τους , έτσι δεν θα έχουνε χρόνο να σκέφτονται, δεν θα έχουνε χρόνο για προσωπική ζωή, δεν θα έχουνε χρόνο να μιλούνε, ακόμα ούτε να γελούνε.
Οι μετρήσεις δείχνουνε ότι στην Ιαπωνία, η πρώτη χώρα που έκανε ρομποτακια τους πολίτες της, αυτοκτονούνε κάθε μέρα εξήντα 60 άνθρωποι από την ανασφάλεια που έχουνε για την ανεργία και την αβεβαιότητα της καθημερινότητας για απλά πράματα.
Θα δανειστώ κάποια λόγια από το κείμενο της Δ. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ και του Κ. ΧΑΡΙΤΑΚΗ:
Ποιος και πώς θα εγγυηθεί τη συνοχή αυτού του αντιφατικού κόσμου; Ο κοινωνικός δεσμός που εγγυόταν το κράτος πρόνοιας έχει καταλυθεί και το μοντέλο της ανάπτυξης εμφανίζει αλλεπάλληλα φαινόμενα κρίσης, από τα χρηματιστηριακά κραχ μέχρι την πρωτοφανή εμφάνιση των παραγωγικών δυνάμεων του κεφαλαίου και των αποτελεσμάτων της εργασίας ως καταστροφικών δυνάμεων. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία και η υπονόμευση των εθνικών ορίων είναι αδύναμες να εγγυηθούν την εξασφάλιση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, καθώς η διεθνής ρύθμιση αποδεικνύεται άγρια ανταγωνιστική και εξωφρενικά συγκεντρωτική. Έτσι, ο (μόνος δυνατός κόσμος) είναι συγχρόνως ένας κόσμος αβέβαιος, με αρκετά αναπτυγμένο το στοιχείο του ανεξέλεγκτου. Γι' αυτό και οι ηγεμονικές προβλέψεις σε μεγάλο βαθμό στηρίζονται στην εξομάλυνση των αντιθέσεών του και δεν διστάζουν να προχωρήσουν σε τολμηρές προτάσεις: να σώσουμε τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές.
Και όμως, η ίδια πραγματικότητα που ραγίζει καταθλιπτικά κάθε ελπίδα στη συλλογική δυνατότητα του ανθρώπου, φέρνει με δύναμη στο προσκήνιο κομβικά πιεστικά ερωτήματα που απαιτούν νέες συλλογικές απαντήσεις. Με τα λόγια του Ι. Ραμονέ, (δεν είναι δυνατό να αποδεκτούμε έναν κόσμο που περιλαμβάνει μονάχα το μηδέν και το άπειρο). Το μηδέν της φτώχειας και της περιθωριοποίησης και το άπειρο του πλούτου και της δύναμης.
Γνωρίζουμε ότι ο παγκόσμιος χάρτης αποτελείται από νησίδες ευημερίας (παράκτιες) σπαρμένες σε ωκεανούς αθλιότητας.
Η απάντηση στην κρίση της χειραγωγημένης αστικής δημοκρατίας είναι επίσης ένα κρίσιμο πεδίο για την οικοδόμηση της απελευθερωτικής προοπτικής της εποχής μας. Απάντηση από τη σκοπιά της συγκρότησης και προώθησης ενός νέου μοντέλου πραγματικής δημοκρατίας, της εργατικής δημοκρατίας, που μπορεί να αναπτυχθεί μόνο με την ανατροπή του αστικού κράτους και την κατάκτηση της εξουσίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Που να έχει ως (βάθρο) του τους παραγωγούς του πλούτου και την προσπάθειά τους να ελέγχουν αυτοί όλους τους όρους της ζωής τους.
Δεν πρόκειται για άλλη μια (κοινωνική προφητεία) δίπλα στις τόσες που κυκλοφορούν στις αρχές αυτού του αιώνα, αλλά για ένα νέο (σύμπαν) δυνατοτήτων που μόνο η πραγματική κίνηση που από σήμερα καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων .
-------------------------------------