Ένα εισαγόμενο δίδαγμα...

. Τι διδάσκει η καταψήφιση του κυβερνητικού σχεδίου στις ΗΠΑ. Στη χώρα μας η διάκριση των εξουσιών είναι ανύπαρκτη. Να διαχωριστεί η ιδιότη...

.

Τι διδάσκει η καταψήφιση του κυβερνητικού σχεδίου στις ΗΠΑ. Στη χώρα μας η διάκριση των εξουσιών είναι ανύπαρκτη. Να διαχωριστεί η ιδιότητα του αρχηγού κόμματος από τον προτεινόμενο πρωθυπουργό

.
Του Παντελή Οικονόμου*

.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στις Η.Π.Α., οι σχετικές με την κρίση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της μεγάλης αυτής χώρας, είναι τόσο πυκνές ώστε να δίνουν απεριόριστη τροφή για σχολιασμό και αναλύσεις. Με φόντο την δραματική στροφή από την προεκλογική παραπολιτική ( δημοσκοπήσεις, τηλεοπτικές αναμετρήσεις κ.λ.π. ) στην ουσία της πολιτικής: την αντιμετώπιση των συνεπειών του οικονομικού παραλογισμού. Της εξαγώγιμης ιδεοληψίας της καπιταλιστικής αποχαλίνωσης. Εν ονόματι της «απελευθέρωσης» των αγορών ώστε να αποδώσουν αυτές τα μέγιστα. Η οποία ιδεοληψία όμως, επανεισαγόμενη και διαποτίζοντας την λειτουργία και των εκεί αγορών του χρήματος (για λόγους marketing μεταξύ άλλων) είχε τις γνωστές συνέπειες. Καταστροφικές δίχως άλλο. Ήρθε όμως και το τέλος της (μυθ)ιστορίας : σύσσωμο το πολιτικό σύστημα – απροσχημάτιστα – επιχείρησε ακριβώς αυτό εναντίον του οποίου ρητόρευε επί δεκαετίες: κρατική παρέμβαση! Ομολογώντας την χρεωκοπία, όχι κάποιας τράπεζας ασφαλώς, αλλά του ιδεολογήματος το οποίο επιχειρούσε να επιβάλλει με κάθε τρόπο ως οικουμενική και διαχρονική συνταγή ευτυχίας.
Εδώ θα άξιζε ίσως να σταθούμε σε ένα παράπλευρο γεγονός: την διακομματική σύγχυση του προσωπικού του εκεί πολιτικού συστήματος. Με αποτέλεσμα την καταψήφιση του κυβερνητικού σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης από το Κογκρέσο. Καταψήφιση η οποία έγινε αποδεκτή από την εκτελεστική εξουσία ως απολύτως θεμιτή. Και να συγκρίνουμε αναπόφευκτα με την καθ΄ημάς διαγραφή Δαϊλάκη. Όχι για πολιτικούς, αλλά παραπολιτικούς λόγους στην πραγματικότητα. ( Άλλο θέμα εαν η παραπολιτική συχνά πυροδοτεί και πολιτικές εξελίξεις.) Ώστε να ομολογήσουμε, επί τέλους, ότι η διάκριση των εξουσιών στην χώρα μας είναι τελικά ανύπαρκτη. Πράγματι, όποιος πλειοψηφήσει στις εκλογές τα παίρνει όλα. ( Και φεύγει για να θυμηθούμε και το παλιό καλό λαϊκό τραγούδι): Κυβέρνηση, Βουλή, Κόμμα, Δικαιοσύνη και – φυσικά – το ίδιο το κράτος.

Εαν συνυπολογίσουμε ότι το πολίτευμά μας είναι μια κλασσική μαζικοδημοκρατία δυτικού τύπου και οι επαγγελματίες της πολιτικής ασκούν την εκπροσώπηση στο πλαίσιό της αφ' ενός και ότι η Παιδεία μας είναι ανοχύρωτη σε οτιδήποτε, αρκεί να είναι εισαγωγής, αφ' ετέρου, έ!, «το γλυκό έχει δέσει».
Είναι, συνεπώς, μάλλον αδικαιολόγητη η απορία πως είναι δυνατόν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να έχουν συμβεί όλα αυτά ( τηλεφωνικές υποκλοπές, παράνομες ανακρίσεις πολιτών από ξένους πράκτορες, ληστεία αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων με εργαλείο τα δομημένα ομόλογα, πυρκαγιές με συνέπειες απίστευτης έκτασης, χουλιγκανισμοί και ντόπινγκ, Βατοπαίδιο και πολλά άλλα). Και να σκεφθούμε μήπως είναι η ώρα να υιοθετήσουμε μια παλιά, καλή νομίζω, πρόταση: να διαχωρίσουμε την ιδιότητα του αρχηγού του (όποιου) κόμματος από αυτήν του (προτεινόμενου κάθε φορά από το ίδιο κόμμα) υποψήφιου Πρωθυπουργού. Χωρίς φυσικά να παραγνωρίζουμε την, εκ παραλλήλου, άμεση ανάγκη μιας βαθειάς τομής στο εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά και της ουσιαστικής ρύθμισης του χώρου των Μ.Μ.Ε.
Όταν διατύπωσα την πρόταση αυτή για πρώτη φορά προ δεκαπενταετίας ( πως περνάνε τα χρόνια αλήθεια!) αγνοήθηκε. Σήμερα;

-------------------
*Ο Παντελής Οικονόμου είναι εκπρόσωπος των ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ( αριστερή πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. )

-----------------------------------------------