Υπάρχει και η άλλη όψη του Αγίου Ορους!

Με αφορμή το θόρυβο με την Μονή Βατοπαιδείου . Γράφει ο Δρ. Νίκος Δ. Κρεμμύδας . Πολύς λόγος γίνεται τίς τελευταίες μέρες με την Μονή Βατοπ...

Με αφορμή το θόρυβο με την Μονή Βατοπαιδείου
.
Γράφει ο Δρ. Νίκος Δ. Κρεμμύδας
.
Πολύς λόγος γίνεται τίς τελευταίες μέρες με την Μονή Βατοπαιδίου, άσχετα αν αυτά είναι αλήθεια ή όχι. Πάντα όμως με την «μοντέρνα» τάση η κρίση να είναι πρός το κακό, συνήθως χωρίς αντίστοιχο αντίλογο, σαρωτική πάντα η δημοσιότητα, κατά βάση ρηχή, δικαιολογημένα ίσως, - άλλωστε στούς ξέφρενους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής το «σταμάτημα» έστω γιά μιά στιγμή του χρόνου, κι ο στοχασμός είναι κάτι πού το έχουμε ξεχάσει,- πιστεύω ότι δημιουργεί μιά λάθος εντύπωση. Γιά το γεγονός λιγότερο, γιά το περιβάλλον του ίσως περισσότερο.
Στέκομαι με την αφορμή αυτή, στό Αγιο Ορος, «περιβόλι της Παναγίας» γιά μένα, ..οτιδήποτε άλλο γιά πολλούς, σίγουρα όμως κάτι ξεχωριστό, πρωτόγνωρο διαχρονικά. Εκατοντάδες επισκέπτες ή προσκυνητές κάθε μέρα. Περιδιαβαίνοντας τίς μονές καί τίς σκήτες ή ακόμη καί τίς εγκατελελειμένες καλύβες, είτε πιστεύεις, είτε είσαι «άθεος», μ΄όποια διάθεση καί να πάς, νοιώθεις μιά εσωτερική ηρεμία,- είναι η παρουσία της Θείας Χάριτος γιά τούς πιστούς, ή η πράγματι καταπληκτική φυσική ομορφιά γιά τούς υπόλοιπους, σίγουρα όμως ..υποψιασμένους στόν γυρισμό, πώς εδώ κάτι συμβαίνει..
Συναντάς,- όπως καί σε κάθε κοινωνία ότι μπορείς να φαντασθείς «αναλόγως την προαιρεσή σου». Μπροστά σε κάποιους μοναχούς μερικές φορές ακινητείς. Μένεις ενεός. Γεμάτος έκπληξη. Με ανοιχτές τις αισθήσεις. Με το να είσαι όλος μία αίσθηση...Νοιώθεις την αγάπη τους να σε αγκαλιάζει, ανεπιτήδευτα, απροσδόκητα, ακόμα καί να να μην το ήξερες πρίν, σού έρχεται στό μυαλό εκείνο το « όλοι εν εσμέν » της γραφής.
Ο Κωνσταµονίτης βιβλιόφιλος Γέρων Μόδιστος έλεγε: "Αν δεν νοιώσουµε ότι οι όλοι οι αδελφοί είναι δικοί µας και ότι εµείς είµαστε δικοί τους, ποτέ δεν θα κατοικήσει το Άγιον Πνεύµα στην καρδιά µας. Τη στάση µας απέναντί τους δεν πρέπει να τη ρυθµίζει η πνευµατική τους ποιότητα".
Ο γέροντας Παίσιος, «μιλούσε στόν καθένα ανάλογα, µε διάκριση, παρηγορούσε τις ψυχές και τίς βοηθούσε µε τις καρδιακές του προσευχές. Το πρόσωπό του ακτινοβολεί από την αγία του ζωή και σκορπάει θεία χάρη στις πονεµένες ψυχές. Η φήµη του είχε φτάσει παντού και έτρεχαν από παντού οι άνθρωποι για να ωφεληθούν πνευµατικά. Από το πρωϊ µέχρι το βράδυ, µαζεύει τον πόνο των πονεµένων και θερµαίνει τις καρδιές τους µε την αγάπη του την πνευµατική, που έµοιαζε µε ανοιξιάτικη λιακάδα".
Ο Μικραγιαννανίτης Γέρων Αβιµέλεχ συνήθιζε να απαντά όταν τον ρωτούσαν τι κάνει "Νούν τηρούµε".
Ο Κατουνακιώτης Γέρων Λεόντιος τυφλός µονολογούσε "τώρα όλα τα βλέπω καλύτερα, όλα τα αισθάνοµαι καλύτερα, ο Θεός µου έδωσε πιο δυνατό φως, από εκείνο που είχα όταν ήµουν υγιής".
Ο Καυσοκαλυβίτης Γέρων Μιχαήλ µε το αειθαλές του χαµόγελο συνοµιλούσε µε τους αγίους.
Σ' ένα βιβλίο του ο Γέροντας Μητροφάνης Χιλανδαρινός γράφει περί της µοναχικής προσφοράς πως είναι "η εγκαρδιότητα της προσευχής, η αγάπη που φθάνει µέχρι τη θυσία, η συγχωρητική ταπεινοφροσύνη και η ενθουσιώδης φιλανθρωπία".
Οπως σωστά ειπώθηκε "στο πρόσωπο των λίγων αυτών ανθρώπων που µένουν αποµονωµένοι καί προσευχόμενοι στην καλύβα ή στη σπηλιά τους µπορεί να δει τους φρουρούς, τους θεµατοφύλακες, τους "αθλητές" µιας σοφίας και µιας "επιστήµης" του ανθρώπου που βιαζόµαστε να θαυµάσουµε όταν προέρχεται από τις Ινδίες ή από το Θιβέτ, αλλά την αγνοούµε όταν ασκείται δίπλα µας" (J. Lacarriere). Πόσο μάλλον όταν είναι Χριστοκεντρική...

--------------------