Το αισθητικό ή ηθικό κριτήριο της Δημοκρατίας...

. Aπό το paramythia.pblogs.gr . Οι δηλώσεις του τέως υπουργού κ. Γ Κεφαλογιάννη , αμέσως μετά την καταδίκη του από το Μονομελές Πλημμελειοδι...

.

Aπό το paramythia.pblogs.gr

.

Οι δηλώσεις του τέως υπουργού κ. Γ Κεφαλογιάννη, αμέσως μετά την καταδίκη του από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου περί στημένης σκευωρίας, αλλά και ο χαρακτηρισμός ως «ανεκδιήγητου» του εισαγγελέα της έδρας, θέτουν για πολλοστή φορά, ως μείζον θέμα το αισθητικό και ηθικό περιεχόμενο εκείνου του δημοκρατικού πολιτεύματος που αντιλαμβάνεται τη δικαιοσύνη ως παλλακίδα, υπό την έννοια ότι την επικαλείται όταν καταφάσκει υπέρ των επιλογών της εκάστοτε εξουσίας και την λοιδωρεί όταν τολμά να αυτοπροσδιορισθεί ως ανεξάρτητη εξουσία, ισότιμη μάλιστα των άλλων στα πλαίσια της διάκρισης των εξουσιών.
Για να μην πω ότι τη χρησιμοποιεί για να το νομιμοποιεί.
Και όμως ο έμπειρος πολιτικός όφειλε να γνωρίζει ότι η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης αποτελεί εγγύηση του ουσιαστικότερου κριτηρίου της δημοκρατίας: Εκείνου της ισονομίας και ισοπολιτείας. Που επιτρέπει στο τελευταίο πολίτη να απολαμβάνει τα ίδια εχέγγυα δίκαιης δικαστικής κρίσης με αυτόν. Η χειραγώγηση της δικαιοσύνης δεν επιχειρείται δυστυχώς μόνο με την επιλογή στα ανώτατα κλιμάκια ημετέρων, ή την διαρκή παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στο έργο της. Επιτυγχάνεται και με την ανθυποβολή του εξουσιαστικού μοντέλου ως υπερέχοντος της δικαστικής κρίσης, σε μια ιδιότυπη παράδοση ασυλίας, που θέλει τον απλό δικαστή όργανο και μέσο επιβολής του. Κάθε φορά που κάποιος εισαγγελέας ή δικαστικός λειτουργός θεωρήσει το αυτονόητο ως ηθική και αισθητική υπεροχή του λειτουργήματος του, ακολουθούν οι δηλώσεις περί πολιτικής σκευωρίας και πλήξης του κοινοβουλευτισμού.
Η δικαστική κρίση δεν είναι βέβαια πάντα αλάνθαστη. Γι' αυτό το δικαιικό σύστημα στη δημοκρατία προέβλεψε ένδικα μέσα ανατροπής της, υπό την αυτονόητη βέβαια ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ προϋπόθεση σεβασμού των όρων λειτουργίας και απονομής δικαίου.
Όταν αυτός ο σεβασμός καταρρακώνεται από έναν επιφανή κοινοβουλευτικό άνδρα, τότε δεν επιτρέπεται ιδιαίτερη αισιοδοξία για του όρους λειτουργίας του πολιτικού συστήματος.
Υποψιάζομαι βέβαια ότι η σφοδρότητα των δηλώσεων στις οποίες αναφέρομαι , είναι απόρροια του τέλους των συνθηκών υπό τις οποίες παρήχθη και άκμασε ένα εγγενές πολιτικό σκηνικό, το οποίο με τη σειρά του διαμόρφωσε μια κουλτούρα αέναης αναπαραγωγής του. Αυτό το κρίσιμο στοιχείο, υποθέτω, ότι ανέδειξε η πρόσφατη δικαστική κρίση και ήχθη σε καταδικαστική κρίση, ενταφιάζουσα τις πρακτικές του.
Στέκομαι τέλος στον χαρακτηρισμό «ανεκδιήγητος» τον οποίο εκλαμβάνω εννοιολογικά ως απεύθυνση σε άνθρωπο ανάξιο αναφοράς, ή λόγου, κατώτερο πάσης περιγραφής και επειδή αφορά σε συγκεκριμένο και καθ' όλα άριστο εισαγγελικό λειτουργό, δεν μπορώ παρά να καταλήξω με τους τελευταίους στίχους του Καβάφη από το ποίημα του «Ο ΔΑΡΕΙΟΣ»
«Το πιθανότερο είναι, βέβαια υπεροψίαν και μέθην, υπεροψίαν και μέθην θα είχε ο Δαρείος».
(Θωμάς Λεχωβίτης-Δικηγόρος )

--------------------------------