Οι managers της «αρπαχτής» σε κλοιό!

Η εποχή των εξωφρενικών αμοιβών βαίνει προς το τέλος της... . Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης . «H Siemens απαιτεί από τους πρώην μάνατζερς...

Η εποχή των εξωφρενικών αμοιβών βαίνει προς το τέλος της...
.
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
.
«H Siemens απαιτεί από τους πρώην μάνατζερς αποζημίωση για ζημιές που υπέστη από την υπόθεση των μαύρων ταμείων κατά το διάστημα 2003-2006». Σύμφωνα με το έγκυρο περιοδικό «Der Spiegel», «η ενέργεια αυτή έχει σαν σκοπό, να καταπραύνει την οργή των μετόχων και να καθησυχάσει τις αμερικανικές αρχές κεφαλαιαγοράς και εποπτείας των χρηματιστηρίων». Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αλλάξουν πολλά στην μέχρι σήμερα επιτυχημένη στρατηγική του γερμανικού κολοσσού.
Το θέμα όμως των σκανδάλων με πολλούς άλλους μάνατζερς σε Γερμανία, ΗΠΑ και αλλού επανέφερε στην επιφάνεια ένα παλιό πρόβλημα. Το πρόβλημα των εξωφρενικών αμοιβών πολλών μάνατζερ που χρησιμοποιούν τα ταμεία των επιχειρήσεων που διευθύνουν σαν το πορτοφόλι τους. Φαίνεται πως η εποχή των παχυλών αμοιβών των αποφοίτων των δήθεν καλών πανεπιστημιακών σχολών ΜΒΑ και των «μετεγγραφών» από άλλες εταιρείες, βαίνει προς το τέλος της.
Η ποδοσφαιροποίηση του μάνατζμεντ, είχε σαν αποτέλεσμα τις μυθικές αμοιβές. Είναι γνωστό από το ποδόσφαιρο και γενικά από το σταρσύστεμ, πως όταν αίφνης νεαρά και άπειρα άτομα βρεθούν μπροστά σε μια απροσδόκητη επιτυχία που εξαργυρώνεται σε μυθικά ποσά αμοιβών, αναπόφευκτα τείνουν στην προκλητική επιδειξιμανία του πλούτου.Τα στελέχη αυτά δεν μπόρεσαν να αποφύγουν το σύνδρομο του νεοπλουτισμού, της γκλαμουριάς και φυσικά της «δημιουργικής απάτης».
Στις ΗΠΑ, ο γνωστός επιχειρηματίας Γ. Μπάφετ ξεκίνησε πριν αρκετά χρόνια μια εκστρατεία εξέγερσης των μετόχων κατά των ακριβοπληρωμένων στελεχών. Ηδη μια σειρά από επιχειρήσεις επιστρέφουν πάλι στον παραδοσιακό μάνατζερ, όπου η εμπειρία και το ήθος παίζουν το σημαντικότερο ρόλο. Τις μέρες αυτές έχει ξεκινήσει στη Γερμανία μια δημόσια συζήτηση για το αν δικαιολογείται, ο νέος μάνατζερ της Πόρσε να παίρνει το χρόνο πάνω από 100 εκατομμύρια. Ακόμη και το γερμανικό περιοδικό «Manager», αναφέρει πως «κανένας μάνατζερ στην Ιαπωνία, ακόμη και της Toyota και Sony δεν επιτρέπεται να κερδίζουν πάνω από το εικοσαπλάσιο του μέσου μισθού της χώρας».
Μπορεί στη χώρα μας, για εύλογους λόγους, να μην έχουμε αυτές τις εξωφρενικές αμοιβές των μάνατζερς, έχουμε όμως άλλου είδους αμοιβές κουμπάρων και συμβούλων που είναι σε δέκα δουλειές, την στιγμή που υπάρχουν άνεργοι με μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Σε αυτό φταίμε όμως κι εμείς.
Το 2002 δίδασκα σε ένα πρόγραμμα TQM σε παιδιά με μεταπτυχιακά ξένων πανεπιστημίων. Την ίδια εποχή ο γιος ενός μεγάλου πολιτικού της ΝΔ, έπαιρνε μια εξωφρενική για ελληνικά δεδομένα αμοιβή σαν σύμβουλος στην Εθνική ή στην Αγροτική ασφαλιστική και κάποιοι γονείς των άνεργων παιδιών τον έβγαλαν πρώτο βουλευτή στη Β Αθηνών. Επαιρνε τόσο πολλά λεφτά γιατί ήταν απόφοιτος του Χάρβαρντ ή γιος του γνωστού πολιτικού; Ξέρω πολλούς αποφοίτους του Χάρβαρντ που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Στη χώρα μας η αξία μετριέται από το πόσα παίρνεις, ποιανού παιδί είσαι και όχι από το τι ξέρεις και μπορείς να προσφέρεις.
---------------------------------------