Περί Δημοκρατίας...

. Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης . Επ' αφορμή της επετείου για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας και μιας ρήσης του Γ. ...

.

Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης

.

Επ' αφορμή της επετείου για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας και μιας ρήσης του Γ. Βέλτσου, συγκέντρωσα μερικές ρήσεις για το δημοκρατικό πολίτευμα και τις παραθέτω. Ο κοινωνιολόγος, καθηγητής του Παντείου, φίλος και φανατικός υποστηρικτής του Κ. Σημίτη, Γιώργος Βέλτσος, σ' ένα αφιέρωμα για τον ίδιο στην ΕΤ1, δήλωσε ευφυώς ότι «στη δημοκρατία έχεις τη πολυτέλεια να μην φοβάσαι τόσο πολύ» και υπενθύμισε τη γνωστή ρήση του Τσόρτσιλ, «το δημοκρατικό είναι το καλύτερο από τα χειρότερα πολιτεύματα».

Επιλέγω ρήσεις που σήμερα είναι ίσως πιο επίκαιρες από την χρονική στιγμή που ειπώθηκαν και μοιάζουν περισσότερο αιτιολογημένες από την αδημοκρατική πολιτική πραγματικότητα του παρόντος. Χαρακτηριστική είναι αυτή του Ισοκράτη, «η Δημοκρατία μας αυτό-καταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».

Αλλά και του Μοντεσκιέ, «όταν, στη διακυβέρνηση, ο οργανωμένος λαός έχει την υπέρτατη εξουσία, τότε αυτό είναι δημοκρατία, ενώ όταν η υπέρτατη εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας μερίδας λαού, τότε αυτό λέγεται αριστοκρατία».

Πολλοί στις μέρες μας, αυτή τη «μερίδα λαού» την ονομάζουν «πολιτικά τζάκια» ή «φατρίες», οικογένειες επιχειρηματιών ή επίλεκτων κουμπάρων. Οι συσχετισμοί του χθες με την θεματολογία του σήμερα και την πολιτική παραπολιτική ατζέντα είναι τόσο δυνατοί, που ο Ερβ. Φίσερ μοιάζει προφητικός. «Το πιο άμεσο κριτήριο της δημοκρατίας και συγχρόνως ένα από τα πρώτα μυστικά τη πολιτικότητας» είπε, «είναι το να προνοεί και να εξασφαλίζει, ώστε κανένας πολίτης, οσοδήποτε ταπεινός, να μην εμποδίζεται, είτε για λόγους καταγωγής είτε για λόγους γνωριμιών, να φτάσει στα πιο μεγάλα αξιώματα και στις ανώτερες διακρίσεις της πολιτείας.».

 Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην ομιλία του στο Προεδρικό Μέγαρο για την δεξίωση με αφορμή την αποκατάσταση της δημοκρατίας, υπογράμμισε μεταξύ άλλων την προσωπική ευθύνη του καθενός, πολίτη και πολιτικού. «Η απάντηση πρέπει να είναι κατ' αρχήν προσωπική». «Μιλώ» είπε «για την απάντηση καθενός από εμάς. Ο πολίτης έχει την ευθύνη να απαιτεί καθημερινά από αυτούς που τον αντιπροσωπεύουν, ήθος και παραδειγματική συμπεριφορά» και θύμισε το "caveant consules". (Η φράση συμπληρώνεται ως εξής: ne quid respublica capiat και κατά λέξη μετάφραση από τη λατινική σημαίνει «ας προσέξουν οι ύπατοι, για να μην κινδυνεύσει η δημοκρατία»).

Η φράση λεγόταν από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο, που καλούσε τους υπάτους να υποδείξουν δικτάτορα (dictator) σε στιγμές κρίσης. Σήμερα χρησιμοποιείται μεταφορικά και σημαίνει ότι πρέπει να μεριμνήσουν για κάποιο ζήτημα οι νομικώς υπεύθυνοι γι' αυτό. Ο κ. Παπούλιας θύμισε ακόμη με τα λόγια του το λόγο του Γκρίνσγουωλντ ότι «τη δημοκρατία, αφού τη δημιουργήσαμε, πρέπει και να την προστατέψουμε, γιατί κι αυτή δεν είναι απόρθητη», αλλά και τον Σπένσερ και το «κανένας δεν μπορεί να είναι τελείως ελεύθερος, αν όλοι δεν είναι ελεύθεροι. Κανένας δεν μπορεί να θεωρηθεί ηθικά τίμιος, αν όλοι γύρω του δεν είναι ευτυχισμένοι». Ο Δενδρινός λέει πως η Δημοκρατία "δίνει το προβάδισμα σε ανθρώπους που ξέρουν να μιλούν, αντί εκείνων που ξέρουν να δρουν. Διακηρύσσει την αφύσικη αρχή εκλογής ικανών από ανικάνους.. Φέρνει στην εξουσία ψευδοεκλεκτούς της δημαγωγίας και όχι οδηγούς λαών...", ο Δημόπουλος πως "εις την Δημοκρατία εκείνοι οι οποίοι επιτυγχάνουν δεν είναι οι ικανοί, οι άξιοι αλλά οι ρήτορες, οι λαοκόλακες, οι δημαγωγοί".

Ο Alain de Benoist θεωρεί πως "η δημοκρατία είναι μια νομοκρατία, δηλαδή μια τυραννία του νόμου, υλοποιημένη από την εξουσία των δικαστών και εξυπηρετούμενη από την εξουσία των μέσων ενημερώσεως" ενώ ο Feder ότι "στηρίζεται επί της ακρισίας των μαζών και φέρει εις την εξουσίαν κυβερνήσεις, αίτινες ουδέν άλλον είναι ή παλαίστρα φιλοδόξων μικροπολιτικών και στενοκεφάλων θεωρητικών".

Ο José Antonio Primo de Rivera σε μία εξαιρετική περιγραφή του συστήματος λέει: "Οι άνθρωποι διαιρούνται σε φατρίες, βρίζονται, μάχονται και τέλος μια Κυριακή τοποθετούν ένα κουτί πάνω σ' ένα τραπέζι και αρχίζουν να ρίχνουν μέσα, κομμάτια χαρτιού, με τα οποία αποφασίζουν αν υπάρχει ή όχι Θεός, αν η Πατρίδα πρέπει να αυτοκτονήσει ή όχι».

Τέλος, ο Ρουσώ είπε ότι «αν υπήρχε λαός αποτελούμενος από θεούς, θα κυβερνιόταν δημοκρατικά. Τόσο τέλειος τρόπος διοίκησης είναι ακατάλληλος για ανθρώπους».

Μπορούν, με το χέρι στην καρδιά, πολλοί να αρνηθούν ότι όλα αυτά ισχύουν; Και παρακαλώ σας ,μην παραλληλίσετε την επικοινωνιακή κίνηση Τσίπρα μέσω της φθηνής χρήσης της γλυκιάς μετανάστριας με τα προαναφερθέντα, γιατί θα αδικήσετε τους εαυτούς σας.

-----------------------------------------