Σε εποχές στασιμότητας...

. ...απαιτούνται Νέες Ιδέες. Οι μόνοι που τις παράγουν είναι οι κερδοσκόποι και οι απατεώνες . Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης . Εδώ και τρει...

.

...απαιτούνται Νέες Ιδέες. Οι μόνοι που τις παράγουν είναι οι κερδοσκόποι και οι απατεώνες

.

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

.
Εδώ και τρεις δεκαετίες, συγκεκριμένα, μετά την λεγόμενη ενεργειακή κρίση του 1973, βιώνουμε μια παρατεταμένη οικονομική κρίση, η οποία διακόπτεται από κάποιες μικρές αναλαμπές ανάκαμψης. Ακόμη και αυτές οι αναλαμπές είναι αποσπασματικές ή γεωγραφικές, δίνοντας σε μερικούς επιχειρήματα για περισσότερο φιλελευθερισμό και ιδιωτικοποιήσεις στην οικονομία. Πολλοί έχουν σαν παράδειγμα το λεγόμενο θατσερικό μοντέλο της Αγγλίας και Ιρλανδίας, που αν εφαρμοζόταν στις περισσότερες χώρες δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα. Αλλωστε, ακόμη και σε αυτές τις χώρες τα πράγματα είναι ήδη δυσοίωνα.
Βιώνουμε πλέον το οξύμωρο, υποστηρικτές της φιλελεύθερης οικονομίας και σοβαροί επιχειρηματίες να εκφράζουν την ανησυχία τους για το μέλλον της καπιταλιστικής οικονομίας. Οι πρώτοι πιστεύουν, πως ο καπιταλισμός, αφού νίκησε τον σοσιαλισμό, τώρα, σαν κανίβαλος, τρώει τις ίδιες του τις σάρκες αρχίζοντας φυσικά από τις σάρκες των πιο αδύναμων μελών του. Οι δεύτεροι ισχυρίζονται πως δεν επιθυμούν να κάνουν μαζικές απολύσεις, ούτε να μετακομίσουν στο εξωτερικό αλλά τους το επιβάλουν ο ανταγωνισμός και οι διακυμάνσεις των μετοχών στα «άπληστα» χρηματιστήρια.
Πριν δύο χρόνια, ο γερμανός υπουργός οικονομίας, βλέποντας την απειλή από το «νέο φρούτο» της οικονομίας, τις εταιρείες επενδύσεων-Hedge Funds και αναφερόμενος στους μάνατζερ των εταιρειών αυτών, μίλησε για «άπληστες ακρίδες που λυμαίνονται τους έντιμους, που δουλεύουν, παράγουν προϊόντα και δημιουργούν θέσεις εργασίας» Σύμφωνα με τον καθηγητή του Χάρβαρντ Josh Lerner «αιτία της κρίσης που ξεκίνησε από τις αμερικανικές τράπεζες, είναι οι ίδιοι οι πρόεδροι των τραπεζών και των εταιρειών επενδύσεων υψηλού ρίσκου (Private-Equity , Hedge funds), που από δίψα για υψηλά και γρήγορα κέρδη των εταιρειών τους και του εαυτού τους (extra bonus) δημιούργησαν ένα περίπλοκο σύστημα από πολυάριθμα χρηματοοικονομικά προϊόντα. Το ανησυχητικό είναι ότι κατασκεύασαν προϊόντα, όπως π.χ. τα δομημένα ομόλογα, των οποίων τους κινδύνους δεν κατανοούν πλέον ούτε οι ίδιοι, πόσο μάλλον εμείς οι απ΄ έξω». Το πρόβλημα δεν οφείλεται μόνο στο ότι δεν κατανοούν πως συμπεριφέρονται, κάτω από ορισμένες συνθήκες, τα προϊόντα που οι ίδιοι δημιούργησαν, αλλά ότι δεν έχουν ούτε βαθιά γνώση του πως λειτουργεί συνολικά η οικονομία.
Περάσαμε σε μια μορφή οικονομίας και επιχειρηματικότητας, όπου το μοναδικό κριτήριο επιτυχίας είναι η αύξηση των μετοχών με κάθε κοινωνικό κόστος. Η είδηση μόνο ότι μια μεγάλη εταιρεία προτίθεται να απολύσει μερικές χιλιάδες εργαζόμενους τινάζει στα ύψη την τιμή της μετοχής της. Τυχοδιώκτες εταιρειών επενδύσεων, με ξένα λεφτά ( βλέπε το φιλμ «με τα λεφτά των άλλων» με τον Ντάνι ντα Βίτο), ψάχνουν παραδοσιακές παραγωγικές εταιρείες που έχουν κάποια προβλήματα για να τις «αναδιαρθρώσουν» (καταβροχθίσουν) ή για να τις σφάξουν σαν αγελάδες πουλώντας τις μετά σαν «κιμά» ή «λουκάνικα», αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους.
Αυτό το νέο φρούτο επιχειρηματία, σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς Φορντ, Ανιέλι, Μποδοσάκη, Αγγελόπουλο,κ.λ.π. δεν παράγει κανένα υλικό αγαθό και δεν ρισκάρει ούτε μια δεκάρα αφού διαπραγματεύεται και παίζει με ξένα λεφτά κερδίζοντας τεράστια ποσά από προμήθειες και μπόνους.
Στους δέκα νέους δισεκατομμυριούχους των τελευταίων τριών ετών, οι επτά προέρχονται από αυτόν τον χώρο και οι άλλοι τρεις είναι ρώσοι, κινέζοι και ινδοί (χειρότερα φρούτα). Σε μια εποχή στασιμότητας και ενώ απαιτούνται νέες ιδέες, οι μόνοι που τις παράγουν είναι οι κερδοσκόποι και οι απατεώνες.
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, χρειαζόμαστε ανθρώπους όπως τον Σόλωνα, πριν είναι πολύ αργά. Οι παλιές δοκιμασμένες συνταγές του τύπου, κάνε το λαό ανασφαλή, ανάγκασέ τον να δουλεύει σε δύο και τρεις δουλειές για να μην έχει χρόνο να σκεφτεί δεν θα αρκούν. Ηδη απειλείται η λεγόμενη ραχοκοκαλιά του αγοραίου συστήματος, που είναι τα μεσαία στρώματα, η λεγόμενη αστική τάξη, η κατά τον Κ. Μαρξ «πιο επαναστατική τάξη στην ιστορία της ανθρωπότητας». Ζούμε μέσα σε ένα ασταθές κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον, όπου ακόμη και ο πιο οργανωμένος οικογενειάρχης, ακόμη και ο πιο σοβαρός επιχειρηματίας δεν μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή του, πόσο μάλλον να επενδύσει.
Πριν τρία χρόνια, ένας γερμανός « γκουρού» σε θέματα εφηρμοσμένης οικονομικής, είχε πει ότι «αν δεν ξεκινήσουμε πάλι από το μηδέν, αφού το αγοραίο σύστημα έφτασε στα όριά του, αν δεν αποφασίσουμε να χαριστούν όλα ή μεγάλο μέρος των χρεών από τους δανειοδότες στους δανειολήπτες (ιδιώτες και κράτη), δεν πρόκειται να ανακάμψει η παγκόσμια οικονομία ποτέ αλά θα σέρνεται από κρίση σε κρίση με τον κίνδυνο να καταρρεύσει κάποτε σαν χάρτινος πύργος».
Η θεωρία του θυμίζει λίγο την θεωρία «δημιουργικής καταστροφής» του Σούμπετερ. Ο απλός κόσμος το λέει διαφορετικά: «αν δεν γίνει πάλι ένας παγκόσμιος πόλεμος να καταστραφεί παραγωγικό δυναμικό για να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή δεν πρόκειται να ανοίξουν δουλειές».
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν η θέση αυτή είναι σωστή, αν και μου αρέσει πολύ, αλλά σίγουρο είναι ότι η Σεισάχθεια του Σόλωνα έσωσε την αθηναϊκή Δημοκρατία. Το ότι ο Μπους ανακοίνωσε τις προάλλες πως το έλλειμμα του αμερικανικού προϋπολογισμού για το 2009 θα φτάσει τα 482 δις, τη στιγμή που οι στρατιωτικές δαπάνες θα ξεπεράσουν τα 550 δις, λέτε να σημαίνει κάτι; Οι άνθρωποι αυτοί σίγουρα ξέρουν κάτι παραπάνω. Λέτε να ετοιμάζουν μια νέα Σεισάχθεια; Μην ξεχνάτε πως ο Σόλων κατηγορήθηκε πως είχε μιλήσει σε τρεις φίλους του για τα σχέδιά του και εκείνοι έτρεξαν και δανείστηκαν από όπου μπορούσαν και μετά τη Σεισάχθεια (διαγραφή χρεών) έγιναν οι πλουσιότεροι αθηναίοι.
----------------------------------------