. Το μεγάλο αφεντικό μίλησε! ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Κερδισμένοι και χαμένοι.... . Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης Οικονομολόγος -Συγγραφέας . Μπορεί να...
Το μεγάλο αφεντικό μίλησε! ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Κερδισμένοι και χαμένοι....Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Οικονομολόγος -Συγγραφέας
.Μπορεί να μην το είπε τόσο ωμά ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο κος Τρισέ, αλλά, για όσους ξέρουν, το άφησε να εννοηθεί στις δηλώσεις του: «υψηλό πληθωρισμό θα έχουμε μέχρι και το 2009 αρκεί βεβαίως οι μισθοί να κρατηθούν σε χαμηλά επίπεδα». Γιατί κύριε Τρισέ, τι θα συμβεί αν ανέβουν οι μισθοί; Θα συνεχισθεί ο πληθωρισμός μας λέει ο κος Τρισέ. Εε και μετά;
Για όσους γνωρίζουν λίγο από οικονομία, αυτό το παραμύθι έχει γίνει η καραμέλα που έχουν πεισθεί να την πιπιλούν ακόμη και οι άνεργοι. Οσοι δεν γνωρίζουν από οικονομία, θεωρούν πως οι οικονομολόγοι ή οι πρόεδροι τραπεζών είναι ιδιοφυίες, που τα γνωρίζουν όλα. Με αυτό το σκεπτικό πίστεψαν πολλοί ότι ο, πράγματι μεγάλος οικονομολόγος Ανδρέας, Παπανδρέου θα απογείωνε την ελληνική οικονομία. Για όσους γνωρίζουν λίγο από οικονομία, οι αιτίες του πληθωρισμού είναι πολλές, το ίδιο και οι θεραπείες του. Η πιο εύκολη, βολική και συμφέρουσα για τους τραπεζίτες λύση, είναι να μειώσουν το κυκλοφορούν χρήμα, το μοναδικό εμπόρευμά τους, και να το κάνουν όσο γίνεται πιο ακριβό. Το ότι κάποια στιγμή προσφέρουν φτηνό χρήμα για να αυξήσουν, τους πελάτες και μετά να τους δεσμεύσουν υποθηκεύοντας τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους, δε σημαίνει ότι ο τελικός σκοπός δεν είναι αυτός. Η σημερινή παγκόσμια κρίση ξεκίνησε από αυτήν ακριβώς την τακτική των αμερικανικών τραπεζών, που πέρασε και στην Ευρώπη. Το ότι, όπως είπε και ο νομπελίστας της οικονομίας, Joseph Stinglitz: «η οικονομική επιστήμη, όπως και όλες οι κοινωνικές επιστήμες, τελικά δεν είναι και τόσο ακριβής στις αναλύσεις της», το έμαθαν κάπως αργά οι αναλυτές των αμερικανικών τραπεζών. Επεσαν θύματα της απληστίας τους και εδώ και κάποιους μήνες επενδύουν στην αύξηση της τιμής του πετρελαίου για να βγάλουν τα σπασμένα στο πολλαπλάσιο φυσικά. Γι αυτό συμβαίνει αυτό που ζούμε εδώ και καιρό με την άνοδο της τιμής του πετρελαίου και την ακρίβεια.
Το άλλοθι: Εδώ και τρεις δεκαετίες, όταν πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού (συνύπαρξη πληθωρισμού και ανεργίας) κυριάρχησε η αντίληψη πως αφού δεν μπορούν να καταπολεμηθούν συγχρόνως και τα δύο κακά, «καλόν είναι να καταπολεμήσουμε τον πληθωρισμό και να αφήσουμε την ανεργία να σιγοτρώει τις ψυχές δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων μόνο στην Ευρώπη και μισού εκατομμυρίου στην Ελλάδα. Με τη νομισματική σταθερότητα ζούμε εμείς καλά και πείθουμε ακόμη και τους ανέργους πως ζούνε κι εκείνοι καλύτερα και παράλληλα τρομοκρατούμε ακόμη κι εκείνους που έχουν δουλειά να μην έχουν και πολλές απαιτήσεις». Αυτή είναι η στρατηγική και καμία άλλη. Υπάρχουν αρκετοί οικονομολόγοι, πιο διάσημοι κάποτε από τους απολογητές της σημερινής οικονομικής πολιτικής, όπως οι John Maynard Keynes (1883-1946) Joan Robinson (1903-1983), που πίστευαν πως η πλήρης απασχόληση, δηλαδή η καταπολέμηση της ανεργίας είναι δυνατή. Η δεύτερη μάλιστα, που είχε αντικρούσει τη θεωρία των νεοκλασικών που υπέθεταν ότι είναι δυνατός ο απόλυτος ανταγωνισμός, τόλμησε να πει πως η ανεργία είναι μια συνειδητή πολιτική απάτης. Αυτός είναι και ο λόγος, που μέχρι και σοσιαλιστικά κόμματα την έχουν διαγράψει από τα κείμενά τους. Αυτό που ξέρει πλέον και η τελευταία νοικοκυρά και το απέρριψε με μαθηματικά μοντέλα η Robinson, πως δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτος ανταγωνισμός με λίγους κυρίαρχους προμηθευτές αλλά μόνο μονοψώνια, εξακολουθούν να το πιστεύουν ή να καμώνονται πως το πιστεύουν, οι Αλογοσκούφης, Φώλιας, Μάνος, Ανδριανόπουλος, και Σία.
Κερδισμένοι και χαμένοι: Μια πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Μπέρτελσμαν έδειξε ότι το 38% των γερμανών δεν εμπιστεύεται πλέον την οικονομία της αγοράς. Το αποτέλεσμα θορύβησε τόσο πολύ τα παραδοσιακά κόμματα, που το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα(SPD) της Γερμανίας άρχισε να ανακαλύπτει ξανά τον Keynes. Και στη χώρα μας, σε συνδυασμό με τα σκάνδαλα της Siemens, ο κόσμος άρχισε να υποψιάζεται και να αμφισβητεί. Αρχισε να θέτει ερωτήματα:
Πρώτον, την εποχή της δραχμής και του πληθωρισμού των 20%, είχαμε συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των αγαθών αλλά και των μισθών. Και εξ άλλου υπήρχαν πάντα δουλειές και δεν υπήρχε αυτή η αβεβαιότητα για το μέλλον. Μπορεί αυτό να οδηγούσε κάποτε σε μια βαθιά κρίση, όπως το 1929, αυτή όμως θα ήταν παροδική και όχι διαρκείας όπως αυτή η δήθεν ήπια που ζούμε εδώ και τρεις δεκαετίες, δηλαδή μια ολόκληρη γενιά. Μια κρίση που κάνει τους λίγους ολοένα και πιο πλούσιους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Ποια σκοπιμότητα νομισματικής σταθερότητας μπορεί να δικαιολογήσει πάνω από 30 εκατομμύρια νέους ανέργους στην ΕΕ; Με συνεχή λιτότητα, μείωση δαπανών και δεκάδες εκατομμύρια νέων που διψούν για δουλειά αλλά παραμένουν σκοπίμως εκτός παραγωγής, γνωρίζει και η κυρά Κατίνα πλέον, πως δεν μπορεί θα παραχθεί νέος πλούτος.
Ο κόσμος αρχίζει να βλέπει πως επαληθεύτηκε ο αμερικανός κωμικός Ντάνι Κέϊ, που έλεγε χαριτολογώντας: «πολιτική και οικονομία είναι οι μοναδικές επιστήμες, που για τις ίδιες ερωτήσεις, κάθε χρόνο υπάρχουν διαφορετικές απαντήσεις».Δεν πιστεύει πλέον στην παντογνωσία και στην καλή πρόθεση των δήθεν ειδικών. Με τις ανοησίες περί «Νέας Οικονομίας» του πήραν το 1999-2000 όλες τις οικονομίες στα χρηματιστήρια, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, για να του πουν μετά «συγγνώμη κάναμε λάθος, η οικονομία τελικώς είναι μία, δεν υπάρχει νέα και παλιά».
Και ο πιο άσχετος αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως τίποτα στον κόσμο και κανένα οικονομικό μέτρο ή πολιτική, δεν μπορεί να έχει μόνο κερδισμένους ή μόνο χαμένους. Τίποτα δεν μπορεί να είναι καλό για όλους, είτε αυτό το λένε παγκοσμιοποίηση, ή ΕΕ, Ευρωσυνθήκη, ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο στον Παράδεισο, όπου δεν θα υπάρχουν ομάδες με διαφορετικά συμφέροντα και διαφορετική κοινωνική θέση. Όταν συμβαίνει οι δηλώσεις του Τρισέ και του Γκαργκάνα, πάντοτε μα πάντοτε , να αναφέρονται σε μειώσεις μισθών και ποτέ κερδών και ο πιο βλάκας αρχίζει να αμφισβητεί και να υποψιάζεται. Δεν γίνεται οι χαμένοι να είναι πάντοτε οι ίδιοι.
Για όσους γνωρίζουν λίγο από οικονομία, αυτό το παραμύθι έχει γίνει η καραμέλα που έχουν πεισθεί να την πιπιλούν ακόμη και οι άνεργοι. Οσοι δεν γνωρίζουν από οικονομία, θεωρούν πως οι οικονομολόγοι ή οι πρόεδροι τραπεζών είναι ιδιοφυίες, που τα γνωρίζουν όλα. Με αυτό το σκεπτικό πίστεψαν πολλοί ότι ο, πράγματι μεγάλος οικονομολόγος Ανδρέας, Παπανδρέου θα απογείωνε την ελληνική οικονομία. Για όσους γνωρίζουν λίγο από οικονομία, οι αιτίες του πληθωρισμού είναι πολλές, το ίδιο και οι θεραπείες του. Η πιο εύκολη, βολική και συμφέρουσα για τους τραπεζίτες λύση, είναι να μειώσουν το κυκλοφορούν χρήμα, το μοναδικό εμπόρευμά τους, και να το κάνουν όσο γίνεται πιο ακριβό. Το ότι κάποια στιγμή προσφέρουν φτηνό χρήμα για να αυξήσουν, τους πελάτες και μετά να τους δεσμεύσουν υποθηκεύοντας τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους, δε σημαίνει ότι ο τελικός σκοπός δεν είναι αυτός. Η σημερινή παγκόσμια κρίση ξεκίνησε από αυτήν ακριβώς την τακτική των αμερικανικών τραπεζών, που πέρασε και στην Ευρώπη. Το ότι, όπως είπε και ο νομπελίστας της οικονομίας, Joseph Stinglitz: «η οικονομική επιστήμη, όπως και όλες οι κοινωνικές επιστήμες, τελικά δεν είναι και τόσο ακριβής στις αναλύσεις της», το έμαθαν κάπως αργά οι αναλυτές των αμερικανικών τραπεζών. Επεσαν θύματα της απληστίας τους και εδώ και κάποιους μήνες επενδύουν στην αύξηση της τιμής του πετρελαίου για να βγάλουν τα σπασμένα στο πολλαπλάσιο φυσικά. Γι αυτό συμβαίνει αυτό που ζούμε εδώ και καιρό με την άνοδο της τιμής του πετρελαίου και την ακρίβεια.
Το άλλοθι: Εδώ και τρεις δεκαετίες, όταν πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού (συνύπαρξη πληθωρισμού και ανεργίας) κυριάρχησε η αντίληψη πως αφού δεν μπορούν να καταπολεμηθούν συγχρόνως και τα δύο κακά, «καλόν είναι να καταπολεμήσουμε τον πληθωρισμό και να αφήσουμε την ανεργία να σιγοτρώει τις ψυχές δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων μόνο στην Ευρώπη και μισού εκατομμυρίου στην Ελλάδα. Με τη νομισματική σταθερότητα ζούμε εμείς καλά και πείθουμε ακόμη και τους ανέργους πως ζούνε κι εκείνοι καλύτερα και παράλληλα τρομοκρατούμε ακόμη κι εκείνους που έχουν δουλειά να μην έχουν και πολλές απαιτήσεις». Αυτή είναι η στρατηγική και καμία άλλη. Υπάρχουν αρκετοί οικονομολόγοι, πιο διάσημοι κάποτε από τους απολογητές της σημερινής οικονομικής πολιτικής, όπως οι John Maynard Keynes (1883-1946) Joan Robinson (1903-1983), που πίστευαν πως η πλήρης απασχόληση, δηλαδή η καταπολέμηση της ανεργίας είναι δυνατή. Η δεύτερη μάλιστα, που είχε αντικρούσει τη θεωρία των νεοκλασικών που υπέθεταν ότι είναι δυνατός ο απόλυτος ανταγωνισμός, τόλμησε να πει πως η ανεργία είναι μια συνειδητή πολιτική απάτης. Αυτός είναι και ο λόγος, που μέχρι και σοσιαλιστικά κόμματα την έχουν διαγράψει από τα κείμενά τους. Αυτό που ξέρει πλέον και η τελευταία νοικοκυρά και το απέρριψε με μαθηματικά μοντέλα η Robinson, πως δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτος ανταγωνισμός με λίγους κυρίαρχους προμηθευτές αλλά μόνο μονοψώνια, εξακολουθούν να το πιστεύουν ή να καμώνονται πως το πιστεύουν, οι Αλογοσκούφης, Φώλιας, Μάνος, Ανδριανόπουλος, και Σία.
Κερδισμένοι και χαμένοι: Μια πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Μπέρτελσμαν έδειξε ότι το 38% των γερμανών δεν εμπιστεύεται πλέον την οικονομία της αγοράς. Το αποτέλεσμα θορύβησε τόσο πολύ τα παραδοσιακά κόμματα, που το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα(SPD) της Γερμανίας άρχισε να ανακαλύπτει ξανά τον Keynes. Και στη χώρα μας, σε συνδυασμό με τα σκάνδαλα της Siemens, ο κόσμος άρχισε να υποψιάζεται και να αμφισβητεί. Αρχισε να θέτει ερωτήματα:
Πρώτον, την εποχή της δραχμής και του πληθωρισμού των 20%, είχαμε συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των αγαθών αλλά και των μισθών. Και εξ άλλου υπήρχαν πάντα δουλειές και δεν υπήρχε αυτή η αβεβαιότητα για το μέλλον. Μπορεί αυτό να οδηγούσε κάποτε σε μια βαθιά κρίση, όπως το 1929, αυτή όμως θα ήταν παροδική και όχι διαρκείας όπως αυτή η δήθεν ήπια που ζούμε εδώ και τρεις δεκαετίες, δηλαδή μια ολόκληρη γενιά. Μια κρίση που κάνει τους λίγους ολοένα και πιο πλούσιους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Ποια σκοπιμότητα νομισματικής σταθερότητας μπορεί να δικαιολογήσει πάνω από 30 εκατομμύρια νέους ανέργους στην ΕΕ; Με συνεχή λιτότητα, μείωση δαπανών και δεκάδες εκατομμύρια νέων που διψούν για δουλειά αλλά παραμένουν σκοπίμως εκτός παραγωγής, γνωρίζει και η κυρά Κατίνα πλέον, πως δεν μπορεί θα παραχθεί νέος πλούτος.
Ο κόσμος αρχίζει να βλέπει πως επαληθεύτηκε ο αμερικανός κωμικός Ντάνι Κέϊ, που έλεγε χαριτολογώντας: «πολιτική και οικονομία είναι οι μοναδικές επιστήμες, που για τις ίδιες ερωτήσεις, κάθε χρόνο υπάρχουν διαφορετικές απαντήσεις».Δεν πιστεύει πλέον στην παντογνωσία και στην καλή πρόθεση των δήθεν ειδικών. Με τις ανοησίες περί «Νέας Οικονομίας» του πήραν το 1999-2000 όλες τις οικονομίες στα χρηματιστήρια, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, για να του πουν μετά «συγγνώμη κάναμε λάθος, η οικονομία τελικώς είναι μία, δεν υπάρχει νέα και παλιά».
Και ο πιο άσχετος αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως τίποτα στον κόσμο και κανένα οικονομικό μέτρο ή πολιτική, δεν μπορεί να έχει μόνο κερδισμένους ή μόνο χαμένους. Τίποτα δεν μπορεί να είναι καλό για όλους, είτε αυτό το λένε παγκοσμιοποίηση, ή ΕΕ, Ευρωσυνθήκη, ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο στον Παράδεισο, όπου δεν θα υπάρχουν ομάδες με διαφορετικά συμφέροντα και διαφορετική κοινωνική θέση. Όταν συμβαίνει οι δηλώσεις του Τρισέ και του Γκαργκάνα, πάντοτε μα πάντοτε , να αναφέρονται σε μειώσεις μισθών και ποτέ κερδών και ο πιο βλάκας αρχίζει να αμφισβητεί και να υποψιάζεται. Δεν γίνεται οι χαμένοι να είναι πάντοτε οι ίδιοι.
-----------------------------------------
.webp)
επειδη είμαι κι εγω οικονομολόγος δεν πιστεύω πως ένας οικονομολόγος θα είχε ποτέ τόσο στρεβλές απόψεις. σύμφωνα με τα λεγόμενά σου θα έπρεπε να μετακομίσουμε στην ... Κουβα, οπου η ζωη είναι πιο ανθρώπινη;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμάν βρε Πιστοφίδη, πότε είπε ο Ανδριανόπουλος λ.χ. πως μπορεί να υπάρχει ανταγωνισμός με ολιγοπώλια; Κι από πότε η Γερμανία έγινε οικονομία της αγοράς, ώsτε να μην την εmπιστεύονται πλέον οι Γερμανοί; Δεν έχεις ακούσει για την λεγόμενη "κοινωνική" οικονομία τηε αγοράς (από εποχής Ερχαρτ) στην οποία παραμένουν πιστοί οι Γερμανοί και γι' αυτό μισούσαν την Θάτσερ; O Σρέντερ ξεκίνησε κάποια πράγματα. και η Μέρκελ ήθελε να συνεχίσει. Και με τέτοια πλατφόρμα ήρθε πρώτη στις εκλογές. Αλλά την έφαγε η "συνεργασία". και έκανε πίσω. με τα μέτρα (φιλελεύθερα) του Σρέντερ η Γερμανική οικονομία κινλθηκε σωστά και γοργά. Μετά, με την οπισθοχώρηση τη Μέρκελ, ξανακάθισε. Μην μιλάς λοιπόν για "έλλειψη εμπιστοσύνης" των Γερμανών στην οικονομία της αγοράς. Γιατί είναι για γέλια. Κι άμα είναι κάτι για γέλια, τι να συζητήσουμε για τα υπόλοιπα. Αμάν πιά
ΑπάντησηΔιαγραφήLiberal
Ρε συ Πιστοφίδη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟικονομολόγος είσαι με πτυχίο από τα "πανεπιστήμια του διαδικτύου";
ΟΛΟΙ οι οικονομολόγοι γνωρίζουν ότι ο πληθωρισμός είναι πολύ χειρότερος από την ανεργία διότι κατατρώει τα εισοδήματα ΟΛΩΝ, ενώ η ανεργία επιρρεάζει μόνο τους ανέργους.
Από κοινωνικής απόψεως η ανεργία είναι ένα δυσβάστακτο φορτίο, αλλά η επιλογή πάντα είναι η μείωση του πληθωρισμού ώστε να βελτιωθεί το οικονομικό περιβάλλον.
Όσο για τη χαμένη 10ετία του 80 με τον Παπατζή φαίνεται ότι έχεις ξεχάσει το "Τσοβόλα δώστα όλα" καθώς και τα υπερόγκα χρέη, τη γιγάντωση του δημοσίου τομέα με πρασινοφρουρούς, την πλήρη αποδιοργάνωση της οικονομίας σε τέτοιο βαθμό ώστε σήμερα πλέον μας έχουν ξεπεράσει η Ισπανία και η Πορτογαλία που εκείνη την εποχή ήταν πολύ πίσω μας.
Δηλαδή τί καλό ακριβώς έκανε ο Παπαντρέας τότε;
Είναι δυνατόν να συγκρίνεις εκείνη την εποχή που η χώρα έβγαινε από την ύφεση του 70 με τη σημερινή;
Το πρόβλημα στη χώρα είναι γνωστό από τότε:
1. Μη ανταγωνιστική οικονομία
2. Τεράστιος και μη παραγωγικός δημόσιος τομέας
3. Άχρηστη γραφειοκρατεία που επιβαρύνει την οικονομία
4. Άδικο και χαώδες φορολογικό σύστημα που και τους ιδιώτες επιβαρύνει (λόγω του πλήθους των έμμεσων φόρων) αλλά και τις επιχειρήσεις (που αγνοούν ποιά θα είναι η φορολογική τους επιβάρυνση τον επόμενο χρόνο)
5. Πλήρης έλλειψη σύνδεσης επαγγελματικής παιδείας και αναγκών της οικονομίας
6. Πλήρης έλλειψη μηχανισμών επιμόρφωσης/κατάρτησης ανέργων στις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας
Είστε τελείως άσχετοι εδώ. Όταν θα φάτε ένα ωραιότατο great depression στη μάπα να δούμε τι θα κάνετε. Αύξηση μισθών σε εποχή υπερπληθωρισμού = depression.
ΑπάντησηΔιαγραφήαπο την ταινία ZeitGeist
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία κεντρική τράπεζα
είναι ένα ίδρυμα
που παράγει το νόμισμα
ενός ολόκληρου έθνους.
Βασισμένη στα ιστορικά προηγούμενα,
δύο δυνάμεις εμπεριέχονται
στις εφαρμογές της
κεντρικής τράπεζας.
Τον έλεγχο των επιτοκίων, και τον
έλεγχο της εισροής χρήματος,
δηλαδή του πληθωρισμού.
Η κεντρική τράπεζα δεν παρέχει απλά
στην οικονομία μίας κυβέρνησης χρήμα,
της το δανείζει με τόκο.
Μετά με τη χρήση της αύξησης
και μείωσης της παροχής χρήματος,
η κεντρική τράπεζα ρυθμίζει την
τιμή του εκδιδόμενου χρήματος.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε
πως ολόκληρη η δόμηση
αυτού του συστήματος
μπορεί να παράγει
μόνο ένα πράγμα
μακροπρόθεσμα:
Χρέος.
Δεν χρειάζεται να είσαι μεγαλοφυία
για να καταλάβεις αυτή την απάτη.
Γιατί, κάθε δολλαριο που παράγεται
από την κεντρική τράπεζα,
δανείζεται με τόκο. Αυτό σημαίνει
πως κάθε δολλάριο που παράγεται
είναι το δολλάριο συν ένα ποσοστό
χρέους βασιζόμενο σ'αυτό το Ευρώ.
Και εφόσον η κεντρική τράπεζα έχει
το μονοπώλιο στην παραγωγή
νομίσματος για ολόκληρη τη χώρα,
και δανείζουν το κάθε δολλαριο
με ένα άμεσο χρέος
καταλογισμένο πάνω του...
Από πού έρχονται τα λεφτά για
την αποπληρωμή του χρέους;
Μπορούν μόνο να έρθουν
πάλι από την κεντρική τράπεζα.
Που σημαίνει πως η κεντρική τράπεζα
πρέπει διαρκώς να αυξάνει
την παροχή χρήματος για να καλύπτει
προσωρινά το εκκρεμές χρέος
που δημιουργείται, το οποίο μετά,
εφόσον το καινούριο χρήμα
δανείζεται επίσης με τόκο,
δημιουργεί επιπλέον χρέος!
Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του
συστήματος είναι σίγουρα η σκλαβιά.
Γιατί είναι αδύνατο για τη κυβέρνηση
και συνεπώς για τον λαό
να εξέλθουν ποτέ από αυτό
το αυτοπαραγώμενο χρέος.
Οι ιδρυτικοί πατέρες αυτής της χώρας
το γνώριζαν αυτό πολύ καλά.
"Πιστεύω πως οι τραπεζικοί
οργανισμοί, είναι πιό επικίνδυνοι
από τακτικά στρατεύματα.
Αν ποτέ ο αμερικάνικος λαός
επιτρέψει σε ιδιωτικές τράπεζες
να ελέγχουν την έκδοση νομίσματος,
οι τράπεζες και οι εταιρίες που
θα αναπτυχθούν τριγύρω τους θα στερήσουν
στους ανθρώπους τις περιουσίες τους,
μέχρι που τα παιδιά τους να ξυπνήσουν
άστεγα στην ήπειρο που οι πατέρες τους κατέκτησαν"
- Thomas Jefferson, 1743 - 1826
-----------------------------------
επειδη δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και με την Ευρωπαϊκής Κεντρική Τράπεζα.... θα ήθελα καποιος γνώστης των πραγμάτων να μας πληροφορήσει για αυτό....
ευχαριστώ
Ένα ακόμα εύστοχο σχόλιο. Μπράβο κ. Πιστοφίδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήPes ta Ale3andre! simfwnw mazi su sta perissotera simeia..iparxei kapio book i kapia alla ar8ra su?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύγε κ. Πιστοφίδη για την ανάλυση. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε κι άλλα τέτοια κείμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ για παράδειγμα δεν έχω καταλάβει σε τι χρησιμεύουν στην κοινωνία τα χρηματιστήρια αξιών και τα χρηματιστήρια εμπορευμάτων.
Μήπως μπορείτε να μας διαφωτίσετε εκλαϊκευμένα?
Thrax Anarmodios
Εύγε κ. Πιστοφίδη για την ανάλυση. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε κι άλλα τέτοια κείμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ για παράδειγμα δεν έχω καταλάβει σε τι χρησιμεύουν στην κοινωνία τα χρηματιστήρια αξιών και τα χρηματιστήρια εμπορευμάτων.
Μήπως μπορείτε να μας διαφωτίσετε εκλαϊκευμένα?
Thrax Anarmodios
Εξαιρετικό! Το ένα άρθρο καλύτερο από το άλλο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια!
Πολύ καλό άρθρο με πολλές αλήθειες προφανείς σε όλους τους πολίτες αλλά στην σφαίρα της φαντασίας (είτε εσκεμμένως είτε λόγω βλακείας) για τους κυβερνώντες και τους έχοντες. Στο χέρι των πολιτών είναι να κάνουν την διαφορά εάν δεν θέλουν να παραμείνουν επ'άπειρον θύματα και σκλάβοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που λέει το "Zeitgeist" είναι μεγάλη πατάτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ δεν ""δανείζει με τόκο".
Τυπώνει χρήμα όπως ακριβώς έκανε παλαιότερα η Τράπεζα της Ελλάδος.
Η Κεντρική Τράπεζα είναι η τράπεζα του κράτους.
Αντί να μασουλάτε αυτά που λέει το "Zeitgeist" κάντε μια βόλτα από το site της FED (http://www.federalreserve.gov/) και μάθετε λίγο για την ιστορία της, τον τρόπο που διοικείται και ποιός είναι ο ρόλος της.
Ο ρόλος της ΕΚΤ είναι αποτέλεσμα της κληρονομίας της Bundesbank (της Γερμανικής κεντρικής τράπεζας) και ρόλος της είναι η συγκράτιση των τιμών ώστε να μην υπάρχει πληθωρισμός.
Η παρούσα κρίση ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα των πράξεων ή παραλήψεων της ΕΚΤ αλλά της FED και της απουσίας σοβαρού ελέγχου στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Όσο για μερικούς που ρωτούν για το ρόλο των χρηματιστηρίων:
Τα χρηματιστήρια δεν είναι "ο ναός του τζόγου" όπως πολλοί ηλίθιοι νομίζουν εδώ στο ελλαδιστάν, αλλά εργαλεία άντλησης φτηνών κεφαλαίων για τις επιχειρήσεις που επιθυμούν να επενδύσουν.
Το χρήμα στο χρηματιστήριο "κοστίζει" λιγότερο από ένα δάνειο.
Έτσι λοιπόν αογράζοντας μετοχή μια εταιρείας συμμετέχεις στα κέρδη (ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΖΗΜΙΕΣ) της ως μέτοχος.
Τα "χρηματιστήρια εμπορευμάτων" σκοπό έχουν τη διασφάλιση μελλοντικών συναλλαγματικών κινδύνων για τους εμπορευόμενους.
Αγοράζεις τώρα μια ποσότητα με γνωστή ισοτιμία και καλύπτεσαι από μια πιθανή συναλλαγματική διαφορά στο μέλλον που πιθανόν γίνει και θα σου κοστίσει.
Τα παραπάνω είναι "by the book".
Από εκεί και ύστερα το πως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα είναι άλλο καπέλο...
Προς Ανώνυμο του σχολίου 27 Ιούνιος 2008 10:06 μμ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Ανώνυμε
Αναγκάζομαι δημοσίως να παραδεχτώ ότι είμαι από αυτούς
που θεωρούν πως τα χρηματιστήρια είναι "ο ναός του τζόγου".
Αρα, με βάση την ταξινόμησή σας, αυτή μου η πεποίθηση
με κατατάσσει αυτόματα στου "ηλιθίους".
Πέρα όμως από τέτοιου τύπου ταξινομήσεις και κατατάξεις
παραμένει το ερώτημα πως στάθηκε δυνατόν να χάσουν
τις περιουσίες τους τόσοι συνέλληνες στο χρηματιστήριο
σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Σαν καζίνο ένα πράγμα.
Μέχρι να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα, οικοιοθελώς λοιπόν
θα παραμείνω στην τάξη των ηλιθίων και αφήνω εκείνη των
έξυπνων ελεύθερη για σας να μην πιάνω και άδικα την θέση.
Οτι, by the book, τα χρηματιστήρια αξιών αποτελούν δεξαμενή
άντλησης "φτηνών κεφαλαίων" για τις επιχειρήσεις και εκείνα
των εμπορευμάτων διασφαλίζουν τους εμπορευόμενους από
"μελλοντικούς συναλλαγματικούς κινδύνους", το γνωρίζω.
Εχω εξάλλου παρακολουθήσει και την σχετική ταινία
"Πολυθρόνα για δύο", από όπου αντλώ και τις γνώσεις μου,
σχετικά με την λειτουργία των χρηματιστηρίων.
Αλλά εκείνο για το οποίο εγώ αναρωτήθηκα με το σχόλιό μου
ήταν αυτό το "άλλο καπέλο", όπως λέτε. Δηλαδή "σε τι
χρησιμεύουν στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ τα χρηματιστήρια αξιών και
τα χρηματιστήρια εμπορευμάτων".
Επ' αυτού δυστυχώς δεν βρήκατε τον χρόνο να σχολιάσετε.
By the book: Η κυβέρνηση είναι υπηρέτης των λαϊκών συμφερόντων.
By the book: Οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι του νόμου.
By the book: Η παιδεία παρέχεται δωρεάν.
By the book: .... ας μην σας κουράσω κι άλλο.
(ο by the book ηλίθιος) Thrax Anarmodios
ΥΓ. Εκείνο το "ελλαδιστάν" σας πολύ με ενόχλησε. Ελπίζω
να στάθηκε ευνοϊκή η ζωή μαζί σας και να ζείτε σε μία
καλύτερη χώρα από το "ελλαδιστάν".
Η οποιαδήποτε κριτική στο άρθρο είναι ευπρόσδεκτη και γόνιμη, αρκεί να συνοδεύεται και από κάποια στοιχεία. Οσον αφορά στην αμφισβήτηση της έρευνας που διενήργησε το ίδρυμα Bertelsmann στη Γερμανία, σύμφωνα με την οποία το 38% άρχισε να αμφισβητεί την οικονομία της αγοράς, το ίδρυμα ιδρύθηκε το 1977 από επιχειρηματίες και στο προοίμιο του καταστατικού του έχει τα εξής: « η ανταγωνιστικότητα και η ενεργός συμμετοχή των πολιτών αποτελούν τη βάση της κοινωνικής προόδου». Το αμφισβητώ δε σημαίνει την απόλυτη άρνηση. Εκτός και αν κάποιοι αμφισβητούν το δικαίωμα σε κάποιους να αμφισβητούν την «ιερή τους αγελάδα».
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσον αφορά στον Κέυνς, που πίστευε πως η πλήρης απασχόληση είναι εφικτή, με το βιβλίο του «The General Theory of Employment, Interest and Money», θεωρείται ότι είναι ο οικονομολόγος που επηρέασε την οικονομική σκέψη και πολιτική του 20ου αιώνα όσο κανείς άλλος και μάλιστα θετικά. Το οικονομικό πρόγραμμα γνωστό ως New Deal (αναδιανομή των χαρτιών) που εφήρμοσε ο αμερικανός πρόεδρος Franklin Delano Roosevelt από το 1933 μέχρι τον πόλεμο, ήταν εκείνο που έβγαλε τις ΗΠΑ και ολόκληρο τον κόσμο από την βαθιά κρίση του 1929. Το πρόγραμμα αυτό στηρίχτηκε στις θέσεις του Κέυνς.
Ο Κέυνς πρότεινε την άνοδο των δημοσίων δαπανών σε περιόδους κρίσεων για να καλύψουν μέρος του ελλείμματος ζήτησης που υπό προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει την οικονομία μακριά από μια θέση ισορροπίας πλήρους απασχόλησης. Οι δημόσιες δαπάνες μπορεί να ξοδεύονται ως επιδόματα ανεργίας κτλ., αλλά ο κύριος στόχος δεν είναι η αναδιανομή αλλά η επανόρθωση της ισορροπίας. O Κέυνς ο οποίος ζητούσε αύξηση των ελλειμμάτων σε περιόδους κρίσεις, τα οποία χρηματοδοτούνται από πλεονάσματα καλύτερων εποχών.
Το τρανταχτό επιχείρημα «όποιος αμφισβητεί την ελεύθερη οικονομία να πάει στην Κούβα», σήμερα, μόνο από αφελείς μπορεί να ειπωθεί ή από ανθρώπους όπως οι έλληνες ευπατρίδες του 7ου π. Χ αιώνα, που αφού έσπρωξαν το μεγαλύτερο μέρος του αθηναϊκού λαού στην απόλυτη ένδεια, έβαλαν τον Δράκοντα να επιβάλει την τάξη με τη θανατική ποινή ακόμη και για ασήμαντα αδικήματα. Το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να πάρουν μια ανάσα 25 ετών εξαναγκάζοντας εκείνους που αφού τα είχαν χάσει όλα και δεν είχαν να χάσουν τίποτα άλλο να ξεσηκωθούν, για να έρθει μετά ο Σόλων να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα παραγράφοντας όλα τα χρέη των φτωχών. Και με αφορμή αυτό θα πρέπει να σας πω πως υπάρχουν πολλοί σοβαροί οικονομολόγοι που πιστεύουν ότι η οικονομική κρίση θα ξεπεραστεί όταν όλοι (τράπεζες και κράτη) παραιτηθούν από τις απαιτήσεις τους έναντι των δανειοληπτών. Οσο κι αν σας φαίνεται παράδοξο είναι μια θέση που μακροπρόθεσμα θα ευνοήσει τους πάντες.
Οσον αφορά στο θέμα της καταπολέμησης του πληθωρισμού και της ανεργίας, θα πρέπει να σας πω πως για πολλούς οικονομικούς αναλυτές, ο στασιμοπληθωρισμός είναι ήδη εδώ. Όχι μόνο δεν καταπολεμήθηκε η ανεργία αλλά ούτε και ο πληθωρισμός.
Οσο αφορά στο αν οι οικονομολόγοι είναι σοφοί, θα πρέπει να σας πω πως σήμερα φαίνεται πως σε όλα τα έχουν κάνει μούσκεμα. Ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο Μπάφετ, κατηγορεί εδώ και χρόνια τους μάνατζερς, αυτούς δηλαδή που έχουν θεοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, όσο λίγοι, ότι το μόνο που πέτυχαν ήταν να πολλαπλασιάσουν τις ήδη υψηλές αμοιβές τους κλέβοντας μέχρι και τους μετόχους των εταιρειών τους. Το μόνο που ενδιαφέρει τους σύγχρονους μάνατζερς είναι η αύξηση της τιμής των μετοχών με κάθε μέσο και το καλύτερο και ευκολότερο είναι η ανακοίνωση για απολύσεις. Η αύξηση της παραγωγικότητας είναι πλέον το τελευταίο που τους ενδιαφέρει. Μέχρι πριν 40 χρόνια, ακόμη και μικρά παιδιά είχαν ακούσει για επιχειρηματίες που ήταν στην παραγωγή, όπως οι Φορντ, Κρουπ, Ανιέλι, Μποδοσάκης, κ.λ.π. Οι άνθρωποι αυτοί παράλληλα με τα κέρδη είχαν και μια κοινωνική ευθύνη, όχι από αγάπη προς τον πλησίον αλλά από ευφυία. Όταν ο Φορντ το 1905 μέσα σε μια ημέρα διπλασίαζε το ημερομίσθιο των εργατών του το έκανε από επιχειρηματική ευφυία για να μπορούν κάποιοι να αγοράσουν τα αυτοκίνητά του. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες, εκτός του Μπίλ Γκέϊτς, τα μοναδικά ονόματα που ακούγονται είναι εκείνα των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων του χρηματιστηρίου ( Γκρίνσπαν, Τρισέ, Γκαργκάνας, Σόρος, κ.λ.π.). Ανθρώπων δηλαδή που δεν παράγουν κανένα υλικό αγαθό.
Εδώ και μια δεκαετία, η ΕΕ επιδοτεί ετησίως με 50 δις ευρώ τα αγροτικά προϊόντα και το μόνο που κατόρθωσε είναι, οι αγρότες να διαμαρτύρονται γιατί μειώνονται συνεχώς τα εισοδήματά τους, οι καταναλωτές να διαμαρτύρονται γιατί αυξάνονται καθημερινά οι τιμές, οι αγρότες του τρίτου κόσμου να έχουν καταστραφεί τελείως, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα κιλό ψωμί την ημέρα. Εάν για όλη αυτήν την κατάσταση, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, δεν φταίνε οι αρχηγοί των κρατών, οι οικονομικοί τους σύμβουλοι και τα στελέχη των διεθνών οικονομικών οργανισμών, τότε ποιος φταίει; Μήπως φταίνε οι άνεργοι και οι οικονομικοί μετανάστες;
Ακούω πολλές φορές από επιχειρηματίες (υπήρξα κι εγώ ένας δυστυχώς αποτυχημένος γιατί μετά από 22 χρόνια στη Γερμανία αγνοούσα την ελληνική επιχειρηματική κουλτούρα), οι οποίοι λένε απερίσκεπτα και αλαζονικά «δεν έχω ανάγκη κανέναν και ούτε το κράτος». Τότε φίλε, αφού δεν έχεις ανάγκη κανέναν πελάτη ούτε καν εργάτη και υπάλληλο, πήγαινε σαν τον Ροβινσόνα Κρούσο σε κανένα νησί και άνοιξε μια επιχείρηση παραγωγής ζωοτροφών για άγρια ζώα.
Αυτοί που εμμένουν στο να αφεθεί εντελώς ελεύθερη και ασύδοτη η αγορά να ρυθμίσει τα πάντα από μόνη της, ρίχνουν νερό σε εκείνους που μισούν τη δημοκρατία. Οι μόνοι που θα κερδίσουν από την απόλυτη εξαθλίωση μεγάλης μερίδας του κόσμου είναι κάποιοι δικτάτορες με δήθεν κοινωνικό πρόσωπο που περιμένουν στη γωνία.
Αλέξανδρος Πιστοφίδης