Οταν τα ΜΜΕ συνάντησαν τα blogs...

. Του Πάσχου Μανδραβέλη Από το e-rooster.gr . Η τελευταία παράγραφος του κυρίου άρθρου στο χθεσινό «Βήμα» παρουσιάζει ανάγλυφα την αμηχαν...

.
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Από το e-rooster.gr
.
Η τελευταία παράγραφος του κυρίου άρθρου στο χθεσινό «Βήμα» παρουσιάζει ανάγλυφα την αμηχανία του παραδοσιακού τύπου απέναντι στα νέα Μέσα. «Ουδείς αντιστρατεύεται την ελευθερία της ενημέρωσης. Πολύ περισσότερο αυτήν του Διαδικτύου», γράφει. Λες κι αν το «Βήμα» -ή σύσσωμος ο ελληνικός τύπος- αντιστρατευτεί την ελευθερία του διαδικτύου, αυτή θα πάψει να υπάρχει.
Το διαδίκτυο, όπως και η παγκοσμιοποίηση, ξεφεύγει από το πλαίσιο ανάλυσης των παραδοσιακών δομών που συνηθίσαμε μέχρι σήμερα. Είναι άναρχο, γιατί έτσι φτιάχτηκε. Είναι ανώνυμο γιατί έτσι πρέπει. Μια εφημερίδα, ένας τηλεοπτικός σταθμός, έχει κέντρο. Κάπου έχει τυπογραφεία και κάπου υπάρχουν οι πομποί. Από κει μεταδίδουν το μήνυμα μονόδρομα στους πελάτες τους. Επειδή ακριβώς έχει κέντρο μπορεί και να ελεγχθεί από οποιαδήποτε εξουσία. Αντιθέτως το διαδίκτυο έχει τεράστια διασπορά πομπών, γι’ αυτό και δεν μπορεί να ελεγχθεί. Οσο κι αν μας φαίνεται περίεργο, όσο κι αν μας ενοχλεί, καθένας μπορεί να γράψει το κοντό και το μακρύ του ατιμώρητα. Και το κάνει. Οχι μόνο στην Ελλάδα.
Οπως ακριβώς η δύναμη του Internet είναι το χάος, έτσι και η δύναμη της ελευθερίας μας εξαρτάται από το χάος, την κακοφωνία και τον ελεύθερο λόγο τον οποίο προστατεύει η Πρώτη Συνταγματική Tροπολογία
Το θέμα του ελέγχου όσων γράφονται στο διαδίκτυο δεν είναι νέο. Τέθηκε πολύ νωρίς στις ΗΠΑ. Η αντίδραση ήταν εξίσου αμήχανη. Η κυβέρνηση Κλίντον πέρασε το 1996 και σχετικό νόμο με πρόσχημα την πάταξη της διακίνησης πορνογραφίας. Το «Communication Decency Act» («Διάταγμα περί Eυπρέπειας στις Eπικοινωνίες») έμεινε στην ιστορία σαν μία από τις γραφικότητες που κοσμούν τις νομοθεσίες όλου του κόσμου (κάτι αντίστοιχο με το νόμο για τα δικά μας «φρουτάκια»).
Τελικά ο νόμος κατέπεσε σε έξι μήνες: «Οπως ακριβώς η δύναμη του Internet είναι το χάος, έτσι και η δύναμη της ελευθερίας μας εξαρτάται από το χάος, την κακοφωνία και τον ελεύθερο λόγο τον οποίο προστατεύει η Πρώτη Συνταγματική Tροπολογία», ήταν η απόφαση του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της Φιλαδέλφειας.
Αλλά ακόμη και χωρίς δικαστική απόφαση η λογοκρισία στο διαδίκτυο είναι αδύνατη. Αυτό που δεν κατανοούν οι νοσταλγοί του κεντρικού ελέγχου είναι η φύση του Διαδικτύου η οποία -σύμφωνα με τον γκουρού της πληροφορικής και συνιδρυτή της οργάνωσης για τα δικαιώματα στον κυβερνοχώρο «Electronic Frontier Foundation», John Gilmore- «βλέπει την λογοκρισία σαν ελάττωμα και την παρακάμπτει». Το παραπάνω δεν είναι σχήμα λόγου, είναι τεχνολογικό δεδομένο. Tο διαδίκτυο φτιάχτηκε για να αντέξει ένα πυρηνικό πόλεμο. H λογική του ήταν απλή: Kάθε κόμβος μέσω του οποίου μεταδίδεται ένα μήνυμα λειτουργεί αυτόνομα. Aν χτυπηθεί από μια πυρηνική κεφαλή, τίθεται εκτός λειτουργίας, αλλά το δίκτυο συνεχίζει να υπάρχει και τα μηνύματα βρίσκουν εναλλακτικές διαδρομές. H λογοκρισία λειτουργεί στο Internet σαν… πυρηνική επίθεση. Aν κάποιος κόμβος αποφασίσει να μη δέχεται να μεταφέρει το μήνυμα, τότε για το μήνυμα αυτός είναι νεκρός κόμβος και αμέσως δοκιμάζει τον επόμενο, μέχρι να καταφέρει να φτάσει στον προορισμό του. Αυτή η αποκεντρωμένη αρχιτεκτονική του το κάνει απρόσβλητο σε κάθε απόπειρα λογοκρισίας με καλά και κακά αποτελέσματα. Ετσι παρακάμπτεται η λογοκρισία δικτατορικών καθεστώτων, αλλά και δημιουργείται χώρος για ύβρεις και συκοφαντίες.
Το διαδίκτυο είναι μια καινούργια πραγματικότητα που δύσκολα γίνεται αντιληπτή και αποδεκτή από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, εξ ου και οι κραυγές περί ανωνυμίας κλπ. Μόνο που, όπως και την παγκοσμιοποίηση, πρέπει να τη συνηθίσουν…