Ντρέπομαι...

, Του Ιωσήφ Παπαδόπουλου ελεύθερου δημοσιογράφου , Συνάδελφοι bloggers, καλημέρα και καλώς σας βρήκα. Γράφω εδώ, για πρώτη φορά, ως άνεργ...

,
Του Ιωσήφ Παπαδόπουλου
ελεύθερου δημοσιογράφου
,
Συνάδελφοι bloggers, καλημέρα και καλώς σας βρήκα. Γράφω εδώ, για πρώτη φορά, ως άνεργος και χωρίς βήμα δημοσιογράφος και, για να μη χαλάσω το χατήρι του... εισαγγελικού "Ταρζάν", υπογράφω με όνομα και επώνυμο, αναλαμβάνοντας στο ακέραιο τους "κινδύνους" αυτής της "αποκοτιάς" μου. Υπόσχομαι να γράψω χωρίς φόβο, αλλά με αρκετό συσσωρευμένο πάθος... Δεν είχα ύπνο πάλι χθες βράδυ. Με πέθαινε κι' ο ώμος μου. Φταίει το άγχος σου, λέει ο γιατρός, που σε ενοχλούν όλα, που θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, που δεν βάζεις γλώσσα μέσα σου και τα λες έξω απ' τα δόντια γιατί, ούτως ή άλλως, να τα γράψεις σε εφημερίδα ή να τα πεις στην τηλεόραση δεν σ' αφήνουν. Και σαν να μην έφταναν η αϋπνία κι' ο σωματικός πόνος, παίζοντας με τα κουμπάκια του τηλεκοντρόλ, έπεσα πάνω στον Μάκη κι' έμεινα εκεί να παρακολουθώ, για άλλη μια φορά, τον παθιασμένο μονόλογο του γνωστού πια καλαμοκαβαλλάρη-showman του καθοδικού σωλήνα της τηλεοπτικής μας αποχέτευσης, και την παθητική παρουσία των his master's voice προσκεκλημένων του, θέλοντας, θαρρείς, να υποβάλλω τον εαυτό μου, για άλλη μια φορά, στο μαρτύριο και την ξεφτίλα μιας κατ' ευφημισμόν "δημοσιογραφίας", η οποία απευθύνεται, αποκλειστικώς και μόνον, σε ελάχιστους, ευτυχώς, ανεγκέφαλους τηλεθεατές και στα μηχανάκια της agb. Πόσο "αξιόπιστα" είναι κι' αυτά, αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία... Αναρωτιέμαι, συχνά, πώς καταφέρνει ο "Ταρζάν", ο κάθε "Ταρζάν" της τηλεοπτικής μας αποχαύνωσης, να "πείθει". Πώς καταφέρνει να λέει και να κάνει ό,τι θέλει, να είναι στο απυρόβλητο, και να απολαμβάνει συγχρόνως μιας πρωτοφανούς ασυλίας. Πώς καταφέρνει, με άλλα λόγια, να ίπταται από "κλαρί" σε "κλαρί", χωρίς να πέφτει, και πώς η "Τζέϋν" μένει άναυδη να τον θαυμάζει από κάτω, μένοντας με το στόμα ανοικτό. Αναρωτιέμαι, πώς κατάφερε ο Μάκης να το "παίξει" τρελλός για να αποφύγει την στράτευση, ενώ εγώ υπηρέτησα 32 μήνες την μαμά πατρίδα σε καιρό ειρήνης. Αναρωτιέμαι πώς σε έναν "διπλωματούχο τρελλό", πρώην "μοντέλλο", πρώην "σκιτσογράφο", και ουδέποτε αποκτήσαντα πτυχίο σε όποια σχολή και αν εφοίτησε, το σύστημα της ενημέρωσης χαρίζει βήμα, ασυλία, δημοσιότητα και έναν πακτωλό χρημάτων. Αναρωτιέμαι πώς γίνεται να απολαμβάνει αυτός ο showman, ο κάτοικος ενός φτωχόσπιτου σε υποβαθμισμένο βόρειο προάστειο των Αθηνών, της "αγάπης" και της "εκτίμησης" του κόσμου, κι' άλλοι "μικροδημοσιογράφοι", τους οποίους δεν γνωρίζει ούτε η μάνα τους, να "απολαμβάνουν" της απομόνωσης και των χαρακτηρισμών "επικίνδυνοι", "ρομαντικοί", "γραφικοί". Αναρωτιέμαι, γιατί δεν μπορώ τόσα χρόνια να πείσω, έναν έστω εκδότη, να δημοσιεύσει μια επιστολή μου, ένα ενυπόγραφο άρθρο μου και μάλιστα χωρίς αμοιβή. Γιατί να πρέπει να ασκώ το επάγγελμα ενός μικρού και μάλλον αποτυχημένου εμπόρου, για να εξασφαλίζω τα προς το ζην, ενώ θα μπορούσα να είμαι ένας αξιόπιστος λειτουργός της δημοσιογραφίας και να αμείβομαι αξιοπρεπώς; Να κάνω δηλαδή, απλώς, αυτό που έμαθα, αγάπησα και πιστεύω. Να ενημερώνω τον κόσμο, να στέκομαι απέναντι στην κάθε εξουσία, να καταγγέλω τα κακώς κείμενα, χωρίς να γίνομαι εγώ το κέντρο του κόσμου, το κέντρο της ενημέρωσης. Ανόητα, θα πει κανείς, ερωτήματα, με γνωστές ωστόσο απαντήσεις... Εστειλα κατά καιρούς επιστολές στην "Ελευθεροτυπία", στο "Καρφί", στο "Πρώτο Θέμα", ακόμη και στην "Αυριανή" του εξόριστου τότε Κουρή, αλλά και στο "Νέμεσις", όταν αρθρογραφούσα σ' αυτό σαν τακτικός εξωτερικός συνεργάτης. Ολοι, ανεξαιρέτως, αρνήθηκαν, με κάποιον, άλλοτε άκομψο και άλλοτε "εύσχημο" τρόπο, να τις δημοσιεύσουν. Είχα κάνει, θυμάμαι, μετά από καταγγελίες κατοίκων, ένα ρεπορτάζ και είχα γράψει ένα τεκμηριωμένο άρθρο για την Αλεπότρυπα της Κυψέλης. Για τις αυθαιρεσίες του Δήμου Αθηναίων, για την κακοποίηση του λόφου, για την καταστροφή του πράσινου της περιοχής, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν χαρακτηρισμένη από το δασαρχείο σαν δασική έκταση. Η Λιάνα είχε τότε, με εύσχημο τρόπο, "λογοκρίνει" το άρθρο μου, αρνούμενη να το δημοσιεύσει, λέγοντας : "Ασε την Αθήνα βρε Ιωσήφ, εσύ γράφεις για το Αιγαίο. Τα απομακρυσμένα και εγκαταλειμένα νησιά του δεν είναι η αγάπη σου; Μείνε εκεί". Θυμάμαι μάλιστα την Λιάνα να απαντά στην εύλογη απορία μου, γιατί να μην μπορώ κι' εγώ να μπω "εντός των τειχών", γιατί να μην μού δίνουν βήμα να εκφράσω και να γράψω ελεύθερα τις απόψεις μου, γιατί να μην μπορώ να βγάλω μια εκπομπή στην τηλεόραση για το Αιγαίο : "Ιωσήφ, παλληκάρι μου, στον βαθμό που εγώ γράφω και περνάω προς τα έξω αυτά που εσύ θα ήθελες να γράψεις και να πεις, δεν είσαι ικανοποιημένος"; Το άκουσα κι' αυτό! "Αντιπροσωπευτική δημοσιογραφία" δηλαδή! Ηταν, προφανώς, ενοχλημένη η Λιάνα, επειδή δεν εμπλούτισα την αυλή των κολάκων της, επειδή στάθηκα επικριτικός στην απόφασή της να πολιτευτεί και να βγει στο μπαλκόνι, αθετώντας την υπόσχεση που είχε δώσει στους συνεργάτες του περιοδικού ότι δεν θα κατέβει ποτέ στην πολιτική, προτρέποντάς τους, συγχρόνως, να την φτύσουν, αν ποτέ το κάνει. Ετσι, άρχισε από τότε να με βάζει στο περιθώριο, να με "φιμώνει", με αποτέλεσμα να μαζέψω τα κουβαδάκια μου και να ψάξω για άλλη παραλία... Ανάλογη υπήρξε η στάση του Μάκη, τότε που του ζήτησα να μεσολαβήσει για να "χωθώ" στο κανάλι του Ταύρου, να κάνω ρεπορτάζ, να βγάλω κάνα φράγκο : "Καλά τα λες φίλε Ιωσήφ, και ακόμη καλύτερα τα γράφεις, αλλά έχεις ένα κακό. Δεν σκύβεις"! Οταν πάλι του ζήτησα να έρθει στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου, να του δείξω οροφές σχολείων που έσταζαν και σοβάδες που έπεφταν πάνω από τους λιγοστούς μαθητές, ζώα που βόσκουν στα σκουπίδια, διπλόμισθους δημάρχους που εκλέγονται με παράνομες μεταδημοτεύσεις, νησιά αλίμενα, καταδικασμένα στον μαρασμό και την αφαίμαξη του πληθυσμού τους, εκείνος απαντούσε : "Δεν πουλάνε ρε Ιωσήφ αυτά, δεν πουλάνε"... Βάζει άραγε ο νους του ανθρώπου, όπως συνηθίζει συχνά να λέει μονότονα ο φίλος μου ο Μάκης, τι θα υφίστατο ένας οιοσδήποτε άσημος "μικροδημοσιογράφος" αν απέκρυπτε ή παραποιούσε κάποιο ρεπορτάζ; Τι θα υφίστατο αν έκανε επιλεκτικές καταγγελίες, επικεντρώνοντας τα βέλη του στην παράνομη π.χ. πισίνα ενός πολιτικού, μην αναφέροντας συγχρόνως λέξη για το παράνομο τερατούργημα του εργοδότη του; Τι θα υφίστατο αν προσπαθούσε να το παίξει τρελλός για να αποφύγει την στράτευση; Τι θα υφίστατο αν είχε "καταφέρει" να συναντήσει και να πάρει συνέντευξη από έναν διεθνώς καταζητούμενο κακοποιό, τον οποίον, περιέργως, δεν μπορούσε να εντοπίσει η Ιντερπόλ και η ελληνική αστυνομία; Τι θα υφίστατο αν τον είχε επιλέξει σαν "διαμεσολαβητή" ένας λεωφορειοπειρατής; Τι θα υφίστατο αν είχε τρυπώσει κρυφά με την βιντεοκάμερά του σε υπνοδωμάτια; Εξ ίσου εύλογες απορίες, που έχουν εξ ίσου εύλογες απαντήσεις, σε ένα κράτος το οποίο, όπως λέει ο φίλος μου ο Μάκης, έχει παύσει προ πολλού να λειτουργεί. Ενα κράτος που έχει παύσει προ πολλού να λειτουργεί, γι' αυτόν όμως μόνο και τους υπολοίπους οσφυοκάμπτες "δημοσιογράφους" - showmen της "παράγκας"... Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο που οι ελεύθερες φωνές είναι επικηρυγμένες, από οπουδήποτε και αν προέρχονται... Αν επιθυμεί πάντως ο φίλος μου ο Μάκης να υποβάλλει εναντίον μου την δεύτερη μηνυτήρια αναφορά της ζωής του, ξέρει πού θα με βρει. Εχει έρθει στο σπίτι μου. Ξέρει ποιος είμαι. Αν δεν θυμάται, τόσο "ψηλά" που έφτασε και τόσο "μεγάλος" που έγινε, θα του θυμίσω το όνομα ενός καρδιοχειρουργού του Ωνάσειου, του κ. Μιχάλη, και ενός μικρού και ξεχασμένου νησιού του Αγαίου, της Ανάφης. Ελπίζω αυτά κάτι να του θυμίσουν... Και, ευκαιρίας δοθείσης, θα ζητήσω, για λογαριασμό του Μάκη, συγγνώμη από τον κ. Μιχάλη. Ηθελα να το κάνω αυτό από το 1994, αλλά ούτε ο "Ταρζάν" ούτε τα μέσα της μαζικής μας εξαθλίωσης μού έδωσαν ποτέ αυτή την ευκαιρία. Και έπρεπε να το κάνω δημόσια, έτσι ακριβώς όπως δημόσια ήταν και η κακοποίηση της εικόνας του γνωστού γιατρού από τον τότε "μεγαλοδημοσιογράφο"... εργοδότη μου στο κανάλι του Ταύρου, ο οποίος παραποίησε το δικό μου ρεπορτάζ. Αυτό που μού έχει μείνει προς το παρόν, σαν μια θλιβερή παρακαταθήκη, είναι ότι ντρέπομαι να λέω, όποτε με ρωτούν, ότι είμαι δημοσιογράφος. Ας κρατήσουν πάντως αυτό, σαν επίλογο, οι καλοί "συνάδελφοι". Ο εχθρός είναι εντός, όπως έλεγε η άλλοτε καλή μου φίλη Λιάνα Κανέλλη... Στα καθ' ημάς, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά...
Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Πάντοτε επωνύμως και εγγράφως.