Για τα δάνεια των Τραπεζών...

.. Σχετικά με το δημοσίευμα του φίλου που γράφει για τις αποφάσεις του Αρείου Πάγου εις βάρος των Τραπεζών, πρέπει για να έχετε πλήρη εικό...

..
Σχετικά με το δημοσίευμα του φίλου που γράφει για τις αποφάσεις του Αρείου Πάγου εις βάρος των Τραπεζών, πρέπει για να έχετε πλήρη εικόνα των ευθυνών της Κυβέρνησης να σημειωθούν τα εξης:
Μία απόφαση του ΑΠ μετά από αγωγή κάποιου πελάτη της Τράεζας για παράνομο ή καταχρηστικό όρο στη μεταξύ τους σύμβαση (για δάνειο, πιστωτική κλπ.) δεσμεύει ΜΟΝΟ τους διαδίκους και αφορά ΜΟΝΟ τη μεταξύ τους σύμβαση. Παράγεται δεδικασμένο σε σχέση με το συγκεκριμένο όρο στη σύμβαση, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι όποιος προσφύγει για τον ίδιο λόγο κατά πάσα πιθανότητα θα δικαιωθεί, ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ πρέπει ο κάθε πολίτης να κάνει αγωγή κατά της τράπεζας. Αυτό στην πράξη κάνει τις Τράπεζες ιδιαίτερα χαρούμενες! Διότι απειροελάχιστο ποσοστό από τους πελάτες τους είναι διατεθειμένοι να μπλέξουν σε ένα μακροχρόνιο και πολυδάπανο δικαστικό αγώνα, ώστε να αποφύγουν την υπερμετρη π.χ. τοκοφορία. Σκεφτείτε κάποιον ο οποίος χρωστάει σε μία τράπεζα από την πιστωτική του 5.000 ?. Πόσο πιθανό είναι να κάνει αγωγή στην τράπεζα όταν υποχρεούται να πληρώσει άλλα τόσα προκαταβολικά σε δικηγόρους, δικαστικά έξοδα, επιμελητές κλπ; Καθόλου πιθανό θα έλεγα. Οπότε οι Τράπεζες βολεύονται με το υπάρχον σύστημα. Σε όσους ελάχιστους τις κυνηγήσουν δικαστικά, καλώς, θα τους επιστρέψουν ενδεχομένως όσα τους πήραν παράνομα.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι τι θα μπορούσε να κάνει το Κράτος για να προστατέψει τους πολλούς που, είτε δε μπορούν, είτε δεν έχουν την όρεξη να προσθέσουν έναν δικαστικό αγώνα στην ήδη επιβαρυμένη καθημερινότητά τους. Αν σκεφτεί, δε, κανείς και τους χρόνους απονομής της δικαιοσύνης, τοτε είναι κατανοητό το γιατί κανείς μας δε διατίθεται να μπει σε μία τέτοια διαδικασία (Μια τέτοια υπόθεση για να φτάσει στο ΑΠ και να κριθεί σε αναιρετικό επίπεδο -και οι Τράπεζες πάντα το τραβούν μέχρι εκεί- χρειάζεται τουλάχιστον 5 χρόνια).
Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό, το ερώτημα είναι πώς οι Τράπεζες θα μπορούσαν να υποχρεωθούν να μη συμπεριλαμβάνουν τέτοιους όρους στις συμβάσεις τους. Κάποιος αφελής θα έλεγε ότι έχουμε το νόμο για την προστασία του καταναλωτή, που απαγορεύει αυτούς τους όρους. ΛΑΘΟΣ. Λάθος διότι ο νόμος για την προστασία του καταναλωτής δίνει απλώς το δικαίωμα στον καταναλωτή να ασκήσει προσωπικά το δικαίωμά του κατά της Τράπεζας, με αποτέλεσμα αυτά που περιγράφηκαν παραπάνω.
Το ζητούμενο είναι η θέσπιση βαρύτατων διοικητικών κυρώσεων κατά των Τραπεζών που ενσωματώνουν τέτοιους όρους στις τυποποιημένες συμβάσεις τους. Και μην εκπλήσσεστε φίλοι μου. Τέτοιες κυρώσεις κατά των Τραπεζών δεν υπάρχουν. Οι κυρώσεις που μπορεί να επιβάλει η ΤτΕ είναι αστείες. Σκεφτείτε, όμως, κατά πόσο οι Τράπεζες θα λειτουργούσαν παράνομα και καταχρηστικά εάν υπήρχε μία διάταξη η οποία θα τους επέβαλε πρόστιμο ίσο με το 10% π.χ. των ετήσιων κερδών τους σε περίπτωση 2 ή 3 βεβαιωμένων παραβιάσεων της νομοθεσίας περί προστασίας καταναλωτή ανά έτος από οποιοδήποτε δικαστήριο.
Κάποιοι θα πουν ότι αυτό είναι τρελό, όμως έτσι δίνονται οι λύσεις σε αυτά τα προβλήματα και είναι απλά και μόνο ζήτημα ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ. Και ας τρέχουν μετά οι Τράπεζες στο ΣτΕ για την ακύρωση των προστίμων που θα τους έχουν επιβληθεί. Το ΣτΕ όμως κρατάει ακόμα γερά (μέχρι φυσικά να του αφαιρεθούν αρμοδιότητες από την κυβέρνηση της ΝΔ, όπως ήδη μας έχει ήδη υποσχεθεί.). Μην περιμένετε πάντως τέτοιου ήδη λύσεις από τη ΝΔ. Ξέρουμε καλά ποιους εκπροσωπεί. Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, έχει αναγάγει το θέμα της προστασίας των καταναλωτών σε προμετωπίδα τελευταία (άσχετα με το αν αυτό ακούγεται από τα ΜΜΕ - τα οποία ελέγχονται από τραπεζίτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.). Ίδωμεν.
Ο.Ν.