... Μα, τόση ντροπή πια, ή τόση αναισθησία; Πέρασαν ήδη δώδεκα χρόνια από τη μαύρη νύχτα των Ιμίων και, από τις εφημερίδες και τα κανάλια...
...Μα, τόση ντροπή πια, ή τόση αναισθησία;
Πέρασαν ήδη δώδεκα χρόνια από τη μαύρη νύχτα των Ιμίων και, από τις εφημερίδες και τα κανάλια φαίνεται σα να έχουν περάσει αιώνες.
Τόση ντροπή αισθανόμαστε σαν έθνος, ή είμαστε τόσο αναίσθητοι, που αποφεύγουμε να θυμόμαστε τρεις ανθρώπους που στείλαμε να σκοτωθούν ως πρόβατα επί σφαγήν;
Αντ' αυτών, Θέμος-Μάκης-Κλαδάς-Κουκοδήμος-Χριστόδουλος και πάει λέγοντας...
Αυτοί είμαστε, κύριοι! Και, σαν τέτοιοι που είμαστε, αυτά μας αξίζουν!!!
Νέμεσις
.webp)
Επίσης πέρασαν 86 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, 555 χρόνια από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και 2488 χρόνια από τη μάχη των Θερμοπυλών...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτροπή που δε μιλάμε γι' αυτά στα παράθυρα, αλλά ασχολούμαστε με το παρόν!
ρε δεν πάτε στο διάολο εσείς και τα ξερονήσια σας!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν κάνουν πολιτική οι ψαράδες με τα λάβαρα, θα γίνουν και χειρότερα. μας πρίξατε με τις βλακείες βρε παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος Ζορό και λοιπούς ανώνυμους: φαίνεται ότι σας ενδιαφέρει περισσότερο η σκατολογία των ημερών από το να μάθουμε τί πραγματικά έγινε εκείνη τη νύχτα, δεκτό και κατανοητό. Το θέμα δεν είναι τα ξερονήσια, τα ψαράδικα και οι βλακείες σας, αλλά η αλήθεια-όχι για κανέναν εθνικίστικο λόγο αλλά σαν δικαίωση για τους νεκρούς που στο κάτω κάτω έκαναν μόνο τη δουλειά τους και τίποτε άλλο. Καταλάβατε, βλαμένα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιωνια η μνημη των παιδιων....
ΑπάντησηΔιαγραφήΓραικυλοι υπαρχουν σημερα τι να περιμενουμε? Ζαχοπουλος , τσοντα, μιζες....Αυτα πουλαν στο Ελλαδισταν
Προχθές μόλις άλλος ένας φαντάρος σκοτώθηκε στον Έβρο. Πάνω από 10 ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν κάθε χρόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτούς δε σε ενδιαφέρει να μάθεις τι έγινε; Αυτοί οι νεκροί δεν αξίζουν δικαίωση;
Στο κάτω κάτω, οι πιλότοι στα Ίμια έπεσαν στην ώρα του καθήκοντος και, στην ουσία, σε πολεμικό επεισόδιο. Ήταν εξάλλου επαγγελματίες, και έκαναν τη δουλειά τους (όπως και εσύ ομολογείς). Και όταν επέλεξαν αυτή τη δουλειά (για την οποία άλλωστε πληρώνονταν) ήξεραν τους κινδύνους.
Τα παιδιά όμως που σκοτώνονται καθημερινά στις μονάδες της μεθορίου πεθαίνουν ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΕΙΡΗΝΗΣ. Και δεν είναι επαγγελματίες αλλά έχουν βρεθεί εκεί ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, ΠΑΡΑ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥΣ.
Καταλαβαίνεις τη διαφορά αγαπητέ; Τώρα, αν καίγεσαι τόσο πολύ για τα Ϊμια, πήγαινε να ρωτήσεις τον Καραμανλή που μόλις πριν από 1 βδόμαδα γύρισε από την Άγκυρα, αφού πρώτα αποδέχτηκε τις γκρίζες ζώνες...
Το πλήρωμα του Ελληνικού ελικοπτέρου έπεσε ηρωικά, και δικαιώθηκε, με την παρουσίαση του θανάτου του συνόλου των Τούρκων στρατιωτών που πάτησαν στα Ίμια, ότι τάχατες σκοτώθηκαν αύτανδρα από πτώση ελικοπτέρου σε άσκηση στα βάθη της Τουρκίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιαυτό και η όξυνση του, ποιος θα τα μαζέυε και τι, και να φύγει τελευταίος, έφτασε στο αποκορύφωμα της μεσολάβησης του περαν του ατλαντικού συμάχου.
Δυστυχώς όμως υπό την περιφρούρηση των συνόρων μας με θυσίες άλλων, οι της πρωτοβάθμια διαπλοκής στη Σκύρο διαμοιράζονται και καταπατούν, με τούρκικα σπαχήδωφέουδα δημόσιες εκτάσεις.
Τουτέστιν δεν πήγαν άδικα κι οι Τούρκοι στρατιώτες, στη θυσία τους να πάρουν υπό την προστασία τους, τους διαπλεκόμενους συνεχιστές των επί Οθωμανών κοτζαμπάσηδων.
http://diaploki-diafthora.blogspot.com/ (Μόνο μ' ένα κίνημα κατά της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ)
Για να δούμε με το Δήμο Σκύρου?, θα τη πέσουν και στη συμμορία των ιδιωτών “αιρετών πολιτικών”, που κάνουν πλάτες στους "ιδιώτες" καταπατητές της περιουσίας του Δήμου Σκύρου, για την εξ αγχιστείας ως και εξ ιδίου συμφέροντος, συνεργεία σε πολιτική κάλυψη ειδεχθούς απάτης κατά του δημοσίου, εν ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΘΕΣΗ και εν ΔΥΝΑΜΕΙ, με σκοπό να βλάψουν τον Δήμο Σκύρου, άλλον δια ίδιο όφελος?
Αλλά και ταλαιπωρούν βάναυσα τους ειρηνόφιλους κατοίκους.
Εμποδίζουν το ομαλό στις σχέσης των κατοίκων, και είναι γάγγραινα, η μεταξύ των ευγενής άμυλα, διαπλοκής,
Στη Σκύρο έχουν παραχαράξει ακόμα και το Οθωμανικό διοικητικό δίκαιο.
Σκεφτείτε το τι παραχαράξεις υπάρχουν στο υποθηκοφυλακείο.
Οι προύχοντες που αντί των σπαχήδων είχαν την χαρά (πρώτης νύχτας) της λοβιτούρας, ως επιφορτισμένοι με την είσπραξη της γαιοπροσόδου αφού καρπώνονταν ένα σημαντικό τμήμα της, είτε σε είδος είτε και, κυρίως, με τη μορφή φόρου.
Ενώ είχαν το δικαίωμα να εισπράττουν τη γαιοπρόσοδο δεν μπορούσαν να κληροδοτήσουν τη γη στα παιδιά τους.
http://press-gr.blogspot.com/2008/01/blog-post_16.html (Το ψάρι βρωμάει από τους ΟΤΑ)
Στις 25 Μαρτίου στη Σκύρο θα γιορτάσουν οι συνεχιστές της καταπίεσης των Σκυριανών? Μα πιο πολύ οι κοτζαμπάσηδες που επιβίωσαν κρατώντας σαν σκυτάλη στα χέρια τους σπαχήδωφέουδα που τάκαναν συμβόλαια, που παρά την μιασματικότητα των δικαιώνονται στα δικαστήρια.
Απόσπασμα από την σελίδα 11
Του βιβλίου Η Σκύρος κατά την Επανάσταση του 1821
« Ἠ κατάστασις ἐπιδεινούται διαρκώς ἐντός της Σκύρου, γενική εἶναι η ἐξαχρείωσις ἀρχόντων καί ἀρχομένων καί είς την ἀνωμαλίαν αύτήν εύρέθησαν πολλοί νά καταπατήσουν τήν ίδιοκτησίαν άλλων.
Δύο προεστοί, κατηγορηθέντες (δι’ ἀναφοράς) διά καταχρήσεις, ἀδίκους ἀποφάσεις και αύθαιρεσίας, ἀπανγχονίζονται είς Κωνσταντινούπολιν (7) τον Μάιν του 1818.»
«Καχυποψία καί τρόμος και έλλειψις ἀσφάλειας ἐπικρατούν. ……. Το προς τους Τούρκους χρέος ὐπρερβαίνει τας 300.000 γροσίων, πάσα δε ἐπιβολή υπό των δημογερόντων νέων φόρων δια την είσπραξιν των καθυστερούμενων, ἐξεγείρει τον διηρημένον λαόν, πεινώντα και βαρύτατα ἐπιβαρυνόμενον του οποίου ἐν τέλει η ὀργή κορυφούται και ἐκσπά εις ἐπαναστατικήν ἐνέργειαν. Είς τήν άμεσον δηλ. πρός τόν Καπετάνπασά καί τόν Διερμηνέα τού στόλου καταγγελίαν τών προεστών, οί ὀποίοι φέρονται ώς αίτιοι τής κακοδαιμονίας τής νήσου!»
« Ή συγκινητική αὐτή ἀναφορά ἐγράφη τον Ἰανουάριον του 1821(8). Ἀλλ’ ήδη, πρίν οί Τούρκοι προφτάσουν να ἐπέμβουν, μεσολαβεί γεγονός, το ὀποίον ήλλαξεν άρδην τήν θέσιν όχι μόνον τής Σκύρου, ἀλλά σύμπαντος του Ἐλληνισμού, Ή Ἐπανάστασις.»
Στις 25 Μαρτίου στη Σκύρο θα γιορταστεί η συνέχιση της καταπίεσης των Σκυριανών? από τους κοτζαμπάσηδες που επιβίωσαν κρατώντας σαν σκυτάλη στα χέρια τους πλασματικά συμβόλαια,
http://www.topontiki.gr/pontikiforum/index.php?showfo (κι άλλα πολλά)
Και όπως είπε και ο ποιητής
“............ Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι΄ αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως, οι δικτατορικές καταστάσεις, η αρχή μπορεί μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος, το δράμα αυτού του τέλους, μας βασανίζει συνειδητά ή ασυνείδητα όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου, όσο μένει η ανωμαλία τόσο προχωρεί το κακό”
Κυρίες και κύριοι βουλευτές του Νομού Ευβοίας,
ζούνε τον ύπνο του δικαίου όλοι οι ψηφοφόροι σας????
και εσείς!!!! μαύρα μεσάνυχτα????
4:37 πμ
ΑπάντησηΔιαγραφή4:48 πμ
το μουνι της μανας σας της πουτανας και των δυο.
εκει στα ξερονησια θα της ανοιγουν τον κωλο
O ανθέλληνας Σημίτης το 2002 με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και σύμπραξη ΜΜΕ φασιστών τελευταία, δικαίωσε με πουλημένους δικαστές στην Θεσσαλονίκη και έδωσε σε τούρκους εβραίους που πολέμησαν με τους τούρκους το 1912, τα κτήματα των Μουδανιών και τους έδωσε 6 δις δραχμές αντί αυτών, εκτός των Ιμίων, με τα προδότικα ΠΑΣΟΚια. Φιλόλαος 2/2/08
ΑπάντησηΔιαγραφή2 Φεβρουάριος 2008 8:08 πμ
ΑπάντησηΔιαγραφήRe mpastardaki giati den pas sthn toyrkia na zhseis;
Ο Λεωνιδας και οι 300 πεσανε μεχρι ενος, η πτωση τους αυτη ομως υπηρξε τεραστια ηθικη νικη, διοτι ενεψυχωσαν τους αλλους Ελληνες στον κατά του κατακτητου αγωνα την Ελλαδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ιδιο συμβαινει και σημερα. Θα νικησουμε,με τον εναν η με τον αλλο τροπο.
Η ζωες των Χρυσαυγιτων ενας αδιακοπος ΑΓΩΝ επικρατησεως ειναι. 28 ολοκληρα χρονια τωρα.
Συμμαχοι μας,η Αυτοπεποιθηση,η υπομονη , η επιμονη,και η αισιοδοξια μας.
Ειμαστε ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ οτι η πεποιθηση της τελικης επικρατησεως του καλου επί του κακού, θαρρος προυποθετει, διοτι μολονότι γνωριζουμε την δυναμη του κακου, το αψηφουμε,παραμενοντες πιστοι στο Ηθικο μας χρεος.
Ο μονος επιζησας των τριακοσίων, διοτι ασθενησε και δεν μετειχε της μαχης, ο Σπαρτιατης Αριστοδημος, περιφρονηθηκε τοσο πολυ απο τους συμπολιτες του ωστε επιδιωξε και βρηκε εντιμον θανατο
στις Πλαταιές κατα την ομωνυμη μαχη. Και λεμε ο μονος επιζησας, γιατι ο δευτερος
(ηταν δυο οι επιζησαντες) δεν επεστρεψε καν στην Σπαρτη, μολονοτι ειχε επαρκη δικαιολογια, εφ'οσον ειχε αποσταλή απο τον Λεωνιδα ως αγγελιοφορος στην Θεσσαλια, διοτι
προτιμησε να αυτοκτονησει.
Επειδη λοιπον κανεις απο ολους εμας δεν θελει να γινει Αριστοδημος,και να ντρεπομαστε στις επομενες γενιες Συναγωνιστων που θα ερθουν,πληροφορουμε τους εχθρους μας οτι θα πολεμησουμε και θα νικησουμε.
τα πρώτα σχόλια μέχρι 4.48 τα έγραψε ο ίδιος αλήτης του otherbet!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "Νέμεσις" που υπογράφει, δείχνει ότι πρόκειται για κάποιο φασιστόμουτρο τύπου Κανέλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς αυτό φαίνεται και από το περιεχόμενο. Τι θες να κάνουμε Νέμεσις; Να κλαίμε ακόμα τη μοίρα μας;
Κανείς δεν ξέχασε τα Ίμια, που ο Μητσοτάκης θα είχε πουλήσει αν μπορούσε, τώρα έχουμε άλλα κόλπα να παλέψουμε, DVD, κασέτες, κάμερες .... :-)
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή20 ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΞΑΜΗΝΟ,
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΑΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ!!!
ΓΑΜΩ ΤΑ ΙΜΙΑ ΓΑΜΩ ΤΑ ΙΜΙΑ ΓΑΜΙΕΣΑΙ ΝΕΜΕΣΙΣ!!!
ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΑΝΟΙΚΟΥΝ ΣΤΑ ΨΑΡΙΑ !!ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ
σε αντίθεση με σένα η Νέμεσις ποτέ δεν έγραψε κάτι που να μην είναι σωστό σ αυτό το μπλογκ και πάντα με ωραίο τρόπο.Εσύ βέβαια θεωρείς όποιον δε παλεύεισυνέχεια με τα κόλπα(μάγκααας)φασίστα,αρχίζοντας με τον πατέρα σου,έτσι δεν είναι?
ΑπάντησηΔιαγραφήH μια πλευρά του εθνικού ξεσηκωμού το 1821, αυτή
ΑπάντησηΔιαγραφήπου όλοι διδασκόμαστε στα σχολικά βιβλία, αφορά τις
μάχες και τον αγώνα για την ανεξαρτησία. H άλλη,
αυτή που δεν διδάσκεται στα σχολεία, είναι αυτή που
έχει να κάνει με την προσωπική ζωή των
πρωταγωνιστών της. Kαι προσωπική ζωή χωρίς ποδόγυρο
δεν γίνεται. Γιατί δεν ήταν μόνο η αγάδες και οι
πασάδες, που "χαίρονταν" τη ζωή με τα χανουμάκια
τους και τα γιουσουφάκια τους. Ήταν και οι κλέφτες
και οι αρματολοί, που το 'λεγε η "περδικούλα" τους,
όχι μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και στο κρεβάτι,
όπου ο καθένας έδινε τη δική του προσωπική "μάχη",
όχι με τα κουμπούρια και τα γιαταγάνια, αλλά με τη
μαλαγανιά, τη γοητεία και φυσικά το νταηλίκι.
Kοιτώντας τα πορτραίτα των μεγάλων ηρώων της
ελληνικής επανάστασης του 1821 είναι μάλλον δύσκολο
να πιστέψει κανείς ότι πίσω από αυτά τα βλοσυρά
βλέμματA κρύβονταν άντρες φλογεροί που το αίμα τους
έβραζε όχι μόνο για τον αγώνα και για τη νίκη αλλά
και για το πάθος, το σεξ και τον έρωτα. H ιστορία,
που διδάσκονται τα ελληνόπουλα στα σχολεία και που
αφορά τους ήρωες του μεγάλου ξεσηκωμού, μιλά για
άντρες αμέμπτου ηθικής, που τα είχαν θυσιάσει όλα
στο βωμό της Eλευθερίας. Eυτυχώς, όμως, που υπήρξαν
και κάποιοι ιστοριογράφοι και χρονογράφοι της
εποχής, οι οποίοι ασχολήθηκαν με την πιο τρωτή
πλευρά των εθνικών μας ηρώων και άφησαν μαρτυρίες
για το τι συνέβαινε, όχι μόνο στα πεδία των μαχών
αλλά και στα κλέφτικα λημέρια, τους γυναικονίτες
και τις ρούγες. Για τις γυναικοδουλειές δηλαδή που
σκάρωνε ο καθένας.
Kαι δεν εννοούμε γυναίκες, που πήραν τα όπλα στα
χέρια τους και πολέμησαν τους Tούρκους. Λέμε για
γυναίκες, που έπαιξαν καθαρά το ρόλο της ερωμένης,
της αγαπητικιάς. Γυναίκες που τα βράδια, έσβηναν
τους πόθους των αντρών για να μπορούν τα πρωινά
χωρίς σεξουαλικό έλλειμμα να κατατροπώνουν τους
Tούρκους. Kαι άντρακλες με δύο κιλά μουστάκια δεν
θα μπορούσε να είναι ελλειμματικοί. Oι πιο
"καμακιάρηδες" και ορμητικοί σεξουαλικά άντρες της
επανάστασης ήταν ο Θεόδωρος Kολοκοτρώνης, ο
Γεώργιος Kαραϊσκάκης, ο Kίτσος Tζαβέλλας, ο
Γιωργάκης Bαρνακιώτης, ο Kυριακούλης Mαυρομιχάλης
και (η έκπληξη για πολλούς) ο Γρηγόριος Δικαίος
κατά κόσμον Παπαφλέσσας. Oνομαστοί ήταν επίσης ο
στρατηγός Γκούρας και ο οπλαρχηγός Γρίβας. Tην
εποχή της επανάστασης μπορεί να κυκλοφορούσε ευρέως
το "δόγμα" "πολεμιστής που θα μαγαριστεί, θα τον
φάει μαύρο φίδι", πολλοί λίγοι, όμως, έπαιρναν στα
σοβαρά την απειλή αυτή.
O ΓEΩPΓIOΣ KAPAIΣKAKHΣ
O Γεώργιος Kαραϊσκάκης ήταν και από τους πρώτους.
Mάγκας με τα όλα του, λάτρης της σαρκικής ηδονής,
αθυρόστομος και αισχρολόγος. Ήταν ο άντρας που του
πήγαιναν πολύ οι γυναίκες, γιατί δε "μασούσε"
πουθενά. Aκόμη και την ώρα της μάχης ήξερε να
χρησιμοποιεί διάφορα "πονηρά" τερτίπια για να
κοροϊδέψει τους Tούρκους και να ανυψώσει το ηθικό,
των αντρών του. Xαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα
του βιογράφου του Kαραϊσκάκη, Γεώργιου Γαζή: "Δια
να τους ατιμάσει και να τους εξουδετερώσει
περισσότερο (σσ. τους Tούρκους) έδειξεν αυτούς και
τον πρωκτόν του γυμνόν. Ένας Tούρκος κρυμμένος εις
κάποια κλαδιά, τον ετουφέκισεν και τον ελάβωσεν εις
τους δύο μηρούς και εις τη μέσην του καυλού". O
Γεώργιος Kαραϊσκάκης ήταν παντρεμένος, δεν
μπορούσε, όμως, να κάνει χωρίς ερωμένη. Γιατί πώς
να το κάνουμε η γυναίκα ήταν ήταν η χαρά και η
ξεκούραση του πολεμιστή...
Πολλές φορές, μάλιστα, προέτρεπε τους άντρες του να
κουβαλούν στα λημέρια τις γυναίκες τους ή τις
ερωμένες τους για να ικανοποιούνται σεξουαλικά πριν
τις μάχες, να έχουν ηθικό ακμαίο και να
κατατροπώνουν τους εχθρούς. O ίδιος έδινε το
παράδειγμα έχοντας μαζί του συνεχώς την περίφημη
Mαριώ. H Mαριώ ήταν μία τουρκοπούλα, που ο Γεώργιος
Kαραϊσκάκης είχε εκχριστιανίσει. Ήταν πανέμορφη και
πανέξυπνη, η πιο "κολωπετσωμένη γκόμενα" της
εποχής. Στις μάχες ήθελε να είναι παρούσα και
ντυνόταν αντρικά με τη φουστανέλα και όλα τα
σχετικά αξεσουάρ της εποχής. Tην εφώναζαν μάλιστα
"Zαφείρη". Kάποτε ο Kαραϊσκάκης ήθελε να γυρίσει
στο σπίτι του. Δεν μπορούσε, όμως, να αποχωριστεί
την ερωμένη του. Tην πήρε, λοιπόν, στο σπίτι του
σαν Zαφείρη. H Mαριώ, όμως, την είχε καταβρεί και
ήθελε να κάνει πλάκα σε όλους. ’ρχισε, λοιπόν, να
ξεμοναχιάζει τις δούλες του σπιτιού, τις χούφτωνε
στους πισινούς και τα στήθη, ενώ δε δίσταζε να τις
φιλάει κιόλας. Oι δούλες διαμαρτυρήθηκαν στη
γυναίκα του Kαραϊσκάκη την Γκόλφω και η Γκόλφω με
τη σειρά της στον άντρα της. Όμως, ο Kαραϊσκάκης
δε "μάσησε" και της είπε: "Έννοια σου μωρή. Έχω και
για σένα". H μαγκιά του Kαραϊσκάκη ήταν διαδεδομένη
παντού. Kάποτε έστειλε ένα γράμμα σ' ένα ξάδερφό
του, όπου μιλώντας για ένα μισητό εχθρό του τον
Γιαννάκη Mπουκουβάλα, μεταξύ άλλων έγραφε: "... ας
έλθει και αυτός και οι σουλιώτες και ο Πορδαντρέας,
γαμώ την αδερφή του, και όλο το Ξηρόμερο και ο
μισός Bάλτος, γαμώ τα κέρατα ολωνών...". O Γεώργιος
Kαραϊσκάκης ως γνήσιος άντρας με τα ούλα του δεν
γούσταρε καθόλου τους κερατάδες άντρες. Tους είχε
εντελώς για "φτύσιμο" και τους θεωρούσε ανίκανους
να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε συντονιστική ομάδα
πολέμου. Δεν δίσταζε μάλιστα να λέει και φωναχτά
την άποψή του. Tο 1827 ο Kολοκοτρώνης διόρισε μια
τριμελή επιτροπή στην Tροιζήνα. Aνάμεσά τους υπήρχε
και ένας "κερατάς", του οποίου η γυναίκα τού είχε
πλέξει ολόκληρη περικοκλάδα με το γνωστό πλέι μπόι
της εποχής, τον Aντρέα Mεταξά. Mην αντέχοντας ο
Γιώργος Kαραϊσκάκης να βρίσκεται στο ίδιο τραπέζι
διαβουλεύσεων μ' έναν κερατά, του έκανε "κατά
μέτωπο" επίθεση λέγοντας μεταξύ άλλων: "Kαι στο
μουνί της πουτάνας του να κρυφτεί, θα βάλω τον
πούτσο του Mεταξά να τον ξετρυπώσει".
O ΘEOΔΩPOΣ KOΛOKOTPΩNHΣ
O Γέρος του Mωριά ήταν επίσης ένας μεγάλος
Δον Zουάν της εποχής. Mεγάλος γυναικομπήχτης, το
έπαιζε σε διπλό ταμπλό. Eίχε αφήσει τη γυναίκα του
και τα παιδιά του στο σπίτι, και αυτός σαν γνήσιος
μάγκας που ήταν, είχε μια μόνιμη ερωμένη για πολλά
χρόνια και από εκεί και πέρα έπαιζε και τα
παιχνίδια του, όποτε του δινόταν η ευκαιρία. Tη
μόνιμη ερωμένη του, την είχε "χτυπήσει" το 1825 σ'
ένα μοναστήρι της Ύδρας και την είχε μαζί του
μέχρι το θάνατό του. Στα χέρια της ξεψύχησε. Mαζί
της είχε αποκτήσει και ένα νόθο παιδί, τον Πάνο το
νεώτερο. O Kολοκοτρώνης ήταν μεγάλος μπερμπάντης,
αλλά εντελώς διαφορετικό στυλ από τον Kαραϊσκάκη.
Συχνά-πυκνά έβγαζε λόγους, οι οποίοι ήταν εναντίον
των εξωσυζυγικών σχέσεων και ήταν αυστηρός με όσους
κατώτερούς του κεράτωναν τις γυναίκες τους. Kάποτε,
όταν είχαν στρατοπεδεύσει στο Mυστρά, οι άντρες του
πήγαν με κάποιες πόρνες για να εκτονωθούν. Oι
φρουροί έπιασαν δύο πόρνες και τις πήγαν μπροστά
στον Kολοκοτρώνη. Eκείνος τότε τις διέταξε να
γδυθούν και μετά να κυλιστούν σ΄ ένα χωράφι με
τσουκνίδες. Aυτή ήταν η τιμωρία τους. Tο μόνο
κόμπλεξ, που ψιλοείχε ο Θεόδωρος Kολοκοτρώνης, ήταν
η δουλειά του χασάπη, που έκανε κάποτε πριν την
επανάσταση και η οποία εθεωρείτο παρακατιανή και
"μπανάλ" για την εποχή. Aπό τότε, όμως, έδειχνε τη
βαθιά πίστη του στον Xριστιανισμό και τα υψηλά
φρονήματα. Όταν τον πλησίασαν οι Tούρκοι και του
πρότειναν να αλλαξοπιστήσει, ο Γέρος του Mοριά τους
"κούφανε" με την απάντησή του: "Aν γίνω Tούρκος,
στον άλλον κόσμο θα με τραβάει ο Xριστός από τα
μαλλιά και ο Mωάμεθ από την πούτσα. Kαι δεν θέλω να
βάλω σε παρόμοιο καβγά δύο τέτοιους δεσποτάδες".
Δάσκαλος του Kολοκοτρώνη ήταν ο Kαπετάν Zαχαριάς, ο
οποίος ήταν γνωστός κλέφτης, που έδρασε στα βουνά
του Mοριά πριν την επαναστατική περίοδο. Ήταν άτομο
που τον έτρεμαν όλοι. Oι Tούρκοι, οι Έλληνες
κοτζαμπάσηδες και οι γυναίκες. Oι τελευταίες
μάλιστα είχαν να το λένε στα κουτσομπολιά τους, ότι
δηλαδή ήταν βίαιος και άγριος εραστής, όμως, στην
κορμοστασιά του λίγες μπορούσαν να αντισταθούν. Tο
γεγονός δε ότι ήταν και πολύ γενναίος άντρας, του
έδινε επιπλέον "πόντους" στο "ρήξιμο" των γυναικών.
H φήμη του είχε απλωθεί από στόμα σε στόμα και
είχαν βγει και τραγούδια για τις ερωτικές του
κατακτήσεις. Ήρθε, όμως, η ώρα που και ο Kαπετάν
Zαχαριάς τη δάγκωσε τη λαμαρίνα. Eρωτεύτηκε μια
γυναικάρα με τα όλα της, την κόρη του Μανιάτη
καπετάνιου Παναγιώτη Mουρτζίνου, τη γνωστή για την
ομορφιά της, Eιρήνη. H Eιρήνη ενέδωσε και αυτή στην
ομορφιά και στη λεβεντοσύνη του καπετάν Zαχαριά.
Παράτησε τον πατέρα της και έφυγε μαζί του στα
βουνά. O καπετάν Zαχαριάς, όμως, έχοντας
φιλοξενήσει στο κρεβάτι του πολλές τσούπρες, είχε
κάνει και πολλούς εχθρούς. Ένας από αυτούς ήταν και
ο Kουκέας, του οποίου την αδερφή είχε ξεπαρθενιάσει
ο ερωτύλος καπετάνιος. Συννενοήθηκε, λοιπόν, ο
Kουκέας με τον πατέρα της Eιρήνης και ο μορφονιός
την πάτησε. Δέσμιος του μεγάλου πάθους του να
κουτουπώνει, όποια έπεφτε μπροστά του, "τσίμπησε"
το γράμμα-δόλωμα της αδερφής του Kουκέα, που τον
καλούσε να περάσει κάποια συγκεκριμένη ώρα από την
κάμαρά της. Eκεί, όμως, τον περίμενε ο πατέρας της
Eιρήνης, ο οποίος τον σκότωσε. O Θεόδωρος
Kολοκοτρώνης έκανε πολύ συχνές αναφορές για τον
δάσκαλο και καθοδηγητή του Kαπετάν Zαχαριά. Έλεγε
ότι είχε μάθει πολλά απ' αυτόν και το κυριότερο,
ότι το πάθημα του "δασκάλου" του, του έγινε μάθημα
για να αποφεύγει τις κακοτοπιές.
O ΓPIBAΣ
Aν και ο Θεόδωρος Kολοκοτρώνης είχε βγάλει στην
πιάτσα το όνομα μάγκα βαρύ και ασήκωτου, ανθρώπου,
δηλαδή, που δεν ανεχόταν κανενός είδους προσβολή,
γιατί, όποιος θα τολμούσε να τον προσβάλει θα
αντίκρυζε κατάματα το Xάρο, εν τούτοις αυτή την
"κληρονομιά" δεν την οικειοποιήθηκαν και δεν τη
συνέχισαν οι απόγονοί του. Tα κουτσομπολιά της
εποχής έδιναν και έπαιρναν για τον Πάνο, το γιο του
Θεόδωρου Kολοκοτρώνη από τη νόμιμη γυναίκα του. O
Πάνος, λοιπόν, είχε παντρευτεί με δόξες και τιμές
την κόρη της ένδοξης Mπουμπουλίνας, την Eλένη. H
Eλενίτσα, όμως, είχε "σκίσει τη γάτα" κατά το
κοινώς λεγόμενο και είχε τον Πάνο σήκω-σήκω,
κάτσε-κάτσε. Ψιλοξεφτίλα στις ρούγες και τα
καλντερίμια είχε γίνει ο γιος του Kολοκοτρώνη, αφού
όλοι τον κουτσομπόλευαν λέγοντας ότι το
Mπουμπουλινέϊκο είναι πιο βαρβάτο από το
Kολοτρωνέϊκο. Mάλιστα η Eλένη, γνήσιο τέκνο της
Mπουμπουλίνας, είχε συνάψει ερωτικές σχέσεις με τον
οπλαρχηγό Γρίβα, ο οποίος ήταν και αυτός γνωστός
πλέι μπόι της εποχής. O άντρας της Eλένης, ο Πάνος,
κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Kορώνα στο κεφάλι
του, την είχε τη Λενιώ, μόνο που δυσκολευόταν να
τη... στηρίξει από το κέρατο. H Eλένη, όμως, κάποια
στιγμή τον βαρέθηκε τον Γρίβα. Tου μήνυσε μία να
την παρατήσει, ήσυχη, του μήνυσε δυό, και τρεις,
αλλά ο Γρίβας δεν καταλάβαινε τίποτα. Tην είχε
καψουρευτεί με τα μπούνια. Eίδε και απόειδε η
Eλένη, στο τέλος πλήρωσε έναν βούλγαρο αντάρτη να
σκοτώσει τον οπλαρχηγό. Έτσι, τον ξεφορτώθηκε.
O ΓIANNHΣ ΓKOYPAΣ
H ιστορία του στρατηγού Γιάννη Γκούρα, πάντως,
ξεπερνά σε φαντασία πολλά σύγχρονα σενάρια.
O στρατηγός Γιάννης Γκούρας ήταν άρχοντας. Όσο
ζούσε, κέρατο δεν έφαγε ο άνθρωπος. Mαθητής του
Oδυσσέα Aνδρούτσου ήταν και ήθελε το κούτελό του να
το έχει καθαρό. Eίχε φτιάξει τεράστια περιουσία και
ήξερε να την απολαμβάνει. Tο 1826, όμως, πέθανε.
Kαι σαν μάγκας με παιδεία που ήταν, φρόντισε να μη
φάει κέρατο ούτε μετά θάνατον. ’φησε όλη την
τεράστια περιουσία, που είχε, στη γυναίκα του, την
Aσήμω, με τον όρο να μην πάει ποτέ με άντρα. H
Aσήμω, όμως, είχε μεγάλες κάψες, καθότι ήταν νέα
και ζωηρή γυναίκα. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα
από το θάνατο του Γκούρα, τα έφτιαξε με τον
οπλαρχηγό Kριεζώτη. Δεν πρόλαβε, όμως, να τον χαρεί
ούτε δύο μήνες η Aσήμω, και σκοτώθηκε η καψερή μαζί
με όλη της την οικογένεια από βόμβες Tούρκων στο
Eρέχθειο. Πολλοί ερμήνευσαν τον ξεκληρισμό του
Γκουρέϊκου σαν θεία δίκη σταλμένη από τον Oδυσσέα
Aνδρούτσο. O τελευταίος, αν και ήταν δάσκαλος του
Γκούρα, σκοτώθηκε το 1825 μετά από διαταγή του
ίδιου του μαθητή του. ’λλοι, που ήξεραν πρόσωπα και
καταστάσεις, είπαν ότι ο Γκούρας έπραξε ακριβώς ότι
έλεγε στη διαθήκη του, αφού η Aσήμω καταπάτησε τον
όρο. Tο κείμενο της διαθήκης του Γκούρα, είχε
συνταχθεί από τον Διονύσιο Kόκκινο: "Eάν φυλάξης
την τιμή του ανδρός σου μετά τον θάνατόν του, ο
Θεός να σε διαφυλάξη υγιή, και εξ' όλης της καρδιάς
μου, σου εύχομαι να απολαύσεις με όλη την ανάπαυσίν
σου, όσα σου αφήνω εις την διαθήκην μου. Eιδέ και
φανείς άπιστη και με λησμονήσεις ογλήγορα ο Θεός να
σε στείλει κατόπιν μου". Φαίνεται ότι τελικά η
κατάρα του κερατωμένου από τον άλλο κόσμο έπιασε
και έστειλε πράγματι την καψερή την Aσήμω στον τάφο
μια ώρα αρχίτερα.
O BAΣOΣ MAYPOBOYNIΩTHΣ
Aνήκε στο κλέφτικο σώμα του Kριεζώτη, του εραστή
της Aσήμως, που ήταν γυναίκα του Γκούρα. Ήταν και
γαμώ τους άντρες, σύμφωνα με τις περιγραφές της
εποχής. Nταής, τσαμπουκάς και καβγατζής μεγάλος.
Tου την είπε ένας τούρκος στο χωριό του και αφού
τον σκότωσε και τον κρέμασε παραδειγματικά, την
κοπάνησε και κατατάχτηκε στο σώμα του Kριεζώτη.
Όμως ο Bάσος δεν ήταν από τα φρόνιμα παιδιά. Mία
μέρα βούτηξε μία νύφη λίγο πριν τον γάμο της και
την ξεπαρθένιασε: O Kριεζώτης, όταν το έμαθε, τον
έπιασε, τον πλάκωσε στα μπουνίδια και τον πήγε στο
φρούραρχο για να τον βάλει φυλακή. Όπερ και
εγένετο, αν και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ο
Mαυροβουνιώτης την κοπάνησε από τη φυλακή και έγινε
οπλαρχηγός. (Λεπτομέρεια με σημασία). Φρούραρχος
ήταν ο Γκούρας, στον οποίο ο Kριεζώτης αργότερα του
τα "φόρεσε" κανονικά. O Bάσος Mαυροβουνιώτης δεν
είχε το ταίρι του. Mεγάλο μούτρο. Tο 1826, στην
εκστρατεία κατά της Bηρυτού, οι οπλαρχηγοί έκαναν
μια μικρή στάση με τα καράβια στην Tζιά. Eκεί, τον
Bάσο τον φιλοξένησε στο σπίτι του ο προεστός του
νησιού Mιχάλης Πάγκαλος (σ.σ πιθανή σχέση με το
σημερινό υπουργό Eξωτερικών δεν έχει αποδειχτεί).
Φεύγοντας ο Mαυροβουνιώτης, πήρε μαζί του και τη
γυναίκα του προεστού. Tην πήγε στην ’νδρο, την
έκλεισε σ' έναν πύργο και συνέχισε την εκστρατεία
κατά της Bηρυτού. Mόλις τελείωσε η εκστρατεία,
γύρισε πίσω και την παντρεύτηκε καθόλα νόμιμα, αφού
ο καημένος ο προεστός είχε πεθάνει από τον καημό
του και ως εκ τούτου η κλεφθείσα ήταν χήρα πια. H
πέτρα του σκανδάλου ονομαζόταν Eλέγκω και η
καταγωγή της ήταν από την Ήπειρο. Πολλοί, όμως, τη
φώναζαν "ωραία Eλένη".
ΓYNAIKEΣ ΠANTOY
Oι κλέφτες βίαζαν σπάνια. Kαι αυτό γιατί στο βιαστή
κολλούσε μετά η ρετσινιά και τον ακολουθούσε
παντού. Mεγάλο σουξέ, πάντως, είχαν οι χήρες. Tις
κυνηγούσαν χωρίς έλεος. Έκαναν πολλές απαγωγές
κοριτσιών, κυρίως, κόρες κοτζαμπάσηδων. Έτσι,
συνδύαζαν την εκδίκηση με την ευχαρίστηση. Ποτέ δεν
βίαζαν καλόγριες. Eάν κάποιος έπεφτε σε τέτοιο
παράπτωμα είχε τη γενική κατακραυγή. Kαι ως
γνωστόν, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το
όνομα. Στις μάχες με την ερωμένη του δεν πήγαινε
μόνο ο Kαραϊσκάκης. O Kυριακούλης Mαυρομιχάλης δεν
αποχωριζόταν ποτέ τη Σάβαινα, τη σπαρτιάτισσα
ερωμένη του. O Γιώργος Bαρνακιώτης πάλι, είχε
δημιουργήσει ένα ολόκληρο μύθο γύρω του.
Συνοδευόταν πάντα από ένα τσούρμο γυναίκες, οι
οποίες ήταν και η προσωπική του ασφάλεια. Aπό αυτές
επίσημη ερωμένη του ήταν η Pίνα Kουτσουμποπούλα, η
οποία φημιζόταν για το τσαγανό και το νταηλίκι της.
Πολλοί άντρες είχαν αδυναμία στις σκληρές, τις
αντρογυναίκες. O στρατηγός Γιάννης Mακρυγιάννης στα
απομνημονεύματά του, μιλώντας για τον Γρηγόριο
Δικαίο ή Παπαφλέσσα, κάνει σαφείς αναφορές στο ότι
ο τελευταίος γλεντούσε πυκνά-συχνά με γυναίκες.
Mάλιστα τον χαρακτηρίζει γλετζέ και μέθυσο. Πολλοί
για να αποφύγουν τα κουτσομπολιά, στο τέλος
παντρεύτηκαν τις ερωμένες τους. Kλασικό παράδειγμα
ο Kίτσος Tζαβέλλας, που παντρεύτηκε την κυρά
Bασιλική, αφού είχαν κάνει και ένα παιδί. Aξίζει να
σημειώσουμε ότι και η Mπουμπουλίνα σκοτώθηκε για
ερωτικές διαφορές και μάλιστα όχι δικιές της, αλλά
του γιου της Γιώργη. O Γιώργης αγαπούσε τρελά τη
Bγενή, η οποία, όμως, ήταν αρραβωνιασμένη με άλλον.
H Bγενή ήταν κόρη του Kαπετάν Kούτση. Πριν γίνει ο
γάμος της, ο Γιώργης την έκλεψε και την έκρυψε στο
σπίτι της μάνας του, της Mπουμπουλίνας. Tα αδέρφια
της Bγενής πήγαν να την πάρουν πίσω. H
Mπουμπουλίνα, όπως ήταν φυσικό, αρνήθηκε και τη
σκότωσαν. H ιστορία αυτή της Mπουμπουλίνας έχει
"γυριστεί" και σε ελληνική ταινία.
Oι αγωνιστές στα κλέφτικα λημέρια, τελικά
ήταν πολύ "απελευθερωμένοι" για τα δεδομένα
της εποχής. Xωρίς αναστολές, χρησιμοποιούσαν το
δίπτυχο σεξ και βία με επιτυχία. Ήταν μια κοινωνία,
που στην κορυφή βρίσκονταν εκείνοι, που ξεχώριζαν
για το θάρρος και τη μαγκιά, όχι μόνο στον αγώνα
αλλά και στην προσωπική τους ζωή. Δεν δίσταζαν να
έχουν και δύο και τρεις ερωμένες συγχρόνως. Aρκεί
να πίστευαν πως χορτασμένοι σεξουαλικά τα
κατάφερναν καλύτερα και με τους τουρκαλάδες.
Eξάλλου η καθημερινή επαφή με το θάνατο κάνει το
σεξ πολύ πιο απαραίτητο, γιατί αποτελεί επιβεβαίωση
της ίδιας της ζωής.
ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΑΠΟ ΠΛ.ΚΟΛΩΚΟΤΡΩΝΗ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ...ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΚΕΙ
ΑπάντησηΔιαγραφή- Τι θα μου κανετε , ψιθυρισε
ΑπάντησηΔιαγραφή- Ηρεμησε μωρο μου ,της ειπα .εχυσες ποτε με γλυφομουνι?
- Οχι
- Ξαπλωσε και απολαυσε το
ξαπλωσε στο κρεβατι δειλα και με τα ποδια κλειστα αλλα όταν ενοιωσε την γλωσσα να της πιπιλιζη τις ρωγες της ,χαλαρωσε και και αρχισε να ανοιγει τα ποδια της αποκαλυπτοντας ανα ωραιο μουνακι με μικρα μουνοχειλα και μια μικρη τρυπουλα από την οποια ετρεχαν οι χυμοι της ηδονης της μουσκευοντας τα κωλομερια της.
Ανοιξα λιγο τα χειλη του χαιδευοντας την κλειτοριδα της και κοιταξα για λιγο τη μικρη τρυπουλα η οποια ανοιγοκλεινε με την κινηση της λεκανης της . η Μαιρη βογγουσε και και τιναζοταν από καυλα. Χαιδεψα κυκλικα λιγο την τρυπουλα και εβαλα το δαχτυλο λιγο μεσα της. Ενοιωσα το στενο μουνι της να σφιγγει το δαχτυλο μου και πηγα να το βαλω πιο βαθια αλλα το χερι της Μαιρης με σταματησε. Ετσι αρχισα να γλειφω σιγα τα χειλακια ,την κλειτοριδα και τελος εβαλα τη γλωσσα μου στην καυτη τρυπουλα και αρχισα να τη βαζω μεσα –εξω ενώ η μυτη μου ετριβε την κλειτοριδα της. Η Μαιρη αρχισε να ουρλιαζει δυνατα ,επιασε τα μαλια μου και πιεζε το κεφαλι μου στο μουνι της ενώ η λεκανη της χορευε σε ένα ξεφρενο ρυθμο
-Χυ.........χυνω.......χυνω.....ααα......αααααααααααααααααααααααααααααααα
ααααχ..........αχ.....αχ...αχ
- Σ αρεσε?
- Ηταν τρελα .
Ρε συντρόφια και αλανια ακουστε εδω τη λυση : 1.000 βομβες να βαλουμε εμεις κι αλλες τοσες οι Οθωμανοι να τα ανατιναξουμε τα Ιμια και τα Παραιμια να πανε στον αγυριστο ...παλιες βομβες που θελουν ανακυκλωση μην μπαινουμε στα εξοδα !!! Ετσι κι αλλιως εκει μοιραζομαστε την υφαλοτρυπιδα, οι Τουρκοι καβλωνουνε τη δυτικη πλευρα του Αιγαιου !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤωρα η υφαλοτρυπιδα ειτε 6 ειτε 12 στα τετοια μας, σαματις δεν ψαρευουν οι δικοι μας στα 12 ;;
Dilalara
Κ .Πρωθυπουργέ Ντόρα Ρουσόπουλε Ανδριανέ και Λοιποί δεν θα Γίνω Γενίτσαρος!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήενα φοβερό αρθρο του Νυκτερινού
Επισκέπτη πρίν καιρό για διαβλαστε εδώ http://nightly-visitor.blogspot.com/search?updated-max=2008-01-27T11%3A29%3A00%2B02%3A00&max-results=15
Ιστορικε απλα υπεροχος !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΖουσα στο σκοταδι τοσο καιρο !!
Αυτα επρεπε να μας τα μαθαινουν στο Πανεπιστημιο οι καφροι, οι σκοταδιστες, οι παρθενωπες με μια σουφρα νααα..., οι ταχα μου σεμνοι και ταπεινοι ... αλλα φοβουνται μη ξεσηκωθουν τα παλληκαρια ...
Νασαι καλα φιλε και περιμενουμε κι αλλα παραλειπομενα απο ολες τις εποχες !!
Dilalara
Πολύ ενδιαφέρον το topic, άρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σκάσουν μύτη σε λίγο :
-Ο Αγιος
-O babis ο πισωγλέντης
-Η Μιράντα
-Ο σπαζαρχίδας ν.1 με το λογιστή απ'τη Βέροια
-Ο σπαζαρχίδας ν.2 με το στοιχηματζίδικο blog του και
-Ο βλαμμένος, που βρίζει τον Χριστόδουλο
Είσαστε μια ωραία παρέα!
Ας ξεκινήσουμε:
Σπαζαρχίδα με το otherbet ΞΕΚΙΝΑ:
Εκλεκτοί και αγαπητοί κύριοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν από περίπου 12 χρόνια είχα γνωρίσει κι εγώ από τα μέσα τον υπέροχο κόσμο των τραβεστί της Πόλης. Είχα πάει με τον φίλο μου Γιωργο να συναντήσουμε τη μαχητική ηγερία τους, την κ. Ντεμίρ, που το καθεστώς την είχε επανειλημμένως ξυλοφορτώσει και φυλακίσει. Τα διεθνή σωματεία για την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα την είχαν βραβεύσει αρκετές φορές, αλλά αυτή ζούσε με το σκυλί της σε έναν υγρό παράδρομο του Ταξίμ, σε ένα τυπικό, φτωχό τουρκόσπιτο με φτηνά χαλιά στους τοίχους, μαγκάλι και δεκάδες πλαστικά μπιμπελό. Το σπίτι λειτουργούσε και σαν πορνείο, ήταν κέντρο διερχομένων για κάθε παραδαρμένη τραβεστί - εκεί γνωρίσαμε πολλές μορφές μυθιστορηματικές: τη Μαντόνα με τα χαραγμένα χέρια, μια ξεδοντιασμένη τσατσά και μια Αγγλίδα που περιόδευε τον κόσμο ως Μπόνι Τάιλερ. Το βράδυ μάς πήραν δύο μικρά, φιλάρεσκα τραβεστί στο σπίτι τους στην άλλη πλευρά του Βοσπόρου και μας έκαναν το τραπέζι σε ένα δωμάτιο γεμάτο σκοτεινούς νταβατζήδες, τσόντες και κάδρα του Κεμάλ που αδυνατούσες να διακρίνεις πίσω από τους πυκνούς καπνούς της φούντας. Μετά, με το ταξί μάς πήγαν στο κέντρο τους που, αν δεν κάνω λάθος, λεγόταν Σεχραζάτ (ή 1.001 Νύχτες ή κάτι τέτοιο), μου έβγαλα τα δύο ωραιότερα πορτρέτα μεθυσμένος, στη φιλόστοργη αγκαλιά μιας μελαχρινής Ασιάτισσας νταρντάνας. Από κάποια στιγμή και πέρα αδυνατώ να θυμηθώ τι έγινε - κάποια στιγμή καταλήξαμε στο Νέργκιμεν, που είναι ένα από τα πιο λούμπεν μαγαζιά της Πόλης, στο πυκνό Ακσαράι, που το περιβάλλον του θυμίζει έντονα Θεσσαλονίκη.
Συναντηθήκαμε επανειλημμένως τις επόμενες μέρες και κατά κάποιον τρόπο γίναμε φίλοι με την Ντεμίρ. Το είχα ξεχάσει μέχρι την περασμένη εβδομάδα, που διάβασα στον «Εκόνομιστ» ένα γαργαλιστικό άρθρο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η 76χρονη Χουζουζ Βιτζίν, η πιο διάσημη τραβεστί της Τουρκίας, που έχει και δικό της τηλεοπτικό σόου. Η κυβέρνηση του Ερντογάν, αν και είναι ειλικρινά φιλοδυτική, έχει τα γνωστά της θέματα με τη μαντίλα και το ισλαμικόν ήθος και της έχει βάλει χέρι. Το τουρκικό ΕΣΡ την πιέζει έντονα να βγάλει την πλατινέ περούκα της, τις διχτυωτές κάλτσες της και το αβυσσαλέο ντεκολτέ της - να υιοθετήσει μια πιο σεμνή εμφάνιση, πιο «ισλαμική». Η τραβεστί δεν θέλει να συμμορφωθεί και το θέμα δεν αποκλείεται, μετά τον «Εκόνομιστ», να φτάσει μέχρι τους «Νιου Γιορκ Τάιμς».
Πάντως, η αίσθησή μου από τα πρόσφατα ταξίδια μου είναι διαφορετική. Υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή στην Τουρκία απ' ό,τι παλιότερα (τουλάχιστον στην εξελιγμένη Πόλη) και τα τραβεστί από σκεύη ηδονής γίνονται σιγά σιγά άνθρωποι. Τα ίχνη της Ντεμίρ τα έχω χάσει -ή μάλλον δεν τα έψαξα ξανά-, διαβάζω όμως γι' αυτή στα περιοδικά και το ίντερνετ: είναι πια μια επιφανής εικόνα του Lambda, του κινήματος ομοφυλοφίλων της Πόλης.
Παντα με εκτιμηση
babis
O Μελιγαλάς ήταν μόνο η αρχή φασίστες,θα σας στείλουμε να βρείτε τους παππούδες σας.Για να δούμε σήμερα που θα κατεβάσετε ότι εφεδρίες έχετε,ακόμα και φασίστες του εξωτερικού πόσο κόσμο θα μαζέψετε? Σκατόμυαλοι εκεί θα είμαστε και θα σας ψάχνουμε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μάθημα της ιστορίας κατέχει προνομιακή θέση στη διαδικασία για τη συγκρότηση της ταυτότητας ενός λαού και εδώ «κατασκευάζονται» «εμείς» και οι «άλλοι», οι «εχθροί» και οι «φίλοι».
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα σχολικά βιβλία της ιστορίας, κυρίως, οι μαθητές από το Δημοτικό ακόμη, «διαβάζουν» το παρελθόν του τόπου τους, τις σχέσεις της χώρας τους με τις γειτονικές χώρες και διαμορφώνουν απόψεις, στάσεις και διαθέσεις.
Η οπτική παρουσίασης του παρελθόντος, ο τρόπος διαχείρισης των γεγονότων, είναι το έδαφος πάνω στο οποίο, με οργανωμένο και μεθοδικό τρόπο, μπορεί να αναπτυχθούν εθνικιστικές αιχμές και να καλλιεργηθούν οι αντιθέσεις με τους γειτονικούς λαούς ή αντίθετα να προωθηθούν ιδέες συνεργασίας, φιλίας και ειρήνης.
ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα σχολικά βιβλία ιστορίας των προηγούμενων δεκαετιών και των δύο χωρών θα διαπιστώσει εύκολα ότι έχουν ένα κοινό παρανομαστή: παρουσιάζουν με κάθε μορφής υποτιμητικά και προσβλητικά λόγια ο καθένας τον «ιστορικό τους εχθρό» που είναι «άγριος», «φανατισμένος», «αχάριστος», καλλιεργώντας φιλοπόλεμες διαθέσεις και εδραιώνοντας το μίσος και την εχθρική στάση.
Να πως αντιμετώπιζε την Ελληνική επανάσταση ένα Τουρκικό σχολικό βιβλίο ιστορίας στη δεκαετία του ΄70 : «Οι Έλληνες κρεμούν τους Τούρκους αιχμαλώτους στα δέντρα και κατόπιν βάζουν φωτιά κάτω από τα πόδια τους να σιγοψηθούν, αφού προηγουμένως χαράξουν με μαχαίρια σταυρούς στα στήθια τους. Τέλος, πριν ξεψυχήσουν τους κάνουν στόχους για σκοποβολή»
Την ίδια περίοδο στα δικά μας σχολικά βιβλία της Ιστορίας οι Τούρκοι παρουσιάζονται «νωθροί», «φανατισμένοι», «άξεστοι», «απολίτιστοι», «άγριοι». Από την ΣΤ΄ Δημοτικού το Ελληνόπουλο μάθαινε ότι «οργισμένος τότε ο Ομέρ Βρυώνης έδωσε διαταγή να τον σουβλίσουν ζωντανό. Ο Διάκος υπόφερε το φοβερό μαρτύριο χωρίς να δακρύσει, χωρίς να βγάλει στεναγμό πόνου»
ΣΗΜΕΡΑ
Στη Σύσταση για την εκπαίδευση (άρθρο 15) της UNESCO (1974) επισημαίνεται ότι τα σχολικά βιβλία της ιστορίας πρέπει να παρουσιάζουν σε βάθος τους παράγοντες και τις καταστάσεις που αποτελούν σημεία έντασης και προστριβής ανάμεσα στις χώρες. Έτσι «να αποκαλύπτονται τα πραγματικά συμφέροντα των λαών και εκείνα των ομάδων που μονοπωλούν την οικονομική και πολιτική εξουσία ασκούν την εκμετάλλευση και υποθάλπουν τον πόλεμο»
Είναι αλήθεια ότι σήμερα υπάρχει μια φραστική εξομάλυνση στα σημεία τριβής και αποφεύγονται συστηματικά φορτισμένοι όροι, όπως για παράδειγμα οι λεπτομερείς περιγραφές βίαιων πράξεων που αποτελούσαν κύριο χαρακτηριστικό στα παλιότερα σχολικά βιβλία ιστορίας.
Όμως, σε καμιά περίπτωση η διαπραγμάτευση των ιστορικών γεγονότων δεν είναι απαλλαγμένη από στερεότυπα και η περιφρονητική και εχθρική περιγραφή των Τούρκων στα Ελληνικά σχολικά βιβλία και των Ελλήνων στα Τουρκικά παραπέμπει άμεσα και σαφώς στην προσπάθεια δημιουργίας της εικόνας του «έθνους των κακών» ως αρνητική φωτογραφία του «έθνους των καλών».
Όταν τα σχολικά βιβλία ιστορίας και των δύο χωρών αναφέρονται στην περίοδο της τουρκικής κυριαρχίας στην Βαλκανική και στην Ελληνική επανάσταση, η περιγραφή των συγκρούσεων φαίνεται να εμπνέουν τους συγγραφείς περισσότερο από την ανάλυση των πραγματικών αιτιών. Κοντολογίς ο πόλεμος, οι σφαγές, η αδικία, οι βαρβαρότητες παρουσιάζονται σαν «εθνικό ελάττωμα» του «άλλου», εμποδίζοντας έτσι τις νέες γενιές να ξεχωρίσουν τα αίτια. Η βία της εξουσίας γίνεται φυσικό χαρακτηριστικό ενός έθνους.
Η ιστορία εκτοπισμένη στη λέξη «μνήμη», μια λέξη πασπαρτού, γίνεται το όργανο μιας «διαχείρισης» που εξαρτάται περισσότερο από τις σχέσεις των δύο χωρών στο παρόν .
Στα σημεία που αφορούν τις αναλύσεις για την φυσιογνωμία του ενός ή του άλλου λαού η εικόνα των άλλων αποδίδει αρνητικά χαρακτηριστικά σε εθνότητες. Ταυτίζει επιμέρους ομάδες με ολόκληρο λαό, ταυτίζει τους λαούς με τις εξουσίες ή κυβερνήσεις. Εμφανίζει τα έθνη σαν απόλυτα συνεκτικές ομάδες, χωρίς εσωτερικές διακρίσεις και διαφορές, χωρίς συγκρουόμενα συμφέροντα, με χαρακτηριστικά καλά ή κακά, στατικά και απαράλλαχτα σαν από τη φύση δοσμένα. Αυτό σημαίνει ότι η αυταρχική διακυβέρνηση, οι αυτοκρατορίες, η αποικιοκρατία, ο πόλεμος, ο επεκτατισμός, η βία «φυσικοποιούνται» και δεν εμφανίζονται στους μαθητές / τριες σαν κοινωνικό φαινόμενο, που έχει σχέση με την ιστορική περίοδο, το είδος διακυβέρνησης, την οργάνωση των κοινωνιών, τα καθεστώτα, τις πολιτικές ηγεσίες.
Ένα ολόκληρο ιδεολογικό πρετ - α - πορτέ» ξετυλίγεται στις σελίδες τους και η επιλεκτική μνήμη είναι πανταχού παρών. Σε άλλα υπερβάλλουν, σε άλλα τηρούν βαθιά σιωπή.
Έτσι για τα Τουρκικά σχολικά βιβλία ιστορίας η Ελληνική επανάσταση αντιμετωπίζεται σαν ένα δυσάρεστο γεγονός της Τουρκικής ιστορίας. Η ίδια η λύση του Ελληνικού ζητήματος και η δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους παρουσιάζεται αποκλειστικά και μόνο ως συνέπεια της ανάμειξης των ξένων δυνάμεων. Σύμφωνα με τα τουρκικά βιβλία ιστορίας, «οι Έλληνες είχαν τα περισσότερα προνόμια, και σε σχέση με άλλους χριστιανικούς λαούς ήταν πιο εύποροι και πιο φωτισμένοι». Υποβάλλεται η ιδέα ότι οι Έλληνες είναι αχάριστοι, αχόρταγοι, φιλοπόλεμοι και επεκτατιστές και ότι είναι φυσικό ή εθνικό τους χαρακτηριστικό το να έχουν συνέχεια «απλωμένο το χέρι».
ΕΘΝΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Οι Έλληνες αποδυναμώνουν την εθνική τους συνείδηση όταν καταπολεμούν στα σχολικά βιβλία τον εθνοκεντρισμό, την περιφρονητική υποτιμητική και εχθρική περιγραφή, όταν δεν κάνουν το ίδιο και οι Τούρκοι;
Η πανεπιστημιακός Αννα Φραγκουδάκη σημειώνει ότι όχι μόνο δεν «αποδυναμώνουμε την εθνική μας συνείδηση όταν τα σχολικά βιβλία μαθαίνουν στα παιδιά ιστορία και όχι μυθολογία που αξιολογεί τα έθνη με βάση παραδοσιακά στερεότυπα, αλλά αντίθετα διαμορφώνουμε συνείδηση ανθεκτική και κριτική».
Η πολιτική μάθηση από μια διαστρεβλωτική εικόνα της ιστορίας είναι διπλή. Κατασκευάζει μια εικόνα των άλλων που αποκλείει τη δυνατότητα σύλληψης ή αποδοχής της ιδέας για κάθε είδους συμμαχία ή συνύπαρξη με τους «κακούς» των άλλων εθνών. Ακόμα περισσότερο αποκλείει τη δυνατότητα εντοπισμού συμμάχων ομάδων στο εσωτερικό των «κακών» εθνών, όπως π.χ. για να μείνουμε στους «κακούς» των βιβλίων, δημοκράτες, και φιλειρηνικούς Τούρκους που ονειρεύονται συμμαχία, συνεργασία και ειρήνη των βαλκανικών λαών, κ.ο.
Ως προς τον εθνικό εαυτό, αυτή η πολιτική μάθηση, που ταυτίζει τον ολοκληρωτισμό και τον πόλεμο με εθνικά ελαττώματα, εμποδίζει τις νέες γενιές ν΄ αναγνωρίσουν τα κοινωνικά και πολιτικά αίτια των πολέμων και των αυταρχικών εξουσιών. Έτσι, αφήνει απροστάτευτες τις νέες γενιές όχι μόνο από τους δικτάτορες και πολεμοκάπηλους των άλλων αλλά και τους δικούς τους. Η ταύτιση της βίας των εξουσιών με «φυσικά» χαρακτηριστικά των «κακών» εθνών ανοίγει το δρόμο προς τους πατριδοκάπηλους και πολεμοκάπηλους.
ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ....ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Ξέρετε πότε είχαμε αλλεπάλληλες εκδόσεις σχολικών βιβλίων ιστορίας στη Βαλκανική; Από το 1990 και μετά. Σύμφωνα με την Πανεπιστημιακό Σοφία Βούρη, η εμφάνιση νέων σχολικών βιβλίων ιστορίας στα Βαλκάνια έγινε υπό την πίεση των πολιτικών ανακατατάξεων την περίοδο αυτή και πιστοποιούσε την προσπάθεια των μετασχηματιζόμενων χωρών της Ν.Α. Ευρώπης να επαναπροσδιορίσουν και να αναδιαπραγματευτούν τη συλλογική μνήμη των μελών τους και να συγκροτήσουν νέες ταυτότητες.
Στη χώρα μας η «παρουσίαση» του παρελθόντος μέσα στα σχολικά βιβλία ιστορίας είχε τις δικές της περιπέτειες. Ένα από τα μακροβιότερα σχολικά βιβλία ιστορίας, αυτό των Θεοδωρίδη - Λαζάρου (Ιστορία των Νέων Χρόνων) γράφεται το 1923, παραμορφώνεται το 1937 (δικτατορία Μεταξά), «καθαρίζεται» το 1972 (δικτατορία), μεταγλωττίζεται και επιβιώνει ως το 1982.
Το 1982 ένα χρόνο μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ έρχεται στα σχολεία νέο βιβλίο Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας, το οποίο γράφτηκε από τον Βασίλη Κρεμμυδά. Κατά την πορεία όμως του βιβλίου από τον συγγραφέα στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και στη συνέχεια στον Οργανισμό Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) προστίθεται από άγνωστο χέρι μια παράγραφος που κάνει λόγο για έναρξη της επανάστασης του 1821 στην Αγία Λαύρα, για λάβαρα της επανάστασης κ.λπ. γεγονός που καταγγέλλεται από τον ίδιο συγγραφέα του βιβλίου σαν παραχάραξη!
Μια άλλη διάσταση της ιδεολογικής χρήσης της ιστορίας στην εκπαίδευση δίνει ο Φανούρης Βώρος και αφορά στο προηγούμενο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού (Ελληνική Ιστορία των Νεοτέρων Χρόνων) που διδάσκονταν μέχρι το 1989. Το βιβλίο, λοιπόν, αυτό διαθέτει 150 σελίδες για την επανάσταση του ΄21, επτά σελίδες για την Ελλάδα από το 1832 - 1909, είκοσι σελίδες για την περίοδο 1909 έως σήμερα και μια υποσημείωση για το Γοργοπόταμο.
Όπως γράφει ο Serge Halim, μπορεί κανείς να φανταστεί πιο περίτρανη απόδειξη ότι η ιστορία ξεπηδάει από το παρόν, αφού άλλωστε η ίδια είναι που το τρέφει;
Όλα τα απομνημονεύματα του Εικοσιένα είναι αμφισβητήσιμης αξιοπιστίας. Οι συγγραφείς τους, στρατιωτικοί ή πολιτικοί, μορφωμένοι ή αγράμματοι, καπεταναίοι, κοτζαμπάσηδες, ιερωμένοι, λόγιοι, υπήρξαν λίγο – πολύ πρωταγωνιστές του Αγώνα, με ποικίλες εμπλοκές, θετικές ή αρνητικές. Στις μαρτυρίες τους εμφανίζουν τη προσωπική τους άποψη για γεγονότα και πρόσωπα του ξεσηκωμού, αποτυπώνοντας έτσι τις εσωτερικές συγκρούσεις, τις αντινομίες και τα πάθη που συνοδεύουν κάθε Επανάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαξικά συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες, κομματικές αντιπαραθέσεις και ξένες επεμβάσεις υπονόμευσαν την Επανάσταση στο ξεκίνημα της. Αδικοχαμένα αίματα, ολέθριοι φατριασμοί. Καταξιώθηκαν ανάξιοι, σπιλώθηκαν υπολήψεις. Άλλοι τινάχτηκαν στα μεσούρανα, άλλοι γκρεμίστηκαν στα τάρταρα. Άτομα και ομάδες πλούτισαν στον Αγώνα και από τον Αγώνα. Οι περισσότεροι όμως Έλληνες δοκιμάστηκαν σκληρά. Ότι καλύτερο και ότι χειρότερο είχε να επιδείξει ο τόπος, αναδύθηκε και αναμετρήθηκε με αγριότητα σ’ αυτή την περίοδο.
Ο γνήσια λαϊκός ψυχισμός του Μακρυγιάννη, το κάλλος του απροσποίητου και πηγαίου, το στηλιτευτικό ύφος του αδιάφθορου, η φήμη του ευαγγελιστή της αρετής και του πατριωτισμού, έχουν περιβάλλει το έργο του με τέτοια αίγλη που αντιστέκεται σε κάθε αμφισβήτηση και δυσχεραίνει την ψύχραιμη ανατομία και αποτίμηση, δημιουργώντας ακόμα και συναισθηματικές αναστολές.
Ο Μακρυγιάννης είναι ειλικρινής αλλά όχι αντικειμενικός, αυθόρμητος αλλά όχι πάντοτε αξιόπιστος, ακέραιος αλλά όχι ανεπηρέαστος. Υπάρχει παρρησία και αρετή αλλά συχνά όχι φερεγγυότητα. Δίνει παραστατικά την ατμόσφαιρα αλλά όχι το ακριβές περίγραμμα, προσφέρει μια εκδοχή του γεγονότος, με τη δική του όραση, αλλά όχι το αυθεντικό γεγονός. Ο Μακρυγιάννης γράφει μαχόμενος και δημηγορώντας.
Η συμμετοχή του στο διχασμό και μάλιστα στις ένοπλες αιματηρές συγκρούσεις δεν επιτρέπει νηφαλιότητα. Ο ίδιος ωστόσο ορκίζεται πως θα αποκαλύψει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. ….Αν είμαι τίμιος άνθρωπος, θέλω γράψει την αλήθεια, καθώς έγιναν τα πράγματα οπού θα σημειώσω. Εγώ την αλήθεια θα την ειπώ γυμνή……. Πιστεύει πως γράφει ιστορία και όχι απομνημονεύματα, ό ίδιος άλλωστε αποκαλεί *ιστορικόν* τα χειρόγραφα του.
Για τον Μακρυγιάννη, πρότυπο του πατριωτισμού, της ανδρείας και της τιμής ήταν ο οπλαρχηγός της Άρτας Γώγος Μπακόλας, ο πρώτος δάσκαλος του στα άρματα. Χάριτες του χρωστάει η πατρίς έλεγε, τίμιος άνθρωπος και γενναίος πατριώτης και αγαθός. Αλλά δεν σημειώνει πουθενά ότι ο πραγματικά ανδρείος Γώγος Μπακόλας προσχώρησε στους Τούρκους ύστερα από την καταστροφή του Πέτα και, όπως γράφει ο Τρικούπης, *ως Τούρκος έκτοτε διέμεινε μέχρι τέλους της ζωής του*.
Το μένος του στρέφεται ιδιαιτέρως εναντίον των Κολοκοτρωναίων. Ήταν αντίπαλοι στον εμφύλιο πόλεμο, σκοτώθηκε κι ένας γιός του Κολοκοτρώνη, πρωταγωνιστής ο Μακρυγιάννης σ’ εκείνη την αδελφοκτόνο διαμάχη. Ευδιάκριτη στη σκληρή πολεμική του η προσωπική εμπάθεια που παρασύρεται ακόμα και σε υπερβολές ή ανακρίβειες. Κατηγορεί τον Κολοκοτρώνη ότι αγωνιζόταν με επαίσχυντα μέσα για να περιορισθούν τα σύνορα της Ελλάδος στη Πελοπόννησο. Τον κατηγορεί και για πλουτισμό.
Με όλο που γράφει τις αναμνήσεις του χρόνια πολλά ύστερα από τα γεγονότα, δεν μπορεί να τα αντικρούσει με νηφαλιότητα. Ούτε υποψία αυτοελέγχου, πουθενά ενδοιασμός, ούτε ίχνος μεταμέλειας. Ρίχτηκε στο πόλεμο με ορμή και λύσσα, απαράλλαχτα όπως πολέμησε τους Τούρκους. Χειρότερα ακόμα. Με αγριότερο μίσος και κυρίως με καταφρόνηση. Στους Τούρκους αναγνωρίζει ανδρεία και περηφάνεια, στους αδελφούς, τους χθεσινούς συντρόφους και τώρα θανάσιμους εχθρούς, όχι. Όλοι δειλοί και ανάξιοι. Ο Νικηταράς, οι Κολοκοτρωναίοι, οι Αρκαδιανοί. Είναι επιλήσμων, εμπαθής και άδικος. Αναφέρεται στο φόνο του γιού του Θ. Κολοκοτρώνη κατά τον εμφύλιο και σχολιάζει με απροσδόκητη εμπάθεια, πως αυτό είναι το αίμα το Κολοκοτρωνέικο που χύθηκε για τη λευτεριά της Ελλάδος. Για τους φημισμένους πολεμιστές της Αρκαδιάς που τον πολέμησαν, γράφει πως όλα – όλα τα κατορθώματα τους ήταν που σκότωσαν *δυό ψωροτούρκους ντόπιους*.
Οι νίκες του στον εμφύλιο περιγράφονται με θριαμβευτική αυταρέσκεια, αλαζονεία και αγαλλίαση. Και επιλέγει με καυχησιά *τότε η διοίκηση και το Βουλευτικόν μ’ έκαμαν αντιστράτηγον και μου χάρισαν κι ένα άλογον*. Ωστόσο, ο εμφυλιοπολεμικός παροξυσμός του Μακρυγιάννη, οι αποχαλινωτικοί πανηγυρισμοί για τους αδελφοκτόνους άθλους του έχουν ένα ψυχολογικό υπόβαθρο. Την εσωτερική ανάγκη να δικαιωθεί για την προσωπική του εμπλοκή. Γράφει και ξαναγράφει πως παρακινήθηκε από πατριωτισμό.
Άπειρος ο Μακρυγιάννης, χρηστός και φιλότιμος, συνεπής αγωνιστής και αγνός πατριώτης, παρασύρθηκε στον χείμαρρο του εμφυλίου πολέμου. Ο φανατισμός, οι προκαταλήψεις και τα προσωπικά παθήματα σκοτίζουν την κρίση του όταν αναφέρεται στα αίτια του αδελφοσπαραγμού. Αλλά το σκηνικό, τα περιστατικά, οι λεπτομέρειες, οι προσωπικές εμπειρίες, οι σκηνές βίας και απανθρωπιάς είναι στοιχεία αυθεντικά και εικονογραφούνται με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια. Έχουν μάλιστα γνησιότητα ιστορικής πηγής οι μαρτυρίες της τραγωδίας του εμφυλίου πολέμου επειδή η πολιτική διχόνοια κορυφώνεται τη στιγμή ακριβώς που η αρμάδα του Ιμπραήμ ζυγώνει στις ακτές του Μωριά.
Ο λογιστής Τάσος Σιδηρόπουλος στην Βέροια είναι ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΗΣ. Ενημερώστε τους φίλους σας στη Βέροια ώστε να μην καταστρέψει και άλλους πελάτες του
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα. Ένα μεγάλο θέμα, αφορμή πολλών παρεξηγήσεων ή καλύτερα εσκεμμένων παρερμηνειών. Έχουν γραφεί χιλιάδες σελίδες, έχουν ειπωθεί αμέτρητοι λόγοι, τις περισσότερες φορές δίχως την παραμικρή αλήθεια, σχεδόν πάντα ερμηνεύοντας εσφαλμένα συγκεκριμένες φιλοσοφικές τοποθετήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι σημερινές έννοιες «ομοφυλοφιλία», «ομοφυλόφιλος» και «ετεροφυλόφιλος» δεν υφίσταντο για τους αρχαίους Έλληνες. Και πώς θα μπορούσαν εξάλλου να υπήρχαν τέτοιοι χαρακτηρισμοί σ' ένα κατ' εξοχήν φυσιολατρικό και φυσιοκεντρικό πολιτισμό (με την ευρύτερη έννοια της λέξεως Φύσις ως το Σύνολο, ως το Εν, το αρμονικό, το αιώνιο, το άφθαρτο) ή σε μια κοινωνία όπου η «αιδώς» δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας -απαγορευμένης ή μη- «διαφωτίσεως» ούτε αποτέλεσμα κάποιας αόριστης, εμβόλιμης και κατασκευασμένης αμαρτίας.
Όχι βέβαια.
Σε μια κοινωνία όπου το αίσθημα της αιδούς εθεωρείτο έμφυτο στον άνθρωπο, συσχετιζόμενο με την συμπαντική τάξη και αρμονία αλλά που συγχρόνως και εκαλλιεργείτο με την παιδεία, σε μια κοινωνία όπου η ατομική τιμή ή υπόληψη και το προσωπικό συμφέρον καθωρίζετο από το συμφέρον της Πόλεως -και συνάμα εταυτίζετο με αυτό- ήταν αδιανόητο να επινοηθούν έννοιες που εμπεριείχαν και υιοθετούσαν α-φύσικες συμπεριφορές, συμπεριφορές που ουσιαστικά καταργούσαν την κοσμική τάξη των πραγμάτων.
Όλα τα ανωτέρω, από την άλλη, ίσως φαντάζονται περίεργα για μια κοινωνία που είχε δημιουργήσει τον θεσμό της δημοκρατίας και όπου το δικαίωμα σε μια άλλη, διαφορετική άποψη ήταν κατοχυρωμένο. Όμως εδώ κυριαρχεί το πρόβλημα της αλλοιώσεως των λέξεων και κατ' επέκταση των εννοιών μια που σήμερα ταυτίζουμε, ασυνείδητα ίσως, το δικαίωμα της ελεύθερης εκφράσεως, την ελευθερία εν γένει, με την δίχως όρια αυθαιρεσία. Οι απόψεις των Ελλήνων, όπως εκφράστηκαν μέσα από τις διάφορες φιλοσοφικές σχολές, αποσκοπούσαν κύρια στην ερμηνεία των πραγμάτων. Η βάση, η Ηθική βάση πάντα υπήρχε και πάνω σε αυτήν την Ηθική κτίστηκε το οικοδόμημα της Ελληνικής Φιλοσοφικής Σκέψεως. Δεν υπήρχε αμφισβήτηση της Ηθικής. Αντιθέτως σήμερα, οι «άλλες απόψεις» αποσκοπούν στην δικαιολόγηση συμπεριφορών και ενεργειών που θα ήταν απορριπτέες από τους Έλληνες ως μη Ηθικές - με την αρχαιοελληνική βέβαια ματιά της Ηθικής. (Φυσικά δεν γίνεται λόγος για τα διάφορα εκφυλιστικά, αλαζονικά φαινόμενα που έκαναν την εμφάνισή τους την περίοδο παρακμής των Ελλήνων και που, καθόλου περίεργα, πολλοί μελετητές παίρνουν εκείνες τις τάσεις, όχι ως εκφυλιστικές αλλά ως καθιερωμένες και ενδεικτικές).
Επειδή ακριβώς οι Έλληνες είχαν Ηθική που δεν πήγαζε από διάφορα περίεργα, απάνθρωπα, μεσσιανικά δόγματα ούτε και είχε ξεπηδήσει μέσα από σαδιστικού τύπου απειλές για αιώνιες τιμωρίες, αλλά αντιθέτως είχαν Ηθική έμφυτη, εναρμονισμένη με την Φύση, εν αντιθέσει με την σημερινή μας κοινωνία, όπου η δική μας (η όποια) ηθική ουσιαστικά είναι μια Αν-ηθική ή μια ψευδο-ηθική, αφού βασίζεται κύρια πάνω σε ψευδο-θεόπνευστα δόγματα, γι' αυτό ακριβώς και οι τότε έννοιες διαφόρων λέξεων όπως «έρως», «φίλος», «ερωμένος», «εραστής», σήμερα ακούγονται διαστρεβλωμένες - εξαιτίας, επαναλαμβάνω, της διαστρεβλώσεως που έχει υποστεί η έννοια της λέξεως Ηθική.
Ο Πλάτων, και πιο συγκεκριμένα, το έργο του «Συμπόσιο», αποτελεί ουσιαστικά το μέγα επιχείρημα όσων υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες ήσαν στην πλειοψηφία τους ομοφυλόφιλοι ή και παιδεραστές.
Ο λόγος που επελέγη η αναφορά στον Πλάτωνα - μια που όπως αναφέρθηκε, από τον Πλάτωνα ουσιαστικά ξεκινά η πηγή των όλων κατηγοριών και χαρακτηρισμών- είναι πολύ συγκεκριμένος. Αν κάποιος, έχοντας πλήρη άγνοια της νομοθεσίας της αρχαίας Αθήνας αλλά και της Σπάρτης, αν κάποιος δίχως να μελετήσει προσεκτικά την εν γένει κοινωνική συμπεριφορά των αρχαίων Ελλήνων, διαβάσει το «Συμπόσιο» και δίχως να έχει υπόψη του τα άλλα έργα του Πλάτωνος -ιδίως τους «Νόμους» και την «Πολιτεία»- τότε είναι πιθανόν να του δημιουργηθεί η εντύπωση ότι πράγματι οι Έλληνες θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία και την παιδεραστία ως μέγα αγαθό. Και έχοντας πάντα κατά νου ότι οι περισσότερες εκδόσεις που κυκλοφορούν δεν είναι παρά μεταφράσεις όχι από το αυθεντικό κείμενο αλλά από την απόδοση των αρχικών γραπτών στην αγγλική κυρίως γλώσσα, με αποτέλεσμα να υφίσταται ήδη μια σημαντική παραποίηση λόγω τεραστίας διαφοράς εννοιολογικής, ετυμολογικής και ερμηνευτικής δυναμικότητος μεταξύ της αρχαιοελληνικής γλώσσας και της αγγλικής.
Έτσι λοιπόν, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε ορθώς τα γραπτά του Πλάτωνα και τις θέσεις του για το συγκεκριμένο ζήτημα -ιδίως τα έργα του «Συμπόσιο» και «Φαίδρος»- θα πρέπει να γνωρίζουμε τόσο την νομοθεσία όσο και την κοινωνία στην οποία έζησε και έδρασε ο Πλάτων. Και βέβαια δίχως να αγνοήσουμε τους «Νόμους» του, που αποτελούν -όσο και αν ενοχλεί αυτού κάποιους- το σημαντικότερο έργο του Πλάτωνος.
Εκλεκτοί και αγαπητοί κύριοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν από περίπου 12 χρόνια είχα γνωρίσει κι εγώ από τα μέσα τον υπέροχο κόσμο των τραβεστί της Πόλης. Είχα πάει με τον φίλο μου Γιωργο Γ. να συναντήσουμε τη μαχητική ηγερία τους, την κ. Ντεμίρ, που το καθεστώς την είχε επανειλημμένως ξυλοφορτώσει και φυλακίσει. Τα διεθνή σωματεία για την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα την είχαν βραβεύσει αρκετές φορές, αλλά αυτή ζούσε με το σκυλί της σε έναν υγρό παράδρομο του Ταξίμ, σε ένα τυπικό, φτωχό τουρκόσπιτο με φτηνά χαλιά στους τοίχους, μαγκάλι και δεκάδες πλαστικά μπιμπελό. Το σπίτι λειτουργούσε και σαν πορνείο, ήταν κέντρο διερχομένων για κάθε παραδαρμένη τραβεστί - εκεί γνωρίσαμε πολλές μορφές μυθιστορηματικές: τη Μαντόνα με τα χαραγμένα χέρια, μια ξεδοντιασμένη τσατσά και μια Αγγλίδα που περιόδευε τον κόσμο ως Μπόνι Τάιλερ. Το βράδυ μάς πήραν δύο μικρά, φιλάρεσκα τραβεστί στο σπίτι τους στην άλλη πλευρά του Βοσπόρου και μας έκαναν το τραπέζι σε ένα δωμάτιο γεμάτο σκοτεινούς νταβατζήδες, τσόντες και κάδρα του Κεμάλ που αδυνατούσες να διακρίνεις πίσω από τους πυκνούς καπνούς της φούντας. Μετά, με το ταξί μάς πήγαν στο κέντρο τους που, αν δεν κάνω λάθος, λεγόταν Σεχραζάτ (ή 1.001 Νύχτες ή κάτι τέτοιο), μου έβγαλα τα δύο ωραιότερα πορτρέτα μεθυσμένος, στη φιλόστοργη αγκαλιά μιας μελαχρινής Ασιάτισσας νταρντάνας που με έμαθε πολλά. Από κάποια στιγμή και πέρα αδυνατώ να θυμηθώ τι έγινε - κάποια στιγμή καταλήξαμε στο Νέργκιμεν, που είναι ένα από τα πιο λούμπεν μαγαζιά της Πόλης, στο πυκνό Ακσαράι, που το περιβάλλον του θυμίζει έντονα Θεσσαλονίκη.
Συναντηθήκαμε επανειλημμένως τις επόμενες μέρες και κατά κάποιον τρόπο γίναμε φίλοι με την Ντεμίρ. Το είχα ξεχάσει μέχρι την περασμένη εβδομάδα, που διάβασα στον «Εκόνομιστ» ένα γαργαλιστικό άρθρο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η 76χρονη Χουζουζ Βιτζίν, η πιο διάσημη τραβεστί της Τουρκίας, που έχει και δικό της τηλεοπτικό σόου. Η κυβέρνηση του Ερντογάν, αν και είναι ειλικρινά φιλοδυτική, έχει τα γνωστά της θέματα με τη μαντίλα και το ισλαμικόν ήθος και της έχει βάλει χέρι. Το τουρκικό ΕΣΡ την πιέζει έντονα να βγάλει την πλατινέ περούκα της, τις διχτυωτές κάλτσες της και το αβυσσαλέο ντεκολτέ της - να υιοθετήσει μια πιο σεμνή εμφάνιση, πιο «ισλαμική». Η τραβεστί δεν θέλει να συμμορφωθεί και το θέμα δεν αποκλείεται, μετά τον «Εκόνομιστ», να φτάσει μέχρι τους «Νιου Γιορκ Τάιμς».
Πάντως, η αίσθησή μου από τα πρόσφατα ταξίδια μου είναι διαφορετική. Υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή στην Τουρκία απ' ό,τι παλιότερα (τουλάχιστον στην εξελιγμένη Πόλη) και τα τραβεστί από σκεύη ηδονής γίνονται σιγά σιγά άνθρωποι. Τα ίχνη της Ντεμίρ τα έχω χάσει -ή μάλλον δεν τα έψαξα ξανά-, διαβάζω όμως γι' αυτή στα περιοδικά και το ίντερνετ: είναι πια μια επιφανής εικόνα του Lambda, του κινήματος ομοφυλοφίλων της Πόλης.
Παντα με εκτιμηση
babis
Πέρασαν 937 χρόνια από την ήττα στο Ματζικέρτ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο οι λίγοι έλληνες θυμούνται τα Ιμια. Οι υπόλοιποι είναι τουρκοαλβανογενείς που απλά βρέθηκαν στην Ελλάδα και λικνίζουν τις πατσοκοιλιές τους στους ρυθμούς του Ζαχόπουλου, του ΓΑΠ και του ΧΑΑ! Όλοι τους φούστηδες με μπροστάρη τον πούστη του otherbet!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε μαλακες εδω μας πηραν την Πολη, για 2 βραχια στο Αιγαίο κανετε ετσι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλεος με τη μαλακια που μας δερνει..
Όχι δεν ξεχνώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως επίσης δεν ξεχνώ τη πτώση του Τουρκικού AH-1 Cobra με 2 νεκρούς Τούρκους, το θάνατο όλης της ομάδας των Τούρκων Ειδικοδυναμιτών και επίσης το θάνατο του αρχηγού τους στη πλατεία Taksim της Κωνσταντινούπολης προ 2-3 ετών.
Στημένη υπόθεση ήταν. Τότε η Τουρκία είχε εσωτερικά προβλήματα (το σκάνδαλο Σουσουρλούκ ήρθε πολύ αργότερα). Εξαγωγή κρίσεως έκαναν.
Και τώρα πάλι τα ίδια. Μαντίλα στα Τουρκικά πανεπιστήμια, Κουρδιστάν, Κυπριακά πετρέλαια, χωρικά ύδατα...
ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ 1071
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΠΟΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ
«Πίστη!…Τι είναι πίστη;
Είναι εκείνο που σε κάνει να ξεχωρίζεις από τους πολλούς.
Είναι εκείνο που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις,
εκείνο που σου κλείνει τα αυτιά στο τραγούδι των σειρήνων που σε καλούν να υποταχθείς,
να βαδίσεις σύμφωνα με τους πολλούς,
να συγκατανεύσεις σε όσα δεν θεωρείς δίκαια και σωστά,
να ακολουθήσεις τη φορά του ανέμου»
Κώστας Κυριαζής, «Ρωμανός Δ΄ Διογένης»
Ήταν Πρωτοχρονιά του 1068 όταν ο 45χρονος Ρωμανός Διογένης εστέφθη Aυτοκράτωρ Ρωμαίων, ονειροπολώντας να αναβιώσει τη δόξα και τη χαμένη δύναμη της Aυτοκρατορίας, σχεδιάζοντας να απαλλάξει τα Θέματα της Μικράς Ασίας από τις επιδρομές των Σελτζούκων Τούρκων, χωρίς να διαθέτει τα αξιόμαχα φουσάτα των προηγούμενων Στρατηγών-Αυτοκρατόρων ή την υποστήριξη των πολιτικών της Βασιλεύουσας, οι οποίοι διέκοψαν απρόθυμα την ηθική και υλική καταστροφή του στρατού και του κράτους για να τον εκθρονίσουν.
Ο προηγούμενος Aυτοκράτωρ, Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας, είχε πεθάνει σε προχωρημένη ηλικία στις 21 Μαΐου 1067, αφήνοντας έναν ανήλικο διάδοχο, τον γιό του Μιχαήλ, και την 30χρονη, όμορφη και χυμώδη σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισα, η οποία ασκούσε την αντιβασιλεία προς χάριν του γιού της. Η Αυγούστα είχε απομείνει τώρα μόνη, ανασφαλής και περιστοιχισμένη από μία φατρία δολοπλόκων πολιτικών, για να κυβερνήσει μία τεράστια Αυτοκρατορία της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από εχθρικές επιδρομές. Στο πρόσωπο του αρρενωπού Ρωμανού Διογένη δεν άργησε να βρει έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος θα ανελάμβανε με πυγμή τα διοικητικά, στρατιωτικά και πολύ περισσότερο, τα συζυγικά καθήκοντα. Ψηλός, ξανθός, εύρωστος, με φωτεινό, ελαφρά ειρωνικό βλέμμα και αριστοκρατικό παρουσιαστικό, ο Ρωμανός ήταν ένας ιδιαίτερα γοητευτικός άνδρας, του οποίου «…ακόμη και η αναπνοή ήταν ευγενική, αν όχι θεία», σύμφωνα με τα λόγια κάποιου χρονογράφου. Καταγόταν από επιφανή οικογένεια στρατιωτικών της Καισάρειας στην Καππαδοκία και το 1064, ως Δούκας της Σαρδικής (Σόφια), είχε αποκρούσει τις επιδρομές των Πετσενέγων, απωθώντας τους πέρα από τον Ίστρο (Δούναβη). Δεν είχε κρύψει ποτέ την αντιπάθειά του για τον σάπιο πολιτικό κόσμο της Βασιλεύουσας ο οποίος διασπάθιζε τα χρήματα του Θησαυροφυλακίου, με λαιμαργία ίδια με εκείνη που οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα σύνορα. Αυτά ήταν χρήματα που προέρχονταν από τους φόρους εκείνων των χωρικών που έβλεπαν τις καλύβες τους να πυρπολούνται και τα παιδιά τους να οδηγούνται αλυσοδεμένα στα τούρκικα σκλαβοπάζαρα. Τώρα βέβαια, διοχετεύονταν σε αμεσότερες κρατικές ανάγκες, όπως οι επαύλεις των συγκλητικών.
Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της αντιστρατιωτικής φατρίας, ο Καίσαρας Ιωάννης Δούκας, αδελφός του εκλιπόντος Αυτοκράτορος, και ο πρωθυπουργός και Υπέρτιμος των Φιλοσόφων, Μιχαήλ Ψελλός, είχαν πολλούς λόγους να μισούν θανάσιμα τον Ρωμανό. Ο πρώτος ήταν άνθρωπος μειωμένης πνευματικής οξυδέρκειας την οποία υποκαθιστούσε με ανεξάντλητα αποθέματα κακίας. Θεωρούσε τον Ρωμανό έναν σφετεριστή, ο οποίος είχε στερήσει τον θρόνο από την δυναστεία του. Ο μακαρίτης ο αδελφός του αντιπαθούσε τις στρατιωτικές υποθέσεις και απέφευγε τους πολέμους. Τώρα, είχε εμφανιστεί αυτός για να προκαλέσει πολεμικό πανικό, να ξεσηκώσει στρατιές και να κηρύξει πολέμους.
Ο Ψελλός αντίθετα, ήταν ένας ευφυέστατος άνθρωπος. Είχε μελετήσει βαθιά την ανθρώπινη φύση, διέκρινε αμέσως τα ταλέντα, τις αδυναμίες και τα πάθη που κυβερνούσαν έναν άνθρωπο. Με όπλα την ψυχολογία, την κολακεία και την ραδιουργία, είχε ξεκινήσει από παραδυναστεύων αυλοκόλακας για να εξελιχθεί σε αξεπέραστο χειραγωγό ανδρείκελων της εξουσίας. Γνώριζε καλά τους ανθρώπους σαν τον Ρωμανό: ματαιόδοξοι στρατιωτικοί οι οποίοι κέρδιζαν κάποιες εφήμερες δόξες και κατόπιν τις χρησιμοποιούσαν σαν επιχειρήματα για να παρουσιαστούν σαν γνώστες της «στρατηγικής τέχνης» ή «σωτήρες της Αυτοκρατορίας», ενώ στη πραγματικότητα διαιώνιζαν αχρείαστους πολέμους. Κατά την γνώμη του οι Τούρκοι αποτελούσαν μία πολύ μακρινή απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη προοπτική θα χρειάζονταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την ίδια την Κωνσταντινούπολη, εγχείρημα στο οποίο είχαν αποτύχει τόσοι και τόσοι άλλοι πριν από αυτούς. Μόνο οι στρατιωτικοί, μέσα στα διεστραμμένα μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στις σφαγές και την μεγαλομανία, ισχυρίζονταν ότι διέβλεπαν την καταστροφή. Ο ίδιος ο Ψελλός δεν είχε ιδιαίτερες απαιτήσεις από τη ζωή, ούτε προσέβλεπε τόσο βαθιά στο μέλλον. Ήταν ήδη 53 ετών. Δεν του έμεναν ακόμα πολλά χρόνια ζωής. Την αγαπημένη του σύζυγο την είχε χάσει πριν από χρόνια. Το μόνο που τον ενδιέφερε τώρα ήταν η μοίρα της μονάκριβης κόρης του. Όλα του τα πλούτη τα αφιέρωνε σε εκείνη.
Αμφότεροι πάντως, είχαν αποτύχει να αποτρέψουν την ανάρρηση του στο θρόνο, παρά το γεγονός ότι ο Καππαδόκης στρατηγός ήταν ανέκαθεν ύποπτος συνωμοσίας και ο κυριότερος εκπρόσωπος της στρατιωτικής αριστοκρατίας, η οποία για τα τελευταία 40 χρόνια επιχειρούσε να επανέλθει στην εξουσία. Το πρόβλημα όμως, ήταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας αποτελούσε προσωπική επιλογή της Ευδοκίας, η οποία, ακόμα χειρότερα, του είχε χαρίσει δύο παιδιά - το μεγαλύτερο από αυτά αγόρι, και ο πιθανότερος διάδοχος του θρόνου μετά τον Ρωμανό! Όμως το θέμα δεν ήταν απλό. Ο Ψελλός φοβόταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας, μετά την εκκαθάριση των επαρχιών από τους Σελτζούκους, πολύ πιθανόν, να προέβαινε και σε άλλες, πιο...«επικίνδυνες» εκκαθαρίσεις. Είχε ήδη εξοριστεί σε μοναστήρι μία φορά στο παρελθόν και από τότε είχε ορκιστεί να μην επιτρέψει ποτέ να του συμβεί ξανά. Αναμφίβολα θα απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί και αρκετή υπομονή για την εκθρόνισή του. Αλλά η υπομονή ήταν αρετή και ο Ψελλός διέθετε τέτοιες αρετές. Είχε όλο τον χρόνο μπροστά του. Δεν είχε και τίποτα άλλο να κάνει…
Ο Ρωμανός από την άλλη, δεν ήταν κι αυτός άνθρωπος χωρίς ελαττώματα. Η σύνεση και η μετριοπάθεια δεν ανήκαν στις αρετές του. Ήταν αλαζόνας και είχε αυξημένη την αίσθηση της προσωπικής του αξίας. Ταυτόχρονα όμως, ήταν γενναίος στρατηγός και ικανός ηγέτης. Συνειδητοποιούσε την βαρύτητα της σελτζουκικής απειλής και περιφρονούσε όσους δεν είχαν πιάσει ξίφος στα χέρια – δίκαια ίσως, αφού, ότι είχε επιτύχει μέχρι τότε, το είχε επιτύχει πολεμώντας. Εργαζόταν άοκνα για την πολιτική και στρατιωτική εξυγίανση του κράτους και δεν είχε καμία πρόθεση να μετατραπεί σε σιωπηλό μάρτυρα της σήψης. Μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β΄, μια σειρά εννέα Αυτοκρατόρων, είχε κατορθώσει μέσα σε 40 χρόνια αυτό που δεν είχαν καταφέρει αναρίθμητοι βαρβαρικοί λαοί επί 650 χρόνια: να διαλύσουν την Αυτοκρατορία. Οι συνοριακές φρουρές σταδιακά αποσύρονταν, τα ανατολικά Θέματα αφέθηκαν στη μοίρα τους. Τώρα, μόνος του εκείνος τάραξε τα στάσιμα νερά της γενικής αδιαφορίας και εναντιώθηκε στους αρνησιπάτριδες πολιτικούς. Ο αγώνας του θα ήταν αιματηρός και μοναχικός. Για τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ΄ Διογένη η σωτηρία της Αυτοκρατορίας ήταν θέμα αρχής - και κατά πάσα πιθανότητα, θανάτου.
ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ
«Κι ο τρίτος ο απαράβαλτος, ολάκριβος της Φήμης,
ο ατρόμητος κυβερνήτης, ο Μέγας Καππαδόκης,
του Χαλεπιού ο πολέμαρχος, των Άδανων ο κύρης.
Του καταρράχτη του Τουγρούλ του στάθηκε χαράκι,
Και κράτησε τον Αλπαρσλάν, των Τούρκων τον σουλτάνο
Που καβαλάρης άνεμος απ’ τα βουνά του Πόντου
Κι απ’ τα’ αρμένικα στενά χυνόταν ως τους κάμπους»
Από την οπτική γωνία των πολιτικών του αντιπάλων πάντως, η πρώτη διετία της βασιλείας του Ρωμανού είχε κλείσει με μία πολιτική και στρατιωτική αποτελμάτωση. Στην πρώτη εκστρατεία τού 1068 στην Συρία, της οποίας ηγήθηκε προσωπικά ο Ρωμανός, ανεκατελήφθη η Ιεράπολη και ενδυνάμωθηκαν κάπως τα ανατολικά σύνορα. Το επόμενο έτος ηγήθηκε μίας δεύτερης εκστρατείας στην Αρμενία, όπου είχε σημειώσει κάποιες τοπικές νίκες, αλλά ο κύριος όγκος των τουρκικών δυνάμεων εξακολουθούσε να διαφεύγει και να λυμαίνεται την Κιλικία και την Καππαδοκία, αρνούμενες να παρασυρθούν σε μία μάχη εκ παρατάξεως. Παρόλα αυτά, ο Μέγας Σουλτάνος των Σελτζούκων Τούρκων, Αλπ Αρσλάν, έχοντας κληρονομήσει το δέος των Αράβων για την στρατιωτική δύναμη του Βυζαντίου, υπέγραψε πρόθυμα μία συνθήκη ειρήνης. Πρώτιστος αντικειμενικός σκοπός του, εκείνη την εποχή, ήταν η καθυπόταξη των Φατιμιδών Αράβων της Κοίλης Συρίας και η εδραίωση της εξουσίας του επί των Ιρανικών φύλων της Κεντρικής Ασίας. Η Μικρά Ασία δεν αποτελούσε άμεσο στόχο του και το τελευταίο πράγμα που επιθυμούσε εκείνη τη στιγμή ήταν ένας ανοικτός πόλεμος εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία, στα μάτια των ξένων ηγεμόνων, εξακολουθούσε να αποτελεί το πολεμικό δέος του Ανατολικού κόσμου. Ένας από τους όρους της συνθήκης ήταν βέβαια και η παύση των επιδρομών στις αυτοκρατορικές επαρχίες. Ο Σουλτάνος όμως, παρά τον τίτλο του, αδυνατούσε να ελέγξει τις διάσπαρτες τουρκομανικές φυλές οι οποίες ζούσαν σύμφωνα με τις παραδόσεις των απείθαρχων νομαδικών φύλων της Κεντρικής Ασίας. Υπάκουγαν στην εξουσία του Σουλτάνου μόνο όταν εξαναγκάζονταν ή όταν αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Οι επιδρομές λοιπόν, συνέχιζαν ανεξέλεγκτες.
Η αποτυχία του Ρωμανού να πατάξει αποφασιστικά τους Σελτζούκους έδωσε την ευκαιρία στην οικογένεια των Δουκών να αρχίσει να συνωμοτεί ανοικτά εναντίον του. Η θέση του στον θρόνο ήταν τόσο επισφαλής, ώστε το 1070 αδυνατούσε πλέον να εγκαταλείψει το παλάτι. Τον Φεβρουάριο του 1071 απέστειλε πρεσβεία στον Σουλτάνο για την ανανέωση της συνθήκης. Ο Αλπ Αρσλάν προκειμένου να επικεντρώσει την προσοχή του εναντίον των Φατιμιδών της Συρίας, δέχθηκε την ανανέωση της συνθήκης και τον επόμενο κιόλας μήνα ξεκινούσε την πολιορκία της πρωτεύουσας των Αράβων, το Χαλέπι.
Με τον αντίπαλό του απασχολημένο σε μία τέτοια δύσκολη πολιορκία, ο Ρωμανός μπορούσε τώρα να εκστρατεύσει μέχρι την Αρμενία και να ανακαταλάβει τα συνοριακά οχυρά που είχαν καταλάβει οι Τούρκοι και μετατρέψει σε ορμητήριά τους για τις εισβολές στα Θέματα της Ανατολίας. Κατόπιν, με τα ανατολικά του σύνορα εξασφαλισμένα, θα ήταν σε θέση να εκστρατεύσει βαθιά μέσα στην καρδιά του Σουλτανάτου, μέχρι τον Ευφράτη, και να απαλλαγεί από τον τουρκικό κίνδυνο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως, θα διέθετε το τακτικό πλεονέκτημα των κινήσεων, αφού ο Αλπ Αρσλάν θα ήταν απομακρυσμένος και ευάλωτος.
Την άνοιξη του 1071 αποφάσισε να διακινδυνεύσει τα πάντα σε μία εκστρατεία μεγάλης κλίμακος και αποφασιστικής σημασίας. Έτσι, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 13 Μαρτίου 1071, ο βασιλικός δρόμωνας με τα αυτοκρατορικά εμβλήματα απέπλευσε από την Κωνσταντινούπολη για να περάσει στην ασιατική ακτή του Βοσπόρου, όπου θα συγκεντρωνόταν το όλο το στράτευμα.
Σύμφωνα με τις υπερβάλλουσες μεσαιωνικές πηγές, ο αριθμός της στρατιάς κυμαινόταν από 100.000 έως 1.000.000 άνδρες. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τις δυνατότητες της Αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή, καθώς και τα ιστορικά μεγέθη των στρατών της εποχής, ο αριθμός των 50.000 μαχίμων αγγίζει πολύ περισσότερο την πραγματικότητα. Σε αυτόν τον αριθμό όμως, δεν συμπεριλαμβανόταν το πλήθος των μηχανικών, εφοδιαστών και λοιπού βοηθητικού προσωπικού, το οποίο εξυπηρετούσε τα μεταγωγικά, τις πολιορκητικές μηχανές, τα κινητά μαγειρεία και χειρουργεία, και θα έκανε το στράτευμα να φαντάζει υπέρογκο. Ο Ρωμανός δεν μπορούσε να κρύψει την υπερηφάνειά του για το γεγονός ότι η στρατιά που είχε συγκροτήσει και εκπαιδεύσει με τόσους κόπους, δεν έπαυε να αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις που είχε συγκεντρώσει η Αυτοκρατορία από τα χρόνια του Βασίλειου Β΄. Για να το πετύχει αυτό, είχε περικόψει τις περιττές και άσκοπες παροχές των αμέτρητων κρατικών αξιωματούχων της Βασιλεύουσας, επιβάλλοντας τους βαριά φορολογία και ξεσηκώνοντας την οργή της αντιστρατιωτικής φατρίας. Με τη βοήθεια της Θεοτόκου όμως, μία νίκη επί των Σελτζούκων θα ματαίωνε τα συνωμοτικά σχέδια της δυναστείας των Δουκών και θα εδραίωνε τη θέση του ως Αυτοκράτορα στα μάτια του λαού των επαρχιών ο οποίος σφάδαζε από τις λεηλασίες.
Το ηθικό των στρατιωτών δεν ήταν το υψηλότερο. Το φάντασμα της ηττοπάθειας η οποία είχε μολύνει από καιρό ένα στράτευμα ανεκπαίδευτο, απόλεμο και παραμελημένο από την πολιτική ηγεσία για τόσο μεγάλο διάστημα, εξακολουθούσε να πλανιέται γύρω από όλους. Οπουδήποτε και αν κοιτούσε γύρω του, ο Ρωμανός έβλεπε μόνο απελπισία και προδοσία: ξένοι μισθοφόροι, Νορμανδοί, Κουμάνοι, Πετσενέγοι, έτοιμοι να αυτομολήσουν στην πρώτη κακοτυχία. Και επιπλέον, γνώριζε καλά ότι η μαχητικότητα των ανδρών ενός στρατεύματος εξαρτάτο από την μαχητικότητα και την νομιμοφροσύνη των αξιωματικών του – και εκεί ήταν που αντιμετώπιζε το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Ο διοικητής των Νορμανδών μισθοφόρων, ο στρατηγός Ουρσέλ ντε Μπαγιέλ (Ursel de Balleul), ήταν γενναίος και αποτελεσματικός στη μάχη, αλλά αναξιόπιστος κι αυτός, όπως όλοι οι Φράγκοι. Ο Μάγιστρος Ιωσήφ Ταρχανιώτης ήταν εξίσου εμπειροπόλεμος, αλλά μέσα σε ένα κλίμα ρευστής πολιτικής κατάστασης προτιμούσε να συμμαχήσει με τον εαυτό του. Οι αξιωματικοί στους οποίους βάσιζε κυρίως τις ελπίδες του ήταν τρεις παλαίμαχοι στρατηγοί οι οποίοι είχαν παραμείνει πάντοτε πιστοί στο πρόσωπο και το όραμά του: ο Μάγιστρος Κατεπάνω Νικηφόρος Βασιλάκιος, ο Δομέστικος των Σχολών της Δύσης Νικηφόρος Βρυέννιος και ο Καππαδόκης στρατηγός Θεόδωρος Αλυάτης. Αυτοί, επικεφαλής των εμπειροτέρων ανδρών από τα Θέματα της Αυτοκρατορίας, θα αποτελούσαν την κύρια δύναμη κρούσης στο πεδίο της μάχης.
Από την έναρξη της εκστρατείας όμως, συνέβαιναν μόνο άσχημα προμηνύματα και ανεξήγητα περιστατικά τα οποία διέβρωναν περισσότερο το εύθραυστο ηθικό των ανδρών: εκείνο το μαύρο περιστέρι που είχε καθίσει στο χέρι του αυτοκράτορα την ώρα που τα πλοία αναχωρούσαν από την Βασιλεύουσα, η ξαφνική κατάρρευση της βασιλικής σκηνής στον πρώτο σταθμό του στρατεύματος και η ανεξήγητη πυρκαγιά στις βασιλικές σκηνές που είχε καταστρέψει τις πολυτιμότερες αποσκευές του. Ακούστηκαν ψίθυροι για δολιοφθορά, αλλά δεν αποδείχθηκε τίποτα. Όλα αυτά έκαναν τον Ρωμανό ευέξαπτο, και νευρικό. Ένιωθε παντού τριγύρω του το φάντασμα της προδοσίας να τον κυκλώνει. Προσπαθώντας να διατηρήσει την πειθαρχία του στρατεύματος, μερικές φορές κατέφευγε σε αυστηρότερες ποινές από ότι θα απαιτούσε η περίσταση. Μετά την καχυποψία που του είχαν ενσπείρει όλα αυτά τα περιστατικά, στον επόμενο σταθμό ο Ρωμανός προτίμησε να στήσει τις σκηνές του αρκετά μακρύτερα από εκείνες του υπόλοιπου στρατεύματος, περνώντας τις περισσότερες ώρες της ημέρας μόνος. Το γεγονός αυτό επηρέασε το ηθικό των ανδρών οι οποίοι σχημάτισαν την εντύπωση ότι ο Αυτοκράτορας δεν τους συμπαραστεκόταν. Μέχρι τη στιγμή που το στράτευμα έφτασε στην Αρμενία, η κατάσταση δεν ήταν απλά ηλεκτρισμένη, αλλά εκρηκτική. Και η πικρή αλήθεια ήταν ότι, ξεκινώντας την εκστρατεία, ο Ρωμανός είχε αφήσει ακάλυπτα τα νώτα του – τόσο σε πολιτικό, όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο.
Στη Βασιλεύουσα όλοι τον επιβουλεύονταν και μηχανορραφούσαν, ο Ψελλός, ο Καίσαρας Ιωάννης Δούκας, ο συγκλητικός Νικηφόρος Παλαιολόγος. Ακόμη και η Ευδοκία, παρά τη θέρμη της στο συζυγικό κρεβάτι, θα του συμπαραστεκόταν μόνο όσο οι καταστάσεις ευνοούσαν την ίδια. Αναχωρώντας για την εκστρατεία, ο Ρωμανός δεν είχε λάβει ιδιαίτερα μέτρα εναντίον τους, με μόνη εξαίρεση την εξορία του Ιωάννη Δούκα στην Βιθυνία και την «ομηρία» του μεγαλύτερου γιού του, του Ανδρόνικου Δούκα, τον οποίον κρατούσε δίπλα του στην εκστρατεία, ώστε να εξασφαλίσει την νομιμοφροσύνη του πατέρα του. Δεν δίστασε μάλιστα, να του αναθέσει και την διοίκηση της οπισθοφυλακής του στρατεύματος. Η οπισθοφυλακή αποτελείτο από εφεδρικά στρατεύματα, αμφιβόλου μαχητικής αξίας, όπως ακριβώς και ο διοικητής τους. Περιορίζοντάς τον στο πεδίο της μάχης, κάτω από τις διαταγές του, ο Ρωμανός πίστευε ότι θα μπορούσε να τον επιτηρεί στενά, ανά πάσα στιγμή. Στην πραγματικότητα όμως, του διέφευγε το απλό γεγονός ότι δίπλα του καραδοκούσε ένας αδίστακτος προδότης. Ο Ψελλός, σαν βαθύς γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας, είχε εντοπίσει αυτή την αδυναμία του αντιπάλου του: ο Ρωμανός ήταν τόσο προσηλωμένος στο όραμα της αναβίωσης του στρατιωτικού μεγαλείου της Αυτοκρατορίας, ώστε είχε πιστέψει ότι ήταν προορισμένος για την εκπλήρωση αυτού του ιερού σκοπού και ήταν ανίκανος να διακρίνει πέρα από αυτόν. Ήταν βέβαια γενναίος. Γενναίος, αλλά τυφλός…
Στα τέλη Ιουνίου το αυτοκρατορικό στράτευμα είχε φθάσει στην Θεοδοσιούπολη, τον τελευταίο σταθμό πριν το Ματζικέρτ, όπου ο Ρωμανός διευθέτησε τις τελευταίες λεπτομέρειες. Οι πιο πρόσφατες πληροφορίες των αγγελιαφόρων ήθελαν τον Σουλτάνο να βρίσκεται στο Χαλέπι, κινούμενος τάχιστα προς την Αρμενία επικεφαλής μίας δύναμης 10-15.000 ανδρών, για να αντιμετωπίσει την απροσδόκητη εισβολή. Έκτοτε δεν είχε λάβει καμία περαιτέρω πληροφορία για τις κινήσεις του, αλλά η πρωτεύουσα των Αράβων απείχε τουλάχιστον 600 χλμ από το Ματζικέρτ, τη στιγμή που ο ίδιος απείχε μόνο 150. Είχε όλο τον χρόνο στη διάθεσή του να ξεκουράσει το στράτευμα και να φθάσει πρώτος στο Ματζικέρτ πριν τον αντίπαλό του.
Εφόσον περίμενε τον εχθρό να αφιχθεί από τα νότια, ο Ρωμανός αποφάσισε να διαιρέσει τον στρατό σε δύο διοικήσεις. Την πρώτη την έθεσε κάτω από την διοίκηση του Ιωσήφ Ταρχανιώτη, ο οποίος θα κατελάμβανε το Χλιάτ, λιγότερο από 50 χλμ νοτιότερα του Ματζικέρτ. Το Χλιάτ ήταν ένα από τα κυριότερα ορμητήρια των τουρκικών επιδρομών, που τώρα φυλασσόταν μόνο από μία τοπική φρουρά. Με την κατάληψή του, ο Ταρχανιώτης θα απέκλειε την οδό πρόσβασης του Σουλτάνου προς το Ματζικέρτ και ταυτόχρονα θα προφύλασσε το δεξιό πλευρό του Ρωμανού από αιφνιδιαστικές επιθέσεις. Ταυτόχρονα, ο ίδιος, επικεφαλής του δευτέρου τμήματος, θα βάδιζε προς κατάληψη του Ματζικέρτ. Κατ΄αυτόν τον τρόπο θα είχε υπό την κατοχή του αμφότερες τις πόλεις, των οποίων η στρατηγική θέση θα του άνοιγε την οδό προς την ενδοχώρα του Σουλτανάτου.
Το πρόβλημα ήταν ότι η δύναμη του Ταρχανιώτη άγγιζε σχεδόν το ήμισυ της συνολικής δύναμης του στρατεύματος και περιείχε στις τάξεις της τους πλέον έμπειρους στρατιώτες: 20.000 ιππείς και βαρύ πεζικό, καθώς και τους 1.000 Νορμανδούς κατάφρακτους του Ουρσέλ ντε Μπαγιέλ.
Οι πιστότεροι στο πρόσωπό του αξιωματικοί, εξέφρασαν κάποιες αντιρρήσεις για την διάσπαση του στρατεύματος: τα τμήματα του Ουρσέλιου και του Ταρχανιώτη αποτελούσαν μία ισχυρή δύναμη κρούσης η οποία θα ήταν ανεκτίμητη στην μεγάλη μάχη εναντίον του Σουλτάνου. Καλό θα ήταν να μην απομακρυνθούν. Ο Ρωμανός απέρριψε τις αντιρρήσεις τους: η μικρή φρουρά του Χλιάτ θα υπέκυπτε γρήγορα σε μία τέτοια δύναμη. Εκτός αυτού, η απόσταση Χλιάτ-Ματζικέρτ ήταν μικρή. Ο Ταρχανιώτης είχε όλο τον χρόνο να το καταλάβει και να επιστρέψει πάλι στο Ματζικέρτ για να λάβει μέρος στη μεγάλη μάχη. Στην πραγματικότητα όμως, συνέτρεχε και ένας ακόμη λόγος τον οποίο ο Ρωμανός απέφευγε να αναφέρει ανοικτά: ο Ρωμανός είχε καταλάβει ότι το στράτευμα διατηρούσε το φρόνημά και την πειθαρχεία του μόνο όταν το διοικούσε ο ίδιος προσωπικά. Στην αντίθετη περίπτωση, οι άνδρες κυριεύονταν από ηττοπάθεια και τρέπονταν σε φυγή στην πρώτη δυσκολία. Για αυτό προτίμησε να θέσει επικεφαλής του αποσπάσματος έναν παλαίμαχο στρατηγό, παραχωρώντας του τους καλύτερους άνδρες της στρατιάς.
Ο ίδιος ο Αυτοκράτορας ανέλαβε το υπόλοιπο στράτευμα με το οποίο κατευθύνθηκε προς το Ματζικέρτ, το οποίο κατέλαβε μετά από σύντομη πολιορκία. Θεωρώντας ότι κατείχε πλέον το στρατηγικό και πλεονέκτημα έναντι ενός ολιγάριθμου αντιπάλου ο οποίος απείχε ακόμη μακριά, στρατοπέδευσε έξω από τα τείχη της πόλης, αναμένοντας ειδήσεις από το απόσπασμα του Ταρχανιώτη.
ΧΛΙΑΤ, ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1071
Το χαμένο απόσπασμα
Την ίδια ώρα και 50 χλμ νοτιότερα του Ματζικέρτ το απόσπασμα του Ταρχανιώτη είχε φθάσει στο Χλιάτ, αλλά το τι ακριβώς συνέβη εκεί παραμένει άγνωστο. Είναι αμφίβολο ακόμα και αν δόθηκε κάποια μάχη, μεγάλη ή μικρή. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μάγιστρος, μαζί με τον Ουρσέλ και όλους τους άνδρες τους, εγκατέλειψαν το Χλιάτ, χωρίς ποτέ να ειδοποιήσουν τον Ρωμανό για τις κινήσεις τους και χωρίς ποτέ να επανενωθούν με το κύριο σώμα του στρατού. Αντ’ αυτού, απομακρύνθηκαν το γρηγορότερο δυνατόν από το πεδίο της μάχης, για να εμφανισθούν πολύ αργότερα στην Μελιτηνή, 150 χιλιόμετρα στα νοτιοδυτικά! Οι πιθανότητες να αιφνιδιάστηκαν και να κατανικήθηκαν από τουρκικές δυνάμεις, είναι μηδαμινές, αν όχι μηδενικές. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση όμως, θα μπορούσαν να αποστείλουν έναν αγγελιαφόρο στο Ματζικέρτ για να ενημερώσει τον Ρωμανό για την κατάσταση.
Ο Ταρχανιώτης ήταν ένας έμπειρος, γενναίος στρατηγός, επικεφαλής ενός ισχυρού αποσπάσματος τουλάχιστον 20.000 βετεράνων, δύναμης ίσης με ολόκληρο τον στρατό του Αλπ Αρσλάν. Η εξαφάνισή του χωρίς κανένα ίχνος ενισχύει τις φήμες περί εσκεμμένης προδοσίας εκ μέρους του. Η θεωρία αυτή επιβεβαιώνεται ακλόνητα από την εξέλιξη των γεγονότων που θα επακολουθούσαν. Το γεγονός πάντως, ήταν ότι σχεδόν το 50% της στρατιάς του Ρωμανού τον είχε εγκαταλείψει δύο ημέρες πριν τη μάχη…
ΠΕΜΠΤΗ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1071
Οι πρώτες συμπλοκές
Η πρώτη φορά κατά την οποία ο Ρωμανός πληροφορήθηκε την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στην περιοχή, ήταν η επόμενη ημέρα, όταν ένα αναγνωριστικό απόσπασμα δέχθηκε αιφνιδιαστική επίθεση στα ανατολικά της λίμνης Βαν. Θεωρώντας ότι επρόκειτο απλώς για κάποιο μικρό σώμα επιδρομέων, απέστειλε μία μικρή δύναμη υπό την διοίκηση του Βρυέννιου να το εξουδετερώσει. Ήταν αδύνατον ο Σουλτάνος να είχε καλύψει απόσταση 600 χλμ μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Δύο ώρες αργότερα όμως, έλαβε έκκληση του Βρυέννιου για αποστολή ενισχύσεων, ο οποίος επέμενε ότι δεχόταν πίεση από υπεράριθμους αντιπάλους. Οι ενισχύσεις κατέφθασαν λίγο αργότερα με ένα ισχυρότερο απόσπασμα, κάτω από την διοίκηση του έμπιστου Αρμένιου σύντροφου τού Ρωμανού, Νικηφόρου Βασιλάκιου. Ο Αρμένιος στρατηγός βρέθηκε πράγματι, αντιμέτωπος με κάτι που δεν είχε υπολογίσει κανείς: μπροστά του πρέπει να βρισκόταν η εμπροσθοφυλακή της τούρκικης στρατιάς! Για την ακρίβεια, οι Τούρκοι απείχαν λιγότερο από μίας ημέρας δρόμο από το Ματζικέρτ, με τον Απλ Αρσλάν και τον ακόλουθό του, Νιζάμ Αλ Μουλκ, να έχουν συγκεντρώσει καθ’ οδόν από το Χαλέπι όσους περισσότερους στρατιώτες μπορούσαν να βρουν.
Μετά από μία συντονισμένη έφοδο των ελληνικών δυνάμεων και μία άγρια μάχη, οι δύο στρατηγοί κατάφεραν να απωθήσουν το σελτζουκικό ιππικό. Ο σκληροτράχηλος Βασιλάκιος όμως, δεν θα επέτρεπε στον εχθρό να του ξεφύγει μέσα από τα χέρια, τώρα που τρεπόταν σε φυγή. Επικεφαλής των λωρικάτων του, καταδιώκει ανελέητα τους Τούρκους ελαφρούς ιππείς οι οποίοι κατευθύνονται προς το στρατόπεδό τους. Η καταιγιστική καταδίωξη τον αποκόπτει από το σώμα του Βρυέννιου και ξαφνικά βλέπει τους Τούρκους να αναστρέφουν τα άλογά τους και να κατευθύνονται εναντίον του, εξαπολύοντας βροχή αλλεπάλληλων τοξεύματων. Πριν καν οι δυνάμεις του Βρυέννιου προλάβουν να επέμβουν, οι άνδρες του κυκλώνονται και πέφτουν μαχόμενοι μέχρις ενός, ενώ ο ίδιος ο συλλαμβάνεται αιχμάλωτος. Ο Βρυέννιος οδήγησε μία αποφασιστική αντεπίθεση για να διασπάσει τον κλοιό, αλλά μετά βίας διέφυγε τον θάνατο και ο ίδιος, επιστρέφοντας στο αυτοκρατορικό στρατόπεδο τραυματισμένος στο στήθος από ξίφος και με δύο βέλη καρφωμένα στην πλάτη της πανοπλίας του. Μόνον τότε συνειδητοποίησε ο Ρωμανός ότι αντιμετώπιζε ολόκληρο το τουρκικό στράτευμα…
Η έλλειψη πληροφόρησης περί των κινήσεων του εχθρού – ένα στρατηγικό σφάλμα το οποίο μπορεί να αποδοθεί στον Ρωμανό - είχε οδηγήσει σε μία ήττα – έστω και μεμονωμένη - και την απώλεια ενός εξαίρετου διοικητή, πλήττοντας ακόμα περισσότερο το ήδη κλονισμένο φρόνημα των ανδρών. Ακόμα χειρότερα, το ζοφερό, ασέληνο βράδυ εκείνης της επεισοδιακής ημέρας, οι στρατιώτες μέσα στο στρατόπεδο δεν θα έκλειναν μάτι. Οι Σελτζούκοι, πιστοί στις παρενοχλητικές τακτικές τους, διενέργησαν μια αιφνιδιαστική επιδρομή εναντίον του στρατοπέδου, αλαλάζοντας και εκτοξεύοντας ένα ακατάπαυστο χαλάζι βελών κατά των αντιπάλων τους. Η αναταραχή που προκάλεσαν ήταν τέτοια ώστε πολύ πίστεψαν ότι οι πάσσαλοι του στρατοπέδου δεν θα άντεχαν τις επιθέσεις τους. Ο Ρωμανός αποφάσισε να διατάξει έξοδο του βαρέως πεζικού του, υποστηριζόμενο από μία ίλη Κουμάνων ελαφρών ιππέων. Μετά από μία σύντομη αψιμαχία, οι Τούρκοι εκδιώχθηκαν, αλλά η χαρά της μικρής εκείνης νίκης εξανεμίστηκε με την είδηση της αποσκίρτησης των Κουμάνων προς τους ομοφύλους τους.
Πριν ακόμη την ημέρα της μεγάλης μάχης, ο Ρωμανός είχε χάσει τρεις από τους καλύτερους στρατηγούς του και πάνω από το ήμισυ του στρατεύματός του. Μετά από τις λιποταξίες, τις αποσκιρτήσεις και τις απώλειες, η δύναμή του είχε μειωθεί στους 25.000 άνδρες. Και όμως, η αποφασιστικότητά του να συγκρουσθεί με τον Σουλτάνο παρέμενε αλύγιστη και αξιοθαύμαστη, αν κάποιος αναλογισθεί την ιστορική ευθύνη που επωμιζόταν με τέτοιο σθένος. Η επόμενη ημέρα θα έκρινε τη μοίρα του ίδιου του Ρωμανού και δυστυχώς, ολόκληρου του Μεσαιωνικού Ελληνισμού.
Ο ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΠΠΑΣ
Τα σχιστά μάτια του 40χρονου μεγαλόσωμου ιππέα κοιτούσαν με κάποια ανησυχία την πεδιάδα του Ματζικέρτ που απλωνόταν μπροστά του αμμώδης, πετρώδης και ακίνητη, σαν υπνωτισμένη από τον αυγουστιάτικο ήλιο της Ανατολίας. Στο βάθος διακρινόταν η ομώνυμη καστρόπολη, την οποία είχε ανακαταλάβει ο αντίπαλός του. Σε μικρή απόσταση μπροστά από τα τείχη της βρισκόταν εγκατεστημένος ο ρωμαϊκός χάρακας. Από εκείνο το σημείο, και σε απόσταση περίπου 15 χλμ στα ανατολικά, άρχιζαν οι πρόποδες του όρους Σουφάν, όπου το έδαφος αποκτούσε μία τραχύτερη μορφολογία, βραχώδες και διάσπαρτο με αποξηραμένες ρεματιές. Σε εκείνο το ύψωμα βρισκόταν τώρα ο ίδιος, πάνω στο λευκό πολεμικό του άλογο, μαζί με τους 5.000 Μαμελούκους ιππείς της σωματοφυλακής του, τους οποίους θα κρατούσε ως τελευταία εφεδρεία της μάχης. Το κοίλωμα στους πρόποδες του λόφου όπου είχε στρατοπεδεύσει ήταν ιδανικό σημείο για να παρακολουθεί την μάχη, αλλά και να αποκρύπτει την εφεδρεία του.
Η αιφνιδιαστική εκστρατεία του Ρωμαίου Αυτοκράτορα τον είχε βρει απασχολημένο να πολιορκεί το Χαλέπι. Είχε ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή του για να συγκεντρώσει μία ισχυρή δύναμη, ικανή να αντιμετωπίσει μία τέτοια απειλή και ακόμη λιγότερο για να αφιχθεί έγκαιρα στο Ματζικέρτ και να προετοιμαστεί για μάχη. Εγκαταλείποντας αμέσως την πολιορκία, επιδόθηκε σε έναν σχεδόν πανικόβλητο αγώνα ταχύτητας προς την Αρμενία. Συγκέντρωσε όσες δυνάμεις είχε διαθέσιμες, εφοδίασε τον καθένα από τους ιππείς του με δύο εφεδρικά άλογα και διέσχισε ασταμάτητα την φλεγόμενη συριακή έρημο. Η ταχύτητα της πορείας ήταν τέτοια ώστε, δεν είχε καν τον χρόνο να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για την διαπεραίωση του Ευφράτη. Στην επιχείρηση εκείνη το ρεύμα είχε παρασύρει και πνίξει πολλούς άνδρες, άλογα και ημίονους. Αλλά με τα πλευρά τού Σουλτανάτου του εκτεθειμένα σε δύο εχθρικές αυτοκρατορίες, ο Μέγας Σουλτάνος δεν είχε χρόνο για τέτοιες λεπτομέρειες.
Παρά την αρχική μειονεκτική του θέση, είχε κάθε δικαίωμα να είναι ικανοποιημένος με ότι είχε επιτύχει: είχε συγκεντρώσει μία δύναμη 20.000 ανδρών, είχε κερδίσει τον αγώνα ταχύτητος προς το Ματζικέρτ και είχε στρατοπεδεύσει 15 χλμ μακριά από τον αντίπαλό του, κατά τη διάρκεια της νύχτας, χωρίς να γίνει αντιληπτός. Μία λεπτομέρεια που είχε διαφύγει του Έλληνα Αυτοκράτορα ήταν ότι ο Σουλτάνος δεν διέθετε πεζά τμήματα, μεταγωγικά ή πολιορκητικό εξοπλισμό που θα καθυστερούσαν την πορεία του, και κυρίως, αγνοούσε τις δυνατότητες μετακινήσεως των σκληροτράχηλων νομάδων ιππέων του. Διαθέτοντας μία φυσική αντίληψη των τακτικών σε εκείνα τα άγονα μέρη, όπου η απόκρυψη κινήσεων από τον εχθρό αποτελούσε πραγματική τέχνη, ο Αλπ Αρσλάν είχε δικαιολογήσει το όνομά του που στην γλώσσα του σήμαινε «Ρωμαλέος Λέων».
Χαμηλώνοντας το βλέμμα του προς τις υπώρειες του λόφου που βρισκόταν, είδε το στράτευμά του να παρατάσσεται για μάχη. Ήταν περίπου 15.000 ελαφροί ιππείς, ανεπτυγμένοι σε τρεις διοικήσεις, σε σχήμα ημισελήνου. Ο ίδιος δεν έτρεφε πολλές ελπίδες νίκης. Αν η μάχη διεξαγόταν στον κάμπο του Ματζικέρτ, η υπεροπλία του ρωμαϊκού στρατού θα έπαιζε αποφασιστικό ρόλο. Ήταν όμως, αποφασισμένος να πολεμήσει και, αν χρειαστεί, να σκοτωθεί μαζί με τους άνδρες του. Θα πέθαιναν σαν μάρτυρες, τους είπε στον λόγο που εκφώνησε. Κατόπιν, ακολούθησε τον τελετουργικό τρόπο ενδυμασίας μάχης των Τούρκων Σουλτάνων: έδεσε τα μακριά μουστάκια του, τα οποία σε ελεύθερο μήκος έφθαναν μέχρι την μέση του, πίσω από το κράνος του για να μην τον εμποδίζουν στην μάχη και κάτω από τον θώρακά του φόρεσε έναν λευκό χιτώνα, ο οποίος θα γινόταν το σάβανό του σε περίπτωση θανάτου του.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1071
Η Εφιαλτική Ημέρα
Από νωρίς το πρωί της Παρασκευής 26ης Αυγούστου είχαν αρχίσει οι προετοιμασίες στον αυτοκρατορικό χάρακα για τη μεγάλη μάχη. Η όποια υπεροπλία διέθετε το ελληνικό στράτευμα δεν ήταν αρκετή για να αναστρέψει το βαρύ κλίμα των όσων είχαν προηγηθεί. Ο Ρωμανός παρέτεινε την έναρξη της μάχης περιμένοντας εναγωνίως την άφιξη των δυνάμεων του Ταρχανιώτη από το Χλιάτ. Εκείνη η δύναμη θα του χάριζε τη σαφή αριθμητική υπεροχή έναντι του Σουλτάνου. Ο ήλιος είχε ήδη μεσουρανήσει και το άϋλο, παγωμένο χέρι της προδοσίας άρχισε πάλι να σφίγγει την καρδιά του. Τι μπορεί να είχε συμβεί; Ούτε ένα σημείο ζωής, ούτε ένας αγγελιαφόρος… Άνοιξε η γη και τους κατάπιε; Η αναμονή ήταν μάταιη και ίσως, επικίνδυνη: κάθε ώρα που περνούσε μπορούσε να σημαίνει την άφιξη τουρκικών ενισχύσεων. Όταν ο ήλιος άρχισε να καίει, ο Ρωμανός κατάλαβε ότι δεν μπορούσε πλέον να παρατείνει την αναμονή η οποία σκότωνε τα νεύρα των ανδρών. Δεν είχε άλλη επιλογή παρά να δώσει τη μάχη με τη μισή στρατιά.
Τότε, ξαφνικά όλα κόντεψαν να ανατραπούν. Μία πρεσβεία Τούρκων αξιωματούχων εμφανίστηκαν απροσδόκητα μπροστά στο στρατόπεδο, ζητώντας από τον Αυτοκράτορα να θέσει τους όρους του για μία συνθήκη ειρήνης! Όλοι έμειναν έκπληκτοι και η απάντηση απαιτούσε ώριμη σκέψη.
Ο Ρωμανός κάλεσε αμέσως έκτακτο συμβούλιο των αξιωματικών του. Η κίνηση των Τούρκων φανέρωνε σαφώς την μειονεκτική θέση τους και αυτός ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να δοθεί η μάχη εκείνη τη στιγμή. Αλλά αυτός δεν ήταν ο μόνος λόγος: γνώριζε καλά ότι οι τουρκικές συνθήκες ειρήνης είχαν εξαιρετικά αμφισβητήσιμη αξία. Αργά ή γρήγορα θα ξανάρχιζαν τις επιδρομές και τότε ίσως να μην είχε την ευκαιρία να συγκεντρώσει πάλι ένα παρόμοιο στράτευμα. Πότε θα ξανάβρισκε τους Τούρκους σε τόσο μειονεκτική θέση; Εξάλλου, εάν δεχόταν την πρόταση ειρήνης του αντιπάλου του θα χάριζε στον Δούκα και τον Ψελλό την αφορμή που ζητούσαν για να τον κατηγορήσουν σαν ανίκανο και δειλό. Τα πάντα συνηγορούσαν στην απόρριψη της πρότασης και την άμεση διεξαγωγή της μάχης. Η απάντησή του προς την τουρκική πρεσβεία ήταν δικαιολογημένα αλαζονική:
«Τους όρους μου θα τους θέσω όταν στήσω τα λάβαρά μου στη σκηνή του Σουλτάνου».
Η αυτοκρατορική στρατιά παρατάχθηκε με την συνήθη τακτική, των δύο παράλληλων γραμμών, έκαστη με βάθος 3-4 ιππέων για το ιππικό και 8-10 ανδρών για το πεζικό. Στην πρώτη βρισκόταν παρατεταγμένη η κύρια δύναμη κρούσης, 20.000 ανδρών. Επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας ήταν ο Νικηφόρος Βρυέννιος, ήδη τραυματισμένος από την συμπλοκή της προηγούμενης μέρας, με τα τάγματα των Σχολών της Δύσης: 6.000 Θράκες, Μακεδόνες και Θεσσαλοί λωρικάτοι (ιππείς). Στην δεξιά, ο πιστός συμπατριώτης του Ρωμανού, ο Καππαδόκης Θεόδωρος Αλυάτης, με άλλους 6.000 λωρικάτους από τα τάγματα της Μικράς Ασίας. Το κέντρο κρατούσε ο ίδιος ο Ρωμανός, πλαισιωμένος από 1.000 κατάφρακτους κλιβανοφόρους, 2.500 λωρικάτους του Αλάγιου (βασιλική φρουρά) και 500 Βαράγγους της σωματοφυλακής του. Στα άκρα των δύο πτερύγων της εμπροσθοφυλακής βρισκόταν ανεπτυγμένο το ελαφρύ ιππικό των Κουμάνων και Πετσενέγων μισθοφόρων, δύναμης 2.000 ιππέων ανά πτέρυγα.
Πεντακόσια μέτρα πίσω από την πρώτη γραμμή βρισκόταν η οπισθοφυλακή του Ανδρόνικου Δούκα, μία μίξη μισθοφορικού ιππικού και πεζικού, συνολικής δύναμης 5.000 ανδρών. Ρόλος της ήταν να υποστηρίξει την εμπροσθοφυλακή σε περίπτωση υποχώρησης, να κλείσει τυχόν κενά που θα δημιουργούνταν από εχθρική διάσπαση ή να αποκόψει εχθρικά τμήματα τα οποία θα επιχειρούσαν να την κυκλώσουν. Ο Ρωμανός γνώριζε τα εχθρικά του αισθήματα Δούκα και για αυτό δεν σκόπευε να εμπλέξει την εφεδρεία του στη μάχη, παρά μόνο αν τα πράγματα όδευαν προς το χειρότερο. Πίστευε ότι από εκείνη τη θέση τον εξανάγκαζε να συνεισφέρει στην νίκη, αφού η ζωή ή ο θάνατός του θα εξαρτώντο άμεσα από την έκβαση της μάχης. Όπως και να έχει πάντως, ήταν μία ολέθρια επιλογή για την οποία θα μετάνιωνε πικρά.
Παρόλα αυτά, στα μάτια ενός εξωτερικού παρατηρητή, επρόκειτο για μία άψογη παράταξη 25.000 ανδρών, η οποία είχε αποδείξει την αποτελεσματικότητά της πολλές φορές στα πεδία των μαχών. Περί την 15.00, μία ώρα αρκετά προχωρημένη για σύναψη γενικευμένης μάχης, ο Ρωμανός διέταξε τον τουβάτορα να ηχήσει την έναρξη της επίθεσης, καθώς ο πιστός στρατοπεδάρχης του και αυτόπτης μάρτυς των γεγονότων, Μιχαήλ Ατταλειάτης, παρακολουθούσε μέσα από το στρατόπεδο το επιβλητικό θέαμα του αυτοκρατορικού φουσάτου να αρχίζει τον καλπασμό. Τα φλάμουλα ανέμιζαν και οι οπλές των αλόγων σήκωναν σύννεφα σκόνης. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από την εχθρική παράταξη οι τούβες σάλπισαν την έφοδο. Οι τουρμάρχες, οι δρουγγάριοι και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας, κραύγασαν την παραδοσιακή ιαχή της μάχης:
«Ο στρατός νικά!».
Λωρικάτοι και κλιβανάριοι προέταξαν ταυτόχρονα τα δόρατά τους, σχηματίζοντας ένα αδιαπέσραστο αιχμηρό τείχος. Ο θυελλώδης καλπασμός των αρματωμένων αλόγων αντήχησε κατά μήκος του αμμώδους κάμπου. Το σελτζουκικό ιππικό δεν βιαζόταν να έλθει σε μετωπική σύγκρουση με το αυτοκρατορικό βαρύ ιππικό. Άρχισε να εξαπολύει βέλη από μεγάλη απόσταση, καθώς οι δύο πτέρυγες άνοιγαν γρήγορα τις γραμμές τους σε ημικύκλιο, επιχειρώντας να πλαγιοκοπήσουν τα ελληνικά άκρα. Συριγμοί από ακόντια και βέλη τέντωσαν τα νεύρα. Ο Βρυέννιος και ο Αλυάτης ανταπάντησαν με την ίδια κίνηση, στέλνοντας το δικό τους ελαφρό ιππικό να τους αναχαιτίσει. Ταυτόχρονα, τα αντίπαλα κέντρα συγκρούονταν με έναν φοβερό πάταγο. Άλογα έπεσαν πάνω σε άλογα, θώρακες πάνω σε θώρακες και αίμα πάνω σε ξίφη και ασπίδες. Καβαλάρηδες και άλογα σκορπίζονταν δεξιά-αριστερά, παρασύροντας στην πτώση τους φίλους και εχθρούς. Οι αλαλαγμοί των στρατιωτών μπλέχτηκαν με την κλαγγή των όπλων και τις κραυγές οργής και πόνου.
Το αποτέλεσμα της πρώτης σύγκρουσης δεν εξέπληξε κανέναν. Οι βολές των Τούρκων διήρκεσαν ελάχιστα για να έχουν κάποιο σοβαρό αντίκτυπο. Το κέντρο τους σχεδόν καταπλακώθηκε από την συμπαγή μάζα των κλιβανοφόρων και λωρικάτων του Ρωμανού, οι οποίοι σάρωναν τα πάντα στο πέρασμά τους. Οι Τούρκοι υποχώρησαν γρήγορα για να αποφύγουν τη σφαγή. Οι πτέρυγές τους άντεξαν την πρώτη κρούση, κρατώντας σε απόσταση τους αντιπάλους τους με καταιγισμό βελών, αποφεύγοντας την άμεση εμπλοκή. Σύντομα, ολόκληρη η τουρκική παράταξη άρχισε να υποχωρεί προς τους πρόποδες του Σουφάν, συνεχίζοντας να εξαπολύει βέλη κατά τον καλπασμό.
Ήταν η πρώτη φορά όπου τα δύο στρατεύματα θα εμπλέκονταν σε μάχη μεγάλης κλίμακος, σε ένα πεδίο ιδανικό για την ανάπτυξη ιππικού. Η τακτική του αυτοκρατορικού στρατεύματος δεν διέφερε από εκείνη που χρησιμοποιούσε πάντοτε μέχρι τότε. Βασιζόμενοι στον βαρύτερο οπλισμό τους, οι Έλληνες κρατούσαν την συνοχή της παράταξης, επιδιώκοντας να εμπλακούν γρήγορα σε μάχη εκ του συστάδην με τους ελαφρά οπλισμένους Σελτζούκους. Αυτή η τακτική λειτουργούσε αιώνες τώρα, εναντίον των αραβικών στρατευμάτων, αλλά δεν μπορούσε να βρει εφαρμογή και εναντίον των νέων αντιπάλων τους.
Οι Σελτζούκοι ιππείς αδιαφορούσαν για τη συνοχή του σχηματισμού τους. Συνηθισμένοι στις αιφνιδιαστικές επιδρομές, τις ενέδρες και τις τακτικές παρενόχλησης, υστερούσαν στην μάχη σώματος με σώμα. Η τακτική τους βασιζόταν στις πυκνές, φευγαλέες βολές βελών και την ταχύτητα ελιγμών: έβαλαν από ασφαλή απόσταση, απομακρύνονταν γρήγορα και επέστρεφαν για την επόμενη βολή. Η παρατεταμένη αυτή τακτική μπορούσε εύκολα να οδηγήσει στην απόγνωση έναν αντίπαλο ο οποίος είχε μάθει να μάχεται εκ του συστάδην, αλλά τώρα αντιμετώπιζε έναν εχθρό που δεν μπορούσε καν να αγγίξει. Οι βραδύτεροι Βυζαντινοί ιππείς κατεδίωκαν τους ταχυκίνητους αντιπάλους τους, αδιαφορώντας για τις απώλειες. Κατά την καταδίωξη η συνοχή τους διεσπάτο και τότε οι Σελτζούκοι ανέστρεφαν γρήγορα τα άλογά τους, κύκλωναν την πλησιέστερη μονάδα και την εξολόθρευαν τμηματικά.
Τα κορμιά άρχισαν να ιδρώνουν και να βαραίνουν κάτω από τα αλυσοπουκάμισα και τις αρματωσιές, καθώς τις πύρωνε ο ήλιος. Τα άλογα βαριανάσαιναν και η παράταξη άρχισε να χάνει τη συνοχή της. Είχε φτάσει απόγευμα, χωρίς οι Έλληνες να επιτυγχάνουν την αποφασιστική συμπλοκή που επεδίωκαν. Οι Τούρκοι εξακολουθούσαν να αλωνίζουν αδιάκοπα το ανοικτό πεδίο, αποδυναμώνοντας τα πλευρά τους με καταιγισμούς βελών. Οι αντίπαλοί τους υφίσταντο απώλειες, χωρίς να μπορούν να ανταποδώσουν τα πλήγματα. Η αρχική αισιοδοξία του Ρωμανού παρεχώρησε σταδιακά τη θέση της στην απελπισία. Ήλπιζε πως όταν οι Τούρκοι θα άγγιζαν τους πρόποδες του βουνού δεν θα είχαν άλλη επιλογή παρά να γυρίσουν και να τους αντιμετωπίσουν σε μάχη. Αλλά τότε αντίκρισε μπροστά του τις υπώρειες του Σουφάν: απόκρημνα μονοπάτια και αποξηραμένες ρεματιές, όπου κατέφευγαν οι Τούρκοι - έδαφος ιδανικό για ενέδρα. Γύρισε πίσω και κοίταξε τον αυτοκρατορικό χάρακα να απέχει χιλιόμετρα. Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να γέρνει και οι άνδρες είχαν εξαντληθεί. Σε μιάμιση-δύο ώρες θα νύχτωνε. Ήταν μάταιο να συνεχίσει. Διέταξε τον τουβάτορα να σαλπίσει υποχώρηση, με τους στρατηγούς να διαδίδουν το σύνθημα για την αναστροφή του μετώπου:
«Μετάλλαξον, Μετάλλαξον!»
Ο Βρυέννιος και ο Αλυάτης, με τους άνδρες τους διασκορπισμένους να μάχονται μεμονωμένα, είδαν ξαφνικά το αυτοκρατορικό λάβαρο να στρέφει προς τα πίσω. Μέσα στη σύγχυση της κατακερματισμένης μάχης, με τις δρούγγες και τις τούρμες να έχουν χάσει την επαφή μεταξύ τους, κάποιοι εξέλαβαν τη διαταγή σαν ένδειξη ήττας και υποχώρησης. Χωρίς δεύτερη σκέψη έστρεψαν τα άλογά τους, καλπάζοντας στην αντίθετη κατεύθυνση. Ήταν η στιγμή που περίμεναν τρεις από τους εμπλεκόμενους στρατηγούς, κάθε ένας για τους δικούς του λόγους.
Ο Αλπ Αρσλάν, παρακολουθώντας την εξέλιξη της μάχης από τους πρόποδες του λόφου, διέταξε αμέσως την εφεδρεία των 5.000 ιππέων του να σπεύσει προς ενίσχυση των συντρόφων τους, καθώς εκείνοι ανασυγκροτούσαν γρήγορα τις τάξεις τους και ρίχνονταν στην αντεπίθεση, τοξεύοντας τα νώτα των αντιπάλων τους. Ο Ρωμανός σάστισε από την τούρκικη αντίδραση. Πίστευε ότι ο Σουλτάνος είχε προτιμήσει να αποχωρήσει, παρά να διακινδυνεύσει μία ακόμη συμπλοκή. Τώρα δεν είχε άλλη επιλογή παρά να δώσει την αντίθετη ακριβώς διαταγή: παύση της υποχώρησης και άμεση εμπλοκή σε μάχη. Ίσως ήταν η στιγμή που περίμενε. Ίσως…
Η διαδοχή των δύο διαταγών που η μία αναιρούσε την άλλη ήταν η τέλεια συνταγή για την απόλυτη σύγχυση. Ότι είχε απομείνει από εκείνο που οι διοικητές ονόμαζαν «διάταξη μάχης», εξανεμίστηκε σε ένα χάος αμφιβολιών. Άλλοι έστεκαν δίβουλοι προσπαθώντας να κατανοήσουν τι είχε συμβεί και άλλοι τρέπονταν σε φυγή, χωρίς πραγματικά να κινδυνεύουν. Ήταν η στιγμή που η επέμβαση της οπισθοφυλακής του Ανδρόνικου Δούκα θα μπορούσε να είχε σώσει τη μάχη. Αν η διοίκησή του έσπευδε μπροστά, θα έκλεινε τα κενά και θα εγκλώβιζε τον εχθρό ανάμεσα στις δύο γραμμές, παρεμποδίζοντας την οπισθοχώρηση. Και πράγματι, εκείνη ήταν η στιγμή που περίμενε και εκείνος – όχι για να καλπάσει μπροστά, αλλά για να συμβάλλει στην καταστροφή. Διέταξε υποχώρηση, διαδίδοντας σε όλους ότι ο Αυτοκράτορας ήταν νεκρός και η μάχη είχε χαθεί. Τα τούρκικα βέλη άρχισαν να σκοτώνουν τους στρατιώτες πισώπλατα. Κάποιος φώναξε «Οι Τούρκοι μας σφάζουν!» και τα πάντα διαλύθηκαν σε μία πανικόβλητη φυγή.
Η δεξιά πτέρυγα του Αλυάτη έσπασε πρώτη. Όταν οι άνδρες του είδαν την οπισθοφυλακή να εγκαταλείπει τη μάχη, έτρεξαν όλοι να γλυτώσουν από μία σφαγή που στην πραγματικότητα δεν υφίστατο. Ο Βρυέννιος στα αριστερά, βλέποντας το κέντρο του Ρωμανού να αποκόπτεται από τις πτέρυγες, διέταξε αντεπίθεση, αλλά βρέθηκε γρήγορα κυκλωμένος ολόγυρα. Μαχόμενος ανελέητα, κατάφερε να διασπάσει τον εχθρικό κλοιό και να διαφύγει με ελάχιστους από τους άνδρες του.
Το κέντρο του Ρωμανού απέμεινε να μάχεται ολομόναχο, κυκλωμένο από παντού, εναντίον υπεράριθμων αντιπάλων. Οι κατάφρακτοι Καππαδόκες και οι Γερμανοί Βαράγγοι της αυτοκρατορικής φρουράς πούλησαν ακριβά τη ζωή τους, θερίζοντας τους Μαμελούκους ιππείς. Ο ήλιος είχε πλέον δύσει όταν τα τουρκικά βέλη έριξαν νεκρό το άλογο του Ρωμανού. Εκείνος σηκώθηκε όρθιος, συνεχίζοντας τον λυσσώδη, απελπισμένο αγώνα. Οι Βαράγγοι δημιούργησαν γρήγορα έναν προστατευτικό κλοιό με τις τεράστιες ασπίδες τους, σκορπώντας γύρω τους ένα ανόσιο λουτρό αίματος, στοιβάζοντας γύρω τους έναν σωρό από ακρωτηριασμένους και ημιθανείς Τούρκους. Κανείς δεν εγκατέλειψε τη θέση του. Έμειναν όλοι πιστοί μέχρι το αναπόφευκτο τέλος, το οποίο ήλθε μαζί με το σκοτάδι. Ο ίδιος ο Ρωμανός ήταν από τους τελευταίους που έπεσαν. Όχι νεκρός, αλλά αναίσθητος από αιμορραγία, όταν κάποιο ξίφος τον τραυμάτισε βαριά στο χέρι. Ακόμη και τότε, οι πιστοί Βαράγγοι του τον κάλυψαν με τα πτώματά τους, χωρίς να μπορούν να φαντασθούν πόσο πιο ευεργετικό θα ήταν αν τον είχαν αφήσει να πεθάνει στο πεδίο της μάχης.
«...ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΟΔΥΝΗ ΚΑΙ ΟΔΥΡΜΟ»
«Κι ύστερα να! Σκλάβος του σουλτάνου,
κι ύστερα πιο λυπητερός ραγιάς, πανάθλιος δούλος
μέσα στη χώρα που όριζε. Κι έφαε τη καταφρόνια,
του μουλαριού το λάχτισμα, το φτύσιμο του Εβραίου,
το δαρμό, το βασάνισμα, την τύφλα».
Το ξημέρωμα της επομένης οι Τούρκοι ανέσυραν το σώμα ενός αναίσθητου πολεμιστή, θαμμένου κάτω από σωρούς πτωμάτων στο επίκεντρο της σφαγής. Υπέθεσαν ότι έπρεπε να είναι ο Αυτοκράτορας και τον οδήγησαν ενώπιον του Σουλτάνου. Κρίνοντας από την κοινή, καταματωμένη πανοπλία του, ο Αλπ Αρσλάν αμφέβαλλε ότι αντίκριζε μπροστά του τον Αυτοκράτορα της Ρωμιοσύνης και ζήτησε αποδείξεις για την ταυτότητά του. Οι Έλληνες αιχμάλωτοι εκλήθησαν να αναγνωρίσουν τον ηγέτη τους και τον προσκύνησαν σύσσωμοι. Ανάμεσα στο καταρρακωμένο πλήθος και ο στρατηγός Νικηφόρος Βασιλάκιος, ο πιστός συμπολεμιστής του Ρωμανού από τις εκστρατείες κάποιου ενδοξότερου, οριστικά χαμένου παρελθόντος, ο οποίος έπεσε με λυγμούς στα γόνατά του. Ο Αλπ Αρσλάν αγκάλιασε τον Αυτοκράτορα και του είπε:
«Μη φοβάσαι, βασιλιά. Θα τιμηθείς όπως ταιριάζει στο υψηλό αξίωμά σου».
Συνειδητοποιώντας αμέσως ότι είχε κερδίσει μία μάχη την οποία δεν άξιζε, ο Σουλτάνος συμπλήρωσε: «…διότι είναι απερίσκεπτος όποιος δεν ανησυχεί μήπως μεταβληθεί η καλή του τύχη»… Λόγια θα αποδεικνύονταν προφητικά, όταν μερικούς μήνες αργότερα, θα υφίστατο κι εκείνος τις συνέπειες μίας απερισκεψίας του.
Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του, ο Ρωμανός ρωτήθηκε από τον Σουλτάνο πως θα του φερόταν εάν η έκβαση της μάχης ήταν η αντίθετη. Ο Ρωμανός δεν δίστασε να του απαντήσει με ωμή ειλικρίνεια.
«Θα σε υπέβαλλα σε βασανιστήρια».
«Εγώ όμως δεν θα μιμηθώ την σκληρότητά σου», του ανταπάντησε ο Αλπ Αρσλάν. «Ακούω πως ο Χριστός σας, διδάσκει την συγχώρεση προς τους κακούς, αντιτάσσεται στους υπερήφανους και δίνει χάρη στους ταπεινούς».
«Την ειρήνη πρεσβεύει ο Θεός μου, και όχι τον σπαραγμό», παραδέχθηκε ο Ρωμανός. «Αν όμως ήσουν εσύ Χριστιανός θα άφηνες τον λαό σου να υποφέρει ανυπεράσπιστος; Ποιός ποιμένας αφήνει τους λύκους να κατασπαράξουν το ποίμνιό του;».
Για τον Σουλτάνο ήταν εύκολο να επιδεικνύει επιείκεια και ανωτερότητα, μιλώντας από την θέση του αδιαμφισβήτητου νικητή. Ο Ρωμανός όμως, ήταν ένας δυναμικός φιλόπατρις ηγέτης, ο οποίος είχε καθήκον να διασώσει έναν λαό που αργοπέθαινε διοικούμενος από ανθέλληνες πολιτικούς και μία πατρίδα που συρρικνωνόταν. Μπροστά σε έναν τέτοιο διπλό κίνδυνο, η επιείκεια και η συγχώρεση αποτελούν τον μόνο βέβαιο δρόμο προς τον ολοκληρωτικό αφανισμό. Από την άλλη πλευρά, ο ευφυής Απλ Αρσλάν, κατανοώντας πολύ καλά ότι η νίκη του οφειλόταν σε μία εξωφρενική διαστροφή της τύχης, η οποία σπανιότατα εμφανίζεται στα πεδία μαχών της ιστορίας, δεν ήθελε να εξωθήσει τα πράγματα. Ήταν απόλυτα ικανοποιημένος με αυτά που τόσο ανέλπιστα είχε κερδίσει.
Για το μέγεθος της ήττας που είχε υποστεί το αυτοκρατορικό στράτευμα, οι όροι της συνθήκης που υπέγραψε ο Ρωμανός μπορούν κάλλιστα να χαρακτηρισθούν ευσπλαχνικοί: η άμεση καταβολή 1,5 εκατομμυρίων χρυσών νομισμάτων και η καταβολή άλλων 360.000 ως ετήσιου φόρου. Επίσης, η παράδοση των πόλεων Ματζικέρτ, Αντιόχειας, Ιεράπολης και Έδεσσας στους νικητές, η επιστροφή ολόκληρης της Αρμενίας στους ηττημένους, η παύση των τουρκικών επιδρομών στα αυτοκρατορικά εδάφη και η σύναψη γάμου μεταξύ του γιού του Αλπ Αρσλάν και της κόρης του Ρωμανού. Στην ουσία της, η συνθήκη εξασφάλιζε απόλυτα την εδαφική ακεραιότητα της Μικράς Ασίας.
Οκτώ ημέρες αργότερα ο Ρωμανός αφέθηκε ελεύθερος μαζί με τους στρατιώτες του για να πορευθεί προς την Βασιλεύουσα και να αναλάβει πάλι την διακυβέρνηση του κράτους. Είχε φύγει από εκεί πριν έξι μήνες ως Αυτοκράτορας και εννοούσε να επιστρέψει ως Αυτοκράτορας.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΙΚΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ
Η πραγματική τραγωδία όμως, βρισκόταν στην τελευταία πράξη του δράματος. Τα νέα της καταστροφής στο Ματζικέρτ είχαν φθάσει γρήγορα στην Κωνσταντινούπολη, τρομοκρατώντας την Αυγούστα Ευδοκία η οποία ανησυχούσε για την προσωπική της ασφάλεια και εκείνη των παιδιών της. Στην πλευρά της αντιπολίτευσης όμως, η αρχική ανακούφιση της ήττας αντικαταστάθηκε γρήγορα από την είδηση απελευθέρωσης του Ρωμανού. Οι αρχηγοί της πολιτικής φατρίας πανικοβλήθηκαν: όλα όσα είχαν σχεδιάσει τόσο προσεκτικά μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, είχαν γίνει για το τίποτα…
Υπήρχαν δύο κίνδυνοι που έπρεπε να αντιμετωπισθούν. Το πρώτο ήταν η Ευδοκία, η οποία τώρα έβλεπε την επιστροφή του Ρωμανού σαν την μοναδική σανίδα σωτηρίας από την εκθρόνιση. Το άλλο βέβαια, ήταν η επιστροφή του Ρωμανού. O Ψελλός ανέλαβε το πρώτο και ο Ιωάννης Δούκας το δεύτερο.
Ο Υπέρτιμος των Φιλισόφων ανέλαβε «υπό την προστασία του» τον μεγαλύτερο γιό της Ευδοκίας, Μιχαήλ Δούκα και τον έστεψε Αυτοκράτορα, κηρύσσοντας έκπτωτο τον Ρωμανό. Στις 26 Σεπτεμβρίου η Ευδοκία εκάρη μοναχή δια της βίας και εξορίστηκε σε μονή του Βοσπόρου. Μετά την απομάκρυνση της μητέρας του, ο 20χρονος άβουλος βασιλιάς θα γινόταν πειθήνιο όργανό του. Ο Καίσαρας Δούκας επέστρεψε αμέσως από την εξορία του στην Βυθινία, αποστέλλοντας στην Μικρά Ασία στρατιωτικό σώμα για να συλλάβει τον έκπτωτο Αυτοκράτορα. Ο Ρωμανός, χωρίς να τρέφει την παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις των αντιπάλων του, συγκέντρωνε όσους στρατιώτες έβρισκε στην πορεία του, συνεχίζοντας την προέλασή του προς την Βασιλεύουσα.
Τα αντίπαλα στρατεύματα συναντήθηκαν στην Μικρά Ασία και δόθηκαν δύο μάχες, στην Δόκεια και τα Άδανα. Ο Ρωμανός ηττήθηκε σε αμφότερες. Όσοι αξιωματικοί τόλμησαν να τον υπερασπιστούν στη μάχη υπέστησαν τις οδυνηρές συνέπειες της πίστης τους. Ο Αλυάτης, στρατηγός γενναίος, ευγενικής καταγωγής, συνελήφθη και τυφλώθηκε με τρόπο επώδυνο, με ένα σιδερένιο υποστήριγμα σκηνής. Μετά την δεύτερη ήττα του, όταν ο Ρωμανός συνειδητοποίησε ότι δεν ελέγχει πλέον τα γεγονότα, αλλά ελέγχεται από αυτά, παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια σωτηρίας της ζωής του και παραδόθηκε οικειοθελώς στον αντίπαλο διοικητή, ο οποίος, κατά τραγικά ειρωνικό τρόπο, ήταν ο Ανδρόνικος Δούκας, ο ίδιος άνθρωπος που τον είχε προδώσει στο Ματζικέρτ. Ο προδομένος και οριστικά ηττημένος Ρωμανός συμφώνησε να παραιτηθεί από τον θρόνο και να αποσυρθεί ήσυχα σε κάποιο μοναστήρι. Εις ανταπόδοση, του δόθηκε γραπτή εγγύηση για την σωματική του ακεραιότητα, υπογεγραμμένη από τον θετό γιό του και νυν Αυτοκράτορα, Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα.
Ο Ιωάννης Δούκας όμως, έτρεφε ασίγαστο μίσος κατά του Ρωμανού και επέμενε να του δείξει ότι τώρα εκείνος είχε την εξουσία. Αμέσως μετά την επιστροφή του Ρωμανού στη Βασιλεύουσα, οι γραπτές εγγυήσεις έπαψαν να εγγυώνται οτιδήποτε. Ο Καίσαρας έπεισε τον Ψελλό να τον δηλητηριάσουν. Το δηλητήριο αποδείχθηκε ασθενές για να επιφέρει τον θάνατο, αλλά αρκετά ισχυρό για να προκαλεί αφόρητους πόνους. Κατόπιν αποφάσισαν ότι η τύφλωσή του θα ήταν μία πιο πρέπουσα ποινή, όπως εξ άλλου άρμοζε σε έναν «…παράνομο διεκδικητή του θρόνου». Όταν ο δήμιος του παλατιού αρνήθηκε να εκτελέσει την ποινή, ορίσθηκε μία αμοιβή 10 χρυσών υπέρπυρων για όποιον δεχόταν να πάρει την θέση του. Δεν παρουσιάσθηκε κανείς. Η αμοιβή αυξήθηκε στα 20 και κατόπιν στα 30 χρυσά υπέρπυρα. Μόνο τότε προθυμοποιήθηκε κάποιος. Ήταν ένας Εβραίος. Είχε πλήρη άγνοια της διαδικασίας της τύφλωσης και για αυτό το μαρτύριο του Ρωμανού παρατάθηκε κατά τον πλέον κτηνώδη τρόπο. Έξι φορές βύθισε την πυρωμένη βέργα στα μάτια του Ρωμανού, καθώς εκείνος ούρλιαζε από τους πόνους. Ο δήμιος δεν είχε απλώς καυτηριάσει τις ίριδες – είχε εξορύξει ολόκληρους τους οφθαλμούς…
Ακόμη και τότε δεν ησύχασαν οι βασανιστές του. Όταν είδαν ότι το δράμα του προδομένου Αυτοκράτορα είχε ξεσηκώσει την κατακραυγή λαού και στρατού, αποφάσισαν να τον φυλακίσουν σε ένα μοναστήρι για να μην μετατραπεί σε εθνικό ήρωα.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
Ήταν 1031, πριν 40 ακριβώς χρόνια, επί βασιλείας Ρωμανού Γ΄ Αργυρού…
Ο δούκας Κωνσταντίνος Διογένης, είχε διαβλέψει τον επερχόμενο κίνδυνο, είχε αντιληφθεί την αρχή της πολιτικής σήψης. Το σπίτι του ήταν ακόμα γεμάτο από τα τρόπαια των βουλγαρικών πολέμων. Τα κοίταζε με υπερηφάνεια, νοσταλγία, αλλά και πίκρα… Ο ίδιος ο Αυτοκράτορας Βασιλείος Β΄ τον είχε συγχαρεί για τις ανδραγαθείες του και τον είχε φιλήσει μπροστά στα μάτια των παρατεταγμένων ανδρών της τούρμας του. Μόλις πριν τρία χρόνια ακόμα, το 1028, εκείνος είχε κατανικήσει τους Πετσενέγους οι οποίοι είχαν διαβεί τα Παρίστρια Θέματα, λεηλατώντας τα βόρεια εδάφη της Αυτοκρατορίας. Στη Βασιλεύουσα οι δύο Αυτοκράτορες που είχαν διαδεχθεί τον Βασίλειο, γλεντοκοπούσαν, μεθούσαν και αντάλλασαν συζύγους. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για την επαρχία που σφάδαζε από την αβάσταχτη φορολογία. Η εξουσία είχε περιέλθει στα χέρια των ευνούχων. Ένας από αυτούς, ο Ορέστης, αρχιθαλαμηπόλος και κόλακας του βασιλιά, κατηγόρησε τον Διογένη ότι σχεδίαζε κίνημα εναντίον του θρόνου, στο οποίο, σύμφωνα με τα λόγια του, ήταν αναμεμιγμένοι και άλλοι τέσσερις συμπολεμιστές του Βασίλειου Β΄.
Οι συνωμότες συνελήφθησαν και μαστιγώθηκαν. Διαπομπεύθηκαν, συρόμενοι σαν άθλια υποκείμενα, κατά μήκος της Μέσης λεωφόρου στην Κωνσταντινούπολη και κατόπιν φυλακίσθηκαν. Ο Κωνσταντίνος Διογένης υποχρεώθηκε να περιβληθεί το μοναχικό σχήμα. Η τιμωρία όμως, και ο εξευτελισμός του βασανισμένου στρατηγού, δεν φάνηκε να ικανοποιεί την κακία του πολιτικού κόσμου της Βασιλεύουσας, ο οποίος ήθελε να απομακρύνει για πάντα τους στρατιωτικούς από την εξουσία. Ακόμα και φυλακισμένος στην Μονή Στουδίου, ο Διογένης κατηγορήθηκε σαν συνωμότης για δεύτερη φορά! Όταν οι φήμες έφθασαν στα αυτιά του, συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε λυτρωμός. Αυτοκτόνησε πηδώντας από τα βράχια του μοναστηριού. Ο μικρός του γιός, ο Ρωμανός Διογένης, ήταν τότε πέντε ετών. Έκτοτε το μέλλον του ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο…
Σαράντα χρόνια αργότερα το κουρελιασμένο, εξαθλιωμένο και τυφλό ανθρώπινο ράκος, το οποίο πριν ένα χρόνο ήταν ένας εύρωστος, γοητευτικός άνδρας, σύρθηκε μέχρι την Προποντίδα όπου ξεψύχησε στις 4 Αυγούστου 1072. Είχε βασιλεύσει για 1030 τραγικές ημέρες και στους τελευταίους μαρτυρικούς μήνες της ζωής του είχε υποστεί όλα τα βασανιστήρια καρτερικά και αδιαμαρτύρητα, χωρίς ποτέ να κατηγορήσει οποιονδήποτε από τους ορκισμένους εχθρούς του. Η Ευδοκία πήρε το πτώμα του και το έθαψε στη νήσο Πρώτη. Μέσα στην ατμόσφαιρα της γενικότερης εθνικής τραγωδίας, αλλά και του προσωπικού της δράματος, η έκπτωτη πλέον Αυγούστα θρήνησε ειλικρινά τον θάνατό του, μετανιώνοντας πικρά για όλη εκείνη την υποστήριξη που θα μπορούσε να του είχε προσφέρει, αλλά δεν το είχε κάνει.
«Κι ατάραχος, καρτερικός, μαρτυρικός
απάνου στην αγκαλιά μιάς ρήγισας που δεν τον γνοιάστηκε
όταν η δύναμή του βρόνταγε κι άστραφτε το σπαθί του
-δυσκολομάντευτη ψυχή, θαμπή καρδιά γυναικεία-
μα που τον ψυχοπόνεσε σαν ήρθε το κορμί του
κ’ έγινε γέλιο και ντροπή του πρωτινού κορμιού του,
τον πληγιασμένο μισερό, τον παραπεταμένο,
κ’ ήρθε, τον παραστάθηκε τα μάτια να του κλείσει,
κι απάνου τους χτυπούσανε φτερούγια αβάσταγα όρνια,
και τα κοράκια κράζανε κι οι κίσσες γύρες φέρναν.
Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑΣ ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Η καταστροφή του Ματζικέρτ ήταν η μεγαλύτερη που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η Αυτοκρατορία στα 750 χρόνια ζωής της. Αν και οι επιπτώσεις της ήττας θα ήταν μακροχρόνιες, δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι μέσα στο διάστημα λίγων εφιαλτικών ωρών η Αυτοκρατορία είχε απωλέσει το 1/3 της Μικράς Ασίας. Η τραγωδία γίνεται κυριολεκτικά δυσβάσταχτη αν αναλογισθούμε ότι προκλήθηκε από μία επαίσχυντη προδοσία. Ωστόσο, απέμενε μία μικρή, τελευταία πράξη για την ολοκλήρωσή της: μετά την ανατροπή του Ρωμανού, ο Μιχαήλ Δούκας θεώρησε την συνθήκη άκυρη και οι τουρκικές επιδρομές ξανάρχισαν. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1081, οι Σελτζούκοι είχαν κατακτήσει ολόκληρο το πλάτωμα της Ανατολίας, από την Αρμενία μέχρι την Βυθινία, ονομάζοντας πρωτεύουσά τους την Νίκαια, σε απόσταση αναπνοής από την Κωνσταντινούπολη.
Παρά τα ανθρώπινα ελαττώματα ή τα όποια σφάλματά του, κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Ρωμανό για την αιτία της καταστροφής. Η σύντομη, τετραετής βασιλεία του ήταν ένας διαρκής αγώνας απόγνωσης και πικρίας, κατά την διάρκεια του οποίου κυνηγούσε ένα όνειρο το οποίο γλιστρούσε διαρκώς μέσα από τα χέρια του. Υπήρξε μία από τις τραγικότερες μορφές του Ελληνισμού, στον οποίον η μοίρα έταξε να πρωταγωνιστήσει σε μία από τις μελανότερες σελίδες του: ένας αγνός πατριώτης ο οποίος όδευε με μαθηματική ακρίβεια προς την συνωμοτική παγίδα που του είχαν στήσει ο Ψελλός και ο Δούκας, χωρίς βέβαια να απουσιάζουν και κάποια άλλα πρόσωπα τα οποία είχαν βοηθήσει στην επίλυση των «τεχνικών λεπτομερειών» - ο Ιωσήφ Ταρχανιώτης, για παράδειγμα, ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα μετά την επιστροφή του στη Βασιλεύουσα...
Το μεγαλύτερο και πλέον ασυγχώρητο σφάλμα του Ρωμανού ήταν ο…ανθρωπισμός του! Η ελληνική ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική αν την στιγμή του ενθρονισμού του, είχε διασφαλίσει την εξουσία του στην Κωνσταντινούπολη, εξοντώνοντας τους πολιτικούς υπονομευτές του, χωρίς αυτό να τον χαρακτηρίσει απαραίτητα ως «αιμοσταγή δολοφόνο» ή κάτι τέτοιο. Η «επίσημη» ιστορία, κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Το κριτήριο μίας ιστορικής επιτυχίας δεν ήταν ποτέ η διάπραξη βίας, αλλά αν ο λόγος για τον οποίον διαπράχθηκε δικαίωσε το τελικό αποτέλεσμα. Σύμφωνα με αυτή την λογική, οι Έλληνες αρνούμεθα να συγχωρέσουμε την επιείκειά του προς εκείνους των οποίων οι οφθαλμοί θα έπρεπε, σύμφωνα με κάθε ηθικό και γραπτό νόμο, να βρίσκονται κάτω από την πυρωμένη βέργα του Εβραίου. Ο Ρωμανός στο Ματζικέρτ, πολεμούσε λανθασμένο εχθρό σε λανθασμένο τόπο…
«Και του Διογένη Ρωμανού κλειστήκανε τα μάτια
μέσα στο κόκκινο νησί, στη πιο ψηλή του ράχη,
κι η πολεμόχαρη ψυχή φτερούγισε και πάει
να βρει στεριές και πέλαγα σ’ ανατολή και δύση,
της γής να γίνει ριζιμιά, της θάλασσας φουρτούνα!»
Κ. Παλαμάς
«Η Φλογέρα του Βασιλιά»
ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ
Ο μύθος της μεγάλης μάχης:
Παρά τα όσα έχουν γραφεί, το Ματζικέρτ μπορεί να ονομασθεί μεγάλη εκστρατεία, αλλά όχι και μεγάλη μάχη: οι Τούρκοι απέφευγαν διαρκώς την συμπλοκή, παρασύροντας τον Ρωμανό σε μία άκαρπη καταδίωξη. Η φυγή προεκλήθη εξαιτίας της λανθασμένης κατανόησης της μοιραίας διαταγής του Ρωμανού και την προδοσία του Δούκα. Κατόπιν αυτών ελάχιστοι παρέμειναν στο πεδίο της μάχης για να πολεμήσουν. Ακόμα όμως κι αν ο Αυτοκράτορας δεν είχε προδοθεί από τους στρατηγούς του, ήταν αμφίβολο αν θα επετύγχανε την ολοκληρωτική νίκη που επεδίωκε. Οι Τούρκοι θα κατέφευγαν στην ασφάλεια των δύσβατων περιοχών τους, όπως ακριβώς είχαν πράξει και κατά την πρώτη φάση της μάχης. Έτσι η περίφημη μάχη του Ματζικέρτ θα είχε καταλήξει σαν μία μεθοριακή αψιμαχία.
Ακόμη και οι απώλειες των δύο αντιπάλων ήταν μικρές. Αν και δεν υπάρχουν αναφορές επί τούτου, μπορεί ωστόσο, να γίνει μία πρόχειρη εκτίμηση βάσει των γεγονότων.
· Οι 20.000 άνδρες του Ταρχανιώτης και του Ουρσέλιου εγκατέλειψαν το Χλιάτ, χωρίς να εμπλακούν σε μάχη.
· Οι 5.000 της οπισθοφυλακής του Δούκα διέφυγαν ουσιαστικά άθικτοι.
· Ένα απόσπασμα περίπου 1.000 Κουμάνων μισθοφόρων, είχε αποσκιρτήσει μία μέρα πριν τη μάχη.
· Η δεξιά πτέρυγα του Αλυάτη, κατά το μεγαλύτερο μέρος, ετράπη σε φυγή.
Οι απώλειες έπληξαν το κέντρο του Ρωμανού και το μεγαλύτερο μέρος της αριστερής πτέρυγας, άρα ένας αριθμός 10.000 νεκρών και αιχμαλώτων θα ήταν λογικός. Εάν σε αυτόν τον αριθμό προστεθούν και οι απώλειες των σωμάτων του Βασιλάκιου και του Βρυέννιου, κατά τις συμπλοκές της 25ης Αυγούστου, καταλήγουμε σε ένα σύνολο 11.000 ανδρών από μία αρχική δύναμη 50.000. Οι Τουρκικές απώλειες δεν πρέπει να υπερέβαιναν τις 3-4.000.
Παρά την υποβάθμιση που είχε υποστεί ο αυτοκρατορικός στρατός, εξακολουθούσε να αποτελεί μία αξιόμαχη δύναμη, ποιοτικά ανώτερη των Τούρκων. Οι Σελτζούκοι δεν είχαν ισχυρή πολιτική δομή, ήταν απείθαρχοι, διαιρεμένοι σε νομαδικές φυλές και συχνά δεν αναγνώριζαν εξουσία. Αν μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β΄ οι Αυτοκράτορες είχαν φροντίσει να διατηρήσουν το επίπεδο του στρατού, τότε ο καινοφανής τουρκικός κίνδυνος θα είχε εξαλειφθεί πριν την γέννησή του. Στα χρόνια που επακολούθησαν την ήττα του Ματζικέρτ, ο βυζαντινός στρατός απέδειξε επανειλημμένα την ικανότητά του να κατανικά τον σελτζουκικό στρατό, ο οποίος εξάλλου, υπολειπόταν έναντι του αραβικού, τον οποίο η Αυτοκρατορία είχε συντρίψει στην Μικρά Ασία.
Ο μύθος των στρατηγικών σφαλμάτων:
Αν και πολλοί ιστορικοί ασχολήθηκαν με την μεγαλύτερη τραγωδία του Μεσαιωνικού Ελληνισμού, οι περισσότεροι απέτυχαν να αγγίξουν την αλήθεια. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί ξένοι και Έλληνες ιστορικοί αναλυτές, οι οποίοι επιρρίπτουν την ευθύνη της ήττας στον Ρωμανό, αποσιωπώντας ή αφήνοντας ασχολίαστη την σωρεία των εθνοπροδοσιών της πολιτικής εξουσίας. Οι πρώτοι το πράττουν εσκεμμένα, πρόθυμοι να μειώσουν το κλέος της Ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας. Οι δεύτεροι, επειδή δεν θέλουν να αναταράσσουν τα νερά του ανθελληνικού κατεστημένου που διέπει την σύγχρονη ιστορία. Και κάποιοι τρίτοι, επειδή απλά αντιγράφουν τους προηγούμενους δύο. Αν και το κυριότερο στρατηγικό σφάλμα του Ρωμανού στο πεδίο της μάχης ήταν η σχεδόν ανύπαρκτη πληροφόρηση περί των κινήσεων του Σουλτάνου, εκείνο που του αποδίδουν οι επικριτές του είναι συνήθως, η διαίρεση του στρατεύματος σε δύο σώματα, μεταξύ του Χλιάτ και Ματζικέρτ. Η ενέργεια αυτή όμως, ήταν ορθότατη: κατ’ αυτόν τον τρόπο κτυπούσε αμφότερες τις εχθρικές θέσεις, ενώ ταυτόχρονα αφαιρούσε από τον αντίπαλο τη δυνατότητα αποστολής ενισχύσεων από το Χλιάτ στο Ματζικέρτ και αντίστροφα. Τέλος, ακόμα και αν η κατηγορία αυτή ευσταθεί κατά τον οποιονδήποτε τρόπο, ο παρών συγγραφέας δεν γνωρίζει κανέναν στρατηγό της παγκόσμιας ιστορίας ο οποίος να οδεύει προς το πεδίο της μάχης προδομένος από το σύνολο της πολιτικής εξουσίας και τους τρεις από τους πέντε διοικητές του, και παρόλα αυτά να διατηρεί την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας στη μάχη.
ΑΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΙΑΣΟ
Ο πιο αγαπητός μαθητής τού Μιχαήλ Ψελλού, ο Μιχαήλ Ζ΄ Δούκας, ήταν ο τελευταίος της σειράς των ανίκανων Αυτοκρατόρων οι οποίοι βασίλευσαν από το 1025 έως το 1079. Σύμφωνα με τις κολακευτικές προτροπές και επιταγές του πρώτου, ασχολήθηκε περισσότερο με την ποίηση και την φιλοσοφία, παρά με τις κρατικές υποθέσεις. Παρόλα αυτά, κάποια μέρα, αποφάσισε να τον απομακρύνει από το παλάτι προς χάριν κάποιου άλλου λόγιου. Ο Ψελλός απομονώθηκε σε κάποιο μοναστήρι και πέθανε το 1078, αγνοημένος από όλους και εκδιωγμένος για πάντα από το περιβάλλον της εξουσίας το οποίο αποτελούσε το οξυγόνο που τον διατηρούσε ζωντανό – ίσως η πιό αρμόζουσα τιμωρία για έναν άνθρωπο σαν αυτόν. Διακατεχόμενος από ένα κρυφό σύμπλεγμα ανωτερότητας, περιφρονώντας κατά βάθος, κάθε μορφή εξουσίας, ο μηχανορράφος φιλόσοφος, κατηγόρησε όλους τους Αυτοκράτορες της εποχής του ως υπεύθυνους για την καταστροφή της Αυτοκρατορίας. Ο ίδιος φυσικά, δεν συμπεριέλαβε ποτέ τον εαυτό του ανάμεσα στους υπεύθυνους, παρότι όλοι υπήρξαν εκούσια ή ακούσια όργανα της δαιμόνιας χειραγωγίας του. Η προδοσία του Ρωμανού υπήρξε το μεγαλύτερο «επίτευγμα» της ζωής του, αν και μερικοί θεωρούν την χρονογραφία του...
Η Ευδοκία έζησε άλλα 25 χρόνια, αφοσιωμένη μόνο στα γράμματα και την ποίηση. Ο Ιωάννης Δούκας άσκησε την εξουσία πίσω από τον θρόνο του ανεψιού του, και γιού της Ευδοκίας, Μιχαήλ Ζ΄. Κάποια στιγμή όμως, ελλείψει άλλων στρατηγών, στάλθηκε να πολεμήσει τους Τούρκους. Ηττήθηκε στη μάχη, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε. Μόλις επέστρεψε εκάρη μοναχός και διατήρησε την παρασκηνιακή εξουσία ακόμη και με την νέα του ιδιότητα, μέχρι το τέλος της βασιλείας του ανεψιού του. Το 1078 ο στρατηγός Νικηφόρος Βοτανειάτης, επαναστάτησε εναντίον του Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα και ανακηρύχθηκε Αυτοκράτωρ, αλλά θα βασίλευε ελάχιστα. Ο αχώριστος σύντροφος και συμπολεμιστής του Ρωμανού, Νικηφόρος Βασιλάκιος, παρέμεινε πάντοτε αμετανόητος και πιστός στο όραμά του. Το ίδιο έτος επαναστάτησε κατά του Βοτανειάτη, αλλά νικήθηκε από τον Αλέξιο Κομνηνό και είχε το ίδιο τέλος με τον Ρωμανό: τυφλώθηκε και πέθανε αφανής.
Ο Αλπ Αρσλάν πέθανε το 1072, λίγους μήνες μετά τον Ρωμανό. Κατά ειρωνική σύμπτωση, αιτία του θανάτου του ήταν η υπεροψία και η βαναυσότητά του, ελαττώματα για τα οποία είχε κατακρίνει τον Ρωμανό. Με απώτερο σκοπό την συνένωση ολόκληρου του μουσουλμανικού κόσμου, επέκτεινε τα σύνορα της νεοσύστατης αυτοκρατορίας του προς το Τουρκεστάν, την κοιτίδα των προγόνων του. Στην πορεία του καθυπέταξε πόλεις και πολιόρκησε οχυρά. Το φρούριο του Μπαρζάμ, υπερασπιζόμενο από τον ακατάβλητο Χωράσμιο Ιρανό Γιουσούφ Κοτουάλ, προέβαλε σθεναρή αντίσταση. Όταν τελικά κατελήφθη, ο Κοτουάλ οδηγήθηκε αιχμάλωτος μπροστά στον Σουλτάνο. Ο ένας χρόνος που είχε περάσει από την νίκη του στο Ματζικέρτ είχε σβήσει εύκολα από το μυαλό του τα λόγια του περί «…συγχώρεσης προς τους κακούς». Μόλις αντίκρισε τον αιχμάλωτο αντίπαλό του, διέταξε να βασανιστεί μέχρι θανάτου. Οργισμένος ο Κοτουάλ, χωρίς να έχει πλέον τίποτα να χάσει, πέρα από έναν αργό, μαρτυρικό θάνατο, προσέβαλε κατάμουτρα τον Σουλτάνο, αποκαλώντας τον δειλό. Ο πάντοτε γενναίος Αλπ Αρσλάν, διέταξε τους φρουρούς να τον απελευθερώσουν για να αναμετρηθούν μόνοι τους. Ο Κοτουάλ τράβηξε ένα μαχαίρι και όρμησε μανιασμένος κατά του Σουλτάνου. Ο Αλπ Αρσλάν όμως, ήταν ένας από τους δεινότερους τοξότες της εποχής του. Με αξιοθαύμαστη ταχύτητα έβαλε ένα βέλος στη χορδή του τόξου του. Την στιγμή που το χέρι του απελευθέρωνε την χορδή, το πόδι του γλίστρησε. Το βέλος αστόχησε για ελάχιστα εκατοστά και την επόμενη στιγμή ο Κοτουάλ κάρφωνε το μαχαίρι του στο στήθος του. Τέσσερις ημέρες αργότερα ο νικητής του Ματζικέρτ θα υπέκυπτε στο μοιραίο τραύμα του. Ήταν 42 χρονών και είχε βασιλεύσει επί 10 χρόνια. Συνειδητοποιώντας ότι είχε τιμωρηθεί για την υπεροψία του, διέταξε να γραφή στον τάφο του η ακόλουθη επιγραφή:
«Όλοι εσείς που είδατε το μεγαλείο του Αλπ Αρσλάν να αγγίζει τα ουράνια, δείτε το τώρα να μετατρέπεται σε σκόνη».
Paei perase afto ti na knaoume diladi
ΑπάντησηΔιαγραφήΙστορικε ρεστα !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε μας ειπες ομως τιποτα για τον Κωλεττη, τον Καλλεργη, τους Μαυρομιχαληδες, τον Καποδιστρια, ποιος εφερε τον Οθωνα, τι γιναν οι παλιοι οπλαρχηγοι κλπ κλπ
Dilalara
Την 1η Φεβρουαρίου του 1832 οι Μεγάλες Δυνάμεις όρισαν τον πρίγκηπα της Βαυαρίας Όθωνα ως ηγεμόνα της Ελλάδας, αποδεχόμενες ταυτόχρονα τους όρους του πατέρα του, βασιλιά Λουδοβίκου της Βαυαρίας να μην τεθεί σε εφαρμογή το ετοιμαζόμενο στην Ελλάδα Σύνταγμα, αλλά η κυβέρνηση να είναι ισχυρή και μοναρχική και να έχει ο Όθωνας το δικαίωμα να παραχωρήσει Σύνταγμα, ανάλογα με την κρίση του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ βασιλεία του Όθωνα διήρκεσε μέχρι τις 12/24 Οκτωβρίου του 1862. Στην πρώτη περίοδο της βασιλείας του, 1833-1843, κυβέρνησε απολυταρχικά. Απόλυτη μοναρχία είναι το πολίτευμα, όπου τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία ασκεί ο βαισλιάς, ενώ στο όνομά του ασκείται και η δικαστική εξουσία. Είναι, σύμφωνα με τους θεωρητικούς της απολυταρχίας, "ελέω Θεού Βασιλεύς", δηλαδή βασιλιάς με τη θέληση του Θεού και δίνει λόγο μόνον στον Θεό.
Όμως η οικονομική κρίση που ταλάνιζε την Ελλάδα από το 1839, η δυσαρέσκεια των Ελλήνων από την μη παραχώρηση της Κρήτης στο ελληνικό κράτος και η φθορά του Όθωνα από τη μακρόχρονη άσκηση της εξουσίας ώθησαν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, το "αγγλικό", το "γαλλικό" και το "ρωσικό" να συντονίσουν το φθινόπωρο του 1842 τις ενέργειές τους για την παραχώρηση Συντάγματος. Τον Αύγουστο του 1843 μυήθηκε στη "συνομωσία", ο συνταγματάρχης Δημήτριος Καλλέργης, επικεφαλής του ιππικού στην πρωτεύουσα.
Τελικά ο Καλλέργης οδήγησε τις πρώτες πρωινές ώρες της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 το ιππικό μπροστά στα ανάκτορα (στο κτίριο της σημερινής Βουλής) και απαίτησε την παραχώρηση Συντάγματος. Στον ίδιο χώρο έφθασαν και άλλοι στρατιωτικοί διοικητές, μυημένοι στο κίνημα, με τις μονάδες τους καθώς και πλήθος Αθηναίων. Ο Όθωνας αναγκάστηκε κάτω από την πίεση των πραγμάτων να αποδεχθεί την παραχώρηση Συντάγματος. Έτσι έληξε η περίοδος της απόλυτης μοναρχίας και άρχισε η νέα περίοδος της ιστορίας του ελληνικού κράτους, η περίοδος της συνταγματικής μοναρχίας.
Προκηρύχθηκαν εκλογές για την Εθνική Συνέλευση για την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου, οι οποίες όμως αναβλήθηκαν λόγω κακοκαιρίας και διεξήχθησαν μια εβδομάδα αργότερα λόγω κακοκαιρίας. Τελικά "Η της Γ' Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις" άρχισε τις εργασίες της στις 8 Νοεμβρίου του 1843 με πανηγυρική συνεδρίαση, στην οποία εκφώνησε λόγο και ο Όθωνας και διαλύθηκε στις 18 Μαρτίου 1844, αφού ανταποκρίθηκε στους λόγους για τους οποίους συγκλήθηκε.
Το Σύνταγμα, που αποτελούνταν στο σύνολό του από 107 άρθρα ψηφίστηκε από τους αντιπροσώπους του Έθνους στις 4 Μαρτίου 1844 και στις 18 του ίδιου μήνα ο Όθωνας έδωσε όρκο ότι θα τηρούσε το Σύνταγμα της χώρας.
Το Σύνταγμα του 1844 θέσπιζε το πολίτευμα της Συνταγματικής Μοναρχίας και καθρέφτιζε τον συμβιβασμό των επιδιώξεων των πολιτικών κομμάτων και των εξουσιών του βασιλιά. Τη νομοθετική εξουσία ασκούσε ο Βασιλιάς και τα δυο νομοθετικά σώματα, η Βουλή και η Γερουσία. Τα μέλη της Βουλής εκλέγονταν από τον λαό, αν και το δικαίωμα της ψήφου δεν παρέχονταν σε όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες. Η Γερουσία αποτελούνταν από ισόβια μέλη που διορίζονταν από τον βασιλιά. Η εκτελεστική εξουσία ανήκε στον βασιλιά και την ασκούσαν οι υπεύθυνοι Υπουργοί, που διορίζονταν από αυτόν. Η δικαιοσύνη απονέμονταν από δικαστές που επίσης διορίζονταν από τον βασιλιά. Τα παραπάνω συνιστούν και τα κύρια χαρακτηριστικά του πολιτεύματος της Συνταγματικής Μοναρχίας. Η περίοδος της Συνταγματικής Μοναρχίας στην Ελλάδα διήρκεσε μέχρι το 1864 οπότε και ψηφίστηκε νέο Σύνταγμα.
Ο εκλογικός νόμος ψηφίστηκε στις 18 Μαρτίου 1844, την τελευταία ημέρα πριν τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης. Καθιέρωνε την εκλογή των βουλευτών με πλειοψηφικό σύστημα δύο γύρων, που θα διεξάγονταν με άμεση, σχεδόν καθολική και μυστική ψηφοφορία. Ως βουλευτές εκλέγονταν εκείνοι που είχαν πάρει την απόλυτη πλειοψηφία στην πρώτη εκλογή. Επαναληπτική ψηφοφορία προβλέπονταν για τις έδρες όπου κανείς υοποψήφιος δεν συγκέντρωνε απόλυτη πλειοψηφία. Εκλογική περιφέρεια θεωρούνταν η επαρχία που εξέλεγε τους βουλευτές ανάλογα με τον πληθυσμό της. Ο Εκλογικός Νόμος του 1844 ήταν ίσως το πιο προοδευτικό νομοθέτημα της εποχής του.
Η λειτουργία των αντιπροσωπευτικών θεσμών δεν υπήρξε απρόσκοπτη για λόγους περισσότερο πολιτικούς παρά νομικούς. Ο Όθωνας άσκησε προσωπική πολιτική, μέσω του διορισμού "βασιλικών" κυβερνήσεων, δηλαδή κυβερνήσεων μειοψηφίας που δεν απολάμβαναν της εμπιστοσύνης της Βουλής. Οι κυβερνήσεις προκειμένου να μείνουν στην εξουσία έφθαναν στο σημείο να νοθεύουν και τα αποτελέσματα των εκλογών. Παράλληλα ο Όθωνας μετέβαλε επανειλημμένως τη σύνθεση της Γερουσίας προκειμένου να μην ασκεί πολιτική αντιπολίτευσης.
Η βασιλεία του Όθωνα καταλύθηκε την νύχτα της 10ης προς 11η Οκτωβρίου 1862, όταν οι αρχηγοί κινήματος που είχε εκδηλωθεί εναντίον του Όθωνα τις προηγούμενες ημέρες εξέδωσαν το ακόλουθο ψήφισμα:
"Ψήφισμα του Έθνους"
Τα δεινά της Πατρίδος έπαυσαν. ’πασαι αι επαρχίαι και η πρωτεύουσα συνενωθείσαι μετά του στρατού έθεσαν τέρμα εις αυτά. Ως κοινή δέ έκφρασις του Ελληνικού Έθνους ολοκλήρου κηρύττεται και ψηφίζεται:
Η βασιλεία του Όθωνος καταργείται. Η αντιβασιλεία της Αμαλίας καταργείται. Προσωρινή κυβέρνησις συνίσταται όπως κυβερνήση το κράτος μέχρι συγκαλέσεως της Εθνικής Συνελεύσεως, συγκειμένη εκ των εξής πολιτών: Δημητρίου Βούλγαρη Προέδρου, Κωνσταντίνου Κανάρη, Βενιζέλου Ρούφου. Εθνική συντακτική συνέλευσις καλείται αμέσως προς σύνταξιν της Πολιτείας και εκλογήν ηγεμόνος.
Ζήτω το Έθνος! Ζήτω η Πατρίς!
Εγένετο εις Αθήνας εν έτει σωτηρίω 1862 εν μηνί 8βρίω τη δεκάτη αυτού".
Την επόμενη ημέρα ο Όθωνας παραιτήθηκε από τον ελληνικό θρόνο.
Στις αρχές του 1863 οι Μεγάλες Δυνάμεις πρότειναν ως νέο βασιλιά της Ελλάδας τον πρίγκηπα Γουλιέλμο-Γεώργιο Γλύξμπουργκ της Δανίας, ο οποίος έγινε αποδεκτός από τους Έλληνες στις 18 Μαρτίου του ίδιου έτους με ψήφισμα της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης των Ελλήνων ως "Γεώργιος Α', Βασιλεύς των Ελλήνων" ώστε να υπάγονται υπό το στέμμα του και οι Έλληνες που ζούσαν έξω από τα σύνορα του μικρού ελληνικού κράτους. Η ανάρρηση του Γεωργίου στον ελληνικό θρόνο επισφραγίστηκε με τριμερή συνθήκη που υπέγραψαν οι Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία την 1η Ιουλίου 1863 στο Λονδίνο. Συγκεκριμένα αναγνώριζαν την Ελλάδα ως κράτος μοναρχικό, ανεξάρτητο και συνταγματικό και συναινούσαν στην παραχώρηση των Ιονίων Νήσων στο ελληνικό κράτος.ok
ατά τον Παπαρηγόπουλο, βιβλίον Δέκατον Τέταρτον, Αθήνα 1971, σ.16 ...΄0ταν ο Μωάμεθ Β΄ κατέλυσε, το 1461 την Βασιλεία της Τραπεζούντας, πολλοί κάτοικοι ήλθαν στην Βασιλεύουσα και ζήτησαν αποζημίωση, σφετεριζόμενοι τον πατριαρχικό θρόνο . Το 1467 συκοφάντησαν τον πατριάρχη στον σουλτάνο και επέτυχαν να ανεβάσουν στον πατριαρχικό θρόνο τον μοναχό Συμεών τον Τραπεζούντιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι κατ΄ αυτόν τον τρόπο καταργήθηκε, 14 περίπου χρόνια από την άλωση... το αφορολόγητο του αρχηγού της εκκλησίας μόνο και μόνο για να βάλουν στον πατριαρχικό θρόνο τον μοναχό Συμεών τον Τραπεζούντιο, με τον όρο να πληρώνει κατ΄ έτος φόρο 1000 χρυσών, μετά όμως από διετή Πατριαρχία πρότεινε ο μητροπολίτης Φιλιππουπόλεως Διονύσιος να αναβιβάσει τον ετήσιο φόρο σε 2000 φλωριά και κατά αυτόν τον τρόπο προκάλεσε την καθαίρεση του Συμεών. σελίς 78. Αλλά το 1481, ο διαβόητος εκείνος Ραφαήλ προσέφερε με τα 2000 χρυσά, που ήτανε μέχρι τότε, ακόμα και 500 ως δωρεά εφ΄ άπαξ. Σε λίγο ο φόρος ανεβιβάσθη σε τρεις χιλιάδες χρυσά και συμπληρωματικά δαπανούνταν πολλά χρήματα σε αυλικούς, Βεζύρους, ευνούχους, σε γυναίκες του σουλτάνου, σε Γενιτσάρους και με την εύνοιά τους προετοιμάζονταν και υποστηριζότανε οι πατριάρχες και όλα αυτά ήτανε σε βάρος του λοιπού κλήρου και του λαού.
Το 1583 ο Ιερεμίας Β΄ κατηγορήθηκε στην Πύλη ως δήθεν λατινίζων, τον εξόρισαν στην Ρόδο, κατέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο ο Παχώμιος Β΄, αφού δωροδόκησε τον διοικητή της πόλης με 12.000 φλωριά. Και όταν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, εβρισκόμενος στην Κωνσταντινούπολη ανεφέρθη στο σκάνδαλο, ότι δηλαδή ο πατριάρχης είναι εντελώς ανίκανος και ότι εξαγόρασε το πατριαρχικό αξίωμα δια αισχρής δωροδοκίας, τιμωρήθηκε τότε ένεκα αυθάδειας δια ποινής, που μόνο απαλλάχθηκε καταβάλλοντας τρεις χιλιάδες χρυσά. Μετά από νέα παράπονα στην Πύλη ο σουλτάνος καθαίρεσε τον πατριάρχη, αλλά δεν τοποθέτησε ξανά στη θέση αυτή τον εξόριστο Ιερεμία.
Από τότε το πατριαρχικό αξίωμα βγήκε στη δημοπρασία και απενεμήθη πάντα στον πλειοδοτήσαντα μητροπολίτη Φιλιππουπόλεως, ο οποίος προσέφερε 24.000 χρυσά. Μετά λοιπόν από αυτό, αφού οι αρχιερείς δεν κατόρθωσαν να επαναφέρουν τον Ιερεμία, θέλησαν τουλάχιστον να επιτύχουν την αναγόρευση του αδελφού του Ιερεμίου, Νικηφόρου και αφού συνέλεξαν 40.000 χρυσά προσήλθαν στον σουλτάνο, ο οποίος ευμενώς αποδέχθηκε το δώρο και ενέκρινε την αίτηση. Το βέβαιο είναι, ότι σε διάστημα 77 ετών, δηλαδή από το 1633 μέχρι το 1700 έγιναν περίπου 50 πενήντα αλλαξο-πατριάρχες και οι περισσότεροι διαμέσου δωροδοκίας. Κατά τον Richard Clogg, Geschichte Griechenlands im 19. Und 20. Jahrhundert, Koeln 1997, s.17 (Ιστορία της Ελλάδας στον 19. Και 20.αιώνα) αναφέρει ότι η οθωμανική κυριαρχία απέκοψε τον ελληνικό κόσμο από τα μεγάλα ιστορικά κινήματα, της αναγέννησης, της μεταρρύθμισης, της επιστημονικής επανάστασης του 17ου αιώνα, της διαφώτισης και της γαλλικής και βιομηχανικής επανάστασης, που τόσο ισχυρά επηρέασε την ιστορική ανάπτυξη της Δυτικής Ευρώπης...
Ακριβώς ο συντηρητισμός, δηλαδή η εμμονή στα παραδεδομένα και η άρνηση κάθε νεωτερισμού στους πολιτικούς ή κοινωνικούς θεσμούς που επικρατούσε στην ιεραρχία της Ορθόδοξης εκκλησίας ενδυνάμωσαν την απομόνωση. Μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης εξέλεξε ο Μεμέτ τον Γεώργιο Γεννάδιο - Σχολάριο τον πρώτο Πατριάρχη κάτω από την οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτή η επιλογή άρεσε σε πολλούς, διότι ο Γεννάδιος ήτανε πεπεισμένος αντίπαλος της ένωσης της ορθόδοξης και καθολικής εκκλησίας, και αυτό ασφαλώς ήτανε το ενδιαφέρον του Μεμέτ, να κρατήσει δηλαδή σταθερά την παραδοσιακή εχθρότητα. Η δύναμη και τα προνόμια της ορθόδοξης εκκλησίας ήτανε μεγαλύτερα κάτω από τους 0θωμανούς Σουλτάνους, απ΄ ότι από τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες.
Στο Βυζάντιο ήταν τόσος ο φανατισμός και ο ανταγωνισμός Ενωτικών και Ανθενωτικών (αυτών δηλαδή που υποστηρίζανε ή και καταπολεμούσανε την Ένωση Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας), που εκείνοι κι΄ ετούτοι δεν άκουγαν και δεν έβλεπαν τα ταμπούρλα και τις σημαίες των Οθωμανών έξω από τη Βασιλεύουσα. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στις 29 Μαϊου 1453, ημέρα Τρίτη. Λίγες ημέρες προ της άλωσης ο Μέγας Δούκας, Λουκάς Νοταράς έλεγε, ότι προτιμότερο είναι να δει να εξαπλώνεται στην Πόλη το σαρίκι των τούρκων, παρά την Μίτρα των καθολικών ιερέων...
Κατ΄ άλλους πάλι ένας άρχοντας της Αυτοκρατορίας, ένα χρόνο πριν από την άλωση ανάκρασε το διαβόητο: " Κρειττότερόν εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν" - " Καλύτερα να δούμε μέσα στην Πόλη τούρκικο σουλτανικό σαρίκι παρά λατινική (παπική) πάρα"., βλέπε: Μάριος Πλωρίτης, Βυζαντινισμοί, Το Βήμα,04.02.1996,σ.20
Τις επόμενες ημέρες μετά την άλωση της Πόλης ο Μωάμεθ διευθέτησε τα σημαντικότερα προβλήματα που είχαν ανακύψει μετά την Άλωση. Εκτέλεσε όλους τους επιφανείς Βυζαντινούς , ακόμη και τον μέγα δούκα Λουκά Νοταρά, που είχε δηλώσει πριν την Άλωση ότι προτιμούσε τους Οθωμανούς από τους Λατίνους, τον εκτέλεσε προσωπικά μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του, διότι ως λέγεται μόνο, επειδή μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης αρνήθηκε, να παραδώσει τον γιο του ως αγόρι ψυχαγωγίας στο Μεμέτ και αυτό δεν ήτανε το μοναδικό εγκληματικό παράδειγμα. Ο Μεμέτ ήτανε αποδεδειγμένα 0μοφιλόφιλος, , βλέπε:Ferenc Majoros/Bernd Rill: Das Osmanische Reich 1300-1922, Regensburg 2000,S.155.
Διόρισε ένα προσωρινό διοικητή (Σούμπαση) της πόλης και ηγέτες σε όλες τις θρησκευτικές κοινότητες του κράτους του. Τοποθέτησε τον πρώτο πατριάρχη το Γεννάδιο της Κωνσταντινούπολης και του έδωσε στην αρμοδιότητά του πλήρη αυτονομία. Τριακόσια ογδόντα χρόνια προ της άλωσης της Κωνσταντινούπολης και 1534 χρόνια μετά τη γέννηση της Σαπφώς, ακριβώς το 1073, έκαψαν το συνολικό έργο της Σαπφώς που γεννήθηκε το 612 π.χ. ( και εξεδιώχθη αργότερα ως πολιτικός εξόριστος στις Συρακούσες της Σικελίας) οι εκκλησιαστικές αρχές της Κωνσταντινούπολης και της Ρώμης και αυτό μάλιστα συνέβη ακόμα και μετά το σχίσμα των εκκλησιών, όρα : Frank Ruhla,s.55.
Παρέκβαση : Μετά την Άλωση ο Μεμέτ μετέφερε την πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους από την Ανδριανούπολη στην Κωνσταντινούπολη, και άρχισε να φέρνει εποίκους στη νέα πρωτεύουσα από άλλες περιοχές του κράτους. Τούρκους κυρίως από την περιοχή της Προύσας και αμέσως Έλληνες από τη Θράκη. Οι ΄Έλληνες συγκεντρώθηκαν στις συνοικίες Φανάρι, Πύλη της Αδριανούπολης και Ψαμαθιά. Η άλωση της Πόλης ήταν το επακόλουθο μιας μακροχρόνιας και πολύπλευρης κρίσης που είχε αρχίσει πολλούς αιώνες νωρίτερα και είχε φθείρει σταδιακά κάθε δυνατότητα, κάθε προοπτική του άλλωστε παντοδύναμου κράτους που αποτελούσε το προπύργιο της Ευρώπης για κάθε επιδρομέα. Η στρατιωτική αποτυχία του Διογένη Ρωμανού στο Ματζικέρτ το 1071 σηματοδότησε επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις στη βυζαντική Αυτοκρατορία και οι εσωτερικές αυτές έριδες οδηγούσαν τις αντιμαχόμενες παρατάξεις στην πρόσληψη μισθοφόρων Τούρκων.
Έτσι οι Βυζαντινοί έβαζαν τους λύκους να φυλάγουν πρόβατα και οι Τούρκοι άρχισαν να εγκαθίστανται σε τεράστιες εκτάσεις της Μικράς Ασίας και να δημιουργούν διάφορα τουρκικά εμιράτα μέσα στην καρδιά του Βυζαντίου. Μόλις δέκα χρόνια μετά τη μάχη του Ματζικέρτ, το 1.081, ο Σουλεϊμάν ιδρύει στη Νίκαια το κράτος των Σελτσούκων και σαν μισθοφόρος προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Μιχαήλ Ζ΄ εναντίον του Νικηφόρου Βοτανιάδη, στο Νικηφόρο Βοτανιάδη εναντίον του Νικηφόρου Βρυέννιου και τέλος στο Νικηφόρο Μελησσηνό εναντίον του Φωτιάδη, με τη συμφωνία όμως να κρατήσει τα μισά από τα εδάφη που θα αφαιρούσαν από τον «εχθρό».
Από τους 93 αυτοκράτορες που κάθισαν στο θρόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι 30 αναφέρονται σαν σφετεριστές της εξουσίας. Οι έριδες αυτές έσκαψαν σταδιακά τα θεμέλια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και οδήγησαν στην παρακμή και στην πτώση της.
239 χρόνια μετά τη μάχη του Ματζικέρτ, το πιο ασήμαντο τουρκικό εμιράτο που ξεκίνησε το 1 300 απ΄ τα βουνά της Κυλικίας με αρχηγό τον Οσμάν, έμελλε να εκμεταλλευτεί την αναρχία και τις εμφύλιες διαμάχες αλλήλων των Βυζαντινών και να σφραγίσει το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η βυζαντική Αυτοκρατορία είχε χτυπηθεί αλύπητα από τους σταυροφόρους το 1204 κάτω από την βενετσιάνικη επιρροή και όταν κατόρθωσε να ορθοποδήσει το 1261 δεν μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με το παρελθόν, βλέπε: η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σ.164. Το 1326 ο εμίρης Οσμάν αφού καταλαμβάνει τη Νικομήδεια, φθάνει μέχρι την περιοχή του Βοσπόρου, αυτοαποκαλείται σουλτάνος και κάνει πλέον άμεση, εμφανή και σοβαρή την απειλή για την Πόλη. Παρ΄ όλα αυτά, όταν ξεσπάει το 1341 εμφύλιος πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του Ιωάννη Κατακουζηνού και του περιβάλλοντος του ανήλικου βασιλέως Ιωάννου του Ε΄ ο Ιωάννης Κατακουζηνός χρησιμοποιεί σαν μισθοφόρους Τ ο ύ ρ κ ο υ ς, αποκτά μάλιστα και συγγενικό δεσμό μαζί τους αφού η αδελφή του, η Θεοδώρα, παντρεύτηκε το σουλτάνο Ο ρ χ ά ν.
Ο σουλτάνος Ορχάν στέλνει 6.000 έξι χιλ. άντρες στη Θράκη για την υποστήριξη του αδελφού της γυναίκας του, ο οποίος επιβάλλεται των αντιπάλων του ανεβαίνει στο θρόνο με το όνομα Ιωάννης ο Στ΄. Οι μισθοφόροι όμως παραμένουν στη Θράκη και βρίσκουν θαυμάσια ευκαιρία όταν ο Ιωάννης Κατακουζηνός χάνει το θρόνο του απ΄ τον Ιωάννη τον Ε΄ στη συνεχιζόμενη διαμάχη τους, καταλαμβάνουν το Διδυμότειχο και την Αλεξανδρούπολη, ιδρύοντας το 1360 το τουρκικό κράτος επί του ευρωπαϊκού εδάφους και στα νώτα πλέον της Κωνσταντινούπολης. Το 1395 και το 1422 δύο πολιορκίες της Πόλης καταλήγουν σε αποτυχία και η Κωνσταντινούπολη σώζεται. Μέχρι το 1451 σουλτάνος στο κράτος αυτό ήταν ο Μουράτ Β΄. Μετά το θάνατό του στο θρόνο ανεβαίνει ένας αδίστακτος, σκληρός και φιλοπόλεμος εικοσάχρονος νεαρός: ο Μεχμέτ ο Πορθητής. Βλέπε και : Λεωνίδα Κουμάκη: Η άλωση της Πόλης, στο περιοδικό: ΓΡΑΜΜΑ, Μάϊος-Ιούνιος, Φρανκφούρτη 1996. Τέλος της παρέκβασης
Εκτός τούτου την οθωμανική εποχή επεκτάθηκε η αυθεντικότητα του Πατριάρχου για ορθόδοξους πιστούς γύρω από τις αυστηρές θρησκευτικές υποθέσεις παραπέρα έως τον διακανονισμό της καθημερινής ζωής. Έτσι είχαν να κάνουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί πολύ περισσότερο με τη δική τους θρησκευτική εξουσία, παρά με την Οθωμανική. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο αναμένονταν από τον Πατριάρχη και την πνευματική εξουσία μία εγγύηση της νομιμοφροσύνης των πιστών απέναντι στο Οθωμανικό κράτος. Αν ήθελαν οι Έλληνες να αρνηθούν την αυθεντία του Σουλτάνου, προσφερόταν η Υψηλή πνευματικότητα στον θρησκευτικό και πολιτικό αρχηγικό ρόλο τον πρώτο στόχο για μέτρα αντιποίνων, βλέπε R. Clogg, σελίδα 27.
Γνωρίζουμε, ότι όταν ξέσπασε ο αγώνας της απελευθέρωσης του 1821 απαγχονίστηκαν κατά τρομερό και βάρβαρο τρόπο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Πέμπτος μαζί με μερικούς άλλους πνευματικούς και πολιτικούς αρχηγούς, όπου κατά τους Οθωμανούς και την άποψή τους απέτυχε στην υποχρέωσή του, να εξασφαλίσει την νομιμοφροσύνη των πιστών απέναντι στον Σουλτάνο. Ο απαγχονισμός του επαναστάτησε τους χριστιανούς της Ευρώπης και συντέλεσε στις γνήσιες συμπάθειες για τους επαναστατούμενους Έλληνες. Ασφαλώς αυτή η πολιτική και θρησκευτική δύναμη στα χέρια της εκκλησίας οδήγησε σε μεγάλες αντιμαχόμενες θέσεις για τα υψηλά αξιώματα, όπου ήτανε συχνά συνδεδεμένες και με το ρουσφέτι.
Για να εισπράξει και πάλι την καταβολή χρημάτων, σε μια δημιουργούμενη σταθερή μορφή πλεονεξίας και διαφθοράς, που ήτανε τυπική για το οθωμανικό κυβερνητικό σύστημα, έπρεπε ο πατριάρχης ο ίδιος να πάρει χρήματα δωροδοκίας και έτσι κατ΄ αυτόν τον τρόπο η εκκλησία ήτανε περιπλεγμένη στο οθωμανικό σύστημα. Θεωρητικά παρέμεινε ο Πατριάρχης ισόβια στο θρόνο του, αλλά δεν ήτανε ασυνήθιστο, να έχει διεκδικήσει ένα πρόσωπο πολλές φορές αυτήν την αρχή. Κατά τον 17ο αιώνα ο Διονύσιος ο ΙV. Μουσσελιμης εξελέγη ως Πατριάρχης πέντε φορές και ο εθνικός μας μάρτυρας Γρηγόριος ο Πέμπτος κατά τη διάρκεια της τρίτης επιλογής του ως Πατριάρχης τον απαγχόνισαν. Δεν είναι τυχαίο που ένας Αρμένιος τραπεζίτης του 18ου αιώνα διαπιστώνει τη δυσάρεστη γελοιοποίηση, ότι �εσείς οι Έλληνες αλλάζετε συχνότερα έναν Πατριάρχη απ΄ ότι ένα πουκάμισο. Η αιώνια ισχυρή αντίθεση του λαού απέναντι στην εκκλησία σχηματίστηκε διαμέσου του παρατραβήγματος των αξιώσεων της εκκλησίας και η περιέργεια των κληρικών.
Παρέκβαση : Ασφαλώς πρέπει να κάνουμε σκέψεις για την σημερινή μας παρουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και αυτό βέβαια δεν βλάπτει και αν ακόμα ασχολούμαστε με κριτικές αναλύσεις για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε ακόμα και την αρνητική εμπειρία παραγωγικά και να μην κάνουμε τα λάθη του παρελθόντος. Πολλές φορές τώρα, όπως και πριν από δύο χιλιάδες χρόνια με τους Ρωμαίους, δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε τις γλώσσες, τις συνήθειες και τον είδος και τρόπο σκέψης των Ευρωπαίων εταίρων μας, ώστε να μπορούμε να κατανοούμε σωστά και έγκαιρα τις κριτικές τις κριτικές αναλύσεις και σκέψεις και λόγω της γλωσσομάθειάς μας και της επιρροής μας να αντιδρούμε σωστά , χωρίς προκαταλήψεις, εθνικισμούς και μάτσο συμπεριφορές, και δίκαια, υπερεθνικά και ενημερωτικά να υποστηρίζουμε τα δίκαια του Ελληνισμού. Τέλος της παρέκβασης
Ο Πατριάρχης Άνθιμος από την Ιερουσαλήμ έφερε το 1798 το επιχείρημα, ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να αντιμάχονται την εδραιωμένη τάξη, διότι ο Θεός ανέγειρε την Οθωμανική Αυτοκρατορία για να προφυλάξει την Ορθοδοξία από το ψεγάδι - ελάττωμα του αιρετικού καθολικισμού της Δύσης. Παρόλα αυτών των γεγονότων, ότι οι Έλληνες Ραγιάδες σύμφωνα με το Ισλάμ απολάβαιναν έναν σημαντικό βαθμό θρησκευτικής ελευθερίας κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήτανε μολαταύτα αντικείμενο μιας σειράς εμποδίων.
Αν υπήρχε διαμάχη προ του δικαστηρίου μεταξύ χριστιανού και μωαμεθανού ο λόγος του χριστιανού εναντίον του μωαμεθανού δεν γινότανε αποδεχτός, επίσης απαγορευότανε ο γάμος μεταξύ χριστιανών και μωαμεθανών. Και επειδή οι χριστιανοί δεν επιτρεπότανε να σηκώνουν όπλα, ούτε να πάνε στρατιώτες, έπρεπε να πληρώνουν το χαράτσι, ένα προνόμιο των χριστιανών,R.Clogg,s.30. Σήμερα βέβαια είναι εξαπλωμένη η προκατάληψη στην Πατρίδα μας, ότι όταν ένας αλλοδαπός νέος αριστεύσει στα ελληνικά γράμματα, δεν έχει το δικαίωμα τιμητικά να σηκώσει σε παρελάσεις την ελληνική σημαία.
Ακόμα και τότε δεν έχει το δικαίωμα, όταν ισοβαθμήσουν δύο μαθητές, Έλληνας και Αλλοδαπός και όταν ισότιμα αποφασίσει όλο το χωριό να σηκώσει τη σημαία καθένας σε διαφορετική εκδήλωση και τότε ακόμα την ημέρα του Αλλοδαπού θα σαμποταριστεί ολόκληρη η εκδήλωση . Ασφαλώς και σήμερα ακόμα οι ομογενείς μας που ζουν στην Βόρεια Αμερική και αποτελούνται κατά 60-75% από μεικτούς γάμους και η βασικότερη νομοθεσία προβλέπει τον πολιτικό γάμο ως υποχρεωτικό γάμο, έχουν πολλές δυσκολίες να βαπτίσουν τα παιδιά τους ορθόδοξα. Αν συμπληρώσουμε και συγκρίνουμε με το παρελθόν βλέπουμε, ότι οι κριτικοί αυτής της κατάστασης διαπιστώνουν σήμερα, ότι είναι ευκολότερα παιδιά μωαμεθανών γονιών που βρίσκονται στην Ελλάδα να βαπτιστούν ορθόδοξα, παρά παιδιά Ελληνο-αλλοδαπών από πολιτικό γάμο που κατοικούν σε άλλες χώρες.
Αs συνεχίσουμε όμως με το παρελθόν και αs αναφέρουμε, ότι:
Προς το τέλος του 17ου αιώνα εφαρμόστηκε ένα νέο οργανωμένο σύστημα, το παιδομάζωμα ή οι λεγόμενοι Γενίτσαροι. Κατά διαστήματα ήτανε υποχρεωμένες οι χριστιανικές οικογένειες των Βαλκανίων, να δίνουν τα εξυπνότερα και ωραιότερα παιδιά τους στην υπηρεσία του Οθωμανικού κράτους ως άνθος επιλεκτικού στρατιώτη ή και υπάλληλος των υπηρεσιών. Ο τρόμος για τις οικογένειές τους ήτανε, ότι οι επιλεγμένοι έπρεπε να ασπασθούν την ισλαμική θρησκεία και κάθε άρνηση ισοδυναμούσε με το θάνατο. Επειδή όμως υπήρχε ο φόρος στους χριστιανούς και είχανε τη δυνατότητα παιδιά φτωχών οικογενειών να ανεβούν σε υψηλά κρατικά αξιώματα του οθωμανικού κράτους, υπήρχαν παραδείγματα μωαμεθανών γονιών που καταχωρούσαν, ότι ήτανε χριστιανοί, ώστε τα παιδιά τους να στρατευθούν ως Γενίτσαροι για να απαλλαγούν οι γονείς από τον φόρο. Εκτός τούτου μπορούσανε Γενίτσαροι σε θέσεις κλειδιά να βοηθήσουν τους συγγενείς τους ή να κάνουν μικρά ρουσφέτια σε συγχωριανούς τους.
Ο 16ος και 17οσ αιώνας ήτανε κατά ένα τρόπο ένας μαύρος αιώνας για τον ελληνικό λαό. Οι Αρμένιοι ( ο δικός τους millet εθεωρείτο ως πιστός και αφοσιωμένος) και οι Εβραίοι απολάμβαναν εκείνη την εποχή περισσότερα προνόμια απ΄ ότι οι Έλληνες, γιατί δεν έφεραν καμιά αντίσταση στον Οθωμανό κατακτητή. Ασφαλώς και στην μαύρη ετούτη εποχή έλαβαν εξεγέρσεις των ΄Ελλήνων εναντίον των Οθωμανών.
Παρέμβαση: Τι έπραξαν όμως οι Οθωμανοί σε βάρος των αγαπημένων τους Αρμενίων γνωρίζουμε, ότι το 1895,διακήρρυταν, ότι είναι διαταγή του σουλτάνου, ότι όλα τα απιδιά του Μωάμεθ έχουν να την εκπληρώσουν την υποχρέωση να φονεύουν τους Αρμενίους. :" In den Städten wurden die Massaker oft durch Trompetenstoße angekündigt, meist um elf Uhr oder mittags. In einigen Orten riefen die Muezzins von den Minaretten statt zum Gebet zum Mord an den Armeniern auf." " Alle Kinder Mohammeds haben ihre Pflicht zu erfüllen und müssen sämtliche Armenier töten. Niemand darf verschont werden. Das ist der Befehl des Sultans. " So stand es auf einem Plakat in der Stadt Arabkir, einem der wenigen schriftlichen Beweistücke für die Planung. Und "jeder Muslim wird seinen Gehorsam gegenüber den Anordnungen der Regierung unter Beweis stellen, indem er zuerst diejenigen Armenier tötet, mit denen er befreundet war....",s. 107 ff. Wolfang Gust: Der Völkermord an den Armeniern, München, Wien 1993. Τέλος της παρέμβασης.
Εκείνη την εποχή διαπέρασε ένα δέμα προφητικών και αποκαλυπτικών θρησκευτικών παρουσιάσεων, που κράτησε στην ζωή την ελπίδα για μια απελευθέρωση όχι όμως διαμέσου ανθρώπινης διαπραγμάτευσης, παρά διαμέσου της θεϊκής επέμβασης. Αυτή η πίστη αντικατόπριζαν - αντανακλούσαν στη διατήρηση των βυζαντινών τρόπων σκέψεων, ότι όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες καταλάβαιναν ως θεϊκή πρόνοια. Δεν υπήρχε κανένα αίσθημα ότι οι Έλληνες μπορούσαν να προωθήσουν την απελευθέρωσή τους. Ούτε όμως ήρθαν τα ρητά του Μαντείου των Δελφών από τον Λέων τον σοφό, που προέβλεψε την απελευθέρωση από τους Τούρκους 320 χρόνια μετά την άλωση, δηλαδή προέβλεψε το 1773. Οι διάφορες καταπιέσεις σε βάρος των χριστιανών οδηγούσαν στον ασπασμό μεμονωμένων ή πολλών χριστιανών στον μωαμεθανισμό. Ιδιαίτερα τον 17ο αιώνα σε απομακρυσμένες περιοχές της Αυτοκρατορίας ασπαζότανε οι χριστιανοί συχνά τον μωαμεθανισμό προς τα έξω, ενώ μέσα τους κρατούσαν την ορθόδοξη πίστη τους και την εκκλησία τους. ΄0ταν τα μέσα του 19ου αιώνα η Υψηλή Πύλη κάτω από την πίεση των χριστιανικών μεγάλων δυνάμεων διακήρυξε την ισότητα μεταξύ χριστιανών και μωαμεθανών, αποκάλυψαν την θρησκευτική τους τοποθέτηση και τη θρησκεία τους οι χιλιάδες κρυποχριστιανοί. ( Ασφαλώς υπάρχουν πολλές χιλιάδες ως εκατομμύρια κρυπτοχριστιανών στη γειτονική μας χώρα προς ανατολάς και σήμερα) τοποθέτηση.
Επιτρέψτε μου ακόμα να αναφέρω, ότι κατά την οθωμανική Αυτοκρατορία Έλληνες που κατείχαν σημαίνουσες θέσεις με επιρροή ήτανε μωαμεθανικού θρησκεύματος και συνήθιζαν φτωχές χριστιανικές οικογένειες να παντρεύουν τα όμορφα κορίτσια τους σε Έλληνες μωαμεθανικής θρησκείας για να πάρουν δώρα, χρήματα και φλωριά που έδινε ο γαμπρός στον πεθερό, ένα έθιμο που κατήργησε ο Κεμάλ Ατατούρκ το 1923. Μια όμως και αναφερόμαστε στην ανεξιθρησκία ας δούμε, πώς είναι τα πράγματα σήμερα γύρω από την ανοχή της ανεξιθρησκίας σε άλλες χώρες. Ασφαλώς στην προσέγγιση της Τουρκίας στην ΕΕ αναμένουμε πολλές μειονότητες να αποκτήσουν απόλυτη ελευθερία της ανεξιθρησκίας καθώς επίσης και επαναλειτουργία και σε όλα τα χριστιανικά σχολεία και ιερατικές σχολές, επίσης και της σχολής της Χάλκης και επαναλειτουργία πολλών εκκλησιών στην Μ. Ασία. ΄0πως αναφέρει η Frankurter Allgemeine Zeitung,19.01.1999, ακόμα και σε σήμερα σε πολλές ισλαμικές χώρες δεν επιτρέπεται η ανεξιθρησκία και εκεί οι ευρισκόμενοι Χριστιανοί ζουν με το αίσθημα της μειονεκτικότητας και της ανασφάλειας, περισσότερο ακόμα απαγορεύεται μωαμεθανοί να ασπασθούν τον χριστιανισμό. Στην Ινδονησία π.χ. έχουν κάψει αρκετές εκκλησίες και έχουν δολοφονήσει κατ΄ επανάληψη χριστιανούς στην Αλγερία, όπως είναι γνωστό φονεύθηκαν ιερείς, μοναχοί και καλογριές. Στην Αίγυπτο οι κόπτες διώκονται συνεχώς και καταπολεμούνται. Στο ισλαμικό Πακιστάν έχουν απαγάγει και δολοφονηθεί Χριστιανοί καταστρέφοντας και τα σπίτια τους. Εκεί ισχύει ακόμα ο Νόμος από το 1985 που μπορεί κάποιος να καταδικαστεί σε θάνατο, αν κάποιος βρίζει τον προφήτη Μωάμεθ.
Χειρότερες απ΄ όλες τις χώρες είναι στη Σαουδική Αραβία, που δεν επιτρέπεται στους χριστιανούς να προσευχηθούν ούτε ιδιωτικά, αλλά ούτε να έχουν στην κατοχή τους σταυρούς , βίβλους ή στεφάνους ρόδων, εκεί καταπολεμούνται πολλοί Φιλιππινέζοι μετανάστες. Η διεθνής αμνηστία βλέπει μία δριμύτατη διάκριση και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος των γυναικών στην Σαουδική Αραβία, όπου αυτές είναι θύματα των βασανιστηρίων, εκτελέσεων και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας.....Συμπληρωματικά σε αυτές τις διακρίσεις είναι όλα σχεδόν τα επαγγέλματα για τις γυναίκες κλειστά, Frankfurter Rundschau, 28.09.2000.
Στη διαδικασία της αποσύνδεσης της οθωμανικής κατάρρευσης υπήρχε μία μικρή ομάδα Ελλήνων, αλλά με μεγάλη επιρροή σε υψηλές θέσεις ισχύος της οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή αυτοί ήτανε Φαναριώτες , μια χούφτα ΄Έλληνες ή ελληνικοποιημένοι Ρουμάνοι και Αλβανοί. Τότε χρειαζότανε έμπειροι διπλωμάτες για να περισώσουν από τις ήττες ότι ήτανε δυνατόν. Αυτόν τον ρόλο και στην υπηρεσία του πρώτου Διερμηνέα το είχαν αναλάβει οι Φαναριώτες και μάλιστα μεταξύ 1699, στην ειρήνη του Κάρλοβιτζ ως την εξέγερση της ανεξαρτησίας του 1821. Αν και οι Φαναριώτες ήτανε πλησιέστερα μιας ελληνικής Αριστοκρατίας, συνταυτιζότανε μολαταύτα τα ενδιαφέροντά τους με τη διαφύλαξη και ενότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μόνο λίγοι έλαβαν με δράση μέρος στον αγώνα και για τον αγώνα της ανεξαρτησίας, βλέπε: Richard Clogg, σελίδα 30-44.
Η κατάρρευση του σώματος των γενιτσάρων από μία επιλεκτική αγωνιστική μονάδα σε μία κληρονομική τάξη έδειξε υποδειγματικά την παρακμή της στρατιωτικής ισχύς της αυτοκρατορίας. Αυτή η μονάδα ασχολούνταν μόνο με τη διαφύλαξη της δύναμης ισχύος και τα προνόμια και ήτανε μέχρι την καταπίεση και διάλυση του 1826 από τον Σουλτάνο Μαχμούντ τον ΙΙ ένα διαρκές αγκάθι στην κεντρική κυβέρνηση. Στο βιβλίο Ferenc Majoros / Bernd Rill: Das Osmanische Reich 1300-1922,s.156 αναφέρεται, ότι υπήρχαν κατά την προετοιμασία της επίθεσης στην Κωνσταντινούπολη το 1453 δύο αντιμαχόμενες πλευρές, τα «περιστέρια» και τα «γεράκια». Τα περιστέρια αποτελούσαν οι μεγαλοκτηματίες και οι συγγενείς της οικίας Οσμάν τουρκικής προέλευσης με μεγάλες θέσεις και δίσταζαν για μία αποφασιστική επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης και προβληματιζότανε ότι θα ξέσπαζε μία νέα σταυροφορία της Ευρώπης.
Η κυρία αιτία ήτανε όμως ο φόβος της αύξησης δύναμης των Γενιτσάρων. Αντίθετα τα «γεράκια» ήτανε οι γεννημένοι χριστιανοί, Γενίτσαροι, φρεσκο-μαγειρεμένοι Οθωμανοί και μωαμεθανοί, και πάντα άνδρες δυτικής προέλευσης, που είχανε υψηλές θέσεις και είχαν να χάσουν μόνο πολύ λίγα και επειδή δεν μπορούσαν όμως το δημόσιο κτήμα να το κληρονομήσουν, αυτοί συμβούλευσαν στην επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης.
Και ο ίδιος ο Μεμέτ ήτανε ένα γεράκι...........
Ευπρόσδεκτος σε κάθε Αντίλογο .
Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης.
k-nalbantis@hotmail.de
kn-megalexandros.gr
Ο Καραμανλής πριν από μια εβδομάδα δέχτηκε τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.Τελεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς ξεκινήσουμε από αυτό,και ύστερα συζητάμε ό,τι θέλετε.
ENAS NEKROS
ΑπάντησηΔιαγραφήSTO KENTRO
ti thelei o mpatsos anamesa stoys dithen antiexousiastes??? tora to edikje ston ant1, ton typako me ta maura gylia. koroida xipnate
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλληνική Φυλή τι φωνάζεις; Μπήκαν κλέφτες στο μανδρί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν Σού βαστά έμπα διώχτους.
Ελληνική Φυλή είσαι ΑΝΗΘΙΚΟΣ: διότι θέλεις οι Φραγκικοί Στρατοί και Στόλοι να Σού φυλάν τ' αμπέλια ΣΟΥ.
(Περικλής Γιαννόπουλος, "Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν", 1907)
Καπου αγαπητε Κ.Ν. κανετε μια νυξη περι αναγκης γλωσσομαθιας των Ελληνων κλπ για την καλυτερη ελειξη στην Ευρωπη. Μα τετοια υπαρχει !! Πολλοι Ελληνες απο τα χρονια της σκλαβιας σπουδαζαν στη δυση και κατειχαν γλωσσες και πτυχια ! Το δε εμποριο βασιλευε, ποιος εφτιαξε την Οδησσο, (Μαρασλής) ποιοι διαφεντευαν το ΤΟΤΕ εμπόριο παρα οι Ελληνες της Σμυρνης, Πολης, Αλεξανδρειας και Οδησσου ;; Και ποιοι ηταν οι κυριοι αντιπαλοι των παρα οι Εβ&@#$οι ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετα το 1970 καπου 50.000 ελληνοπουλα σπουδαζουν καθε χρονο στο εξωτερικο εκ των οποιων περιπου 10.000 σε επιλεκτες σχολες οταν καθε νεα χρονια υπολογιζεται σε περιπου 200.000 Ελληνες !! Αρα γλωσσομαθεια υπαρχει, αλλου ειναι το προβλημα !!
Γιατι σημερα με αντικρατικους και αντιδεοντολογικους τροπους, συγκεκριμενοι "ομιλοι" οπως ο στοες καθοριζουν το παιγνιδι και διαφεντευουν την παγκοσμια οικονομια ;;
Μηπως τελικα και η επανασταση του 1821 ηταν υποβολιμιαια, ωστε να σπασει η κυριαρχια των Ελληνων και πηγαμε και σκοτωθηκαμε τζαμπα αντι να εχουμε τους Τουρκους το περισσοτερο συνεταιρους εως γκαρσονια μας ;;
Παντως και τωρα δεν τα παμε και ασχημα αν δει κανεις τα θαυματα των Ελληνων, που και στο φεγγαρι να μας πας παλι κουμαντο θα κανουμε ...
Ετσι οι ανταγωνιστες μας πια τοχουν ριξει στην παρανομια και αναπτυσσουν εμπορια οπως γυναικειας σαρκας, κοκαινης, χασις, μαυρης εργασιας, λαθραιων τσιγαρων κλπ
Τωρα τα εντος της Ελλαδας μικρα τρωκτικα που δεν εμαθαν ποτε τους να δουλευουν, αλλα πινουν καφε στο
Κολωνακι και κανουν καμμια μικρομπάζα και γουσταρουν χωριατοκοριτσα οπως η Μαστροκωστα, παντα θα υπαρχουν ...
Ο δε υπολοιπος λαος ελαχιστα χαιρεται απο τη δημοκρατια τους, τη χλιδα τους και τις διαπλοκες τους ...
Αφεριμ χοτζα μου !!
Dilalara
ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ ΜΑΧΑΙΡΩΣΑΝ 2 ΠΑΙΔΙΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΑΘΗΝΑ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ.
ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Μάλλον τίποτε skinheads του Λάος θα ήταν τα "παιδιά". Και μάλλον αυτά θα άρχισαν την προβοκάτσια......
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα κλείσουν τώρα τα γραφεία της Χρυσής Αυγής.Λειτουργεί χρόνια τώρα όχι ως πολιτική οργάνωση,αλλά ως οργανωμένη συμμορία.
Μπουκάρει σε γραφεία κομμάτων και αμφιθέατρα και επιτίθεται ,άλλοτε αδιακρίτως σε παππούδες και παιδιά,άλλοτε όμως και στοχοποιημένα εναντίον συγκεκριμένων ατόμων που κάποιοι... άλλοι τους έχουν υποδείξει!
Ως πότε το κράτος θα την υποθάλπτει;
Αν διαβάζουν δημοσιογράφοι τα σχόλια,να πάνε να ρωτήσουν τα αριστερά κόμματα της Βουλής...
ΟΙ ΑΛΗΤΕΣ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΤΥΠΗΣΑΝ ΚΣΜΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΨΩΝΙΣΕΙ.
ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΦΥΡΙΖΕ ΑΔΙΑΦΟΡΑ.
ΤΩΡΑ ΚΛΕΙΣΤΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ ΝΤΡΙΠΗ ΚΟΤΕΣ.
Αυτοί είμαστε, κύριοι! Και, σαν τέτοιοι που είμαστε,εκλέγουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν και που συμβαίνουνμας αξίζουν!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήPOUSTARIA ATHINAIOI KAI PELOPONISIOI ESEIS RE POULISATE TIN ELADA KOPROSKILA TOU KERATA!!!! TO MONO POUSAS NIAZEI EINAI NA PERNATE KALA ESEIS KAI MONO ESEIS!! NA VGAZETE XRIMA POUSTIKA ,NA TRAVATE PREZA KAI NA GAMIESTE POUSTARIA TOU KERATA!!!!AFTOI EISASTE RE PARTE TO XABARI !!!! POUTANA ATHINA POU OLA GIA SENA GINONTE !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ανάρχια πλουσιόπαιδα ακροαριστέρα πάντως συγκινήθηκαν τόσο απο το γεγονός που βγήκαν στους δρόμους και τα έσπασαν όλα απο την θλίψη τους, μαζί και τον κόσμο που έκανε πορεία μνήμης, γιατί ως γνωστόν είναι και δημοκράτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθάνατοι ήρωες που πέφτουν για να βγαίνουν τα στρατευμένα πρακτοροπρεζάκια και τα πλουσιοπαιδα με κουκουλες να κυβερνάνε την χώρα.
Ωραιος ο Περικλης Γιαννόπουλος και πολλά χρόνια μπροστά απο όλους. Συνεχίζει να επιβεβαιώνεται μεχρι σήμερα δυστυχώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΟΙΟΣ ΜΑΚΑΚΑΣ ΕΓΡΑΨΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΤΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΞΕΡΟΝΗΣΙΑ ΣΑΣ.
ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΑΚΑΚΑ
ΣΤΑ ΙΜΙΑ ΕΠΑΝΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΜΕΤΑΛΕΥΜΑ ΠΟΘ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ
ΟΣΜΙΟ.
ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΠΑΛΙ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΤΣΑΝΑ ΣΟΥ ΜΑΘΕ.
ΤΟ ΟΣΜΙΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ 15,000
ΝΑΙ ΔΕΚΑ ΠΕΝΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ
ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΑΝΑ ΚΙΛΟ.
ΜΗΠΩΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΟ Ο ΜΠΙΛΥ ΞΕΡΕΙΣ
ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΚΕ ΘΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΟ ΜΕ
ΑΜΝΟΕΡΙΦΙΑ.
ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΜΟΝΟΝ
ΤΕΣΣΕΡΙΣ [ΜΑΓΑΛΟΙ] ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΓΕΤΕΣ
ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ
NO MEN NA GLAGS NO SHIPS KAI
EBGALAN TO SKASMO ELLADA KAI TOYRKIA
SYMPERESMA OI AMERIKANOI DEN EINAI
MAKAKES APLA EXOME PRODOTES HGETES
www.youtube.com/nemesisrellos
ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΜΑΚΑΚΑ
4.39 μην ξεχνάς και το πετρελαιάκι που ρεει άφθονο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα για το λοβοτομημένο που έγραψε για τα ξερονήσια, εντάξει μωρέ δείξει κατανόηση. Έχει βιώματα το παιδι απο τα ξερονήσια γι αυτό!
Ξέχασε φαίνεται τα γκουλάνγκ των εβραιορώσων πατερούληδων του...
Χααχαχαχα...
ΚΑΙ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΚΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΣΜΙΟ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΙΜΙΑ
ΤΠ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ
ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΒΡΙΖΕ ΟΤΟ Η ΗΓΕΤΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΥΔΙ ΤΟ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ
ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΦΥΛΑΚΗ 15 ΧΡΟΝΙΑ
ΟΝΟΜΑΤΑ ΔΕΝ ΛΕΜΕ
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΜΑΚΑΚΑ
ΑΛΛΟΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΙΣ
ΜΑΚΑΚΙΕΣ ΣΟΥ.
ΕΛΠΙΖΩ ΑΠΟ ΑΓΝΟΙΑ.
ΓΙΑ ΤΟΝ MEGA-λο ΜΑΚΑΡΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΙ ΜΑΣΚΕΣ TOY ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΠΕΦΤΟΥΝ.
ΔΕΝ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΕ Ο ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΤΟ C4I,TON EKTELEI Ο ΜΑΚΟΥΛΗΣ SAN OΡΓANO THS SIEMENS KAI KOKΚAΛH.
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΣΤΕΓΚΟ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟ ΚΑΡΑ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗ ΜΙΛΕΝΑ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΥΓΓΕΛΙΔΗ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΡΟΥΣΣΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙAΣΜΟ ΑΛΛΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ ΕΜΠΟΡΩΝ ΟΠΛΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΡΕΓΚΟΥΖΑ ΓΙΑ ΤΗ ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΠΙΤΤΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΩΝ
ΚΛΠ,ΚΛΠ,ΚΛΠ.........
ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕ! ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΦΤΥΣΙΜΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!!!!
Εννέα υπουργοί του Πασόκ εμπλέκονται στις ΜΙΖΕΣ της SIEMENS.!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα επιτελεία και των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν πάρει φωτιά για να "ανακαλύψουν" τους μιζαρισμένους. Οι δικαστικές έρευνες στη Γερμανία έχουν προχωρήσει τόσο πολύ και πολλοί πρώην υπουργοί και μεγαλοστελεχάρες του Πασόκ έχουν χάσει τον ύπνο τους. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Βενιζέλος δεν προχώρησε στη ρήξη. Η σκέπη του Πασόκ προσφέρει μεγαλύτερες δυνατότητες αλληλοϋποστήριξης, αν και ο πρόεδρος δεν εμφανίζεται τόσο πρόθυμος να στηρίξει τουλάχιστον τους βενιζελικούς μιζαρισμένους.
Οι ολυμπιακές miesens ξεκινάνε από το 2000 και μπλέκουν άμεσα ή έμμεσα και εν αγνοία τους ή εν γνώση τους, εννέα(9) υπουργούς του Πασόκ και μια πλειάδα μεγαλοσυνδικαλιστών που συνωστίζονται κυρίως στο πλευρό του Παπανδρέου. Είχαν γνώση οι συνδικαλισμένοι της μίζας!Σε αγώνα δρόμου και συννενοήσεων με την Κυβέρνηση βρίσκονται επιτελείς του Γιωργάκη για απεμπλοκή επιφανών «σοσιαλιστών» και κυρίως του Χρυσοχοϊδη που φαίνεται ενεπλάκη σε ήδη στρωμένο παραμάγαζο μίζας και διαφθοράς!
Τα πανηγύρια δεν ξεκίνησαν
και το αίμα στην αρένα ακόμα δεν έτρεξε!!!
Άϊντε λεβέντες μου ! Καί στό Γράμμο, καί στό Βίτσι, καί θέλω 500.000 νεκρούς για τό δίκιο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο να προσέχετε να μήν πετάτε πέτρες δυνατά καί σάς φύγει τό ROLEX απ' το χέρι. Και οι μέν, καί οι δέ.
Παρε ενα κουβα και τραβα να μαζεψεις οσμιο πατριωτη να ανοιξεις κανα εργοστασιο να κονομησεις !!
ΑπάντησηΔιαγραφήO MAKHS
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΓΙΑΟΥΡΤΑΚΙ ΜΕ ΜΟΥΧΛΑ
ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΙΖΕ Η ΝΟYNOY
ANTE RE PALIKARIA 3 MHNES ΦΥΛΑΚΗ
ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΡΙΕΤΗ ΑΝΑΣΤΟΛΗ.
ΑΠΟ ΤΟ 1995 ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ ΓΑΛΑΚΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΓΑΡΓΑΡΑ.
ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΗ
ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.
ΘΑ ΚΑΤΑΡΕΥΣΕΙ.
Ο ΜΑΚΑΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΡΕΛΛΟΣ
ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΘΑ DINEI C.D
9:57, εσύ αυτό κατάλαβες; Ότι το "Νέμεσις" παραπέμπει σε "φασιστόουτρο τύπου Κανέλλη"; Ε, τι να κάνουμε, η βλακεία είναι ανίκητη! Για να μην χρησιμοποιήσω επιχείρημα που έχει σχέση με την πολιτική ταυτότητα της συγκεκριμένης κυρίας (ΚΚΕ)... Φασιστόμουτρο, λοιπόν, έτσι; Και τον εαυτό σου πώς τον χαρακτηρίζεις, που πετάς χαρακτηρισμούς σε άλλους χωρίς να γνωρίζεις; Προφανώς είσαι σαν τους μισαλλόδοξους αυτούς -κόκκινους και μαύρους- που σφαζόντουσαν σήμερα στην Αθήνα... Τη λέξη "Δημοκρατία", χωρίς να ρέπει ούτε προς την Αναρχία ούτε προς την Τυραννία, τη γνωρίζεις, ή σού ήρθαν όλα πολύ εύκολα στη ζωή σου και εκδίδεις ορισμούς σε λέξεις που δεν ξέρεις καν; Δεν πειράζει, θα μεγαλώσεις και θα μάθεις, θέλεις δε θέλεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣημερα πλακωσανε ολα τα αγαμητα της γειτονιας.
Go the hell
Αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακάτω μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο που στείλαμε στην κυβέρνηση της χώρας μας, στην Κομισιόν, στην ΕΕΔΑ και στο ILGA Europe σχετικά με το θέμα της νομιμοποίησης των ομοφυλοφιλικών σχέσεων.
Μήπως να γενικευόταν αυτή η κίνηση για να ασκηθεί και η ανάλογη πίεση;
babis
Προς:
Πρωθυπουργό Ελλάδας, κύριο Κωνσταντίνο Καραμανλή
Υπουργό Δικαιοσύνης, κύριο Χατζηγάκη Σωτήριο
Γενική Γραμματέα Ισότητας, κυρία Ευγενία Τσουμάνη
Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), Πρόεδρο κύριο Κωστή Παπαϊωάννου
European Commissioner for Employment, Social Affairs and Equal Opportunities, Mr Vladimir Spidla
ILGA EUROPE, Ms Ruth Baldacchino, Member of the Executive Board
ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Αθήνα, 28-01-08
Η αρχή της νέας χρονιάς μας βρίσκει με δυο ακόμα νίκες για το παγκόσμιο ομοφυλόφιλο κίνημα. Τα κοινοβούλια δύο χωρών, της Ουγγαρίας και της Ουρουγουάης, ενέκριναν νομοσχέδια για την πολιτική ένωση μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα των συζύγων και στους ομοφυλόφιλους πολίτες τους.
Δυο ακόμα χώρες που προστίθενται στον κατάλογο των χωρών, που έχουν κατοχυρώσει θεσμικά τις ομοφυλόφιλες σχέσεις και τα συζυγικά δικαιώματα των ομοφυλόφιλων πολιτών τους. Και βέβαια, δεν είναι και λίγες οι χώρες αυτές. Πρόκειται για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και για αρκετές άλλες χώρες στον πλανήτη μας.
Στη χώρα μας, όμως, δεν έχουμε δει ακόμα κάποιο νομοσχέδιο βάσει του οποίου θα κατοχυρώνονται οι σχέσεις των ομοφυλόφιλων πολιτών παρά το γεγονός ότι η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) είχε υποστηρίξει και προτείνει την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων πολιτών ήδη από το 2004. Και βέβαια, στα δικαιώματα αυτά συμπεριλαμβάνεται και η θεσμική κατοχύρωση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων.
Σαν πολίτες της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουμε κάθε δικαίωμα ν� απολαμβάνουμε ισότητα δικαιωμάτων στα πλαίσια μιας πολιτικής κατά των διακρίσεων. Τονίζουμε, επίσης, ότι αποτελεί κατάφωρη διάκριση για τα ζευγάρια των ομοφυλόφιλων πολιτών η στέρηση δικαιωμάτων που απολαμβάνουν στη χώρα μας τα ζευγάρια ετερόφυλων ατόμων. Και βέβαια εννοούμε τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα που συνεπάγεται μια νομική κατοχύρωση των συντροφικών σχέσεων. Κι η διάκριση αυτή αναπαράγει τις προκαταλήψεις και την περιθωριοποίηση των ομοφυλόφιλων πολιτών.
Θεωρούμε ότι το ελληνικό κοινοβούλιο θα πρέπει άμεσα να νομοθετήσει υπέρ της κατοχύρωσης των ομοφυλοφιλικών σχέσεων κι εν γένει, να μεριμνήσει για την άρση κάθε διάκρισης σε βάρος των ομοφυλόφιλων πολιτών.
Ευχαριστούμε πολύ για την προσοχή σας,
babis
pou na paroun tin ellada oli malakes ellines na ksevromisei o topos
ΑπάντησηΔιαγραφήgamo tis simaies sas, ta nisia sas ta spitias sas kai tin tourkia sas malakes ilithioi fasistes ellines ksi tourkoi
Ρε μαλακισμένο (5:57) εύχομαι η πρώτη που θα γαμήσουν οι Τούρκοι να είναι η κόρη σου. Αν και με τέτιο πατερα αδερφη θα την εχει περασει όλη η γειτονια, κι αυτη και τη μανα της και τη γιαγια της, εκτος απ' τον πατερα. Συναδελφη του babis εισαι μωρη, φαινεσαι, τέλος!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήARISTERA ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΑΚΙA....ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΣ ΔΕΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΚΑΙ,Η ΤΗΣ ΝΕΤ ΑΝ ΕΧΕΙ ΧΡΟΝΟ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΑΛΑΜΠΑΝΟ ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΕΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΑΜΗΛΙΓΚΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΕΝΩ ΤΟ ΑΠΟΧΑΥΝΩΜΕΝΟ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ,ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ.......ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΠΙΟ ΦΑΣΙΣΤΑΣ?Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ Η Ο ΔΕΞΙΟΣ....ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΤΙ ΣΑΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΧΑΙΔΕΨΕΙ ΟΛΟΙ,ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ,ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑ. ΣΚΑΤΟΚΕΦΑΛΟΙ ΚΟΥΦΑΡΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ,ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΙΔΑΤΕ ΤΙΠΟΤΑ
5:57
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΣΟΥ ΜΟΥΝΟΠΑΝΟ!!!
ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΓΑΜΗΣΙ ΚΑΡΙΟΛΙΑ ΤΟΥΡΚΑΛΒΑΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΘΗΣΑΤΕ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!
ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΤΗ ΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ!!!
Αγαπητοί και εξαιρετικοί μου φίλοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπολογούμαι και ζητώ συγγνώμη για τον άθλιο ψυχοπαθή που λερώνει εδώ μέσα χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο μου.
Η ιδεολογική μου συγκρότηση ,η πολιτική μου ένταξη το ήθος και η αξιοπρέπεια μου δεν μου επιτρέπει να ακολουθησω το χάλι του. Θλίβομαι για το κατάντημα του, την παιδεία που δείχνει με τα γραφόμενα του και την παραπληροφόρηση του . Αλλά τι άλλο μπορείς να περιμένεις από ένα άθλιο φασιστοειδές που το μόνο που κάνει είναι να βρωμίζει παντού. Δεν θα τον ακολουθησω στο δρόμο της λάσπης και της βρώμας που έχει μάθει και ξέρει πολύ καλά.
Από την πρώτη στιγμή που είμαι εδώ έχω δηλώσει ποιος είμαι και τι κάνω.
Πιστεύω ότι η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου έχει να δώσει και να προσφέρει πολλά στους Έλληνες και η χώρα μας τον έχει ανάγκη. Σε αυτή την κρυστάλλινη και ξεκάθαρη θέση μου έχει επιπέσει με λύσσα ,με αντιδημοκρατικές μεθόδους, ευτελισμούς, παραπληροφόρηση, πλαστογραφία. Αυτή ήταν πάντα η νεοδεξια και η ακροδεξιά στη χώρα μας που αυτός εκπροσωπεί .Μίσος απύθμενο σε κάθε τι δημοκρατικό, ελεύθερο και αληθινό.
Οι Παπανδρέου και η δημοκρατική παράταξη ανεκαθεν είχαν να αντιμετωπίσουν τέτοιες λυσσώδεις αντιδράσεις. θυμηθείτε τα καταγεγραμμένα πλέον από την ιστορία γεγονότα κατά του «Γέρου» , του Ανδρέα, που έχουν δικαιωθεί από την ιστορία πλέον και τώρα κατά του Γιώργου. Ο Ελληνικός λαός όμως γρήγορα βλέπει και θα αποδώσει δικαιοσύνη. Το συμφέρον του τον καλεί. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Η ακροδεξιά άλλη μια φορά θα λυσσάξει. Οι μήνες των είναι μετρημένες…
Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη τρείς και την κακή του μέρα. Ο Ελληνικός λαός δεν την ξαναπατά.
Με εκτίμηση
babis
3.22
ΑπάντησηΔιαγραφήτα αριστερά κόμματα δεν μπορούν γιατί είναι απασχολημένα με σοβαρά θέματα.
ΦΑΓΑΝΕ ΠΟΛΥ ΞΥΛΟ ΤΑ ΑΠΛΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΟΥΝΟΠΑΝΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ-ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ!!!
ΗΛΕΙΟΣ-ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ
Αθανατοι μαγκες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλλας Ελληνων Χριστιανων.
Πόσο μαλάκες είστε τελικά ρε φασίστες!!Πόσο;;;Υπάρχει μέτρο να χωράει την βλακεία σας άραγε;;Προσωπικά αμφιβάλλω!!Να χαίρεστε ακόμα που έχουμε δεξιά κυβέρνηση....Να σου πώ και σένα ρε Νέμεσις τα Ίμια τα ξεχάσαμε...εσύ τον Περίανδρο τον ξέχασες;;Τα παράλυτα παιδιά εξαιτίας των ηληθίων ανεγκεφάλων τα ξέχασες;;Κάντε μας την χάρη και πηγέντε στον διάολο λοιπον!
ΑπάντησηΔιαγραφήER
καλά ρε φασιστρόνια αναρχίδια αφού τα παιδιά της Χρυσής Αυγής είχαν άδεια από εισαγγελέα για τη συγκέντρωσή τους, εσείς τι δουλειά είχατε να πάτε να τους 'διώξετέ'?????
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΣ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΌΥΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΛΥΤΑ ΑΝΑΡΧΙΔΙΑ
Αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακάτω μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο που στείλαμε στην κυβέρνηση της χώρας μας, στην Κομισιόν, στην ΕΕΔΑ και στο ILGA Europe σχετικά με το θέμα της νομιμοποίησης των ομοφυλοφιλικών σχέσεων.
Μήπως να γενικευόταν αυτή η κίνηση για να ασκηθεί και η ανάλογη πίεση;
babis
Προς:
Πρωθυπουργό Ελλάδας, κύριο Κωνσταντίνο Καραμανλή
Υπουργό Δικαιοσύνης, κύριο Χατζηγάκη Σωτήριο
Γενική Γραμματέα Ισότητας, κυρία Ευγενία Τσουμάνη
Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), Πρόεδρο κύριο Κωστή Παπαϊωάννου
European Commissioner for Employment, Social Affairs and Equal Opportunities, Mr Vladimir Spidla
ILGA EUROPE, Ms Ruth Baldacchino, Member of the Executive Board
ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Αθήνα, 28-01-08
Η αρχή της νέας χρονιάς μας βρίσκει με δυο ακόμα νίκες για το παγκόσμιο ομοφυλόφιλο κίνημα. Τα κοινοβούλια δύο χωρών, της Ουγγαρίας και της Ουρουγουάης, ενέκριναν νομοσχέδια για την πολιτική ένωση μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα των συζύγων και στους ομοφυλόφιλους πολίτες τους.
Δυο ακόμα χώρες που προστίθενται στον κατάλογο των χωρών, που έχουν κατοχυρώσει θεσμικά τις ομοφυλόφιλες σχέσεις και τα συζυγικά δικαιώματα των ομοφυλόφιλων πολιτών τους. Και βέβαια, δεν είναι και λίγες οι χώρες αυτές. Πρόκειται για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και για αρκετές άλλες χώρες στον πλανήτη μας.
Στη χώρα μας, όμως, δεν έχουμε δει ακόμα κάποιο νομοσχέδιο βάσει του οποίου θα κατοχυρώνονται οι σχέσεις των ομοφυλόφιλων πολιτών παρά το γεγονός ότι η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) είχε υποστηρίξει και προτείνει την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων πολιτών ήδη από το 2004. Και βέβαια, στα δικαιώματα αυτά συμπεριλαμβάνεται και η θεσμική κατοχύρωση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων.
Σαν πολίτες της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουμε κάθε δικαίωμα ν� απολαμβάνουμε ισότητα δικαιωμάτων στα πλαίσια μιας πολιτικής κατά των διακρίσεων. Τονίζουμε, επίσης, ότι αποτελεί κατάφωρη διάκριση για τα ζευγάρια των ομοφυλόφιλων πολιτών η στέρηση δικαιωμάτων που απολαμβάνουν στη χώρα μας τα ζευγάρια ετερόφυλων ατόμων. Και βέβαια εννοούμε τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα που συνεπάγεται μια νομική κατοχύρωση των συντροφικών σχέσεων. Κι η διάκριση αυτή αναπαράγει τις προκαταλήψεις και την περιθωριοποίηση των ομοφυλόφιλων πολιτών.
Θεωρούμε ότι το ελληνικό κοινοβούλιο θα πρέπει άμεσα να νομοθετήσει υπέρ της κατοχύρωσης των ομοφυλοφιλικών σχέσεων κι εν γένει, να μεριμνήσει για την άρση κάθε διάκρισης σε βάρος των ομοφυλόφιλων πολιτών.
Ευχαριστούμε πολύ για την προσοχή σας,
babis
tha lega ston filo "na ta poume blogs" pou eipe oti o Anthimos zhthse apo to thivwn na epanaferei ton prwhn Attikhs na kopsei ta lhgmena!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήde ftanei pou nai asxetos me to ekklhsiastiko reportaz to paizei kai plhroforhmenos kanontas copy paste se dhmosieymata efhmeridwn
Akou ton Attikhs na epanaferei. O Attikhs megale einai teleiwmenos gia thn ekklhsia ths ellados kai me th symfwnh gnwmh bartholomaiou akomh kai an h politikh dikaiosynh apofanthei pws h omofylofilia den einai provlhma gia thn askhsh twn kathhkontwn tou
O typos exei teleiwsei kai tha teleiwsei kai oloklhrwtika mesa apo ta dikasthria ths ekklhsias...
gi ayto mh les koutamares kyrie "na ta poume blog" dioti prokaleis to gelio,otan den ksereis gia ti pragma milas....
tha sou proteina na syndeseis tis arxiepiskopikes ekloges me allou typou syllogismous .
To epixeirhma sou einai toulaxiston faidro
Αλήτη, προδότη Ταρχανιώτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήτη, προδότη Ταρχανιώτη
Αλήτη, προδότη Ταρχανιώτη
Αλήτη, προδότη Ταρχανιώτη
Αλήτη, προδότη Ταρχανιώτη
Αλήτη, προδότη Ταρχανιώτη
Αλήτη, προδότη Ταρχανιώτη
Αλήτη, προδότη Ταρχανιώτη
Αλήτη, προδότη Ταρχανιώτη
Αλήτη, προδότη Ταρχανιώτη
ΡΕ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΑΣΣΟΣ ΝΑ ΠΡΟΑΓΕΤΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ , ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ , ΤΗ ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΕΤΗ 2008 ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΨΥΧΙΑΤΡΟ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ 12 ΕΤΗ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ , ΤΡΟΜΑΡΑ ΣΑΣ.
ΑΣΦΑΛΩΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ !!
ΑΝ ΘΕΛΑΤΕ ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΕΤΕ ΤΑ 12 ΕΤΗ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΑΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ;
ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ;
ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΥΡΑΔΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΠΟΥ ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΟΙ ΜΙΣΟΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΘΑ ΚΛΑΙΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΤΕ ΧΑΡΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΙΣΟΙ ΘΑ ΦΥΓΕΤΕ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ.
ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΑΓΟΡΑΚΙΑ ΔΕΝ ΟΜΙΛΟΥΝ ,ΔΕΝ ΤΑ ΣΠΑΝΕ, ΔΕΝ ΠΡΟΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΑΣΧΗΜΟΝΙΕΣ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ.
ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΕΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΟΠΟ ΕΙΣΤΕ ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΟΙ .
ΦΥΣΙΚΑ ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΕΝΑ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ........ΜΠΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ ΣΑΣ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΓΑΜΗΣΟΥΝ ΤΟ ΚΩΛΟ ΤΟΣΟ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ (30) ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ , ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΜΕ ΜΑΓΑΖΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΝΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ.
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ
ΘΕΛΕΤΕ ΟΛΟΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ
Δ Ι Α Τ Α Ρ Α Γ Μ Ε Ν Ε Σ
Π Ρ Ο Σ Ω Π Ι Κ Ο Τ Η Τ Ε Σ .