Ζωή μέσα από την κλειδαρότρυπα...

. Του Γιώργου Χελάκη* . Με μόνη εξαίρεση την υπόθεση Ζαχόπουλου και τα παραφερνάλιά της, ζούμε σε χώρα μαγική κι ονειρεμένη. Οι εργαζόμενο...

.
Του Γιώργου Χελάκη*
.
Με μόνη εξαίρεση την υπόθεση Ζαχόπουλου και τα παραφερνάλιά της, ζούμε σε χώρα μαγική κι ονειρεμένη.
Οι εργαζόμενοι έχουν εξασφαλισμένες και μάλιστα ικανοποιητικές συντάξεις. Νέοι που εργάζονται ανασφάλιστοι με 500 και 600 ευρώ δεν υπάρχουν. Τα δημόσια αγαθά (Υγεία και Παιδεία) δεν κινδυνεύουν από την επέλαση των ιδιωτών. Δεν ξεπουλιούνται τα λιμάνια της χώρας. Ουδείς ασελγεί απέναντι στο περιβάλλον. Το τσιμέντο δεν απειλεί τους ελάχιστους ακάλυπτους χώρους στα αστικά κέντρα. Δεν είμαστε η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό, από κάθε άλλη ευρωπαϊκή, για στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Η πραγματικότητα δεν διαμορφώνεται στα σχολεία, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στα γράμματα και τις τέχνες. Ολα αυτά μοιάζουν ακίνητα. Συμβαίνει ως γεγονός ό,τι βλέπουμε στην τηλεόραση, στα δελτία των οκτώ. Στις βραδινές εκπομπές «ενημέρωσης». Εκεί παρακολουθούμε τις απεγνωσμένες προσπάθειες να φτάσουν τα μάτια των «λειτουργών της ενημέρωσης» στις κλειδαρότρυπες. Η ιδιωτική ζωή των ανθρώπων παραβιάζεται ασύστολα. Χρησιμοποιείται για εκβιασμούς, για ύποπτες συναλλαγές, για τον ακήρυχτο πόλεμο των εκδοτών. Μέσα σε όλα, βουτηγμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια, η κυβέρνηση της χώρας. Από τον απλό βουλευτή της περιφέρειας μέχρι τους πλέον στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού. Ολοι τους πηγαινοέρχονται στα ανακριτικά γραφεία, τρέμοντας ότι η επόμενη κλήση δεν θα τους αφορά ως μάρτυρες αλλά ως κατηγορούμενους. Ολα τούτα διανθισμένα από τα έργα, τις ημέρες και τις δραστηριότητες των τηλεστάρ, που δείχνουν την πλήρη αδυναμία τους να ασκήσουν έλεγχο στην εξουσία. Κι αυτό γιατί έγιναν ένα κομμάτι από την ίδια. Γιατί την πλησίασαν τόσο που τους είναι αδύνατο να ξεχωρίσουν από αυτή. Γιατί ασκούν (media και τηλεστάρ) οι ίδιοι πολιτική. Γιατί υποχρέωσαν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να βάλουν την ουρά στα σκέλια και να πάρουν πίσω τον νόμο για τον βασικό μέτοχο. Γιατί οι «νταβατζήδες» του Μπαϊρακτάρη έμειναν αυτό που ήταν πάντα. Προνομιακοί συνομιλητές της εξουσίας. Τώρα πια εξουσία οι ίδιοι. Ολα τα γουρούνια έχουν την ίδια μύτη, όπως δίδαξε ο Τζορτζ Οργουελ με το μυθιστόρημα «1984».
Μόνη διέξοδος, να στρέψουμε το βλέμμα από την οθόνη της τηλεόρασης που έχει γίνει μια μεγάλη κλειδαρότρυπα. Η ζωή είναι εκεί έξω! Χωρίς σακούλες σκουπιδιών γεμάτες χαρτονομίσματα. Χωρίς εκβιαστές και εκβιαζόμενους που αλλάζουν ρόλους μεταξύ τους. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, η ζωή είναι στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Εκεί που χιλιάδες Αθηναίοι το περασμένο Σαββατοκύριακο φύτεψαν δέντρα. Που απαίτησαν πράσινο και αρνήθηκαν το τσιμέντο. Αρνήθηκαν το ροζ της τηλεοπτικής κλειδαρότρυπας.
*Αρθρο στην εφημερίδα Sportday 27/1/08