. Μερικά λόγια για τα πρόσωπα της γραμματείας της ΚΟΕΣ του ΠΑΣΟΚ - Πολυζωγόπουλος Χρήστος: Ο γνωστός συνδικαλιστοπατέρας. Δεν έχει δουλέψει...
Μερικά λόγια για τα πρόσωπα της γραμματείας της ΚΟΕΣ του ΠΑΣΟΚ
- Πολυζωγόπουλος Χρήστος: Ο γνωστός συνδικαλιστοπατέρας. Δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του
-Βάρτζελη Ρεγγίνα: Αν δεν ήταν στην αυλή του Γιώργου δεν θα την ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας.
-Κατσιλιέρης Πέτρος: Επαιζε μία με Παπανδρέου μία με Βενιζέλο
-Καχριμάκης Μιχάλης: Ομάδα Παπουτσή
-Μουτάφης Βαγγέλης: Γνωστός συνδικαλιστοπατέρας
-Συνοδινός Πέτρος: Αυλικός. Ειχε εταιρία που πήρε ολυμπιακά έργα
-Τζίμας Θέμης: Περιβάλλον Καστανίδη
-Χαλάτση Εφη: Πρώην γραμματέας Χρυσοχοιδη. Νυν αυλικη Παπανδρέου
-Λοης Βαγγέλης: Ομάδα Παπουτσή
-Ξενοκώστας Χρήστος: Ομάδα Τσούρα
-Θεοδωράκος Αλέξανδρος: Παπανδρέου-Βενιζέλος
-Μουσιώνης Αρης: Αυλικός Μαργαρίτας
-Κουτσιμπού Λένα: Αυλική Παπανδρέου
-Τριαντάφυλλος Κώστας: Ομάδα Μαδεμλή -Μωραΐτη
-Μπιρμπίλη Τίνα: Αυλική Παπανδρέου
-Χατζόπουλος Αλέξανδρος: Αποτυχών Νομαρχιακός Σύμβουλος - Αποτυχών Βουλευτής
-Μπαλαμάτση Αιγλη: Υπάλληλος Χαριλάου Τρικούπη
-Ντελεδήμου Πετρούλα: Ομάδα Παπουτσή
Αυτά είναι μερικά απο τα ονόματα της Γραμματείας
Να τους χαίρεστε...
Κ.Κ.
tsouzei e?
ΑπάντησηΔιαγραφήo kouris milise (pali)
ΑπάντησηΔιαγραφήti tha ginei re mages me to moderation? tha to valete i tha to vgalete. apogasiste epitelous. elefthroi dimosiografoi gia ton mpoutso
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντε πάλι ρε ΚαΚά...
ΑπάντησηΔιαγραφήTo Who is Who του Press-gr ποιό είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι απλώς για να ξέρουμε ποιος μιλάει και τι λέει..
Έχει και αυτό τη σημασία του!
Άντε γεια.
Αγαπητοί και εξαιρετικοί μου φίλοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι ακαρτέρει και ακαρτέρει τα τσιμπούκια τα πολλά,
καταπίνω και ρουφάω
όλων των ειδών καβλιά
Με εκτίμηση,
babis
(από την Διακύρηξη Αρχών μου)
ΑΠΟ: ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΣ:ΖΑΛΙΣΜΕΝΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ
Χ.Α.Α. 30/11/07
5053,87 ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ
Ξανά προς τη δόξα τραβά.
Ο Γιώργαρος το έβαλε αμέτι μοχαμέτι
να μας δώσει πίσω , με νόμιμο τόκο
και λογικό κέρδος, ότι, εντελώς
αδελφίστικα μας αρπάξανε τα πράσινα
λαμόγια.
Περίμενα , τώρα που έγινε διόρθωση,
απο 5300 σε 4800, να βγούν οι
γνωστές ΠΑΤΣΑΒΟΥΡΟΦΥΛΛΑΔΕΣ, να
γράψουν πάλι για ΓΑΛΑΖΙΑ ΦΟΥΣΚΑ.
Αλλά δέν το έκαναν , γιατί την άλλη
φορά που γράψανε τέτοιες ΜΑΛΑΚΙΕΣ,
τις βάλανε ΟΛΕΣ, ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΑ @@@@@@ ΣΤΟ ΚΩΛΟ ΤΟΥΣ !!!!!!!
Μόνο εδώ στο blog , κανά δύο πρά-
σινοι αμετανόητοι ζαλισμένοι ΜΑΛΑΚΕΣ , βγήκανε και με ρωτάγανε
που είχα πάει οταν έπεσε στις 4800
ΜΑΛΑΚΕΣ είχα βγεί στις 5300. Τώρα
είμαι ξανά μέσα, θα βγώ στις 5600.
Ρε ΠΑΣΟΚΟΙ , μην ακούτε τα λαμόγια
της Χαρ.Τρικούπη, είναι απατεώνες οι άνθρωποι. Και τι δε λέγανε οι
άνθρωποι, ειδικά αυτή η ανοργασμι-
κή η Βασούλα , για την ΕΘΝΙΚΗ, τον
Αλογοσκούφη και τον Αράπογλου, όταν
αγοράσανε την FINANCE BANK στη Τουρκία. Εθνική 9μηνο κέρδη 1.3 δις ευρω (+66%), η μετοχή σήμερα
στα 45.90. Κόντρα στις μαλακίες
που είχαν αναρτήσει εδώ κάτι
πράσινα μουνόπανα της ΠΑΣΚΕ ΕΘΝΙΚΗΣ
ότι η μετοχή σώνει και καλά ξεφτε-
λιστηκε.
Τι να θυμηθώ, τις μαλακίες του Βερελή, για την εξαγορά του ΓΕΡΜΑ-
ΝΟΥ απο την COSMOTE. Ρε ΜΑΛΑΚΕΣ
ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ειναι BRAND NAME απο τη
Κρήτη μέχρι τις ακτές της Πολωνίας.
Σας το έγραψα πολλές φορές, αλλά
εσείς εκεί στο ρόλο του ΜΑΚΑΚΑ του
ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ, το καλοκαίρι του 07,
το ΧΑΑ μοίρασε μέσα στην Ελλάδα
4.2 δις Ευρω ΜΕΡΙΣΜΑΤΑ . Μόνο
με αυτά, ο Μπούλης θα σας πηδάει για οσο καιρό γουστάρει.
Ο ΜΑΛΑΚΑΣ(που όμως τώρα πίνει πράσινο αίμα) που δεν πρόσεχε.
Ο Γιώργος έκανε την καλύτερη επιλογή. Έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι τους εντολοδόχους των εκδοτών. Η απόλυτη απαξίωση. Η απόλυτη ξεφτίλα για τον Μπένι και τα ρεύματά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο κάποια ζόμπι της ενημέρωσης, όπως το κάποτε αποκαλυτπικό και πλέον παπαρολογικό διαδικτυακό όχημα του Κουρή έμειναν για να αμολάνε χολή και να χτυπάνε κρίσεις υστερίας.
Καληνύχτα σε λοσους νόμιζαν ότι ο κόσμος χειραγωγείται έτσι απλά.
TA ΠΡΑΣΙΝΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ EINAI ΖΑΛΙΣΜΕΝΑ ΓIATI EXOYN ΠΑΘΕΙ KREUZFELD-JAKOB AΦΟΥ ΤΡΩΝΕ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΟΥΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΑΜΟΓΙΑ ΕΒΑΛΕ, ΑΥΛΙΚΟΥΣ, ΓΛΥΓΤΕΣ, ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΒΡΩΜΙΚΟ!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή8.28 ΕΙΣΑΙ ΨΕΥΤΗΣ, Ο ΓΑΠ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΟΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήO GAP μπορεί οι γύρω του 831 είναι λαμόγια και αυτοί που έβελε ΚΟΕΣ ακόμα μεγαλύτερα
ΑπάντησηΔιαγραφή8.55 ΕΙΣΑΙ ΨΕΥΤΗΣ, ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΙ, Ο ΓΑΠ, Ο ΣΗΜΙΤΗΣ, Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΟΛΟΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΜΟΓΙΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πούστρα!" "Ανώμαλη!" Οι λέξεις αυτές μας ανάβουν λαμπάκια συναγερμού. Μπορούμε να εξουδετερώσουμε το δηλητήριό τους; Η ανάκτηση των λέξεων που μας κακοποιούν είναι μια διαδικασία μιθριδατισμού ή μια δύσκολη μπουγάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς ανακτούμε τις λέξεις που μας κάνουν κακό;
Το να μας πει κάποιος «λούγκρα» ενοχλεί μόνο στο βαθμό που αφήνουμε αυτή τη λέξη στο δικό του λεξιλόγιο, με τους δικούς του κανόνες χρήσης. Πώς όμως να της δώσουμε πιο θετικό νόημα; Μήπως πρέπει να την καταργήσουμε τελείως; Δυστυχώς, δεν είναι στο χέρι μας να την εξαφανίσουμε. Μπορούμε όμως να επηρεάσουμε το περιεχόμενό της.
Αγγίξτε τη λέξη.................
Όσο περισσότερη βία έχουμε υποστεί, τόσο δυσκολότερο είναι να βάλουμε αυτή τη λέξη στο στόμα μας. Μόνοι σας, καλύτερα όμως στα πλαίσια μιας στηρικτικής σχέσης (φίλοι, ψυχοθεραπεία), αρθρώστε τη λέξη. Πιθανώς να λυθείτε σε κλάματα ή να εξοργιστείτε. Και τα δύο κάνουν καλό· είναι η αρχή της θεραπείας.
Δοκιμάστε τη λέξη
Από τη στιγμή που μπορείτε να λέτε τη λέξη «πούστης» χωρίς να σφίγγεστε πολύ, δοκιμάστε να πείτε μια φράση όπως «είμαι πούστης»,. Παρατηρήστε τις αντιδράσεις σας. Πονάει; Τι μνήμες φέρνει;
Φορέστε τη λέξη
Όταν μπορείτε να λέτε τέτοιες φράσεις στον εαυτό σας χωρίς (μεγάλο) πρόβλημα, δοκιμάστε να την πείτε και σε άλλους, αλλά μόνο σε ανθρώπους που εμπιστεύεστε. Πειραματιστείτε. Ίσως η πρώτη φορά να είναι δύσκολη. Ίσως να σοκαριστείτε και εσείς όσο και οι φίλοι σας. Ζητήστε τους να μην τη χρησιμοποιούν προς το παρόν οι ίδιοι προς εσάς ή μπροστά σας.
Υιοθετείστε τη λέξη
Βρείτε ποια λέξη απ' όλες σας ταιριάζει· δεν πονάνε όλες οι λέξεις το ίδιο. Π.χ. κάποιοι προτιμούν το «αδερφή» από το «πούστης» γιατί έχει κάτι το αδερφικό· αντίθετα, μερικοί απεχθάνονται το «αδερφή» γιατί είναι θηλυκό. Άλλους τους ενοχλεί το ιατρικό «ομοφυλόφιλος». Βρείτε με ποια αισθάνεστε εσείς πιο άνετα.
Δανείστε τη λέξη
Όταν πια νιώθετε ότι η αυτή η λέξη δεν σας πονάει, επιτρέψτε σε ανθρώπους που σας αγαπούν να σας την πουν. Πονάει ακόμα; Η απενοχοποίηση των λέξεων μπορεί να πάρει καιρό.
πάντα με εκτίμηση
babis
ΟΧΙ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΝΤΑΒΑΔΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΥΝΟΠΑΝΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΑΝΕ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΣΕΙΣ ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ?
ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ Ε?
ΣΑΣ ΞΕΧΕΙΛΩΣΕ ΤΗ ΣΟΥΦΡΑ ΠΑΛΙ Ο ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ!
ΟΥΣΤ ΚΟΥΡΗΔΕΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφή9.12 ΕΙΣΑΙ ΨΕΥΤΗΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΝΤΑΒΑΔΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΝΟΠΑΝΑ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΤΟ ΓΑΠ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοι και εξαιρετικοι μου φιλοι.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΠΟ ΤΙΣ 28/11 άρχισε ο τρίτος γύρος συνομιλιών (μάλλον μονολόγου) της κυβέρνησης με τα συνδικάτα. Θέμα; Το ασφαλιστικό. Η κυβέρνηση της ΝΔ αποδεικνύεται εντελώς άπειρη στη διαχείριση οποιουδήποτε θέματος. Ας πούμε, το σχέδιο που έθεσε σε εφαρμογή από τις αρχές του Νοέμβρη για να διασπάσει τις αντιδράσεις στην επίλυση του Ασφαλιστικού ήταν «σατανικό»: οι αλλαγές θα ξεκινούσαν από τους προνομιούχους, για να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον τους όταν εξεγερθούν, και να κερδίσει, έτσι (η ΝΔ) τις εντυπώσεις στις αλλαγές που θα επιχειρήσει. Η μέθοδος αυτή (του λεγόμενου «κοινωνικού αυτοματισμού» -που και το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε ουκ ολίγες φορές-, φαίνεται ότι καταλήγει σε μπούμερανγκ για την κυβέρνηση, μετά και την επιτυχημένη απεργία των δημοσιογράφων.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ κατάφερε η ΝΔ κι ο κ. Μαγγίνας προσωπικά είναι να αναγκάσει όλους τους θιγόμενους κλάδους (στο ασφαλιστικό) να συγκροτήσουν ευρύ αντικυβερνητικό μέτωπο με τεράστια επιρροή στην κοινωνία. Αλλά, ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση χειρίζεται το ασφαλιστικό ήδη βρίσκει το 69% του συνόλου (των ερωτηθέντων) και το 47% των ψηφοφόρων της ΝΔ να τον κρίνουν αρνητικά. Η προσπάθεια, ο καημός, και η αγωνία του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος είναι να κατευνάσει τους βουλευτές που έχουν διατυπώσει ανοιχτά τη διαφωνία τους με τα κυβερνητικά σχέδια στο ασφαλιστικό (Μανώλης κ.ά.). Είναι φανερό ότι αυτό που πρόκειται να συμβεί (παράταση του εργασιακού βίου στα 40 χρόνια εργασίας, ελάττωση σύνταξης κ.λπ.) δεν θα είναι ασφαλιστική μεταρύθμιση, αλλά ασφα-ληστρική επιδρομή με ψευδορρύθμιση υπέρ των ολίγων και «φίλων» της ΝΔ.
ΜΠΟΡΕΙ ο κ. Καραμανλής να δηλώνει «αποφασισμένος» να προχωρήσει στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, όμως κι ο λαός δείχνει αποφασισμένος να υπερασπισθεί ό, τι με κόπο και θυσίες κατόρθωσε να κατακτήσει. Ο κ. πρωθυπουργός ας δείξει αποφασιστικότητα στον τρόπο με τον οποίο θα «πείσει» όλους αυτούς που κλέβουν μη πληρώνοντας τις ασφαλιστικές τους εισφορές στα Ταμεία. Αλλά και διώχνοντας εκείνους που θεωρούν ότι τα ασφαλιστικά Ταμεία είναι «ευκαιριακά χρήματα» για τζόγο! Απ’ τους δικούς του «κουμπάρους» και φίλους ας ξεκινήσει...
Με εκτιμηση
babis
YG.Το υφος και το επιπεδο της γραφης μου ειναι γνωστο σε ολους εδω μεσα.Το φασιστοειδες που βρωμολογει μονιμα χρησιμοποιωντας την υπογραφη μου μεχει κανει να ξεκαρδιζομαι στα γελια...Τι αλλο να περιμενεις απο ενα υποστηρικτη του χονδρομπουλη του ανικανου και οχι μονο...
Αγαπητοί και εξαιρετικοί μου φίλοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι ακαρτέρει και ακαρτέρει τα τσιμπούκια τα πολλά,
καταπίνω και ρουφάω
όλων των ειδών καβλιά
Με εκτίμηση,
babis
(από την Διακύρηξη Αρχών μου)
"Πούστρα!" "Ανώμαλη!" Οι λέξεις αυτές μας ανάβουν λαμπάκια συναγερμού. Μπορούμε να εξουδετερώσουμε το δηλητήριό τους; Η ανάκτηση των λέξεων που μας κακοποιούν είναι μια διαδικασία μιθριδατισμού ή μια δύσκολη μπουγάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς ανακτούμε τις λέξεις που μας κάνουν κακό;
Το να μας πει κάποιος «λούγκρα» ενοχλεί μόνο στο βαθμό που αφήνουμε αυτή τη λέξη στο δικό του λεξιλόγιο, με τους δικούς του κανόνες χρήσης. Πώς όμως να της δώσουμε πιο θετικό νόημα; Μήπως πρέπει να την καταργήσουμε τελείως; Δυστυχώς, δεν είναι στο χέρι μας να την εξαφανίσουμε. Μπορούμε όμως να επηρεάσουμε το περιεχόμενό της.
Αγγίξτε τη λέξη.................
Όσο περισσότερη βία έχουμε υποστεί, τόσο δυσκολότερο είναι να βάλουμε αυτή τη λέξη στο στόμα μας. Μόνοι σας, καλύτερα όμως στα πλαίσια μιας στηρικτικής σχέσης (φίλοι, ψυχοθεραπεία), αρθρώστε τη λέξη. Πιθανώς να λυθείτε σε κλάματα ή να εξοργιστείτε. Και τα δύο κάνουν καλό· είναι η αρχή της θεραπείας.
Δοκιμάστε τη λέξη
Από τη στιγμή που μπορείτε να λέτε τη λέξη «πούστης» χωρίς να σφίγγεστε πολύ, δοκιμάστε να πείτε μια φράση όπως «είμαι πούστης»,. Παρατηρήστε τις αντιδράσεις σας. Πονάει; Τι μνήμες φέρνει;
Φορέστε τη λέξη
Όταν μπορείτε να λέτε τέτοιες φράσεις στον εαυτό σας χωρίς (μεγάλο) πρόβλημα, δοκιμάστε να την πείτε και σε άλλους, αλλά μόνο σε ανθρώπους που εμπιστεύεστε. Πειραματιστείτε. Ίσως η πρώτη φορά να είναι δύσκολη. Ίσως να σοκαριστείτε και εσείς όσο και οι φίλοι σας. Ζητήστε τους να μην τη χρησιμοποιούν προς το παρόν οι ίδιοι προς εσάς ή μπροστά σας.
Υιοθετείστε τη λέξη
Βρείτε ποια λέξη απ' όλες σας ταιριάζει· δεν πονάνε όλες οι λέξεις το ίδιο. Π.χ. κάποιοι προτιμούν το «αδερφή» από το «πούστης» γιατί έχει κάτι το αδερφικό· αντίθετα, μερικοί απεχθάνονται το «αδερφή» γιατί είναι θηλυκό. Άλλους τους ενοχλεί το ιατρικό «ομοφυλόφιλος». Βρείτε με ποια αισθάνεστε εσείς πιο άνετα.
Δανείστε τη λέξη
Όταν πια νιώθετε ότι η αυτή η λέξη δεν σας πονάει, επιτρέψτε σε ανθρώπους που σας αγαπούν να σας την πουν. Πονάει ακόμα; Η απενοχοποίηση των λέξεων μπορεί να πάρει καιρό.
πάντα με εκτίμηση
babis
Αγαπητοί και εξαιρετικοί μου φίλοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήστο ποστ του φίλου για το τροχαίο
έχω κι εγώ μία αξέχαστη εμπειρία να προσθέσω και να σας παρακαλέσω να με βοηθήσετε.
Με εκτίμηση,
babis
Αγαπητοι και εξαιρετικοι μου φιλοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά Ανδρέα
Η συζήτηση για τον Ανδρέα Παπανδρέου, για να παρατεθούν oι απόψεις για την ιδεολογικο-πολιτική διαδρομή του και να αποτιμηθεί η συμμετοχή του στην ελληνική (και όχι μόνο) πολιτική διαδικασία είναι συζήτηση που δεν έγινε ποτέ. Περιορίζονταν οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ σε επιλεκτικές θετικές ή αρνητικές αλλά πάντα επιμέρους προσεγγίσεις. Είναι τούτο, λοιπόν, μία εκκρεμότητα του πολιτικού κόσμου.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, πάντως, αποτέλεσε σχολή σκέψης για την ελληνική πολιτική. Καθώς, επίσης, κεντρική συνιστώσα ευρύτερων ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων της διεθνούς πολιτικής σκέψης και δράσης.
Από τον Ανδρέα μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα, την "αλφάβητο" της ελληνικής σοσιαλιστικής και πατριωτικής πολιτικής ιδέας. Εν συνεχεία, μάθαμε και από άλλους, άλλα. Μα να που τούτη η "αλφάβητος" αποτέλεσε θεμέλιο γνώσης και πολιτικής συγκρότησής μας.
Για τούτο το λόγο σήμερα, ανήμερα της εορτής του μπορούμε να πούμε "χρόνια πολλά, χρόνια πολλά να σε θυμόμαστε Ανδρέα". Όχι μόνο ως ανθρώπινη και πολιτική παρουσία αλλά και ως όραμα. Όραμα διαμόρφωσης και πραγμάτωσης ελληνικής πολιτικής πρότασης. Χωρίς διεθνοφοβία αλλά και χωρίς.... διεθνοδουλεία! Λίγο από τούτο το όραμα να διαφυλάξουμε "σε καλό θα μας βγει".
Ας ειναι ελαφρο το χωμα που σε σκεπαζει...
Παντα με εκτιμηση
babis
Αγαπητοί και εξαιρετικοί μου φίλοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι ακαρτέρει και ακαρτέρει τα τσιμπούκια τα πολλά,
καταπίνω και ρουφάω
όλων των ειδών καβλιά
Με εκτίμηση,
babis
(από την Διακύρηξη Αρχών μου)
Αγαπητοι και εξαιρετικοι μου φιλοι.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΠΟ ΤΙΣ 28/11 άρχισε ο τρίτος γύρος πίπας (μάλλον τσιμπουκομονολόγου) μου με με τα συνδικάτα. Θέμα; Το προφυλακτικό. Η πορεία μου μέχρι σήμερα αποδεικνύεται παντελώς έμπειρη στη διαχείριση του θέματος. Ας πούμε, το σχέδιο που έθεσα σε εφαρμογή από τις αρχές του Νοέμβρη για να διασπάσω τις αντιδράσεις εντός της πιποπιάτσας είναι «σατανικό»: οι πίπες θα ξεκινούσαν από τους προνομιούχους, για να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον τους όταν εξεγερθούν, και να κερδίσω έτσι τις εντυπώσεις στην αλλαγή φύλου που θα επιχειρήσω. Η μέθοδος αυτή (του λεγόμενου «κοινωνικού πεοθηλασμού» -που και το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί ουκ ολίγες φορές-, φαίνεται ότι καταλήγει σε μπούμερανγκ για μένα, μετά και την επιτυχημένη απεργία των εργατών στα εργοστάσια προφυλακτικών.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ κατάφερα προσωπικά είναι να αναγκάσω όλους τους θιγόμενους κλάδους (στο πεοθηλαστικό) να συγκροτήσουν ευρύ αντι-babis μέτωπο με τεράστια επιρροή στην κοινωνία. Αλλά, ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκα το πεοθηλαστικό ήδη βρίσκει το 69% του συνόλου (των ρουφηχθέντων) και το 47% των καταποσθέντων να με κρίνουν αρνητικά. Η προσπάθεια, ο καημός, και η αγωνία μου είναι να κατευνάσω τους πελάτες που έχουν διατυπώσει ανοιχτά τη διαφωνία τους με τα σχέδια στο πεοθηλαστικό (paola κ.ά.). Είναι φανερό ότι αυτό που πρόκειται να συμβεί (παράταση του πεζοδρομίου στα 40 χρόνια πίπας, ελάττωση προφυλάξεων κ.λπ.) δεν θα είναι πεοθηλαστική μεταρύθμιση, αλλά πεοθη-ληστρική επιδρομή με ψευδό-πιπα υπέρ των ολίγων και «φίλων» μου.
ΜΠΟΡΕΙ να δηλώνω «αποφασισμένος» να προχωρήσω στη μεταρρύθμιση του πεοθηλαστικού συστήματος, όμως και οι πελάτες μου δείχνουν αποφασισμένοι να υπερασπισθούν ό, τι με κόπο και θυσίες κατόρθωσαν να κατακτήσουν. Θα δείξω αποφασιστικότητα στον τρόπο με τον οποίο θα «ρουφήξω» όλους αυτούς που κλέβουν μη πληρώνοντας τις πεοθηλαστικές μου εισφορές στα Ταμεία. Αλλά και διώχνοντας εκείνους που θεωρούν ότι η πίπα είναι «ευκαιριακά χρήματα» για τζόγο! Απ’ τους σταθερούς μου «πελάτες» και φίλους θα ξεκινήσω...
Με εκτιμηση
babis
YG.Το υφος και το επιπεδο της πίπας μου ειναι γνωστο σε ολους εδω μεσα. Ο ανταγωνισμός που βρωμολογει μονιμα χρησιμοποιωντας την υπογραφη μου μεχει κανει να χάνω πελάτες...Τι αλλο να περιμενεις απο ενα γέρο πιπαδόρο σαν κι εμένα...
o xatzopoulos einai&vaftistiri tou Gap
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοι και εξαιρετικοι μου φιλοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΦάε Σκατά Ανδρέα
Η συζήτηση για τον Ανδρέα Παπανδρέου, για να παρατεθούν oι απόψεις για την προδοτική-σοσιαληστιρκή διαδρομή του και να αποτιμηθεί η συμμετοχή του στο ξεπούλημα (και όχι μόνο) είναι συζήτηση που δεν έγινε ποτέ. Περιορίζονταν οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ σε παπαριές μαρίτσα μου και πάντα επιμέρους προσεγγίσεις. Είναι τούτο, λοιπόν, μία εκκρεμότητα του πολιτικού κόσμου.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, πάντως, αποτέλεσε σχολή σκέψης για την ελληνική πολιτική. Καθώς, επίσης, κεντρική συνιστώσα ευρύτερων παπαρολογιών, συνθηματολογιών, ιδεολογικών και πρακτικών κλοπής στη διεθνή πολιτική σκηνή.
Από τον Ανδρέα μάθαμε τις πρώτες μας κλοπές, την "αλφάβητο" της ελληνικής σοσιαληστρικής και αρπαχτικής ιδέας. Εν συνεχεία, μάθαμε και από άλλους, άλλα. Μα να που τούτη η "αλφάβητος" αποτέλεσε θεμέλιο πλουτισμού και πολιτικής συγκρότησής μας.
Για τούτο το λόγο σήμερα, ανήμερα της εορτής του μπορούμε να πούμε "σκατά πολλά, σκατά πολλά σου ρίχνουμε Ανδρέα". Όχι μόνο ως ληστρική και προδοτική παρουσία αλλά και ως πράξη. Πράξη κλοπής και πραγμάτωσης ξεσκίσματος του ελληνικής λαού και κράτους. Χωρίς φοβία αλλά και χωρίς.... αιδώ! Λίγη από τούτη την περιουσία να διαφυλάξουμε "σε καλό θα μας βγει".
Σκατά στον τάφο σου...
Παντα με εκτιμηση
babis
Αγαπητοί και εξαιρετικοί μου φίλοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να σας δείξω πόσο σας φροντίζω σας δίνω μερικές συμβουλές για την τέχνη μου.....
Θεωρώντας μεγάλη την πρόσφορά μου στον ανδρικό πληθυσμό σκέφτηκα να σας προσφέρω κι εγώ τις γνώσεις μου για τον στοματικό έρωτα!
Οδηγίες λοιπόν για πίπα ή τσιμπούκι ή πεολειχία.
Το πρώτο ζήτημα που πρέπει να διευκρινιστεί είναι η καθαριότητα του πέους. Ασφαλώς και αυτό λειτουργεί πολλές φορές ως ανασταλτικός παράγοντας.
Λειτουργεί όμως και ως δικαιολογία για να αποφύγει κάποιος το στοματικό σεξ. Η αλήθεια είναι ότι τα ανδρικά γεννητικά όργανα μια και είναι εξωτερικά είναι πολύ πιο καθαρά από το αιδοίο. Αρκεί βέβαια ο σύντροφός σας να μην είναι κανένας «μπίχλας» και έχει πάρει διαζύγιο με το σαπούνι. Οπότε η πίπα απαιτεί και την ανάλογη καθαριότητα.
Προτιμήστε ο σύντροφός σας να είναι ξαπλωμένος ανάσκελα. Η καλύτερη στάση από άποψη ευκολίας και λιγότερων προβλημάτων είναι να πλησιάσετε το πέος από κάτω, δηλαδή να είστε ανάμεσα στα πόδια του και να πάρετε το πέος του στο στόμα σας χωρίς να το τραβάτε προς τα κάτω, δεν πρέπει να το ζορίζετε, να πηγαίνετε όπως πάει η γραμμή του. Πάρτε αρχικά το πέος στο χέρι σας. Αγκαλιάστε το απαλά με τα δάχτυλά σας. Με ήρεμες κινήσεις μπορείτε να παίξετε το πέος ενώ τραβάτε απαλά το πετσάκι ώστε να φανεί όλη η βάλανος (το πάνω μέρος του πέους ή αλλιώς το «αγύριστο κεφάλι). Η εξωτερική περίμετρος της βαλάνου είναι η κορόνα. Αυτή χωρίζει τη βάλανο από το υπόλοιπο σώμα του πέους. Αν ακολουθήσετε την κορόνα, στο κάτω μέρος της, θα βρείτε ένα σύνδεσμο που ενώνει τη βάλανο με το υπόλοιπο σώμα του πέους. Αυτός ο σύνδεσμος θα ενώνει τη βάλανο με το πετσάκι και είναι καθοριστικής σημασίας για τον ερεθισμό του συντρόφου σας. Πιο κάτω από τη βάλανο όπως είπαμε είναι το κυρίως σώμα του πέους. Το μέρος αυτό δεν έχει πολλές νευρικές απολήξεις και ως συνέπεια δεν παρέχει ιδιαίτερα ικανοποιητικό ερεθισμό. Επομένως το ουσιαστικό παιχνίδι παίζεται με τη βάλανο του πέους και όχι με το υπόλοιπο σώμα.
Ο πρώτος τρόπος πίπας είναι με το μεγαλύτερο μέρος του πέους στο στόμα σας. Είναι λάθος να καταναλώνετε ενέργεια ρουφώντας ολόκληρο το πέος! Σε περίπτωση όμως που θέλετε να κάνετε κάτι τέτοιο φροντίστε ο ουρανίσκος από το στόμα σας να παίζει με τη βάλανο του πέος ώστε να μεγαλώνει ο ερεθισμός. Ο ρυθμός σας δεν πρέπει να είναι γρήγορος. Αρχικά τουλάχιστον προτιμήστε αργό ρυθμό και ανάλογα με τους αναστεναγμούς του συντρόφους σας μπορείτε να επιταχύνετε.
Ο δεύτερος τρόπος πίπας (για καλύτερα αποτελέσματα) είναι η πίπα με τη χρήση χεριών. Με το δείκτη και τον αντίχειράς σας τραβάτε κάτω το πετσάκι του πέος και καθώς το χέρι σας πηγαίνει στη βάση του πέους η βάλανος είναι διαρκώς ακάλυπτη και ακινητοποιημένη. Εκεί αρχίζετε να κάνετε παιχνίδι με τη γλώσσας και στη συνέχεια ρουφώντας μόνο τη βάλανο. Όσο ο ερεθισμός του συντρόφους σας αυξάνει τόσο περισσότερο τραβάτε το πέος με το χέρι σας προς τα κάτω. Μέχρι να ολοκληρώσει ο σύντροφός σας.
Εξυπακούεται ότι προσέχετε τα δόντια σας διότι άλλο πεολειχία και άλλο δάγκωμα.
Ένας ακόμη τρόπος (και πολύ καλός) είναι ο εγκλωβισμός του πέους και κυρίως τη βάλανο του πέους ανάμεσα στην κλειστή οδοντοστοιχία με τα πλευρικά ούλα και στο μάγουλο. Είναι λίγο ζόρικος τρόπος αλλά ο ερεθισμός που προσφέρει είναι μέγιστος. Αρκούν μερικές κινήσεις του κεφαλιού του συντρόφου μας πάνω κάτω και το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο. Απαιτεί βέβαια εξάσκηση και δεν πετυχαίνει με τη πρώτη.
Βέβαια οι τρόποι μπορούν να εναλλάσσονται ανάλογα με το πόσο ερεθίζεται ο σύντροφός σας. Κάτι που αγνοούν πολλοί είναι οι όρχεις ή αλλιώς τα αρχίδια ή μπαλάκια. Τα αγνοούν πιστεύοντας ότι δεν αποτελούν πηγή ερωτισμού και ερεθισμού. Λάθος μεγάλο. Θα έλεγα ότι η καλή η πίπα ξεκινά με γλείψιμο των όρχεων.
Το άλλο ζήτημα είναι τι κάνουμε όταν ο σύντροφός μας εκσπερματώσει στο στόμα μας?
Αυτό πραγματικά αποτελεί ένα καυτό ερώτημα. Καταρχήν δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σκοπός της πίπας είναι η ικανοποίηση του συντρόφου μας. Οπότε η εκσπερμάτωση σημαίνει (τις περισσότερες φορές) και την ικανοποίησή του.
Που πάει όμως το σπέρμα? Το φτύνουμε διακριτικά ή το καταπίνουμε? Βέβαια υπάρχει η κλασική ανδρική ρήση ότι «η καλή η πίπα καταλήγει στο στομάχι» αλλά αυτό είναι ζήτημα που καλύτερα να το κουβεντιάσετε με το σύντροφό σας. Η γεύση από το σπέρμα μη σας τρομάζει. Είναι κάτι ανάλογο με τη γεύση από το αιδοίο και έχει άμεση σχέση με τη διατροφή του συντρόφου σας.
Βέβαια κάποιοι «πολύ άντρες» που την ώρα τις εκσπερμάτωσης προσπαθούν με τη βία και την πίεση του κεφαλιού του ερωτικού συντρόφου τους προσπαθούν να τον κάνουν να τα πιει είναι για φτύσιμο… Στο σεξ δεν υπάρχει καταναγκασμός! Αυτό πρέπει να είναι αρχή!
Και οπωσδήποτε μετά το τέλος της πίπας φιλήστε το σύντροφό σας διότι όπως λέει ο babis “Τέλος να διευκρινίσω ότι μετά o σύντροφος θα σας φιλήσει, είναι ένδειξη ότι δεν σιχαίνεται το σώμα τους και σας λέει έτσι «ευχαριστώ ζουζούνι μου». Το ίδιο περιμένει από σας όταν βρίσκεστε στην ανάλογη θέση…”
Πάντα με εκτίμηση
babis
Αγαπητοί και εξαιρετικοί μου φίλοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι ακαρτέρει και ακαρτέρει τα τσιμπούκια τα πολλά,
καταπίνω και ρουφάω
όλων των ειδών καβλιά
Με εκτίμηση,
babis
(από την Διακύρηξη Αρχών μου)
10:30 μμ
ΑπάντησηΔιαγραφή==
Τελικα μηπως ειναι καιρος να κανεις καμμια αλλη δουλεια??
Ρωταω σαν φιλος.
Εισαι αχρηστος ,εκνευριστικος,σπαστικος ενας μαλακας και μισος..
Αει στο διαολο επιτελους μο ναντερο!!!!
Ρε αει στο διαολο επιτελους βλημα!!!
Ρε αει στο διαολο επιτελους σιχαμερο,αφισκιο ψοφιμι!!!
Ρε αει στο διαολο επιτελους ανωμαλο,μισοκαταστραμενο ..εγκεφαλο!!
Φιλε χρειαζεσαι γιατρο.
Φιλικα σου το λεω.
τζων
Αγαπητέ και εξαιρετικέ μου φίλε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι άρρωστος πολύ και μ' αρέσει το καβλί, να έρθω να με "γιατρέψεις"?
Με εκτίμηση,
babis
10:52 μμ
ΑπάντησηΔιαγραφή==
Εγω δεν νομιζω οτι εισαι ο babis.
Αλλα σιγουρα μπορω να σου παρασχω "οριστικη λυση"..
Θα σε κοψω με το πριονι.
Το λαρυγγι πρωτα και μετα τα υπολοιπα...
Να μην..πονεσεις,γλυκα!
Εδω ειμαστε ..δωσε τα σχετικα.
Να μην χαθουμε ..κιολας!
τζων
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ, ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1999, ΟΙ ΣΗΜΙΤΗΣ, ΠΑΓΚΑΛΟΣ, ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ "ΕΔΩΣΑΝ" ΤΟΝ ΟΤΣΑΛΑΝ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρης Μουσιώνης: Κολλητός του Κάρατζιτς (του σερβοβόσνιου παληκαρά εγκληματία πολέμου).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚίτσος
Μαλακα Κ.Κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεστο στο αφεντικο σου τον χοντρο,οτι οι εκλογες για αρχηγια τελειωσαν και αυτος εχασε.
Επι τελους ας τον ξυπνησει καποιος να του το πει,
Εσυ εισαι μεγαλος μαλακας και συνεπως αποκλειεσαι απο το καθηκον.
Οσο για το ποιος σου δινει χωρο εδω για να γραφεις...Ρωτα τους αλλους μαλακες του μπλογκ που η αντιπασοκικη τους μανια εχει ξεπερασει καθε οριο.
Μια η απαντηση.Πιαστειτε αλα μπρατσετα και αντε γαμηθειτε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφή8.28 ΕΙΣΑΙ ΨΕΥΤΗΣ, Ο ΓΑΠ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΟΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΣ
8:31 μμ
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
O GAP μπορεί οι γύρω του 831 είναι λαμόγια και αυτοί που έβελε ΚΟΕΣ ακόμα μεγαλύτερα
8:55 μμ
Ρε παιδιά, επειδή είναι μαλάκας ο άνθρωπος μην πάτε όλοι κι όλοι να τον βγάλετε και καθαρό και ηθικό. Δεν είναι μόνο οι ξύπνιοι βρώμικοι και ανήθικοι, όπως υπήρξε ο πατέρας του (ωραίος και ο babis 10:28 μμ). Αγνοείτε ότι ο Ζαφειρόπουλος παραιτήθηκε από υφυπουργός εξωτερικών (με υπεξ ΓΑΠ) εξαιτίας οικονομικών σκανδάλων με τα αμύθητα μυστικά κονδύλια του υπουργείου; Αγνοείτε ότι ο ΓΑΠ έδινε χρήματα "σε ένα ίδρυμα και σε μια άλλη οργάνωση, στη μία από τις οποίες είναι η μάνα του και στην άλλη η αδελφή του;" (βλ. Συνέντευξη Τύπου κυβερν. εκπρ. 22-1-01). Αγνοείτε ότι τσέπωναν απροσδιόριστο ύψος δημοσίου χρήματος μέλη της οικογένειάς του σαν δήθεν σύμβουλοι υπουργείων, οργανισμών κ.λπ. και πώς αμείφθηκαν από τον ΓΑΠ οι προσλαβόντες αυτούς τους συμβούλους;
Όλα αυτά και άλλα που προφανώς αγνοώ και ο ίδιος (δεν είμαι δημοσιογράφος - θηρευτής σκανδάλων) γιατί είναι θαμμένα; Γιατί η γενική μούγκα; Ο ΓΑΠ δεν ήταν από τους κορυφαίους υπουργούς στην περίοδο των προδοσιών και των σκανδάλων του χρηματιστηρίου κ.λπ.; Πώς τώρα μας προέκυψε να είναι ο αμόλυντος που θέλει να καθάρει το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν τον αφήνουν τα «βαρύδια»;
Είναι σαφές πως το μεγάλο βαρύδι, που δεν επιτρέπει στο ΠΑΣΟΚ την ανάκαμψη, είναι ο ίδιος ο ΓΑΠ. Και για τα σκάνδαλά του κυρίως όμως εξαιτίας της βλακείας του. Και όσοι θέλομε τη σμίκρυνση του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή και ο γράφων, χειροκροτούμε τον αρχηγό και τους μαλάκες που τον ψήφισαν και επιμένουν να τον στηρίζουν. Έτσι μπράβο, παιδιά. Καλή δύναμη.
Καλά, γι' αυτόν τον απαράδεκτο Καχριμάκη, μόνο οτι ανήκει στην ομάδα Παπουτσή, γράφεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΙΔΟΥ πόσες συνολικά προσλήψεις μελών της οικογένειας του ίδιου της συζύγου του και φιλικών του προσώπων , (τουλάχιστον αυτές που ξέρω εγώ γιατί η ΓΣΕΕ απασχολεί συνολικά πάνω από 200 άτομα !!) έχει κάνει ο κ. Χρήστος Πολυζωγόπουλος στη ΓΣΕΕ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αδερφή της Γυναίκας του από το Εργατικό Κέντρο Αθήνας την μετέφερε στην ΓΣΕΕ και την έβαλε στο ταμείο της οργάνωσης!
Μετά η αδερφή της Γυναίκας του έφερε την Ξαδέρφη της …και μια ακόμα συγγενή της γυναίκας του σε παράρτημα της ΓΣΕΕ ( ΙNE ΓΣΕΕ)
Δυο ανίψια του στο ΚΕΠΕΑ !
Την Τότε αρραβωνιαστικιά ( μιλάω για την εποχή που εργαζόμουν ακόμα) του γιου του !
Το 2002 την κόρη αδελφικού του φίλου, όπως την παρουσίασε, και επιχείρησε να την παρεμβάλει στο Γραφείο Τύπου της ΓΣΕΕ ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων … και της ανέθεσε την Ιστοσελίδα της ΓΣΕΕ την οποία εγώ είχα πρωτοστατήσει να δημιουργηθεί από το 1998 με αποτέλεσμα να είναι από τους πρώτους κοινωνικούς φορείς που είχε παρουσία στο διαδίκτυο . Και ενώ η ιστοσελίδα ήταν κατασκευασμένη από την πλέον έμπειρη τότε εταιρία την ΟΤΕΝΕΤ ανατέθηκε σε κάποιο ιδιώτη δεν ξέρω με ποιες διαδικασίες και με την συνεργασία της φιλικής αυτής πρόσληψης …και βέβαια παρουσιάζει αυτά τα αισθητικά και λειτουργικά χάλια…( κατά την άποψη μου )
Το 2004 εμφανίζεται από το πουθενά μια δεύτερη πρόσληψη επίσης κάποιας συνεργάτιδας του από το ΙΝΕ ΓΣΕΕ και παρουσιάζεται ως δήθεν δημοσιογράφος …μου αφαιρείται το γραφείο που είχα δίπλα στον Γραμματέα τύπου για να εγκατασταθεί η εν λόγω συνεργάτιδα …
Τόσο η πρόσληψη της κόρης του αδελφικού του φίλου , όπως έλεγε , όσο και η συνεργάτιδα από το πουθενά «συνοδεύουν» κάποιους διοικούντες στην ΔΕΘ 2002 και 2003 , 2004…(μετά έχασα επεισόδια… ) ως γραφείο τύπου της ΓΣΕΕ…δημόσιες σχέσεις … ( ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΑΛΩ ΔΩΣΤΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΩΡΙΑΚΕΣ ΑΜΟΙΒΕΣ )
Βέβαια να σημειώσω ότι δεν έχω τίποτα με τους παραπάνω καλά έκαναν και βρήκαν δουλειά αλλά όχι σε βάρος της δικής μου … και εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων , συμβασιούχων … και όχι με την λάσπη όπως αυτή που εκτοξεύθηκε στην εκδίκαση της εργατικής μου αγωγής …
Εννοείτε ότι εγώ δούλευα από το 1986 στη ΓΣΕΕ …και οι οικογένεια με βρήκε εκεί εργαζόμενο…και δεν έχω αντίρρηση να δοθεί δημόσια τόσο η μισθοδοσία μου τα επιδόματα που έπαιρνα εγώ από την ΓΣΕΕ και τα επιδόματα και οι μισθοί που παίρνει η οικογένεια…ποιες ώρες πηγαίνει… τι σχέση έχει με άλλες εταιρίες ή πρόσωπα που κάνουν business με την ΓΣΕΕ …κλπ
Ακόμα είναι αυτονόητο ότι κάθε απάντηση δημοσιεύεται αυτούσια στο blog …γιατί εγώ δεν κρύβω τίποτα… Και ενώ εγώ με 18 χρόνια εργασίας απολύθηκα παράνομα και καταχρηστικά …ΚΑΙ ΧΩΡΊΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ …
ΤΟ 1993 ο ΤΟΤΕ Πρόεδρος ΤΗΣ ΓΣΕΕ Χρ Πρωτόπαπας προσλαμβάνει μια υπάλληλο ως γραμματέα του και μάλιστα αυτή φέρεται συγγενείς άλλου κορυφαίου προσώπου του ΠΑΣΟΚ και υπουργού μετά …την εκλογή του ως ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟ ΑΥΤΗ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΊΟ ΤΟΥ…ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΧΑΜΕΝΗ …ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΣΕΕ. Το 2004 και λίγους Μήνες πριν απολύσουν εμένα με τον τρόπο που ανέφερα εμφανίζεται στην ΓΣΕΕ …και παίρνει πάλι την θέση της γραμματέας …εμφανίζοντας ότι είχε πάρει άδεια άνευ αποδοχών από την ΓΣΕΕ …για 10 ολόκληρα χρόνια ( ΕΙΧΕ ΚΑΒΑΤΖΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ) ΜΕ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ 10 ΕΤΩΝ …
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ …
ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΙ ΝΟΜΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΤΗΣ ΓΣΕΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΔΕΙΑ ΑΝΕΥ ΑΠΟΔΟΧΩΝ ΓΙΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΥ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΕΙ ΕΞΩ Η ΑΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ…
Πιστεύω το ίδιο αλαζονικά …με τον ίδιο εργοδοτικό τσαμπουκά να τους έχω απέναντι μου και στο εφετείο … ΚΑΙ οι κορυφαίοι εργατολόγοι να έχουν και νέες νομικές φαρέτρες … «ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ…»
Και βέβαια μην ξεχνούν ΚΑΙ τα 100.000 ΕΥΡΩ ΤΟΣΟ ΚΟΣΤΟΛΟΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ …αν θέλουν ας το κάνουν σε δολάρια το ευρώ είναι ακριβό νόμισμα…
http://apasxolisi.wordpress.com/
Σας είχα προειδοποιήσει από ότι κυκλοφορεί τελευταία το χειρότερο είναι ο Μ. Ανδρουλάκης, Π. Τσίμας και ο !δικός σας! Άγιος-Δημήτριος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλέον θέλει η π- - - - να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει.
Έχουν συντονιστεί στα πάντα σε στόχους και ορολογία.
Τώρα θέλουνε να συντονίσουν, οι αφελείς, Γιώργο και Αλέκο σε ένα κοινό μέτωπο με κοινή ατζέντα εναντίον των μεταρρυθμίσεων που με αγωνία προσπαθεί να φέρει στο τόπο η Κυβέρνηση.
Γράφει ο Παυλάκης:
!Χωρίς αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο μέλλον μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται. Αυτό όμως ξεπερνά (και ανατρέπει) τη ζωτική ατζέντα της νεοδεξιάς. Είναι έργο για άλλους...!
Αποσκοπούν οι πονηρούληδες να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου στη κυβέρνηση για να αλώσουν και πάλι το μεσαίο χώρο, βλέποντας ότι έχουν χάσει για πάντα τους μη-προνομιούχους.
Κουφαλίτσες σας πήραμε χαμπάρι…
Ο Μουσιώνης ήταν υποστηρικτής του Μιλόσεβιτς δυστυχώς, δυστυχέστατα, στην περίοδο της μαζικής ελληνικής τύφλωσης μπροστά στα εγκλήματα πολέμου των Σέρβων στη Βοσνία. Στο Κοσσυφοπέδιο είχε ήδη αποστασιοποιηθεί. ΔΕΝ υποστήριξε, νομίζω, ποτέ τον ΑΜΕΣΑ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ Κάρατζιτς, τουλάχιστον όπως το έκανε ξεδιάντροπα ο Λυκουρέζος. Στο βιβλίο του Τάκη Μίχα "Ανίερη Συμμαχία" δηλώνει περίπου μετανιωμένος στον συγγραφέα...
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΚΑ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
ΜΥΘΟΣ 1ος
"Η ονομασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο"
Στην πραγματικότητα η επίμαχη ονομασία χρησιμοποιείται ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι., όταν πρώτη φορά ετέθη δημόσια το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγμή που διαπραγματεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική, βουλγαρική ή σερβική εθνική ιδέα.
Τυπικό δείγμα, το κήρυγμα του (πρώην κομιτατζή και εν συνεχεία μακεδονομάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242). Καθώς η παραπάνω ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί «μακεδονικά», οι κατά Κώτταν «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνταν -προφανώς- «Μακεντόντσι».
Δεν πρόκειται για τη μοναδική καταγραφή του είδους. Κατά την είσοδό τους στις ΗΠΑ, την πρώτη δεκαετία του 20ού αι., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες απαντούν στο ερώτημα ποια είναι η «φυλή» ή ο «λαός» τους με τη λέξη «Μακεδόνας». Οι σχετικές καταχωρήσεις είναι ηλεκτρονικά προσπελάσιμες, στην πρωτότυπη μορφή τους, στην ιστοσελίδα του Ελις Αϊλαντ.
Ενδιαφέρουσα είναι η προβολή αυτού του αυτοπροσδιορισμού από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής, που από τη «μακεδονικότητα» των σλαβοφώνων έσπευδε να συναγάγει την «ελληνικότητά» τους. «Και αυταί αι παραδόσεις των βουλγαροφώνων Ελλήνων εισίν ελληνικαί, ως και το παρ' αυτοίς αίσθημα της εθνότητος, διότι αυτοί εαυτούς Μακεδόνας ονομάζουσιν, ουδέποτε δε χρώνται τη λέξει Βούλγαρος» διαβάζουμε, π.χ. στον εθνογραφικό χάρτη του Στάνφορντ (1877), που είχε συνταχθεί από τον έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Γεννάδιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Δημήτριος Φιλιππίδης τονίζει κι αυτός ότι «οι χριστιανοί κάτοικοι, άνευ διακρίσεως οι τε Ελληνες και οι σχισματικοί, ονομάζουσιν εαυτούς υπό το γενικόν όνομα "Μακεδόνας"» («Η Μακεδονία», Εν Αθήναις 1906, σ. 30).
Το 1905, τέλος, ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού μηχανισμού λοχαγός Πάτροκλος Κοντογιάννης, εισηγείται υπηρεσιακά την ενιαία χρήση του όρου «Μακεδόνες» για τους σλαβόφωνους χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής, αναφερόμενος σε «Μακεδόνας ελληνίζοντας» και «Μακεδόνας βουλγαρίζοντας» και υποστηρίζοντας ότι «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» (βλ. «Ιός» 5.6.05).
Η τάση διακριτού αυτοπροσδιορισμού ενισχύθηκε προοδευτικά ως απάντηση στις αιματηρές προσηλυτιστικές εκστρατείες Βουλγάρων, Ελλήνων και Σέρβων. Η πρώτη πανηγυρική διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου, σλαβικού «μακεδονικού έθνους» γίνεται το 1903 από τον (γεννημένο στην Πέλλα των Γιαννιτσών) Κάρστε Μισίρκωφ. Για τις αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις στη βάση των τοπικών κοινωνιών, αποκαλυπτική είναι η διαπίστωση του Στράτη Μυριβήλη το 1917: «Αυτοί εδώ οι χωριάτες», γράφει για τους οικοδεσπότες του στη Βελούσινα, «δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"» («Η ζωή εν τάφω», 1η έκδοση [1924], επανέκδ. Αθήνα 1991, σ. 104-5).
Ολα αυτά, μερικές δεκαετίες τουλάχιστον πριν ο Τίτο κάνει τη δημόσια εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Βαλκανίων.
ΜΥΘΟΣ 2ος
"Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας."
Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών».
Ο Παπαρρηγόπουλος αρνήθηκε να δεχτεί τις σχετικές εισηγήσεις, τονίζοντας πως «επ' ουδεμιάς ιστορικής βάσεως δυνάμεθα να στηρίξωμεν νέαν της Μακεδονίας οριοθέτησιν» και προειδοποιώντας ότι «ουδείς ήθελε αποδεχθή» διεθνώς τον «νέον γεωγραφικόν όρον» που κατασκεύασε η ελληνική πολιτική ηγεσία για τις βορειότερες μακεδονικές περιοχές. Παρ' όλο που τότε δεν ακούστηκε, η Ιστορία έμελλε να τον δικαιώσει: η μετονομασία της Βόρειας Μακεδονίας σε «Δαρδανία» παρέμεινε ένα σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς οποιοδήποτε αντίκρισμα στη διεθνή επιστημονική και διπλωματική σκηνή -ούτε καν καθολική αποδοχή από τους εν Ελλάδι μακεδονολογούντες.
ΜΥΘΟΣ 3ος
»Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα».»
Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της.
Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής.
Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (Παπαθεμελής), είναι παραπάνω από προφανής.
ΜΥΘΟΣ 4ος
"Ονομασία των βορείων γειτόνων μας ως «Μακεδονία» συνεπάγεται αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας. "
Στην πραγματικότητα, οι παλιότερες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας ουδέποτε στηρίχτηκαν σε «ονοματολογικές» παρανοήσεις. Κεντρικό επιχείρημα της Βουλγαρίας και της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας (πριν από το 1950) ήταν η συνεχιζόμενη παρουσία μιας συμπαγούς σλαβόγλωσσης μειονότητας σε περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας ή τα «ιστορικά δίκαια» που (υποτίθεται ότι) συνεπαγόταν η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας.
Ακόμη κι αν η ΠΓΔΜ μετονομαζόταν «Δαρδανία», αυτό δεν θα εξαφάνιζε τις αναφορές των εκεί εθνικιστών σε «αλύτρωτους Δαρδανούς» της Β. Ελλάδας. Στη δε χώρα μας, θα γινόμασταν απλώς μάρτυρες της μετάλλαξης των «σλαβόφωνων Ελλήνων» σε «δαρδανόφωνους».
Της μόδας μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε επίσης η «γεωπολιτική» επιχειρηματολογία («δικαίωμα» των εθνών να «αναζητήσουν» καλλιεργήσιμα εδάφη, θαλάσσιες οδούς κ.λπ.). Παρόμοια επιχειρήματα πρόβαλε τότε κι η επίσημη Αθήνα, ζητώντας επέκταση των ελληνικών συνόρων προς βορρά. Σήμερα, τέτοιοι ισχυρισμοί θεωρούνται από το Διεθνές Δίκαιο απαράδεκτοι, ενώ η ύπαρξη και προστασία των κατά τόπους μειονοτήτων έχει πλήρως αποσυνδεθεί από εδαφικές «διευθετήσεις».
ΜΥΘΟΣ 5ος
"Η (φαντασιακή) σχέση των Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι μια ιστορική πλαστογραφία που χαλκεύθηκε από τα Σκόπια στα μεταπολεμικά χρόνια."
Στην πραγματικότητα, η υποτιθέμενη καταγωγή των σλαβόφωνων από τους αρχαίους Μακεδόνες υπήρξε αγαπημένο θέμα της ελληνικής προπαγάνδας, ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι.
Το πιστοποιούν σλαβόγλωσσα έντυπα που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στον τοπικό πληθυσμό, όπως η «Διακήρυξη του Ελληνομακεδονικού Συλλόγου της Αθήνας για τους αδελφούς μας Μακεδόνες» (1905) ή οι υποτιθέμενες «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου» (1907). Ανάλογες θεωρίες συναντάμε και σε προφορικά κηρύγματα προς τους σλαβόφωνους χωρικούς (Στ. Ράπτης «Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος», Εν Αθήναις 1910, σ. 168). Πασίγνωστη είναι τέλος η αναγόρευση της σλαβομακεδονικής σε μετεξέλιξη της «ομηρικής» γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων από λογίους της εποχής (Τσιούλκας, Μπουκουβάλας κ.ά.), τα πονήματα των οποίων βρίσκουν μέχρι σήμερα ανταπόκριση σε ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους.
Εξίσου παλιά είναι η οικειοποίηση αυτής της «ιστορικής» επιχειρηματολογίας από τους ίδιους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες -είτε αυτοί συντάσσονταν με τον ελληνικό εθνικισμό είτε όχι. Προξενική έκθεση του 1871 καταγράφει το στολισμό του «σλαβοβουλγαρικού» βιβλιοπωλείου των Βιτωλίων με την εικόνα του Μεγαλέξανδρου, ενώ το 1902 κομιτατζήδες κηρύσσουν πως «θέλουν να αναζωώσουν τον Μέγαν Αλέξανδρον» και το κράτος του. Την ίδια χρονιά, σλαβόφωνος πράκτορας του ελληνικού μηχανισμού καυτηριάζει δημόσια τους συμπατριώτες του που «πλανώνται πλάνην μεγάλην φρονούντες ότι είνε δυνατόν να είνε απόγονοι συγχρόνως τε του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Κρούμου» (Γ. Π. Κώνστας, «Ενέργειαι και δολοφονικά όργια του βουλγαρικού κομιτάτου», Εν Αθήναις 1902, σ. ιθ').
Παρά την οφθαλμοφανή αυθαιρεσία του, το όλο «γενεαλογικό» σχήμα έχει συνεπώς τη δική του προϊστορία. Στο κάτω κάτω, τι φταίνε αυτοί αν πήραν τοις μετρητοίς όσα τους κανοναρχούσαν οι «δικοί μας» φωστήρες;
Διαφορετικής τάξης ζήτημα αποτέλεσε η υιοθεσία του «Ηλιου της Βεργίνας» ως εθνικού εμβλήματος της ΠΓΔΜ το 1992. Ευθύς εξαρχής ήταν προφανές πως επρόκειτο για (εσπευσμένη) κατασκευή ενός διαπραγματευτικού χαρτιού προς ανταλλαγή, ενόψει μελλοντικού διακανονισμού. Το αποδεικνύει όχι μόνο η άνετη απεμπόλησή του το 1995, αλλά και η προνοητικότητα της ηγεσίας των Σκοπίων να απεικονίσει έναν διαφορετικό «ήλιο» στα κέρματα που έκοψε το 1993.
ΜΥΘΟΣ 6ος
"Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων. "
Στην πραγματικότητα, όπως εξηγεί σε απολογιστικό του κείμενο ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού (κι εμπειρογνώμονας του ΥΠΕΞ επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες), Ευάγγελος Κωφός, «για τη διπλωματική μας Υπηρεσία, το θεωρούμενο από πολλούς ως "ανύπαρκτο θέμα" ήταν ένα πολύ υπαρκτό και ακανθώδες πρόβλημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το 50% των εισερχομένων ημερησίως εγγράφων στο αρμόδιο Βαλκανικό Τμήμα του Υπουργείου αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στο Μακεδονικό».
Η σχετική παρανόηση οφείλεται στην επιλογή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να θεωρεί το θέμα επισήμως «ανύπαρκτο», επιβάλλοντας αυτή τη γραμμή στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ο Κων/νος Καραμανλής (ο παλιότερος) δεν είχε π.χ. κανένα πρόβλημα να εξηγήσει το 1980 στο γιουγκοσλάβο ομόλογό του, Μιγιάτοβιτς, πώς υποχρέωσε τον ελληνικό τύπο ν' αποσιωπήσει την απάντηση του γιουγκοσλαβικού ΥΠΕΞ σε ερώτηση «ενός δικού μας ανόητου δημοσιογράφου για το Μακεδονικό» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 12ος, σ. 61).
Η αιτία αυτής της διατεταγμένης αυτολογοκρισίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Χάρη στη (μυστική) ελληνογιουγκοσλαβική «συμφωνία κυρίων» του 1962 για εκατέρωθεν αποχή από οποιαδήποτε δημόσια ανακίνηση του Μακεδονικού, το ελληνικό κράτος μπόρεσε να οργανώσει -χωρίς διεθνείς περιπλοκές- ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αφομοίωσης της σλαβόφωνης μειονότητας του βορειοελλαδικού χώρου. Σε αντάλλαγμα αποδέχθηκε de facto την ύπαρξη της Σ. Δ. Μακεδονίας, όπως πιστοποιεί η αναγραφή της ονομασίας σε ΦΕΚ όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
ΜΥΘΟΣ 7ος
"Η ηγεσία των Σκοπίων υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο ζήτημα του ονόματος, απορρίπτοντας κάθε συμβιβαστική λύση."
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να απορρίψει πρώτη όλες τις εκδοχές σύνθετης ονομασίας που πρότειναν το 1992-93 οι μεσολαβητές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, όπως «Νέα Μακεδονία» (1.4.92) και «Nova Makedonija» (28.5.93).
Η δεύτερη απορρίφθηκε επίσημα (και) από τον Γκλιγκόροφ, μια μέρα όμως μετά το Μητσοτάκη.
Το ίδιο συνέβη και με τις βολιδοσκοπήσεις σε διμερές επίπεδο. Το Μάρτιο του 1992, κατά τη συνδιάσκεψη «Ελσίνκι-2» της ΔΑΣΕ, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ Μάλεφσκι παρέδωσε σε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας κατάλογο με πέντε εκδοχές σύνθετης ονομασίας («Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ.) παροτρύνοντας σε άμεση από κοινού επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το διάβημα με τη δικαιολογία ότι «η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη». Τις ίδιες μέρες κλιμακώθηκε η εκστρατεία του (τότε) έλληνα ΥΠΕΞ, Αντώνη Σαμαρά, για αποτροπή οποιουδήποτε συμβιβασμού με το «ψευδοκράτος» - με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα σημερινά αδιέξοδα.
ΜΥΘΟΣ 8ος
"Οι εθνικιστικοί κύκλοι της ΠΓΔΜ απειλούν άμεσα την ασφάλεια κι εδαφική ακεραιότητα της Β. Ελλάδας. "
Η ύπαρξη εθνικιστών σε οποιαδήποτε χώρα είναι κάτι το αυτονόητο. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η πραγματική επικινδυνότητά τους. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πολύς λόγος έγινε το 1991-93 για την αλυτρωτική συνθηματολογία του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος της χώρας, του ΒΜΡΟ. Στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον τοπικό τύπο, η ηγεσία του ΒΜΡΟ ήδη από το 1992 βρισκόταν σε επαφή με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες -και συγκεκριμένα με τον ειδικό απεσταλμένο του Μητσοτάκη, στρατηγό Γρυλλάκη («Ιός» 22.12.2001).
Οταν το 1998 το ΒΜΡΟ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, ακολούθησε έτσι πιο «ενδοτική» πολιτική απ' ό,τι οι προκάτοχοί του (ξεπούλημα στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο, κ.λπ.). Σύμφωνα με το «Βήμα» (3.6.2001), σύμβουλος του «εθνικιστή» πρωθυπουργού Γκεοργκίεφσκι «στις διαβουλεύσεις με την Αθήνα για την ονομασία» δεν ήταν άλλος από το Σταμάτη Μαλέλη -τον ίδιο άνθρωπο που, ως υπάλληλος του ελληνικού προξενείου, είχε ξεκινήσει το 1992 τις επαφές Γρυλλάκη-ΒΜΡΟ!
Απομένει το ζήτημα των εθνικιστικών αναφορών σε σχολικά βιβλία της ΠΓΔΜ. Κάποιες είναι όντως αλυτρωτικές, ενώ άλλες απλώς διαφέρουν από τη δική μας εικόνα για την ιστορία της περιοχής. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που έχει ευρύτερες βαλκανικές διαστάσεις, υπάρχουν διακρατικές επιτροπές επιφορτισμένες με την αμοιβαία εκκαθάριση των σχολικών βιβλίων από κηρύγματα μίσους και σοβινιστικές υπερβολές.
Προϋπόθεση της δουλειάς τους συνιστά, ωστόσο, η απουσία έντασης μεταξύ των ενδιαφερόμενων χωρών.
ΜΥΘΟΣ 9ος
"Στην επικράτεια της ΠΓΔΜ ζει μια ευμεγέθης ελληνική μειονότητα."
Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!
Ακολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα».
ΜΥΘΟΣ 10ος
"Η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια υπήρξε σταθερά ενδοτική και καθόλου απειλητική. "
Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός εθνικισμός φλέρταρε σοβαρά με την ιδέα της διάλυσης του «ψευδοκράτους». Εκτός από χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας ζητώντας «σπάσιμο των συνόρων» και «σύνορα με τη Σερβία» (10.12.92), τη «στρατιωτική πίεση» και το διαμελισμό της ΠΓΔΜ υποστήριξαν επίσης δημόσια προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Κων/νος Βακαλόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, ο Χρήστος Πασσαλάρης ή ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης. Στον αθηναϊκό τύπο δημοσιεύθηκαν σενάρια προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της ΠΓΔΜ («Βήμα» 15.12.91 και 31.5.92), ακόμη και χάρτης με τις προτάσεις του ΓΕΕΘΑ για τα νέα σύνορα της Ελλάδας («Εθνος» 7.12.92).
Σ' ένα άλλο επίπεδο, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς βάσισε μεγάλο μέρος της στρατηγικής του στην προοπτική αποσύνθεσης και κατάρρευσης του «κρατιδίου» (χάρη και στο πρώτο άτυπο ελληνικό εμπάργκο του 1992), ενώ γνωστές είναι οι διαβουλεύσεις με τους Μιλόσεβιτς και Ντράσκοβιτς για ελληνοσερβική «μοιρασιά» της ΠΓΔΜ.
Τέλος, διαφορετικής τάξης σχεδιασμοί για την «προληπτική» κατάληψη μιας «υγειονομικής ζώνης» εντός της ΠΓΔΜ σε περίπτωση επέκτασης των εκεί διακοινοτικών ταραχών συζητήθηκαν επίσημα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής τον Αύγουστο του 2001.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΚΑ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
ΜΥΘΟΣ 1ος
"Η ονομασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο"
Στην πραγματικότητα η επίμαχη ονομασία χρησιμοποιείται ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι., όταν πρώτη φορά ετέθη δημόσια το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγμή που διαπραγματεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική, βουλγαρική ή σερβική εθνική ιδέα.
Τυπικό δείγμα, το κήρυγμα του (πρώην κομιτατζή και εν συνεχεία μακεδονομάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242). Καθώς η παραπάνω ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί «μακεδονικά», οι κατά Κώτταν «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνταν -προφανώς- «Μακεντόντσι».
Δεν πρόκειται για τη μοναδική καταγραφή του είδους. Κατά την είσοδό τους στις ΗΠΑ, την πρώτη δεκαετία του 20ού αι., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες απαντούν στο ερώτημα ποια είναι η «φυλή» ή ο «λαός» τους με τη λέξη «Μακεδόνας». Οι σχετικές καταχωρήσεις είναι ηλεκτρονικά προσπελάσιμες, στην πρωτότυπη μορφή τους, στην ιστοσελίδα του Ελις Αϊλαντ.
Ενδιαφέρουσα είναι η προβολή αυτού του αυτοπροσδιορισμού από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής, που από τη «μακεδονικότητα» των σλαβοφώνων έσπευδε να συναγάγει την «ελληνικότητά» τους. «Και αυταί αι παραδόσεις των βουλγαροφώνων Ελλήνων εισίν ελληνικαί, ως και το παρ' αυτοίς αίσθημα της εθνότητος, διότι αυτοί εαυτούς Μακεδόνας ονομάζουσιν, ουδέποτε δε χρώνται τη λέξει Βούλγαρος» διαβάζουμε, π.χ. στον εθνογραφικό χάρτη του Στάνφορντ (1877), που είχε συνταχθεί από τον έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Γεννάδιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Δημήτριος Φιλιππίδης τονίζει κι αυτός ότι «οι χριστιανοί κάτοικοι, άνευ διακρίσεως οι τε Ελληνες και οι σχισματικοί, ονομάζουσιν εαυτούς υπό το γενικόν όνομα "Μακεδόνας"» («Η Μακεδονία», Εν Αθήναις 1906, σ. 30).
Το 1905, τέλος, ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού μηχανισμού λοχαγός Πάτροκλος Κοντογιάννης, εισηγείται υπηρεσιακά την ενιαία χρήση του όρου «Μακεδόνες» για τους σλαβόφωνους χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής, αναφερόμενος σε «Μακεδόνας ελληνίζοντας» και «Μακεδόνας βουλγαρίζοντας» και υποστηρίζοντας ότι «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» (βλ. «Ιός» 5.6.05).
Η τάση διακριτού αυτοπροσδιορισμού ενισχύθηκε προοδευτικά ως απάντηση στις αιματηρές προσηλυτιστικές εκστρατείες Βουλγάρων, Ελλήνων και Σέρβων. Η πρώτη πανηγυρική διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου, σλαβικού «μακεδονικού έθνους» γίνεται το 1903 από τον (γεννημένο στην Πέλλα των Γιαννιτσών) Κάρστε Μισίρκωφ. Για τις αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις στη βάση των τοπικών κοινωνιών, αποκαλυπτική είναι η διαπίστωση του Στράτη Μυριβήλη το 1917: «Αυτοί εδώ οι χωριάτες», γράφει για τους οικοδεσπότες του στη Βελούσινα, «δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"» («Η ζωή εν τάφω», 1η έκδοση [1924], επανέκδ. Αθήνα 1991, σ. 104-5).
Ολα αυτά, μερικές δεκαετίες τουλάχιστον πριν ο Τίτο κάνει τη δημόσια εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Βαλκανίων.
ΜΥΘΟΣ 2ος
"Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας."
Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών».
Ο Παπαρρηγόπουλος αρνήθηκε να δεχτεί τις σχετικές εισηγήσεις, τονίζοντας πως «επ' ουδεμιάς ιστορικής βάσεως δυνάμεθα να στηρίξωμεν νέαν της Μακεδονίας οριοθέτησιν» και προειδοποιώντας ότι «ουδείς ήθελε αποδεχθή» διεθνώς τον «νέον γεωγραφικόν όρον» που κατασκεύασε η ελληνική πολιτική ηγεσία για τις βορειότερες μακεδονικές περιοχές. Παρ' όλο που τότε δεν ακούστηκε, η Ιστορία έμελλε να τον δικαιώσει: η μετονομασία της Βόρειας Μακεδονίας σε «Δαρδανία» παρέμεινε ένα σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς οποιοδήποτε αντίκρισμα στη διεθνή επιστημονική και διπλωματική σκηνή -ούτε καν καθολική αποδοχή από τους εν Ελλάδι μακεδονολογούντες.
ΜΥΘΟΣ 3ος
»Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα».»
Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της.
Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής.
Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (Παπαθεμελής), είναι παραπάνω από προφανής.
ΜΥΘΟΣ 4ος
"Ονομασία των βορείων γειτόνων μας ως «Μακεδονία» συνεπάγεται αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας. "
Στην πραγματικότητα, οι παλιότερες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας ουδέποτε στηρίχτηκαν σε «ονοματολογικές» παρανοήσεις. Κεντρικό επιχείρημα της Βουλγαρίας και της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας (πριν από το 1950) ήταν η συνεχιζόμενη παρουσία μιας συμπαγούς σλαβόγλωσσης μειονότητας σε περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας ή τα «ιστορικά δίκαια» που (υποτίθεται ότι) συνεπαγόταν η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας.
Ακόμη κι αν η ΠΓΔΜ μετονομαζόταν «Δαρδανία», αυτό δεν θα εξαφάνιζε τις αναφορές των εκεί εθνικιστών σε «αλύτρωτους Δαρδανούς» της Β. Ελλάδας. Στη δε χώρα μας, θα γινόμασταν απλώς μάρτυρες της μετάλλαξης των «σλαβόφωνων Ελλήνων» σε «δαρδανόφωνους».
Της μόδας μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε επίσης η «γεωπολιτική» επιχειρηματολογία («δικαίωμα» των εθνών να «αναζητήσουν» καλλιεργήσιμα εδάφη, θαλάσσιες οδούς κ.λπ.). Παρόμοια επιχειρήματα πρόβαλε τότε κι η επίσημη Αθήνα, ζητώντας επέκταση των ελληνικών συνόρων προς βορρά. Σήμερα, τέτοιοι ισχυρισμοί θεωρούνται από το Διεθνές Δίκαιο απαράδεκτοι, ενώ η ύπαρξη και προστασία των κατά τόπους μειονοτήτων έχει πλήρως αποσυνδεθεί από εδαφικές «διευθετήσεις».
ΜΥΘΟΣ 5ος
"Η (φαντασιακή) σχέση των Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι μια ιστορική πλαστογραφία που χαλκεύθηκε από τα Σκόπια στα μεταπολεμικά χρόνια."
Στην πραγματικότητα, η υποτιθέμενη καταγωγή των σλαβόφωνων από τους αρχαίους Μακεδόνες υπήρξε αγαπημένο θέμα της ελληνικής προπαγάνδας, ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι.
Το πιστοποιούν σλαβόγλωσσα έντυπα που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στον τοπικό πληθυσμό, όπως η «Διακήρυξη του Ελληνομακεδονικού Συλλόγου της Αθήνας για τους αδελφούς μας Μακεδόνες» (1905) ή οι υποτιθέμενες «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου» (1907). Ανάλογες θεωρίες συναντάμε και σε προφορικά κηρύγματα προς τους σλαβόφωνους χωρικούς (Στ. Ράπτης «Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος», Εν Αθήναις 1910, σ. 168). Πασίγνωστη είναι τέλος η αναγόρευση της σλαβομακεδονικής σε μετεξέλιξη της «ομηρικής» γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων από λογίους της εποχής (Τσιούλκας, Μπουκουβάλας κ.ά.), τα πονήματα των οποίων βρίσκουν μέχρι σήμερα ανταπόκριση σε ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους.
Εξίσου παλιά είναι η οικειοποίηση αυτής της «ιστορικής» επιχειρηματολογίας από τους ίδιους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες -είτε αυτοί συντάσσονταν με τον ελληνικό εθνικισμό είτε όχι. Προξενική έκθεση του 1871 καταγράφει το στολισμό του «σλαβοβουλγαρικού» βιβλιοπωλείου των Βιτωλίων με την εικόνα του Μεγαλέξανδρου, ενώ το 1902 κομιτατζήδες κηρύσσουν πως «θέλουν να αναζωώσουν τον Μέγαν Αλέξανδρον» και το κράτος του. Την ίδια χρονιά, σλαβόφωνος πράκτορας του ελληνικού μηχανισμού καυτηριάζει δημόσια τους συμπατριώτες του που «πλανώνται πλάνην μεγάλην φρονούντες ότι είνε δυνατόν να είνε απόγονοι συγχρόνως τε του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Κρούμου» (Γ. Π. Κώνστας, «Ενέργειαι και δολοφονικά όργια του βουλγαρικού κομιτάτου», Εν Αθήναις 1902, σ. ιθ').
Παρά την οφθαλμοφανή αυθαιρεσία του, το όλο «γενεαλογικό» σχήμα έχει συνεπώς τη δική του προϊστορία. Στο κάτω κάτω, τι φταίνε αυτοί αν πήραν τοις μετρητοίς όσα τους κανοναρχούσαν οι «δικοί μας» φωστήρες;
Διαφορετικής τάξης ζήτημα αποτέλεσε η υιοθεσία του «Ηλιου της Βεργίνας» ως εθνικού εμβλήματος της ΠΓΔΜ το 1992. Ευθύς εξαρχής ήταν προφανές πως επρόκειτο για (εσπευσμένη) κατασκευή ενός διαπραγματευτικού χαρτιού προς ανταλλαγή, ενόψει μελλοντικού διακανονισμού. Το αποδεικνύει όχι μόνο η άνετη απεμπόλησή του το 1995, αλλά και η προνοητικότητα της ηγεσίας των Σκοπίων να απεικονίσει έναν διαφορετικό «ήλιο» στα κέρματα που έκοψε το 1993.
ΜΥΘΟΣ 6ος
"Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων. "
Στην πραγματικότητα, όπως εξηγεί σε απολογιστικό του κείμενο ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού (κι εμπειρογνώμονας του ΥΠΕΞ επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες), Ευάγγελος Κωφός, «για τη διπλωματική μας Υπηρεσία, το θεωρούμενο από πολλούς ως "ανύπαρκτο θέμα" ήταν ένα πολύ υπαρκτό και ακανθώδες πρόβλημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το 50% των εισερχομένων ημερησίως εγγράφων στο αρμόδιο Βαλκανικό Τμήμα του Υπουργείου αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στο Μακεδονικό».
Η σχετική παρανόηση οφείλεται στην επιλογή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να θεωρεί το θέμα επισήμως «ανύπαρκτο», επιβάλλοντας αυτή τη γραμμή στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ο Κων/νος Καραμανλής (ο παλιότερος) δεν είχε π.χ. κανένα πρόβλημα να εξηγήσει το 1980 στο γιουγκοσλάβο ομόλογό του, Μιγιάτοβιτς, πώς υποχρέωσε τον ελληνικό τύπο ν' αποσιωπήσει την απάντηση του γιουγκοσλαβικού ΥΠΕΞ σε ερώτηση «ενός δικού μας ανόητου δημοσιογράφου για το Μακεδονικό» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 12ος, σ. 61).
Η αιτία αυτής της διατεταγμένης αυτολογοκρισίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Χάρη στη (μυστική) ελληνογιουγκοσλαβική «συμφωνία κυρίων» του 1962 για εκατέρωθεν αποχή από οποιαδήποτε δημόσια ανακίνηση του Μακεδονικού, το ελληνικό κράτος μπόρεσε να οργανώσει -χωρίς διεθνείς περιπλοκές- ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αφομοίωσης της σλαβόφωνης μειονότητας του βορειοελλαδικού χώρου. Σε αντάλλαγμα αποδέχθηκε de facto την ύπαρξη της Σ. Δ. Μακεδονίας, όπως πιστοποιεί η αναγραφή της ονομασίας σε ΦΕΚ όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
ΜΥΘΟΣ 7ος
"Η ηγεσία των Σκοπίων υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο ζήτημα του ονόματος, απορρίπτοντας κάθε συμβιβαστική λύση."
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να απορρίψει πρώτη όλες τις εκδοχές σύνθετης ονομασίας που πρότειναν το 1992-93 οι μεσολαβητές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, όπως «Νέα Μακεδονία» (1.4.92) και «Nova Makedonija» (28.5.93).
Η δεύτερη απορρίφθηκε επίσημα (και) από τον Γκλιγκόροφ, μια μέρα όμως μετά το Μητσοτάκη.
Το ίδιο συνέβη και με τις βολιδοσκοπήσεις σε διμερές επίπεδο. Το Μάρτιο του 1992, κατά τη συνδιάσκεψη «Ελσίνκι-2» της ΔΑΣΕ, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ Μάλεφσκι παρέδωσε σε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας κατάλογο με πέντε εκδοχές σύνθετης ονομασίας («Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ.) παροτρύνοντας σε άμεση από κοινού επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το διάβημα με τη δικαιολογία ότι «η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη». Τις ίδιες μέρες κλιμακώθηκε η εκστρατεία του (τότε) έλληνα ΥΠΕΞ, Αντώνη Σαμαρά, για αποτροπή οποιουδήποτε συμβιβασμού με το «ψευδοκράτος» - με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα σημερινά αδιέξοδα.
ΜΥΘΟΣ 8ος
"Οι εθνικιστικοί κύκλοι της ΠΓΔΜ απειλούν άμεσα την ασφάλεια κι εδαφική ακεραιότητα της Β. Ελλάδας. "
Η ύπαρξη εθνικιστών σε οποιαδήποτε χώρα είναι κάτι το αυτονόητο. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η πραγματική επικινδυνότητά τους. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πολύς λόγος έγινε το 1991-93 για την αλυτρωτική συνθηματολογία του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος της χώρας, του ΒΜΡΟ. Στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον τοπικό τύπο, η ηγεσία του ΒΜΡΟ ήδη από το 1992 βρισκόταν σε επαφή με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες -και συγκεκριμένα με τον ειδικό απεσταλμένο του Μητσοτάκη, στρατηγό Γρυλλάκη («Ιός» 22.12.2001).
Οταν το 1998 το ΒΜΡΟ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, ακολούθησε έτσι πιο «ενδοτική» πολιτική απ' ό,τι οι προκάτοχοί του (ξεπούλημα στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο, κ.λπ.). Σύμφωνα με το «Βήμα» (3.6.2001), σύμβουλος του «εθνικιστή» πρωθυπουργού Γκεοργκίεφσκι «στις διαβουλεύσεις με την Αθήνα για την ονομασία» δεν ήταν άλλος από το Σταμάτη Μαλέλη -τον ίδιο άνθρωπο που, ως υπάλληλος του ελληνικού προξενείου, είχε ξεκινήσει το 1992 τις επαφές Γρυλλάκη-ΒΜΡΟ!
Απομένει το ζήτημα των εθνικιστικών αναφορών σε σχολικά βιβλία της ΠΓΔΜ. Κάποιες είναι όντως αλυτρωτικές, ενώ άλλες απλώς διαφέρουν από τη δική μας εικόνα για την ιστορία της περιοχής. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που έχει ευρύτερες βαλκανικές διαστάσεις, υπάρχουν διακρατικές επιτροπές επιφορτισμένες με την αμοιβαία εκκαθάριση των σχολικών βιβλίων από κηρύγματα μίσους και σοβινιστικές υπερβολές.
Προϋπόθεση της δουλειάς τους συνιστά, ωστόσο, η απουσία έντασης μεταξύ των ενδιαφερόμενων χωρών.
ΜΥΘΟΣ 9ος
"Στην επικράτεια της ΠΓΔΜ ζει μια ευμεγέθης ελληνική μειονότητα."
Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!
Ακολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα».
ΜΥΘΟΣ 10ος
"Η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια υπήρξε σταθερά ενδοτική και καθόλου απειλητική. "
Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός εθνικισμός φλέρταρε σοβαρά με την ιδέα της διάλυσης του «ψευδοκράτους». Εκτός από χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας ζητώντας «σπάσιμο των συνόρων» και «σύνορα με τη Σερβία» (10.12.92), τη «στρατιωτική πίεση» και το διαμελισμό της ΠΓΔΜ υποστήριξαν επίσης δημόσια προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Κων/νος Βακαλόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, ο Χρήστος Πασσαλάρης ή ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης. Στον αθηναϊκό τύπο δημοσιεύθηκαν σενάρια προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της ΠΓΔΜ («Βήμα» 15.12.91 και 31.5.92), ακόμη και χάρτης με τις προτάσεις του ΓΕΕΘΑ για τα νέα σύνορα της Ελλάδας («Εθνος» 7.12.92).
Σ' ένα άλλο επίπεδο, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς βάσισε μεγάλο μέρος της στρατηγικής του στην προοπτική αποσύνθεσης και κατάρρευσης του «κρατιδίου» (χάρη και στο πρώτο άτυπο ελληνικό εμπάργκο του 1992), ενώ γνωστές είναι οι διαβουλεύσεις με τους Μιλόσεβιτς και Ντράσκοβιτς για ελληνοσερβική «μοιρασιά» της ΠΓΔΜ.
Τέλος, διαφορετικής τάξης σχεδιασμοί για την «προληπτική» κατάληψη μιας «υγειονομικής ζώνης» εντός της ΠΓΔΜ σε περίπτωση επέκτασης των εκεί διακοινοτικών ταραχών συζητήθηκαν επίσημα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής τον Αύγουστο του 2001.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΚΑ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
ΜΥΘΟΣ 1ος
"Η ονομασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο"
Στην πραγματικότητα η επίμαχη ονομασία χρησιμοποιείται ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι., όταν πρώτη φορά ετέθη δημόσια το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγμή που διαπραγματεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική, βουλγαρική ή σερβική εθνική ιδέα.
Τυπικό δείγμα, το κήρυγμα του (πρώην κομιτατζή και εν συνεχεία μακεδονομάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242). Καθώς η παραπάνω ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί «μακεδονικά», οι κατά Κώτταν «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνταν -προφανώς- «Μακεντόντσι».
Δεν πρόκειται για τη μοναδική καταγραφή του είδους. Κατά την είσοδό τους στις ΗΠΑ, την πρώτη δεκαετία του 20ού αι., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες απαντούν στο ερώτημα ποια είναι η «φυλή» ή ο «λαός» τους με τη λέξη «Μακεδόνας». Οι σχετικές καταχωρήσεις είναι ηλεκτρονικά προσπελάσιμες, στην πρωτότυπη μορφή τους, στην ιστοσελίδα του Ελις Αϊλαντ.
Ενδιαφέρουσα είναι η προβολή αυτού του αυτοπροσδιορισμού από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής, που από τη «μακεδονικότητα» των σλαβοφώνων έσπευδε να συναγάγει την «ελληνικότητά» τους. «Και αυταί αι παραδόσεις των βουλγαροφώνων Ελλήνων εισίν ελληνικαί, ως και το παρ' αυτοίς αίσθημα της εθνότητος, διότι αυτοί εαυτούς Μακεδόνας ονομάζουσιν, ουδέποτε δε χρώνται τη λέξει Βούλγαρος» διαβάζουμε, π.χ. στον εθνογραφικό χάρτη του Στάνφορντ (1877), που είχε συνταχθεί από τον έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Γεννάδιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Δημήτριος Φιλιππίδης τονίζει κι αυτός ότι «οι χριστιανοί κάτοικοι, άνευ διακρίσεως οι τε Ελληνες και οι σχισματικοί, ονομάζουσιν εαυτούς υπό το γενικόν όνομα "Μακεδόνας"» («Η Μακεδονία», Εν Αθήναις 1906, σ. 30).
Το 1905, τέλος, ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού μηχανισμού λοχαγός Πάτροκλος Κοντογιάννης, εισηγείται υπηρεσιακά την ενιαία χρήση του όρου «Μακεδόνες» για τους σλαβόφωνους χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής, αναφερόμενος σε «Μακεδόνας ελληνίζοντας» και «Μακεδόνας βουλγαρίζοντας» και υποστηρίζοντας ότι «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» (βλ. «Ιός» 5.6.05).
Η τάση διακριτού αυτοπροσδιορισμού ενισχύθηκε προοδευτικά ως απάντηση στις αιματηρές προσηλυτιστικές εκστρατείες Βουλγάρων, Ελλήνων και Σέρβων. Η πρώτη πανηγυρική διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου, σλαβικού «μακεδονικού έθνους» γίνεται το 1903 από τον (γεννημένο στην Πέλλα των Γιαννιτσών) Κάρστε Μισίρκωφ. Για τις αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις στη βάση των τοπικών κοινωνιών, αποκαλυπτική είναι η διαπίστωση του Στράτη Μυριβήλη το 1917: «Αυτοί εδώ οι χωριάτες», γράφει για τους οικοδεσπότες του στη Βελούσινα, «δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"» («Η ζωή εν τάφω», 1η έκδοση [1924], επανέκδ. Αθήνα 1991, σ. 104-5).
Ολα αυτά, μερικές δεκαετίες τουλάχιστον πριν ο Τίτο κάνει τη δημόσια εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Βαλκανίων.
ΜΥΘΟΣ 2ος
"Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας."
Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών».
Ο Παπαρρηγόπουλος αρνήθηκε να δεχτεί τις σχετικές εισηγήσεις, τονίζοντας πως «επ' ουδεμιάς ιστορικής βάσεως δυνάμεθα να στηρίξωμεν νέαν της Μακεδονίας οριοθέτησιν» και προειδοποιώντας ότι «ουδείς ήθελε αποδεχθή» διεθνώς τον «νέον γεωγραφικόν όρον» που κατασκεύασε η ελληνική πολιτική ηγεσία για τις βορειότερες μακεδονικές περιοχές. Παρ' όλο που τότε δεν ακούστηκε, η Ιστορία έμελλε να τον δικαιώσει: η μετονομασία της Βόρειας Μακεδονίας σε «Δαρδανία» παρέμεινε ένα σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς οποιοδήποτε αντίκρισμα στη διεθνή επιστημονική και διπλωματική σκηνή -ούτε καν καθολική αποδοχή από τους εν Ελλάδι μακεδονολογούντες.
ΜΥΘΟΣ 3ος
»Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα».»
Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της.
Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής.
Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (Παπαθεμελής), είναι παραπάνω από προφανής.
ΜΥΘΟΣ 4ος
"Ονομασία των βορείων γειτόνων μας ως «Μακεδονία» συνεπάγεται αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας. "
Στην πραγματικότητα, οι παλιότερες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας ουδέποτε στηρίχτηκαν σε «ονοματολογικές» παρανοήσεις. Κεντρικό επιχείρημα της Βουλγαρίας και της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας (πριν από το 1950) ήταν η συνεχιζόμενη παρουσία μιας συμπαγούς σλαβόγλωσσης μειονότητας σε περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας ή τα «ιστορικά δίκαια» που (υποτίθεται ότι) συνεπαγόταν η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας.
Ακόμη κι αν η ΠΓΔΜ μετονομαζόταν «Δαρδανία», αυτό δεν θα εξαφάνιζε τις αναφορές των εκεί εθνικιστών σε «αλύτρωτους Δαρδανούς» της Β. Ελλάδας. Στη δε χώρα μας, θα γινόμασταν απλώς μάρτυρες της μετάλλαξης των «σλαβόφωνων Ελλήνων» σε «δαρδανόφωνους».
Της μόδας μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε επίσης η «γεωπολιτική» επιχειρηματολογία («δικαίωμα» των εθνών να «αναζητήσουν» καλλιεργήσιμα εδάφη, θαλάσσιες οδούς κ.λπ.). Παρόμοια επιχειρήματα πρόβαλε τότε κι η επίσημη Αθήνα, ζητώντας επέκταση των ελληνικών συνόρων προς βορρά. Σήμερα, τέτοιοι ισχυρισμοί θεωρούνται από το Διεθνές Δίκαιο απαράδεκτοι, ενώ η ύπαρξη και προστασία των κατά τόπους μειονοτήτων έχει πλήρως αποσυνδεθεί από εδαφικές «διευθετήσεις».
ΜΥΘΟΣ 5ος
"Η (φαντασιακή) σχέση των Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι μια ιστορική πλαστογραφία που χαλκεύθηκε από τα Σκόπια στα μεταπολεμικά χρόνια."
Στην πραγματικότητα, η υποτιθέμενη καταγωγή των σλαβόφωνων από τους αρχαίους Μακεδόνες υπήρξε αγαπημένο θέμα της ελληνικής προπαγάνδας, ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι.
Το πιστοποιούν σλαβόγλωσσα έντυπα που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στον τοπικό πληθυσμό, όπως η «Διακήρυξη του Ελληνομακεδονικού Συλλόγου της Αθήνας για τους αδελφούς μας Μακεδόνες» (1905) ή οι υποτιθέμενες «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου» (1907). Ανάλογες θεωρίες συναντάμε και σε προφορικά κηρύγματα προς τους σλαβόφωνους χωρικούς (Στ. Ράπτης «Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος», Εν Αθήναις 1910, σ. 168). Πασίγνωστη είναι τέλος η αναγόρευση της σλαβομακεδονικής σε μετεξέλιξη της «ομηρικής» γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων από λογίους της εποχής (Τσιούλκας, Μπουκουβάλας κ.ά.), τα πονήματα των οποίων βρίσκουν μέχρι σήμερα ανταπόκριση σε ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους.
Εξίσου παλιά είναι η οικειοποίηση αυτής της «ιστορικής» επιχειρηματολογίας από τους ίδιους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες -είτε αυτοί συντάσσονταν με τον ελληνικό εθνικισμό είτε όχι. Προξενική έκθεση του 1871 καταγράφει το στολισμό του «σλαβοβουλγαρικού» βιβλιοπωλείου των Βιτωλίων με την εικόνα του Μεγαλέξανδρου, ενώ το 1902 κομιτατζήδες κηρύσσουν πως «θέλουν να αναζωώσουν τον Μέγαν Αλέξανδρον» και το κράτος του. Την ίδια χρονιά, σλαβόφωνος πράκτορας του ελληνικού μηχανισμού καυτηριάζει δημόσια τους συμπατριώτες του που «πλανώνται πλάνην μεγάλην φρονούντες ότι είνε δυνατόν να είνε απόγονοι συγχρόνως τε του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Κρούμου» (Γ. Π. Κώνστας, «Ενέργειαι και δολοφονικά όργια του βουλγαρικού κομιτάτου», Εν Αθήναις 1902, σ. ιθ').
Παρά την οφθαλμοφανή αυθαιρεσία του, το όλο «γενεαλογικό» σχήμα έχει συνεπώς τη δική του προϊστορία. Στο κάτω κάτω, τι φταίνε αυτοί αν πήραν τοις μετρητοίς όσα τους κανοναρχούσαν οι «δικοί μας» φωστήρες;
Διαφορετικής τάξης ζήτημα αποτέλεσε η υιοθεσία του «Ηλιου της Βεργίνας» ως εθνικού εμβλήματος της ΠΓΔΜ το 1992. Ευθύς εξαρχής ήταν προφανές πως επρόκειτο για (εσπευσμένη) κατασκευή ενός διαπραγματευτικού χαρτιού προς ανταλλαγή, ενόψει μελλοντικού διακανονισμού. Το αποδεικνύει όχι μόνο η άνετη απεμπόλησή του το 1995, αλλά και η προνοητικότητα της ηγεσίας των Σκοπίων να απεικονίσει έναν διαφορετικό «ήλιο» στα κέρματα που έκοψε το 1993.
ΜΥΘΟΣ 6ος
"Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων. "
Στην πραγματικότητα, όπως εξηγεί σε απολογιστικό του κείμενο ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού (κι εμπειρογνώμονας του ΥΠΕΞ επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες), Ευάγγελος Κωφός, «για τη διπλωματική μας Υπηρεσία, το θεωρούμενο από πολλούς ως "ανύπαρκτο θέμα" ήταν ένα πολύ υπαρκτό και ακανθώδες πρόβλημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το 50% των εισερχομένων ημερησίως εγγράφων στο αρμόδιο Βαλκανικό Τμήμα του Υπουργείου αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στο Μακεδονικό».
Η σχετική παρανόηση οφείλεται στην επιλογή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να θεωρεί το θέμα επισήμως «ανύπαρκτο», επιβάλλοντας αυτή τη γραμμή στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ο Κων/νος Καραμανλής (ο παλιότερος) δεν είχε π.χ. κανένα πρόβλημα να εξηγήσει το 1980 στο γιουγκοσλάβο ομόλογό του, Μιγιάτοβιτς, πώς υποχρέωσε τον ελληνικό τύπο ν' αποσιωπήσει την απάντηση του γιουγκοσλαβικού ΥΠΕΞ σε ερώτηση «ενός δικού μας ανόητου δημοσιογράφου για το Μακεδονικό» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 12ος, σ. 61).
Η αιτία αυτής της διατεταγμένης αυτολογοκρισίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Χάρη στη (μυστική) ελληνογιουγκοσλαβική «συμφωνία κυρίων» του 1962 για εκατέρωθεν αποχή από οποιαδήποτε δημόσια ανακίνηση του Μακεδονικού, το ελληνικό κράτος μπόρεσε να οργανώσει -χωρίς διεθνείς περιπλοκές- ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αφομοίωσης της σλαβόφωνης μειονότητας του βορειοελλαδικού χώρου. Σε αντάλλαγμα αποδέχθηκε de facto την ύπαρξη της Σ. Δ. Μακεδονίας, όπως πιστοποιεί η αναγραφή της ονομασίας σε ΦΕΚ όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
ΜΥΘΟΣ 7ος
"Η ηγεσία των Σκοπίων υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο ζήτημα του ονόματος, απορρίπτοντας κάθε συμβιβαστική λύση."
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να απορρίψει πρώτη όλες τις εκδοχές σύνθετης ονομασίας που πρότειναν το 1992-93 οι μεσολαβητές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, όπως «Νέα Μακεδονία» (1.4.92) και «Nova Makedonija» (28.5.93).
Η δεύτερη απορρίφθηκε επίσημα (και) από τον Γκλιγκόροφ, μια μέρα όμως μετά το Μητσοτάκη.
Το ίδιο συνέβη και με τις βολιδοσκοπήσεις σε διμερές επίπεδο. Το Μάρτιο του 1992, κατά τη συνδιάσκεψη «Ελσίνκι-2» της ΔΑΣΕ, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ Μάλεφσκι παρέδωσε σε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας κατάλογο με πέντε εκδοχές σύνθετης ονομασίας («Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ.) παροτρύνοντας σε άμεση από κοινού επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το διάβημα με τη δικαιολογία ότι «η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη». Τις ίδιες μέρες κλιμακώθηκε η εκστρατεία του (τότε) έλληνα ΥΠΕΞ, Αντώνη Σαμαρά, για αποτροπή οποιουδήποτε συμβιβασμού με το «ψευδοκράτος» - με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα σημερινά αδιέξοδα.
ΜΥΘΟΣ 8ος
"Οι εθνικιστικοί κύκλοι της ΠΓΔΜ απειλούν άμεσα την ασφάλεια κι εδαφική ακεραιότητα της Β. Ελλάδας. "
Η ύπαρξη εθνικιστών σε οποιαδήποτε χώρα είναι κάτι το αυτονόητο. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η πραγματική επικινδυνότητά τους. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πολύς λόγος έγινε το 1991-93 για την αλυτρωτική συνθηματολογία του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος της χώρας, του ΒΜΡΟ. Στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον τοπικό τύπο, η ηγεσία του ΒΜΡΟ ήδη από το 1992 βρισκόταν σε επαφή με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες -και συγκεκριμένα με τον ειδικό απεσταλμένο του Μητσοτάκη, στρατηγό Γρυλλάκη («Ιός» 22.12.2001).
Οταν το 1998 το ΒΜΡΟ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, ακολούθησε έτσι πιο «ενδοτική» πολιτική απ' ό,τι οι προκάτοχοί του (ξεπούλημα στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο, κ.λπ.). Σύμφωνα με το «Βήμα» (3.6.2001), σύμβουλος του «εθνικιστή» πρωθυπουργού Γκεοργκίεφσκι «στις διαβουλεύσεις με την Αθήνα για την ονομασία» δεν ήταν άλλος από το Σταμάτη Μαλέλη -τον ίδιο άνθρωπο που, ως υπάλληλος του ελληνικού προξενείου, είχε ξεκινήσει το 1992 τις επαφές Γρυλλάκη-ΒΜΡΟ!
Απομένει το ζήτημα των εθνικιστικών αναφορών σε σχολικά βιβλία της ΠΓΔΜ. Κάποιες είναι όντως αλυτρωτικές, ενώ άλλες απλώς διαφέρουν από τη δική μας εικόνα για την ιστορία της περιοχής. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που έχει ευρύτερες βαλκανικές διαστάσεις, υπάρχουν διακρατικές επιτροπές επιφορτισμένες με την αμοιβαία εκκαθάριση των σχολικών βιβλίων από κηρύγματα μίσους και σοβινιστικές υπερβολές.
Προϋπόθεση της δουλειάς τους συνιστά, ωστόσο, η απουσία έντασης μεταξύ των ενδιαφερόμενων χωρών.
ΜΥΘΟΣ 9ος
"Στην επικράτεια της ΠΓΔΜ ζει μια ευμεγέθης ελληνική μειονότητα."
Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!
Ακολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα».
ΜΥΘΟΣ 10ος
"Η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια υπήρξε σταθερά ενδοτική και καθόλου απειλητική. "
Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός εθνικισμός φλέρταρε σοβαρά με την ιδέα της διάλυσης του «ψευδοκράτους». Εκτός από χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας ζητώντας «σπάσιμο των συνόρων» και «σύνορα με τη Σερβία» (10.12.92), τη «στρατιωτική πίεση» και το διαμελισμό της ΠΓΔΜ υποστήριξαν επίσης δημόσια προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Κων/νος Βακαλόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, ο Χρήστος Πασσαλάρης ή ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης. Στον αθηναϊκό τύπο δημοσιεύθηκαν σενάρια προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της ΠΓΔΜ («Βήμα» 15.12.91 και 31.5.92), ακόμη και χάρτης με τις προτάσεις του ΓΕΕΘΑ για τα νέα σύνορα της Ελλάδας («Εθνος» 7.12.92).
Σ' ένα άλλο επίπεδο, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς βάσισε μεγάλο μέρος της στρατηγικής του στην προοπτική αποσύνθεσης και κατάρρευσης του «κρατιδίου» (χάρη και στο πρώτο άτυπο ελληνικό εμπάργκο του 1992), ενώ γνωστές είναι οι διαβουλεύσεις με τους Μιλόσεβιτς και Ντράσκοβιτς για ελληνοσερβική «μοιρασιά» της ΠΓΔΜ.
Τέλος, διαφορετικής τάξης σχεδιασμοί για την «προληπτική» κατάληψη μιας «υγειονομικής ζώνης» εντός της ΠΓΔΜ σε περίπτωση επέκτασης των εκεί διακοινοτικών ταραχών συζητήθηκαν επίσημα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής τον Αύγουστο του 2001.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΚΑ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
ΜΥΘΟΣ 1ος
"Η ονομασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο"
Στην πραγματικότητα η επίμαχη ονομασία χρησιμοποιείται ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι., όταν πρώτη φορά ετέθη δημόσια το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγμή που διαπραγματεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική, βουλγαρική ή σερβική εθνική ιδέα.
Τυπικό δείγμα, το κήρυγμα του (πρώην κομιτατζή και εν συνεχεία μακεδονομάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242). Καθώς η παραπάνω ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί «μακεδονικά», οι κατά Κώτταν «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνταν -προφανώς- «Μακεντόντσι».
Δεν πρόκειται για τη μοναδική καταγραφή του είδους. Κατά την είσοδό τους στις ΗΠΑ, την πρώτη δεκαετία του 20ού αι., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες απαντούν στο ερώτημα ποια είναι η «φυλή» ή ο «λαός» τους με τη λέξη «Μακεδόνας». Οι σχετικές καταχωρήσεις είναι ηλεκτρονικά προσπελάσιμες, στην πρωτότυπη μορφή τους, στην ιστοσελίδα του Ελις Αϊλαντ.
Ενδιαφέρουσα είναι η προβολή αυτού του αυτοπροσδιορισμού από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής, που από τη «μακεδονικότητα» των σλαβοφώνων έσπευδε να συναγάγει την «ελληνικότητά» τους. «Και αυταί αι παραδόσεις των βουλγαροφώνων Ελλήνων εισίν ελληνικαί, ως και το παρ' αυτοίς αίσθημα της εθνότητος, διότι αυτοί εαυτούς Μακεδόνας ονομάζουσιν, ουδέποτε δε χρώνται τη λέξει Βούλγαρος» διαβάζουμε, π.χ. στον εθνογραφικό χάρτη του Στάνφορντ (1877), που είχε συνταχθεί από τον έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Γεννάδιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Δημήτριος Φιλιππίδης τονίζει κι αυτός ότι «οι χριστιανοί κάτοικοι, άνευ διακρίσεως οι τε Ελληνες και οι σχισματικοί, ονομάζουσιν εαυτούς υπό το γενικόν όνομα "Μακεδόνας"» («Η Μακεδονία», Εν Αθήναις 1906, σ. 30).
Το 1905, τέλος, ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού μηχανισμού λοχαγός Πάτροκλος Κοντογιάννης, εισηγείται υπηρεσιακά την ενιαία χρήση του όρου «Μακεδόνες» για τους σλαβόφωνους χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής, αναφερόμενος σε «Μακεδόνας ελληνίζοντας» και «Μακεδόνας βουλγαρίζοντας» και υποστηρίζοντας ότι «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» (βλ. «Ιός» 5.6.05).
Η τάση διακριτού αυτοπροσδιορισμού ενισχύθηκε προοδευτικά ως απάντηση στις αιματηρές προσηλυτιστικές εκστρατείες Βουλγάρων, Ελλήνων και Σέρβων. Η πρώτη πανηγυρική διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου, σλαβικού «μακεδονικού έθνους» γίνεται το 1903 από τον (γεννημένο στην Πέλλα των Γιαννιτσών) Κάρστε Μισίρκωφ. Για τις αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις στη βάση των τοπικών κοινωνιών, αποκαλυπτική είναι η διαπίστωση του Στράτη Μυριβήλη το 1917: «Αυτοί εδώ οι χωριάτες», γράφει για τους οικοδεσπότες του στη Βελούσινα, «δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"» («Η ζωή εν τάφω», 1η έκδοση [1924], επανέκδ. Αθήνα 1991, σ. 104-5).
Ολα αυτά, μερικές δεκαετίες τουλάχιστον πριν ο Τίτο κάνει τη δημόσια εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Βαλκανίων.
ΜΥΘΟΣ 2ος
"Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας."
Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών».
Ο Παπαρρηγόπουλος αρνήθηκε να δεχτεί τις σχετικές εισηγήσεις, τονίζοντας πως «επ' ουδεμιάς ιστορικής βάσεως δυνάμεθα να στηρίξωμεν νέαν της Μακεδονίας οριοθέτησιν» και προειδοποιώντας ότι «ουδείς ήθελε αποδεχθή» διεθνώς τον «νέον γεωγραφικόν όρον» που κατασκεύασε η ελληνική πολιτική ηγεσία για τις βορειότερες μακεδονικές περιοχές. Παρ' όλο που τότε δεν ακούστηκε, η Ιστορία έμελλε να τον δικαιώσει: η μετονομασία της Βόρειας Μακεδονίας σε «Δαρδανία» παρέμεινε ένα σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς οποιοδήποτε αντίκρισμα στη διεθνή επιστημονική και διπλωματική σκηνή -ούτε καν καθολική αποδοχή από τους εν Ελλάδι μακεδονολογούντες.
ΜΥΘΟΣ 3ος
»Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα».»
Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της.
Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής.
Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (Παπαθεμελής), είναι παραπάνω από προφανής.
ΜΥΘΟΣ 4ος
"Ονομασία των βορείων γειτόνων μας ως «Μακεδονία» συνεπάγεται αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας. "
Στην πραγματικότητα, οι παλιότερες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας ουδέποτε στηρίχτηκαν σε «ονοματολογικές» παρανοήσεις. Κεντρικό επιχείρημα της Βουλγαρίας και της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας (πριν από το 1950) ήταν η συνεχιζόμενη παρουσία μιας συμπαγούς σλαβόγλωσσης μειονότητας σε περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας ή τα «ιστορικά δίκαια» που (υποτίθεται ότι) συνεπαγόταν η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας.
Ακόμη κι αν η ΠΓΔΜ μετονομαζόταν «Δαρδανία», αυτό δεν θα εξαφάνιζε τις αναφορές των εκεί εθνικιστών σε «αλύτρωτους Δαρδανούς» της Β. Ελλάδας. Στη δε χώρα μας, θα γινόμασταν απλώς μάρτυρες της μετάλλαξης των «σλαβόφωνων Ελλήνων» σε «δαρδανόφωνους».
Της μόδας μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε επίσης η «γεωπολιτική» επιχειρηματολογία («δικαίωμα» των εθνών να «αναζητήσουν» καλλιεργήσιμα εδάφη, θαλάσσιες οδούς κ.λπ.). Παρόμοια επιχειρήματα πρόβαλε τότε κι η επίσημη Αθήνα, ζητώντας επέκταση των ελληνικών συνόρων προς βορρά. Σήμερα, τέτοιοι ισχυρισμοί θεωρούνται από το Διεθνές Δίκαιο απαράδεκτοι, ενώ η ύπαρξη και προστασία των κατά τόπους μειονοτήτων έχει πλήρως αποσυνδεθεί από εδαφικές «διευθετήσεις».
ΜΥΘΟΣ 5ος
"Η (φαντασιακή) σχέση των Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι μια ιστορική πλαστογραφία που χαλκεύθηκε από τα Σκόπια στα μεταπολεμικά χρόνια."
Στην πραγματικότητα, η υποτιθέμενη καταγωγή των σλαβόφωνων από τους αρχαίους Μακεδόνες υπήρξε αγαπημένο θέμα της ελληνικής προπαγάνδας, ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι.
Το πιστοποιούν σλαβόγλωσσα έντυπα που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στον τοπικό πληθυσμό, όπως η «Διακήρυξη του Ελληνομακεδονικού Συλλόγου της Αθήνας για τους αδελφούς μας Μακεδόνες» (1905) ή οι υποτιθέμενες «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου» (1907). Ανάλογες θεωρίες συναντάμε και σε προφορικά κηρύγματα προς τους σλαβόφωνους χωρικούς (Στ. Ράπτης «Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος», Εν Αθήναις 1910, σ. 168). Πασίγνωστη είναι τέλος η αναγόρευση της σλαβομακεδονικής σε μετεξέλιξη της «ομηρικής» γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων από λογίους της εποχής (Τσιούλκας, Μπουκουβάλας κ.ά.), τα πονήματα των οποίων βρίσκουν μέχρι σήμερα ανταπόκριση σε ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους.
Εξίσου παλιά είναι η οικειοποίηση αυτής της «ιστορικής» επιχειρηματολογίας από τους ίδιους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες -είτε αυτοί συντάσσονταν με τον ελληνικό εθνικισμό είτε όχι. Προξενική έκθεση του 1871 καταγράφει το στολισμό του «σλαβοβουλγαρικού» βιβλιοπωλείου των Βιτωλίων με την εικόνα του Μεγαλέξανδρου, ενώ το 1902 κομιτατζήδες κηρύσσουν πως «θέλουν να αναζωώσουν τον Μέγαν Αλέξανδρον» και το κράτος του. Την ίδια χρονιά, σλαβόφωνος πράκτορας του ελληνικού μηχανισμού καυτηριάζει δημόσια τους συμπατριώτες του που «πλανώνται πλάνην μεγάλην φρονούντες ότι είνε δυνατόν να είνε απόγονοι συγχρόνως τε του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Κρούμου» (Γ. Π. Κώνστας, «Ενέργειαι και δολοφονικά όργια του βουλγαρικού κομιτάτου», Εν Αθήναις 1902, σ. ιθ').
Παρά την οφθαλμοφανή αυθαιρεσία του, το όλο «γενεαλογικό» σχήμα έχει συνεπώς τη δική του προϊστορία. Στο κάτω κάτω, τι φταίνε αυτοί αν πήραν τοις μετρητοίς όσα τους κανοναρχούσαν οι «δικοί μας» φωστήρες;
Διαφορετικής τάξης ζήτημα αποτέλεσε η υιοθεσία του «Ηλιου της Βεργίνας» ως εθνικού εμβλήματος της ΠΓΔΜ το 1992. Ευθύς εξαρχής ήταν προφανές πως επρόκειτο για (εσπευσμένη) κατασκευή ενός διαπραγματευτικού χαρτιού προς ανταλλαγή, ενόψει μελλοντικού διακανονισμού. Το αποδεικνύει όχι μόνο η άνετη απεμπόλησή του το 1995, αλλά και η προνοητικότητα της ηγεσίας των Σκοπίων να απεικονίσει έναν διαφορετικό «ήλιο» στα κέρματα που έκοψε το 1993.
ΜΥΘΟΣ 6ος
"Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων. "
Στην πραγματικότητα, όπως εξηγεί σε απολογιστικό του κείμενο ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού (κι εμπειρογνώμονας του ΥΠΕΞ επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες), Ευάγγελος Κωφός, «για τη διπλωματική μας Υπηρεσία, το θεωρούμενο από πολλούς ως "ανύπαρκτο θέμα" ήταν ένα πολύ υπαρκτό και ακανθώδες πρόβλημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το 50% των εισερχομένων ημερησίως εγγράφων στο αρμόδιο Βαλκανικό Τμήμα του Υπουργείου αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στο Μακεδονικό».
Η σχετική παρανόηση οφείλεται στην επιλογή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να θεωρεί το θέμα επισήμως «ανύπαρκτο», επιβάλλοντας αυτή τη γραμμή στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ο Κων/νος Καραμανλής (ο παλιότερος) δεν είχε π.χ. κανένα πρόβλημα να εξηγήσει το 1980 στο γιουγκοσλάβο ομόλογό του, Μιγιάτοβιτς, πώς υποχρέωσε τον ελληνικό τύπο ν' αποσιωπήσει την απάντηση του γιουγκοσλαβικού ΥΠΕΞ σε ερώτηση «ενός δικού μας ανόητου δημοσιογράφου για το Μακεδονικό» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 12ος, σ. 61).
Η αιτία αυτής της διατεταγμένης αυτολογοκρισίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Χάρη στη (μυστική) ελληνογιουγκοσλαβική «συμφωνία κυρίων» του 1962 για εκατέρωθεν αποχή από οποιαδήποτε δημόσια ανακίνηση του Μακεδονικού, το ελληνικό κράτος μπόρεσε να οργανώσει -χωρίς διεθνείς περιπλοκές- ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αφομοίωσης της σλαβόφωνης μειονότητας του βορειοελλαδικού χώρου. Σε αντάλλαγμα αποδέχθηκε de facto την ύπαρξη της Σ. Δ. Μακεδονίας, όπως πιστοποιεί η αναγραφή της ονομασίας σε ΦΕΚ όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
ΜΥΘΟΣ 7ος
"Η ηγεσία των Σκοπίων υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο ζήτημα του ονόματος, απορρίπτοντας κάθε συμβιβαστική λύση."
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να απορρίψει πρώτη όλες τις εκδοχές σύνθετης ονομασίας που πρότειναν το 1992-93 οι μεσολαβητές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, όπως «Νέα Μακεδονία» (1.4.92) και «Nova Makedonija» (28.5.93).
Η δεύτερη απορρίφθηκε επίσημα (και) από τον Γκλιγκόροφ, μια μέρα όμως μετά το Μητσοτάκη.
Το ίδιο συνέβη και με τις βολιδοσκοπήσεις σε διμερές επίπεδο. Το Μάρτιο του 1992, κατά τη συνδιάσκεψη «Ελσίνκι-2» της ΔΑΣΕ, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ Μάλεφσκι παρέδωσε σε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας κατάλογο με πέντε εκδοχές σύνθετης ονομασίας («Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ.) παροτρύνοντας σε άμεση από κοινού επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το διάβημα με τη δικαιολογία ότι «η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη». Τις ίδιες μέρες κλιμακώθηκε η εκστρατεία του (τότε) έλληνα ΥΠΕΞ, Αντώνη Σαμαρά, για αποτροπή οποιουδήποτε συμβιβασμού με το «ψευδοκράτος» - με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα σημερινά αδιέξοδα.
ΜΥΘΟΣ 8ος
"Οι εθνικιστικοί κύκλοι της ΠΓΔΜ απειλούν άμεσα την ασφάλεια κι εδαφική ακεραιότητα της Β. Ελλάδας. "
Η ύπαρξη εθνικιστών σε οποιαδήποτε χώρα είναι κάτι το αυτονόητο. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η πραγματική επικινδυνότητά τους. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πολύς λόγος έγινε το 1991-93 για την αλυτρωτική συνθηματολογία του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος της χώρας, του ΒΜΡΟ. Στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον τοπικό τύπο, η ηγεσία του ΒΜΡΟ ήδη από το 1992 βρισκόταν σε επαφή με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες -και συγκεκριμένα με τον ειδικό απεσταλμένο του Μητσοτάκη, στρατηγό Γρυλλάκη («Ιός» 22.12.2001).
Οταν το 1998 το ΒΜΡΟ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, ακολούθησε έτσι πιο «ενδοτική» πολιτική απ' ό,τι οι προκάτοχοί του (ξεπούλημα στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο, κ.λπ.). Σύμφωνα με το «Βήμα» (3.6.2001), σύμβουλος του «εθνικιστή» πρωθυπουργού Γκεοργκίεφσκι «στις διαβουλεύσεις με την Αθήνα για την ονομασία» δεν ήταν άλλος από το Σταμάτη Μαλέλη -τον ίδιο άνθρωπο που, ως υπάλληλος του ελληνικού προξενείου, είχε ξεκινήσει το 1992 τις επαφές Γρυλλάκη-ΒΜΡΟ!
Απομένει το ζήτημα των εθνικιστικών αναφορών σε σχολικά βιβλία της ΠΓΔΜ. Κάποιες είναι όντως αλυτρωτικές, ενώ άλλες απλώς διαφέρουν από τη δική μας εικόνα για την ιστορία της περιοχής. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που έχει ευρύτερες βαλκανικές διαστάσεις, υπάρχουν διακρατικές επιτροπές επιφορτισμένες με την αμοιβαία εκκαθάριση των σχολικών βιβλίων από κηρύγματα μίσους και σοβινιστικές υπερβολές.
Προϋπόθεση της δουλειάς τους συνιστά, ωστόσο, η απουσία έντασης μεταξύ των ενδιαφερόμενων χωρών.
ΜΥΘΟΣ 9ος
"Στην επικράτεια της ΠΓΔΜ ζει μια ευμεγέθης ελληνική μειονότητα."
Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!
Ακολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα».
ΜΥΘΟΣ 10ος
"Η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια υπήρξε σταθερά ενδοτική και καθόλου απειλητική. "
Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός εθνικισμός φλέρταρε σοβαρά με την ιδέα της διάλυσης του «ψευδοκράτους». Εκτός από χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας ζητώντας «σπάσιμο των συνόρων» και «σύνορα με τη Σερβία» (10.12.92), τη «στρατιωτική πίεση» και το διαμελισμό της ΠΓΔΜ υποστήριξαν επίσης δημόσια προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Κων/νος Βακαλόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, ο Χρήστος Πασσαλάρης ή ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης. Στον αθηναϊκό τύπο δημοσιεύθηκαν σενάρια προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της ΠΓΔΜ («Βήμα» 15.12.91 και 31.5.92), ακόμη και χάρτης με τις προτάσεις του ΓΕΕΘΑ για τα νέα σύνορα της Ελλάδας («Εθνος» 7.12.92).
Σ' ένα άλλο επίπεδο, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς βάσισε μεγάλο μέρος της στρατηγικής του στην προοπτική αποσύνθεσης και κατάρρευσης του «κρατιδίου» (χάρη και στο πρώτο άτυπο ελληνικό εμπάργκο του 1992), ενώ γνωστές είναι οι διαβουλεύσεις με τους Μιλόσεβιτς και Ντράσκοβιτς για ελληνοσερβική «μοιρασιά» της ΠΓΔΜ.
Τέλος, διαφορετικής τάξης σχεδιασμοί για την «προληπτική» κατάληψη μιας «υγειονομικής ζώνης» εντός της ΠΓΔΜ σε περίπτωση επέκτασης των εκεί διακοινοτικών ταραχών συζητήθηκαν επίσημα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής τον Αύγουστο του 2001.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΚΑ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
ΜΥΘΟΣ 1ος
"Η ονομασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο"
Στην πραγματικότητα η επίμαχη ονομασία χρησιμοποιείται ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι., όταν πρώτη φορά ετέθη δημόσια το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγμή που διαπραγματεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική, βουλγαρική ή σερβική εθνική ιδέα.
Τυπικό δείγμα, το κήρυγμα του (πρώην κομιτατζή και εν συνεχεία μακεδονομάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242). Καθώς η παραπάνω ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί «μακεδονικά», οι κατά Κώτταν «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνταν -προφανώς- «Μακεντόντσι».
Δεν πρόκειται για τη μοναδική καταγραφή του είδους. Κατά την είσοδό τους στις ΗΠΑ, την πρώτη δεκαετία του 20ού αι., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες απαντούν στο ερώτημα ποια είναι η «φυλή» ή ο «λαός» τους με τη λέξη «Μακεδόνας». Οι σχετικές καταχωρήσεις είναι ηλεκτρονικά προσπελάσιμες, στην πρωτότυπη μορφή τους, στην ιστοσελίδα του Ελις Αϊλαντ.
Ενδιαφέρουσα είναι η προβολή αυτού του αυτοπροσδιορισμού από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής, που από τη «μακεδονικότητα» των σλαβοφώνων έσπευδε να συναγάγει την «ελληνικότητά» τους. «Και αυταί αι παραδόσεις των βουλγαροφώνων Ελλήνων εισίν ελληνικαί, ως και το παρ' αυτοίς αίσθημα της εθνότητος, διότι αυτοί εαυτούς Μακεδόνας ονομάζουσιν, ουδέποτε δε χρώνται τη λέξει Βούλγαρος» διαβάζουμε, π.χ. στον εθνογραφικό χάρτη του Στάνφορντ (1877), που είχε συνταχθεί από τον έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Γεννάδιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Δημήτριος Φιλιππίδης τονίζει κι αυτός ότι «οι χριστιανοί κάτοικοι, άνευ διακρίσεως οι τε Ελληνες και οι σχισματικοί, ονομάζουσιν εαυτούς υπό το γενικόν όνομα "Μακεδόνας"» («Η Μακεδονία», Εν Αθήναις 1906, σ. 30).
Το 1905, τέλος, ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού μηχανισμού λοχαγός Πάτροκλος Κοντογιάννης, εισηγείται υπηρεσιακά την ενιαία χρήση του όρου «Μακεδόνες» για τους σλαβόφωνους χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής, αναφερόμενος σε «Μακεδόνας ελληνίζοντας» και «Μακεδόνας βουλγαρίζοντας» και υποστηρίζοντας ότι «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» (βλ. «Ιός» 5.6.05).
Η τάση διακριτού αυτοπροσδιορισμού ενισχύθηκε προοδευτικά ως απάντηση στις αιματηρές προσηλυτιστικές εκστρατείες Βουλγάρων, Ελλήνων και Σέρβων. Η πρώτη πανηγυρική διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου, σλαβικού «μακεδονικού έθνους» γίνεται το 1903 από τον (γεννημένο στην Πέλλα των Γιαννιτσών) Κάρστε Μισίρκωφ. Για τις αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις στη βάση των τοπικών κοινωνιών, αποκαλυπτική είναι η διαπίστωση του Στράτη Μυριβήλη το 1917: «Αυτοί εδώ οι χωριάτες», γράφει για τους οικοδεσπότες του στη Βελούσινα, «δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"» («Η ζωή εν τάφω», 1η έκδοση [1924], επανέκδ. Αθήνα 1991, σ. 104-5).
Ολα αυτά, μερικές δεκαετίες τουλάχιστον πριν ο Τίτο κάνει τη δημόσια εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Βαλκανίων.
ΜΥΘΟΣ 2ος
"Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας."
Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών».
Ο Παπαρρηγόπουλος αρνήθηκε να δεχτεί τις σχετικές εισηγήσεις, τονίζοντας πως «επ' ουδεμιάς ιστορικής βάσεως δυνάμεθα να στηρίξωμεν νέαν της Μακεδονίας οριοθέτησιν» και προειδοποιώντας ότι «ουδείς ήθελε αποδεχθή» διεθνώς τον «νέον γεωγραφικόν όρον» που κατασκεύασε η ελληνική πολιτική ηγεσία για τις βορειότερες μακεδονικές περιοχές. Παρ' όλο που τότε δεν ακούστηκε, η Ιστορία έμελλε να τον δικαιώσει: η μετονομασία της Βόρειας Μακεδονίας σε «Δαρδανία» παρέμεινε ένα σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς οποιοδήποτε αντίκρισμα στη διεθνή επιστημονική και διπλωματική σκηνή -ούτε καν καθολική αποδοχή από τους εν Ελλάδι μακεδονολογούντες.
ΜΥΘΟΣ 3ος
»Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα».»
Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της.
Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής.
Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (Παπαθεμελής), είναι παραπάνω από προφανής.
ΜΥΘΟΣ 4ος
"Ονομασία των βορείων γειτόνων μας ως «Μακεδονία» συνεπάγεται αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας. "
Στην πραγματικότητα, οι παλιότερες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας ουδέποτε στηρίχτηκαν σε «ονοματολογικές» παρανοήσεις. Κεντρικό επιχείρημα της Βουλγαρίας και της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας (πριν από το 1950) ήταν η συνεχιζόμενη παρουσία μιας συμπαγούς σλαβόγλωσσης μειονότητας σε περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας ή τα «ιστορικά δίκαια» που (υποτίθεται ότι) συνεπαγόταν η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας.
Ακόμη κι αν η ΠΓΔΜ μετονομαζόταν «Δαρδανία», αυτό δεν θα εξαφάνιζε τις αναφορές των εκεί εθνικιστών σε «αλύτρωτους Δαρδανούς» της Β. Ελλάδας. Στη δε χώρα μας, θα γινόμασταν απλώς μάρτυρες της μετάλλαξης των «σλαβόφωνων Ελλήνων» σε «δαρδανόφωνους».
Της μόδας μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε επίσης η «γεωπολιτική» επιχειρηματολογία («δικαίωμα» των εθνών να «αναζητήσουν» καλλιεργήσιμα εδάφη, θαλάσσιες οδούς κ.λπ.). Παρόμοια επιχειρήματα πρόβαλε τότε κι η επίσημη Αθήνα, ζητώντας επέκταση των ελληνικών συνόρων προς βορρά. Σήμερα, τέτοιοι ισχυρισμοί θεωρούνται από το Διεθνές Δίκαιο απαράδεκτοι, ενώ η ύπαρξη και προστασία των κατά τόπους μειονοτήτων έχει πλήρως αποσυνδεθεί από εδαφικές «διευθετήσεις».
ΜΥΘΟΣ 5ος
"Η (φαντασιακή) σχέση των Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι μια ιστορική πλαστογραφία που χαλκεύθηκε από τα Σκόπια στα μεταπολεμικά χρόνια."
Στην πραγματικότητα, η υποτιθέμενη καταγωγή των σλαβόφωνων από τους αρχαίους Μακεδόνες υπήρξε αγαπημένο θέμα της ελληνικής προπαγάνδας, ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι.
Το πιστοποιούν σλαβόγλωσσα έντυπα που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στον τοπικό πληθυσμό, όπως η «Διακήρυξη του Ελληνομακεδονικού Συλλόγου της Αθήνας για τους αδελφούς μας Μακεδόνες» (1905) ή οι υποτιθέμενες «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου» (1907). Ανάλογες θεωρίες συναντάμε και σε προφορικά κηρύγματα προς τους σλαβόφωνους χωρικούς (Στ. Ράπτης «Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος», Εν Αθήναις 1910, σ. 168). Πασίγνωστη είναι τέλος η αναγόρευση της σλαβομακεδονικής σε μετεξέλιξη της «ομηρικής» γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων από λογίους της εποχής (Τσιούλκας, Μπουκουβάλας κ.ά.), τα πονήματα των οποίων βρίσκουν μέχρι σήμερα ανταπόκριση σε ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους.
Εξίσου παλιά είναι η οικειοποίηση αυτής της «ιστορικής» επιχειρηματολογίας από τους ίδιους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες -είτε αυτοί συντάσσονταν με τον ελληνικό εθνικισμό είτε όχι. Προξενική έκθεση του 1871 καταγράφει το στολισμό του «σλαβοβουλγαρικού» βιβλιοπωλείου των Βιτωλίων με την εικόνα του Μεγαλέξανδρου, ενώ το 1902 κομιτατζήδες κηρύσσουν πως «θέλουν να αναζωώσουν τον Μέγαν Αλέξανδρον» και το κράτος του. Την ίδια χρονιά, σλαβόφωνος πράκτορας του ελληνικού μηχανισμού καυτηριάζει δημόσια τους συμπατριώτες του που «πλανώνται πλάνην μεγάλην φρονούντες ότι είνε δυνατόν να είνε απόγονοι συγχρόνως τε του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Κρούμου» (Γ. Π. Κώνστας, «Ενέργειαι και δολοφονικά όργια του βουλγαρικού κομιτάτου», Εν Αθήναις 1902, σ. ιθ').
Παρά την οφθαλμοφανή αυθαιρεσία του, το όλο «γενεαλογικό» σχήμα έχει συνεπώς τη δική του προϊστορία. Στο κάτω κάτω, τι φταίνε αυτοί αν πήραν τοις μετρητοίς όσα τους κανοναρχούσαν οι «δικοί μας» φωστήρες;
Διαφορετικής τάξης ζήτημα αποτέλεσε η υιοθεσία του «Ηλιου της Βεργίνας» ως εθνικού εμβλήματος της ΠΓΔΜ το 1992. Ευθύς εξαρχής ήταν προφανές πως επρόκειτο για (εσπευσμένη) κατασκευή ενός διαπραγματευτικού χαρτιού προς ανταλλαγή, ενόψει μελλοντικού διακανονισμού. Το αποδεικνύει όχι μόνο η άνετη απεμπόλησή του το 1995, αλλά και η προνοητικότητα της ηγεσίας των Σκοπίων να απεικονίσει έναν διαφορετικό «ήλιο» στα κέρματα που έκοψε το 1993.
ΜΥΘΟΣ 6ος
"Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων. "
Στην πραγματικότητα, όπως εξηγεί σε απολογιστικό του κείμενο ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού (κι εμπειρογνώμονας του ΥΠΕΞ επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες), Ευάγγελος Κωφός, «για τη διπλωματική μας Υπηρεσία, το θεωρούμενο από πολλούς ως "ανύπαρκτο θέμα" ήταν ένα πολύ υπαρκτό και ακανθώδες πρόβλημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το 50% των εισερχομένων ημερησίως εγγράφων στο αρμόδιο Βαλκανικό Τμήμα του Υπουργείου αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στο Μακεδονικό».
Η σχετική παρανόηση οφείλεται στην επιλογή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να θεωρεί το θέμα επισήμως «ανύπαρκτο», επιβάλλοντας αυτή τη γραμμή στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ο Κων/νος Καραμανλής (ο παλιότερος) δεν είχε π.χ. κανένα πρόβλημα να εξηγήσει το 1980 στο γιουγκοσλάβο ομόλογό του, Μιγιάτοβιτς, πώς υποχρέωσε τον ελληνικό τύπο ν' αποσιωπήσει την απάντηση του γιουγκοσλαβικού ΥΠΕΞ σε ερώτηση «ενός δικού μας ανόητου δημοσιογράφου για το Μακεδονικό» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 12ος, σ. 61).
Η αιτία αυτής της διατεταγμένης αυτολογοκρισίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Χάρη στη (μυστική) ελληνογιουγκοσλαβική «συμφωνία κυρίων» του 1962 για εκατέρωθεν αποχή από οποιαδήποτε δημόσια ανακίνηση του Μακεδονικού, το ελληνικό κράτος μπόρεσε να οργανώσει -χωρίς διεθνείς περιπλοκές- ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αφομοίωσης της σλαβόφωνης μειονότητας του βορειοελλαδικού χώρου. Σε αντάλλαγμα αποδέχθηκε de facto την ύπαρξη της Σ. Δ. Μακεδονίας, όπως πιστοποιεί η αναγραφή της ονομασίας σε ΦΕΚ όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
ΜΥΘΟΣ 7ος
"Η ηγεσία των Σκοπίων υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο ζήτημα του ονόματος, απορρίπτοντας κάθε συμβιβαστική λύση."
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να απορρίψει πρώτη όλες τις εκδοχές σύνθετης ονομασίας που πρότειναν το 1992-93 οι μεσολαβητές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, όπως «Νέα Μακεδονία» (1.4.92) και «Nova Makedonija» (28.5.93).
Η δεύτερη απορρίφθηκε επίσημα (και) από τον Γκλιγκόροφ, μια μέρα όμως μετά το Μητσοτάκη.
Το ίδιο συνέβη και με τις βολιδοσκοπήσεις σε διμερές επίπεδο. Το Μάρτιο του 1992, κατά τη συνδιάσκεψη «Ελσίνκι-2» της ΔΑΣΕ, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ Μάλεφσκι παρέδωσε σε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας κατάλογο με πέντε εκδοχές σύνθετης ονομασίας («Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ.) παροτρύνοντας σε άμεση από κοινού επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το διάβημα με τη δικαιολογία ότι «η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη». Τις ίδιες μέρες κλιμακώθηκε η εκστρατεία του (τότε) έλληνα ΥΠΕΞ, Αντώνη Σαμαρά, για αποτροπή οποιουδήποτε συμβιβασμού με το «ψευδοκράτος» - με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα σημερινά αδιέξοδα.
ΜΥΘΟΣ 8ος
"Οι εθνικιστικοί κύκλοι της ΠΓΔΜ απειλούν άμεσα την ασφάλεια κι εδαφική ακεραιότητα της Β. Ελλάδας. "
Η ύπαρξη εθνικιστών σε οποιαδήποτε χώρα είναι κάτι το αυτονόητο. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η πραγματική επικινδυνότητά τους. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πολύς λόγος έγινε το 1991-93 για την αλυτρωτική συνθηματολογία του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος της χώρας, του ΒΜΡΟ. Στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον τοπικό τύπο, η ηγεσία του ΒΜΡΟ ήδη από το 1992 βρισκόταν σε επαφή με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες -και συγκεκριμένα με τον ειδικό απεσταλμένο του Μητσοτάκη, στρατηγό Γρυλλάκη («Ιός» 22.12.2001).
Οταν το 1998 το ΒΜΡΟ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, ακολούθησε έτσι πιο «ενδοτική» πολιτική απ' ό,τι οι προκάτοχοί του (ξεπούλημα στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο, κ.λπ.). Σύμφωνα με το «Βήμα» (3.6.2001), σύμβουλος του «εθνικιστή» πρωθυπουργού Γκεοργκίεφσκι «στις διαβουλεύσεις με την Αθήνα για την ονομασία» δεν ήταν άλλος από το Σταμάτη Μαλέλη -τον ίδιο άνθρωπο που, ως υπάλληλος του ελληνικού προξενείου, είχε ξεκινήσει το 1992 τις επαφές Γρυλλάκη-ΒΜΡΟ!
Απομένει το ζήτημα των εθνικιστικών αναφορών σε σχολικά βιβλία της ΠΓΔΜ. Κάποιες είναι όντως αλυτρωτικές, ενώ άλλες απλώς διαφέρουν από τη δική μας εικόνα για την ιστορία της περιοχής. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που έχει ευρύτερες βαλκανικές διαστάσεις, υπάρχουν διακρατικές επιτροπές επιφορτισμένες με την αμοιβαία εκκαθάριση των σχολικών βιβλίων από κηρύγματα μίσους και σοβινιστικές υπερβολές.
Προϋπόθεση της δουλειάς τους συνιστά, ωστόσο, η απουσία έντασης μεταξύ των ενδιαφερόμενων χωρών.
ΜΥΘΟΣ 9ος
"Στην επικράτεια της ΠΓΔΜ ζει μια ευμεγέθης ελληνική μειονότητα."
Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!
Ακολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα».
ΜΥΘΟΣ 10ος
"Η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια υπήρξε σταθερά ενδοτική και καθόλου απειλητική. "
Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός εθνικισμός φλέρταρε σοβαρά με την ιδέα της διάλυσης του «ψευδοκράτους». Εκτός από χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας ζητώντας «σπάσιμο των συνόρων» και «σύνορα με τη Σερβία» (10.12.92), τη «στρατιωτική πίεση» και το διαμελισμό της ΠΓΔΜ υποστήριξαν επίσης δημόσια προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Κων/νος Βακαλόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, ο Χρήστος Πασσαλάρης ή ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης. Στον αθηναϊκό τύπο δημοσιεύθηκαν σενάρια προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της ΠΓΔΜ («Βήμα» 15.12.91 και 31.5.92), ακόμη και χάρτης με τις προτάσεις του ΓΕΕΘΑ για τα νέα σύνορα της Ελλάδας («Εθνος» 7.12.92).
Σ' ένα άλλο επίπεδο, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς βάσισε μεγάλο μέρος της στρατηγικής του στην προοπτική αποσύνθεσης και κατάρρευσης του «κρατιδίου» (χάρη και στο πρώτο άτυπο ελληνικό εμπάργκο του 1992), ενώ γνωστές είναι οι διαβουλεύσεις με τους Μιλόσεβιτς και Ντράσκοβιτς για ελληνοσερβική «μοιρασιά» της ΠΓΔΜ.
Τέλος, διαφορετικής τάξης σχεδιασμοί για την «προληπτική» κατάληψη μιας «υγειονομικής ζώνης» εντός της ΠΓΔΜ σε περίπτωση επέκτασης των εκεί διακοινοτικών ταραχών συζητήθηκαν επίσημα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής τον Αύγουστο του 2001.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΚΑ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
ΜΥΘΟΣ 1ος
"Η ονομασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο"
Στην πραγματικότητα η επίμαχη ονομασία χρησιμοποιείται ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι., όταν πρώτη φορά ετέθη δημόσια το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγμή που διαπραγματεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική, βουλγαρική ή σερβική εθνική ιδέα.
Τυπικό δείγμα, το κήρυγμα του (πρώην κομιτατζή και εν συνεχεία μακεδονομάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242). Καθώς η παραπάνω ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί «μακεδονικά», οι κατά Κώτταν «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνταν -προφανώς- «Μακεντόντσι».
Δεν πρόκειται για τη μοναδική καταγραφή του είδους. Κατά την είσοδό τους στις ΗΠΑ, την πρώτη δεκαετία του 20ού αι., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες απαντούν στο ερώτημα ποια είναι η «φυλή» ή ο «λαός» τους με τη λέξη «Μακεδόνας». Οι σχετικές καταχωρήσεις είναι ηλεκτρονικά προσπελάσιμες, στην πρωτότυπη μορφή τους, στην ιστοσελίδα του Ελις Αϊλαντ.
Ενδιαφέρουσα είναι η προβολή αυτού του αυτοπροσδιορισμού από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής, που από τη «μακεδονικότητα» των σλαβοφώνων έσπευδε να συναγάγει την «ελληνικότητά» τους. «Και αυταί αι παραδόσεις των βουλγαροφώνων Ελλήνων εισίν ελληνικαί, ως και το παρ' αυτοίς αίσθημα της εθνότητος, διότι αυτοί εαυτούς Μακεδόνας ονομάζουσιν, ουδέποτε δε χρώνται τη λέξει Βούλγαρος» διαβάζουμε, π.χ. στον εθνογραφικό χάρτη του Στάνφορντ (1877), που είχε συνταχθεί από τον έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Γεννάδιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Δημήτριος Φιλιππίδης τονίζει κι αυτός ότι «οι χριστιανοί κάτοικοι, άνευ διακρίσεως οι τε Ελληνες και οι σχισματικοί, ονομάζουσιν εαυτούς υπό το γενικόν όνομα "Μακεδόνας"» («Η Μακεδονία», Εν Αθήναις 1906, σ. 30).
Το 1905, τέλος, ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού μηχανισμού λοχαγός Πάτροκλος Κοντογιάννης, εισηγείται υπηρεσιακά την ενιαία χρήση του όρου «Μακεδόνες» για τους σλαβόφωνους χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής, αναφερόμενος σε «Μακεδόνας ελληνίζοντας» και «Μακεδόνας βουλγαρίζοντας» και υποστηρίζοντας ότι «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» (βλ. «Ιός» 5.6.05).
Η τάση διακριτού αυτοπροσδιορισμού ενισχύθηκε προοδευτικά ως απάντηση στις αιματηρές προσηλυτιστικές εκστρατείες Βουλγάρων, Ελλήνων και Σέρβων. Η πρώτη πανηγυρική διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου, σλαβικού «μακεδονικού έθνους» γίνεται το 1903 από τον (γεννημένο στην Πέλλα των Γιαννιτσών) Κάρστε Μισίρκωφ. Για τις αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις στη βάση των τοπικών κοινωνιών, αποκαλυπτική είναι η διαπίστωση του Στράτη Μυριβήλη το 1917: «Αυτοί εδώ οι χωριάτες», γράφει για τους οικοδεσπότες του στη Βελούσινα, «δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"» («Η ζωή εν τάφω», 1η έκδοση [1924], επανέκδ. Αθήνα 1991, σ. 104-5).
Ολα αυτά, μερικές δεκαετίες τουλάχιστον πριν ο Τίτο κάνει τη δημόσια εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Βαλκανίων.
ΜΥΘΟΣ 2ος
"Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας."
Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών».
Ο Παπαρρηγόπουλος αρνήθηκε να δεχτεί τις σχετικές εισηγήσεις, τονίζοντας πως «επ' ουδεμιάς ιστορικής βάσεως δυνάμεθα να στηρίξωμεν νέαν της Μακεδονίας οριοθέτησιν» και προειδοποιώντας ότι «ουδείς ήθελε αποδεχθή» διεθνώς τον «νέον γεωγραφικόν όρον» που κατασκεύασε η ελληνική πολιτική ηγεσία για τις βορειότερες μακεδονικές περιοχές. Παρ' όλο που τότε δεν ακούστηκε, η Ιστορία έμελλε να τον δικαιώσει: η μετονομασία της Βόρειας Μακεδονίας σε «Δαρδανία» παρέμεινε ένα σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς οποιοδήποτε αντίκρισμα στη διεθνή επιστημονική και διπλωματική σκηνή -ούτε καν καθολική αποδοχή από τους εν Ελλάδι μακεδονολογούντες.
ΜΥΘΟΣ 3ος
»Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα».»
Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της.
Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής.
Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (Παπαθεμελής), είναι παραπάνω από προφανής.
ΜΥΘΟΣ 4ος
"Ονομασία των βορείων γειτόνων μας ως «Μακεδονία» συνεπάγεται αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας. "
Στην πραγματικότητα, οι παλιότερες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας ουδέποτε στηρίχτηκαν σε «ονοματολογικές» παρανοήσεις. Κεντρικό επιχείρημα της Βουλγαρίας και της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας (πριν από το 1950) ήταν η συνεχιζόμενη παρουσία μιας συμπαγούς σλαβόγλωσσης μειονότητας σε περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας ή τα «ιστορικά δίκαια» που (υποτίθεται ότι) συνεπαγόταν η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας.
Ακόμη κι αν η ΠΓΔΜ μετονομαζόταν «Δαρδανία», αυτό δεν θα εξαφάνιζε τις αναφορές των εκεί εθνικιστών σε «αλύτρωτους Δαρδανούς» της Β. Ελλάδας. Στη δε χώρα μας, θα γινόμασταν απλώς μάρτυρες της μετάλλαξης των «σλαβόφωνων Ελλήνων» σε «δαρδανόφωνους».
Της μόδας μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε επίσης η «γεωπολιτική» επιχειρηματολογία («δικαίωμα» των εθνών να «αναζητήσουν» καλλιεργήσιμα εδάφη, θαλάσσιες οδούς κ.λπ.). Παρόμοια επιχειρήματα πρόβαλε τότε κι η επίσημη Αθήνα, ζητώντας επέκταση των ελληνικών συνόρων προς βορρά. Σήμερα, τέτοιοι ισχυρισμοί θεωρούνται από το Διεθνές Δίκαιο απαράδεκτοι, ενώ η ύπαρξη και προστασία των κατά τόπους μειονοτήτων έχει πλήρως αποσυνδεθεί από εδαφικές «διευθετήσεις».
ΜΥΘΟΣ 5ος
"Η (φαντασιακή) σχέση των Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι μια ιστορική πλαστογραφία που χαλκεύθηκε από τα Σκόπια στα μεταπολεμικά χρόνια."
Στην πραγματικότητα, η υποτιθέμενη καταγωγή των σλαβόφωνων από τους αρχαίους Μακεδόνες υπήρξε αγαπημένο θέμα της ελληνικής προπαγάνδας, ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι.
Το πιστοποιούν σλαβόγλωσσα έντυπα που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στον τοπικό πληθυσμό, όπως η «Διακήρυξη του Ελληνομακεδονικού Συλλόγου της Αθήνας για τους αδελφούς μας Μακεδόνες» (1905) ή οι υποτιθέμενες «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου» (1907). Ανάλογες θεωρίες συναντάμε και σε προφορικά κηρύγματα προς τους σλαβόφωνους χωρικούς (Στ. Ράπτης «Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος», Εν Αθήναις 1910, σ. 168). Πασίγνωστη είναι τέλος η αναγόρευση της σλαβομακεδονικής σε μετεξέλιξη της «ομηρικής» γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων από λογίους της εποχής (Τσιούλκας, Μπουκουβάλας κ.ά.), τα πονήματα των οποίων βρίσκουν μέχρι σήμερα ανταπόκριση σε ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους.
Εξίσου παλιά είναι η οικειοποίηση αυτής της «ιστορικής» επιχειρηματολογίας από τους ίδιους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες -είτε αυτοί συντάσσονταν με τον ελληνικό εθνικισμό είτε όχι. Προξενική έκθεση του 1871 καταγράφει το στολισμό του «σλαβοβουλγαρικού» βιβλιοπωλείου των Βιτωλίων με την εικόνα του Μεγαλέξανδρου, ενώ το 1902 κομιτατζήδες κηρύσσουν πως «θέλουν να αναζωώσουν τον Μέγαν Αλέξανδρον» και το κράτος του. Την ίδια χρονιά, σλαβόφωνος πράκτορας του ελληνικού μηχανισμού καυτηριάζει δημόσια τους συμπατριώτες του που «πλανώνται πλάνην μεγάλην φρονούντες ότι είνε δυνατόν να είνε απόγονοι συγχρόνως τε του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Κρούμου» (Γ. Π. Κώνστας, «Ενέργειαι και δολοφονικά όργια του βουλγαρικού κομιτάτου», Εν Αθήναις 1902, σ. ιθ').
Παρά την οφθαλμοφανή αυθαιρεσία του, το όλο «γενεαλογικό» σχήμα έχει συνεπώς τη δική του προϊστορία. Στο κάτω κάτω, τι φταίνε αυτοί αν πήραν τοις μετρητοίς όσα τους κανοναρχούσαν οι «δικοί μας» φωστήρες;
Διαφορετικής τάξης ζήτημα αποτέλεσε η υιοθεσία του «Ηλιου της Βεργίνας» ως εθνικού εμβλήματος της ΠΓΔΜ το 1992. Ευθύς εξαρχής ήταν προφανές πως επρόκειτο για (εσπευσμένη) κατασκευή ενός διαπραγματευτικού χαρτιού προς ανταλλαγή, ενόψει μελλοντικού διακανονισμού. Το αποδεικνύει όχι μόνο η άνετη απεμπόλησή του το 1995, αλλά και η προνοητικότητα της ηγεσίας των Σκοπίων να απεικονίσει έναν διαφορετικό «ήλιο» στα κέρματα που έκοψε το 1993.
ΜΥΘΟΣ 6ος
"Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων. "
Στην πραγματικότητα, όπως εξηγεί σε απολογιστικό του κείμενο ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού (κι εμπειρογνώμονας του ΥΠΕΞ επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες), Ευάγγελος Κωφός, «για τη διπλωματική μας Υπηρεσία, το θεωρούμενο από πολλούς ως "ανύπαρκτο θέμα" ήταν ένα πολύ υπαρκτό και ακανθώδες πρόβλημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το 50% των εισερχομένων ημερησίως εγγράφων στο αρμόδιο Βαλκανικό Τμήμα του Υπουργείου αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στο Μακεδονικό».
Η σχετική παρανόηση οφείλεται στην επιλογή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να θεωρεί το θέμα επισήμως «ανύπαρκτο», επιβάλλοντας αυτή τη γραμμή στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ο Κων/νος Καραμανλής (ο παλιότερος) δεν είχε π.χ. κανένα πρόβλημα να εξηγήσει το 1980 στο γιουγκοσλάβο ομόλογό του, Μιγιάτοβιτς, πώς υποχρέωσε τον ελληνικό τύπο ν' αποσιωπήσει την απάντηση του γιουγκοσλαβικού ΥΠΕΞ σε ερώτηση «ενός δικού μας ανόητου δημοσιογράφου για το Μακεδονικό» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 12ος, σ. 61).
Η αιτία αυτής της διατεταγμένης αυτολογοκρισίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Χάρη στη (μυστική) ελληνογιουγκοσλαβική «συμφωνία κυρίων» του 1962 για εκατέρωθεν αποχή από οποιαδήποτε δημόσια ανακίνηση του Μακεδονικού, το ελληνικό κράτος μπόρεσε να οργανώσει -χωρίς διεθνείς περιπλοκές- ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αφομοίωσης της σλαβόφωνης μειονότητας του βορειοελλαδικού χώρου. Σε αντάλλαγμα αποδέχθηκε de facto την ύπαρξη της Σ. Δ. Μακεδονίας, όπως πιστοποιεί η αναγραφή της ονομασίας σε ΦΕΚ όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
ΜΥΘΟΣ 7ος
"Η ηγεσία των Σκοπίων υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο ζήτημα του ονόματος, απορρίπτοντας κάθε συμβιβαστική λύση."
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να απορρίψει πρώτη όλες τις εκδοχές σύνθετης ονομασίας που πρότειναν το 1992-93 οι μεσολαβητές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, όπως «Νέα Μακεδονία» (1.4.92) και «Nova Makedonija» (28.5.93).
Η δεύτερη απορρίφθηκε επίσημα (και) από τον Γκλιγκόροφ, μια μέρα όμως μετά το Μητσοτάκη.
Το ίδιο συνέβη και με τις βολιδοσκοπήσεις σε διμερές επίπεδο. Το Μάρτιο του 1992, κατά τη συνδιάσκεψη «Ελσίνκι-2» της ΔΑΣΕ, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ Μάλεφσκι παρέδωσε σε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας κατάλογο με πέντε εκδοχές σύνθετης ονομασίας («Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ.) παροτρύνοντας σε άμεση από κοινού επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το διάβημα με τη δικαιολογία ότι «η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη». Τις ίδιες μέρες κλιμακώθηκε η εκστρατεία του (τότε) έλληνα ΥΠΕΞ, Αντώνη Σαμαρά, για αποτροπή οποιουδήποτε συμβιβασμού με το «ψευδοκράτος» - με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα σημερινά αδιέξοδα.
ΜΥΘΟΣ 8ος
"Οι εθνικιστικοί κύκλοι της ΠΓΔΜ απειλούν άμεσα την ασφάλεια κι εδαφική ακεραιότητα της Β. Ελλάδας. "
Η ύπαρξη εθνικιστών σε οποιαδήποτε χώρα είναι κάτι το αυτονόητο. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η πραγματική επικινδυνότητά τους. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πολύς λόγος έγινε το 1991-93 για την αλυτρωτική συνθηματολογία του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος της χώρας, του ΒΜΡΟ. Στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον τοπικό τύπο, η ηγεσία του ΒΜΡΟ ήδη από το 1992 βρισκόταν σε επαφή με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες -και συγκεκριμένα με τον ειδικό απεσταλμένο του Μητσοτάκη, στρατηγό Γρυλλάκη («Ιός» 22.12.2001).
Οταν το 1998 το ΒΜΡΟ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, ακολούθησε έτσι πιο «ενδοτική» πολιτική απ' ό,τι οι προκάτοχοί του (ξεπούλημα στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο, κ.λπ.). Σύμφωνα με το «Βήμα» (3.6.2001), σύμβουλος του «εθνικιστή» πρωθυπουργού Γκεοργκίεφσκι «στις διαβουλεύσεις με την Αθήνα για την ονομασία» δεν ήταν άλλος από το Σταμάτη Μαλέλη -τον ίδιο άνθρωπο που, ως υπάλληλος του ελληνικού προξενείου, είχε ξεκινήσει το 1992 τις επαφές Γρυλλάκη-ΒΜΡΟ!
Απομένει το ζήτημα των εθνικιστικών αναφορών σε σχολικά βιβλία της ΠΓΔΜ. Κάποιες είναι όντως αλυτρωτικές, ενώ άλλες απλώς διαφέρουν από τη δική μας εικόνα για την ιστορία της περιοχής. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που έχει ευρύτερες βαλκανικές διαστάσεις, υπάρχουν διακρατικές επιτροπές επιφορτισμένες με την αμοιβαία εκκαθάριση των σχολικών βιβλίων από κηρύγματα μίσους και σοβινιστικές υπερβολές.
Προϋπόθεση της δουλειάς τους συνιστά, ωστόσο, η απουσία έντασης μεταξύ των ενδιαφερόμενων χωρών.
ΜΥΘΟΣ 9ος
"Στην επικράτεια της ΠΓΔΜ ζει μια ευμεγέθης ελληνική μειονότητα."
Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!
Ακολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα».
ΜΥΘΟΣ 10ος
"Η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια υπήρξε σταθερά ενδοτική και καθόλου απειλητική. "
Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός εθνικισμός φλέρταρε σοβαρά με την ιδέα της διάλυσης του «ψευδοκράτους». Εκτός από χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας ζητώντας «σπάσιμο των συνόρων» και «σύνορα με τη Σερβία» (10.12.92), τη «στρατιωτική πίεση» και το διαμελισμό της ΠΓΔΜ υποστήριξαν επίσης δημόσια προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Κων/νος Βακαλόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, ο Χρήστος Πασσαλάρης ή ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης. Στον αθηναϊκό τύπο δημοσιεύθηκαν σενάρια προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της ΠΓΔΜ («Βήμα» 15.12.91 και 31.5.92), ακόμη και χάρτης με τις προτάσεις του ΓΕΕΘΑ για τα νέα σύνορα της Ελλάδας («Εθνος» 7.12.92).
Σ' ένα άλλο επίπεδο, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς βάσισε μεγάλο μέρος της στρατηγικής του στην προοπτική αποσύνθεσης και κατάρρευσης του «κρατιδίου» (χάρη και στο πρώτο άτυπο ελληνικό εμπάργκο του 1992), ενώ γνωστές είναι οι διαβουλεύσεις με τους Μιλόσεβιτς και Ντράσκοβιτς για ελληνοσερβική «μοιρασιά» της ΠΓΔΜ.
Τέλος, διαφορετικής τάξης σχεδιασμοί για την «προληπτική» κατάληψη μιας «υγειονομικής ζώνης» εντός της ΠΓΔΜ σε περίπτωση επέκτασης των εκεί διακοινοτικών ταραχών συζητήθηκαν επίσημα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής τον Αύγουστο του 2001.
"Πούστρα!" "Ανώμαλη!" Οι λέξεις αυτές μας ανάβουν λαμπάκια συναγερμού. Μπορούμε να εξουδετερώσουμε το δηλητήριό τους; Η ανάκτηση των λέξεων που μας κακοποιούν είναι μια διαδικασία μιθριδατισμού ή μια δύσκολη μπουγάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς ανακτούμε τις λέξεις που μας κάνουν κακό;
Το να μας πει κάποιος «λούγκρα» ενοχλεί μόνο στο βαθμό που αφήνουμε αυτή τη λέξη στο δικό του λεξιλόγιο, με τους δικούς του κανόνες χρήσης. Πώς όμως να της δώσουμε πιο θετικό νόημα; Μήπως πρέπει να την καταργήσουμε τελείως; Δυστυχώς, δεν είναι στο χέρι μας να την εξαφανίσουμε. Μπορούμε όμως να επηρεάσουμε το περιεχόμενό της.
Αγγίξτε τη λέξη.................
Όσο περισσότερη βία έχουμε υποστεί, τόσο δυσκολότερο είναι να βάλουμε αυτή τη λέξη στο στόμα μας. Μόνοι σας, καλύτερα όμως στα πλαίσια μιας στηρικτικής σχέσης (φίλοι, ψυχοθεραπεία), αρθρώστε τη λέξη. Πιθανώς να λυθείτε σε κλάματα ή να εξοργιστείτε. Και τα δύο κάνουν καλό· είναι η αρχή της θεραπείας.
Δοκιμάστε τη λέξη
Από τη στιγμή που μπορείτε να λέτε τη λέξη «πούστης» χωρίς να σφίγγεστε πολύ, δοκιμάστε να πείτε μια φράση όπως «είμαι πούστης»,. Παρατηρήστε τις αντιδράσεις σας. Πονάει; Τι μνήμες φέρνει;
Φορέστε τη λέξη
Όταν μπορείτε να λέτε τέτοιες φράσεις στον εαυτό σας χωρίς (μεγάλο) πρόβλημα, δοκιμάστε να την πείτε και σε άλλους, αλλά μόνο σε ανθρώπους που εμπιστεύεστε. Πειραματιστείτε. Ίσως η πρώτη φορά να είναι δύσκολη. Ίσως να σοκαριστείτε και εσείς όσο και οι φίλοι σας. Ζητήστε τους να μην τη χρησιμοποιούν προς το παρόν οι ίδιοι προς εσάς ή μπροστά σας.
Υιοθετείστε τη λέξη
Βρείτε ποια λέξη απ' όλες σας ταιριάζει· δεν πονάνε όλες οι λέξεις το ίδιο. Π.χ. κάποιοι προτιμούν το «αδερφή» από το «πούστης» γιατί έχει κάτι το αδερφικό· αντίθετα, μερικοί απεχθάνονται το «αδερφή» γιατί είναι θηλυκό. Άλλους τους ενοχλεί το ιατρικό «ομοφυλόφιλος». Βρείτε με ποια αισθάνεστε εσείς πιο άνετα.
Δανείστε τη λέξη
Όταν πια νιώθετε ότι η αυτή η λέξη δεν σας πονάει, επιτρέψτε σε ανθρώπους που σας αγαπούν να σας την πουν. Πονάει ακόμα; Η απενοχοποίηση των λέξεων μπορεί να πάρει καιρό.
πάντα με εκτίμηση
babis
Αγαπητοί και εξαιρετικοί μου φίλοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι ακαρτέρει και ακαρτέρει τα τσιμπούκια τα πολλά,
καταπίνω και ρουφάω
όλων των ειδών καβλιά
Με εκτίμηση,
babis
(από την Διακύρηξη Αρχών μου)
Αγαπητοι και εξαιρετικοι μου φιλοι.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΠΟ ΤΙΣ 28/11 άρχισε ο τρίτος γύρος πίπας (μάλλον τσιμπουκομονολόγου) μου με με τα συνδικάτα. Θέμα; Το προφυλακτικό. Η πορεία μου μέχρι σήμερα αποδεικνύεται παντελώς έμπειρη στη διαχείριση του θέματος. Ας πούμε, το σχέδιο που έθεσα σε εφαρμογή από τις αρχές του Νοέμβρη για να διασπάσω τις αντιδράσεις εντός της πιποπιάτσας είναι «σατανικό»: οι πίπες θα ξεκινούσαν από τους προνομιούχους, για να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον τους όταν εξεγερθούν, και να κερδίσω έτσι τις εντυπώσεις στην αλλαγή φύλου που θα επιχειρήσω. Η μέθοδος αυτή (του λεγόμενου «κοινωνικού πεοθηλασμού» -που και το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί ουκ ολίγες φορές-, φαίνεται ότι καταλήγει σε μπούμερανγκ για μένα, μετά και την επιτυχημένη απεργία των εργατών στα εργοστάσια προφυλακτικών.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ κατάφερα προσωπικά είναι να αναγκάσω όλους τους θιγόμενους κλάδους (στο πεοθηλαστικό) να συγκροτήσουν ευρύ αντι-babis μέτωπο με τεράστια επιρροή στην κοινωνία. Αλλά, ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκα το πεοθηλαστικό ήδη βρίσκει το 69% του συνόλου (των ρουφηχθέντων) και το 47% των καταποσθέντων να με κρίνουν αρνητικά. Η προσπάθεια, ο καημός, και η αγωνία μου είναι να κατευνάσω τους πελάτες που έχουν διατυπώσει ανοιχτά τη διαφωνία τους με τα σχέδια στο πεοθηλαστικό (paola κ.ά.). Είναι φανερό ότι αυτό που πρόκειται να συμβεί (παράταση του πεζοδρομίου στα 40 χρόνια πίπας, ελάττωση προφυλάξεων κ.λπ.) δεν θα είναι πεοθηλαστική μεταρύθμιση, αλλά πεοθη-ληστρική επιδρομή με ψευδό-πιπα υπέρ των ολίγων και «φίλων» μου.
ΜΠΟΡΕΙ να δηλώνω «αποφασισμένος» να προχωρήσω στη μεταρρύθμιση του πεοθηλαστικού συστήματος, όμως και οι πελάτες μου δείχνουν αποφασισμένοι να υπερασπισθούν ό, τι με κόπο και θυσίες κατόρθωσαν να κατακτήσουν. Θα δείξω αποφασιστικότητα στον τρόπο με τον οποίο θα «ρουφήξω» όλους αυτούς που κλέβουν μη πληρώνοντας τις πεοθηλαστικές μου εισφορές στα Ταμεία. Αλλά και διώχνοντας εκείνους που θεωρούν ότι η πίπα είναι «ευκαιριακά χρήματα» για τζόγο! Απ’ τους σταθερούς μου «πελάτες» και φίλους θα ξεκινήσω...
Με εκτιμηση
babis
YG.Το υφος και το επιπεδο της πίπας μου ειναι γνωστο σε ολους εδω μεσα. Ο ανταγωνισμός που βρωμολογει μονιμα χρησιμοποιωντας την υπογραφη μου μεχει κανει να χάνω πελάτες...Τι αλλο να περιμενεις απο ενα γέρο πιπαδόρο σαν κι εμένα...
GEIA XARA NTAN ΜΑΓΚΕΣ ΕΙΜΑΙ Ο ΝΤΑΒΑΣ ΤΟΥ babis ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΟΝ babis ΘΑ ΣΑΣ ΞΕΣΚΙΣΩ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΕΧΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΟΥ ΝΑ ΣΑΣ ΒΡΩ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΕΣ.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ και εξαιρετικέ μου νταβά..
ΑπάντησηΔιαγραφήδε χρειάζεται να ψάξεις πολύ να τους βρείς, μέσα στον κώλο μου είναι συνέχεια.
Παντα με εκτιμηση
babis
Ο babis και δυο γκόμενοι του αποφασίζουν να πάνε ταξίδι στην Αμερική. Όταν έπιασε η νύχτα στο αεροπλάνο επειδή ο babis είχε κάψες λέει στους δικούς του να το κάνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή- Τρελή του λένε είσαι; θα μας ακούσουν!
Ο babis τους λέει ότι δεν ακούει κανένας άνθρωπος και για επιβεβαίωση φωνάζει δυνατά:
- Μπορώ να έχω μια πορτοκαλάδα;
Καμιά απάντηση! Τελικά συμφωνούν οι άλλοι και αρχίζουν το έργο τους.
Μετά από 10 λεπτά καμιά εικοσαριά καθίσματα μπροστά ξυπνάει μια γυναίκα κοιτάζοντας το σύζυγο της και του λέει:
- Σε παρακαλώ Βαγγέλη πες να μου φέρουν ένα νερό γιατί διψάω.
- Τρελή είσαι ρε γυναίκα; της λέει. Εδώ άλλος παράγγειλε μια πορτοκαλάδα πριν μια ώρα και ακόμα δεν έχουν σταματήσει να τον γαμάνε.
Μερικά λόγια για τα πρόσωπα της γραμματείας της ΚΟΕΣ του ΠΑΣΟΚ
ΑπάντησηΔιαγραφή-babis - babis o γνωστός σας
- Πολυζωγόπουλος Χρήστος: Ο γνωστός συνδικαλιστοπατέρας. Δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του
-Βάρτζελη Ρεγγίνα: οδός φυλής 69.
-Πουτσιλιέρης Πέτρος: Επαιζε μία μαλακία σε Παπανδρέου μία μαλακία σε Βενιζέλο
-Καχριμάκης Μιχάλης: Ο γνωστός Ομάδα Ρουφιάνος
-Πουτσάφτης Βαγγέλης: Γνωστός πίπα-κώλος
-Συνοδινός Πέτρος: Αυλικός. Ειχε εταιρία που πήρε ολυμπιακά έργα
-Τζίμας Θέμης: Περιβάλλον babis
-Χαλάτση Εφη: Πρώην πόρνη. Νυν αυλικη Παπανδρέου
-Ψολόης Βαγγέλης: Ομάδα babis
-Ξενοκώστας Χρήστος: Ομάδα Πούτσα
-Θεοδωράκος Αλέξανδρος: Παπανδρέου-Βενιζέλος
-Μουσιώνης Αρης: Αυλικός Μαργαρίτας
-Κουτσιμπού Λένα: Αυλική Παπανδρέου
-Τριαντάφυλλος : Γνωστός πούστης αηδός
-Μπιρμπίλη Τίνα: Αυλική Παπανδρέου
-Χατζόπουλος Αλέξανδρος: Αποτυχών Νομαρχιακός Σύμβουλος - Αποτυχών Βουλευτής
-Μπαλαμάτση Αιγλη: Υπάλληλος Χαριλάου Τρικούπη
-Ντελεδήμου Πετρούλα: Ομάδα Παπουτσή
Αυτά είναι μερικά απο τα ονόματα της Γραμματείας
Να τους χαίρεστε...
Νοιώθεις μια μαγική ενέργεια να σε κατακλύζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήVooDoo Shop
Καλώς ήρθες στο VooDoo shop, ένα θαυμαστό μέρος! Ρίχνεις μια ματιά τριγύρω κ προσπαθείς να μαντέψεις τί μυστηριώδη πράγματα μπορεί να κρύβονται εδώ... Ξαφνικά, ένα μικροσκοπικό τελώνειο εμφανίζεται πίσω από το σκονισμένο πάγκο και υποκλίνεται: "Τί μπορώ να κάνω για σένα, Άρχοντα;"
http://s2.bitefight.gr/c.php?uid=34839
Μερικά λόγια για τα πρόσωπα της γραμματείας της ΚΟΕΣ του ΠΑΣΟΚ
ΑπάντησηΔιαγραφή-babis - babis o γνωστός σας
- Πολυζωγόπουλος Χρήστος: Ο γνωστός συνδικαλιστοπατέρας. Δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του
-Βάρτζελη Ρεγγίνα: οδός φυλής 69.
-Πουτσιλιέρης Πέτρος: Επαιζε μία μαλακία σε Παπανδρέου μία μαλακία σε Βενιζέλο
-Καχριμάκης Μιχάλης: Ο γνωστός Ομάδα Ρουφιάνος
-Πουτσάφτης Βαγγέλης: Γνωστός πίπα-κώλος
-Συνοδινός Πέτρος: Αυλικός. Ειχε εταιρία που πήρε ολυμπιακά έργα
-Τζίμας Θέμης: Περιβάλλον babis
-Χαλάτση Εφη: Πρώην πόρνη. Νυν αυλικη Παπανδρέου
-Ψολόης Βαγγέλης: Ομάδα babis
-Ξενοκώστας Χρήστος: Ομάδα Πούτσα
-Πουτσόδωρος - Θεοδωράκος Αλέξανδρος: Γλύφτης Παπανδρέου και Βενιζέλου
-Μουσιώνης Αρης: Αυλικός και Γαμιάς Μαργαρίτας
-Πουτσαμπού Λένα: Παρτουζιάρα Αυλική Παπανδρέου
-Τριαντάφυλλος : Γνωστός πούστης αηδός
-Μπιρμπίλη-Σπάθη Τίνα: Πορνοστάρ Αυλική Παπανδρέου
-Χατζόπουλος Αλέξανδρος: Αποτυχών Νομαρχιακός Σύμβουλος - Αποτυχών Βουλευτής και Αποτυχών Τραβεστί
-Μπαλαμούτσου Αιγλη: Υπάλληλος Χαριλάου Τρικούπη για μπαλαμούτι
-Ντελεδήμου Πετρούλα: Ομάδα Συγγρού
Αυτά είναι μερικά απο τα ονόματα της Γραμματείας
Να τους χαίρεστε...
Αγαπητοί και εξαιρετικοί μου φίλοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι ακαρτέρει και ακαρτέρει τα τσιμπούκια τα πολλά,
καταπίνω και ρουφάω
όλων των ειδών καβλιά
Με εκτίμηση,
babis
(από την Διακύρηξη Αρχών μου)
Ο babis και δυο γκόμενοι του αποφασίζουν να πάνε ταξίδι στην Αμερική. Όταν έπιασε η νύχτα στο αεροπλάνο επειδή ο babis είχε κάψες λέει στους δικούς του να το κάνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή- Τρελή του λένε είσαι; θα μας ακούσουν!
Ο babis τους λέει ότι δεν ακούει κανένας άνθρωπος και για επιβεβαίωση φωνάζει δυνατά:
- Μπορώ να έχω μια πορτοκαλάδα;
Καμιά απάντηση! Τελικά συμφωνούν οι άλλοι και αρχίζουν το έργο τους.
Μετά από 10 λεπτά καμιά εικοσαριά καθίσματα μπροστά ξυπνάει μια γυναίκα κοιτάζοντας το σύζυγο της και του λέει:
- Σε παρακαλώ Βαγγέλη πες να μου φέρουν ένα νερό γιατί διψάω.
- Τρελή είσαι ρε γυναίκα; της λέει. Εδώ άλλος παράγγειλε μια πορτοκαλάδα πριν μια ώρα και ακόμα δεν έχουν σταματήσει να τον γαμάνε.
Εχω την εντύπωση ότι όλη η ουσία της ομιλίας του Γιώργου στη συνεδρίαση της ΚΟΕΣ συμπυκνώνεται σε μία φράση: « Καλούμαστε να αλληλοαιμοδοτήσουμε (sic), για να χρησιμοποιήσω έναν όρο ξεχωριστό,τα κινήματα ». Οι μεγάλες αλλαγές ξεκινούν πάντα από τη γλώσσα!..
ΑπάντησηΔιαγραφή''PASOK poisonous''
Το κατωτέω κείμενο το αντέγραψα από το ‘’διαπλεκόμενο’’ ΒΗΜΑ και το αφιερώνω σε όσους συντρόφους μου ψήφισαν την 11.11.07 για την διατήρηση της ‘’Δυναστείας’’ :
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσωπολατρία είναι ένα σκοτεινό ιστορικό φαινόμενο το οποίο έχει προκαλέσει περισσότερο κακό παρά καλό. Είναι- λένε- και η βασική αιτία για τη χρεοκοπία του σοβιετικού καθεστώτος. Αλλά τι να πει κανείς για τη λατρεία της μη προσωπικότητας που χαρακτηρίζει το ΠαΣοΚ από τον θάνατο του Ανδρέα και μετά; Δεν ψάχνουν για έναν πρόεδρο που να είναι πρώτος μεταξύ ίσων σε ένα κόμμα που να λειτουργεί συλλογικά (κάποτε τον λέγαμε «συλλογικό διανοούμενο»). Αναζητούν εναγωνίως έναν leader, όρος που στα ελληνικά μεταφράζεται ως «χαρισματικός ηγέτης», «μεγάλος τιμονιέρης», «μεγάλο αφεντικό» ή κάτι ανάλογο.
Leader όμως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να κατασκευαστεί.
Μια και το παιχνίδι της διαδοχής τελείωσε και ο κ. Παπανδρέου (ξανα)είναι, με (ξανα)«πρωτόγνωρες δημοκρατικές διαδικασίες», ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να εξηγήσει το επόμενο διάστημα στους πολίτες ποιος είναι, τι θέλει και τι προτείνει. Γιατί μετά τριάμισι χρόνια προεδρίας του δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο. Ασε που οι συνεχείς οβιδιακές μεταμορφώσεις του ΠαΣοΚ και των στελεχών του έχουν κάνει καχύποπτους τους ψηφοφόρους.
Το μαγαζί πάντως καταρρέει και η αναπαλαίωση δεν θα ωφελήσει σε τίποτε. Χρειάζεται αλλαγή εμπορεύματος και ίσως αλλαγή ταμπέλας. Η πίστωση χρόνου για τη διεύθυνση έχει ήδη τελειώσει. Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να πείσει ότι διαθέτει νέο εμπόρευμα. Το να δηλώνει «πρέπει να αλλάξουμε ριζικά το κόμμα και τον εαυτό μας» δεν αρκεί πλέον. Πρέπει να αποδείξει ότι έχει και τη θέληση και τη δύναμη να το κάνει.
Πρέπει να μας πει ποιο είναι το μοντέλο της κοινωνίας που οραματίζεται, ποιες λύσεις προτείνει για τις κρίσεις της πολιτικής, της οικονομίας, της δημοκρατίας, της Παιδείας, του κοινωνικού κράτους, του περιβάλλοντος, που συνταράσσουν τη χώρα. Πρέπει όχι απλώς να μιλήσει, αλλά να μιλήσει καθαρά. Να μας πει με ποιανού το μέρος είναι. Τι τον διαφοροποιεί όχι μόνο από τη Δεξιά και τον κ. Καραμανλή αλλά και από τον προκάτοχό του κ. Κ. Σημίτη, και από τον άσπονδο σύντροφό του κ. Βενιζέλο και από τους ηγέτες της Αριστεράς κ. Αλαβάνο και κυρία Παπαρήγα.
Προχθές στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ ακούστηκε το σύνθημα «Η Αντιπολίτευση δεν είναι παιχνιδάκι για να την αφήσουμε στα χέρια του Γιωργάκη» . Ο κ. Παπανδρέου πήρε μια δεύτερη ευκαιρία για να αποδείξει ότι είναι Γιώργος και όχι Γιωργάκης. Περιμένουμε... Αλλά ο χρόνος του εξαντλείται.
vmoulopoulos@dolnet.gr
Oσο εθναρχης ηταν ο Μπενιζελο, τοσο ηταν και ο Αντρεϊ Μινεϊκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πως γλυτωσε η Ελλαδα απο τον πρωτο, ενας θεος ξερει!
Ο δευτερος, δυστυχως φροντισε να αφησει τον γιο του.
Ο θεος περιμενει να δει αν μαθαμε κατι απο τον πρωτο. Αν δει οτι δεν μαθαμε τιποτα, θα μας παρει και θα μας σηκωσει!
ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοιν : Babis (original) 9.25μμ
Σύντροφε συνεχίζεις να υποτιμάς το
Καραμανλή. Δεν θα σου βγεί σε καλό.
Θα πάθεις και άλλες πολλές πλάκες
σαν και αυτή στις 16 Σεπτεμβρίου.
Πιο πολύ σεβασμό στις επικοινωνια-κές ικανότητες μίας Κυβέρνησης που
καθάρισε στεγνά τους 72 νεκρούς και
τα εκατ. καμένα στρέματα. Για να
καταλάβεις πόσο στεγνά καθάρισε, θα
σου θυμήσω ότι ο Καραμανλης πήρε
41.8% , έναντι 41.5% του Σημίτη το 96. Ο Σημίτης τότε με όλους τους
νταβατζήδες μαζί του, και ο Καρα-
μανλής με όλους κόντρα. Εδώ φθάσα-
νε, έγκυρες φυλλάδες υποτίθεται,
όπως το ΕΘΝΟΣ , τα ΝΕΑ, το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, να βάζουν πρωτοσέλιδες μαϊμου
φωτογραφίες με κολάζ 10μετρες φλό-
γες.
Babis , ξύπνα , ο Καραμανλής κρατάει στοχευμένη πισινή στο Ασφα-
λιστικό. Τώρα αυτό το λένε, η αγρό-
τισα στα 60 έναντι του 65 που το είχε το ΠΑΣΟΚ , τώρα το λένε κατώ-
τατη ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΗ 650, οπότε κάτι
450ντάρηδες θα πετάξουν με μιάς στα
650, τα λένε και τα δύο μαζί, θα
δούμε. Ο Μπούλης είναι πολύ σκληρός
για να πεθάνει, και μάλιστα με αντίπαλο πολιτικό του διαμετρήματος
του ΓΑΠ.
Babis, μη ξεχνάς οι αγρότες στις
01/01/08 θα αρπάξουν 50ντάρικο, και
μη ξεχνάς ότι πρίν κλείσει 4 χρόνια
η αγροτική σύνταξη σχεδόν διπλασι-άστηκε, απο 170 σε 330, αυτό θυμί-ζει Ανδρέα, επίσης κράτα την αύξηση
30 ευρω στο ΕΚΑΣ και κυρίως
το επίδομα στις τρίτεκνες.
Babis, εκλογές κερδίζεις με + 100
ευρω στους μικρούς, παρά με + 200
στους μεγάλους. Τί έχετε πάθει στο
ΠΑΣΟΚ, προσπαθείτε να μοιάσετε όλοι
στον Αρχηγό, αφού είπαμε το παιδί
δέν μπορεί με τίποτα. Έβαλε ο αγα-
θός Γιωργάκης, 3 μήνες μετά, υπεύ-
θηνο αποκατάστασις πυροπλήκτων!!
Έλα μουνί στο τόπο σου.
Φιλικά,σε καταλαβαίνω, ο πόνος σου,
της απέξω, με αγγίζει, αυτή η βα-λίτσα θα πάει μακρυά όμως.
CAPTAIN
Εχω την εντύπωση ότι όλη η ουσία της ομιλίας του Γιώργου στη συνεδρίαση της ΚΟΕΣ συμπυκνώνεται σε μία φράση: « Καλούμαστε να αλληλοαιμοδοτήσουμε (sic), για να χρησιμοποιήσω έναν όρο ξεχωριστό,τα κινήματα ». Οι μεγάλες αλλαγές ξεκινούν πάντα από τη γλώσσα!..
ΑπάντησηΔιαγραφή''PASOK poisonous''
Σύντροφε συμφωνώ απόλυτα
Οι μεγάλες αλλαγές ξεκινούν πάντα από τη γλώσσα!..
Εγώ το εφαρμόζω καθθημερινά πεογλείφωντας,,,,,,,,,
babis
tsouzei e?
ΑπάντησηΔιαγραφή2:34
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετε ανιστόρητε σκατοδεξιέ .
Ποιός υπέγραψε την Συνθήκη των Σεβρών που τριπλασίαζε την Ελλάδα ;;
Ποιός έκανε την Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δύο Ηπείρων ;;
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος !!!
Ποιοί τότε διαδήλωναν καίγοντας τον χάρτη της Μεγάλης Ελλάδος γκαρίζοντας :
‘’Δεν θέλομεν την Μεγάλη Ελλάδα , μικράν αλλά έντιμον !!!
Ποιοί ανέλαβαν την κυβέρνηση με απατηλές υποσχέσεις για τερματισμό του πολέμου και έφεραν πίσω τον ‘’στρατηλάτη’’ του κώλου Κωνσταντίνο που μας οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή ;;
Οι προγονοί σου , οι σκατοδεξιάρες του κερατά , οι βασιλόφρονες .
Βγάλε το σκασμό , ηλίθιε και μην μιλάς .
‘’PASOK poisonous’’
ρε πίσινους,
ΑπάντησηΔιαγραφήπες αλεύρι, ο babis σε γυρεύει - έχετε κοινή τύχη, ξέρεις εσύ...
’PASOK poisonous’’
ΑπάντησηΔιαγραφή2:52 μμ
==
Φοβαμαι οτι με την ανηλεητη πλυση εγκεφαλου η κατασταση σου ειναι "μη επανορθωσιμη"..
Ας ειναι δεν χανεις και τιποτα.
Αρκει εσυ να την βρισκεις..
1922: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δηλώνει ότι αποχωρεί οριστικά από την πολιτική. Θα επιστρέψει θριαμβευτικά το 1928.
Αυτές τις θριαμβευτικές επιστροφές να μην είχαμε στην Ελλάδα.
Ο Βενιζέλος χωρίς αμφισβήτηση ήταν ένας τεράστιος έλληνας πολιτικός, από τους πιο σημαντικούς στην Νεώτερη Ελλάδα.
Όμως έπεσε σε μια μεγάλη παγίδα της συνθήκης των Σεβρών. Αβέβαιη συνθήκη με ένα καθεστώς υπό κατάρρευση, το Οθωμανικό.
Αυτό που δεν έπρεπε να δεχτεί ο Βενιζέλος ήταν κανενός είδους σύνορο με την Τουρκία, να δεχτεί μόνο την ανατολική Θράκη που του έδιναν, να καθοριστεί, διεθνές σημείο η Κωνσταντινούπολης, που το έδιναν, να πάρει τα νησιά και την Κύπρο που του έδιναν και να μην δεχτεί σε καμιά περίπτωση να παραχωρήσει η Ελλάδα στο νεοϊδρυθέν Αλβανικό κράτος, να πάρει την Βόρειο Ήπειρο και σε καμιά περίπτωση, να μην πατήσει πόδι στην Μικρά Ασία. Αυτά τα τελευταία ήταν λάθη ολκής που σημάδεψαν με τα πιο μαύρα γράμματα την νεότερη Ελλάδα και που θα έπρεπε να είχαν σημαδέψει και το όνομα του Βενιζέλου, αλλά είπαμε οι Έλληνες ξεχνάμε γρήγορα..
Η μεγάλη ιδέα της Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών ήταν μοιραία. Οι Έλληνες που πολεμούσα συνέχεια από το 1912 δεν μπορούσαν να αντέξουν συνέχιση του πολέμου στην Μικρά Ασία. Ήταν ολέθριο λάθος που οδήγησε τον ξεκλήρισμα ενός τεράστιου πολιτισμού 3000 ετών.
Ο Βενιζέλος είδε κοντόφθαλμα την συνθήκη και έπεσε σαν άπραγος διπλωμάτης, στην παγίδα που του είχαν στήσει.
Προσωπικά εγώ αυτό δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ.
==
τζων
ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ;;;;;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ.
Οποιος γνωριζει για την τύχη του Αρχηγου να αφήσει σχόλιο.
ΤΣΙΠΡΑ-ΤΣΟΥΠΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΔΟΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΚΕΣ,
ΥΜΝΟΥΝ ΤΟ ΤΣΟΥΠΡΑ-ΤΣΙΠΡΑ?
ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΘΕΛΟΥΝ
ΤΗΝ ΤΣΟΥΠΡΑ?
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ? ΜΩΡΗ ΤΣΟΥΠΡΑ..
ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕΣ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΣΟΥΠΡΑ
ΤΟΥ ΜΙΝΤΙΑΚΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ?
ΖΗΤΩ Ο ΤΣΙΡΙΖΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ..
ΤΣΙΡΙΖΑ..ΤΟ ΝΕΟ "ΑΡΙΣΤΕΡΟ" ΠΑΡΑΓΚΑΚΙ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ
τζων
ΑπάντησηΔιαγραφή3:45 μμ
Πάλι θυμάσαι την Ιστορία μας επιλεκτικά .
Το Μάρτιο του 1922 οι τότε Μεγάλες δυνάμεις πρότειναν για να σταματήσουν οι εχθροπραξίες στην Μικρά Ασία να πάρει η Ελλάδα αυτά που έγραψες , συν το λεγόμενον ‘’σαντζάκιον’’ της Σμύρνης . Οι Τούρκοι δέχτηκαν , δεν δέχτηκε όμως ο ‘’στρατηλάτης’’ του κώλου Κωνσταντίνος και οι αυλικοί του . Ο απόστρατος ,τότε , Ιωάννης Μεταξάς , τους πίεσε να δεχτούν , τίποτα αυτοί ήθελαν προέλας για να πάρουμε ... την Άγκυρα !!!
Τι πείραμε όλοι το ξέρουμε .
Δεν λέγω ότι ο Ελ.Βενιζέλος ήταν αλάνθαστος και αναμάρτητος . Τέτοιος ήταν μόνο ο υιός την ‘’παρθένου’’ και γιαυτό τον σταύρωσαν .
Είπε όμως κάτι ο Βενιζέλος που θα μείνει στην Ιστορία .
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΘΝΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ ,
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ...
‘’PASOK poisonous’’
ΠΩΣ ΝΑ ΚΟΥΝΗΘΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΑΚΗΣ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΤΑΝ Ο ΛΑΜΠΡΟΥΚΟΣ,ΚΑΙ Η ΜΠΟΜΠΟΛΙΤΣΑ
ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ...
ΧΑΧΑΧΑ
ΓΙΩΡΓΟ ΞΕΣΚΙΣΕ ΤΟΥΣ.
ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΑΚΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ
ΕΚΔΟΤΩΝ ΣΕ ΠΗΔΗΞΑΝ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ.
ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ,ΒΑΡΙΔΙΑ.
ΑΠΑΞΙΩΘΗΚΑΝ..
ΣΕ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΚΑΗΚΑΝ ΟΛΟΙ.
ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ..
ΕΝΤΑΞΕΙ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ,ΞΕΣΚΙΣΕΣ ΤΑ
ΕΚΔΟΤΑΚΙΑ ΤΗΣ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ
ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ"..ΑΛΛΑ ΜΗ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ
ΣΟΥ ΑΕΡΑ..
ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΜΕΓΑΛΟΣ
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΞΟΦΛΗΜΕΝΟΙ..
XAXAXA
Επειδή διάβασα πολλές διαφωνίες μεταξύ συντρόφων , ιδιαίτερα χτές , θέλω να διαβλασετε ένα πολύ κατατπιστικό άρθρο από το σημερινό ‘’Εθνος’’ :
ΑπάντησηΔιαγραφή( Κάποιες και κάποιοι έχουν αναλάβει το dirty job για πολιτική εξαφάνηση παντός διαφωνούντος ;;; )
Το σχέδιο για το ‘’Πασοκ του Γιώργου’’
Το βράδυ της Τετάρτης, όταν έγιναν γνωστά τα ονόματα που συμμετέχουν στο Πολιτικό Συντονιστικό όργανο του ΠΑΣΟΚ, ούτε ένα στέλεχος, ακόμη και αυτοί που βρέθηκαν στο πλάι του Γιώργου Παπανδρέου, δεν άνοιξε σαμπάνιες.
Πλην, ίσως, των «σκληρών προεδρικών», που είδαν τον εαυτό τους στο κάδρο και στην πρώτη γραμμή, με πρωταγωνιστικό ρόλο. Με την ολοκλήρωση του παζλ όλων των μεταβατικών οργάνων μέχρι το Συνέδριο του Φεβρουαρίου -πλην της ομάδας που θα συμμετέχει στον «πρωινό καφέ»- το πρώτο συμπέρασμα είναι πλέον κοινό.
Σχεδόν όλη η «προεδρική φρουρά» συμμετέχει στη Γραμματεία της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου και στο πάλαι ποτέ «Πολιτικό Συμβούλιο», με κυρίαρχο ρόλο στους «σκληρούς» συνδικαλιστές αλλά και στους συνεργάτες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου -όπως φαίνεται- κινείται πλέον βάσει σχεδίου, το οποίο δεν έχει στενό χρονικό ορίζοντα μόνο το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ στο τέλος Φεβρουαρίου, αλλά ακόμη και πιο πέρα.
Την ίδια στιγμή, στενοί συνεργάτες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ -και χθες- διαμήνυαν ότι «στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι η ΝΔ και όποιος θέλει να μπει μπροστά μπορεί να δουλέψει», ενώ υπογράμμιζαν με νόημα ότι «το Κίνημα δεν είναι εταιρεία» και ότι «ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πάρει τα μηνύματα και ξέρει τι θέλει».
Πρώτο βήμα
Στέλεχος της Χαριλάου Τρικούπη, το οποίο γνωρίζει καλά την «εσωκομματική κουζίνα», σημείωνε ότι «το Καταστατικό Συνέδριο είναι το πρώτο βήμα στην προσπάθεια του κ. Γ. Παπανδρέου να ελέγξει απόλυτα το Κίνημα, μην επιτρέποντας φωνές και διαφοροποιήσεις».
Ταυτόχρονα, επεσήμανε με νόημα ότι με τις απαραίτητες κινήσεις ο Γιώργος Παπανδρέου θα επιχειρήσει να ελέγξει πλήρως την Κοινοβουλευτική Ομάδα στις επόμενες εκλογές. Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι «αυτοδίκαια» θα είναι σύνεδροι -χωρίς να εκλεγούν από τις τοπικές οργανώσεις- όλα τα μέλη της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής -ουδείς γνωρίζει τον ακριβή αριθμό, ενώ κάποιοι μιλούν για 800 έως περίπου 1.000 στελέχη-, οι γραμματείς όλων των νομαρχιακών οργανώσεων, τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αλλά και πρώην βουλευτές. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των συνέδρων που θα εκλεγούν μπορεί να φτάσει στα 1.500 άτομα.
Στέλεχος της Χαριλάου Τρικούπη υπογράμμιζε ότι υπάρχει η πρόβλεψη να είναι τουλάχιστον διπλάσιος ο αριθμός των στελεχών που θα εκλεγούν από τις τοπικές οργανώσεις.
Θεωρείται δεδομένο ότι με συσχετισμούς που θα επιχειρηθεί να διαμορφωθούν στο Συνέδριο -ήδη έχει αρχίσει η οργανωτική δουλειά για την εκλογή «Παπανδρεϊκών» συνέδρων, συν τα διορισμένα μέλη-, όλα θα είναι ελεγχόμενα από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Διαφωνίες
Ενστάσεις και αντιρρήσεις για τη σύνθεση του Συνεδρίου έχουν εκφράσει αρκετά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ενώ ο Γ. Παναγιωτακόπουλος, ο οποίος διαφωνεί με αυτές τις επιλογές, έχει διαμηνύσει πως θα μιλήσει όταν έρθει η ώρα.
Οπως όλα δείχνουν, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου στοχεύει με την επανίδρυση του Κινήματος -την οποία ουκ ολίγες φορές επικαλέστηκε τις δύο τελευταίες εβδομάδες- να συγκροτήσει ένα κόμμα που οι διαφορετικές φωνές, εάν ακούγονται, να είναι παράταιρες και ξένες...
Ψύχραιμοι παρατηρητές σημειώνουν ότι σε μια σειρά κρίσιμα πόστα έχουν τοποθετηθεί έμπιστα στελέχη του Γιώργου Παπανδρέου τα οποία θα αναλάβουν να κάνουν τη λάντζα -κατ άλλους τη «βρώμικη δουλειά»-, όπως οι κ. Χρ. Πολυζωγόπουλος, Ν. Μαδεμλής, Θ. Μωραϊτης, Γ. Μίχας, Μ. Οθωνας, Θ. Σώκος, Φ. Θωμάς, Θ. Χρονόπουλος, Δ. Δόλλης, Χ. Αηδόνης, Δ. Στεφάνου, Μ. Ξενογιαννακοπούλου, Ρ. Βάρζτελη, Π. Συναδινός κ.ά.
ΣΦΗΝΑ ΣΕ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ
«Μαν του μαν» σε βουλευτές που στήριξαν τον Ευ. Βενιζέλο
Στο στενό επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου σχεδιάζουν ήδη από τώρα να μπουν σφήνα σε μια σειρά εκλογικές περιφέρειες στις οποίες βουλευτές είχαν ταχθεί στο πλευρό του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Ξεχωρίζει ο ρόλος του νομάρχη κ. Σώκου, η αναβάθμιση του κ. Θ. Μωραϊτη, με στόχο να πληγεί ο Χρ. Βερελής.
Η ανάθεση του τομέα αγροτικού στην κυρία Κ. Μπατζελή στοχεύει και την Τ. Αντωνίου στην αγροτική Φθιώτιδα, ενώ η ανάδειξη της Λ. Κουτσιμπού και της Π. Ντελεδήμου στους τομείς οικονομίας και επικοινωνίας αντίστοιχα έχει ως στόχο τη Μαγνησία και τις βουλευτικές έδρες του κ. Κ. Καρτάλη και της Ρ. Ζήση.
Από την άλλη πλευρά, «ουδέν σχόλιον» είναι το μόνιμο μοτίβο των στελεχών που στήριξαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι το μοναδικό κεντρικό στέλεχος που αξιοποιήθηκε είναι ο Α. Λοβέρδος - τοποθετήθηκε επικεφαλής της Επιτροπής Πυροπλήκτων (!).
Σιωπηλά παραμένουν και στελέχη πρώτης γραμμής που βρέθηκαν εκτός οργάνων, όπως η Β. Παπανδρέου, ο Κ. Λαλιώτης, ο Π. Ευθυμίου, ενώ έντονα δυσαρεστημένες φέρονται η Φ. Γεννηματά και η Α. Διαμαντοπούλου. Σε αναμονή είναι ακόμη στελέχη όπως ο Θ. Τσούρας, ο Στ. Τζουμάκας, η Μ. Δαμανάκη και ο Τ. Χυτήρης.
Σημειώνεται ότι και ο Κώστας Σκανδαλίδης αρνείται να σχολιάσει τις επιλογές του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αν και δημοσίως εξέφρασε τις ενστάσεις του για τον αριθμό των μελών των μεταβατικών οργάνων -όχι ευέλικτα, είπε-, ενώ δεν παρέλειψε να σημειώσει ότι «όλα αυτά κρίνονται από την πράξη και το αποτέλεσμα».
………………………………..
Διά την αντιγραφή
NORTHWEST GREECE
Αγαπητέ κύριε τζων
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σας κυκλοφορεί το κάτωθι τραγουδάκι......
Ο τζών μόνος μες στο σαλόνι
με τον πούτσο του μαλώνει.
Τον τραβά, τον ξεχυλώνει
και τον κάνει σαν μπαλόνι.
Τον φουσκώνει, τον φουσκώνει
και στον κώλο του, τον χώνει
Αλλά εγώ έχω για σας κύριε τζων
Τα χείλια του babis τα κόκκινα, που μοιάζουν σαν μπουμπούκι
θέλουν κι αυτά να γαμηθούν, με 'να καλό τσιμπούκι.
είσαι αγαπητέ τζών γλύκα μου για την συνάντηση μας σε θέλω τρελλά
Με εκτίμηση,
babis
Αρης Μουσιωνης:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θυμαμαι ημερομηνια ρωτηστε την ΕΤ-3, σε εκπομπη της οποιας ο εν λογω κυριος εμφανιστηκε αγκαλια στα βουνα του Παλε της Βοσνιας με τους: Λυκουρεζο, Μπονατσο, Καρατζις, Μλαντις καιεδηλωνε φιλος τους κολλητος, τοτε μαινονταν ο πολεμος και οι σφαγες των αμαχων στη Βοσνια. Τι πηγε να κανει εκει; Να μαζεψει μηπως μανιταρια; Ηταν λιγο πριν τι σφαγη της Σρεμπρενιτσα.
Κιτσος.