Λίγες σκέψεις περί εκκλησίας...

Η επίσημη ομολογιακή εκδοχή του χριστιανισμού απέχει παρασάγκας από το αρχέγονο μήνυμα του Ευαγγελίου Του Ιωάννη Πήλιουρη Πρέπει να ομολογή...

Η επίσημη ομολογιακή εκδοχή του χριστιανισμού απέχει παρασάγκας από το αρχέγονο μήνυμα του Ευαγγελίου

Του Ιωάννη Πήλιουρη

Πρέπει να ομολογήσω ότι είμαστε λαός της υπερβολής. Μιλούμε πολύ χωρίς να σκεφτόμαστε πολύ και συνεχώς τείνουμε προς τα άκρα. Η αλήθεια όμως ποτέ δεν είναι μονοσήμαντη. Τα πράγματα δεν είναι μαύρο ή άσπρο πάντα. Εάν θέλουμε να αντιληφθούμε τα ιστορικά πράγματα (παρελθόν και παρόν) πρέπει να απέχουμε από δογματικές προκαταλήψεις.

Διάβασα λοιπόν ότι ο αρχιεπίσκοπος έπαθε αυτά που έπαθε (σε άρθρο του Θωμά Ακρωτηριανάκη) διότι συντάντησε τον πάπα, δεν άκουσε τις προτροπές του αγίου όρους, μόνο αν μετανοήσει θα γίνει θαύμα κλπ. κλπ. Αυτό το μέτρο κρίσης των πραγμάτων μου φαίνεται αφελές για μετρίους νοητικά ανθρώπους.

Το άγιο όρος δεν είναι ούτε το κριτήριο της αλήθειας ούτε έχει a priori το αλάθητο. Αν αυτός είναι ο χριστιανισμός που παρουσιάζουν οι επίσημοι «χριστιανοί», τότε καλώς κάνουν κάποιοι νοήμονες και τον περιγελούν. Φτιάξαμε ένα θεό στα μέτρα μας, που θυμώνει, απειλεί, σπέρνει κακό για να μας συνετίσει «ηθικά» κλπ.κλπ. (Σημειώνω εδώ τη διαπίστωση του Harnack, ενός εκ των πλέον δυνατών ιστορικών του δόγματος, ότι ο χριστιανισμός κατάντησε μια θρησκεία της μιζέριας! Και η κλασσική θέση του Feuerbach, ότι δεν έφτιαξε ο θεός τον άνθρωπο κατ’ εικόνα του, αλλά ο άνθρωπος τον θεό κατά τη δική του εικόνα!)

Προσωπικά ένας τέτοιος θεός δεν με αφορά, και ας γνωμοδοτήσει το άγιο όρος περί του αντιθέτου. Δυστυχώς δεν καλλιεργούμε (εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά δεν αποτελούν τον κανόνα) σ’ αυτό το όντως διαμάντι της χριστιανικής διδασκαλίας την ελευθερία του ανθρώπου, παρά φτιάχνουμε εντολές και ηθικά συνταγολόγια, με τα οποία κρίνουμε τους ανθρώπους. Το ότι η ελληνική εκκλησία, όπως και η ευρύτερη επίσημη ομολογιακή εκδοχή του χριστιανισμού, απέχει παρασάγκας από το αρχέγονο μήνυμα του ευαγγελίου είναι κάτι που μάλλον θεωρείται δεδομένο σήμερα.

Ο Nitzsche είπε συγκεκριμένα ότι όλοι είμαστε αντίχριστοι. Μόνο ένας ήταν χριστιανός και αυτός πέθανε πάνω στο σταυρό! Παρά το ακραίο βέβαια της διαπίστωσης αποτελεί μια αξιόλογη παρατήρηση. Ο Χριστός παραιτήθηκε από την ιδιότητα της θεότητας ως εξουσίας, παράτησε δηλ. τη θεότητά του και γι’ αυτό είναι Χριστός. Το σημερινό όπου γης ιερατείο διανοείται να παραιτηθεί από τη θεσμική του εξουσία; Μάλλον όχι, γιατί έχει ταυτίσει την ταυτότητά του με την «πνευματική» και όχι μόνο εξουσία που φέρει.

Με λίγα λόγια, δεν πιστεύω ότι η επίσημη εκδοχή του χριστιανισμού (εκκλησίες) έχουν κάποια σχέση με τα μηνύματα που τουλάχιστον μας καταθέτουν τα αρχικά χριστιανικά κείμενα (ευαγγέλια).
Επειδή όμως εμείς οι άνθρωποι θέλουμε εύπεπτα και απλά σχήματα, τείνουμε συνεχώς σε απλουστεύσεις και αναπόφευκτες γενικεύσεις. Το άθλημα της ελευθερίας όμως με το οποίο θα πρέπει να αναμετράται ο καθένας από εμάς θα παραμενει πάντα κατά τη γνώμη μου το κατεξοχήν κριτήριο και όχι οι ηθικές προσταγές κάποιου ιερατείου ή κάποιας θεότητας.