Δικηγορική vs πολιτικής...

. Του Αγίου . Η ζωή κινείται στο πλαίσιο βεβαιοτήτων . Αυτό έμαθε να πιστεύει ο νομικός που ασκεί πολιτική. Έτσι, θεωρεί αυτονόητο ότι η π...

.
Του Αγίου
.
Η ζωή κινείται στο πλαίσιο βεβαιοτήτων. Αυτό έμαθε να πιστεύει ο νομικός που ασκεί πολιτική. Έτσι, θεωρεί αυτονόητο ότι η πολιτική διαδικασία δεν μπορεί παρά να ρυθμίζεται κανονιστικά.
Η πεποίθηση του χαρακτηρίζεται από δεοντική λογική ή καλύτερα από δεοντική τροπικότητα ( deontic modality). Πιστεύει, δηλαδή, ότι κάθε ενέργεια στη κοινωνία είναι είτε υποχρεωτική, ή απαγορευμένη ή μη ρυθμισμένη ακόμη. Άρα, κάθε ενέργεια είναι αντικείμενο του δικαίου.
Ότι δεν απαγορεύεται είτε επιτρέπεται ή μπορεί να γίνει ανεκτό.
Την παραγωγή συναίνεσης δεν την αντιμετωπίζει στο πλαίσιο της κοινωνικής διαβούλευσης, αλλά σε εκείνο της νομοθετικά προσδιορισμένης υποχρέωσης. Όποιος δεν αντιδρά στην ρύθμιση ( κυβερνητική απόφαση) θεωρείται αυθαίρετα ότι συναινεί σε αυτήν. Αν αντιδράσει τότε παρανομεί.
Στην πραγματικότητα, όταν ο νομικός ασκεί πολιτική, δεν ενδιαφέρεται να εναρμονίσει διαφορετικές κοινωνικές προσεγγίσεις και συμφέροντα, αλλά θεσμικά να επιβάλλει τον κοινωνικό εναρμονισμό δια του νόμου.
Έτσι, διαμορφώνονται επίπλαστες συναινέσεις για να νομιμοποιήσουν την εξουσιαστική επιβολή. Με τον τρόπο αυτό δεν είναι η πολιτική διαβούλευση, η ιδεολογία και ο πολιτισμός που παράγουν δίκαιο, αλλά μια ομάδα συμφερόντων που θα κατορθώσει να αποσπάσει την ψήφο και να σχηματίσει κυβέρνηση. Να, λοιπόν, γιατί τόσο πάθος για κυβερνητική αυτονομία και ισχυρές κυβερνήσεις! Είναι η έκφραση αυταρχισμού που αντιπαθεί την ουσία της διαβούλευσης και την πραγματική φύση της δημοκρατίας.
Η κουλτούρα του νομικισμού στην πολιτική, τείνει να διαμορφώνει διαρκώς εικονικές πραγματικότητες για να επιβάλλει τη βούληση των συμφερόντων που «εκπροσωπεί». Ο δικηγόρος-πολιτικός βλέπει την κοινωνία σαν αίθουσα δικαστηρίου και τα ΜΜΕ σαν το σώμα των ενόρκων. Δεν τον ενδιαφέρει να παράγει συναίνεση, αλλά να επιβάλλει συναίνεση. Στην προσπάθεια του αυτή όλα είναι επιτρεπτά και το ψεύδος και η παραποίηση της αντικειμενικής πραγματικότητας και η διασπορά φόβου και ανασφάλειας στους πολίτες.
Όχι, φίλοι, δεν εννοώ ότι τα νομικά είναι κακός σύμβουλος για τον πολιτικό. Το αντίθετο. Πιστεύω ότι η νομική συγκρότηση είναι απαραίτητο εφόδιο για οποιονδήποτε ασκεί ή/και ασκείται στην πολιτική.
Το ζήτημα είναι ότι, αν θέλουμε πραγματική πρόοδο στα πολιτικά πράγματα πρέπει να περάσουμε από την δεοντική τροπικότητα στην γνωστική τροπικότητα (epistemic modality). Να δούμε ότι η συναίνεση παράγεται διαβουλευτικά μέσα από την συγκυριακή οργάνωση του χάους και δεν επιβάλλεται αυταρχικά με την επίκληση ψευδο-βεβαιοτήτων.
Να, λοιπόν, γιατί πιστεύω ότι οι δικηγόροι είναι ίσως χρήσιμοι στο κοινοβούλιο, αλλά εντελώς ακατάλληλοι για ηγέτες προοδευτικών κομμάτων.