Είδε κανείς τον φελλό;

. Ή πώς η μεταρρύθμιση της ΕΕ βλάπτει σοβαρά την Ευρώπη! . Του Αγίου . Η διακυβερνητική κρίση των τελευταίων δύο ετών στην Ευρωπαϊκή Ένωση...

.

Ή πώς η μεταρρύθμιση της ΕΕ βλάπτει σοβαρά την Ευρώπη!
.
Του Αγίου
.
Η διακυβερνητική κρίση των τελευταίων δύο ετών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έλαβε αίσιο τέλος και γιορτάστηκε με το άνοιγμα μιας εξαιρετικής ποιότητας γαλλικής σαμπάνιας, από τους 27 ηγέτες των χωρών μελών της, αλλά ταυτόχρονα επιβεβαιώθηκε πρόδηλα η κρίση του Ευρωπαϊσμού και του οράματος για μια ενωμένη Ευρώπη των πολλών εθνικών ταυτοτήτων, εντός μιας ολοκληρωμένης πολιτικής οντότητας. Όταν οι έκδηλα ανακουφισμένοι ηγέτες γεύονταν την εκλεκτή σαμπάνια δεν ήταν σε θέση, εξαιτίας, ίσως, της πρόσκαιρης μέθης, να αντιληφθούν πού χτύπησε ο φελλός. Τον έφαγε κατακούτελα ο «ευρωπαίος πολίτης».
Οι 27 ηγέτες συνεχάρησαν ο ένας τον άλλον με ανακούφιση, επειδή επικύρωσαν τη συμφωνία επί της νέας Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης (ΜΣ), η οποία θα υπογραφεί στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας στις 13 Δεκεμβρίου και θα τεθεί σε εφαρμογή το 2009.
Η νέα αυτή συνθήκη, που αναθεωρεί προηγούμενες, θεσμοθετεί μία προεδρία με μακρά θητεία, έναν επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής με περισσότερες εξουσίες, αναβαθμίζει θεωρητικά το ρόλο των ευρωπαϊκών και εθνικών κοινοβουλίων, ενώ παράλληλα γραφειοκρατικοποιεί ακόμη περισσότερο τις διαδικασίες και επισφραγίζει το διακυβερνητικό μοντέλο στη λήψη των αποφάσεων.
Επειδή, μάλιστα, η Συνθήκη αυτή δεν θεωρείται καινούργια, αλλά ότι αποτελεί αναθεώρηση προηγουμένων, θα επικυρωθεί αποκλειστικά από τα Κοινοβούλια των Χ. Μ. και δεν θα εκτεθεί άμεσα στη βούληση των πολιτών. Έτσι, μόνο η Ιρλανδία αναμένεται να διοργανώσει δημοψήφισμα για την έγκριση της Μ.Σ απευθείας από το λαό, παρά το γεγονός ότι ανάλογα αιτήματα έχουν εκφραστεί από την αριστερά και κάποιες εθνικιστικές ομάδες σε πολλές Χ.Μ, μεταξύ των οποίων και στη χώρα μας.
Το πολεμικό (όχι απλώς ανταγωνιστικό) υποσυνείδητο της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, όπως με μαεστρία το εκμεταλλεύονται οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ της παγκοσμιοποίησης, πέτυχε να στρεβλώσει για τα καλά πλέον το όραμα του Ευρωπαϊσμού.
«Η Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ. Πρέπει να τη δημιουργήσουμε από εδώ και πέρα», δήλωνε ο πατέρας του σύγχρονου Ευρωπαϊσμού Jean Monnet. Αλλά τελικά, όπως όλα δείχνουν στην ΕΕ, αντί η Ευρώπη να υπερβεί τα ιστορικά παθήματα, βρήκε νέο τρόπο και καινούργιο πεδίο για να τα ανακυκλώνει, αναπτύσσοντας παράλληλα μια λαϊκίστικη ρητορεία περί ενωμένης Ευρώπης.
Τώρα, η παγκοσμιοποιημένη έκφραση του ευρωατλαντισμού μαζί με τους λιγούρηδες ηγέτες των περιφερειακών μελών της Ένωσης ( όπως καληώρα στην Ελλάδα), αντάμα με τους υποστηρικτές της κομμουνιστικής ορθοδοξίας και του νέο-εθνικισμού, επιχειρούν να μας δείξουν με κάθε τρόπο ότι οι ευρωπαϊκές συνειδήσεις δεν ήταν έτοιμες για μια τέτοια αλλαγή προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Οι πρώτοι, μάλιστα, αποδεικνύονται και κουτοπόνηροι, καθώς προσπαθούν να πείσουν ότι η σταδιακή ενσωμάτωση της οικονομίας με τη μετάβαση από μια ζώνη ελευθέρων συναλλαγών σε μια κοινή αγορά και ένα ενιαίο νόμισμα, χάραξε ένα αυλάκι από το οποίο, δήθεν, θα αναδυθεί μια μέρα αναπόφευκτα η πολιτική Ευρώπη. Έννοια -εκουσίως- ασαφής σχετικά με το υποκείμενο (Ποια Ευρώπη; Με ποια σύνορα;) και με τον επιθετικό προσδιορισμό (Ποια πολιτική ενότητα; Ένα εθνικό Κράτος, μια ομοσπονδία, μια συνομοσπονδία ή μια υβριδική δημιουργία;).
Τελικά, φίλοι μου, ο Eυρωπαϊσμός αυτής της μορφής, των ελίτ και των καιροσκοπικών λαϊκιστικών κυβερνήσεων, αντί να δομεί την Ευρώπη, την δυναμιτίζει με τον πιο ύπουλο τρόπο.