Η κρίση με τα Σκόπια από μια άλλη σκοπιά...

Εσωτερικά παιχνίδια και στις δύο χώρες και συγκρουσιακό κλίμα με πραγματικό στόχο τον κατευνασμό των αποσχιστικών τάσεων των αλβανοφώνων α...

Εσωτερικά παιχνίδια και στις δύο χώρες και συγκρουσιακό κλίμα με πραγματικό στόχο τον κατευνασμό των αποσχιστικών τάσεων των αλβανοφώνων από το Κοσσυφοπέδιο
.
Του Αγίου
.
Στις Διεθνείς Σχέσεις δεχόμαστε ότι μια διένεξη μετατρέπεται σε κρίση, όταν ένα από τα δυο μέρη ή και τα δύο εκτιμούν ότι έχουν συμφέρον από την σύγκρουση.
Ποιος (ή ποιοι) είναι αυτός λοιπόν στη περίπτωση της Ελληνο-Σκοπιανής προστριβής για την ονομασία της ΠΓΔΜ, που έχει συμφέρον να μετατραπεί αυτή σε σύγκρουση; Μα αυτός ή αυτοί που σταθμίζοντας κέρδη και ζημίες ευελπιστούν βάσιμα ότι θα επωφεληθούν τελικά από αυτή την υπόθεση. Μα από ποια ακριβώς υπόθεση; Αυτό, φίλοι, είναι το κρίσιμο ερώτημα.
Το ζήτημα της ονομασίας έχει τρεις (3) παραμέτρους: Μία Ελληνική, μια Σκοπιανή και μια τρίτη, Ευρω-ατλαντική. Αυτή την ώρα το θέμα και στα τρία επίπεδα δείχνει «κόκκινο».
Η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται αποφασισμένη να οδηγηθεί σε σύγκρουση, το ίδιο και η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ. Και οι δύο είναι προφανές ότι εκτιμούν πως τους συμφέρει το συγκρουσιακό κλίμα για να το εκμεταλλευτούν βραχυχρόνια, προς όφελος τους, στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Οι Αμερικανοί και η κυρίαρχη ομάδα της ΕΕ εκτιμούν με τη σειρά τους, ότι μια ελεγχόμενη κρίση μεταξύ Ελλάδας-ΠΓΔΜ, αυτή την περίοδο που κρίνεται η πολύ σοβαρότερη (για την ακρίβεια η μόνη σοβαρή τούτη την ώρα στην Ευρώπη, ίσως σημαντικότερη και από την «αντιπυραυλική ασπίδα») για το διεθνές σύστημα υπόθεση του καθεστώτος του Κοσσυφοπεδίου, μάλλον θα λειτουργούσε επιβοηθητικά στις επιδιώξεις τους.
Ο αντανακλαστικός ψευδο-εθνικισμός που προκαλείται αυτή την περίοδο στην όμορο χώρα εξ αιτίας της στάσης των Αθηνών ως προς την ονομασία, λειτουργεί κατευναστικά ως προς τις όποιες τάσεις απόσχισης των αλβανοφώνων θα μπορούσαν να προκληθούν από την ιδέα μίας Μεγάλης Αλβανίας, μετά από μια ενδεχόμενη ανεξαρτητοποίηση του Κόσσοβου.
Τα Σκόπια θα πρέπει να έχουν διασφαλίσει την εθνική τους οντότητα (και ασφαλώς ακεραιότητα) και ευρωπαϊκή προοπτική πριν η διεθνής διένεξη για το καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου λάβει τη μορφή της έκδηλης κρίσης. Το timing λοιπόν για τους βόρειους γείτονες είναι εξαιρετικό. Η Δύση έχει κάθε συμφέρον να δοθεί σύντομα λύση στο πρόβλημα με το όνομα, στο πλαίσιο της ήδη αναγνωρισμένης, από μεμονωμένα κράτη του ΟΗΕ, συνταγματικής ονομασίας της ΠΓΔΜ.
Η ελληνική πλευρά επιδεικνύοντας μια διπλοπρόσωπη πολιτική είναι απόλυτα εγκλωβισμένη. Στο εσωτερικό καλλιέργησε ψευδαισθήσεις αναφερόμενη στην Συμφωνία των Πολιτικών Αρχηγών που δεν επέτρεπε τη χρησιμοποίηση της λέξης «Μακεδονία» από τη γείτονα, ενώ στο πλαίσιο του ΟΗΕ διαπραγματευόταν, ήδη από το 1994, μια σύνθετη ονομασία. Η εκκίνηση έγινε με μια σειρά επιθετικών προσδιορισμών και σύνθετων ως προς το «Μακεδονία», αλλά και αυτό προσχηματικά. Τόσα χρόνια άλλου είδους διαπραγμάτευση γινόταν στην ουσία και όχι ακριβώς για την αλλαγή του ονόματος.
Ο Έλληνας διαπραγματευτής και εμπειρότατος στο θέμα, διπλωμάτης, Χρήστος Ζαχαράκις, που συμμετείχε στην διαμόρφωση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας είναι σαφής ως προς το θέμα, σε συνέντευξη του στον Ν. Μελέτη του «Έθνους»: «Αν εννοούμε χαμένη [την υπόθεση] σε σχέση με το θέμα της αλλαγής του ονόματος, αυτό νομίζω είχε καταστεί σαφές από τους Σκοπιανούς από την πρώτη ημέρα και την πρώτη διαπραγματευτική συνάντηση που είχαμε ήδη το 1994. Δεν άκουσα ποτέ καμιά αμφιβολία ως προς την πολύ παγιωμένη και όπως απεδείχθη συνεπή στάση τους να μη δεχθούν οποιαδήποτε αλλαγή του συνταγματικού ονόματός τους, παρά μόνο να διαπραγματευθούν μια μεθόδευση η οποία ενδεχομένως εμάς θα μπορούσε να μας ικανοποιήσει στο πλαίσιο μιας διμερούς συμφωνίας».
Αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται και η σημερινή κυβέρνηση και τίποτε περισσότερο. Αυτή είναι η αλήθεια και τα υπόλοιπα που έρχονται αφορούν αποκλειστικά στη διαχείριση της κρίσης που θα επιλέξει ο κ. Καραμανλής για να καρπωθεί τα μέγιστα δυνατά οφέλη στο πλαίσιο του εσωτερικού πολιτικού ανταγωνισμού.