Το ΠΑΣΟΚ σαν παραμύθι…

. Μια φορά κι ένα καιρό, ήτανε μια Ελλάδα χωρισμένη στα δύο: στη Δεξιά και την Αριστερή Γειτονιά . Από πολλά χρόνια, είχε πάρει τα πάνω τη...

.

Μια φορά κι ένα καιρό, ήτανε μια Ελλάδα χωρισμένη στα δύο: στη Δεξιά και την Αριστερή Γειτονιά. Από πολλά χρόνια, είχε πάρει τα πάνω της η Δεξιά γειτονιά κι έλυνε κι έδενε, ώσπου φάνηκε ένας άνθρωπος, Ανδρέας του Γεωργίου λεγότανε, κι άρχισε να μιλάει για «Ελλάδα στους Έλληνες» και Τρίτο Πόλο και «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και τέτοια. Ο κοσμάκης της Αριστερής Γειτονιάς δε χρειαζότανε και πολλά για να τον πιστέψει, πήρε και μερικούς από τη Δεξιά Γειτονιά και με τα πολλά τον έκανε Χαλίφη στη θέση του Χαλίφη.
Στην αρχή όλα ήταν καλά. Μοίρασε λεφτά που τα είχε πολύ ανάγκη ο κοσμάκης, αναγνώρισε στην πράξη πως και η Αριστερή Γειτονιά είχε πολεμήσει και ο κοσμάκης τον λάτρεψε. Αλλά κάτω από αυτό, ο Ανδρέας του Γεωργίου άρχισε να μαθαίνει πως άλλο τα λόγια και άλλο η πράξη, άλλο η αριστερή ρητορική και άλλο η ΕΟΚ που άρχισε να μοιράζει λεφτά, μπας και κάποτε μπούμε κι εμείς στο ίδιο συνδικάτο… Και μετά κάτι άλλαξε. Άρχισε να μην ενδιαφέρεται, άρχισε απλώς να προεδρεύει, άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με τα άφθονα, τα ηδονικά, τα γυναικεία μυρωδικά. Και ήταν σαν να έδωσε το σύνθημα και όρμησαν οι παρατρεχάμενοι στο ψαχνό, εξαργυρώνοντας τις αμφίβολες αντιστασιακές δάφνες τους.
Και ο κοσμάκης άρχισε να ταλαντεύεται και να αμφιβάλλει, αλλά ο Ανδρέας του Γεωργίου ο τρισμέγιστος έβγαλε το λαγό από το καπέλο, συγνώμη, το Σαρτζετάκη από τη σύνταξη εννοούσα, και συνέχισε να στρογγυλοκάθεται στο θρόνο του Χαλίφη. Και κάπου εκεί χάθηκε η ιδεολογική μπάλα, γιατί πια τι Τρίτοι Δρόμοι και κουραφέξαλα, ο Ανδρέας απόδειξε ότι ήταν Ο Ηγέτης κι ότι το κόμμα δεν είχε ανάγκη από ιδεολογίες και διαδικασίες και τέτοια παρωχημένα, ένα Ηγέτη ήθελε μονάχα και αυτόν τον είχε. Και μετά μαζεύτηκε κι άλλη θολούρα κι άλλη αλαζονεία κι άλλη ρεμούλα, ήρθε κι η Μιμή ήρθε και το ειδικό δικαστήριο (όχι με αρχικά κεφαλαία, με μικρά, με όσο πιo μικρά γράμματα γίνεται), ήρθε και στρογγυλοκάθησε κι ο Δρακουμέλ. Που τρία και μισό χρόνια στο θρόνο του Χαλίφη, δεν άφησε λάθος ακάμωτο. Πήρε την αλαζονεία και το χρηματισμό και πρόσθεσε την κατινιά και την καμαρίλα. Και νόμισε ο κοσμάκης πως είχε ξαναγυρίσει η παλιά δεξιά, χωρίς να έχει μυριστεί (ακόμα) ότι ο Δρακουμέλ ήτανε η πρώτη προσπάθεια να αλλάξει φάτσα η Δεξιά Γειτονιά με παλιά, φευ, πρόσωπα. Ακόμα και το ξήλωμα του με λάθος τρόπο ήτανε σας λέω! Γιατί άμα μπλέκεται η εξωτερική πολιτική με την εσωτερική κατανάλωση, σκατά γίνονται όλα.
Και μετά ξαναγύρισε ο Ανδρέας του Γεωργίου στο θρόνο, αλλά πια ήτανε με το ένα πόδι στον τάφο: η ηρωική εποχή του Ωνάσειου ανέτειλε, μαζί με το άστρο του Αριστοκράτη Λογιστή. Και ο κοσμάκης που είχε βαρεθεί τα καπέλα και τους λαγούς και ήθελε λίγη τάξη τον δέχτηκε με ανοιχτή αγκαλιά, ελπίζοντας σε ολίγη σοβαρότητα. Αλλά, πως λέγαμε παλιά ολίγη από κοκκινιστό και μας έφερναν σκέτη σάλτσα; Ε, κάπως έτσι ήταν και αυτός. Σοβαρότης μέχρις δυσκοιλιότητος και από ουσία τίποτα. Το μεγάλο φαγοπότι κρατούσε καλά και πλάταινε κιόλας. Τότε ονοματίστηκε και το νέο (λέμε τώρα…) ιδεολογικό περιτύλιγμα, «εκσυγχρονισμό» το είπανε. Εκσυγχρόνιζε εκσυγχρόνιζε και τρώγε τρώγε, πλησιάσανε τα επόμενα αλλαξοθέσια για το θρόνο του Χαλίφη και ο Αριστοκράτης Λογιστής στριμώχτηκε. Οι εκλογές θα χανόντουσαν, οι Δεξιοί είχανε μάθει το μάθημα και βγάλανε αρχηγό με ονοματεπωνυμο, βγάλανε τον Κωνσταντίνο Ανεψιό που θα κέρδιζε τις εκλογές με περίπατο, έτσι λέγανε τα γκάλλοπ. Το δαχτυλίδι του «κόμματος που δεν κληρονομείται» το είχε δώσει μεν στον Γεώργιο του Ανδρέα τον Κληρονόμο, αλλά γύρω -γύρω καραδοκούσαν θηρία να τον φάνε, παλιές καραβάνες στο φάγωμα με πρώτο τον Υποχθόνιο Αδηφάγο. Και κάτι επιχειρηματικές σειρήνες του λέγανε να κάνει κόλπα για να τον γλυτώσει από τα δόντια τους, γιατί πολύ το αγαπάγανε το παιδί. Και αυτός τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος τον έχρισε διάδοχο με συνοπτικές, με πολύ συνοπτικές διαδικασίες. Ίσα που πρόλαβε να χάσει τις εκλογές ο Γεώργιος του Ανδρέου, εκλογές που έτσι κι αλλιώς κανείς δεν περίμενε να κερδίσει.
Κι έτσι, λίγο μετά την Ολυμπιάδα, βρέθηκε Χαλίφης ο Κωνσταντίνος Ανεψιός, ο Γεώργιος του Ανδρέου αντιπολιτευόμενος και ο κοσμάκης με το στόμα ανοιχτό, να παρακολουθεί τον Γεώργιο να κάνει Ολιστική αντιπολίτευση. Που σημαίνει «Εγώ θα τα έκανα Όλα καλά. Εσύ τα κάνεις Όλα λάθος». Και πέρασε ο καιρός, ο κοσμάκης είχε πια χορτάσει καλοπέραση αλλά ήθελε κι άλλη, έβλεπε να πλησιάζουνε στριμώγματα αλλά δεν τα πίστευε, και πάντα έλπιζε σε μια καλή αρπαχτή. Κι έτσι, μπορεί η Δεξια Γειτονιά να συνήθισε τη νέα της φάτσα, αλλά συνεχιζόντουσαν οι ρεμούλες από όποιους μπορούσαν, στριμώχτηκε και ο Κωνσταντίνος Ανεψιός και είπε να προκηρύξει αλλαξοθέσια νωρίτερα. Και ω του θαύματος, ξαναβγήκε. Και όχι μόνο αυτό, το κόμμα του Γεωργίου του Ανδρέου είχε χάσει και δύο ποντάκια φόρο τιμής στην Ολιστική αντιπολίτευση...
Και όρμησε ο Υποχθόνιος Αδηφάγος βοηθούμενος από τις επιχειρηματικές σειρήνες να κληρονομήσει το «κόμμα που δεν κληρονομείται». Και κάπου εκεί άρχισε ο κοσμάκης να καταλαβαίνει πως με τον τρόπο που είχε βγει αρχηγός ο Γεώργιος του Ανδρέου είχαν βάλει ταφόπλακα σε κάθε ίχνος ιδεολογίας, όχι πως από ιδεολογία έσκιζε πια το μαγαζί... Και τελικά στη μέση πετάχτηκε και τρίτος υποψήφιος, ο Κώστας Κομματικός. Αυτός λένε πως μπήκε να μαζέψει τα ψίχουλα γιατί που ξέρεις καμιά φορά. Και όλοι μαζί μιλάγανε για «νέα ταυτότητα» και «επανίδρυση» και τέτοια ωραία και πιτσιλωτά.
Κάπου εκεί άρχισε ο κοσμάκης να αναρωτιέται «για βαστάτε ρε, θέλουμε μόνο να ξαναβάλουμε δικό μας Χαλίφη στη θέση του Χαλίφη ή θέλουμε ο Χαλίφης να κάνει κάτι και για εμάς;». Με άλλο λόγια, θέλουμε μόνο ηγέτη μπας και ξαναπιάσουμε την κουτάλα ή θέλουμε τον ηγέτη να έχει και κανένα καταστατικό μπας και προσπαθήσει να κάνει κάτι επί της ουσίας; Θέλουμε ηγέτη που να μας λέει τι να κάνουμε ή θέλουμε ηγέτη που να του θυμίζουμε ότι τα κιτάπια άλλα λένε, άμα δούμε και ξεσέρνει; Θέλουμε το γήπεδο λασπωμένο να μπαίνουνε γκολ στην τύχη ή θέλουμε γήπεδο να μην πιάνει λάσπη με τίποτα να βλέπουμε μπάλα της προκοπής; Κι άμα θέλουμε απ’ τα καλά κι όχι απ’ τα σκάρτα, πως διάολο γίνονται αυτά; Και με ποιους γίνονται; Και από ποιους γίνονται;
Ε, άμα περιμένετε από εμένα τη λύση δεν κάνετε για πολίτες, οπαδοί είσαστε. Τι περιμένετε λοιπόν; Χειροκροτάτε! Ή βάλτε το μυαλό σας να σκεφτεί…
Λυπόν