Το στίγμα των πολιτικών...

...και το διαχρονικό αίτημα της κάθαρσης . Του Αγίου . Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία σημαδεύτηκε από την υπερίσχυση 5-6 οικονομικά ισχυρών οι...

...και το διαχρονικό αίτημα της κάθαρσης
.
Του Αγίου
.
Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία σημαδεύτηκε από την υπερίσχυση 5-6 οικονομικά ισχυρών οικογενειών, οι οποίες έχοντας ως όχημα το δημόσιο εγκαθίδρυσαν ένα παρα-πολιτικό, παρα-οικονομικό και παρα-θεσμικό καθεστώς στη χώρα, το οποίο με τα χρόνια ενσωματώθηκε παρά φύσει με το κράτος.
Απαραίτητη προϋπόθεση και βασικό χαρακτηριστικό της επικράτησης τους υπήρξε ο έλεγχος του πολιτικού συστήματος και συνεπακόλουθα του εξαρτημένου από αυτό κρατικού, διοικητικού και επικοινωνιακού μηχανισμού.
Οι οικογένειες αυτές παρά τον εσωτερικό ανταγωνισμό τους, είχαν πετύχει μια δυναμική ισορροπία μεταξύ τους και ενδυναμώνονταν, μέσα σε ένα πλαίσιο κατανομής ρόλων και πολιτικής επιρροής. Όλα αυτά μέχρι τα μέσα του ’80.
Τότε, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ και η κυβερνητική παρουσία του, ήδη από το 1981, με τη καταλυτική προσωπικότητα του Ανδρέα, διαταράσσει ισορροπίες και απειλεί την κυριαρχία των οικογενειών αυτών. Νέα τζάκια με τις «ευλογίες» του Α. Παπανδρέου αναδύονται και απειλούν την ολιγαρχία των παραδοσιακών ή σχετικά παλιότερων οικογενειών, στην ενέργεια, στο τύπο, στα δημόσια έργα, στις κρατικές προμήθειες, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ακόμη και αυτό το «άβατο» της ναυτιλίας.
Οι οικογένειες αναστατώθηκαν και αποφάσισαν να πάρουν τη τύχη στα χέρια τους.
Αξιοποίησαν συντονισμένα την τεράστια επικοινωνιακή τους δύναμη και επανέφεραν τη τάξη στο σύστημα, αρθρώνοντας από κοινού το (πανεθνικό!) αίτημα της κάθαρσης, που είχε διπλό νόημα: απαλλαγή από τους νεόφερτους και από τον Αντρέα. Τα κατάφεραν, αν και αναγκάστηκαν να ανεχθούν άλλες δυο οικογένειας συνεργατών τους, που μπήκαν και αυτές πλέον στο παιχνίδι και αργότερα εκ νέου τον εξασθενημένο σωματικά και ηθικά Ανδρέα.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 το νερό είχε μπει πλέον στο αυλάκι, οι δουλειές των οικογενειών αυγάτιζαν και ο έλεγχος τους επί του πολιτικού συστήματος, της σύγχρονης πολιτισμικής έκφρασης και της κοινής γνώμης είχε ολοκληρωθεί.
Κάπως έτσι, με μικρούς μόνο διαγκωνισμούς και μικροεντάσεις, για το μοίρασμα της πίττας των δημόσιων έργων και των προμηθειών, οι οικογένειες αυτές πορεύτηκαν δοξαστικά μέχρι το 2003. Την περίοδο εκείνη το εξευτελισμένο και λησμονημένο αίτημα της κάθαρσης από τη διαπλοκή λαμβάνει νέα δυναμική, καθώς ολοένα και περισσότεροι μικροαστοί πλήττονται από την πολιτική Σημίτη, τον αποκλεισμό, και τις συνέπειες από τη κατάρρευση, πριν από 3 χρόνια, του Χρηματιστηρίου. Ένας νέος και άφθαρτος ηγέτης της δεξιάς εντάσσει, τότε στην ρητορεία του ( όπως το ’89 ο Μητσοτάκης) το αίτημα της πολιτικής και κοινωνικής απεξάρτησης από αυτές τις οικογένειες. Ο Κώστας Καραμανλής, ο ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αναφέρεται και καλεί σε συστράτευση για μια «νέα κάθαρση» του δημόσιου χώρου και της πολιτικής από αυτούς που παραστατικά χαρακτηρίζει «νταβατζήδες».
Ο λαός δεν είχε κανένα λόγο να μη τον πιστέψει. Τον τίμησε με την εμπιστοσύνη του, για να αποδειχθεί και αυτός σύντομα φουσκολογάς και αμοραλιστής.
Όχι όμως και τζάμπα μάγκας – που θα έλεγε και ο Σημίτης – μια και αγωνίζεται να αξιοποιήσει την εύνοια του καθεστώτος, όχι τόσο υπέρ της κυβέρνησης του, όσο υπέρ αυτού, αποκλειστικά. Ό Κ. Καραμανλής, επιτέλους δείχνει να έχει πειστεί ότι ο εναγκαλισμός με την εξουσία καταλήγει αναπόδραστα στην κλίνη του νταβά – όπως προσφυώς λέει και μια σύγχρονη παροιμία! Δεν γνωρίζω, όμως, αν και ο λαός που τον ψήφισε για να απαλλαγεί από τους νταβάδες , έχει την ίδια αίσθηση και κυρίως αν δείχνει κατανόηση ως προς το μήνυμα της παροιμίας!
Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, καθόσον ολοένα και περισσότερο γίνεται κοινή συνείδηση ότι η υποδούλωση των πολιτικών ηγεσιών σε μια δράκα συμφερόντων, που έχει με θράσος αναλάβει την αναπαραγωγή του καθεστώτος, ζημιώνει τη δημοκρατική εξέλιξη, τον πολιτισμό, τη κοινωνική πρόοδο, την πολιτική χειραφέτηση, τις οικονομικές σχέσεις και θέτει στο περιθώριο κοινωνικές δυνάμεις και πρόσωπα, τα οποία θα μπορούσαν να προσφέρουν στην πρόοδο της χώρας και στην ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας των πολιτών.