Μετάλλαξη και κρίση του ΠΑΣΟΚ...

. Η οδυνηρή για το ΠΑΣΟΚ εκλογική συντριβή του την προηγούμενη Κυριακή και η ίδια η μορφή που εξελίσσεται η σύγκρουση «κορυφών» για τη διαδ...

.
Η οδυνηρή για το ΠΑΣΟΚ εκλογική συντριβή του την προηγούμενη Κυριακή και η ίδια η μορφή που εξελίσσεται η σύγκρουση «κορυφών» για τη διαδοχή, έκανε πολλούς σχολιαστές να μιλήσουν πως αυτό εισήλθε τώρα σε μια φάση βαθύτατης κρίσης (ιδεολογικής, πολιτικής, οργανωτικής, προσώπων κ.α.).
Αυτό όμως μόνο εν μέρει είναι σωστό καθώς το ΠΑΣΟΚ ηγεμόνευε στο πολιτικό σκηνικό και το δημόσιο βίο της Ελλάδας επί δεκαετίες ως «κόμμα-κρίση», διαρκώς μεταλλασσόμενο. Μπορεί να ειπωθεί ότι η «κρίση» ήταν διαρκής στο κόμμα αυτό, που όμως εκτρεφόταν παράλληλα προς την ιστορική δυναμική του ενώ δεν παρήγαγε μεγάλους και εκτεταμένους κλυδωνισμούς (λόγω και της αδιαμφισβήτητης «χαρισματικής» ισχύος του Ανδρέα Παπανδρέου) κατά τις φάσεις μετάλλαξης από τη προηγούμενη στην επόμενη πολιτική του φυσιογνωμία.
Έτσι από «απελευθερωτικό» (εθνικά και κοινωνικά) Κίνημα «των μη προνομιούχων», της «3ης Σεπτέμβρη» και της «εθνικής λαϊκής ενότητας» κατά τη δεκαετία του ΄70 μεταβάλλεται σε κυβερνητικό «ρεαλιστικό» νεοαστικό κόμμα στη αρχή της δεκαετίας του '80 και στη συνέχεια μετουσιώνεται στο σημιτικό εκσυγχρονιστικό και ευρωατλαντικό κυβερνητικό κόμμα της ολιγαρχίας.
Ταυτόχρονα η διαδοχική μετάβαση κάθε φορά στο καθεστώς της επόμενης κομματικής ηγεσίας (από τον Α. Παπανδρέου, στο Κ. Σημίτη και απ΄ αυτόν στο Γ. Παπανδρέου) διαδραματιζόταν «ομαλά» και σχεδόν «αναίμακτα» ενόσω πάντοτε μετοχεύονταν και επενδύονταν προσδοκίες από τα οικονομικά και εκδοτικά, «εξωθεσμικά» αποκαλούμενα συμφέροντα... (Συνέχεια εδώ).