Πενθεί η Δικαιοσύνη...

Με αφορμή το νέο θάνατο κρατουμένου από ναρκωτικά... Του Δημήτρη Α. Αϊβατζίδη Οι κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές αποδρούν αφήνοντας ένα...

Με αφορμή το νέο θάνατο κρατουμένου από ναρκωτικά...

Του Δημήτρη Α. Αϊβατζίδη

Οι κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές αποδρούν αφήνοντας ένα νεκρό σώμα στη φυλακή, αποδρούν πεθαίνοντας.
Εγώ στάθηκα τυχερός, δεν επαλήθευσα την στατιστική των φυλακών, αποφυλακίσθηκα ζωντανός. Με όμοιες συνθήκες είχα φτάσει τότε στην πράξη του πυροβολισμού στην εξώπορτα του τέως πρωθυπουργού μου Κ. Σημίτη. Λίγες μέρες μετά, το θεσμικό πλαίσιο του ΟΚΑΝΑ άρχισε να αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς. Αν είναι έτσι ιθύνοντες μας, ας το θεσμοθετήσουμε. Στην χώρα της αστείας πορτοκαλιάς, οι νεκροί στη φυλακή το πολύ να προκαλέσουν κανένα πένθος. Ηδη διετυπώθη από το στόμα του Υπουργού "η δικαιοσύνη πενθεί". Βασανισμένε υπουργέ μας, σε καταλαβαίνουμε πενθούμε μαζί σου, τι να φταίει άραγε για τις ποσοστώσεις θανάτων στις φυλακές μας. Ναρκωτικά υπάρχουν παντού, σε όλες τις φυλακές της Ευρώπης οι στατιστικές θανάτων είναι κοινές με τις στατιστικές θανάτων της υπόλοιπης κοινωνίας- γιατί έτσι αντιμετωπίζεται η φυλακή, ως προέκταση της κοινωνίας υπο περιορισμό, όχι ως άλλος πλανήτης.
Σημειώστε το άθροισμα, μπαίνεις σε ένα χώρο βρώμικο με κακή οσμή από την κοινωνία έξω, εισαι ήδη προβληματικός στο βαθμό ένταξης σου στο κοινωνικό σώμα, πολύ περισσότερο δυσχεραίνεις τη θέση σου όντας στη φυλακή .
Μπαίνεις και αρχίζει το στερητικό, καίγεσαι και παγώνεις με συχνότητα αλλαγής κάθε ένα λεπτό, ιδρώνεις ακατάπαυστα, αρχίζεις να πονάς παντού σε όλο το μυοσκελετικό σου σύστημα. Μετά αρχίζεις να έχεις διαταραχές στόμαχου, οι συγκάτοικοι στο κελί είναι άλλοι τέσσερις ή πέντε σε τρία τετραγωνικά μέτρα, γιατί να έχεις λόγο να ξεφύγεις από τη ζωή(;) σε τέτοιες συνθήκες.
Πηδάει έξω από το κελί με τη φαντασία του, δεν θα ενταχθεί ποτέ θα βγει εθισμένος και δεν θα τον δεχτούν σε πρόγραμμα απεξάρτησης διότι είναι ήδη υπερπλήρη - γιατί να έχει λόγους και τάσεις φυγής;
Η δικαιοσύνη πενθεί μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία για τους προδιαγεγραμμένους θανάτους. Για την ιδιωτικοτητα που κλάπηκε όταν κατάλαβες ότι η πλέον προσωπική στιγμή σου εν μέση οδό -της κρατούσες απλώς το χέρι – είχε καταγραφεί από μια εκ των καμερών που αστυνομεύουν το κέντρο της πόλης. Πενθεί η δικαιοσύνη για την απώλεια του δικαιώματος στο αυτονόητο, για τους καταστροφείς με τις μπογιές που κινητοποίησαν ολόκληρο μηχανισμό καταδίωξης και συνελήφθησαν για να κακοποιηθούν. Και αυτό να θεωρείται αναμενόμενο, γιατί να θέλει κανείς να αποδράσει με τα ναρκωτικά;
Η δικαιοσύνη πενθεί την απώλεια, ζηλεύει το δικαιικό σύστημα των χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης που έχουν από εικοσαετίας μεθοδεύσει εναλλακτικούς τρόπους έκτισης ποινών.
Σαράντα δυο ετών, μέγιστο αδίκημα αυτό κατά του εαυτού του, κατηγορείται για την απώλεια της νεότητας της ελευθερίας και του καλοκαιριού. Για την απώλεια της συμμετοχής στην ενεργό ζωή και για την εγκατάλειψη της αυτοδιαχείρισης, καταδικάζεται γιατί επέτρεψε στο δικαιικό σύστημα να αποφασίσει για τη διαχείριση της ζωής του, καταδικάζεται για την συνειδητή απώλεια κάθε απολαβής, πενθούμε πάνω από το κενοτάφιο. Κάπου εδώ δεν θάψαμε την αξιοπρέπεια μας και τον αυτοσεβασμό μας, κάπου εδώ εγκαταλείψαμε την μάχη για το ιδιωτικό.