. .................................................................................................. Α! ...και μια αστακομακαρονάδα Θόδωρε....
..................................................................................................
Α! ...και μια αστακομακαρονάδα Θόδωρε.
.(...για την αντιγραφή
Γιάννης Καραγιαννόπουλος)
.jpg)
Ο ΤΥΠΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΕΜΠΕΛΗΣ ΚΑΙ ΜΠΟΥΧΕΣΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή11:33
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΠΟΥΧΕΣΑΣ;
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ PLS.
ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΤΟ 2003
ΑπάντησηΔιαγραφή…………………………………
Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις... Κάποιος πρέπει να υπενθυμίσει στον Κ. Καραμανλή τη σοφή λαϊκή ρήση. Γιατί η κυβερνητική παροχολογία των τελευταίων ημερών, λίγο πριν, όπως όλα δείχνουν, ανοίξουν οι κάλπες, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όσα έλεγε μόλις τον Σεπτέμβριο του 2003: «Η πραγματική κοινωνική ευαισθησία αποδεικνύεται στην πράξη στη διάρκεια της τετραετίας και όχι της προεκλογικής περιόδου»...
Τώρα, λίγο πριν τις εκλογές, ο κ. Σημίτης θυμήθηκε τάχα ότι υπάρχουν και οι πολίτες. Οτι υπάρχουν Ελληνες, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας...
Αυτό είναι εμπαιγμός. Αυτό είναι προεκλογικό προσωπείο και όχι κοινωνικό πρόσωπο...
Ελληνίδες, Έλληνες, θέλω να σας μιλήσω από καρδιάς για το πώς αντιλαμβάνομαι προσωπικά την κοινωνική πολιτική...
Κοινωνική πολιτική δεν είναι οι αποσπασματικές παροχές της τελευταίας στιγμής. Η κοινωνική πολιτική δεν είναι λαχείο που κληρώνει κάθε 4 χρόνια, όταν αρχίζουν οι προεκλογικές υποσχέσεις. Η κοινωνική πολιτική, για ένα κράτος που σέβεται τους πολίτες του, είναι διαρκής υποχρέωση...
Δεσμευόμαστε ότι για τη Νέα Διακυβέρνηση, η στήριξη των χαμηλόμισθων, των συνταξιούχων, των ανέργων θα είναι βασική μας προτεραιότητα και όχι υστερόγραφο σε επαναλαμβανόμενες προεκλογικές υποσχέσεις...
Εμείς πιστεύουμε ότι η κοινωνική ευαισθησία δεν μπορεί να εξαντλείται σε επικλήσεις ιδρυτικών διακηρύξεων των κομμάτων, ούτε να είναι επίφαση προεκλογικών σκοπιμοτήτων... Η πραγματική κοινωνική ευαισθησία αποδεικνύεται στην πράξη, στη διάρκεια της κυβερνητικής τετραετίας και όχι στις αρχές της προεκλογικής περιόδου .
Κ.Καραμανλής (άραγε τα θυμάται όλα αυτά ;;;)
‘’PASOK poisonous’’
Κάθε βράδυ ρίχνω μια ματιά στα νέα που αφορούν στην πατρίδα και πέφτω σε βαθειά μελαγχολία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να διανοηθώ πώς νέοι άνθρωποι, στην ηλικία μου, σαν τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, μπορούν να πέφτουν τόσο χαμηλά!
Πώς είναι δυνατόν όλη αυτή η μαζική παραγωγή σ.ν. και φωτογραφικών τροπολογιών να στοχεύει στο παρά πέντε απλά και μόνο στην ικανοποίηση πελατειακών αναγκών δημοσίων υπαλλήλων!
Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος που προβάλλεται ως φιλελεύθερος μεταρρυθμιστής, να πράττει ότι ακριβώς ότι και οι παλαιοκομματικοί παππούδες του κρατισμού!
Δεν μπορεί, αυτόν τον άνθρωπο κάποιοι τον συμβουλεύουν στραβά. Κάποιοι του λένε ότι πρέπει, για να μακροημερεύσει, να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ και να του «χτυπήσει» την πελατεία.
Είναι τρομερό πράγμα ο «πελάτης» να έρχεται μόνος του στο μαγαζί σου και συ σνομπάροντάς τον, να κοιτάς να προσφέρεις τις προσόδους του Δημοσίου στους κρατικοδίαιτους πελάτες του όμορου μαγαζιού.
Αντί, αυτός ο άνθρωπος, να εκμεταλλευθεί τη μοναδική στιγμή κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας και κόπωσης του εκλογικού σώματος από την μακρά διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας ένα άλλο στίγμα πολιτικής κατεύθυνσης, κατέληξε, μετά από σωρεία σοβαρών λαθών, να επιχειρεί να απλώσει το κομματικό του δίχτυ στη μεγάλη ψαριά των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Εκεί ακριβώς που ψαρεύει τόσα χρόνια και ο βασικός αντίπαλός του.
Να δείτε που στο τέλος εκτός από τα μπούτια τους, θα μπερδέψουν και τα δίχτυα τους.
Ο Γιώργος θα βγάζει μπλε ψαριές και ο Κώστας πράσινες.
Όλες, ασφαλώς, με την αιγίδα του Δημοσίου και των συνδικαλιστών του.
Ο ΑΓΙΟΣ
Υ.Γ σε κάποιο άλλο post ο SNB σημειώνει: ‘…η πραγματική δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο αντιμετωπίζεται ιδεολογικά ωσάν να ήταν κίνδυνος’.
Ακριβώς. Γιατί, πράγματι, οι δημοκρατικές και φιλελεύθερες αρχές αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για την αποσταθεροποίηση του Πελατειακού Κοινοβουλευτισμού – με άξονα το δημόσιο - στο βαθμό που αποκρυσταλλωθούν στη συνείδηση ευρύτερων στρωμάτων ως αδήριτη ανάγκη για την αξιοπρεπή πρόοδο και την ουσιαστική ευημερία.
11:33
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΠΟΥΧΕΣΑΣ;
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ PLS.
Άγιε υπάρχει ένα διακύβευμα: Αν θέλουμε να γίνουμε Αγγλία και να σταματήσει ο "εγκληματικός κρατισμός" θα πληρώσουμε το κόστος του αιματοκυκίσματος και της στυγνής εκμετάλλευσης της εργασίας στον Τρίτο Κόσμο, προσχωρόντας πλήρως στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού και των πρακτικών του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει ένα, παραδόξως, θετικό αντίτιμο για την ανθρωπότητα από τη γραφειοκρατεία, τον κρατισμό και τα ρουσφέτια του κομματικού μας συστήματος στα οποία συμμετέχει ο μισός πληθυσμός. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει εκτραχηλιστεί λόγω ακριβώς του κρατισμού που ακόμα επικρατεί...Παρότι το κράτος εν μέρει είναι νεοφιλελεύθερο, δεν έχει πάψει να είναι και κάργα κρατικοδίαιτο με την κακή έννοια (τη λοιδορημένη από τους πασόκους κυρίως, που απαξίωσαν το δημόσιο για να το πουλήσουν).
Τελικά, έχουμε φτάσει στο σημείο να πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ δύο:
Θα συνεχίσουμε να έχουμε κρατισμό, ρουσφέτια, μικροσυμφέροντα, κομματισμό Ή θα γίνουμε Αγγλία φτιάχνοντας προτεκτοράτα, αιματοκυλώντας τη Μέση Ανατολή, φτιάχνοντας "αντιτρομοκρατικό" κράτος καταστολής επιπέδου Αγγλίας, κατασκευάζοντας ή στηρίζοντας πραξικοπήματα και ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς, όπως κάνουν τα "πολιτισμένα" κράτη της Δύσης;
Εδώ τα ερωτήματα είναι αμείλικτα!
Μήπως ο μόνος δρόμος είναι να αυξήσουμε την κοινωνική συνοχή πρωτίστως, να αυξήσουμε τη Δημοκρατία καταργώντας υπερκρατικούς μηχανισμόυς (Ανεξάρτητες Αρχές και σία) και φεύγοντας ακόμα από υπερεθνικούς ρυθμιστές-οργανισμούς που με τις πολιτικές τους συμβάλλουν στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας όπως το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ ή το Σύμφωνο Σταθερότητας;
Μήπως πρέπει να απαλλαγούμε από το 1-size-fits-all μοντέλο που ακόμα και οικονομολόγοι συντηρητικοί κατακρίνουν πλέον και να πάμε σε μια πιο τοπική και προστατευτική (ναι, προστατευτική, ίσως και "πατριωτική") καπιταλιστική οικονομία σαν ένα πρώτο βήμα για έναν πιο ανθρώπινο πολιτισμό;
Πώς θα βελτιώσουμε την κοινωνική ψυχολογία με το φιλελευθερισμό της αγοράς; Τα δύο αυτά είναι ασύμβατα και εκεί είναι το διακύβευμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η κοινωνική ψυχολογία που θα κάνει τον άνθρωπο να είναι πιο κοινωνικός, να σκέφτεται με το "εμείς" και όχι με το "εγώ", και που θα αποκτήσει μια στοιχειώδη εθνική και ταξική αυτοπεποίθηση.
Γι' αυτό ψήφος σε αντίρροπες οικονομικές πολιτικές είναι η μόνη διέξοδος, και όχι σε διαχειριστές του ίδιου οικονομικού συστήματος.
Αγαπητέ φίλε ikonic,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δρόμοι του καπιταλισμού δεν είναι δύο, αλλά πολλοί, όπως θα μπορούσαν και οι δρόμοι του σοσιαλισμού να είναι περισσότεροι, αν οι ιστορικές εξελίξεις το επέτρεπαν.
Το δίλλημα νεοφιλελευθερισμός ή κρατισμός έχει αποδειχθεί εκ των πραγμάτων πολιτικά ανεφάρμοστο και ιδεολογικά ατελές, στο μέτρο που αναφερόμαστε σε καπιταλιστική ανάπτυξη.
Τα κοινωνικά μοντέλα τα οποία εφαρμόζονται στην Ευρώπη – για αλλού διαβάζω, αλλά δεν έχω εμπειρική άποψη – είναι παντού πλέον μικτά.
Οι φετινές έρευνες πάνω στην open method of coordination, που αναπτύχθηκε για την εναρμόνιση της κοινωνικής πολιτικής στην Ευρώπη, δείχνουν ότι τα «μοντέλα ευημερίας» πουθενά δεν ανταποκρίνονται στην τυπολογική τους έννοια.
Πλέον, πουθενά δεν θα βρεις καθαρό το μοντέλο Bismark και πουθενά καθαρό το μοντέλο Beveridge.
Οι πιέσεις του διεθνούς ανταγωνισμού και του νέου τρόπου υπερσυγκέντρωσης κεφαλαίων σε συνδυασμό με τον πολιτικό έλεγχο των δημοσιονομικών μεγεθών των 27 χωρών της Ε.Ε., έχουν σχετικοποιήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το κυρίαρχο μοντέλο του Esping Andersen που διαχώριζε τον καπιταλισμό σε τρεις κόσμους.
Σήμερα πουθενά δεν θα συναντήσεις αυθεντικό το σκανδιναβικό μοντέλο, ούτε το κεντροευρωπαϊκό, ούτε καν το αγγλοσαξωνικό (νεοφιλελεύθερο).
Οι οικονομικές εξελίξεις είναι ταχύτατες και η ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή αδυνατεί να τις αφομοιώσει. Σπασμωδικά κινείται για να συντηρήσει τον εαυτό της, βαυκαλιζόμενη ότι υπηρετεί ιδέες και αρχές που δεν έχουν καμία σχέση με τα σημερινά δεδομένα.
Ολοένα και περισσότερο τα ευρωπαϊκά κράτη και οι κυβερνήσεις χάνουν το
στοιχείο της εξουσία που τους συντηρούσε μέχρι τώρα: την αναδιανομή.
Μόνες τους έχουν παραδώσει τον σκληρό πυρήνα της εξουσίας τους στο υπερεθνικό κέντρο.
Τώρα παίζεται ένα θέατρο σκιών.
Τα πολιτικά κόμματα εξουσίας προφασίζονται ότι είναι ισχυρά και μπορούν να ασκήσουν ιδεολογικά συγκροτημένη πολιτική, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι κάποιες διαχειριστικές παρεμβάσεις στην δημιουργία εισοδημάτων.
Και να θέλουμε να συντηρήσουμε το Δημόσιο με τον μέχρι τώρα χαρακτήρα του, δεν μπορούμε. Και να θέλαμε να προσελκύσουμε σημαντικά διεθνή επενδυτικά κεφάλαια, δεν θα μπορούσαμε.
Αυτό που, κατά την γνώμη μου, προαπαιτείτο για να λειτουργήσει ο καπιταλισμός στην Ελλάδα, δίχως τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, θα ήταν η χώρα να προχωρούσε σε μια εντελώς διαφορετική διοικητική οργάνωση με αποκεντρωμένο χαρακτήρα και ταυτόχρονη πριμοδότηση τεχνολογικών δομών και καινοτομιών που θα ενίσχυαν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Μιλώ για ουσιαστική αποκέντρωση και αναδιάρθρωση της οικονομίας σε περιφερειακό επίπεδο.
Εάν την επόμενη δεκαετία δεν «αδειάσει» η Αθήνα για να συσταθούν νέα περιφερειακά κέντρα στοχευμένης ανάπτυξης από τη Θράκη και την Ήπειρο μέχρι τη Λήμνο και την Κρήτη, με τους δημοσίους υπαλλήλους να μετατρέπονται σε υπαλλήλους υπηρεσιών που – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – δεν θα διαφέρουν σε τίποτα από τους συναδέλφους τους στον ιδιωτικό τομέα, θα συνεχίσουμε να συζητάμε περί κρατισμού και νεοφιλελευθερισμού, γευόμενοι, τελικά, μόνο τα αρνητικά των δύο αυτών ιδεολογικών κατευθύνσεων.
Ο ΑΓΙΟΣ
Άγιε, έχουν βάση αυτά που λες, η αποκέντρωση του Δημόσιου τομέα σε όλους τους τομείς πρέπει να είναι μέγιστη προτεραιότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά επιβάλλεται να υπάρξει και αυστηρός δημόσιος έλεγχος της αγοράς, φορολόγηση υπερκερδών των επιχειρήσεων, αναδιανομή εισοδήματος, καθώς και πιθανή αποχώρηση από την ΟΝΕ και τα 1-size-fits-all μοντέλα, που συνθλίβουν με τα επιτόκια και τα σύμφωνα σταθερότητας την κοινωνική συνοχή και την ελεύθερη επιλογή της "ανταγωνιστικότητας" της οικονομίας (δηλαδή της δημοκρατικά επιλεγμένης!).
Πρέπει να γίνουν θυσίες σε οικονομικό επίπεδο που θα πλήξουν κυρίως τους νεόπλουτους και τα υψηλά εισοδήματα των εταιριών πρωτίστως και πιθανόν και των προσώπων.
Αυτό θα γίνει παράλληλα με πρώτιστη μέριμνα την τόνωση της τοπικής οικονομίας και την υπεραναγκαία άμεση επαναφορά στο προσκήνιο των μικρο-μεσαίων επιχειρήσεων, των παραδοσιακών στυλοβατών της ελληνικής οικονομίας (κατάργηση αντικειμενικών κριτηρίων και φορολογικών νόμων για τους μικρομεσαίους και αντιστροφή της φορολογίας κατά των πολυεθνικών και μεγάλων).
Αυτά ίσως θα οδηγήσουν σε μέρος της κοινωνικής συνοχής που δεν θέλει τους ανθρώπους υπαλλήλους-σκλάβους αλλά ανθρώπινα ελεύθερα όντα που διαχειρίζονται οι ίδιοι τα οικονομικά τους και που ελέγχονται από την συν-κοινωνία τους, άμεσα και με δημόσια διαφανείς τρόπους!
Έτσι θα ενισχυθεί η κοινωνική ψυχολογία και όχι όταν γίνονται όλοι υπαλληλίσκοι των απρόσωπων (για να μην πω απάνθρωπων) πολυεθνικών. Είναι ζητήματα πρώτης προτεραιότητας και θέλουν θυσίες αυτά..
Αυτό που λες ότι τα μοντέλα είναι μικτά ισχύει, και άλλωστε μικτά είναι τα μοντέλα που προτείνει ακόμα και το ΚΚΕ πλέον, απλά η αντιστροφή της υπερεθνικής ανάπτυξης θέλει καταγγελία υπερεθνικών πολιτικών σε οικονομικό επίπεδο που καταργούν στην πράξη της Δημοκρατία, και αυτό είναι μεγάλη απειλή για τις βολεμένες τάξεις.
Σε αυτά τα σημεία πρέπει να εστιαστεί πιστεύω το πρώτο κύμα αντίρροπων πολιτικών. Και θα υπάρξει και συνέχεια. Αλλά ακόμα και για μικρά βήματα χρειάζονται επαναστάσεις μέσα στην κοινωνία... Και η μεγαλύτερη επανάσταση είναι αυτό που γράφεις: "Να αδειάσει η Αθήνα" (οικονομικά πρωτίστως)
S K A TA
ΑπάντησηΔιαγραφή8.27
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ για την συνεισφορά σου στην συζήτηση και τον προβληματισμό μας με την περιγραφή του περιεχομένου του κρανίου σου.
Καλή σου όρεξη.
SNB
!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερή συζήτηση!
Είναι απο τις ελάχιστες φορές που βλέπω σχόλιασμό απόψεων με επιχειρηματολογία!
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τους προηγούμενους αλλά θα πρέπει να πω ότι διαφωνώ κάθετα στην επιλογή της αποχώρησης από την ΟΝΕ και την ΕΕ.
Η επιλογή αυτή είναι ολέθρια καθώς η ΟΝΕ μας έχει δώσεις ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο οικονομικής πολιτικής που δεν είναι άλλο από το ενιαίο νόμισμα ευρώ.
Το ότι εδώ έγινε κακή χρήση του δεν σημαίνει ότι το νόμισμα είναι από μόνο του "κακό".
Κάθε άλλο θα έλεγα.
Μπορείτε να θυμηθείτε κάποια χρονική περιόδο από ιδρύσεων νεοελληνικού κράτους στην οποία η χώρα να είχε το ισχυρότερο νόμισμα παγκοσμίως;
Το ισχυρό ευρώ προφυλλάσει τη χώρα από τους κινδύνους των συλλαγματικών διαφορών κα επιπλέον θωρακίζει τη χώρα ακόμη και σε άμυντικό επίπεδο (πχ πόλεμος)
Το ότι οι κυβερνήσεις χρόνια τώρα δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομιίας της χώρας είναι αυτό που έχει κάνει το ευρώ να θεωρείται στη χώρα μας ως "κακό".
Δεν είναι τυχαίο ότι στη Σλοβενία πχ η οποία μετά την εμπειρία των πρώτων 12 ρκατών της ευρωζώνης με τα προβλήματα της εισαγωγής του ευρώ πήρε τα κατάλληλά μέτρα και τα προβλήματα ήταν ελάχιστα.
ΑΓΙΕ, ikonic,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλά αυτά που συζητάτε αλλά υπάρχει ένα ζήτημα σοβαρό. Κάποια από τα δικά μας τα προβλήματα δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικά αλλά παγκόσμια. Είναι επειδή οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο σχεδόν έχουν υποχωρήσει σε κάποιους παίχτες όπως οι τράπεζες και οι πολυεθνικές. Οι συνταγές που μας έρχονται, δεν είναι νέες αλλά από τις αρχες του 20ου, συνταγές που δοκιμάστηκαν παλιώτερα απότυχαν και ξαναεπιστρέφουν με άλλο όνομα όως πχ. οι νόμοι κατά της ομοφοβίας οι οποίοι στοχεύυν στην οικογένεια είναι Τροτσκοφαβιανής έμπνευσης εφαρμόστηκαν στην ΕΣΣΔ στις αρχές και κααργήθηκαν στην συνέχεια από τον Στάλιν.
Στην Ελλάδα το πελατειακό κράτος λειτουργεί έτσι από την ίδρυσή του, με κλίκες που το νέμονται προφανώς με την ευλογία των "Δυνάμεων".
Από την άλλη σε μια εποχή που δεν υπήρχε ανάπτυξη το δημόσιο ήταν αναγκαίο κακό γιατί απορροφούσε άνεργους σαν κοινωνικσή πολιτική. Αυτό βέβαια δημιούργησε άλλα προβλήματα όπως τις συνδικαλιστικές συντεχνίες που μπορούν και πιέζουν τους πολιτικούς με βάση τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα κοινωνικά, τη γραφειοκρατία, που σήμερα υπονομεύουν ανοιχτα την όποια αλλαγή πλεύσης.
Μετά είναι οι πολιτικοί 2ης ή 3ης γενιάς που γνωρίζουν καλά τον κοινοβουλευτισμό και είναι πολύ κυνικοί για να επιχειρήσουν οτιδήποτε που θα μπορούσε να τους θέσει εκτός μάσας. Η πολιτική είναι συνήθως ο καλύτερος τρόπος προσωπικού πλουτισμού κ.α. όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την ΕΕ.
Με δυο λόγια, οι ελιτ έχουν να διαλέξουν τον προσωπικό τους πλουτισμό ή να υποστηρίξουν μια αμφίβολη μάχη (έκβαση) κοινωνικής αλλαγής. Δεν ασχολούνται. Οι λύσεις που προτείνετε θα μπορούσαν λειτουργήσουν στην περίπτωση που οι πολιτικοί μπορούσαν να λετουργήσουν υπερβατικά.
Ακόμα και στον λαϊκιστή Καρατζαφέρη να κοιτάξετε δεν θα δείτε πολλούς τέτοιους. Όσο για τους αριστερούς (Αλαβάνος κυρίως) έχουν να ξαναπροτείνουν το αρχικό τους πρόγραμμα, μοντέλλα και λύσεις που απότυχαν στην ΕΣΣΔ με νέο μανδύα. Ξέρετε το Newspeak που λέει ο Οργουελ στο "1984". Οι ελίτ έχουν την δική τους ατζέντα.
Εμείς τι κάνουμε; Πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας αλλά πως; Σίγουρα ελέγχοντας κάποιες κοινοβουλευτικές διεργασίες από κοντά για να μην ξεφύγουν αλλά αυτό πάλι δεν φτάνει. Επανάσταση σαν αυτές που έγιναν ούτε γίνεται αλλά και δεν το συζητώ καν, αφού κάποιοι πονηροί τότε έβαλαν στην πρίζα τον λαουτζίκο μέχρι να βγουν τα κάστανα από την φωτιά και στη συνέχεια "οι δυνάμεις" που είχαν καταστρώσει τα σχέδια ανέλαβαν τα ηνία ρίχνοντας το προσωπείο.
Τι τότε; Δυστυχώς δεν έχω απάντηση αλλά κρίνοντας από τα συνήθη τρολλοσχόλια βλέπω μαυρίλα. Ίσως όμως αλλάζοντας την συμπεριφορά μας απέναντι στο δημόσιο και τους πολιτικούς και διακυρήσοντάς την ανοιχτά όπως εδώ π.χ. ...
10:56
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα δεν είναι αν το Ευρώ έχει τη μεταφυσική ισχυροσύνη του, που την έχει, το ζήτημα είναι ότι ένα εργαλείο εθνικής δημόσιας οικονομικής πολιτικής, όπως είναι η υποτίμηση και η υπερτίμηση του τοπικού νομίσματος, που βοηθάει τα μάλα στην κοινωνική συνοχή και στο να αυξηθεί η αγοραστική δύναμη των "μικρών" και των χαμηλοεισοδηματιών, έχει εξαφανιστεί.
Αυτή η δυνατότητα, αντικαταστάθηκε από ένα Ευρώ το οποίο κανείς δε λέει ότι κλειδώθηκε στην ισοτιμία με τη δραχμή ΠΟΛΥ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ από ό,τι θα έπρεπε! Διαπρεπείς οικονομολόγοι και αναλυτές όπως η Ζέζα Ζήκου της Καθημερινής έχουν επανειλλημένα προειδοποιήσει ότι η χαμηλή δομή της ελληνικής οικονομίας θα τραβήξει τα πάνδεινα από το χαμηλό αυτό κλείδωμα, καθότι οι πρωτογενείς υπηρεσίες που προσφέρει θα είναι πανάκριβες και ΜΗ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ.
Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι οι χώρες που δεν επίλεξαν να μπουν στο ευρώ όπως η Δανία και η Σουηδία, συγκριτικά με τις υπόλοιπες, έκαναν αναπτυξιακά άλματα και μπόρεσαν να ελέγξουν την κοινωνική συνοχή στις χώρες τους πολύ καλύτερα από ό,τι στις χώρες με το Ευρώ. Το Ευρώ είναι ένα υπερεθνικό νόμισμα που φτιάχτηκε και ελέγχεται από την ΕΚΤ με κύριο κριτήριο την ευημερία της "Ελεύθερης Αγοράς" και των πολυεθνικών, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού. Αποτρέπει τη Δημόσια και Δημοκρατική ελεγξιμότητα της τοπικής οικονομίας προς χάριν ανάλγητων υπερεθνικών πολιτικών.
Γι' αυτό είναι σημαντικό ότι πρέπει να αποχωρήσουμε εν μέρει από τα 1-size-fits-all καταστρεπτικά μοντέλα της Δύσης, όπως ορίζονται από το Σύμφωνο Σταθερότητας, ακόμα και από τον ΟΟΣΑ ή την Παγκόσμια Τράπεζα που έχουν αποδεδειγμένα και με αναλύσεις διαπρεπών οικονομολόγων, συμβάλει στην όξυνση των διαφορών και των χασμάτων μεταξύ των πλουσίων και φτωχών και η οικονομία να γίνει επιτέλους μια δημοκρατική διαδικασία.
Αυτό δεν είναι ουτοπία (υπερβολική). Στη Βενεζουέλα του Τσάβες που λοιδορείται λόγω του αυταρχισμού του σε κάποιους τομείς (και καλώς, αλλά μην κοιτάμε ΜΟΝΟ αυτό), η επιστροφή του ελέγχου της Οικονομίας στη λαϊκή κυριαρχία επέφερε τεράστια αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πολλών, χωρίς "δημοσιονομικό εκτραχηλισμό" της οικονομίας όπως έλεγαν οι κασσάνδρες.
Αν χρειαστεί είναι αναγκαία και μέτρα όπως η κρατικοποίηση/ εθνικοποίηση κομβικών εταιριών που διαχειρίζονται δημόσιους πόρους, η αναστροφή του 30-70 υπέρ του κράτους αντί για το υπέρ των επιχειρήσεων που υπάρχει τώρα. Η εθνικοποίηση των εθνικών πόρων: δασικών εκτάσεων, η εθνικοποίηση των μεταλλείων, των ενεργειακών πηγών και του ΟΤΕ, ως εθνικού τηλεπικοινωνιακού κόμβου, και η ανταγωνιστική χρηματοοικονομική του ανάπτυξη με "νεοφιλελεύθερα κριτήρια" είναι μια λύση που μπορεί να αποφέρει καρπούς άμεσα στον κόσμο...
Ο αδυσώπητος δημόσιος έλεγχος και η φορολόγηση των παμφάγων τραπεζών με τα υπερκέρδη των... 1000%... Η Δημόσια Παιδεία που θα γίνει ανθρώπινη με σημαντική μείωση των ωρών διδασκαλίας και αλλαγή της ύλης σε επίπεδο που να είναι για παιδιά, και με κριτήριο την κοινωνικοποιηση πρωτίστως, την κριτική σκέψη και όχι την απομνημόνευση... Η αποσύνδεση του λυκείου από το Πανεπιστήμιο.
Όλα αυτά είναι πολιτικές που αφορούν την επιστροφή του Δημοσίου στην πολιτική σκέψη και ζωή. Μόνον τότε ο κόσμος θα αποκτήσει τη ψυχολογία και την κοινωνική ωρίμανση, τον "πατριωτισμό", για να βοηθήσει και ο ίδιος για μια καλύτερη Ελλάδα, για τον συνάνθρωπό του, και όχι να μένει παρατηρητής ή πρόθυμος υπαλληλίσκος ενός υπερεθνικού γιγαντιαίου συστήματος αποφάσεων το οποίο ΔΕΝ μπορεί να ελέγξει, διότι δεν είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, αλλά προέρχεται από ελίτ- think tanks που σκοπό έχουν τη διαιώνιση της κυριαρχίας του Παγκόσμιου Οικονομισμού.
Είναι αδήρητη ανάγκη να επιστρέψουμε στην Τοπική Οικονομία, στον "Προστατευτισμό", αλλά πλέον μην κάνοντας τα κρατικίστικά λάθη του παρελθόντος.
1:28
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις δίκιο ότι πρέπει να γίνουν υπερβάσεις, αλλά υπάρχει ένα υπαρκτό πείραμα εν εξελίξη αυτή τη στιγμή που λέγεται Λατινική Αμερική του Τσάβες και του Μοράλες και αποδίδει καρπούς σε ό,τι αφορά την Οικονομία.
Σχετικά με τους ομοφοβικούς νόμους των Τροτσκιστών, θα διαφωνήσω εν μέρει. Ο Λένιν, στην αρχή του υπαρκτού κομμουνισμού, είχε όχι απλά απελευθερώσει την κοινωνία στο να κάνουν οι γυναίκες εκτρώσεις, αλλά είχε νομιμοποιήσει ακόμα και τους γάμους ομοφυλοφίλων!!! Ο "τροτσκιστής" Λένιν! Και μετά βγαίνουν οι φιλελεύθεροι και διατείνονται ότι αυτοί ανακάλυψαν πρώτοι τον κοινωνικό "φιλελευθερισμό" (αυτού του τύπου, για να μη μιλήσουμε για τα αντιτρομοκρατικά εγκλήματα)
Αντιθέτως, ο Στάλιν ίσως στην αρχή να κατάργησε κάποιους παραγωγικούς νόμους του Τρότσκι, τότε που ο κομμουνισμός ήταν φιλελεύθερος και δημιουργικός, αλλά μετα το Β Παγκόσμιο έγινε ένας στυγνός δικτάτορας γιατί κυριάρχησε ο φόβος, και ο κομμουνισμός πήρε δογματικές διαστάσεις που οδήγησε τελικά στα εγκλήματα των εκατομμυρίων νεκρών... Δυστυχώς για ΟΛΗ την ανθρωπότητα!
Έτσι, η υπέρβαση θα γίνει μόνο αν γίνει ΔΗΜΟΣΙΑ η ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή η σημαντικότερη συνιστώσα της Πολιτικής, η Οικονομική Πολιτική είναι ανεξέλεγκτη από τη λαϊκή κυριαρχία και έχει παραδοθεί σε Ανεξάρτητες Αρχές, ΟΟΣΑ, ΕΚΤ κ.α. επίσημους μοχλούς της υπερεθνικής, αδυσώπητης ανάπτυξης. Αν μπει φίλτρο ή εμπόδιο σε αυτά, τότε η πολιτική πάλι θα γίνει Δημόσια και θα παύει να απαξιώνεται σε επίπεδο μικροκομματικό-ρουσφετολογικό- διαχειριστικό
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ... Ο,ΤΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα θυμάστε ασφαλώς τη γνωστή ρήση του αείμνηστου Γ. Τσαρούχη, ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Ε, αυτήν προφανώς πιστεύουν και εφαρμόζουν ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του και προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αλλά με την παροχολογία της τελευταίας στιγμής εφαρμόζουν πλήρως το πρόγραμμα της καλύτερης κυβέρνησης που έχει γνωρίσει ο τόπος... Αφού δηλώνουν αυτοί ότι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να υλοποιούν αυτά που υποσχέθηκαν, ε, προφανώς οφείλουν να το πιστέψουν και οι ψηφοφόροι και να σπεύσουν με ανοιχτές αγκάλες στις κάλπες, μην τυχόν και χάσουμε τα κελεπούρια...
John
Σύντομες παρατηρήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι να μη σας φανεί αντιφατικό, αλλά συμφωνώ με τις προσεγγίσεις σας ακόμη και εκεί που μοιάζει να είναι αντίθετες ως προς το «πολιτικά πρακτέο».
Ό Ikonic έχει δίκιο για το ευρώ, μόνο που το πρόβλημα, πλέον, είναι πολύ σύνθετο.
Δεν έχει να κάνει με το κοινό νόμισμα αυτό καθ’ αυτό και τη λειτουργία του στις αγορές, αλλά με την εφαρμογή των συνθηκών που θεμελίωσαν την EMU και τον αυστηρό έλεγχο της δημοσιονομικής πολιτικής από της Βρυξέλλες με κυρωτική μάλιστα εξουσία.
Θα δεχόμουν τη κοινή δημοσιονομική στάση των μελών της ΕΕ, στο βαθμό που θεμελιώνονταν αντίρροπες πολιτικές εγγυήσεις σύγκλησης, για αυτούς που θα ήταν, ούτως ή άλλως, οι χαμένοι στις νέες ανταγωνιστικές συνθήκες που δημιουργούντο παγκοσμίως.
Αυτό όμως δεν επιτεύχθηκε ούτε με τη συνθήκη του Άμστερνταμ, ούτε με αυτή της Λισαβόνας και τα πρωτόκολλα της Στοκχόλμης.
Όσοι βιάστηκαν να δείξουν υπέρμετρη εμπιστοσύνη, απατήθηκαν.
Τώρα, θέλει συντονισμένη δράση πολλών χωρών για να δούμε τη θα κάνουμε, αντί να κοιτάμε, όπως στην Ελλάδα, πως θα «εφεύρουμε» λογιστικές και άλλες κομπινούλες για να διασκεδάσουμε το πολιτικό αδιέξοδο που γεννά η ρυμούλκηση της πολιτικής από την παγκοσμιοποιημένη ευρωπαϊκή οικονομία.
Ο ΑΓΙΟΣ
Άγιε, μακάρι να υπήρχε συνασπισμός χωρών που να ήταν διατεθειμένες να προσωρήσουν σε αντίρροπες οικονομικές πολιτικές, με βάση τη λαϊκή κυριαρχία και το δημόσιο συμφέρον. Δεν ξέρω, μήπως η Μεσογειακή Ένωση; Μήπως κάποια ρωσοβαλκανική συμμαχία; Μόνο έτσι βλέπω κάτι στην άκρη του τούνελ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα, γι' αυτό τσαντίζομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντί τα κόμματα να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να μιλήσουν με ειλικρίνεια αυτοί που γνωρίζουν, για τις πραγματικές δυνατότητες άσκησης πολιτικής, ανέχονται σαν τους πιο ελεεινούς επαρχιώτες να εκλιπαρούν για την "ανοχή" της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και την κατανόηση των ηγετών των μεγάλων χωρών.
Τους βλέπω (τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων) και λυπάμαι για την πάρτη τους. Ιδιαίτερα όταν το «παίζουν» μεγάλοι μεταρρυθμιστές!
Οι πρωτοβουλίες τους εξαντλούνται στις δημόσιες σχέσεις και στην ανάδειξη της ικανότητας προσαρμογής και συμμόρφωσης στο κυρίαρχο πνεύμα της Ένωσης.
Αυτός δε, ο Καραμανλής, είχε την ατυχία να μην υποστηρίζεται από κάποιους «μπασμένους στο κόλπο» της Ένωσης, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να προσφέρει ούτε καν την ψευδαίσθηση ότι παίζει κάποιο ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης, όπως για παράδειγμα συνέβαινε επί Σημίτη.
Τους ρωτάς ποια είναι η πολιτική τους για την αντιμετώπιση της λανθάνουσας κοινωνικής κρίσης και όταν δεν σου απαντούν «ποια κρίση;», σε παραπέμπουν στο πρόγραμμά τους (!).
Τους ρωτάς για το πολιτικό τους όραμα και όταν δεν σε παραπέμπουν σε εικόνες απ’ το «Star Wars», αναπτύσσουν το ιδεολόγημα του τέλους της ιστορίας, που απαιτεί ικανούς διαχειριστές και όχι οραματιστές. Μετά απ’ αυτά αρχίζει το ασυνάρτητο παραλήρημα για τα έργα και τις ημέρες τους, που μεταμόρφωσαν τη χώρα και για τα οποία θα έπρεπε να ανακηρυχθούν τουλάχιστον μεγάλοι ευεργέτες… αν όχι και άγιοι, μαγαρίζοντας και το nick name μου!
Ο ΑΓΙΟΣ
Το ευρώ, όπως και να το δούμε, αποτελεί ένα πολύ δυνατό και χρήσιμο εργαλείο για την οικονομική ανάπτυξη - αρκεί να το διαχειριστούμε σωστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ είσοδος της χώρας στη ζώνη του ευρώ την προφύλαξε από αρκετές οικονομικές αντιξοότητες του διεθνούς οικονομικού σκηνικού, αλλά ταυτόχρονα έφερε τα πάνω κάτω στο τρόπο που ορίζουμε την οικονομική ανάπτυξη.
Και αυτό συμβαίνει διότι η χώρα μπήκε απροετοίμαστη στο ενιαίο νόμισμα.
Διότι αντί όλα τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις να οδηγούν τις εξελίξεις εφαρμόζοντας τα περιβόητα μεταρρυθμιστικά προγράμματα σε καίριους τομείς της οικονομίας, αναλώθηκαν στις σπατάλες και στα μικροκομματικά οφέλη τους.
Ο ρόλος της χρηματοδότησης από την ΕΕ με τα ΚΠΣ είναι αυτός ακριβώς: να βοηθήσει τις χώρες εκείνες των οποίων οι οικονομίες αντιμετωπίζουν σοβαρά διαρθρωτικα προβλήματα ώστε να ανακάμψουν, να βελτιώσουν τις υποδομές και τις αγκυλώσεις τους ώστε να συγκλίνουν με τις ήδη ανεπτυγμένες χώρες της ΕΕ.
Στη χώρα μας, δυστυχώς, τα ΚΠΣ αναλώθηκαν σε έργα πολύ μικρής σημασίας και κυρίως χωρίς κανέναν απολύτως μακροχρόνιο σχεδιασμό.
Είναι τυχαίο που η Πορτογαλία (που ξεκίνησε αργότερα από τη χώρας και από χειρότερη θέση) μας έχει ξεπεράσει προ πολλού;
Όσοι κατάφεραν να αντιμετωπίσουν αυτήν την τεράστια οικονομική αλλαγή που λέγεται ευρώ, το έκαναν με δική τους προσπάθεια και τώρα είναι εκείνοι που επωφελούνται.
Κοιτάξτε πχ τα τελευταία 2-3 χρόνια στα οποία οι εξαγωγές αυξάνονται θεαματικά (δυστυχώς το ίδιο θεαματικά αυξάνονται και οι εισαγωγές - ακριβώς λόγω αυτής της έλλειψης ανταγωνιστικότητας της οικονομίας)
Σε καμμία χώρα της ΕΕ δεν υπάρχει αυτούσιο καπιταλιστικό σύστημα, αλλα όλες έχουν ένα υβριδικό σύστημα που συνδιάζει στοιχεία κρατικής παρέμβασης και ελεύθερης αγοράς.
Είναι γεγονός ότι τα ακραία στοιχεία των δύο συστημάτων δεν είναι και ό,τι καλύτερο για μια χώρα.
Το ευκταίο θα ήταν να γίνει ο συνδυασμός των βέλτιστων στοιχείων των 2 αυτών συστημάτων.
10:13
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κρατική παρέμβαση των χωρών της Ε.Ε. απέναντι στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο είναι άκρως περιορισμένη καθώς οι σχετικές υπερεθνικές πολιτικές δεν αποφασίζονται σε τοπικό επίπεδο αλλά σε υπερεθνικό, με αντιδημοκρατικές διαδικασίες και επιρροές από "λόμπι". Δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους ανθρώπινο-ανθρωποκεντρικό- ουσιαστικά φιλελεύθερο μοντέλο "μέσα στο σύστημα" και αυτό αποδεικνύεται από δεκάδες έρευνες που που δείχνουν χειροτέρευση ΟΛΩΝ των δεικτών κοινωνικής συνοχής, των "ανρθρωπιστικών" πολέμων, των εσωτερικών συγκρούσεων κτλ.
Μόνο η πλήρης αλλαγή του συστήματος και η επιστροφή σε βαθιά δημοκρατική διαδικασία (Διαφωτισμός - αρχαιοελληνική αγορά) θα δημιουργήσουν ένα ανθρώπινο κόσμο.