Τέλος εποχής...

, Του Παναγιώτη Τριτάρη* , Τον προηγούμενο μήνα, με την αδιανόητη (και παντελώς ατιμώρητη ακόμα και σήμερα) πυρκαγιά στην Πάρνηθα να μου κα...

,
Του Παναγιώτη Τριτάρη*
,
Τον προηγούμενο μήνα, με την αδιανόητη (και παντελώς ατιμώρητη ακόμα και σήμερα) πυρκαγιά στην Πάρνηθα να μου καίει τα σωθικά, μίλησα για εθνική καταστροφή, για την Χούντα των εκδοτοεργολάβων, για την δικτατορία των βολεμένων, για την Κατοχή της χώρας από τους προσκυνημένους και τους λιγόψυχους. Κάποιοι φίλοι και αναγνώστες με πήραν και μου είπαν πως μάλλον το παρατράβηξα. Να όμως που πριν κλείσει το καλοκαίρι, ξαναβρίσκομαι ακριβώς στην΄ιδια θέση. Ή μάλλον για να ακριβολογώ ακόμα πιο βαθιά στον πάτο που σκάβει με θαυμαστή επιμέλεια η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια.
Το κείμενο αυτό γράφεται ένα ξημέρωμα του Αυγούστου, με την φωτιά να καίει πέντε μερόνυχτα τώρα και να κατατρώει το σώμα και την ψυχή της πατρώας μου γης, της Ηλείας (μαζί και άλλων περιοχών βεβαίως). Δεν έχει νόημα να επανέλθω στα σημεία και τέρατα που έγιναν όλες αυτές τις ημέρες. Πρόκειται για μία από τις πιο μαύρες -όνομα και πράγμα- σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας μας, με το κράτος να παρουσιάζει τέτοια εικόνα διάλυσης που -όπως εύστοχα έγραψε ο Νίκος Δήμου- θύμισε την κατάσταση που αντιμετώπισαν οι επιστρατευμένοι το 74.
Έχω την εντύπωση ότι αυτή η καταστροφή (εκτός ίσως αν βρούμε ακόμα χειρότερη στον πάτο του βαρελιού που σκαλίζουμε) είναι οι τίτλοι τέλους μιας ολόκληρης εποχής. Είναι το ξεβράκωμα της μεταπολίτευσης, η απόλυτη έκπτωση μιας περιόδου ειρήνης και πολιτικής σταθερότητας που όμοιά της σε διάρκεια δεν γνώρισε ποτέ ετούτος ο τόπος. Και σαν μια εκδίκηση της Ιστορίας, την ταφόπλακα σ' αυτή την περίοδο την βάζει η ίδια γενιά που πολέμησε και μάτωσε για να την φέρει: η γενιά του Πολυτεχνείου.
Τα ίδια πράγματα θα πείτε έγιναν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Οι άνθρωποι της αμφισβήτησης, οι πρωτεργάτες του Μάη και των φοιτητικών εξεγέρσεων, γίναν οι σκληρότεροι αστοί, οι πιο συντηρητικοί και οι πιο αντιδραστικοί. Τουλάχιστον εκείνοι -λόγω στέρεης παιδείας και κουλτούρας- ενσωματώθηκαν στο σύστημα, το τάϊσαν και τους τάισε, στήριξαν και εδραίωσαν το αστικό κράτος. Στην Ελλάδα το μόνο που κατάφεραν είναι το κράτος αστείο.
Μπουλούκια μικροσυμφερόντων, σαλταδόροι και λαμόγια, ανεπάγγελτοι και αμόρφωτοι, πρεζόνια της εξουσίας, πλιατσικολόγοι δημόσιου χρήματος και χατζηαβάτηδες των κοινωνικών οραμάτων δημιούργησαν ένα κράτος οπερέτα. Ένα σώμα άρρωστο από την κορφή ως τα νύχια, γεμάτο καρκινώματα που κάνουν διαρκώς και καινούργιες μεταστάσεις.
Περάσαμε τρεις δεκαετίες χωρίς πράξεις αλλά με συνθήματα. Χωρίς να παράγουμε αλλά μόνο να καταναλώνουμε και να φλυαρούμε. Πετάξαμε από πάνω μας την τσίπα και το φιλότιμο, και φορέσαμε το lifestyle της Ψαρούς και την λαπαδιασμένη πλαδαρότητα των μπακαλόγατων της διαπλοκής. Δημιουργήσαμε όλοι μαζί ένα πολυπλόκαμο τέρας που πλέον όχι μόνο δεν μας εξυπηρετεί, αλλά μας καταστρέφει και μας σκοτώνει (να μην ξεχνάμε και εκείνο το παληκάρι που σφάδαζε επί δώδεκα ώρες από τον Έβρο μέχρι την Θεσσαλονίκη, γιατί δεν υπήρχαν ασθενοφόρα, γιατροί, οδηγοί... γαμώτο!!!).
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μια κοινωνική σούπα, θολή και άγευστη. Στην οποία και πάλι δεν κινείται τίποτα. Για άλλη μια φορά οι λούληδες επικοινωνιολόγοι και οι εταιρίες δημοσκοπήσεων θα αναλάβουν να οδηγήσουν το καράβι πιο βαθιά στον πάτο, σε ένα πέλαγος ξεδιαντροπιάς και ατιμωρησίας (θυμάται κανείς τόσες Ρικομέξ και Σάμινες που μας έφεραν ως εδώ;). Όπως όλα δείχνουν, ούτε αυτό το απίστευτο σοκ είναι ικανό να συγκινήσει τούτον τον μεταλλαγμένο Έλληνα του νέου αιώνα, να τον κάνει ν’ αφήσει τα διακοποδάνεια και τις Πόρσε και να κοιτάξει το πρόσώπό του ίσια στα μάτια. Τίποτε δεν φαίνεται ικανό να τον βγάλει στους δρόμους, να σμίξει με τον διπλανό του και να ζητήσει μια καινούργια αρχή, μια επανίδρυση του ίδιου του του εαυτού.
Σε ό,τι με αφορά, και μετα λόγου γνώσεως, δηλώνω τα εξής. Το φέρνω από εδώ, το πηγαίνω από εκεί, αλλά δεν έχω άλλο τρόπο αντίδρασης από την σιωπή. Την απαράδεκτη για μένα μέχρι πριν λίγα χρόνια ιδιώτευση. Απλά θα δώσω άλλη μία ευκαιρία. Θα περιμένω έναν ακόμα μήνα. Και θα στηθώ από το πρωί της Κυριακής των εκλογών στην τηλεόραση και τα τηλέφωνα. Για να μάθω δυο πράγματα μονάχα. Αν οι πατριώτες μου στα καμένα χωριά δέχθηκαν να στηθούν κάλπες πάνω στις στάχτες. Και αν δέχτηκαν και δεν τους πήραν με τις πέτρες και τα φρύγανα (πιθανόν εξ ανάγκης λόγω του Συντάγματος και των νόμων), θα περιμένω να δω τι ψήφισαν. Αν η αποχή, το λευκό η οργή και τα καρβουνιασμένα όνειρα δεν έχουν ποσοστό πάνω από 80%, η στήλη αυτή θα σταματήσει να γράφεται από τον υπογράφοντα. Περιμένω λοιπόν (χωρίς πολλές ελπίδες είναι η αλήθεια...).

*Διευθυντής Σύνταξης

του περιοδικού Car&Truck