Οι πυρκαγιές και η φωτιά που ανάβουν τα τόσα «γιατί»...

. Σκέπτομαι να βάλω στάχτη, αντί για ψηφοδέλτιο, στο φάκελο των εκλογών! . Της Ουρανίας Πάλμου Ποιος θα απολογηθεί για τους νεκρούς, ποιος ...

.
Σκέπτομαι να βάλω στάχτη, αντί για ψηφοδέλτιο, στο φάκελο των εκλογών!
.

Της Ουρανίας Πάλμου

Ποιος θα απολογηθεί για τους νεκρούς, ποιος θα βρει το θάρρος να κοιτάξει κατά πρόσωπο τους χιλιάδες που έχασαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους; Ποιος θα μιλήσει εκ μέρους των ανθρώπων που επί μέρες αβοήθητοι έκαναν εκκλήσεις ότι καίγεται το χωριό τους;
Ποιος έχει το θάρρος να περιγράψει τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της καταστροφής που θα γίνονται αντιληπτές για πολλές δεκαετίες από σήμερα. Ποιος θα μιλήσει εκ μέρους των επόμενων γενιών και θα ζητήσει εξηγήσεις για το καταστροφικό τοπίο που θα τους παραδώσουμε; Ποιος θα περιγράψει στα παιδιά μας την ομορφιά του Ταΰγετου, το δάσος του Καϊάφα, τα πολλαπλά οφέλη που προσέφεραν στην περιοχή;
Γιατί μοιάζουμε ανίκανοι να παραδώσουμε στα παιδιά μας την ιστορία μας , τι θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές εκτός από τόνους τσιμέντου και άφθαρτα κουτάκια της coca cola; Σε τι περιβαλλοντικές συνθήκες θα ζήσουν οι επόμενες γενιές ;

Οι ένοχοι έχουν θρονιαστεί...

Η καταστροφή δεν είναι σημερινό έγκλημα. Οι ένοχοι βρίσκονται καθισμένοι σε πολιτικά γραφεία, έχουν θρονιαστεί στον κρατικό μηχανισμό.
Είναι η ίδια λογική που βαφτίζει τα ρέματα –σούδες και την καταστροφή προστατευόμενων περιοχών σε «πολεοδομικές παραβάσεις» και στρογγυλοκάθεται στις καρέκλες των υπηρεσιών της ΝΑ Λευκάδος.
Είναι η ίδια αντίληψη που λέει ότι ακόμα και παράνομος να είναι ο επιχειρηματίας οι υπηρεσίες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και οι κάτοικοι πρέπει να τρέχουν στα δικαστήρια . Αντίληψη που δυστυχώς χαρακτηρίζει στο σύνολο του και σε όλη την ιεραρχία του την οργάνωση του κρατικού μηχανισμού . Την αντιμετωπίσαμε κι την αντιμετωπίζουμε με μια μονάδα παραγωγής σκυροδέματος στο Μεγανήσι Λευκάδος. Την αντιμετωπίζουν και όλοι οι κάτοικοι που ζουν σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας που λειτουργούν παράνομα λατομεία.
Είναι η λογική της εξυπηρέτησης του επιχειρηματικού κεφαλαίου που ρίχνει τα απόβλητα στο ποτάμι κι δηλητηριάζει το πόσιμο νερό στα Οινόφυτα. Είναι η λογική των οικοπεδοφάγων, της αλλαγής του άρθρου 24, των αυθαιρέτων, της ανύπαρκτης προστασίας του δασικού πλούτου, της απουσίας κτηματολογίου, της διεκδίκησης δασικών εκτάσεων μετά από κάθε πυρκαγιά, του αποχαρακτηρισμού, του σποραδικού καψίματος και των αποψιλώσεων για το μεγάλωμα των βοσκοτόπων. Είναι η αδυναμία της πλειοψηφίας των βουλευτών να διατυπώσουν έστω και μία σκέψη για τα περιβαλλοντικά προβλήματα πράγμα που αποδεικνύεται και από τις επερωτήσεις που έκαναν όλη τη προηγούμενη τετραετία. Είναι η όλη οργάνωση του κρατικού μηχανισμού που από «κοινωνικό κράτος» γίνεται «λιγότερο κράτος» και καταντά «ανύπαρκτο κράτος» σε ότι αφορά την ασφάλεια ,την υγεία , την μόρφωση του πολίτη.
Οι εχθροί δεν είναι οι συνήθεις ύποπτοι. Το στουπί είναι εμποτισμένο από το εύφλεκτο υλικό πολιτικών τακτικών δεκαετιών. Το σπίρτο δεν είναι δύσκολο να βρεθεί...
Και οι ευθύνες είναι ακέραιες. Κυβέρνηση είχαμε και έχουμε. Και αναρωτιέμαι αν αυτή η κυβέρνηση είχε επιδείξει τη μισή αποφασιστικότητα , το ένα δέκατο της θέλησης και το ένα τρίτο της οργάνωσης και του σχεδιασμού που επέδειξε στη μάχη ενάντια στους φοιτητές ,αν τα πράγματα σήμερα θα ήταν καλύτερα.

Και τώρα; Η μάχη στα ...πάνελ!

Τώρα η μάχη που δεν δόθηκε με τις μάνικες και τα πυροσβεστικά θα δοθεί στα πάνελ των τηλεοράσεων. Στα τηλεοπτικά παράθυρα θα μοιραστούν οι ευθύνες. Τα επικοινωνιακά γραφεία θα καθορίσουν το ένδυμα, το ύφος και το στυλάκι των πολιτικών. Και κυρίως των πολιτικών μιας επικίνδυνης κυβέρνησης που κατάφερε ότι δεν είχε καταφέρει ο Ιμπραήμ.
Και σκέφτομαι πολύ σοβαρά να βάλω μέσα στο φάκελο των εκλογών αντί για ψηφοδέλτιο λίγη από τη στάχτη του δάσους του Καϊάφα, ένα κομμάτι έλατο από τον Ταΰγετο, ένα φύλλο ελιάς από το Μεγανήσι. Και σκέφτομαι πολύ σοβαρά ότι στα αποκαΐδια της Πελοποννήσου μπορεί να δοκιμάσουμε να ξαναχτίσουμε τον κοινωνικό ιστό (που αυτοί φρόντισαν να διαλύσουν) σε πιο στέρεες βάσεις. Σε τέτοιες βάσεις που η κοινωνική αλληλεγγύη θα έρχεται αντιμέτωπη με το προσωπικό συμφέρον. Με μια κατεύθυνση που τα κοινωνικά και τα περιβαλλοντικά αγαθά θα προστατεύονται πρώτα από εμάς και δεν θα αφήνονται στα ανίκανα και επικίνδυνα χέρια ενός διεφθαρμένου κρατικού μηχανισμού. Με μια στάση ζωής που δεν θα δηλώνει συνεχείς παραιτήσεις μπροστά σε μια ανοιχτή τηλεόραση.
Εκείνο που ελπίζω είναι να δοθεί μια άμεση ανακούφιση στο δράμα όλων αυτών των ανθρώπων. Εκείνο που ονειρεύομαι είναι κάποτε να μπορέσω να δείξω στην κόρη μου τα δάση της περιοχής της Πελοποννήσου και να είμαι σίγουρη ότι θα έχουν τη δυνατότητα να τα απολαύσουν και τα παιδιά της.