...οι ισχυροί, ενίοτε, καταδικάζονται σε φυλάκιση. Στην Ελλάδα; Ο πρώην διευθυντής του γραφείου του αμερικανού αντιπροέδρου Ντικ Τσέινι, Λι...
...οι ισχυροί, ενίοτε, καταδικάζονται σε φυλάκιση. Στην Ελλάδα;Ο πρώην διευθυντής του γραφείου του αμερικανού αντιπροέδρου Ντικ Τσέινι, Λιούις Λίμπι, καταδικάστηκε σε φυλάκιση δυόμισι ετών επειδή είπε ψέματα στη δικαιοσύνη για με ένα σκάνδαλο για τα ΜΜΕ σχετικάμε τον πόλεμο στο Ιράκ. Θέλει να κάνει έφεση για να μην πάει, αμέσως, φυλακή...
Μας στάλθηκαν περισσότερες λεπτομέρειες ... πέραν του Ατλαντικού. Ναι, η χάρη μας έχει φτάσει μέχρι εκεί!
Διαβάστε περισσότερα εδώ.
Το τέλος της γραφικότητας στην ΕΣΗΕΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δημοσιογράφοι εκπροσωπούμαστε με διάφορους τρόπους. Πρώτον, ο καθένας μας εκπροσωπεί τον εαυτό του, ως περίπου δημόσιο πρόσωπο, με την υπογραφή του, ή με τη φάτσα του και τ’ όνομά του, αν είναι ραδιοτηλεοπτικός ρεπόρτερ, ανκορμαν ή σχολιαστής.
Δεύτερον, εκπροσωπούμαστε από εκείνη την κατηγορία συναδέλφων μας που κυριαρχούν στην τηλεοπτική οθόνη, ως μέλη της ευρύτερης κοινότητας των celebrities, συνομιλητές και συνδαιτυμόνες των προσώπων της εξουσίας και τρόφιμοι των κουτσομπολιών της παραδημοσιογραφίας (με τη ιδιωτική τους ζωή, τις χρυσές μεταγραφές και τα πανάκριβα συμβόλαια).
Τρίτον, εκπροσωπούμαστε από μιαν άλλη κατηγορία συναδέλφων που, αν και λιγότερο celebrities, περισσότερο σκιώδεις, κοσμούν τα μακροσκελέστατα pay roll κρατικών αλλά και ιδιωτικών φορέων και επιχειρήσεων, προσφέροντας, εκτός από ενημερωτικές υπηρεσίες, τη σιωπή τους, την ευμενή ουδετερότητά τους ή την κραυγαλέα υποστήριξή τους σε συλλογικά και ατομικά πολιτικά «μαγαζιά».
Και τα τρία αυτά είδη εκπροσώπησης κατατείνουν να εμπεδώσουν στην κοινή γνώμη το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», να παγιώσουν την αντίληψη περί ενός κλάδου αργυρώνητων και παγίως συναλλασσόμενων επαγγελματιών.
Εν μέρει, αυτή η αντίληψη έχει βάση. Αλλά η κοινή γνώμη, οι «πελάτες» των ΜΜΕ, δεν γνωρίζουν τις ακριβείς ποσοστώσεις των «φυλών» της δημοσιογραφίας που βρίσκεται στα όρια του υπερπληθυσμού. Με ευκολία επεκτείνει τη δίκαιη καχυποψία της απέναντι στα ΜΜΕ και τους ιδιοκτήτες τους, ιδιώτες ή κράτος, σε όλους τους φτωχοδιάβολους της ενημέρωσης. Λίγοι γνωρίζουν ότι οι celebrities και οι «εισοδηματίες» της ενημέρωσης δεν είναι ο κανόνας του επαγγέλματος. Και ακόμη λιγότεροι μαθαίνουν ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι που υποαμείβονται με μισθούς κάτω από τη σύμβασή τους, που δουλεύουν άνευ ορίων και ωραρίων σε καθεστώτα δουλοπαροικίας, που μπαίνουν στο επάγγελμα με πολύμηνες ή και πολυετείς περιόδους άμισθης «δοκιμασίας», που απολύονται μαζικά ή κατά μόνας χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι ή που εργάζονται σε καθεστώς ομηρίας ως συμβασιούχοι, ακριβώς όπως οι εργαζόμενοι στα απορριμματοφόρα των δήμων. Αυτές οι περιπτώσεις δημοσιογράφων σπανίως γίνονται είδηση, σε αντίθεση με τους συναδέλφους που συμμετέχουν στα πρωταθλήματα διαζυγίων, πολυτελούς διαβίωσης ή μεταγραφής στην επίσημη πολιτική.
Υπάρχει κι ένα τέταρτο επίπεδο εκπροσώπησης των δημοσιογράφων που θα μπορούσε να αποκαταστήσει μιαν ισορροπία στις αντιλήψεις της κοινής γνώμης για το σινάφι μας. Τα σωματεία. Προς το παρόν, με πρώτη και καλύτερη την ΕΣΗΕΑ, επιτυγχάνουν το αντίθετο. Η Ενωση Συντακτών της Αθήνας εξελίσσεται επικίνδυνα σ’ ένα γραφειοκρατικό μόρφωμα που διαθέτει ένα πολύ ωραίο κτίριο στο κέντρο της Αθήνας, διαχειρίζεται τις διόλου ευκαταφρόνητες συνδρομές μας, συνομιλεί με τους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας από θέση (υποτιθέμενης) ισχύος, αλλά ως συνδικάτο κινείται στα όρια της γραφικότητας. Μπορεί αυτή η διαπίστωση να αποτελεί μελαγχολικό κανόνα για τα περισσότερα συνδικάτα, αλλά αποτελεί ρεκόρ ο βαθμός αμηχανίας (και συνενοχής) της ΕΣΗΕΑ στις αλλεπάλληλες εργασιακές κρίσεις που ξέσπασαν την τελευταία διετία στο χώρο των ΜΜΕ: έκλεισαν μαγαζιά, αεριτζήδες της πληροφόρησης άφησαν δεκάδες ανθρώπους καταπατώντας κάθε όριο νομιμότητας, εργοδότες έβγαλαν προκλητικά τη γλώσσα ακόμη και σε κρατικούς λειτουργούς αφήνοντας για μήνες απλήρωτους εργαζόμενους. Και η ΕΣΗΕΑ, στην κοσμάρα της! Δεν κατάφερε να αξιοποιήσει ούτε το ελάχιστο πλεονέκτημα που (θεωρητικά) έχουν οι άνθρωποι των Μedia να επικοινωνούν στα ίδια τα Media κάποια κραυγαλέα προβλήματά τους. Αποκορύφωμα, η υπόθεση του ομολόγου των 130 εκατ. ευρώ που φορτώθηκε το ασφαλιστικό ταμείο των δημοσιογράφων.
Θα έλεγε κανείς ότι, όπως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν, έτσι και οι εργαζόμενοι κάθε κλάδου έχουν τους εκπροσώπους που τους αναλογούν. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ιδιότυπη «συγκυβέρνηση» που διαμορφώθηκε στην ηγεσία της ΕΣΗΕΑ από τις παρατάξεις Σόμπολου- Τσαλαπάτη, αποτελεί μια κραυγαλέα στρέβλωση της ίδιας της ψήφου των δημοσιογράφων πριν δύο χρόνια. Ουδείς δημοσιογράφος εξουσιοδότησε τη διοίκηση του σωματείου για διαχείριση της αδράνειας και της εκτονωτικής απεργιακής γυμναστικής. Αντιθέτως, εκφράστηκε ένα σαφές πλειοψηφικό ριζοσπαστικό ρεύμα που πριμοδοτούσε μια μαχητική στάση απέναντι στην απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων στα ΜΜΕ και την άλωση του δημόσιου αγαθού της ενημέρωσης. Αυτή η πλειοψηφία ανατράπηκε πραξικοπηματικά, μ’ έναν ηθικό εκβιασμό, από παρατάξεις και πρόσωπα που επικαλούνται ως προσόντα τους, σιγοψιθυριστά, τη σχέση τους με τα κόμματα του δικομματισμού, τα κολλητιλίκια με τα πρόσωπα της εξουσίας.
Καιρός να ξεπεράσουμε τις γραφικότητες. Να ξεπεράσουμε τους γραφικούς προέδρους, τους γραφικούς γραφειοκράτες των συνδικαλιστικών γραφείων, τις γραφικές συνελεύσεις άνευ μελών, το συνδικαλισμό ως βεντέτα συνδικαλιστών, τις λευκές επιταγές στα προεδρεία, την πλήρη κατάργηση κάθε διάστασης δημοκρατίας στη λειτουργία της ΕΣΗΕΑ.
Κάθε διετία προστίθενται σ’ αυτή την ένωση αρκετές εκατοντάδες νέων δημοσιογράφων με μεγάλες προσδοκίες και μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις για το μαγικό κόσμο των ΜΜΕ. Μέχρι σήμερα, αυτή η διαρκώς αυξανόμενη αριθμητική δύναμη αναπαράγει μια αριστερόστροφη πολιτική παράδοση στο χώρο των δημοσιογράφων. Αυτή η παράδοση όμως μάλλον εξαντλεί τη δυναμική της. Αποδίδει πια τους τελευταίους τόκους της. Οι ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις που εκφράζονται στην ΕΣΗΕΑ (από τη «Συσπείρωση Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος», αλλά όχι μόνον από αυτήν) και διεκδικούν την ψήφο των δημοσιογράφων της Αθήνας την Τετάρτη και την Πέμπτη, οφείλουν να στραφούν και να αντλήσουν δύναμη από τους νέους συναδέλφους που μπαίνουν στο επάγγελμα με τους δυσμενέστερους όρους προλεταριοποίησης αλλά και τους ευμενέστερους όρους ριζοσπαστικοποίησης.
Η αναμέτρηση είναι δύσκολη, η μάχη άνιση και οι πόλοι της συναλλαγής και της εξαγοράς είναι εξαιρετικά ελκυστικοί για να τους αγνοήσει κανείς, επαναπαυόμενος στις δάφνες μιας σχετικής πλειοψηφίας.
Γιάννης Κιμπουρόπουλος
(Από την εφημερίδα «ΕΠΟΧΗ», 3/6/2007)
Οι «μπλοκάκηδες» είναι bloggers;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Υπάρχει και ένα επάγγελμα που λέγεται δημοσιογράφος. Ο όρος αυτός δίνει αυτομάτως και το περιεχόμενο του επαγγέλματος; Αν πάρουμε τη σύνθεση των μελών της ΕΣΗΕΑ, μάλλον θα μπερδευτούμε. Εκεί συνυπάρχουν με την ίδια ιδιότητα, υπάλληλοι υπηρεσιών, κρατικών ή άλλων, αργόμισθοι, εκδότες-δημοσιογράφοι, εργολάβοι-εταιρειάρχες και φυσικά οι εκατομμυριούχοι τηλεστάρ μαζί με τους συνταξιούχους των 443 ευρώ το μήνα, τους συμβασιούχους που ζουν στη διαρκή ανασφάλεια. Εκτός ΕΣΗΕΑ βρίσκονται δημοσιογράφοι, που δεν ανήκουν στο έμμισθο προσωπικό του δημοσιογραφικού «μαγαζιού», παρά το γεγονός ότι προσφέρουν την ίδια εργασία με τους έμμισθους, αλλα αυτοί αμείβονται με το κομμάτι. Οι λεγόμενοι «μπλοκάκηδες» που συχνά η αμοιβή τους δεν φτάνει αυτόν μιας καθαρίστριας.
Για την κοινή γνώμη δημοσιογράφος είναι αυτός που είναι γνωστός από την τηλεόραση, άσχετα αν η δουλειά του δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοσιογραφία. Οι τηλεοπτικοί θίασοι του δελτίου των «οκτώμισι» είναι πιο συγγενές θέαμα με την παλιά ελληνική επιθεώρηση και μάλιστα με τη «νούτικη» σχολή (δεν είχαν γραπτό κείμενο και τα λόγια τα έβγαζαν από το νου τους). Το ξέρουν και οι ίδιοι πως δουλειά τους είναι να διασκεδάζουν τον κόσμο, να προσελκύουν διαφήμιση, στήνοντας ένα σόου, που στηρίζεται σε κάποιο μικρό συμβάν που δραματοποιείται στο έπακρο, ξεπερνώντας συχνά το όριο του γελοίου.
Αυτοί που παρακολουθούν εφημερίδες ξέρουν κάποιους επώνυμους συντάκτες, ή κάποια διευθυντικά στελέχη, αλλά αγνοούν το βάθος της εφημερίδας. Ποιος γνωρίζει τους συντάκτες ύλης ή τους διορθωτές που χωρίς αυτούς δεν μπορεί να βγει η εφημερίδα; Ισως για να βρούμε τον ορισμό του επαγγέλματος θα πρέπει να ανατρέξουμε στις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων. Ηδη από το 1983 το Εφετείο Αθηνών αποσαφήνιζε: «Ο δημοσιογράφος οφείλει να εκφράζει τις γνώμες του ελεύθερα ανεξάρτητα από την πολιτική της εφημερίδας μη υποκείμενος στις εντολές του εργοδότη του και πολύ περισσότερο σε λογοκρισία, γιατί αποστολή του Τύπου είναι η αντικειμενική πληροφόρηση...».
Η ΕΣΗΕΑ έχει 4.598 μέλη σε σύνολο περίπου 6.000 δημοσιογράφων που εργάζονται στην Αττική. Υπάρχουν ακόμα 1.500 «μπλοκάκηδες» που δεν γίνονται δεκτοί από την ΕΣΗΕΑ, μοναδική ίσως εξαίρεση στην Ευρώπη που δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα, μεταξύ μόνιμου και «ελεύθερου επαγγελματία» (freelance), που μερικοί από αυτούς απέκτησαν διεθνή ακτινοβολία, όπως π.χ. η Οριάνα Φαλάτσι. Και κάποιοι από αυτούς βρέθηκαν στα ανώτατα αξιώματα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Με άλλα λόγια οι συνθήκες είναι ώριμες για κάποια προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τι θα σημαίνει αυτό για το κύρος της ΕΣΗΕΑ, που κατατάσσει συναδέλφους στους λαθρομετανάστες. Και το σημερινό σκάνδαλο των ομολόγων του ΤΣΠΕΑΘ θα μοιάζει παιχνιδάκι. Να σημειώσουμε πως τόσο η ΕΣΗΕΑ όσο και η ΠΟΕΣΥ δεν ζήτησαν την παραίτηση του προέδρου του Ταμείου, κ. Δημήτρη Καπράνου. Και αυτό έδωσε αφορμή για πολλές ερμηνείες, δεδομένης της σχέσης του συναδέλφου Καπράνου, με κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. Οι διοικήσεις της ΕΣΗΕΑ, ακόμα και όταν εξέφραζαν την «προλεταριακή» πλευρά των δημοσιογράφων, δεν μπόρεσαν να ενοποιήσουν όλο τον κλάδο. Οι πιο αδύνατοι έμειναν εκτός σωματείου. Το μητρώο των μελών δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα και έχει μέλη της υπαλλήλους που εργάζονται στο Δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Και αυτό αλλοιώνει τη φύση ενός εργατικού και πνευματικού σωματείου. Και αυτό έχει τις συνέπειές του στη σύνθεση της ηγεσίας του. Η ΕΣΗΕΑ χρειάζεται μια ηγεσία που να εκφράζει αδιαπραγμάτευτα την πλειοψηφία των αδυνάτων του κλάδου που μαζί με τις γυναίκες είναι οι παρίες του επαγγέλματος.
Το σημερινό ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο έχει την τάση να συγκεντρώνεται στα χέρια των ολίγων, να δημιουργεί γιγαντιαίες επιχειρήσεις που ελέγχουν όλο το πλέγμα των μίντια και να δρουν ταυτόχρονα σε πολλές χώρες. Η ανεξάρτητη και αδέσμευτη εφημερίδα αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες, μπροστά σ' αυτόν τον ασφυκτικό ανταγωνισμό, που είναι στην ουσία του μια παγκόσμια λογοκρισία (ενιαία σκέψη) και κατάργηση της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Ταυτόχρονα πρέπει να δούμε και τον ρόλο της CIA, τόσο στα ελληνικά μίντια όσο και στον κόσμο ολόκληρο. Ηδη από το 1983, ο Ρόναλντ Ρίγκαν μετασχημάτισε ένα μεγάλο μέρος της CIA σε διεθνή πολιτικό οργανισμό. Ετσι δημιουργήθηκε η «Εθνική Υποστήριξη της Δημοκρατίας» (National Endowment For Democracy) που είναι ο μεγαλύτερος χορηγός χρημάτων στον κόσμο για την ανάδειξη κυβερνήσεων ενταγμένων στην αυτοκρατορία. Και τα μίντια με προεξάρχουσα την τηλεόραση παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του «νέου αμερικανικού αιώνα», του δόγματος που κυριαρχεί σήμερα στις ΗΠΑ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/06/2007
Όλους τους ‘’κυρίους’’ που βρίζουν το Πα.σο.κ. θέλω να τους ρωτήσω για την προίκα των 130.000.000 δολλαρίων Η.Π.Α. που δήλωσε ο θείος Αχιλλέας στην δήλωση του πόθεν έσχες !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή οι περισσότεροι είναι νέοι στην ηλικία τους πληροφορώ :
Ο πεθερός του κ.Αχιλλέα Καραμανλή , ο συχωρεμένος Διαμαντής , ήταν ένας ‘’σεμνός και ταπεινός’’ ψαρομανάβης στην ιχθυόσκαλα του Κερατσινίου .
Στην αρχή της ανόδου της Δυναστείας των Καραμανλήδων του είχαν δώσει την αποκλειστικότητα εισαγωγής παστού βακαλάου στην Ελλάδα .
Όταν η Δυναστεία θέριεψε και οι μπίζνες μεγάλωσαν έβαλαν στο όνομά του την Ναυτιλιακή τους εταιρία για να μην φανούν αυτοί οι Εθνοσωτήρες ότι έγιναν μεγαλοεφοπλιστές .
‘’PASOK poisonous’’