Εδώ συνεδριάζει από χθες η λέσχη Bilderberg (πατήστε εδώ). Είναι το ξενοδοχείο Orient Express στο προαστιακό κέντρο της Κωνσταντινούπο...
Εδώ συνεδριάζει από χθες η λέσχη Bilderberg (πατήστε εδώ). Είναι το ξενοδοχείο Orient Express στο προαστιακό κέντρο της Κωνσταντινούπολης ( Hudavendigar Street No: 34, 34210 Eminonu Telephone: +90 212 520 71 61 +90 212 520 71 62 ).
E και!??
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταρχιδια μας και μας .
Αν θυμαμαι καλα το μπραβογιοργο εγινε "ετοιμος να αναλαβει τις ευθυνες"!(μπλιαχ!) μετα απο μια επισκεψη σε αυτη τη λεσχη.
Ηταν μαζι με το σπυριαρικο βιομηχανικο αποβλητο το συμητι στην Ευρωπη για καποια συνοδο(?) νομιζω και εκει νετα σκετα ο σπυριαρης πηρε την εντολη να παραδωσει την αρχηγια στο παιντι.
Του ταξανε μαλιστα οτι θα τον κανουμε και υπαλληλο στην Ε.Ε!!!Φτου!! και παλι φτου!!
Τωρα πως πεσανε εξω στις εκτιμησεις αυτο ειναι αλλο θεμα.
Ηταν "πολλα υποσχομενος" ο τζωρτζ αλλα η μαλακια τους ητανε που τον χρισανε υποψηφιο ενα ολοκληρο μηνα πριν!
Η πρωτη ομιλια του ηταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ!!
Ηταν γραμμενη απο καλο επικοινωνιολογο.
και κατι "συνεντευξεις" στημενες με προκαθορισμενες ερωτησεις, ολα ωραια!.
Ολη η Ελλαδα παραληρουσε.
Ωσπου ηρθε η ωρα να κανουμε .."ταμειο".
Η περιοδεια στην Ξανθη και η πρωτη η παρθενικη εμφανιση του γιοργος προεκλογικα!:
"Ξεκιναμε απο την Ξανθη,ξεκιναμε απο την Ξανθη,ξεκιναμε απο την Ξανθη"...αντε γαμημενε ξεκινα επιτελους ξεκινα ρε πουστη επιτελους...
Τιποτα κολλησε η βελονα !
Ξεκιναμε απο την Ξανθη ,ξεκιναμε απο την Ξανθη,,,ρε φιλτατοι μια ωρα ο σκατομαλακας το ιδιο ελεγε!!!
Και απο εκει αρχισε η ..καταρρευση.
Ανθρακες ο θησαυρος. Μωρε και σε καθε νεα του εμφανιση ολο και χειροτερα και ..τωρα τρια χρονια μετα ακομα χειροτερα.
Ο ανθρωπος ειναι φελλος ειναι τενεκες (ξεγανωτος που ελεγε και ενας συφιλιδικος του ιδιου τσουρμου και φυραματος)!.
Αν τον ειχαν διορισει υποψηφιο μια βδομαδα πριν τις εκλογες,ισως τωρα να ηταν και πρωθυπουργος αυτος ο ανεκδιηγητος φιογκος...
Αλλα τι να γινει!Αγαπαει ο Θεος τον κλεφτη αγαπαει και τον νοικοκυρη.
Καποτε την πατανε και οι ..αλ καπονε.
τζων
ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΥΓΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΗΣ ATEbank
ΑπάντησηΔιαγραφήκ. Δ. Μηλιάκου
στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής 31.5.7
Κύριε Πρόεδρε, κύριοι βουλευτές,
Με ιδιαίτερη ικανοποίηση αποδέχτηκα την πρόσκλησή σας, μιας και μου δίνεται για τρίτη φορά -η δεύτερη πριν από μία μόλις εβδομάδα- η ευκαιρία, να απαντήσω σε ζητήματα που αφορούν την τράπεζα την οποία έχω την τιμή να υπηρετώ, την ΑΤΕbank.
Η ΑΤΕbank είναι πλέον ένας ισότιμος παράγοντας στον Τραπεζικό τομέα. Έχοντας λύσει τα μεγάλα κληρονομημένα από το παρελθόν προβλήματα, σχεδόν υπαρξιακής φύσης, γίνεται μια σύγχρονη ανταγωνιστική Τράπεζα για όλους τους Έλληνες. Η αξία της Τράπεζας από την ημέρα που αναλάβαμε έχει υπερδιπλασιαστεί, αφού από 1,4 δισ. € σήμερα είναι γύρω στα 3,6 δισ. €. Ταυτόχρονα, είναι πλέον η μοναδική τράπεζα στη χώρα μας που την πλειοψηφία των μετοχών έχει το κράτος, δηλαδή ένα πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο του Δημοσίου. Γι’ αυτό οφείλει να είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση και να συμβάλει θετικά στην οικονομική προοπτική της χώρας.
Τα εντυπωσιακά αποτελέσματα της ΑΤΕbank και κατά το Α΄ τρίμηνο του 2007 επιβεβαιώνουν την εξαιρετικά θετική πορεία της Τράπεζας. Κυρίως επιβεβαιώνουν τη διατηρησιμότητα της κερδοφορίας της, καθώς υπερβαίνουν σημαντικά τα αντίστοιχα προβλεπόμενα μεγέθη του Επιχειρηματικού μας Σχεδίου.
Στην υψηλή αυτή κερδοφορία συνέβαλαν εκτός άλλων και οι επενδύσεις μας σε σύνθετα προϊόντα, για τις οποίες δεχόμαστε επί μακρόν συστηματική κριτική και επίθεση. Πρόκειται για σταθμισμένες επενδυτικές επιλογές που πάρθηκαν λαμβάνοντας υπόψη τα οικονομικά δεδομένα της αντίστοιχης περιόδου: χαμηλά επιτόκια (ΕΚΤ 2%) και υψηλός όγκος διαθεσίμων (λόγος δανείων προς καταθέσεις<75%). Αποφασίσαμε με διαφανείς, ξεκάθαρες και θεσμοθετημένες διαδικασίες την περαιτέρω διαφοροποίηση του επενδυτικού μας χαρτοφυλακίου επενδύοντας στις παρακάτω κατηγορίες προϊόντων, οι οποίες απέφεραν τα αποτελέσματα που αναφέρονται:
Δομημένα ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου:
Συνολικού ύψους 120 εκ. € με μέση ετήσια απόδοση 6,62% ως 30/4/07.
Από κτήσεως έχουν αποφέρει έσοδα από τόκους 14,4 εκ. €
Δομημένα επιτοκιακά ομόλογα Τραπεζών:
Συνολικού ύψους 240 εκ. € με μέση ετήσια απόδοση 5,066% ως 30/04/07
Από κτήσεως έχουν αποφέρει έσοδα από τόκους 26,9 εκ. €
Δομημένα ομόλογα συνδεδεμένα με Hedge Funds:
Συνολικού ύψους 435 εκ. €Η απόδοσή τους μέχρι 30/04/07 ήταν σε ετήσια βάση 3,66%. Από κτήσεως έχουν αποφέρει έσοδα από υπεραξίες 24,4 εκ. €. Τα προϊόντα αυτά δεν είναι επιτοκιακά και στη λήξη τους αποδίδουν το επενδυμένο κεφάλαιο μαζί με τις υπεραξίες που θα δημιουργηθούν.
Συμμετοχές σε Μετοχικά Κεφάλαια Equity Funds: Επένδυση ενταγμένη στο «μετοχικό» χαρτοφυλάκιο. Το απασχολούμενα κεφάλαια την 31/12/06 ανήλθαν σε 51,5 εκ. € και η απόδοσή τους μέχρι σήμερα ξεπερνά το 30% ετησίως.
Κινηθήκαμε συντηρητικά, επενδύοντας κυρίως σε προϊόντα εγγυημένου κεφαλαίου, με πολύ ικανοποιητικές αποδόσεις, σύμφωνα με τα στοιχεία που σας έδωσα. Τα στοιχεία αυτά δεν τα εφηύρα, αποτυπώνονται όλα στις ελεγμένες από ορκωτούς οικονομικές καταστάσεις της Τράπεζας που συντάσσονται σύμφωνα με τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα. Οι επιλογές αυτές έγιναν κατόπιν ομοφώνων αποφάσεων των αρμοδίων οργάνων της Τράπεζας σύμφωνα με τις θεσπισμένες διαδικασίες.
Παρά ταύτα, υπήρξαμε διαρκής στόχος ατεκμηρίωτων επιθέσεων και βρεθήκαμε πολλές φορές στη θέση να απολογούμαστε για τραπεζικές πρακτικές συνήθεις και καθόλα σύννομες, πράγμα που δεν συμβαίνει με καμμία άλλη τράπεζα. Καταλαβαίνετε ότι με τον τρόπο αυτό συντηρείται ένα κλίμα απαξίωσης, που μας οδηγεί σε εσωστρέφεια και -ενώ δεν ευνοεί τους μετόχους μας-, ευνοεί πάντως σίγουρα τους ανταγωνιστές μας. Δηλαδή, οι τελευταίοι είναι ενήμεροι για τις επενδυτικές μας κινήσεις, όχι όμως εμείς γι’ αυτούς, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Θα αναφέρω μερικά μόνο δείγματα από τις επιθέσεις που δεχτήκαμε, με την βεβαιότητα ότι κατά την συζήτηση που θα ακολουθήσει, θα έχω την ευκαιρία να θίξω ακόμη περισσότερα.
Κατηγορηθήκαμε ότι σπαταλήσαμε το 70% της αύξησης των Ιδίων Κεφαλαίων μας σε αυτές τις επενδύσεις. Λυπάμαι που θα αναγκαστώ να θυμήσω την έννοια της μόχλευσης και να διευκρινίσω ότι τα τραπεζικά ιδρύματα δεν είθισται να δανείζουν με βάση τα Ιδια Κεφάλαιά τους αλλά διαχειριζόμενα τα διαθέσιμά τους που είναι εντελώς άλλο πράγμα. Επισημαίνω ότι την συγκεκριμένη περίοδο τα διαθέσιμα της ΑΤΕ, ακόμα και προ αυξήσεως του Μετοχικού Κεφαλαίου, ξεπερνούσαν τα 3 δισ. €.
Κατηγορηθήκαμε ότι επενδύσαμε σε επικίνδυνα προϊόντα. «Τεκμήριο» απετέλεσε η διαρροή μέρους της εμπιστευτικής αλληλογραφίας που έχουμε, όπως όλα τα πιστωτικά ιδρύματα της χώρας, με τον εποπτικό μας φορέα, την Τράπεζα Ελλάδος. Δεν θα μπω στη λογική των εγγράφων. Σας λέω ότι πέρα από αυτά που βγαίνουν επιλεκτικά στις εφημερίδες, και αποτελούν μισή αλήθεια,-που είναι χειρότερη από το ψεύδος-, υπάρχουν πολλά ακόμη που αποδεικνύουν το επίπεδο της εξαιρετικής συνεργασίας μας με την Τράπεζα Ελλάδος και τη συνεχή βελτίωση του τρόπου παρακολούθησης των επενδύσεών μας, και αποτελούν όλη την αλήθεια η οποία συστηματικά παραποιείται.
Κατηγορηθήκαμε για συμμετοχή μας σε Επενδυτικά Κεφάλαια με καταπληκτικές αποδόσεις άνω του 30%, επειδή δεν ανακρίναμε τις σχέσεις του αντισυμβαλλομένου μας με τρίτον συνεργάτη του. Σας πληροφορώ και πάλι ότι η επίμαχη επιστολή μας εστάλη δύο μήνες αφότου είχε γίνει ήδη η επένδυση και απαντήσαμε με πλήρη διαφάνεια μέσω των υπηρεσιακών μας οργάνων. Είναι σαφές ότι όποιος προσπαθεί να κρύψει κάτι, ακολουθεί άλλην οδό.
Εσωτερικά έγγραφα της Τράπεζας που δεν εκφράζουν τη Διοίκηση αλλά προσωπικές απόψεις υπαλλήλων και δε δεσμεύουν την τράπεζα προς τρίτους, χρησιμοποιήθηκαν επανειλλημένα , δημιουργώντας αμφιβολίες και εντυπώσεις.
Προσπάθησαν ανεπιτυχώς να μας εμπλέξουν με τον θόρυβο που γίνεται τελευταία με τα ταμεία και τα λεγόμενα «κρυφά» ομόλογα. Κατηγορηματικά σας δηλώνω ότι οι επενδύσεις μας σε δομημένα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ουδεμία σχέση με τα προαναφερόμενα έχει. Πρόκειται για εκδόσεις που πήραμε κατευθείαν από τον ανάδοχο, κατά την έκδοση, σε εξαιρετικά συμφέρουσες τιμές, χωρίς να καταβληθεί κανενός είδους αμοιβή ή προμήθεια.
Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω, όσες φορές κι αν χρειαστεί, προς κάθε ενδιαφερόμενο, ότι αυτή είναι η πάγια τακτική της ΑΤΕ. Όμως αλοίμονο, αν φτάσουμε στο σημείο να δαιμονοποιήσουμε και την αγορά κρατικών ομολόγων από μια κρατική ιδιοκτησιακά τράπεζα. Τη ίδια στιγμή, άλλες τράπεζες διαθέτουν – και καλώς κατά την άποψή μας- τα προϊόντα αυτά στο ευρύ επενδυτικό κοινό.
Σταματώ εδώ και λυπάμαι αν σας κούρασα με τα παραδείγματα αυτά. Είναι όμως πραγματικά ψυχοφθόρα η διαρκής επανάληψη των ίδιων αναίτιων επιχειρημάτων εναντίον μας, τη στιγμή ακριβώς που κατορθώσαμε τη ριζική βελτίωση της εικόνας της ΑΤΕbank στην τραπεζική αγορά και την εμπέδωσή της ως υπολογίσιμου ανταγωνιστή με άριστες μελλοντικές προοπτικές. Τη στιγμή ακριβώς που έχουμε και την αναγνώριση των πελατών αλλά κυρίως των ανταγωνιστών μας. Τη στιγμή ακριβώς που οι χρηματιστηριακοί αναλυτές, οι ίδιοι που μέχρι πρόσφατα αγνοούσαν παντελώς την Τράπεζα, την σχολιάζουν τώρα θετικά, οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης των Τραπεζών την αναβαθμίζουν και η μετοχή της τελεί υπό διαπραγμάτευση και χωρίς καμία στήριξη στο δείκτη FTSE/Athex 20 .
Κύριε πρόεδρε, κύριοι βουλευτές,
Η ΑΤΕ είναι θεσμός. Έχει ιστορία, συνέχεια και προοπτική. Αυτά τα χαρακτηριστικά της αγωνίζομαι, μαζί με τους συνεργάτες μου και το άξιο προσωπικό να τα διαφυλάξω.
Περιμένω και τη δική σας στήριξη εφόσον μέρισμα από την επιτυχία Αγροτικής Τράπεζας έχουν πολλοί: το δημόσιο, οι αγρότες, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι της, το σύνολο των πελατών.
Σας ευχαριστώ και είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση μπορώ να σας παράσχω.
7:46 μμ
ΑπάντησηΔιαγραφή--
Παλι εδω ρε ανισορροπε???
Παλι εδω ρε αποβλητο ???
Ουστ ρε παλιοπουστα απο δω
7:46 PROSEXE AN TO BAZEI O IDIOS ,BRIZEIS TO K.DIOIKITI.
ΑπάντησηΔιαγραφή7:57 μμ
ΑπάντησηΔιαγραφή--
Να πας να γαμηθεις εσυ κι αυτος παλιοπουστα.
Αφησε τον..διατεταγμενη υπηρεσια προσφερει στον αξιοτιμο κυριο κουμπαρο.Πληρωνετε γιαυτο.Αξιος ο μισθος του.Πρεπει ολοι οι Ελληνες να μαθουν για το βιο και την πολιτεια του κουμπαρου για να ξαναψηφισουν τον "καταλληλοτερο"
ΑπάντησηΔιαγραφήbabis
7:59 μμ
ΑπάντησηΔιαγραφή--
Εσενα μωρη ψοφια ποιος σου μιλησε και επεμβαινεις?
Γεια σου ζωντανη..πεθαμενη.Ε αμα υποστηριζεις οτι πιο σαπιο και διαφθαρμενο υπαρχει σημερα και αποτυπωνετε με τη λεξη κουμπαρος,τι αλλο απο πεθαμενη εισαι?
ΑπάντησηΔιαγραφήbabis
Τωρα να τους ευχηθω να πανε στο διαολο ομαδικος...λιγο θα ειναι...
ΑπάντησηΔιαγραφή7.57 , Ο Κ.ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ,ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ....- ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΔΟΣΑΝ ΑΓΩΓΗ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΟΥ? -ΡΕ ΒΛΑΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΣΚΟΥΦΗ ΕΚΤΕΛΟΥΣΕ ΚΙ'ΑΥΤΟΣ . ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΓΚΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΡΙΧΤΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ή ΑΛΛΟΙΩΣ ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα πλαίσια της διαχείρισης και προαγωγής του babis σε star status, το “Σωματείο Φίλων babis skylos gap” θα εκδόσει Ανθολόγιο Ποιήσεως με τίτλο «Oι μαντινάδες του babis», από oμάδα συνεργαζομένων λογοτεχνών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒabi είσ’ τζαναμπέτισσα
και τα χωριά γυρίζεις
κι όποιονε δεις τονε ρουφάς
κι ας μην τονε γνωρίζεις
H Kρήτη είναι το νησί
που’χει ωραία φύση
κι όταν το babi θα τον δείς
ψόφα τον στο γαμίσι
Δώρο σου στέλνω babis μου
Στων εκλογών το χρόνο
δέκα ψωλές αράπικες
να σε γαμούν συγχρόνως
ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ?
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝ’ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΟ babis ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΒΕΣΤΙ
AI Index: EUR 11/001/2007 Αθήνα, 1 Ιουνίου 2007
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αλβανία: Δεκαπέντε άνθρωποι στην Κορυτσά κινδυνεύουν να υποστούν έξωση και να μείνουν άστεγοι
Δεκαπέντε άνθρωποι, που είχαν μείνει ορφανοί όταν ήταν παιδιά, οι περισσότεροι από αυτούς γυναίκες μεταξύ 20 και 40 ετών, ενδέχεται να μείνουν άμεσα άστεγοι στην Κορυτσά της νοτιοανατολικής Αλβανίας. Παρόμοια απειλή αναφέρεται ότι αντιμετωπίζουν περίπου 40 άλλοι ενήλικες, που είχαν μείνει ορφανοί όταν ήταν παιδιά, στη Σκόδρα της βόρειας Αλβανίας. Αν πραγματοποιηθούν αυτές οι εξώσεις, χωρίς να διασφαλιστούν επαρκή εναλλακτικά καταλύματα στους πληγέντες, η Αλβανία θα παραβιάσει τις υποχρεώσεις της κατά το διεθνές και το περιφερειακό δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δήλωσε η Διεθνής Αμνηστία.
Οι άνθρωποι που διαμένουν στη φοιτητική εστία ("konvikt" στα αλβανικά) της τεχνικής σχολής μέσης εκπαίδευσης «Ντεμίρ Πρόγκρι» στην Κορυτσά, έχουν στηριχτεί όλη τους τη ζωή σε ιδρυματική μέριμνα, καθώς δεν έχουν οικογενειακή στήριξη. Με τις σχεδιαζόμενες εξώσεις κινδυνεύουν να μείνουν στον δρόμο. Οι τοπικές αρχές, που ανακαινίζουν το κτίριο για να χρησιμοποιηθεί από φοιτητές της σχολής, δεν έχουν προβεί σε ενέργειες για να τους εξασφαλίσουν οποιαδήποτε εναλλακτική στέγη. Οι 15 αυτοί άνθρωποι ζουν σε μέρος της φοιτητικής εστίας, σε έξι δωμάτια, εδώ και πάνω από 10 χρόνια. Καθώς δεν τους διατέθηκε στέγη αφού τελείωσαν τη σχολή, συνέχισαν να διαμένουν σε δύο ορόφους του κτιρίου, που όπως αναφέρεται είναι εντελώς ερείπιο στην όψη, αλλά είναι η μοναδική τους κατοικία. Αναφέρεται ότι είναι άνεργοι ή εργάζονται ως μοδίστρες και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν ενοίκιο στην ανοικτή αγορά. Από το 1996 αγνοούνται 11 άλλοι, που είχαν μείνει ορφανοί ως παιδιά (εννέα νεαρές γυναίκες και δύο νεαροί άνδρες) και που επίσης διέμεναν κάποτε σε αυτήν τη φοιτητική εστία. Αναφορές υποδεικνύουν ότι μερικοί ίσως έγιναν αντικείμενο εμπορίας για εκμετάλλευση ως πόρνες ή στρατολογήθηκαν για εγκληματική δραστηριότητα.
«Τα ορφανά είναι εξαιρετικά ευάλωτα: στερούνται την υποστήριξη της οικογένειας, που για τους περισσότερους Αλβανούς είναι το κύριο ή το μοναδικό δίχτυ ασφαλείας τους σε δύσκολους καιρούς», επισήμανε η Νίκολα Ντάκγουερθ, Διευθύντρια του Προγράμματος Έρευνας και Δράσης της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία.
«Η Διεθνής Αμνηστία αποδοκιμάζει την παράλειψη των αλβανικών αρχών να σεβαστούν και να εφαρμόσουν τις υποχρεώσεις τους προς τα παιδιά που έχουν μείνει ορφανά. Αν οι αλβανικές αρχές προχωρήσουν στις εξώσεις, στην πράξη θα νίπτουν τας χείρας τους για εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη την προστασία τους».
Η αλβανική νομοθεσία δίνει στα ορφανά προτεραιότητα στη στέγαση και την απασχόληση με την ολοκλήρωση της μόρφωσής τους στην ηλικία των 18 ετών, με σκοπό την προστασία τους και την ένταξή τους στην κοινωνία. Ωστόσο, η σημερινή κατάσταση εκατοντάδων ανθρώπων που έμειναν ορφανοί ως παιδιά δείχνει πόσο απέχει αυτή η νομοθεσία από την πραγματικότητα. Το δικαίωμα σε επαρκή στέγαση κατοχυρώνεται στο διεθνές δίκαιο, με βάση το Άρθρο 11 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτισμικά Δικαιώματα, το οποίο η Αλβανία έχει κυρώσει.
Όπως και άλλες αλβανικές πόλεις, η Κορυτσά υποφέρει από έλλειψη στέγης. Αν και ο Δήμαρχος της Κορυτσάς υποσχέθηκε πρόσφατα ότι θα δοθεί προτεραιότητα στα ορφανά και τους αναπήρους κατά τη διανομή 80 διαμερισμάτων για τους άστεγους, που θα ολοκληρωθούν φέτος, αλβανικές οργανώσεις ορφανών διαμαρτύρονται ότι οι υποσχέσεις αυτού του είδους, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, σε γενικές γραμμές έχουν αθετηθεί.
Η Διεθνής Αμνηστία καλεί τις δημοτικές αρχές της Κορυτσάς να μην προχωρήσουν στην απειλούμενη έξωση, μέχρι να μπορέσουν να παράσχουν επαρκή εναλλακτική στέγη σε αυτούς που πλήττονται. Επιπλέον, η οργάνωση προτρέπει τις κεντρικές και τοπικές αρχές και τους διεθνείς εταίρους τους να διασφαλίσουν την εφαρμογή των νομικών υποχρεώσεων του κράτους προς όλα τα ορφανά, και να προβούν σε στοχευμένες και αποτελεσματικές ενέργειες, ως ζήτημα προτεραιότητας, για να διασφαλίσουν το δικαίωμα σε επαρκή στέγαση για τους ενήλικες που είχαν μείνει ορφανοί ως παιδιά.
Σύμφωνα με σωματεία που εκπροσωπούν ορφανούς Αλβανούς, υπάρχουν συνολικά περισσότεροι από 300 άνθρωποι που είχαν μείνει ορφανοί όταν ήταν παιδιά, οι οποίοι κατά κύριο λόγο έχουν ηλικία μεταξύ 20 και 40 ετών και ζουν σε παρόμοιες άθλιες συνθήκες σε ερειπωμένες πτέρυγες φοιτητικών εστιών σε αλβανικές πόλεις. Όπως εκείνοι στην Κορυτσά, δεν τους παρασχέθηκε στέγη μόλις τελείωσαν τη μέση εκπαίδευση, και έκτοτε οι αρχές έχουν παραλείψει να προστατεύσουν το δικαίωμά τους σε επαρκή στέγη.
«Με ελάχιστά προσόντα, συχνά άνεργοι ή επιβιώνοντας οριακά με περιστασιακή εργασία, οι ενήλικες που είχαν μείνει ορφανοί όταν ήταν παιδιά έχουν μεγάλες πιθανότητες να χάσουν εντελώς το ηθικό τους, να περιθωριοποιηθούν και να απομονωθούν από την υπόλοιπη κοινωνία σε αυτά τα 'γκέτο ορφανών'», τόνισε η Νίκολα Ντάκγουερθ.
«Αυτά τα μειονεκτήματα, σε συνδυασμό με τον κοινωνικό στιγματισμό επειδή είναι ορφανοί, μπορούν συχνά να υπονομεύσουν το δικαίωμά τους στην οικογενειακή ζωή και την ικανότητά τους να δημιουργήσουν ζεστές και σταθερές οικογένειες για τους ίδιους και για τα παιδιά τους».
Γενικές πληροφορίες
Τον περασμένο Απρίλιο, απεσταλμένοι της Διεθνούς Αμνηστίας επισκέφθηκαν διάφορες φοιτητικές εστίες στα Τίρανα και τη Σκόδρα, όπου ορισμένοι όροφοι ή πτέρυγες καταλαμβάνονται από ενήλικες που βρίσκονται σε κρατική οικιστική μέριμνα από τότε που έμειναν ορφανοί ως παιδιά. Οι απεσταλμένοι βρήκαν δωμάτια όπου κατοικούν δύο έως τέσσερις άνθρωποι, σε ορισμένες περιπτώσεις ζευγάρια με τα παιδιά τους. Οι φρικτές συνθήκες, πάνω απ' όλα οι ερειπωμένοι και ανθυγιεινοί χώροι αποχωρητηρίων και λουτρών, αποτελούν κίνδυνο για την υγεία, ιδίως των παιδιών. Σε μια από τις φοιτητικές εστίες που επισκέφθηκε η οργάνωση στη Σκόδρα (τη φοιτητική εστία της σχολής μέσης εκπαίδευσης «Σαφέτ Σπαχίου»), μια φιλανθρωπική οργάνωση είχε συμβάλει στη βελτίωση των συνθηκών, οι οποίες όμως και πάλι δεν πρόσφεραν καμία μακροπρόθεσμη λύση στις στεγαστικές ανάγκες των εννέα γυναικών που στεγάζονται εκεί και που μένουν ανά δύο έως τέσσερις σε κάθε δωμάτιο.
Οι φοιτητικές εστίες προορίζονται για χρήση από φοιτητές σχολών μέσης εκπαίδευσης. Χαρακτηρίζονται ως επί το πλείστον από υπερβολικό συνωστισμό και ερειπωμένη κατάσταση. Κατά την άποψη της Διεθνούς Αμνηστίας, οι φοιτητικές εστίες δεν αντιπροσωπεύουν επαρκή στέγαση για ενήλικες. Η Αλβανία πρέπει να προβεί κατά προτεραιότητα σε ενέργειες, σε διαβούλευση με όσους ζουν σε φοιτητικές εστίες, για να πραγματώσει το δικαίωμά τους σε επαρκή στέγη. Μέχρι να μπορέσουν να βρεθούν τέτοιες επαρκείς εναλλακτικές λύσεις, ωστόσο, οι αρχές δεν πρέπει να εκδιώξουν διά της βίας τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή ζουν στις φοιτητικές εστίες.
Η Διεθνής Αμνηστία γνωρίζει πολύ καλά ότι η Αλβανία δεν διαθέτει απεριόριστους πόρους, και ότι υπάρχει δριμεία έλλειψη κοινωνικής ή χαμηλού κόστους στέγης σε ολόκληρη τη χώρα. Εκτός από τους ενήλικες που ζουν υπό κρατική μέριμνα από τότε που έμειναν ορφανοί ως παιδιά, υπάρχουν και άλλες ομάδες σε ευπαθείς καταστάσεις και με επείγουσα ανάγκη επαρκούς στέγασης. Η οργάνωση αναγνωρίζει επίσης ότι οι αρχές σχεδιάσουν να οικοδομήσουν κάποιες κοινωνικές κατοικίες στα Τίρανα και μερικές άλλες πόλεις. Καλωσορίζει τα προγράμματα που θα αυξήσουν την πρόσβαση σε επαρκή στέγη για όσους ζουν στις χειρότερες συνθήκες. Όμως όσοι έμειναν ορφανοί όταν ήταν παιδιά, δεν πρέπει απλώς να εγκαταλείπονται μόλις φτάσουν την ηλικία των 18 ετών και να γίνονται άστεγοι.
Πληροφορίες
F Για περισσότερες πληροφορίες και συνεντεύξεις επικοινωνήστε με την Υπεύθυνη Τύπου και Προβολής του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, Άννα Μπότσογλου, τηλ. 210 3600628 (εσωτ. 2).
OI ΈΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμερικανο-βρετανικός κλάδος:
Παπαχαλάς, Μίχας, Τσίμας, Μανδραβέλης, Παπανδρόπουλος
Γαλλο-αμερικανικός κλάδος:
Πρετεντέρης, Σωμερίτης.
Γερμανο-αμερικανικός κλάδος:
Τέλογλου
Σκανδιναβο-ολλανδικός κλάδος:
Γιαννακόπουλος
Πηγή ΕΥΠ
κυριε κουρη κατω τα χερια απο τα
ΑπάντησηΔιαγραφήτρια ΜΕΓΚΑ-λα καραγκιοζακια.
εμεις τωρα με ποιους θα γελαμε?
εχει πλακα να τους βλεπουμε
καθε βραδυ να ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ τον πανικο
τους,με την αδυναμια τους να
αποδομησουν τον καραμανλη οι
υστερικες τρειs κατινες.
17:49
Ανώνυμο said...
παντα στις ειδησεις κανω ζαπινγκ
για να τους απολαμβανω ολους...
ομολογω ομως οτι τελευταια ειχα
σε προτιμηση το μεγκα..
ηταν απολαυση να τους βλεπεις
να προσπαθουν με μπουρδες,ασυναρτησιες,γελακια,
τα τρια γκαιμπελακια να περασουν
την αληθεια..της ΜΕΓΚΑ-λης παραγκας.
ε ρε καταντια του μεγκα-λου χαλκειου...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα του την πεφτουν και οι γ.γραμματεις
υπουργειων.
ντροπη σταλινακια δεν σας φοβουνται
πια ουτε οι γραμματεις.
σωστος ο κουρης..
ΑπάντησηΔιαγραφήμε την εμπειρια που αποκτησε στην
σοφοκλεους,εχασε ο ανθρωπος αφου
ανοιξε ελδε το 2000.. οταν ειχε
αρχιση το σκασιμο της φουσκας,
καταλαβε..οτι η δυναμη του μεγκα,
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΥΠΕΡΤΙΜΗΜΕΝΗ
ΦΟΥΣΚΑ ..ΑΠΑΞΙΩΜΕΝΗ.
μονο οι μαλακες πολιτικοι δεν
το εχουν καταλαβει ακομα.
ΧΕΡΙ-ΧΕΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΟ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ..
μεγκα-ααααλη στηριξη στον
ΑπάντησηΔιαγραφήκαρατζαφερη...
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ:
ΑπάντησηΔιαγραφή10 ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ"
ΜΥΘΟΣ 1ος
"Η ονομασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο"
Στην πραγματικότητα η επίμαχη ονομασία χρησιμοποιείται ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι., όταν πρώτη φορά ετέθη δημόσια το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγμή που διαπραγματεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική, βουλγαρική ή σερβική εθνική ιδέα.
Τυπικό δείγμα, το κήρυγμα του (πρώην κομιτατζή και εν συνεχεία μακεδονομάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242). Καθώς η παραπάνω ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί «μακεδονικά», οι κατά Κώτταν «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνταν -προφανώς- «Μακεντόντσι».
Δεν πρόκειται για τη μοναδική καταγραφή του είδους. Κατά την είσοδό τους στις ΗΠΑ, την πρώτη δεκαετία του 20ού αι., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες απαντούν στο ερώτημα ποια είναι η «φυλή» ή ο «λαός» τους με τη λέξη «Μακεδόνας». Οι σχετικές καταχωρήσεις είναι ηλεκτρονικά προσπελάσιμες, στην πρωτότυπη μορφή τους, στην ιστοσελίδα του Ελις Αϊλαντ.
Ενδιαφέρουσα είναι η προβολή αυτού του αυτοπροσδιορισμού από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής, που από τη «μακεδονικότητα» των σλαβοφώνων έσπευδε να συναγάγει την «ελληνικότητά» τους. «Και αυταί αι παραδόσεις των βουλγαροφώνων Ελλήνων εισίν ελληνικαί, ως και το παρ' αυτοίς αίσθημα της εθνότητος, διότι αυτοί εαυτούς Μακεδόνας ονομάζουσιν, ουδέποτε δε χρώνται τη λέξει Βούλγαρος» διαβάζουμε, π.χ. στον εθνογραφικό χάρτη του Στάνφορντ (1877), που είχε συνταχθεί από τον έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Γεννάδιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Δημήτριος Φιλιππίδης τονίζει κι αυτός ότι «οι χριστιανοί κάτοικοι, άνευ διακρίσεως οι τε Ελληνες και οι σχισματικοί, ονομάζουσιν εαυτούς υπό το γενικόν όνομα "Μακεδόνας"» («Η Μακεδονία», Εν Αθήναις 1906, σ. 30).
Το 1905, τέλος, ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού μηχανισμού λοχαγός Πάτροκλος Κοντογιάννης, εισηγείται υπηρεσιακά την ενιαία χρήση του όρου «Μακεδόνες» για τους σλαβόφωνους χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής, αναφερόμενος σε «Μακεδόνας ελληνίζοντας» και «Μακεδόνας βουλγαρίζοντας» και υποστηρίζοντας ότι «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» (βλ. «Ιός» 5.6.05).
Η τάση διακριτού αυτοπροσδιορισμού ενισχύθηκε προοδευτικά ως απάντηση στις αιματηρές προσηλυτιστικές εκστρατείες Βουλγάρων, Ελλήνων και Σέρβων. Η πρώτη πανηγυρική διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου, σλαβικού «μακεδονικού έθνους» γίνεται το 1903 από τον (γεννημένο στην Πέλλα των Γιαννιτσών) Κάρστε Μισίρκωφ. Για τις αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις στη βάση των τοπικών κοινωνιών, αποκαλυπτική είναι η διαπίστωση του Στράτη Μυριβήλη το 1917: «Αυτοί εδώ οι χωριάτες», γράφει για τους οικοδεσπότες του στη Βελούσινα, «δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"» («Η ζωή εν τάφω», 1η έκδοση [1924], επανέκδ. Αθήνα 1991, σ. 104-5).
Ολα αυτά, μερικές δεκαετίες τουλάχιστον πριν ο Τίτο κάνει τη δημόσια εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Βαλκανίων.
ΜΥΘΟΣ 2ος
"Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας."
Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών».
Ο Παπαρρηγόπουλος αρνήθηκε να δεχτεί τις σχετικές εισηγήσεις, τονίζοντας πως «επ' ουδεμιάς ιστορικής βάσεως δυνάμεθα να στηρίξωμεν νέαν της Μακεδονίας οριοθέτησιν» και προειδοποιώντας ότι «ουδείς ήθελε αποδεχθή» διεθνώς τον «νέον γεωγραφικόν όρον» που κατασκεύασε η ελληνική πολιτική ηγεσία για τις βορειότερες μακεδονικές περιοχές. Παρ' όλο που τότε δεν ακούστηκε, η Ιστορία έμελλε να τον δικαιώσει: η μετονομασία της Βόρειας Μακεδονίας σε «Δαρδανία» παρέμεινε ένα σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς οποιοδήποτε αντίκρισμα στη διεθνή επιστημονική και διπλωματική σκηνή -ούτε καν καθολική αποδοχή από τους εν Ελλάδι μακεδονολογούντες.
ΜΥΘΟΣ 3ος
»Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα».»
Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της.
Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής.
Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (Παπαθεμελής), είναι παραπάνω από προφανής.
ΜΥΘΟΣ 4ος
"Ονομασία των βορείων γειτόνων μας ως «Μακεδονία» συνεπάγεται αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας. "
Στην πραγματικότητα, οι παλιότερες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας ουδέποτε στηρίχτηκαν σε «ονοματολογικές» παρανοήσεις. Κεντρικό επιχείρημα της Βουλγαρίας και της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας (πριν από το 1950) ήταν η συνεχιζόμενη παρουσία μιας συμπαγούς σλαβόγλωσσης μειονότητας σε περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας ή τα «ιστορικά δίκαια» που (υποτίθεται ότι) συνεπαγόταν η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας.
Ακόμη κι αν η ΠΓΔΜ μετονομαζόταν «Δαρδανία», αυτό δεν θα εξαφάνιζε τις αναφορές των εκεί εθνικιστών σε «αλύτρωτους Δαρδανούς» της Β. Ελλάδας. Στη δε χώρα μας, θα γινόμασταν απλώς μάρτυρες της μετάλλαξης των «σλαβόφωνων Ελλήνων» σε «δαρδανόφωνους».
Της μόδας μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε επίσης η «γεωπολιτική» επιχειρηματολογία («δικαίωμα» των εθνών να «αναζητήσουν» καλλιεργήσιμα εδάφη, θαλάσσιες οδούς κ.λπ.). Παρόμοια επιχειρήματα πρόβαλε τότε κι η επίσημη Αθήνα, ζητώντας επέκταση των ελληνικών συνόρων προς βορρά. Σήμερα, τέτοιοι ισχυρισμοί θεωρούνται από το Διεθνές Δίκαιο απαράδεκτοι, ενώ η ύπαρξη και προστασία των κατά τόπους μειονοτήτων έχει πλήρως αποσυνδεθεί από εδαφικές «διευθετήσεις».
ΜΥΘΟΣ 5ος
"Η (φαντασιακή) σχέση των Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι μια ιστορική πλαστογραφία που χαλκεύθηκε από τα Σκόπια στα μεταπολεμικά χρόνια."
Στην πραγματικότητα, η υποτιθέμενη καταγωγή των σλαβόφωνων από τους αρχαίους Μακεδόνες υπήρξε αγαπημένο θέμα της ελληνικής προπαγάνδας, ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι.
Το πιστοποιούν σλαβόγλωσσα έντυπα που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στον τοπικό πληθυσμό, όπως η «Διακήρυξη του Ελληνομακεδονικού Συλλόγου της Αθήνας για τους αδελφούς μας Μακεδόνες» (1905) ή οι υποτιθέμενες «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου» (1907). Ανάλογες θεωρίες συναντάμε και σε προφορικά κηρύγματα προς τους σλαβόφωνους χωρικούς (Στ. Ράπτης «Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος», Εν Αθήναις 1910, σ. 168). Πασίγνωστη είναι τέλος η αναγόρευση της σλαβομακεδονικής σε μετεξέλιξη της «ομηρικής» γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων από λογίους της εποχής (Τσιούλκας, Μπουκουβάλας κ.ά.), τα πονήματα των οποίων βρίσκουν μέχρι σήμερα ανταπόκριση σε ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους.
Εξίσου παλιά είναι η οικειοποίηση αυτής της «ιστορικής» επιχειρηματολογίας από τους ίδιους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες -είτε αυτοί συντάσσονταν με τον ελληνικό εθνικισμό είτε όχι. Προξενική έκθεση του 1871 καταγράφει το στολισμό του «σλαβοβουλγαρικού» βιβλιοπωλείου των Βιτωλίων με την εικόνα του Μεγαλέξανδρου, ενώ το 1902 κομιτατζήδες κηρύσσουν πως «θέλουν να αναζωώσουν τον Μέγαν Αλέξανδρον» και το κράτος του. Την ίδια χρονιά, σλαβόφωνος πράκτορας του ελληνικού μηχανισμού καυτηριάζει δημόσια τους συμπατριώτες του που «πλανώνται πλάνην μεγάλην φρονούντες ότι είνε δυνατόν να είνε απόγονοι συγχρόνως τε του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Κρούμου» (Γ. Π. Κώνστας, «Ενέργειαι και δολοφονικά όργια του βουλγαρικού κομιτάτου», Εν Αθήναις 1902, σ. ιθ').
Παρά την οφθαλμοφανή αυθαιρεσία του, το όλο «γενεαλογικό» σχήμα έχει συνεπώς τη δική του προϊστορία. Στο κάτω κάτω, τι φταίνε αυτοί αν πήραν τοις μετρητοίς όσα τους κανοναρχούσαν οι «δικοί μας» φωστήρες;
Διαφορετικής τάξης ζήτημα αποτέλεσε η υιοθεσία του «Ηλιου της Βεργίνας» ως εθνικού εμβλήματος της ΠΓΔΜ το 1992. Ευθύς εξαρχής ήταν προφανές πως επρόκειτο για (εσπευσμένη) κατασκευή ενός διαπραγματευτικού χαρτιού προς ανταλλαγή, ενόψει μελλοντικού διακανονισμού. Το αποδεικνύει όχι μόνο η άνετη απεμπόλησή του το 1995, αλλά και η προνοητικότητα της ηγεσίας των Σκοπίων να απεικονίσει έναν διαφορετικό «ήλιο» στα κέρματα που έκοψε το 1993.
ΜΥΘΟΣ 6ος
"Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων. "
Στην πραγματικότητα, όπως εξηγεί σε απολογιστικό του κείμενο ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού (κι εμπειρογνώμονας του ΥΠΕΞ επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες), Ευάγγελος Κωφός, «για τη διπλωματική μας Υπηρεσία, το θεωρούμενο από πολλούς ως "ανύπαρκτο θέμα" ήταν ένα πολύ υπαρκτό και ακανθώδες πρόβλημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το 50% των εισερχομένων ημερησίως εγγράφων στο αρμόδιο Βαλκανικό Τμήμα του Υπουργείου αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στο Μακεδονικό».
Η σχετική παρανόηση οφείλεται στην επιλογή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να θεωρεί το θέμα επισήμως «ανύπαρκτο», επιβάλλοντας αυτή τη γραμμή στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ο Κων/νος Καραμανλής (ο παλιότερος) δεν είχε π.χ. κανένα πρόβλημα να εξηγήσει το 1980 στο γιουγκοσλάβο ομόλογό του, Μιγιάτοβιτς, πώς υποχρέωσε τον ελληνικό τύπο ν' αποσιωπήσει την απάντηση του γιουγκοσλαβικού ΥΠΕΞ σε ερώτηση «ενός δικού μας ανόητου δημοσιογράφου για το Μακεδονικό» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 12ος, σ. 61).
Η αιτία αυτής της διατεταγμένης αυτολογοκρισίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Χάρη στη (μυστική) ελληνογιουγκοσλαβική «συμφωνία κυρίων» του 1962 για εκατέρωθεν αποχή από οποιαδήποτε δημόσια ανακίνηση του Μακεδονικού, το ελληνικό κράτος μπόρεσε να οργανώσει -χωρίς διεθνείς περιπλοκές- ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αφομοίωσης της σλαβόφωνης μειονότητας του βορειοελλαδικού χώρου. Σε αντάλλαγμα αποδέχθηκε de facto την ύπαρξη της Σ. Δ. Μακεδονίας, όπως πιστοποιεί η αναγραφή της ονομασίας σε ΦΕΚ όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
ΜΥΘΟΣ 7ος
"Η ηγεσία των Σκοπίων υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο ζήτημα του ονόματος, απορρίπτοντας κάθε συμβιβαστική λύση."
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να απορρίψει πρώτη όλες τις εκδοχές σύνθετης ονομασίας που πρότειναν το 1992-93 οι μεσολαβητές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, όπως «Νέα Μακεδονία» (1.4.92) και «Nova Makedonija» (28.5.93).
Η δεύτερη απορρίφθηκε επίσημα (και) από τον Γκλιγκόροφ, μια μέρα όμως μετά το Μητσοτάκη.
Το ίδιο συνέβη και με τις βολιδοσκοπήσεις σε διμερές επίπεδο. Το Μάρτιο του 1992, κατά τη συνδιάσκεψη «Ελσίνκι-2» της ΔΑΣΕ, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ Μάλεφσκι παρέδωσε σε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας κατάλογο με πέντε εκδοχές σύνθετης ονομασίας («Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ.) παροτρύνοντας σε άμεση από κοινού επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το διάβημα με τη δικαιολογία ότι «η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη». Τις ίδιες μέρες κλιμακώθηκε η εκστρατεία του (τότε) έλληνα ΥΠΕΞ, Αντώνη Σαμαρά, για αποτροπή οποιουδήποτε συμβιβασμού με το «ψευδοκράτος» - με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα σημερινά αδιέξοδα.
ΜΥΘΟΣ 8ος
"Οι εθνικιστικοί κύκλοι της ΠΓΔΜ απειλούν άμεσα την ασφάλεια κι εδαφική ακεραιότητα της Β. Ελλάδας. "
Η ύπαρξη εθνικιστών σε οποιαδήποτε χώρα είναι κάτι το αυτονόητο. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η πραγματική επικινδυνότητά τους. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πολύς λόγος έγινε το 1991-93 για την αλυτρωτική συνθηματολογία του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος της χώρας, του ΒΜΡΟ. Στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον τοπικό τύπο, η ηγεσία του ΒΜΡΟ ήδη από το 1992 βρισκόταν σε επαφή με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες -και συγκεκριμένα με τον ειδικό απεσταλμένο του Μητσοτάκη, στρατηγό Γρυλλάκη («Ιός» 22.12.2001).
Οταν το 1998 το ΒΜΡΟ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, ακολούθησε έτσι πιο «ενδοτική» πολιτική απ' ό,τι οι προκάτοχοί του (ξεπούλημα στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο, κ.λπ.). Σύμφωνα με το «Βήμα» (3.6.2001), σύμβουλος του «εθνικιστή» πρωθυπουργού Γκεοργκίεφσκι «στις διαβουλεύσεις με την Αθήνα για την ονομασία» δεν ήταν άλλος από το Σταμάτη Μαλέλη -τον ίδιο άνθρωπο που, ως υπάλληλος του ελληνικού προξενείου, είχε ξεκινήσει το 1992 τις επαφές Γρυλλάκη-ΒΜΡΟ!
Απομένει το ζήτημα των εθνικιστικών αναφορών σε σχολικά βιβλία της ΠΓΔΜ. Κάποιες είναι όντως αλυτρωτικές, ενώ άλλες απλώς διαφέρουν από τη δική μας εικόνα για την ιστορία της περιοχής. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που έχει ευρύτερες βαλκανικές διαστάσεις, υπάρχουν διακρατικές επιτροπές επιφορτισμένες με την αμοιβαία εκκαθάριση των σχολικών βιβλίων από κηρύγματα μίσους και σοβινιστικές υπερβολές.
Προϋπόθεση της δουλειάς τους συνιστά, ωστόσο, η απουσία έντασης μεταξύ των ενδιαφερόμενων χωρών.
ΜΥΘΟΣ 9ος
"Στην επικράτεια της ΠΓΔΜ ζει μια ευμεγέθης ελληνική μειονότητα."
Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!
Ακολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα».
ΜΥΘΟΣ 10ος
"Η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια υπήρξε σταθερά ενδοτική και καθόλου απειλητική. "
Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός εθνικισμός φλέρταρε σοβαρά με την ιδέα της διάλυσης του «ψευδοκράτους». Εκτός από χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας ζητώντας «σπάσιμο των συνόρων» και «σύνορα με τη Σερβία» (10.12.92), τη «στρατιωτική πίεση» και το διαμελισμό της ΠΓΔΜ υποστήριξαν επίσης δημόσια προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Κων/νος Βακαλόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, ο Χρήστος Πασσαλάρης ή ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης. Στον αθηναϊκό τύπο δημοσιεύθηκαν σενάρια προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της ΠΓΔΜ («Βήμα» 15.12.91 και 31.5.92), ακόμη και χάρτης με τις προτάσεις του ΓΕΕΘΑ για τα νέα σύνορα της Ελλάδας («Εθνος» 7.12.92).
Σ' ένα άλλο επίπεδο, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς βάσισε μεγάλο μέρος της στρατηγικής του στην προοπτική αποσύνθεσης και κατάρρευσης του «κρατιδίου» (χάρη και στο πρώτο άτυπο ελληνικό εμπάργκο του 1992), ενώ γνωστές είναι οι διαβουλεύσεις με τους Μιλόσεβιτς και Ντράσκοβιτς για ελληνοσερβική «μοιρασιά» της ΠΓΔΜ.
Τέλος, διαφορετικής τάξης σχεδιασμοί για την «προληπτική» κατάληψη μιας «υγειονομικής ζώνης» εντός της ΠΓΔΜ σε περίπτωση επέκτασης των εκεί διακοινοτικών ταραχών συζητήθηκαν επίσημα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής τον Αύγουστο του 2001.
9:28 μμ
ΑπάντησηΔιαγραφή---
Το διαβασαμε βρωμοπουστα.
Τοβαλες 20 φορες γυφτο.
Μαλλον δεν πειθει ουτε και σενα και σε τρωει η αγωνια και για "μας"!!!
Ε! πως θα πεισεις τους αλλους αφου ουτε και συ ο ιδιος πιστευεις αυτα που λες???
Πως ρε παλιοπουστα???Γυφτο?
Η αληθεια εχει ως εξης:
Η περιοχη Μακεδονια ηταν υπο την κυριαρχια των οθωμανων για 500 χρονια και πανω και πριν ηταν Βυζαντινη επαρχια.
Το 1912 με τον Βαλκανικο πολεμο η Σερβια Ελλαδα και Βουλγαρια νικησαν τους Οθωμανους αλλα μετα τσακωθηκαν πανω στην μοιρασια της Μακεδονιας,πραγμα που οδηγησε στο Β'Βαλκανικο πολεμο 1913.
"prompting the Second Balkan War (1913). In that conflict, Serbia and Greece, joined by Romania and the Ottoman Empire, quickly defeated Bulgaria. Greece acquired southern or Aegean Macedonia, and Serbia took northern or Vardar Macedonia. Bulgaria was left with a small piece of eastern Macedonia, known as Pirin Macedonia, and an enduring grudge nurtured by the conviction that all Macedonian Slavs were actually or potentially Bulgarians. Serbs called their share of Macedonia South Serbia and tried to force the population to accept a Serbian identity. In 1915, during World War I (1914-1918), Bulgarians returned as initially welcome, but later resented, occupiers. At the end of the war, with Bulgaria among the defeated Central Powers, Vardar Macedonia, slightly enlarged at Bulgaria’s expense, was again South Serbia and part of the new Serb-dominated Kingdom of the Serbs, Croats, and Slovenes, later renamed Yugoslavia. Serbs were sent as colonists. Efforts to give the native population a Serbian identity resumed as did the IMRO’s terrorist activities, which included the assassination of King Aleksandar I of Yugoslavia in 1934.
Και εν συνεχεια το ζουμι:
By May 1945 the Axis had been defeated, and the Partisans had won a parallel civil war against domestic Axis collaborators, the Croatian Ustaše, and a rival resistance movement, the Serb royalist Četniks, as well as others opposed to Communist Partisan rule. Tito reestablished Yugoslavia as a federal state of six republics, including Yugoslav Macedonia, to serve as semiautonomous homelands for Yugoslavia’s officially recognized nations. Tito planned to reunify historic Macedonia by adding Bulgarian and Greek Macedonia to the Yugoslav republic, and Bulgaria’s new Communist government and most Greek Communist Party leaders initially accepted Tito’s plan. However, that plan was doomed when Yugoslavia was estranged in 1948 from the Communist bloc of Eastern European countries led by the Union of Soviet Socialist Republics (USSR) and when the Greek Communists lost the civil war in Greece in 1949
Microsoft® Encarta® Reference Library 2003. © 1993-2002
Ειναι γεγονος οτι η Μακεδονια μεχρι το 1913 ,οταν ηταν υπο Οθωμανικη κατοχη κατοικειτο απο Ελληνες,Τουρκους Αλβανους,Γυφτους, και καποιους "αλλους" Σλαβους που δεν ηθελαν να ειναι ουτε Ελληνες Ουτε Βουλγαροι ουτε Σερβοι ,αλλα θεωρουσαν οτι ειναι Σλαβομακεδονες.
Η γλωσσα τους ειναι σχεδον Βουλγαρικη.
Οι Ελληνες βεβαιως οταν κατελαβαν την Μακεδονια το 1913 και την μοιρασαν με τους Σερβους και Τους Βουλγαρους δεν ηθελαν να εχουν στην "κατοχη τους"! τετοια βλαχοσκοπιανα "σλαβομακεδονες" .
Αυτο ειναι αληθεια.
Προσπαθησαν το λοιπον να τους κανουν Ελληνες η αει στο διαολο τραβατε στην Γιουγκοσλαβια.
Και μετα τον εμφυλιο το 1949 ολοκληρωθηκε η επιχειρηση.
Οσοι δηλωναν "μακεδονες" σλαβομακεδονες ειτε πηγαιναν στην Γιουγκοσλαβια ειτε εκτελουνταν επι τοπου.
Βεβαια το μετρο δεν απεδωσε τα αναμενομενα.Γιατι τωρα δεν θαχαμε κανενα προβλημα με τους γυφοσκοπιανους ...
Και μαλιστα οπως διασπαστηκε και η Γιουγκοσλαβια θα ειχαμε καμποσα εδαφη βορειως,ενα κομματι θα επαιρνε η Σερβια ενα αλλο η Βουλγαρια και τις λιγες εκατονταδες χιλιαδες βλαχοσκοπιανους η γινεστε Ελληνες η στο Αξιο .
Τι θα κανανε λες ρε μουργο?
Θα γινοτανε Ελληνες σιγουρα,αλλιως αν πηγαινανε Σερβια η Βουλγαρια ισως να μην ειχαν την πολυτελεια να διαλεξουν .
Θα τους εθαβαν ομαδικα εκει.
Λοιπον γυφτο επαναλαμβανω το διαβασαμε το κειμενο σου.
Μην το ξαναβαλεις λουτσο....
τζων
9:28 μμ
ΑπάντησηΔιαγραφή--
Το διαβασαμε λουτσο ..΄.
Μην το ξαναβαλεις
ΟΠΟΤΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΩΝ ΜΜΕ ΠΡΟΣΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΗΝ "ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ" ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΙΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ, ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΙΣ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ. ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ "ιου" ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΑΣ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δικαίωμα της απεργίας στα ΜΜΕ απειλείται από τους εργοδότες
Νόμος είναι το δίκιο του Εκδότη!
«Η «Καθημερινή» θα περιφρουρήσει τη νομιμότητα με κάθε τρόπο»
(«Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 4/10/2006)
Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης μπορούν να περιφρονούν θεμελιώδεις διατάξεις για τη νόμιμη λειτουργία των επιχειρήσεών τους. Είναι σε θέση να λειτουργούν αυθαίρετα ραδιοτηλεοπτικά μέσα καταλαμβάνοντας δωρεάν δημόσιες συχνότητες. Εχουν "κερδίσει", με τη "διαπλοκή" τους, την ασυλία, φοροδιαφεύγοντας συστηματικά, στερώντας από τα ασφαλιστικά Ταμεία (ΤΣΠΕΑΘ, ΤΑΤΑ, ΤΑΙΣΥΤ, ΕΔΟΕΑΠ, ΙΚΑ κ.λπ.) τις εισφορές που παρακρατούν από τους εργαζομένους τους. Και όταν τα σωματεία του Τύπου απειλούν με απεργία κάποια από τις πολλές ασύδοτες επιχειρήσεις Ενημέρωσης, τότε οι βαρόνοι των ΜΜΕ καταφεύγουν στα στοργικά δικαστήρια, τα οποία κατά κανόνα την κηρύσσουν "παράνομη και καταχρηστική". Το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας δημοσιογράφων, τεχνικών, διοικητικών και όλων των εργαζομένων στον "θαυμαστό" κόσμο των "νταβατζήδων" έχει καταργηθεί προ πολλού.
Απολύσεις και φυλακίσεις
Πρόσφατα η ιδιοκτησία της εφημερίδας «Καθημερινή» αποφάσισε ότι "πρέπει να αλλάξει τα παλιά της έπιπλα", δηλαδή να απολύσει ύστερα από 10-16 χρόνια προσφοράς επτά συντάκτες, οι οποίοι ώς τον περασμένο Φεβρουάριο είχαν την ευθύνη της έκδοσης του εξαιρετικού ενθέτου της εφημερίδας "Επτά Ημέρες". Οπως ισχυρίστηκαν οι εκπρόσωποι της ιδιοκτησίας, κύριοι Αν. Καρκαγιάννης και Ν. Νικολάου στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ (28/9/2006), οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι "δεν μπορούσαν να απορροφηθούν" στην εφημερίδα, και πρέπει να αντικατασταθούν από νεότερους, παραγωγικότερους κ.λπ., ενώ παράλληλα διαφήμιζαν τις νέες πανάκριβες δημοσιογραφικές "μετεγγραφές" τους και προανήγγειλαν και πολλές άλλες. Με λίγα λόγια, δεν ετέθη ζήτημα "περικοπών για οικονομικούς λόγους", όπως επιτάσσει η μόδα του "νεοφιλελευθερισμού", αλλά προβλήθηκε αποκλειστικά το "διευθυντικό δικαίωμά" τους, δηλαδή να "σκοτώνουν" -οι ογδοντάρηδες (!)- "τα (40χρονα) άλογα όταν γεράσουν"...
Ακολούθησαν δύο μαζικές συνελεύσεις των δημοσιογράφων της Καθημερινής, οι οποίες ομόφωνα τάχθηκαν υπέρ των αποφάσεων της ΕΣΗΕΑ και των άλλων συνεργαζόμενων Ενώσεων του Τύπου και ΜΜΕ για την άμεση κήρυξη προειδοποιητικής 24ωρης απεργίας στην εφημερίδα, κατά των απολύσεων. Και τότε, όπως ήταν αναμενόμενο, μπήκε μπρος η γνωστή σε όλους τους ιδιοκτήτες Τύπου και ΜΜΕ "πατέντα" της προσφυγής στη Δικαιοσύνη:
"Να αναγνωριστεί ο παράνομος και καταχρηστικός χαρακτήρας της απεργίας και των στάσεων εργασίας που κήρυξαν η ΕΣΗΕΑ, η ΕΣΠΗΤ, η ΕΠΗΕΑ και η ΕΤΗΠΤΑ. Να απαγορευθεί η πραγματοποίηση και συνέχιση της απεργίας, καθώς και κάθε μελλοντική κινητοποίηση με τα ίδια αιτήματα και λόγους. Να διαταχθεί χρηματική ποινή σε βάρος των εναγομένων (εκπροσώπων των Ενώσεων) από 1.000 ευρώ για κάθε μέρα που τυχόν πραγματοποιήσουν απεργία και να διαταχθεί προσωπική κράτηση μέχρι 6 μηνών σε βάρος (των εκπροσώπων των Ενώσεων) για κάθε μέρα απεργίας σε περίπτωση μη συμμόρφωσής τους" (Αγωγή «Καθημερινής» στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, 6/10/2006).
Ας δούμε τα επιχειρήματα της «Καθημερινής», που με καρμπόν προβάλλουν στα δικαστήρια όλοι οι εκδότες, απαγορεύοντας κάθε απεργία στις επιχειρήσεις τους:
1. "Η περί απεργίας απόφαση λήφθηκε από αναρμόδια όργανα", διότι "σύμφωνα με το άρθρο 20 παρ. 1 Ν.1264/82 η απεργία κηρύσσεται πάντοτε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης (...) Σημειώνουμε εν προκειμένω ότι στο έγγραφο γνωστοποίησης της ΕΣΗΕΑ αναφέρεται μια απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των μελών της με ημερομηνία 16.5.2006, η οποία είναι πολύ προγενέστερη από τα περιστατικά για τα οποία χορήγησε δήθεν την εξουσιοδότηση στο Διοικητικό Συμβούλιο να προβεί σε απεργία". Συνεπώς "όταν η συνέλευση αποφασίζει αόριστα απεργιακές κινητοποιήσεις και αναθέτει στο Δ.Σ. να αποφασίσει την εξατομίκευσή τους κατά την κρίση του, τότε παραβαίνει το νόμο (...) Για το θέμα αυτό αναφερόμαστε στην ad hoc 1702/04 απόφαση του Δικαστηρίου σας, που έκρινε ακριβώς το ίδιο ζήτημα με διαδίκους την ΕΣΗΕΑ και τον ραδιοσταθμό ΣΚΑΪ" (σ.σ.: τότε -Ιούλιος 2004- που οι πρωταγωνιστές του απεργοσπαστικού μηχανισμού του κ. Γ. Αλαφούζου έβριζαν την ΕΣΗΕΑ και γενικώς τα συνδικάτα και γι' αυτό τιμωρήθηκαν με πρόστιμο 10.000 ευρώ από το ΕΣΡ).
2. "Οι εναγόμενες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν φρόντισαν ούτε να μας γνωστοποιήσουν, ούτε να μας διαθέσουν προσωπικό ασφαλείας για την ασφάλεια των εγκαταστάσεων και την πρόληψη καταστροφής και ατυχημάτων".
3. "Η περιγραφή του αιτήματος για την απεργία 'διαμαρτυρίας' και συμπαράστασης σε αυτήν δεν συνιστά σε καμία περίπτωση λόγο για την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας και μάλιστα σε μια εφημερίδα η οποία έχει διατηρήσει παρά τις ζημίες της το προσωπικό της".
4. "Η απεργία θα καταστήσει ανέφικτη την έκδοση της εφημερίδας την Τρίτη 10.10.2006 (...) Ετσι όχι μόνον θα μειωθούν τα έσοδά μας τουλάχιστον κατά 50.000 ευρώ και δεν θα τηρηθούν τα διαφημιστικά προγράμματα, αλλά θα δημιουργηθεί και αίσθημα ανασφάλειας στο αναγνωστικό κοινό (sic), που επί δύο μέρες θα στερηθεί των υπηρεσιών της εφημερίδας μας. Το ίδιο αίσθημα θα δημιουργηθεί και στον διαφημιστικό κόσμο με κίνδυνο ακύρωσης των διαφημιστικών συμβολαίων. Η βλάβη είναι δυσανάλογη και προφανώς καταχρηστική". (σ.σ.: να και η θεωρία του "ασύμμετρου πολέμου", όταν δεν υπολογίζονται τα μεροκάματα που θα χάσουν οι απεργοί και το ψωμί ορισμένων καταχρηστικά απολυομένων).
5. "Οι ζημιές της επιχείρησής μας σύμφωνα με τον ισολογισμό είναι 229.315,23 ευρώ, και εντούτοις προσχηματικά η ΕΣΗΕΑ προκήρυξε απεργία, γεγονός που γεννά πολλά ερωτηματικά για τη σκοπιμότητά της. Είναι δε ενδεικτικό, ότι σε άλλες περιπτώσεις, όπως λ.χ. ενδεικτικά στο συγκρότημα Τράγκα με πολλαπλά προβλήματα, δεν έχει επιδειχθεί ανάλογη ευαισθησία (...) Αν μάλιστα συνδυαστεί το γεγονός ότι η εφημερίδα μας είναι πρώτη σε κυκλοφορία ανάμεσα στα πρωινά φύλλα, τότε η διακοπή της έκδοσής της και η προειδοποίηση για συνέχιση απεργιακών κινητοποιήσεων, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στη δημιουργία υπόνοιας κλίματος αθέμιτου ανταγωνισμού" (σ.σ.: Τι κι αν στο "συγκρότημα Τράγκα" τα σωματεία κάθε τόσο προχωρούν σε επισχέσεις εργασίας, καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας κ.λπ.;).
6. "Η ΕΣΗΕΑ επιχειρεί να ανατρέψει εξωδικαστικά και μάλιστα εκβιαστικά την καταγγελία της σύμβασης της κ. Τράιου, υποχρεώνοντάς μας σε ανάκληση της απόφασής μας με ταυτόχρονη αποδοχή του χαρακτήρα της ως παρανόμου ή καταχρηστικού" (σ.σ.: αν είναι δυνατόν τα σωματεία και σύσσωμοι οι εργαζόμενοι στην «Καθημερινή» να μη συμμερίζονται τον "νόμιμο χαρακτήρα" της απόλυσης μιας επί 16 χρόνια άξιας συναδέλφου τους).
7. "Σημειώνουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η ΕΣΗΕΑ κηρύττει απεργία για τον ίδιο μάλιστα λόγο στην εφημερίδα μας, και ότι προηγούμενη απόφασή της είχε κηρυχθεί ως παράνομη με την 1589/96 απόφαση του δικαστηρίου σας".
Αν δεν σπάσουμε αβγά...
Τελικά, η κ. Ελευθερία Τράιου "θυσιάστηκε" από την ΕΣΗΕΑ, που δεν υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιήσει -με το σημερινό συσχετισμό στο Δ.Σ. της- την "παράνομη απεργία" και ό,τι αυτή συνεπάγεται, για την επαναπρόσληψή της, και εκείνο που έμεινε ως "κέρδος" ήταν οι διαβεβαιώσεις του κ. Αλαφούζου για το "πάγωμα" του υπολοίπου προγράμματος "απόσυρσης των παλιών επίπλων" του μαγαζιού του.
Ωστόσο το θέμα παραμένει: Τα δικαστήρια δεν αποδέχονται τις αποφάσεις της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης της ΕΣΗΕΑ με τις οποίες εξουσιοδοτείται εν λευκώ το Δ.Σ. να πραγματοποιεί γενικές ή επιμέρους απεργίες στον Τύπο και στα ΜΜΕ. Ζητούν την -πρακτικά αδύνατη- σύγκληση ειδικής Γενικής Συνέλευσης των 5.000 μελών του σωματείου (με τις γνωστές χρονοβόρες διαδικασίες για την επίτευξη απαρτίας) πριν απ' οποιαδήποτε απόφαση για την κήρυξη οποιασδήποτε απεργίας. "Η παγίωση της αποδοχής αυτού του τυπικού λόγου από τα δικαστήρια οδηγεί στην κατ' ουσίαν κατάργηση της δυνατότητάς μας κηρύξεως απεργίας", υπογραμμίζει σε σχετικό κείμενό του ο νομικός σύμβουλος της ΕΣΗΕΑ Λάζαρος Μπελίτσης. Και επιπλέον η νομολογιακή υπαγωγή των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ στις διατάξεις του 1264/82, που υποχρεώνει τα συνδικάτα να κηρύττουν με "ειδικό τρόπο" απεργίες σε επιχειρήσεις "δημοσίου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας", θέτει ως πρόσθετες προϋποθέσεις και τον "προηγούμενο δημόσιο διάλογο υπό τη διεύθυνση μεσολαβητού του υπουργείου Εργασίας (ΟΜΕΔ)", και "τη διάθεση προσωπικού ασφαλείας για την εξυπηρέτηση των στοιχειωδών αναγκών του κοινωνικού συνόλου". Με άλλα λόγια, για να απεργήσουν οι δημοσιογράφοι και οι άλλοι κλάδοι στη δημόσια και την ιδιωτική ραδιοτηλεόραση -ακόμα κι αν καταφέρουν να πραγματοποιήσουν τις "ειδικές" γενικές συνελεύσεις όλων των μελών των σωματείων τους- θα πρέπει να έχουν "εξαντλήσει" τον "διάλογο" με την εργοδοσία υπό την επιστασία του Κράτους, να έχουν προ τετραημέρου επιδώσει τα αιτήματά τους στην όποια "offshore" εταιρεία του καναλιού και να δώσουν εγκαίρως και κατάλογο με το "απαραίτητο προσωπικό ασφαλείας" μη τυχόν και η κοινωνία στερηθεί την ποιοτική Ενημέρωση και τη μεγαλειώδη ψυχαγωγία που παρέχει το κάθε ηλεκτρονικό Μέσο. "Η διάθεση προσωπικού ασφαλείας έχει σαν αποτέλεσμα την μετάδοση ολιγόλεπτων έστω δελτίων ειδήσεων και οδηγεί στην υπονόμευση του σκοπού της απεργίας", σημειώνει ο νομικός σύμβουλος της ΕΣΗΕΑ.
Στο τέλος του μήνα η διοίκηση της ΕΡΤ Α.Ε. πρόκειται να πετάξει στο δρόμο πολλές δεκάδες "συμβασιούχους", όπως ακριβώς έπραξε και τον Ιούλιο, και η απόπειρα απεργίας της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ κρίθηκε "παράνομη και καταχρηστική". Αν η ΕΣΗΕΑ ούτε κι αυτή τη φορά δεν μπορεί να υπερασπιστεί τις θέσεις εργασίας στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, σε μια περίοδο που καθημερινά χάνονται δουλειές στον Τύπο και υπονομεύονται οι Συλλογικές Συμβάσεις και τα συντακτικά δικαιώματα των δημοσιογράφων, τότε καλύτερα να μετατραπεί σε επιδοτούμενο από το "αγγελιόσημο" μαυσωλείο ελεφάντων. Αν θέλει να αναδειχθεί σε ζωντανό σωματείο στην υπηρεσία των εργαζομένων δημοσιογράφων και της έντιμης Ενημέρωσης των πολιτών, οφείλει να κατέβει στο πεζοδρόμιο μαζί με ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας.
(Ελευθεροτυπία, 21/10/2006)
PRESS-GR, 9-10-06 (Αναδημοσιέυση)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣημεία και τέρατα στο υπ. Οικονομικών
Ωραία τα γράφουν (αφού τα έκαναν και οι δικοί τους στο παρελθόν...) οι 16 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στην ερώτησή τους στη Βουλή προς το υπουργείο Οικονομικών για τη χαριστική "εξαφάνιση" φορολογικών προστίμων από μεγάλες επιχειρήσεις.
Στο στόχαστρο ο γεν. γραμματέας του υπουργείου Ν. Ανδριανόπουλος και ο ιδιαίτερος του Αλογοσκούφη Σ. Νικολαρόπουλος.
Για τον τελευταίο, γράψαμε κι εμείς στις 23 Σεπτεμβρίου, χαρακτηρίζοντας τον "σάπιο μήλο" του Αλογοσκούφη. Και απευθυνόμενοι στον υπουργό, σημειώναμε: "... Γιατί δεν κάνει μια έρευνα για τον Διευθυντή του δικού του Πολιτικού Γραφείου, τον κ. Σωτήρη Νικολαρόπουλο. Ας ψάξει από τώρα για να μην βρεθεί αργότερα προ εκπλήξεων. Και δεν θα μπορεί να λέει ότι δεν γνώριζε...".
Να, που τώρα σκάει το θέμα. Κι έχει συνέχεια - την οποία αποκαλύπτουμε...
Με πλαστό πτυχίο και πολυθεσίτης!
Ποιος είναι ο Σωτήρης Νικολαρόπουλος;
Είναι υπάλληλος του ΟΤΕ, γι αυτό και το παρατσούκλι του εκεί είναι ..."κατσαβιδάκιας". Όμως υπάρχει μεγάλο θέμα με το πτυχίο του. Έχει καταγγελθεί ότι έχει παρουσιάσει πλαστό πτυχίο στο υπουργείο Οικονομίας, για να έχει πλεονεκτήματα. Ο Αλογοσκούφης το γνωρίζει. Γιατί το συγκαλύπτει; Όταν γράφτηκαν παλιότερα σχετικά δημοσεύματα κινητοποιήθηκαν για να τα ...κουκουλώσουν.
Το πιο σημαντικό είναι ότι αποτελεί μια δεύτερη περίπτωση Κατσικάρη - τον (πρώην) ιδιαίτερο του Τσιτουρίδη. Διπλοθεσίτης δηλαδή, που δεν πηγαίνει καθόλου στη βασική του δουλειά. Τον ΟΤΕ.
Ετοιμάζεται να φύγει από τον ΟΤΕ με την εθελούσια έξοδο. Με ποιους όρους άραγε; Και φεύγοντας, τι θα γίνει με τη θέση του στο υπουργείο Οικονομίας;
Πόσες θέσεις κατέχει σήμερα, σε διάφορες επιτροπές, στο υπουργείο Οικονομίας. Καμιά δεκαριά, όπως λέγεται. Πότε ...προλαβαίνει;
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ (ΕΜΜΙΣΘΑ Η ΜΗ) ΤΩΝ ΓΥΦΤΟΣΚΟΠΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΩΝ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΕΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΧΛΙΜΙΝΤΖΟΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ 'ΕΠΕΝΔΥΣΟΥΝ' ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΕΝΑ (ΚΑΤΑΤΡΥΠΗΜΕΝΟ) ΕΝΔΥΜΑ 'ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΦΡΟΣΥΝΗΣ' ΑΦΙΕΡΩΝΕΤAI ΚΑΤΩΘΙ , ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΟΝΕΣΕΙ ,ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙ =
ΑπάντησηΔιαγραφή• Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια γλώσσα με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια θρησκεία με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια αρχιτεκτονική με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τις ίδιες τέχνες με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν τα ίδια ονόματα με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τα ίδια ήθη με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τους ίδιους μύθους με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τους ίδιους ήρωες με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τα ίδια έθιμα με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τις ίδιες συνήθειες με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες
ο Καθηγητής Απ. Δασκαλάκης στο έργο του «Ο Ελληνισμός της αρχαίας Μακεδονίας» - ότι εάν οι Μακεδόνες δεν χρησίμευαν πράγματι σαν πρόφραγμα κατά των πάσης νοτίως του Ολύμπου επιδρομών των βαρβάρων, ο Ελληνισμός δεν θα έμενε επί τόσους αιώνες απερίσπαστος να θεμελιώσει τα δόγματα της ελευθερίας και να φθάσει στα περίλαμπρα δημιουργήματα της σκέψεως και της τέχνης, τα οποία κληρονόμησε η σύγχρονη ανθρωπότητα».
Ο Μακεδόνας Βασιλέας Αλέξανδρος Α΄, που ήταν φιλότεχνος και φίλος του Πινδάρου, έλαβε μέρος στους 80ους Ολυμπιακούς αγώνες, το 460 π.Χ. Έτρεξε σε αγώνα δρόμου στην Ολυμπία και ήλθε με πολύ μικρή διαφορά δεύτερος. Αυτό απετέλεσε όχι μόνο την αφετηρία της συμμετοχής των Μακεδόνων εις τους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά και ένα σημαντικό γεγονός με πανελλήνια απήχηση για την επαφή και επικοινωνία των Μακεδόνων με τους λοιπούς Έλληνες, το οποίο απέβη αποφασιστικό για τα πεπρωμένα του Ελληνισμού.
Μακεδόνες, που έλαβαν μέρος εις τους Ολυμπιακούς αγώνες, ήταν οι ακόλουθοι:
• Ο Βασιλέας Αλέξανδρος Α, στην 80η Ολυμπιάδα, το 460 π.Χ. Έτρεξε το Στάδιο και ήλθε δεύτερος με διαφορά στήθους.
• Ο Βασιλέας Αρχέλαος Περδίκας, αγωνίσθηκε στην 93η Ολυμπιάδα, το 408 π.Χ. και κέρδισε στους Δελφούς στο αγώνισμα των τεθρίππων.
• Ο Βασιλέας Φίλιππος Β΄ αναδείχθηκε τρεις φορές Ολυμπιονίκης. Στην 106η Ολυμπιάδα, το 356 π.Χ. έτρεξε με το άλογό του. Στην 107η Ολυμπιάδα, το 352 π.Χ. έτρεξε με τα τέθριππά του. Στην 108η Ολυμπιάδα, το 348 π.Χ., νίκησε στη συνωρίδα.
• Ο Κλίτων νίκησε στο Στάδιο στην 113η Ολυμπιάδα, το 328 π.Χ.
• Ο Δαμασίας ο Αμφιπολίτης έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 115η Ολυμπιάδα, το 320 π.Χ.
• Ο Λάμπου ο Φιλιππίσιος, αναδείχθηκε νικητής τεθρίππων στην 119η Ολυμπιάδα, το 304 π.Χ.
• Ο Αντίγονος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 122η Ολυμπιάδα, το 292 π.Χ. και στην 123η Ολυμπιάδα το 288 π.Χ.
• Ο Σέλευκος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ.
• Στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ., νίκησε μια γυναίκα από τη Μακεδονία στο αγώνισμα των συρομένων από πώλους αρμάτων (συνωρίδα πώλων).
ΒΡΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ 'ΜΠΡΑΝΚΟ' ΚΑΝΕΝΑ 'ΖΛΑΤΚΟ' ΚΑΝΕΝΑ 'ΙΒΑΝ' να εχει παρει μερος οπως λενε οι γυφτοσκοπιανοι...
ΔΙΟΝ
λαμπρούς αγώνες ανά διετία δια τον Ολύμπιο Δίο «τα εν ΔΙΩ ΟΛΥΜΠΙΑ», που διαρκούσαν 9 ημέρες, όσες και οι εννέα Μούσες, οι οποίες προήρχοντο από τα Πιέρια Όρη της Μακεδονίας και κατά την διάρκειά των διδάσκονταν τραγωδίες αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.
Ο Βασιλέας Αρχέλαος Α΄ (413-399 π.Χ.) οργάνωσε το στρατό και τις συγκοινωνίες και μετέφερε την πρωτεύουσα από τις Αιγές στην Πέλλα. Στην Αυλή του έζησαν ο τραγικός ποιητής Αγάθων, ο επικός Χορίλος, ο διθυραμβοποιός Τιμόθεος, ο τραγικός ποιητής Μελανιπίδης και ο ιατρός και γιός του Ιπποκράτη Θεσσαλός. Ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης στην αυλή του Αρχέλαου συνέθεσε τις τραγωδίες του «ΑΡΧΕΛΑΟΣ» και «ΒΑΚΧΕΣ». Ο Ευριπίδης πέθανε και ετάφη στη Μακεδονία (ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΑΝΕΒΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΛΑΒΙΚΟ ΕΡΓΟ….)
Στη Μακεδονία ανακαλύφθηκαν ήδη τρία αρχαία θέατρα. Του Δίου, 5ου αιώνα π.Χ., της Βεργίνας (Αιγών), 4ου αιώνα π.Χ. και των Φιλίππων. Σ’ όλα αυτά τα θέατρα παίζονταν αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες. Στο θέατρο του Δίου μάλιστα, που είναι ανάλογο με εκείνο της Επιδαύρου, πρωτοπαίχθηκαν οι «Βάκχες», ο «Αρχέλαος» και κατά μία άποψη και η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη. Θέμα της τραγωδίας «Αρχέλαος» ήταν η γνωστή παράδοση σχετικά με την μετανάστευση του Αργείου Τημενίδου, Πρίγκιπα της Μακεδονίας και ιδρυτή του Οίκου των Αιγών. Οι τραγωδίες αυτές όπως και όλες οι άλλες που διδάχθηκαν στα θέατρα αυτά, γράφτηκαν στην Ελληνική γλώσσα, γιατί προφανώς απευθύνονταν σε Έλληνες θεατές, τους Μακεδόνες.
Η «Ελληνιστική Εποχή» αποτελεί τεράστιο θέμα και δεν υπαρχει ουτε ενα πανεπιστημιο στον κοσμο να μην ΑΝΑΦΕΡΕΙ οτι μεσω ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ η ΕΛΛΗΝΙΚΗ (και οχι γυφτοσκοπιανη) ΓΛΩΣΣΑ σε ολον τον τοτε γνωστο κοσμο και να καταστει ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΓΛΩΣΣΑ μεσω της οποιας λιγο αργοτερα καταφερε να περασει ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ σε ολη την ευρωπη και τον κοσμο (δια της Ελληνικης γλωσσης του ΕΛΛΗΝΑ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ) . Η επίδραση ΑΥΤΗ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ πολιτιστικής και πνευματικής κληρονομιάς που μετεδόθη από τους Μακεδόνες στους λαούς της πρόσω Ασίας, αναφέρεται από όλους τους Αρχαίους συγγραφείς.
πχ, Ο Πλούταρχος αναφέρει «Ολόκληρος η Ασία εξημερωθείσα από τον Αλέξανδρο ανεγίγνωσκε τον Ομηρο και τις Τραγωδίες του Ευριπίδη και Σοφοκλή.» κλπ
========= // ========
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΗΤΑΝ - ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΣΟ ΒΑΡΒΑΡΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΘΕΙ ΝΑ ΧΥΘΕΙ , ΠΡΟΘΥΜΑ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ..
μην μασατε Ελληνες, bildeberg, μασονιες , think tank made in usa , ροδοσταυροι , γενοβα , antifa , και αλλοι τετοιοι λεχριτες και κωλοπαιδαραδες με η χωρις γραβατα το μονο που θα καταφερουν ειναι (οπως παντα ιστορικα) μια τρυπα στο νερο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ λογος ειναι ο ασταθμητος παραγων κυριοι...ο ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ..και για να το ενστερνιστειτε Ο ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ..και ο νοων νοειτω...
η συνεχεια επι της ..οθονης.
χαιρετε
ΡΩΤΗΣΕ ΤΟ babis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΞΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΜΕ ΜΑΝΑGEMENT
ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΥΤΟΣ ΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ ΟΛΑ?
ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΕΛΛΗΝΟΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ" ΣΤΟΥΣ "ΣΚΟΠΙΑΝΟΥΣ"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα, δύο, τρία, πολλά ονόματα
Το ακούσαμε τόσες φορές, που στο τέλος θα το πιστέψουμε κιόλας: από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα, η Μακεδονία ήταν μία και ελληνική, οι δε Μακεδόνες αποκλειστικά Ελληνες. Ευτυχώς που υπάρχουν αρχεία και βιβλιοθήκες, για να μας θυμίζουν ότι η "εθνική γραμμή" στο ζήτημα "του ονόματος" ήταν κατά καιρούς πολύ διαφορετική.
Η πρόσφατη αναζωπύρωση του Μακεδονικού με αφορμή τις προτάσεις Νίμιτς μπορεί να ήταν βραχύβια, επιτρέπει όμως την εξαγωγή δύο βασικών συμπερασμάτων.
Το πρώτο αφορά τη στρατηγική ήττα της πολιτικής των συλλαλητηρίων. Χάρη στην "εθνικά υπερήφανη" αδιαλλαξία που υπαγόρευσαν οι εγχώριοι εθνικόφρονες κι έσπευσε να υιοθετήσει η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, η γειτονική μας χώρα κατοχυρώθηκε πια στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση ως Δημοκρατία της Μακεδονίας. Πολύ αργά για δάκρυα: η ρευστότητα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, που επέτρεπε την εξεύρεση μιας αμοιβαία αποδεκτής ονομασίας βασισμένης στην πραγματικότητα (όπως η "Νέα Μακεδονία" των προτάσεων Πινέιρο το 1992) ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Οπως στο παρελθόν ανήκει και η Γιουγκοσλαβία, όπου παραπέμπει η (αιωνίως "προσωρινή") ακροστιχίδα ΠΓΔΜ.
Το δεύτερο συμπέρασμα αφορά τις εγχαράξεις της εθνικιστικής υστερίας του 1992-94 στην εγχώρια συλλογική συνείδηση. Η προσαρμογή της κοινής γνώμης στην ιδέα ενός συμβιβασμού υπακούει μεν στην ανάγκη συμβίωσης με τους γείτονές μας, ουδόλως όμως αναθεωρεί τα κυρίαρχα στερεότυπα για το υπόβαθρο του ζητήματος - με αποτέλεσμα, η όλη ρεαλιστική στροφή να κουκουλώνει απλώς έναν "αδικαίωτο" εθνικισμό, αναζωπυρώσιμο σε κάθε ευκαιρία.
Δύο πάγια στοιχεία της επιχειρηματολογίας, ακόμη και όσων αντιπαρατίθενται δημόσια με τους βραδυπορούντες "μακεδονομάχους", επιβεβαιώνουν αυτή την απουσία ουσιαστικής και εκ βάθρων επανεξέτασης του όλου ζητήματος:
1. Η γενικευμένη πεποίθηση ότι "Μακεδονία" και "Μακεδόνες" πρωτοεμφανίστηκαν στα βόρεια σύνορά μας μόλις το 1944, βάσει πολιτικών σχεδιασμών του Τίτο και χωρίς να έχει προηγηθεί η μακροχρόνια εκείνη διαδικασία αποκρυστάλλωσης μιας συλλογικής συνείδησης που αποκαλούμε "εθνογένεση". Η "αυθαίρετη" κατασκευή της νέας εθνότητας θεωρείται δεδομένη -αυτό που μένει, μισόν αιώνα μετά, είναι ν' αποδεχθούμε το "τετελεσμένο" των επιπτώσεών της.
2. Η αποδοχή του "γεωγραφικού" χαρακτηρισμού της ΠΓΔΜ ως (μιας ακόμη) Μακεδονίας, με παράλληλη διατήρηση της θεωρίας περί "ψευτοέθνους". Εντυπωσιακή είναι επ' αυτού η πρόσφατη στροφή του ΚΚΕ, του μόνου πολιτικού κόμματος που δικαιούται να καμαρώνει για την έγκαιρη αντίστασή του στις εθνικιστικές κορόνες την εποχή των συλλαλητηρίων. "Εφόσον τελικά φθάσουν τα πράγματα να υπάρχει μια συμφωνία που περιέχει τον όρο 'Μακεδονία'", δήλωσε χαρακτηριστικά η Αλέκα Παπαρήγα μετά τη συνάντησή της με τον Πέτρο Μολυβιάτη, "είναι φανερό ότι θα είναι ένας όρος με καθαρά γεωγραφική έννοια, χωρίς καμία εθνοτική διάσταση" ("Ριζοσπάστης" 9.4.05). Η χώρα μπορεί ν' αποκτήσει όνομα, οι κάτοικοί της όμως όχι.
Κι όμως, η μελέτη του παρελθόντος θα είχε πολλά να μας διδάξει για την αυθαιρεσία των παραπάνω θεωρημάτων. Δεν χρειάζεται να πάμε μέχρι το Μεγαλέξανδρο -αρκεί η επισκόπηση των δυο τελευταίων αιώνων, αφότου δηλαδή (με τη μεταλαμπάδευση της "αρχής των εθνικοτήτων" στην "καθ' ημάς Ανατολή") γεννήθηκε το Μακεδονικό ζήτημα. Ούτε είναι ανάγκη να καταφύγουμε σε κείμενα ύποπτης προέλευσης: οι καλύτερες αποδείξεις της εθνικής μας τύφλωσης, όταν με στεντόρεια φωνή απευθύναμε στην Οικουμένη την προτροπή "Study History!", βρίσκεται εδώ, στα ίδια τα ντοκουμέντα της κατά καιρούς "εθνικά ορθής" ιστοριογραφίας και πολιτικής φιλολογίας.
Η ονομασία των σλαβόγλωσσων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας έχει γνωρίσει στη χώρα μας μια πλειάδα επίσημες ή ημιεπίσημες παραλλαγές, καθεμιά απ' τις οποίες αντιστοιχούσε σε διαφορετική συγκυρία και φιλοδοξούσε να ανταποκριθεί σε διαφορετικές διπλωματικές ανάγκες και συσχετισμούς. Δεν πρόκειται για "ιστορικά λάθη" ή "αβλεψίες", όπως θέλει μια πρωθύστερη (κι ολοκληρωτικά αντί-ιστορική) προσέγγιση. Απλά, οι εθνικές ανάγκες που έπρεπε να υπηρετηθούν κάθε φορά, εμφανίζουν μια εξαιρετική ρευστότητα στο πέρασμα του χρόνου -όπως άλλωστε και αυτό καθαυτό το "Μακεδονικό". Με αποτέλεσμα, η χθεσινή "εθνική γραμμή" να ισοδυναμεί με σημερινή "εθνοπροδοσία" και τούμπαλιν.
Ας δούμε, λοιπόν, με τη σειρά πώς "έπρεπε" να ονομάζονται κάθε φορά οι ακατανόμαστοι βόρειοι γείτονές μας (και, με κατά καιρούς διαφοροποιήσεις, οι ομόγλωσσοί τους συμπολίτες μας).
"Ελληνοβούλγαροι" και "Βουλγαροσλάβοι"
Μέχρι τα μέσα του ΙΘ΄ άι., οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της Μακεδονίας ήταν γνωστοί στους ελληνόφωνους γείτονές τους (και στην ελληνική φιλολογία) ως "Βούλγαροι". "Οι Βούλγαροι από τας όχθας του Ιστρου ή του Δουνάβεως φθάνουν από τον έν μέρος μέχρι Κων/λεως και από το άλλο μέχρι της Ηπείρου και Θεσσαλίας", διαβάζουμε π.χ. στην "Απολογία" του Ιγνάτιου Ουγγροβλαχίας (1815). "Εις τα βόρεια της Μακεδονίας και της Θράκης είναι και πολλοί Βούλγαροι", σημειώνουν το 1791 στη "Νεωτερική Γεωγραφία" τους οι Δημητριείς, "Βουλγάρους" βρίσκει η "Χρονογραφία" του Παναγιώτη Αραβαντινού (1857) στις περιοχές Πελαγονίας, Φλώρινας, Πρεσπών, Ναούσης και Οχρίδας.
Δεν πρόκειται για "εθνικό" χαρακτηρισμό, με τη σημερινή έννοια του όρου, αλλά για την υποδήλωση μιας γλωσσοπολιτισμικής κατηγορίας που υπάγεται στο ευρύτερο "γένος των Ρωμαίων". Ενας "Βούλγαρος" μπορεί να είναι ταυτόχρονα "Ελληνας", χωρίς την παραμικρή αντίφαση. Ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται άλλωστε αδιαφοροποίηστα για να περιγράψει το σύνολο των βαλκάνιων Σλάβων. Σέρβοι αγωνιστές του '21, όπως ο βελιγραδινός Χατζηχρήστος Ντάνκοβιτς, θα περάσουν έτσι στη χρονογραφία του Αγώνα ως "Βούλγαροι", όπως και ουκ ολίγοι Μακεδόνες συμπολεμιστές τους.
Η πρώτη αναπροσαρμογή της ορολογίας ακολουθεί την εμφάνιση ενός "σλαβοβουλγαρικού" εθνικού κινήματος, με στόχο την απόσπαση των σλαβόφωνων χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την κηδεμονία του ελληνόγλωσσου Πατριαρχείου. Καθώς όμως αντίπαλος του ελληνικού εθνικισμού δεν θεωρείται ο βουλγαρικός ομόλογός του αλλά ο "πανσλαβισμός", η "βουλγαρική" ταυτότητα της επίμαχης πληθυσμιακής ομάδας δεν αμφισβητείται. Για τις ελληνικές προξενικές εκθέσεις της δεκαετίας του 1870, η διάκριση αφορά από τη μια τους "Ελληνοβουλγάρους" ή "ελληνοφρονούντας" των "φιλελληνικών κοινοτήτων", κι από την άλλη τους "βουλγαροσλαύους" ή "βουλγαριστάς" των "πανσλαβικών σπειρών".
"Βούλγαροι" και "Βουλγαρόφωνοι"
Η επόμενη αλλαγή θα έρθει με τη σύσταση του βουλγαρικού κράτους (1878). Στο εξής, στη Μακεδονία η λέξη "Βούλγαρος" δεν υποδηλώνει το σλαβόφωνο χριστιανό εν γένει, αλλά τον δεδηλωμένο οπαδό της Βουλγαρικής Εξαρχίας, του εκκλησιαστικού και εκπαιδευτικού μηχανισμού που ανταγωνίζεται το Πατριαρχείο και το Ελληνικό Βασίλειο στη μάχη για την κατάκτηση "του εδάφους των ψυχών" των αλύτρωτων Μακεδόνων. Οσοι από τους τελευταίους παραμένουν στο Πατριαρχείο, αποκαλούνται πια από τον ελληνικό μηχανισμό απλώς "Βουλγαρόφωνοι" -επιθετικός προσδιορισμός που υπονοεί, όταν δεν υποδηλώνει ρητά, το ουσιαστικό "Ελληνες".
Πέρα από τον προπαγανδιστικό της χαρακτήρα, η νέα ορολογία αντιστοιχεί σε μια νέα πραγματικότητα: το μετασχηματισμό ενός μέρους της επίμαχης γλωσσοπολιτισμικής ομάδας σε εθνική. Για τους απέναντι εθνικιστές, πάλι, όλοι οι σλαβόφωνοι είναι Βούλγαροι -κι όσοι αρνούνται να προσχωρήσουν στην Εξαρχία, απλά "ελληνομανείς" (γρεκομάνοι).
Παρά τη γενικευμένη χρήση της, η διάκριση "Βουλγάρων" και "βουλγαροφώνων" δεν υπήρξε πάντως απόλυτη. Στον καθημερινό λόγο των ελληνόφωνων πληθυσμών, οι σλαβόφωνοι εξακολουθούν συνήθως ν' αποκαλούνται "Βούλγαροι", ονομασία που κάποτε παρεισφρέει και στα επίσημα έγγραφα. Κατά το Προξενείο Θεσ/νίκης λ.χ., "το Ασβεστοχώριον είναι χωρίον κατοικούμενον υπό Βουλγάρων οίτινες αναγνωρίζουσι το Πατριαρχείον και δι' ελληνικών γραμμάτων εκπαιδεύουσι τα τέκνα των, αποκρούσαντες μέχρι τούδε την σύστασιν βουλγαρικών σχολείων" (Εν Θεσ/νίκη 9.9.1886, αρ.144 εμπ.). Το Προξενείο Μοναστηρίου, πάλι, κατατάσσει στις "εν ενεργεία βουλγαρικάς συμμορίας" ακόμη και την ομάδα του σλαβόφωνου μακεδονομάχου καπετάν Κώττα (Εν Μοναστηρίω 18.2.1904, αρ.109).
"Μακεδόνες" και "μακεδονίζοντες"
Η τρίτη αναθεώρηση θά 'ρθει στις αρχές του εικοστού αιώνα, ως συνέπεια δύο διαφορετικών παραγόντων. Ο ένας είναι η συνεχιζόμενη "ρευστότητα" των εθνικών προσανατολισμών μεγάλης μερίδας του επίμαχου πληθυσμού. Ο άλλος, η προσφυγή του ελληνικού μηχανισμού στη γοητεία της αρχαιομακεδονικής κληρονομιάς, με την επιστράτευση του Μεγαλέξανδρου και την προσπάθεια να πειστούν οι σλαβόφωνοι γηγενείς πως είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων (η δε γλώσσα τους, μια "σλαβοφανής" μετεξέλιξη της αρχαίας μακεδονικής). Τελικό αποτέλεσμα: η μετονομασία των "Βουλγαρόφωνων" σε "Μακεδόνες".
Η εξωστρεφής χρήση του όρου είναι περισσότερο ορατή, με ακραίες εκδοχές την εκτύπωση σλαβόγλωσσων "Προφητειών του Μεγαλέξανδρου" από τους μακεδονομάχους επιτελείς της Θεσσαλονίκης ή την έκδοση προκηρύξεων του Ελληνομακεδονικού Κομιτάτου της Αθήνας "προς τους αδελφούς μας Μακεδόνας" ("Ζα νάσητε μπράτε Μακεντόντση").
Εντελώς άγνωστος παραμένει, αντίθετα, ο ενδοϋπηρεσιακός προβληματισμός της εποχής, με πρωταγωνιστή μάλιστα το κατεξοχήν αρμόδιο στέλεχος: τον στρατιωτικό ακόλουθο της ελληνικής πρεσβείας στην Κων/λη και βασικό χαρτογράφο του ελληνικού μηχανισμού, Πάτροκλο Κοντογιάννη. Δημιουργός των πασίγνωστων χαρτών του 1904 με τα σχολεία της Μακεδονίας κι επιφορτισμένος με την κατάρτιση ενός "εθνογραφικού" χάρτη που να αντανακλά τις ελληνικές θέσεις, ο Κοντογιάννης θα εκφράσει την αδυναμία του να χαράξει "εθνολογικές" διαχωριστικές γραμμές στο εσωτερικό ενός ενιαίου σλαβόφωνου πληθυσμού. Τα συμπεράσματά του καταλήγουν σε διατυπώσεις που σήμερα θα θεωρούνταν μάλλον επιλήψιμες:
"Εν τοις χωρίοις της Μέσης Μακεδονίας δεν είναι δυνατόν να γίνη εθνογραφική διαφορά, αφού εθνογραφικώς δεν είναι δυνατόν εκ δύο αδελφών να είναι ο μεν Ελλην ο δε Βούλγαρος, δεν είναι δυνατόν δύο αδελφοί ν' ανήκωσι εις φυλάς διαφόρους. Ούτω η διάκρισις εις σχισματικούς και ορθοδόξους δεν δύναται να δικαιολογήση πράγματι διάκρισιν εθνοτήτων, Βουλγαρικής και Ελληνικής. Της φυλετικής δε υποστάσεως ούσης ενιαίας εν τοις χωρίοις της Μέσης Μακεδονίας, ήθελον είναι κατ' εμέ ορθότερον εάν οι κάτοικοι αυτών απεκαλούντο οι μεν ορθόδοξοι Βουλγαρόφωνοι, Μακεδόνες Ελληνίζοντες, ως ακολουθούντες την Ελληνικήν Εκκλησίαν και στέλλοντες τα τέκνα αυτών εις τα ελληνικά σχολεία, οι δε σχισματικοί Μακεδόνες Βουλγαρίζοντες, ως ακολουθούντες την βουλγαρικήν εκκλησίαν και πέμποντες τα τέκνα αυτών εις τα βουλγαρικά σχολεία. Η εθνότης δε είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική" ("Εκθεσις περί Μακεδονίας Β΄. Θεσσαλονίκη-Σκόπεια", Εν Κων/λει 26.8.1905).
Διακριτικότερη ήταν η υιοθεσία αυτής της ορολογίας απ' τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της κυβέρνησης Βενιζέλου την επόμενη δεκαετία. Καλεσμένος να βεβαιώσει την καλή μεταχείριση των μειονοτήτων στις "Νέες Χώρες", ο ελβετός καθηγητής Ρούντολφ Ράις θα εισηγηθεί το 1915 την αντικατάσταση του όρου "βουλγαρόφωνοι" από την ονομασία "Μακεδόνες" ("Rapport sur la situation des bulgarophones et des musulmans dans les nouvelles provinces grecques", σ.3-4). Η έκθεσή του εκδόθηκε το 1918 στο Παρίσι, με ελληνικά έξοδα και τροποποιημένο τον αρχικό τίτλο: αντί για "την κατάσταση των βουλγαροφώνων στις νέες ελληνικές επαρχίες", οι αναγνώστες πληροφορούνταν πια για "την κατάσταση των Μακεδόνων".
Υπηρεσιακές εκθέσεις της ίδιας περιόδου επισημαίνουν την εμφάνιση ενός "μακεδονικού κόμματος" στο εσωτερικό των τοπικών κοινοτήτων. Προϊόν της κρίσης και των διαδοχικών διασπάσεων του αυτονομιστικού κινήματος των κομιτατζήδων, αλλά και των τάσεων "ξενηλασίας" που επιδεικνύει ένας πληθυσμός κουρασμένος από την αλληλοσφαγή του Μακεδονικού Αγώνα, το φαινόμενο δεν περνά απαρατήρητο. Καταγράφοντας την άνοιξη του 1913 τις εθνικές προτιμήσεις του πληθυσμού, ο μακεδονομάχος Κων/νος Μαζαράκης δεν θα παραλείψει να σημειώσει τα "μακεδονίζοντα χωρία" και κωμοπόλεις ("Γενικαί πληροφορίαι περί του εθνικού φρονήματος των εν τη ζώνη των επιχειρήσεων κατοίκων", Αρχείο Κ. Μαζαράκη, φ.7α, εγγρ.2β).
"Μακεδονοσλάβοι" και "Σλαυομακεδόνες"
Η πολιτική της διαφοροποίησης των Σλαβομακεδόνων από Σέρβους και Βουλγάρους συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια. Ο εθνολογικός χάρτης του καθηγητή Σωτηριάδη, που τυπώθηκε το 1918 στο Λονδίνο από την κυβέρνηση Βενιζέλου, υιοθετεί τον χαρακτηρισμό "Μακεδονοσλάβοι" (Macedonian Slavs), μόνον όμως για τους πρώην εξαρχικούς. Τη γαλλική εκδοχή του όρου (Slaves Macedoniens) θα προβάλει την επόμενη χρονιά το βιβλίο του διπλωμάτη Βασιλείου Κολοκοτρώνη, με αναδρομική αναφορά ώς το μεσαιωνικό βασίλειο του Σαμουήλ ("La Macedoine et l' Hellenisme", σ.206-31 & 484-504).
Σε γενικές γραμμές, πάντως, η επίσημη ορολογία του Μεσοπολέμου εμφανίζει τις ίδιες τάσεις παλινδρόμησης με τις διπλωματικές επιλογές της εποχής. Αυτή η παλινδρόμηση είναι λιγότερο ορατή στο χαρακτηρισμό των κατοίκων της "σερβικής Μακεδονίας" (οι προτεραιότητες της ελληνοσερβικής συμμαχίας επιβάλουν σεβασμό της εκεί επίσημης γραμμής, που στην "επαρχία του Βαρδάρη" δεν βλέπει παρά μόνο Σέρβους) και περισσότερο στις αναζητήσεις για την ονομασία των σλαβόφωνων πληθυσμών της Ελλάδας. Οι τελευταίοι αναγνωρίζονται αρχικά ως Βούλγαροι (1924), αργότερα ως Σέρβοι (1926) και τελικά, με την απογραφή του 1928, ως "ομιλούντες την μακεδονοσλαυϊκήν".
Για τη συνάρθρωση "εσωτερικών" και "εξωτερικών" παραγόντων, εύγλωττη είναι η αντίδραση του σερβικού Υπ.Εξ. στο ελληνοβουλγαρικό σύμφωνο του 1924: "Δεν είναι δυνατόν να παραδεχθώμεν ότι μέχρι μεν της μεθορίου γραμμής οι Σλαύοι είναι Σέρβοι και πέραν αυτής είναι Βούλγαροι. Αναγνωρίζοντες ότι οι Σλαύοι των Βοδενών και της Φλωρίνης είναι Βούλγαροι, κρημνίζομεν την βάσιν της πολιτικής μας ως προς την σερβικήν Μακεδονίαν", τουτέστιν "το δόγμα του σερβικού χαρακτήρος του σλαυϊκού πληθυσμού της" (Π. Πιπινέλης, "Ιστορία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής", Αθήνα 1948, σ.28).
Το μήνυμα ελήφθη: μιλώντας τον Ιούνιο του 1928 στην Κοινωνία των Εθνών, ο έλληνας Υπ.Εξ. Αργυρόπουλος, θα ξεκαθαρίσει ότι, παρόλο που "η μακεδονική θεωρία δεν είναι τελείως αβάσιμος", η Αθήνα "δεν δύναται να επέμβη εις τας εσωτερικάς αυτάς διαμάχας της σλαυϊκής οικογενείας" ("Ιστορικαί και διπλωματικαί μελέται", Αθήνα 1929, σ.83).
Ελεύθερη από διπλωματικούς καταναγκασμούς, η μεσοπολεμική λογοτεχνία θα τονίσει τη διακριτότητα της επίμαχης πληθυσμιακής ομάδας. "Δε θέλουν να είναι μήτε 'Μπουλγκάρ', μήτε 'Σρρπ', μήτε 'Γκρρτς'. Μονάχα 'μακεντόν ορτοντόξ'", διαπιστώνει π.χ. ο Μυριβήλης στη "Ζωή εν τάφω" για τους κατοίκους του χωριού Βελούσινα (Αθήνα 1924, σ.104-5 και 1930, σ.206). Εγκαταλείποντας το 1934 το "βαλκανικό" νότο για τον "ευρωπαϊκό" βορρά, ο Κώστας Ουράνης αποχαιρετά απ' την πλευρά του όχι μόνο "τα τσαρούχια του Ελληνα, τα γουρουνοτσάρουχα του Βουλγάρου, το άσπρο φέσι του Αλβανού, την προβατόσκουφια του Σέρβου" αλλά και "το μαύρο καλπάκι του Μακεδόνα" ("Γλαυκοί δρόμοι - Βορεινές θάλασσες", σ.59). Ως και η Πηνελόπη Δέλτα κάνει λόγο, και μάλιστα στα "Μυστικά του Βάλτου" (1937), για πληθυσμούς που "εθνική συνείδηση είχαν τη μακεδονική μονάχα" (Αθήνα 1977, σ.44).
"Σλαυόφωνοι" και "Σλαύοι"
Οι δραματικές ανατροπές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, με κυριότερη τη δημιουργία της ομόσπονδης Λ.Δ. Μακεδονίας, θα ακυρώσουν πλήρως αυτή τη συλλογιστική. Χαρακτηριστική του νέου κλίματος μπορεί να θεωρηθεί η κίνηση του (εθνικόφρονος πλέον) Μυριβήλη, να αφαιρέσει από την επανέκδοση της "Ζωής εν Τάφω" (1956) τη φράση περί "μακεντόν ορτοντόξ" (σ.228). Λιγότερο απλό θα είναι το έργο των διπλωματών, που καλούνται να συμμαζέψουν τα αποκαΐδια των εμπνεύσεων ενός ολόκληρου αιώνα.
Σε κείμενο προβολής των ελληνικών θέσεων που κυκλοφόρησε στο Λονδίνο την άνοιξη του 1949, ο Α.Α. Πάλλης κάνει λόγο για "Σλαβόφωνους Μακεδόνες" (Slavophone Macedonians). Ενδιαφέρων είναι ο ορισμός που, επικαλούμενος "την τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων", δίνει στον όρο "Μακεδόνας": "κάτοικος της Μακεδονίας, ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής ή γλώσσας" ("Macedonia and the Macedonians", σ.16 & 13).
Την ίδια χρονιά, ο εμπειρογνώμων Χρ. Χρηστίδης αναφέρεται γενικά σε "Σλάβους" της ελληνικής και γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, αποφεύγοντας να αποφανθεί για τον εθνικό χαρακτήρα τους -με μόνη εξαίρεση τους "γρεκομάνους", που θεωρούνται "αναμφισβήτητα ελληνικής συνειδήσεως" ("Le camouflage Macedonien", σ.68-9).
Για "Σλαβομακεδόνες", "Μακεδονοσλάβους" και "Σλάβους της Μακεδονίας που αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες" μιλά τα επόμενα χρόνια ο εκπαιδευτής της ΚΥΠ, καθηγητής Γιώργος Ζωτιάδης, προτείνοντας τελικά στους γείτονές μας "να αυτοαποκληθούν Βουλγαρομακεδόνες ή Γιουγκοσλαβομακεδόνες" ("The macedonian controversy", Θεσ/νίκη 1961, σ.61-4). Ο γλωσσολόγος Νικόλαος Ανδριώτης θα προτιμήσει αντίθετα την περιφραστική αναφορά σε "Σλάβους του νεότευκτου κράτους των Σκοπίων" ("Το Ομόσπονδο κράτος των Σκοπίων και η γλώσσα του", Θεσ/νίκη 1960, σ.11).
Σαφέστερη υπήρξε η καθιέρωση ενιαίας επίσημης ορολογίας για την "εσωτερική" διάσταση του Μακεδονικού. Ειδική σύσκεψη του ΓΕΣ με επώνυμους εθνικούς παράγοντες κι εκπροσώπους των Υπουργείων Εξωτερικών, Εσωτερικών και Δημ. Τάξεως αποφάσισε στις 23.3.1949 "όπως οι εν Β. Ελλάδι έχοντες ως μητρικήν γλώσσαν και ομιλούντες συνήθως το γλωστόν σλαυομακεδονικόν ιδίωμα αποκαλούνται του λοιπού επισήμως 'Σλαυόφωνοι', αποκλειομένου παντός άλλου όρου". Οι κρατικές υπηρεσίες διατάχθηκαν να συμμορφωθούν για την "τήρησιν ενιαίας στάσεως επί του ζητήματος".
"Μακεδόνες ίσον Ελληνες"
Η επόμενη τομή θα σημειωθεί επί χούντας. Με απόφαση του "Συμβουλίου Εθνικής Πολιτικής" (14.10.1969), ύστερα από εισήγηση του Παπαδόπουλου, διατάχθηκε "να χρησιμοποιούνται του λοιπού οι πραγματικοί όροι 'Μακεδονία' 'Μακεδόνες'" για τους έλληνες πολίτες, χωρίς την παραμικρή αναφορά σε "Σλαυόφωνες" [sic] -έτσι ώστε οι επισήμως "ανύπαρκτοι" να καταστούν εντελώς αόρατοι, ακόμη και στους αναγνώστες των άκρως απόρρητων υπηρεσιακών φακέλων. Αντίστοιχη προσαρμογή υπέστη και η γενικότερη ορολογία: ο όρος "Ψευδομακεδονικόν" αντικαταστάθηκε με τον ελληνοπρεπέστερο "Επιβουλή κατά της Μακεδονίας", τον οποίο συναντάμε σε υπηρεσιακά έγγραφα ώς το 1982 (για να αντικατασταθεί στη συνέχεια με τον ακόμη πιο ανώδυνο "Βορειοελλαδικά θέματα").
Ως εποικοδομητικές παρουσιάστηκαν, αντίθετα, οι αντίστοιχες εισηγήσεις της δεκαετίας του '80. "Αν η Γιουγκοσλαβία υιοθετούσε τον όρο 'Γιουγκοσλάβος-Μακεδόνας' ή 'Σλαβομακεδόνας' για τους κατοίκους της Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν θα υπήρχε λόγος αντιδράσεων", διαβάζουμε λ.χ. σε υπηρεσιακό μνημόνιο του 1983 (Θ. Σκυλακάκης, "Στο όνομα της Μακεδονίας", Αθήνα 1995, σ.27). Παρόμοια διατύπωση χρησιμοποιεί το 1985 ο εμπειρογνώμων του ΥΠΕΞ, Ευάγγελος Κωφός ("The Macedonian Question: the politics of mutation", σ.15) και αντιγράφει αυτολεξί το 1989 η μπροσούρα "Μακεδονία. Ιστορία και πολιτική" της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (σ.45-6).
Ωσπου, το 1992, θα επιστρέψουμε εν μία νυκτί στο ανιστόρητο παπαδοπουλικό δόγμα της "μιας (και αποκλειστικά ελληνικής) Μακεδονίας". Με εισηγητή, και τούτη τη φορά, τον (ξεπλυμένο στην εθνική κολυμπήθρα) αντιπρόεδρο της χουντικής "Συμβουλευτικής"...
Μια έκθεση του 1944
Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση της εθνικής ταυτότητας των Σλαβομακεδόνων συναντάμε σε αδημοσίευτη έκθεση που συνέταξε το 1944 ο παλαίμαχος διπλωμάτης (αργότερα Υπ.Εξ. της χούντας) Παναγιώτης Πιπινέλης. Πρόκειται για ένα 30σέλιδο κείμενο στα γαλλικά, με τίτλο "Το ζήτημα μιας αυτόνομης Μακεδονίας" και στόχο την προβολή των ελληνικών θέσεων. Απευθυνόμενη στις συμμαχικές ηγεσίες κι όχι στο εγχώριο κοινό, η έκθεση διακρίνεται για το ρεαλισμό της επιχειρηματολογίας της. Η διεύθυνση του Ιστορικού Αρχείου του Υπ.Εξ. έχει αποκλείσει εδώ και χρόνια την πρόσβαση των ερευνητών στον οικείο φάκελο, αντίγραφο της "εξαφανισμένης" έκθεσης εντοπίσαμε ωστόσο στο αρχείο του ίδιου του Πιπινέλη, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη:
"Η εθνικότητα των πληθυσμών που θα καλούνταν ενδεχομένως να αποτελέσουν τμήμα ενός Μακεδονικού κράτους παρουσιάζει, εξάλλου, παρόμοια πολυπλοκότητα.
Αν αφαιρέσουμε τους ελληνικούς, τουρκικούς και αλβανικούς πληθυσμούς της Μακεδονίας, βρισκόμαστε όντως μπροστά σ' ένα σημαντικό αριθμό σλαβικών στοιχείων, ο εθνοτικός χαρακτήρας των οποίων αποτέλεσε στη διάρκεια των τελευταίων γενεών το αντικείμενο μακρών αντιπαραθέσεων και παθιασμένων αγώνων. Δεν χρειάζεται καθόλου να ξαναρχίσουμε εδώ αυτή τη φιλονικία για να διαπιστώσουμε ότι, τη στιγμή της ενσωμάτωσής τους στα διάφορα γειτονικά κράτη, οι σλαβικοί πληθυσμοί της Μακεδονίας δεν διέθεταν ακόμη πλήρως μια επαρκώς καθορισμένη εθνική συνείδηση. Σέρβοι, Ελληνες και Βούλγαροι διεκδικούσαν καθένας για λογαριασμό του την εθνοτική τους προέλευση και μια φλογερή διαπάλη διεξήχθη πάνω σ' αυτό το ζήτημα, άλλοτε διά της πολιτισμικής προπαγάνδας και της εκκλησίας, και άλλοτε με λιγότερο καλοπροαίρετα μέσα, όπως οι ένοπλες συμμορίες και η εξολόθρευση των αντιπάλων.
Αυτός καθεαυτός ο πικρός ανταγωνισμός για την εθνική συνείδηση των Μακεδόνων αποδεικνύει την αδυναμία των απαρχών και των συστατικών του στοιχείων. Στην πραγματικότητα, ο αγώνας διεξήχθη σχεδόν αποκλειστικά απ' το εξωτερικό, με τον ιθαγενή πληθυσμό να περνά διαδοχικά στην επιρροή των συμμοριών που ήταν κάθε φορά περισσότερο δραστήριες στην περιοχή. [...]
Σταθεροποιώντας τα καινούρια σύνορα των βαλκανικών κρατών, οι συνθήκες του 1919 έθεσαν ωστόσο τέλος σ' αυτό τον ένοπλο αγώνα για τη μακεδονική ψυχή. Με την επέλευση της τάξης ανανεώθηκαν οι ανθρώπινες, οικονομικές και πολιτιστικές επαφές. Νέες συνήθειες, συνθήκες ζωής και τρόποι σκέψης διείσδυσαν σιγά σιγά μεταξύ των πρόσφατα ενσωματωμένων πληθυσμών, έτσι που η άμορφη κι αναποφάσιστη μάζα των σλαβικών πληθυσμών της Μακεδονίας άρχισε ν' αποκτά μορφή. Ενστικτωδώς προσανατολιζόταν στα πολιτικά κέντρα του Βελιγραδίου, της Σόφιας ή της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών. Αυτή η διαδικασία πολιτικής και ηθικής αποκρυστάλλωσης δεν μπορούσε φυσικά να ακολουθηθεί παρά μονάχα με ειρηνικές μεθόδους. Τα βίαια καταπιεστικά μέτρα που συχνά τη συνόδευσαν, αν δεν επιβράδυναν αυτή τη διαδικασία εθνογραφικής και ηθικής αποκρυστάλλωσης, οπωσδήποτε δεν συνέβαλαν και πολύ σ' αυτή. Αναπόφευκτα σε μια μεταβατική περίοδο, τα αυστηρά μέτρα δεν μπορούσαν στην πραγματικότητα να έχουν άλλο αποτέλεσμα από την απογοήτευση των δυστροπούντων και την καθυστέρηση της αφομοίωσής τους. Η προοδευτική αφομοίωση στο νέο εθνοτικό και πολιτικό περιβάλλον επιτυγχανόταν ωστόσο περισσότερο χάρη στη φυσιολογική έλξη που ασκούσαν τα νέα πολιτικά και πολιτιστικά κέντρα, γύρω από τα οποία επρόκειτο να κινείται στο εξής ο μακεδονικός λαός. Κι αυτό τόσο πιο εύκολα, όσο η εθνική συνείδηση και η εθνολογική προέλευση των μακεδονικών πληθυσμών στερούνταν, όπως έχουμε δει, σε μεγάλο βαθμό έναν ξεκάθαρα καθορισμένο χαρακτήρα: η μάζα των σλαβικών πληθυσμών της Μακεδονίας μπόρεσε έτσι χωρίς μεγάλη καθυστέρηση ν' αποκτήσει γιουγκοσλαβική ή βουλγαρική φυσιογνωμία, ανάλογα με το νέο κράτος στο οποίο αυτοί είχαν συγχωνευθεί. Δεν ήταν παρά ένα υποδεέστερο τμήμα των Σλάβων της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, και οι Σλάβοι των περιοχών της Φλώρινας και της Καστοριάς στην Ελλάδα, που διατήρησαν άθικτο το πνεύμα τους της ανεξαρτησίας, καμαρώνοντας για τη 'μακεδονική' εθνικότητά τους".
(Αρχείο Π. Πιπινέλη [Γεννάδειος Βιβλιοθήκη], φ.2, P. Pipinelis, "La question d' une Macedoine autonome" [1944], σ.5-6 & 17-19).
ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Η ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ ΕΙΝΑΙ ΛΕΣΧΗ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Βασικός πυρήνας της ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ πολιτικής παραμένει στην ημερήσια διάταξη του ΛΑΟΣ. Και το σημαντικότερο: είναι το μοναδικό στοιχείο που διαφοροποιεί το κόμμα αυτό από όλα τα άλλα.
Οσο κι αν θα 'θελε λοιπόν ο κ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ να απαλλαγεί με τη σειρά του από τα «ακροδεξιά βαρίδια», επαναλαμβάνει ο ίδιος κάθε λίγο και λιγάκι το ίδιο ακροδεξιό τροπάριο.
- Γιατί δεν είναι ούτε ο Πλεύρης, ούτε ο παλιός φασίστας Σταθόπουλος, ούτε ο λεπενικός Βορίδης που έδιναν όλα αυτά τα χρόνια τον ακροδεξιό τόνο στο κόμμα του.
- Είναι ο ίδιος ο κ. Κ. που εξακολουθεί ακόμα και μετά τη «φιλοϊσραηλινή» του μεταστροφή ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΟΛΑ ΣΕ ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ ΕΒΡΑΙΩΝ. Ακόμα και το μακεδονικό ζήτημα κατά τον κ. Κ. οφείλεται σε δυο εβραίους, τον Τίτο και τον Γκλιγκόροφ (7/11/04).
- Τι ανάγκη έχει τον Πλεύρη, όταν ο ίδιος μιλά για τα «εγκλήματα των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη» (!), αποφαίνεται ότι είναι «θρασύδειλοι» και «αυθάδεις», αναφέρεται στο «μύθο του Αουσβιτς», θεωρεί τους Εβραίους «εχθρούς του Εθνους», «Θεοκτόνους» και ότι «ο Χίτλερ είναι απλό κολέγιο μπροστά στους εβραίους» (25/9/01).
- Είναι ο ίδιος που εξακολουθεί να θαυμάζει τη χούντα, να μιλάει για το «μύθο του Πολυτεχνείου», να ειρωνεύεται τους εξόριστους της Γυάρου: «Δεν τους δίνανε οι φασίστες αντηλιακό. Κάνανε 8 ώρες την ημέρα μπάνιο και ψάρεμα χωρίς αντηλιακό» (19/11/04).
- Ο θαυμασμός του για τους πραξικοπηματίες είναι απεριόριστος: «Βγάλτε έξω τον Ντερτιλή σήμερα να σας πάρει την Πόλη σε πέντε χρόνια» (25/9/01).
- Μας μαθαίνει από την εκπομπή του ότι το 1/3 των βουλευτών είναι ομοφυλόφιλοι και έχουν «επιβήτορες Αλβανούς». Προσθέτει ότι υπάρχουν και 136 μασόνοι στη Βουλή:
«Ποιος είναι ανώτερος στη Ν.Δ.; Ο Μέγας Σεβάσμιος Αλέξανδρος Λυκουρέζος ή το νέο μέλος, το δόκιμο μέλος Κωνσταντίνος Καραμανλής; Διατάζει το πρωί ο Καραμανλής στην κοινοβουλευτική ομάδα και ακούει ο νέος βουλευτής (σ.σ. ο Λυκουρέζος), αλλά την Πέμπτη το βράδυ που πάνε στη Στοά, ακούει ο Καραμανλής και διατάζει ο Λυκουρέζος» (10/6/02).
- Είναι, τέλος, ο ίδιος ο κ. Κ. αυτός που διατηρεί στον ύμνο του κόμματός του το στίχο «θα νικήσουμε τον ντόπιο τον εχθρό» ακολουθώντας πιστά τα συνθήματα του εμφυλίου πολέμου.
Ο πολυμήχανος Γιώργος
Οσο για την υποτιθέμενη «αριστερή» κοινωνική του ευαισθησία, πρόκειται και πάλι για ανοιχτό ψέμα: Ο κ. Κ. προπαγανδίζει την ακρότατη δεξιά θέση ότι πρέπει να καταργηθεί ο κατώτερος μισθός, έτσι ώστε να έρχονται ξένες επιχειρήσεις (17/1/05), ενώ σε πρόσφατη εκπομπή του υπαρχηγού του στο Τηλε-Αστυ ακούσαμε ότι «οι ναυτικοί αμείβονται πλουσιοπαρόχως και θα έπρεπε να είναι οι τελευταίοι που θα διαμαρτύρονται»!
Αυτά, λοιπόν, που διαπιστώνουμε ως μεταλλαγές του ΛΑΟΣ και του Αρχηγού του είναι μάλλον δημοκρατικά επιχρίσματα στο γνωστό φαιό οικοδόμημα που έχει ο ίδιος χτίσει μεθοδικά, φιλοτεχνώντας από το κανάλι του το προφίλ ενός σύγχρονου ακροδεξιού ηγέτη, από την εποχή που ήταν ακόμα στέλεχος της Ν.Δ.
Αλλά αν ισχύει αυτό, τότε γιατί επιμένει κι αυτός και οι συνεργάτες του να αποκρούουν τα περί ακροδεξιάς; Μα, απλούστατα, θεωρούν ότι οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του χώρου αυτού είναι δεδομένοι, ότι έχουν πειστεί από την προπαγάνδα δέκα χρόνων στο Tele City, και εν συνεχεία Τηλε-Αστυ, και ότι το ζητούμενο είναι να προσελκύσει ψήφο διαμαρτυρίας από άλλους πολιτικούς χώρους.
Η στρατηγική, λοιπόν, του κ. Καρατζαφέρη δεν αλλάζει. Αυτό που αλλάζει είναι η τακτική του. Αμέσως μετά την επιτυχία του στις ευρωεκλογές και υπό την πίεση της ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής ομάδας όπου επρόκειτο να ενταχθεί σκαρφίστηκε αυτό που ονομάζει «Νέα Πολιτική».
Δεν του βάζουμε λόγια στο στόμα. Τη νέα αυτή πολιτική την περιγράφει ο ίδιος από την εκπομπή του στις 17/6/04, απαντώντας σε κάποιον οπαδό του από τον Ασπρόπυργο, ο οποίος εξέφρασε την αγανάκτησή του για τη μεταστροφή του ΛΑΟΣ σε ηπιότερους πολιτικούς τόνους: «Μας μιλήσατε για ρήξη και ανατροπή και κάθεστε και χαϊδεύετε αυτούς τους... να μην πω καμιά φράση που δεν πρέπει». Η απάντηση του Αρχηγού ήταν αποκαλυπτική:
«Σε ευχαριστώ πολύ. Θα ήθελα να έχεις εμπιστοσύνη και στη στρατηγική μας και στην τακτική μας. Θα ήθελα δε περισσότερο από κάθε τι άλλο, για να μπορέσω να διευκρινίσω ορισμένα πράγματα σε έντιμους, καλούς και πιστούς αγωνιστές σαν και σένα. Αυτές τις ημέρες παίζεται μια πολύ ωραία ταινία στους κινηματογράφους, με παραποιημένη αν θέλεις την ιστορία. Σε παραπέμπω να δεις την "Τροία" και να δεις πώς έπεσε η Τροία και θα καταλάβεις αρκετά απ' τα θέματα που απασχολούν τώρα το μυαλό σου. Η ρήξη και ανατροπή γίνεται με πολλούς τρόπους κι εμείς επιλέξαμε τον πιο προσφορότερο τρόπο για να μπορέσουμε να πετύχουμε το σκοπό μας. Αφησε λοιπόν σε μας που είμαστε στο τιμόνι να επιλέξουμε πώς θα φέρουμε τα καλά αποτελέσματα της ρήξης και ανατροπής, με ποια μέθοδο και με ποια προτεραιότητα. Σ' ευχαριστώ για την αγάπη σου και για την καλή δουλειά που κάνετε στον Ασπρόπυργο».
Ετσι, λοιπόν, αντιλαμβάνεται την πολιτική του δράση ο κ. Καρατζαφέρης. Θεωρεί το κόμμα του δούρειο ίππο, και το εκλογικό σώμα αφελείς Τρώες που θα χάψουν το παραμύθι της «μεταστροφής» και θα αλωθούν εκ των έσω! Φυσικά για τον εαυτό του έχει κρατήσει το ρόλο του πολύπλαγκτου Οδυσσέα.
Την ίδια μέθοδο περιέγραψε ο Αρχηγός και κατά την επίσημη ομιλία του στην 6η Σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑΟΣ, πριν από λίγο καιρό (22/10/05):
Η «στρογγυλοποίηση» του κ. Γιώργου
«Ο πολιτικός μας λόγος πρέπει να είναι ιδιαίτερα περίτεχνος. Από τη μια πλευρά καταγγελτικός γι' αυτά τα οποία κάνει η Ν.Δ. κι από την άλλη πλευρά συνάμα να ρίχνει γέφυρα για να περάσει ο δυσαρεστημένος ψηφοφόρος σε εμάς. Ενας πολύ δύσκολος συνδυασμός. Επιθετικότητα και διαλεκτικότητα (sic). Πρέπει λοιπόν να αποφύγουμε από δω και πέρα τις οποιεσδήποτε αγκυλώσεις δημιουργούσαν προσκόμματα στο να έρθει προς εμάς αυτό το κομμάτι του εκλογικού σώματος. Στρογγυλοποιήσαμε ορισμένα πράγματα. Είπαμε με άλλα πράγματα αυτά τα οποία πάντα εμφορούν την ψυχή μας (sic). Είναι αυτή η νέα πολιτική».
Η νέα πολιτική του κ. Κ. είναι άλλα να λέει και άλλα να εννοεί. Ο Λαάρχης κλείνει το μάτι σε όσους αναρωτιούνται μήπως έβαλε πολύ δημοκρατικό νερό στο κρασί του. Αλλά, αν και «Οδυσσέας», ο κ. Κ. έχει μια αχίλλειο πτέρνα. Οσα έχει πει ο ίδιος κατά καιρούς σε δημόσιους χώρους ή από το κανάλι και την εφημερίδα του.
Τους συνεργάτες του μπορεί να τους κρύβει, να τους αποδυναμώνει, ακόμα και να τους αδειάζει δημοσίως. Αλλά τον Καρατζαφέρη πώς θα τον κρύψει; Με όλες αυτές τις αλλεπάλληλες «ρήξεις», ο αρχηγός του ΛΑΟΣ κινδυνεύει να φέρει την «ανατροπή» του εαυτού του.
ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΟΡΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΟΥ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ
Του Αντιναυάρχου ε.α. Π. ΚΑΒΑΛΙΕΡΟΥ Π.Ν
Είναι γνωστές οι επίμονες προσπάθειες των Σκοπίων να επιβάλουν στη διεθνή κοινότητα και ειδικότερα στην Ελλάδα, τα Ελληνικά ιστορικά ονόματα «Μακεδονία» και «μακεδόνας» για τον κρατικό και εθνικό τους προσδιορισμό. Ο αδιάντροπος αυτός σφετερισμός της ταυτότητας των Μακεδόνων, που είναι και ταυτότητα των Ελλήνων, καθώς και της ελληνικότητας του Ονόματος, της Γλώσσας, της Ιστορίας και του Πολιτισμού της Μακεδονίας, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός, δεν μας ξενίζει ιδιαίτερα γιατί ξεκίνησε πριν από 60 χρόνια. Εκείνο που μας ξενίζει είναι η πρόσφατη αναγνώριση των Σκοπίων, από τις ΗΠΑ, με το Ελληνικό αυτό όνομα, γιατί είναι αχαρακτήριστη, άστοχη, προσβλητική, επικίνδυνη, σε βάρος της Ελλάδας, και οπωσδήποτε ασυνεπής σε σχέση με τις προγενέστερες θέσεις και ενέργειές του επί του θέματος.
Αδιάψευστα ιστορικά γεγονότα και ντοκουμέντα αποδεικνύουν ότι η, με σύμφωνη γνώμη του Στάλιν, μετονομασία, τον Αύγουστο του 1944, από τον Τίτο, από Νότια Σερβία σε «Μακεδονία», είχε δύο στόχους : ο πρώτος στόχος ήταν ο προσδιορισμός και αποδυνάμωση της Σερβίας, ο δε δεύτερος και σπουδαιότερος, η απόσπαση της Βόρειας Ελληνικής Επαρχίας της Μακεδονίας προς έλεγχο του Αιγαίου, ιδιαίτερα της πολύ σημαντικής πόλεως και λιμένος της Θεσσαλονίκης, και η στη συνέχεια δημιουργία της ψευδομακεδονίας του Αιγαίου. Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ λησμόνησαν την τότε σαφή και αποτελεσματική στάση ως και τις στη συνέχεια ενέργειές τους.
Συγκεκριμένα, στην ενέργεια αυτή του Τίτο, οι ΗΠΑ αντιτάχθησαν και αντέδρασαν άμεσα με τον Υπουργό Εξωτερικών, της Κυβερνήσεως Ρούσβελτ, Εdward R. Stetinius Jr, o oποίος με την υπ΄αριθμό 868014/26-12-44 εγκύκλιό του, δήλωσε τα εξής : «Η Κυβέρνηση αυτή θεωρεί ότι οποιαδήποτε αναφορά σε «Μακεδονικό Έθνος», «Μακεδονική Πατρώα Γη» ή «Μακεδονική Εθνική Συνείδηση» είναι αδικαιολόγητη και δημαγωγική, δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα, ενώ διαβλέπει, στην παρούσα αναβίωσή της, πιθανό μανδύα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας. Η επίσημη πολιτική αυτής της Κυβέρνησης είναι να λάβει τα αναγκαία μέτρα εναντίον εκείνων που θα βοηθήσουν τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία στη δημιουργία «Μακεδονικού Ζητήματος» σε βάρος της Ελλάδας».
Την πολιτική αυτή ενίσχυσαν και νεώτεροι Πρόεδροι ως και τα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ. ΟΙ ανωτέρω δηλώσεις αποδείχθησαν προφητικές δεδομένου ότι ο Τίτο και ο Στάλιν πράγματι ξεκίνησαν επιθετική ενέργεια εναντίον της Ελλάδας στην οποία οι ΗΠΑ αντέδρασαν με το Δόγμα ΤΡΟΥΜΑΝ και βοήθεια προς την Ελλάδα, το 1947, προκειμένου να προστατευθεί η εδαφική της ακεραιότητα από κομμουνιστική κατοχή. Την ανωτέρω άποψη/στάση των ΗΠΑ ενίσχυσαν επίσης, μεταξύ άλλων, ο ΟΗΕ, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος και οι ομολογίες Στάλιν και Δημητρώφ.
Κατωτέρω θα επαναληφθούν συνοπτικά, οι κυριότεροι λόγοι που δεν επιτρέπουν τη χρήση των ονομάτων «Μακεδονία», «Μακεδόνας» και «Μακεδονικός από το νέο κράτος :
α. Δεν είναι σωστό μια χώρα, η οποία είναι τμήμα μιας γεωγραφικής περιοχής, να ορίζεται αυθαίρετα από μόνη της, με επίσημο τρόπο, εκπρόσωπος της όλης περιοχής.
β. Δεν αντιπροσωπεύει ούτε εθνική ούτε πολιτική πραγματικότητα δεδομένου ότι τα ονόματα αυτά είναι καθαρά Ελληνικά, αναφορικά με την προέλευσή τους, και ότι δεν υπάρχει Μακεδονική φυλή. Η χρήση των ονομάτων αυτών στην αρχαία Ελλάδα, ακόμη και σε προσδιορισμούς όπως «Βασίλειο της Μακεδονίας του Φιλίππου του Β΄ή του Μεγάλου Αλεξάνδρου» έδειχνε γεωγραφική περιοχή και όχι εθνότητα. Οι Μακεδόνες όπως οι Αθηναίοι, οι Σπαρτιάτες, οι Θηβαίοι, Κύπριοι κ.λ.π. ήταν όλοι Έλληνες.
γ. Μπορεί να στηρίξει εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος γειτονικών χωρών, όπως συνέβηκε πολλές φορές μέχρι τώρα.
δ. Δεν υπάρχει ομοιογένεια στον πληθυσμό του νέου κράτους. Σύμφωνα με ένα άρθρο στο περιοδικό Christian Science Monitor, στις 28 Οκτωβρίου 1992, στη σελίδα 19, από τον C.M.WOODHOUSE, πολύ γνωστό ιστορικό και πρώην μέλος του Βρετανικού Κοινοβουλίου ο οποίος υπηρέτησε τη Μεγάλη Βρετανία, στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια και μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο πληθυσμός αποτελείται από 40-45% Σλάβους, 30% Αλβανούς, 10% Έλληνες και 10% Τσιγγάνους και λοιπούς.
ε. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί την παραποίηση της ιστορίας της Μακεδονίας στους ακόλουθους ψευδείς ισχυρισμούς/επιχειρήματα που έχουν κατασκευασθεί από τους Σκοπιανούς αξιωματούχους προκειμένου να υποστηρίξουν τις προσπάθειές τους να επιβάλουν τη χρήση του ονόματος Μακεδονία και των παραγώγων του :
Ότι οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες αλλά μια ξεχωριστή εθνότητα.
Ότι η γλώσσα τους δεν είναι η Ελληνική, αλλά το ιδίωμα που ομιλείται στην περιοχή των Σκοπίων.
Ότι η Μακεδονία εκτείνεται προς Βορράν πολύ πέραν των ορίων της ιστορικής Μακεδονίας, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να περιλαμβάνει πραγματικές σλαβικές περιοχές που δεν είχαν υπάρξει ποτέ τμήματα της Μακεδονίας στην αρχαιότητα και οι οποίες στην πραγματικότητα ήταν τμήματα της αρχαίας Δαρδανίας.
Ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες, αλλά ένα ξεχωριστό έθνος που είχε σχέση με τους Ιλλυριούς και τους Θράκες.
Ότι όταν οι Σλάβοι κατέβηκαν στη Βαλκανική, κατά τη διάρκεια του 6ου και 7ου αιώνων μ.Χ. συγχωνεύθηκαν με τους μη Έλληνες απογόνους των αρχαίων Μακεδόνων και έτσι δημιουργήθηκε ένα νέο έθνος οι Σλαβο-Μακεδόνες.
Ότι οι απόγονοι αυτών των Σλαβο-Μακεδόνων του μεσαίωνα είναι οι σημερινοί Μακεδόνες των Σκοπίων.
Ότι στη Βουλγαρία και Ελλάδα υπάρχουν κάτοικοι οι οποίοι ανήκουν σ΄αυτό το «Μακεδονικό Έθνος» οι οποίοι σχηματίζουν καταπιεσμένες μειονότητες των οποίων τα δικαιώματα πρέπει να αναγνωρισθούν.
Ότι οτιδήποτε αποκαλούμενο «Μακεδονικό», ήθη, έθιμα, πολιτισμός κ.λ.π. δεν είναι Ελληνικό, αλλά δημιούργημα των Μακεδόνων του τύπου των Σκοπίων.
Φυσικά όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορούν να αντέξουν κριτική γιατί είναι τελείως αμφισβητήσιμοι τόσο με ιστορικά και εθνολογικά όσο και με πολιτιστικά ή κοινωνιολογικά κριτήρια.
Τα επιχειρήματα να μη χρησιμοποιηθούν τα ονόματα «Μακεδονία» και «Μακεδονικός» είναι ουσιώδη και σε σύγκριση με τους ισχυρισμούς των Σκοπιανών είναι συντριπτικά και αποφασιστικά.
Οι κατασκευασμένοι από τους Σκοπιανούς ισχυρισμοί, που προαναφέρθηκαν, προβάλλονταν και προβάλλονται συνεχώς από τους αξιωματούχους των Σκοπίων όχι μόνο τότε που ήταν ομόσπονδο κράτος αλλά ιδιαίτερα και πιο επίμονα τώρα που είναι ανεξάρτητο κράτος. Μολονότι δεν αντέχουν ακόμη και στοιχειώδη κριτική δεδομένου ότι είναι ψευδείς και αδικαιολόγητοι, τα ακόλουθα αποδεικτικά στοιχεία θα αποδείξουν ότι τα αντικρούοντα αυτούς επιχειρήματα είναι ουσιαστικά, συντριπτικά και αποφασιστικής σημασίας.
Η Μακεδονία από μόνη της, με τις χιλιετίες της παλιάς της δόξας, δεν θα επιτρέψει την αλλαγή της ιστορίας. Μόνο το άκουσμα των ονομάτων του Αριστοτέλη και του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η συνεισφορά τους στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, του πρώτου με τη σοφία του και του δεύτερου με την πολεμική του αρετή, την ανδρεία, την εξαίρετη πολιτική και τη μεγαλοσύνη του, θα έπρεπε να είναι αρκετά για να επαναφέρουν στα λογικά τους όλους αυτούς που προσπαθούν να παραποιήσουν την ιστορία της.
Η Μακεδονία υπήρξε πάντοτε και εξακολουθεί να είναι ακόμη η πιο προχωρημένη έπαλξη και ο προμαχώνας της Ελλάδας.
Όλες οι ιστορικές πηγές συμφωνούν αναφορικά με τη γεωγραφική θέση της αρχαίας Μακεδονίας της οποίας τα όρια ήταν τα ακόλουθα :
Το Αιγαίο Πέλαγος και τα βουνά Καμβούνια, Πιέρια και Όλυμπος προς νότον.
Οι λίμνες Οχρίδα και Πρέσπα και τα βουνά Βαμβούνα, Σκόμιο και Ροδόπη προς βορράν.
Ο ποταμός Νέστος προς ανατολάς και τα βουνά Γράμμος και Πίνδος προς δυσμάς.
Οι κάτοικοι αυτής της περιοχής, οι Μακεδόνες, ανήκαν σε μια από τις αρχαιότερες Ελληνικές φυλές. Οι πλησιέστεροι συγγενείς τους ήταν οι Θεσσαλοί και ειδικότερα οι Μαγνήσιοι με τους οποίους μοιράζονταν την Αιολική καταγωγή.
Η γλώσσα που μιλούσαν ανήκε στους αρχαιότερους τύπους της Ελληνικής και είχε συγγένεια με τις διαλέκτους της Αιολικής, Αρκαδικής, Κυπριακής και Μηκυναϊκής.
Η θρησκεία των Μακεδόνων ήταν η ίδια με τη θρησκεία των άλλων Ελλήνων οι δε μύθοι και παραδόσεις τους ήταν τα ίδια που συναντούσες σε όλο τον Ελληνικό κόσμο.
Ο Βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππος ο Β΄και ο γιός του Αλέξανδρος ο Μέγας – στον οποίο οι Σκοπιανοί προσπαθούν επισταμένα να προσδώσουν «Σλαβομακεδονική» ταυτότητα – ενεργούσαν όχι απλώς σαν Έλληνες αλλά σαν Πανελλήνιοι Αρχηγοί με την έννοια ότι έκαναν πράξη την παλιά ιδέα του σχηματισμού ενός ενιαίου Ελληνικού κράτους με τη συγχώνευση των Ελληνικών πόλεων-κρατών.
Στις χρονικές περιόδους που ακολούθησαν, και ειδικότερα μετά την εμφάνιση στη Βαλκανική των Σλάβων και των Βουλγάρων (6ο και 7ο αιώνα μ. Χ.) η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας όπως προσδιορίσθηκε προηγουμένως εξακολούθησε να είναι η έπαλξη και ο προμαχώνας του Ελληνισμού όπως ακριβώς ήταν και κατά την αρχαιότητα.
Η Παλαιά Διαθήκη, οι αρχαίοι συγγραφείς, σύγχρονοι ερευνητές, αμέτρητες επιγραφές σε αγάλματα, τάφους, στήλες με Ελληνικά ονόματα και αναθήματα, χιλιάδες νομίσματα, όχι μόνο στη Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και σε χώρες του εξωτερικού όπως στη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Ασία, μέχρι τις Ινδίες, επιβεβαιώνουν κατηγορηματικά ότι, οι Μακεδόνες σαν Έλληνες, είχαν τους ίδιους θεούς, τις ίδιες θρησκευτικές λατρείες, και ότι ήταν αυτοί που διέδωσαν τη γλώσσα τους, που ήταν η Ελληνική, και το Ελληνικό πνεύμα σε όλο το γνωστό τότε κόσμο.
Η Παλαιά Διαθήκη περιλαμβάνει ακαταμάχητα και αδιάσειστα αυτούσια στοιχεία στα κείμενά της. Σε ένα από αυτά, ο Προφήτης Δανιήλ, 200 περίπου χρόνια πριν από τη γέννηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προέβλεψε ότι «ο Βασιλιάς των Μήδων και των Περσών θα κατατροπωθεί από έναν Έλληνα Βασιλιά και ότι αυτόν τον πρώτο μεγάλο Βασιλιά θα τον διαδεχθούν τέσσερις Βασιλιάδες από το ίδιο Βασίλειο».
Οι Αρχαίοι συγγραφείς και ιστορικοί δίνουν επίσης αμέτρητα αποδεικτικά στοιχεία. Η πρώτη ιστορική αναφορά δίνεται από τον Όμηρο ο οποίος στην Ιλιάδα μνημονεύει τα ονόματα διαφόρων Πελασγικών και Ελληνικών φυλών που ζούσαν στη Μακεδονία.
Ο Στράβων αναφέρει: «Φυσικά η Μακεδονία είναι μέρος της Ελλάδας».
Ο Ηρόδοτος γράφει : «Οι απόγονοι του Περδίκα, του πρώτου Βασιλιά των Μακεδόνων, είναι Έλληνες, όπως οι ίδιοι το θέλουν και όπως εγώ ο ίδιος το ξέρω».
Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι : «Οι Μακεδόνες αποτελούνται από διάφορες ελληνικές φυλές κάτω από διάφορους Βασιλιάδες».
Ο Πολύβιος λέει : «Οποία και πόσο μεγάλη τιμή πρέπει να ανήκει στους Μακεδόνες οι οποίοι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους δεν έπαψαν ποτέ να μάχονται εναντίον των Βαρβάρων για την ασφάλεια των Ελλήνων».
Ο Αρριανός, στο βιβλίο του «Ανάβαση του Αλεξάνδρου» αναφέρει ότι μετά τη μάχη του Γρανικού ο Αλέξανδρος έκανε τα εξής : «Έστειλε στην Αθήνα, την πρώτη πόλη όλων των Ελλήνων, και όχι στην Πέλλα που ήταν η πρωτεύουσα της Μακεδονίας, τριακόσιες πανοπλίες και άλλα Περσικά λάφυρα, για να ανατεθούν στην πολιούχο Αθηνά με την αφιέρωση «Αλέξανδρος ο Φιλίππου και οι Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων, από των Βαρβάρων των την Ασίαν οικούντων». Επίσης λέει ότι 2000 Έλληνες μισθοφόρους των Περσών, που συνέλαβε αιχμαλώτους, τους έστειλε δέσμιους στη Μακεδονία για να εργασθούν εκεί σαν δούλοι «ότι παρά τα κοινά δόξαντα τοις Έλλησιν, Έλληνες όντες, εναντία τη Ελλάδι υπέρ των Βαρβάρων εμάχοντο».
Με τις ενέργειές του αυτές ο Αλέξανδρος, εκτός από την απογοήτευσή του για τη μη συμμετοχή των Σπαρτιατών στην Πανελλήνια εκστρατεία εναντίον των Περσών και για τις πολύ λίγες περιπτώσεις που Έλληνες πολέμησαν στο πλευρό των Περσών, δείχνει κυρίως πόσο περήφανος αισθανόταν για την Ελληνική καταγωγή του, ότι το επίτευγμά του το θεωρούσε καθαρά Ελληνικό και ότι το ίδιο θα έπρεπε να αισθάνονταν και οι άλλοι Μακεδόνες αφού ο Αλέξανδρος δεν έκανε καμιά ξεχωριστή αναφορά σ΄αυτούς.
Ο Παυσανίας επιβεβαιώνει ότι οι Μακεδόνες ήταν μέλη των Δελφικών Αμφικτυονιών λέγοντας : «Την εποχή μου οι Αμφικτυονίες ήταν τριάντα. Οι περιοχές της Νικόπολης, της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας έστειλαν η κάθε μια από έξη αντιπροσώπους» δεδομένου ότι, όπως είναι γνωστό σε όλους, μόνο Έλληνες ήταν μέλη Αμφικτυονιών. Επίσης ο Παυσανίας επιβεβαιώνει ότι οι Μακεδόνες συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου μόνο Έλληνες μπορούσαν να αγωνιστούν, με πολλές συμμετοχές και πολλούς νικητές.
Ο Γιόχαν Γουσταύος Ντρόϊζεν, διαπρεπής Γερμανός φιλόλογος και ιστορικός στην ιστορία που έγραψε για το Μέγα Αλέξανδρο τονίζει ότι : «και οι δύο, και ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος, μετέφεραν και μετέδωσαν στους λαούς της Ασίας όχι το Μακεδονικό πολιτισμό, γιατί δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητος, αλλά τον Ελληνικό πολιτισμό».
Όταν οι χάρτες αποκαλύπτουν την αλήθεια
Οι προσπάθειες που έχουν γίνει από τους Σκοπιανούς να παρέξουν αποδεικτικά στοιχεία για τους ισχυρισμούς τους, με την κατασκευή πλαστών χαρτών, δεν απέδωσαν. Όσο σκληρά και να προσπαθήσει κάποιος δεν θα βρει, πουθενά σ΄όλο τον κόσμο, χάρτες εκτυπωμένους πριν από το 1944 οι οποίοι να εμφανίζουν τη λέξη «Μακεδονία» δε οποιαδήποτε άλλη χώρα εκτός από την Ελλάδα.
Το πόσο αβάσιμα είναι τα επιχειρήματα των Σκοπιανών στην προσπάθειά τους να προβάλουν τους ισχυρισμούς τους ότι υπάρχει «Μακεδονικό Έθνος» αποδεικνύεται από τους παρακάτω εθνολογικούς και ιστορικούς χάρτες :
Ο εθνογραφικός χάρτης των εθνοτήτων στη Μακεδονία την περίοδο 1912-1926 ο οποίος εκτυπώθηκε το 1970 από το New Campridge Modern History.
Ο εθνογραφικός χάρτης του Kieport που εκτυπώθηκε στο Βερολίνο το 1818.
Ο εθνογραφικός χάρτης που έφτιαξε ο Ιταλός Amendore Vergili το 1908 με βάση την Τουρκική απογραφή που είχε διεξαχθεί από τον Hilmi Pasha.
Ο χάρτης του Standford.
Ο ιστορικός χάρτης της Ελλάδας που εκδόθηκε στη Βαλτιμόρη από τον Ε.Ζ.Coal το 1824, στο υπόμνημα του οποίου ο εκδότης περιγράφει τη Μακεδονία σαν τμήμα της Ηπειρωτικής Ελλάδας ενώ σημειώνει ότι τα βόρεια σύνορά της βρίσκονται πέραν της πόλης του Μοναστηρίου.
Ο χάρτης που εκδόθηκε από το φημισμένο Ιστορικό-Γεωγράφο ORTELIUS το 1579, που αναφέρεται στα ιεραποστολικά ταξίδια του Αποστόλου Παύλου, όπου η ελληνική επικράτεια εμφανίζεται ενιαία συμπεριλαμβάνουσα τη Μακεδονία.
Ο εθνογραφικός χάρτης των Βαλκανίων που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1878 ο οποίος δείχνει τη μεγάλη υπεροχή του Ελληνικού πληθυσμού, έναντι όλων των άλλων εθνοτήτων χωρίς καμιά ένδειξη των αυτοαποκαλουμένων Μακεδόνων.
Κανείς από αυτούς τους χάρτες, ή οποιοσδήποτε άλλος που εκδόθηκε πριν από το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν κάνει καμιά αναφορά σε ξεχωριστό «Μακεδονικό Έθνος» για τον απλό λόγο ότι δεν υπήρξε τέτοιο έθνος πριν το εφεύρει ο Τίτο.
Δεν υπάρχει Μακεδονική γλώσσα
Οι προσπάθειες των Σκοπιανών να παρουσιάσουν αποδεικτικά στοιχεία ότι η αποκαλούμενη «Μακεδονική γλώσσα» είναι το ιδίωμα που ομιλείται στην περιοχή των Σκοπίων δεν μπορούν να πείσουν κανένα. Η γλώσσα τους, η οποία εμπεριέχει αυτοτελή Σλαβική γλώσσα, ήταν τελείως άγνωστη μέχρι το 1944. Και όσο πολύ και αν προσπαθήσει κάποιος δεν θα βρει τίποτε που να αποδεικνύει την ύπαρξή της. Η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι Σλαβόφωνοι κάτοικοι της νότιας Γιουγκοσλαβίας και της Νοτιοδυτικής Βουλγαρίας ήταν γνωστή σαν ένα γλωσσικό ιδίωμα της Βουλγαρικής.
Μετά τη δημιουργία της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, για προφανείς πολιτικούς λόγους, ένας πολύ μεγάλος αριθμός φιλολόγων και υποτρόφων της φιλολογίας στρατολογήθηκε προκειμένου να δημιουργήσει μια ξεχωριστή γραπτή γλώσσα.
Αφού πήραν το ήδη ομιλούμενο Βουλγαρικό γλωσσικό ιδίωμα σαν σημείο εκκίνησης και αφού δανείστηκαν ευρύτατα από την Ελληνική, τη Σερβική, τη Ρωσική και άλλες Σλαβικές γλώσσες, δημιούργησαν μια φιλολογική γλώσσα την αποκαλούμενη «Μακεδονική γλώσσα» η οποία αναγνωρίστηκε από το Γιουγκοσλαβικό Σύνταγμα σαν μια από τις τρεις επίσημες γλώσσες της χώρας. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κείμενο, ούτε μια επιγραφή σε αυτή τη γλώσσα πριν από το 1944 αποδεικνύει, χωρίς αμφιβολία, ότι δεν έχει καμιά σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες και τους απογόνους τους που μιλούσαν πάντοτε Ελληνικά.
Το γεγονός ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν την ίδια γλώσσα με τους άλλους Έλληνες φαίνεται και στο έργο του Ρωμαίου Ιστορικού Livy, ο οποίος γράφει ότι τη συνέλευση των Ελλήνων στην Αιτωλία το 200 π.χ. την παρακολούθησαν «αντιπρόσωποι από τους Αιτωλούς, τους Ακαρνάνες και τους Μακεδόνες, οι οποίοι μιλούσαν όλοι την ίδια γλώσσα».
Δεν υπάρχει επίσημο κείμενο ούτε στο πρόσφατο ούτε στο απώτερο παρελθόν στο οποίο να γίνεται μνεία για «Μακεδονία» ή για «Μακεδόνες». Ούτε η συνθήκη του Βερολίνου ούτε η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου κάνουν κάποια αναφορά σ΄αυτό το ενδεχόμενο. Η επίσημη Τουρκική απογραφή του 1905 δίνει αριθμητικά στοιχεία για τους πληθυσμούς της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, η οποία ήταν διηρημένη στα Βιλαέτια της Θεσσαλονίκης και του Μοναστηρίου, δείχνει μεγάλη υπεροχή των Ελλήνων ενώ δεν κάνει καμιά αναφορά σε «Μακεδόνες» για τον απλό λόγο ότι κανένας από τους ερωτηθέντες δεν εδήλωσε τέτοια καταγωγή.
Ένα γεγονός που έχει γίνει αποδεκτό ακόμη και από Σλάβους Ιστορικούς είναι ότι η εγκατάσταση των Σλάβων στα Βαλκάνια έλαβε χώρα τον 6ο αιώνα μ.Χ. και ότι η πολιτιστική τους ιστορία αρχίζει κατά τη διάρκεια του 10ου αιώνα μ.Χ. Οι θεμελιωτές της πολιτιστικής ιστορίας των Σλάβων, ήταν δύο Έλληνες μοναχοί από τη Θεσσαλονίκη, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του 9ου αιώνα, με σημείο εκκίνησης τη Μακεδονία, δίδαξαν τους Σλάβους τη βασισμένη στα Ελληνικά Κυριλλική γραφή και τη Χριστιανική πίστη της Ελληνο-Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έτσι οι πρώτες ουσιώδεις πηγές της πολιτιστικής ζωής και της ιστορίας τους είναι Ελληνικές του Βυζαντίου.
Αυτό και μόνο το γεγονός αποστερεί από τους Σλάβους το δικαίωμα να διεκδικήσουν οιονδήποτε ιστορικό δεσμό με τα Βαλκάνια πριν από τον 6ον αιώνα μ.Χ. και οιονδήποτε πολιτιστικό πριν από τον 10ο αιώνα. Η θεωρία των Σκοπιανών ότι ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος ήταν Σλαβομακεδόνες, η οποία είναι τουλάχιστον αστεία, δέχθηκε ένα ισχυρό ράπισμα από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ, ο οποίος στις 31 Δεκεμβρίου 1980 διένειμε σε όλην την καθολική εκκλησία διακήρυξη, με την οποία ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος μνημονεύονται ως «οι Έλληνες αδελφοί» και καθιερώνονται ως προστάτες της Ευρώπης.
Γεγονότα τα οποία δεν δικαιολογούν άγνοια
Το πολύ γνωστό γεγονός ότι η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε για πρώτη φορά στην Ελληνική.
Η Χριστιανική θρησκεία εκμεταλλεύτηκε το γεγονός που η Ελληνική γλώσσα, χάρη στον Αλέξανδρο και τους διαδόχους του, είχε γίνει παγκόσμια και τη χρησιμοποίησε σαν το κυριότερο μέσο για τη διάδοσή της ώστε να γίνεται κατανοητή από τα διάφορα έθνη.
Τα τρία Ευαγγέλια και οι Πράξεις των Αποστόλων γράφηκαν εξ αρχής στην Ελληνική, ενώ το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, το οποίο γράφηκε στην Αραμαϊκή, μεταφράστηκε πολύ νωρίς στην Ελληνική.
Το γεγονός ότι ο Απόστολος Παύλος άρχισε τις Αποστολικές του περιοδείες από τη Μακεδονία.
Η εξήγηση είναι ότι επειδή ο Μέγας Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του είχαν διαδώσει στο εξωτερικό τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική παιδεία, στο σπίτι του Παύλου μιλούσαν την Ελληνική και ο ίδιος είχε διδαχθεί Ελληνικές επιστήμες.
Ο Holzner στο βιβλίο του που αναφέρεται στον Παύλο γράφει : «Κάποτε από τη Μακεδονία ήλθε ο νεαρός ήρωας (Αλέξανδρος) με τα 22 του χρόνια και έφερε τα δώρα της Δύσης, την Ελληνική γλώσσα και Φιλοσοφία, στην Ανατολή. Τώρα η Δύση αξίωσε το πιο πολύτιμο δώρο από την Ανατολή, τη διδασκαλία του Ναζωραίου……».
Η ιστορία και η πολιτιστική κληρονομιά της Μακεδονίας ως «Ελληνιστική εποχή» επηρέασε την ιστορία της ανθρωπότητας.
Όπως αναφέρει σε ειδική μελέτη του 1955 το Ινστιτούτο Εξωτερικών Υποθέσεων και το Πανεπιστήμιο LUND της Σουηδίας, η ιστορία της Μακεδονίας δεν είναι ιστορία μόνον των Ελλήνων αλλά και όλων των Ευρωπαίων, δεδομένου ότι οι Μακεδόνες διέδωσαν τον Ελληνικό πολιτισμό στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο.
Η θέση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως
Η Ευρωπαϊκή Ένωση το Δεκέμβριο του 1991 και τον Ιούνιο του 1992 στις προϋποθέσεις που καθόρισε για την αναγνώριση του νέου κράτους των Σκοπίων περιέλαβε τον όρο να μη χρησιμοποιηθεί η λέξη Μακεδονία στο όνομά τους.
Κατόπιν των ανωτέρω δεν δικαιολογείται , ούτε επιτρέπεται η υφαρπαγή από τους Σκοπιανούς, ούτε και σαν συνθετικό του Ελληνικού ονόματος «Μακεδονία», για τον κρατικό και εθνικό τους προσδιορισμό. Δεν επιτρέπεται επίσης και η σκόπιμη άγνοια ή παράβλεψη της ιστορικής πραγματικότητας, από τρίτες χώρες, μικρές ή μεγάλες, για εξυπηρέτηση των όποιων συμφερόντων τους. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε κάποια παραχώρηση εάν μας έφερναν έστω και ένα γραπτό ή μη μνημείο, χάρτη ή άλλο εύρημα, προ του 1944 που να μην είναι Ελληνικό.
ΤΑ ΝΕΑ 27.4.2005
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρ. Φύλλου 18225
Nτύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει τον διοικητή
Ο Δ. Mηλιάκος χρεώνει τις εταιρικές κάρτες της Aγροτικής για αγορές προσωπικών του ειδών και μελών της οικογενείας του
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ
Διοικητής κρατικής τράπεζας χρησιμοποιεί τις εταιρικές κάρτες του ιδρύματος που διοικεί για να ψωνίζει προσωπικά του είδη, από ηλεκτρονικά μέχρι ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, ακόμη και αναλώσιμα από τα σούπερ μάρκετ!
Πρόκειται για τον διοικητή της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδας (ATE) Δημήτρη Μηλιάκο, κουμπάρο του Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και σημαίνον στέλεχος της Ρηγίλλης. Ο κ. Μηλιάκος, κάνοντας πράξη τα περί «σεμνότητας και ταπεινότητας» που ζήτησε ο κ. Καραμανλής από τα στελέχη του κρατικού μηχανισμού, χρησιμοποιούσε δύο δωρεάν κάρτες που πλήρωνε η ελλειμματική Αγροτική Τράπεζα, για να αποδύεται σε ένα ατέλειωτο μπαράζ προκλητικών δαπανών που αφορούν σε μεγάλο ποσοστό προσωπικά είδη, είδη για μέλη της οικογενείας του και είδη για το σπίτι του.
Ο διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας μέσα σε λιγότερο από δέκα μήνες πραγματοποίησε δαπάνες που πληρώθηκαν μέσω των πιστωτικών καρτών της τράπεζας, ύψους περίπου 24.000 ευρώ! Εξ αυτών πάνω από 15.000 ευρώ αφορούν δαπάνες για αγορές προσωπικών ειδών, δικών του και μελών της οικογενείας του.
Ντοκουμέντα
Σύμφωνα με τα ντοκουμέντα που διαθέτουν «TA NEA» ο κ. Μηλιάκος, εμφανίζεται να ψωνίζει κατ' επανάληψιν ηλεκτρονικά από γνωστές επιχειρήσεις όπως η Ηλεκτρονική Αθηνών, ο Κωτσόβολος και τα Έλεφαντ, καλλυντικά από τα Χόντος Σέντερ, ρούχα από τα καταστήματα Ζάρα, αλλά και από γνωστές φίρμες της Αθήνας όπως ο Καρούζος και τα Μάρτινς, παπούτσια από τον Μοσχούτη, είδη από πολυκαταστήματα όπως ο Φωκάς, και προϊόντα μαναβικής και σούπερ μάρκετ από τα A-B Βασιλόπουλος και Ατλάντικ, γυαλιά ηλίου, είδη ταξιδιού, αρώματα και άλλα. Μέχρι... πίτσες που παρήγγελλε από πιτσαρία της Βούλας πλήρωνε με τις πιστωτικές που του είχε παραχωρήσει η τράπεζα! Ενδεικτικό της συμπεριφοράς του κ. Μηλιάκου είναι ότι εμφανίζεται να πληρώνει με την κάρτα της Αγροτικής ακόμη και... δύο εσπρέσο, σε καφέ κεντρικού ξενοδοχείου της Αθήνας, αξίας 7,20 ευρώ!!
Οι δαπάνες αυτές προφανώς δεν έχουν σχέση με τις επαγγελματικές δαπάνες που θα δικαιολογούσε η θέση του κ. Μηλιάκου ως διοικητή της Αγροτικής Τράπεζας. Όπως έλεγαν τραπεζικά στελέχη, δεν υπάρχει μεν κανονισμός για τη χρήση τέτοιων εταιρικών καρτών, αλλά «εννοείται», όπως συμπλήρωναν, ότι δικαιολογούνται μόνο δαπάνες που έχουν να κάνουν είτε με γεύματα είτε με δώρα δημοσίων σχέσεων.
Ο κ. Μηλιάκος είχε στη διάθεσή τους δύο «μπίζνες» πιστωτικές κάρτες με αριθμό 4940420088001206 (η πρώτη) και 4940420020001116 (η δεύτερη), προκειμένου να τις χρησιμοποιεί για τα έκτακτα έξοδά του ως διοικητής της τράπεζας, κυρίως παράθεση γευμάτων σε τρίτους. Από τις καταστάσεις που διαθέτουν «TA NEA», στις κάρτες χρέωνε βεβαίως και λογαριασμούς από εστιατόρια, αλλά όχι μόνο. Όπως αποδεικνύεται, χρέωνε προσωπικά του είδη, αλλά και είδη για το σπίτι του! Πιθανώς και μελών της οικογενείας του, αφού πολλές χρεώσεις στις κάρτες έχουν πραγματοποιηθεί σε γνωστά καταστήματα ρούχων και παπουτσιών της Γλυφάδας.
TI ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΣΤΑ «NEA»
«Και αυτό είναι κακό;»
«TA NEA» απευθύνθηκαν στον διοικητή της Αγροτικής Τράπεζας και τον ρώτησαν αν οι δαπάνες που καταγράφονται στις δύο πιστωτικές κάρτες που πληρώνει η τράπεζα συνάδουν με την ιδιότητά του. H απάντησή του: «Από πού προκύπτει ότι είμαι υποχρεωμένος να ψωνίζω ορισμένα είδη μόνο, ή να χρησιμοποιώ την κάρτα για κάποια πράγματα; Από πού προκύπτει ότι οι κάρτες έχουν κάποια δέσμευση στο πώς τις χρησιμοποιεί ο κάτοχός τους; Υπάρχει κανένας κανόνας δεοντολογίας και δεν τον ξέρω»; Σε επισήμανση ότι μπορεί να μην υπάρχει, για ευνόητους λόγους, γραπτή δέσμευση για το πώς πρέπει να διαχειρίζεται κανείς τις δωρεάν κάρτες που του δίνει η τράπεζα, αλλά προφανώς δεν είναι δυνατόν να τις χρησιμοποιεί για να ψωνίζει δικά του ρούχα, παπούτσια, ηλεκτρονικά κ.λπ., ο κ. Μηλιάκος απάντησε με... ερώτηση: « Αυτό νομίζετε ότι είναι κακό;».
«Και με τη γυναίκα μου»
Ο κ. Μηλιάκος ρωτήθηκε αν μπορεί να δικαιολογήσει δαπάνες, όπως λόγου χάρη αυτές στο πολυκατάστημα Χόντος Σέντερ, ή σε καταστήματα γυναικείων ειδών (ρούχα, παπούτσια, εσώρουχα κ.λπ.), και απάντησε ότι «δεν μπαίνω σ' αυτό, δεν θέλω να κάνω κάποια δήλωση». Σε επόμενη ερώτηση, αν ενδέχεται οι κάρτες να έχουν χρησιμοποιηθεί από άλλα μέλη της οικογενείας του, απάντησε καταφατικά, λέγοντας: «Ναι, μερικές φορές ενδέχεται να έχω ψωνίσει και με τη γυναίκα μου».
Ο μισθός του
Πάντως, ζήτησε να καταχωρηθεί στο ρεπορτάζ ότι είναι ο μόνος διοικητής τράπεζας, ο οποίος μείωσε αυτοβούλως τον μισθό του - προφανώς για να είναι συνεπής με τις εντολές του κ. Καραμανλή για περιστολή στις «σπατάλες» - κατά 10%. Και πως μετά τη μείωση αυτήν, οι σημερινές αμοιβές του είναι - μόνο - 15.000 ευρώ μηνιαίως.
Υποστήριξε ακόμη ότι «δεν παίρνει εκτός έδρας» και πως «αυτός μπορεί να χρησιμοποιεί τις κάρτες για τα έξοδά του, αλλά οι προκάτοχοί του τα έπαιρναν cash (μετρητά)».
Μάλιστα, «απείλησε» ότι «θα μιλήσει, για να μάθει ο ελληνικός λαός όλη την αλήθεια, διότι του έχει κάνει ερώτηση και ένας βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας».
Στο παρελθόν το θέμα ήταν οι υπερωρίες
Ο Δ. ΜΗΛΙΑΚΟΣ, υπάλληλος της Αγροτικής Τράπεζας κατά το παρελθόν, είχε διατελέσει υποδιοικητής της Τράπεζας κατά την περίοδο 1990-93, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, αποσπάστηκε προ ετών στη Ρηγίλλης ύστερα από σχετικό αίτημα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, αμειβόμενος πλην του μισθού του και με το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο υπερωριών. Μάλιστα είχε γίνει και θέμα, διότι εμφανιζόταν ως εργαζόμενος στη Ρηγίλλης ακόμη και τις πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες!
Ο κ. Μηλιάκος είχε δεκαετή διένεξη με την Αγροτική Τράπεζα, με αφορμή την εκούσια παραίτησή του το 1989 από θέση υπαλλήλου, προκειμένου να αναλάβει υποδιοικητής. Αργότερα, μετά την απομάκρυνσή του από τη θέση του υποδιοικητή στα Τέλη του 1993, διεκδίκησε με αλλεπάλληλες προσφυγές στα δικαστήρια την επαναφορά του στα μητρώα των υπαλλήλων της Τράπεζας. H διαμάχη του με την Αγροτική βρισκόταν υπό εκκρεμοδικία, αλλά μόλις μία ημέρα προτού ανακοινωθεί ο διορισμός του στη θέση του διοικητή, πέρσι στις 14 Απριλίου 2004, η Τράπεζα εκουσίως παραιτήθηκε της αντιδικίας μαζί του. Την επομένη ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση ο διορισμός του στη θέση που κατέχει σήμερα.
ΤΑ ΝΕΑ , 27/04/2005 , Σελ.: N08
Κωδικός άρθρου: A18225N081
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΠΙΠΙΝΕΛΗΣ ΠΑΡΑΔΕΧΟΤΑΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ! ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΒΕΒΑΙΑ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΡΑΣΗ!ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΗ ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια έκθεση του 1944
Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση της εθνικής ταυτότητας των Σλαβομακεδόνων συναντάμε σε αδημοσίευτη έκθεση που συνέταξε το 1944 ο παλαίμαχος διπλωμάτης (αργότερα Υπ.Εξ. της χούντας) Παναγιώτης Πιπινέλης. Πρόκειται για ένα 30σέλιδο κείμενο στα γαλλικά, με τίτλο "Το ζήτημα μιας αυτόνομης Μακεδονίας" και στόχο την προβολή των ελληνικών θέσεων. Απευθυνόμενη στις συμμαχικές ηγεσίες κι όχι στο εγχώριο κοινό, η έκθεση διακρίνεται για το ρεαλισμό της επιχειρηματολογίας της. Η διεύθυνση του Ιστορικού Αρχείου του Υπ.Εξ. έχει αποκλείσει εδώ και χρόνια την πρόσβαση των ερευνητών στον οικείο φάκελο, αντίγραφο της "εξαφανισμένης" έκθεσης εντοπίσαμε ωστόσο στο αρχείο του ίδιου του Πιπινέλη, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη:
"Η εθνικότητα των πληθυσμών που θα καλούνταν ενδεχομένως να αποτελέσουν τμήμα ενός Μακεδονικού κράτους παρουσιάζει, εξάλλου, παρόμοια πολυπλοκότητα.
Αν αφαιρέσουμε τους ελληνικούς, τουρκικούς και αλβανικούς πληθυσμούς της Μακεδονίας, βρισκόμαστε όντως μπροστά σ' ένα σημαντικό αριθμό σλαβικών στοιχείων, ο εθνοτικός χαρακτήρας των οποίων αποτέλεσε στη διάρκεια των τελευταίων γενεών το αντικείμενο μακρών αντιπαραθέσεων και παθιασμένων αγώνων. Δεν χρειάζεται καθόλου να ξαναρχίσουμε εδώ αυτή τη φιλονικία για να διαπιστώσουμε ότι, τη στιγμή της ενσωμάτωσής τους στα διάφορα γειτονικά κράτη, οι σλαβικοί πληθυσμοί της Μακεδονίας δεν διέθεταν ακόμη πλήρως μια επαρκώς καθορισμένη εθνική συνείδηση. Σέρβοι, Ελληνες και Βούλγαροι διεκδικούσαν καθένας για λογαριασμό του την εθνοτική τους προέλευση και μια φλογερή διαπάλη διεξήχθη πάνω σ' αυτό το ζήτημα, άλλοτε διά της πολιτισμικής προπαγάνδας και της εκκλησίας, και άλλοτε με λιγότερο καλοπροαίρετα μέσα, όπως οι ένοπλες συμμορίες και η εξολόθρευση των αντιπάλων.
Αυτός καθεαυτός ο πικρός ανταγωνισμός για την εθνική συνείδηση των Μακεδόνων αποδεικνύει την αδυναμία των απαρχών και των συστατικών του στοιχείων. Στην πραγματικότητα, ο αγώνας διεξήχθη σχεδόν αποκλειστικά απ' το εξωτερικό, με τον ιθαγενή πληθυσμό να περνά διαδοχικά στην επιρροή των συμμοριών που ήταν κάθε φορά περισσότερο δραστήριες στην περιοχή. [...]
Σταθεροποιώντας τα καινούρια σύνορα των βαλκανικών κρατών, οι συνθήκες του 1919 έθεσαν ωστόσο τέλος σ' αυτό τον ένοπλο αγώνα για τη μακεδονική ψυχή. Με την επέλευση της τάξης ανανεώθηκαν οι ανθρώπινες, οικονομικές και πολιτιστικές επαφές. Νέες συνήθειες, συνθήκες ζωής και τρόποι σκέψης διείσδυσαν σιγά σιγά μεταξύ των πρόσφατα ενσωματωμένων πληθυσμών, έτσι που η άμορφη κι αναποφάσιστη μάζα των σλαβικών πληθυσμών της Μακεδονίας άρχισε ν' αποκτά μορφή. Ενστικτωδώς προσανατολιζόταν στα πολιτικά κέντρα του Βελιγραδίου, της Σόφιας ή της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών. Αυτή η διαδικασία πολιτικής και ηθικής αποκρυστάλλωσης δεν μπορούσε φυσικά να ακολουθηθεί παρά μονάχα με ειρηνικές μεθόδους. Τα βίαια καταπιεστικά μέτρα που συχνά τη συνόδευσαν, αν δεν επιβράδυναν αυτή τη διαδικασία εθνογραφικής και ηθικής αποκρυστάλλωσης, οπωσδήποτε δεν συνέβαλαν και πολύ σ' αυτή. Αναπόφευκτα σε μια μεταβατική περίοδο, τα αυστηρά μέτρα δεν μπορούσαν στην πραγματικότητα να έχουν άλλο αποτέλεσμα από την απογοήτευση των δυστροπούντων και την καθυστέρηση της αφομοίωσής τους. Η προοδευτική αφομοίωση στο νέο εθνοτικό και πολιτικό περιβάλλον επιτυγχανόταν ωστόσο περισσότερο χάρη στη φυσιολογική έλξη που ασκούσαν τα νέα πολιτικά και πολιτιστικά κέντρα, γύρω από τα οποία επρόκειτο να κινείται στο εξής ο μακεδονικός λαός. Κι αυτό τόσο πιο εύκολα, όσο η εθνική συνείδηση και η εθνολογική προέλευση των μακεδονικών πληθυσμών στερούνταν, όπως έχουμε δει, σε μεγάλο βαθμό έναν ξεκάθαρα καθορισμένο χαρακτήρα: η μάζα των σλαβικών πληθυσμών της Μακεδονίας μπόρεσε έτσι χωρίς μεγάλη καθυστέρηση ν' αποκτήσει γιουγκοσλαβική ή βουλγαρική φυσιογνωμία, ανάλογα με το νέο κράτος στο οποίο αυτοί είχαν συγχωνευθεί. Δεν ήταν παρά ένα υποδεέστερο τμήμα των Σλάβων της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, και οι Σλάβοι των περιοχών της Φλώρινας και της Καστοριάς στην Ελλάδα, που διατήρησαν άθικτο το πνεύμα τους της ανεξαρτησίας, καμαρώνοντας για τη 'μακεδονική' εθνικότητά τους".
(Αρχείο Π. Πιπινέλη [Γεννάδειος Βιβλιοθήκη], φ.2, P. Pipinelis, "La question d' une Macedoine autonome" [1944], σ.5-6 & 17-19).
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελλάδα δεν μπορεί και σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να αναγνωρίσει μακεδονικό κράτος. Τουναντίον έχει υποχρέωση να αγωνιστεί με σθένος και με πείσμα για τα ιερά και τα όσια του Ελληνισμού τα οποία οι Σλαβομακεδόνες με τα ψεύδη τους προσπαθούν να σφετερισθούν.
Από τον υποστράτηγο ε.α. στρατηγικό αναλυτή Δημήτριο . Καντερέ
Τον τελευταίο καιρό έρχονται στο φως της δημοσιότητας πληροφορίες οι οποίες φέρνουν την Ελλάδα να συμφωνεί ή ακόμη και να προτείνει η Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) να ονομαστεί "Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας-Σκόπια". Σε αυτή την απόφαση φέρεται να έχει οδηγηθεί η ελληνική κυβέρνηση μετά την από τις ΗΠΑ, τον Νοέμβριο 2004, αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Μία απόφαση που δημιουργεί το ενδεχόμενο οι Σλαβοσκοπιανοί να επιτύχουν την από τον ΟΗΕ αναγνώριση του κράτους τους με το όνομα αυτό.
Η από την αμερικανική κυβέρνηση του προέδρου Τζορτς Μπους παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας" αναμφίβολα αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για την Ελλάδα στο εθνικό αυτό θέμα. Η αμερικανική απόφαση η οποία κατέδειξε την αδυναμία της ελληνικής πλευράς να αναδείξει το δίκαιο της, να αντιδράσει έγκαιρα και να προλάβει τη δυσάρεστη αυτή εξέλιξη, έχει ενθαρρύνει τους Σλάβους των Σκοπίων και ενίσχυσε την αδιαλλαξία τους στην εξεύρεση συμβιβαστικής με την Ελλάδα λύσεως στο πρόβλημα του ονόματος του κράτους τους.
Η κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά και τη δυσμενή αυτή εξέλιξη οπωσδήποτε είναι δυσάρεστη και δύσκολη για την Ελλάδα και μέχρι ένα βαθμό δικαιολογεί την απογοήτευση και ακόμη τη σύγχυση στους έχοντες την αρμοδιότητα και ευθύνη για τον χειρισμό του θέματος και τους Έλληνες γενικότερα. Η απογοήτευση και η σύγχυση αυτή είναι που καταδεικνύονται με τις από διάφορες κατευθύνσεις εκφραζόμενες απόψεις σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα δεν έχει πλέον άλλη επιλογή από το να συμβιβαστεί και να δεχτεί για το κράτος των Σκοπίων ένα όνομα που να περιέχει τη λέξη "Μακεδονία". Το όνομα δε "Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας- Σκόπια" παρουσιάζεται ανώδυνο ή τουλάχιστον λιγότερο επώδυνο από άλλα ονόματα, που κατά καιρούς έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας, και οπωσδήποτε από το να αναγνωριστεί το σκοπιανό κράτος από τη διεθνή κοινότητα ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας".
Η Ουσία του Προβλήματος.
oλα αυτά όμως είναι μόνο λογικοφανή και δείχνουν άγνοια ή τουλάχιστον παράβλεψη της ουσίας και του πραγματικού περιεχομένου του προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός σχετικά με το όνομα του κράτους των Σκοπίων. Ενός προβλήματος που αφορά άμεσα και ευθέως στην από πάσης πλευράς (ιστορική, πολιτιστική, πολιτισμική, γλωσσική κλπ) τεκμηρίωση της υπόστασης της Ελλάδος, του έθνους και της φυλής των Ελλήνων και κατ' ακολουθία του Ελληνισμού ως ιστορικο-πολιτισμικής οντότητας και έννοιας. Μίας οντότητας και έννοιας που έλαβε τεράστιες διαστάσεις με το εκπολιτιστικό έργο του Έλληνα Μακεδόνα βασιλιά Αλεξάνδρου του Μεγάλου και αποτέλεσε το βάθρο πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε ο σύγχρονος Δυτικός Πολιτισμός.
Οι Σλάβοι των Σκοπίων πρώτα από οτιδήποτε άλλο κάτω από τη λέξη "Μακεδονία" του κράτους τους διεκδικούν την κληρονομιά των αρχαίων Μακεδόνων και πρωτίστως το μεγαλείο των επιτευγμάτων του μέγιστου ανδρός στην ιστορία της ανθρωπότητας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κατά τους ισχυρισμούς των Σλαβοσκοπιανών το μακεδονικό έθνος- το κατ’ αυτούς αρχαιότερο έθνος της Ευρώπης- στην αυτόνομη 2.500 και πλέον ετών ιστορική διαδρομή του ότι δεν είχε καλή σχέση και ακόμη περισσότερο συγγένεια με το ελληνικό έθνος αλλά βρίσκονταν σε διαρκή αντιπαλότητα με αυτό. Συνέπεια αυτής της αέναης αντιπαλότητας μεταξύ των Ελλήνων και των Μακεδόνων είναι η από τους Έλληνες τωρινή κατοχή μεγάλου μέρους του αρχαίου κράτους των Μακεδόνων, με πρώτη τη Θεσσαλονίκη, οι παντοειδείς διωγμοί που υπέστησαν και υφίστανται οι Μακεδόνες στις ‘κατεχόμενες’ από την Ελλάδα περιοχές τους και η άρνηση της Ελλάδος να δεχθεί και να αναγνωρίσει το ελεύθερο τμήμα τους ως μακεδονικό κράτος. Αυτή είναι η ουσιώδης και βασική διεκδίκηση των Σλάβων την οποία με την ενεργητικότητα και δραστηριότητά που έχουν παρουσιάσει μετά το 1946 πέτυχαν να την καταστήσουν πειστική σε ένα τμήμα της διεθνούς κοινότητας.
Από τη βασική διεκδίκηση των Σλάβων και τις συνυφασμένες με αυτήν αλυτρωτικές σε βάρος των ελληνικών και των βουλγαρικών μακεδονικών εδαφών επιδιώξεις τους ασφαλώς προκύπτει απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδος. Απειλή που υπό τις σημερινές σε περιφερειακό και παγκόσμιο περιβάλλον διεθνοπολιτικές συνθήκες μπορεί να μην είναι άμεση και σοβαρή, αλλά υπό άλλες συνθήκες και συγκυρίες, οι οποίες δεν αποκλείεται να δημιουργηθούν στο μέλλον, είναι δυνατόν να καταστεί σοβαρή.
Ανεξάρτητα όμως και από το κατά πόσο η σκοπιανή διεκδίκηση μπορεί να μετεξελιχθεί σε σοβαρή απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδος, και ακόμη αν εξασφαλιστεί ότι η απειλή αυτή δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ, η ουσία και κατά συνέπεια η σοβαρότητα του προβλήματος για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό δεν διαφοροποιείται. Το πρόβλημα παραμένει αναλλοίωτο και συνίσταται στην από τους Σλάβους αμφισβήτηση της υπόστασης του Ελληνισμού.
Κάθε Αναφορά του Ονόματος στη Μακεδονία Αλλοιώνει την Υπόσταση του Ελληνισμού.
Αυτό είναι το πρόβλημα και σ’ αυτό το πρόβλημα η Ελλάδα καλείται να δώσει απάντηση με τη θέση της έναντι του ονόματος του κράτους των Σκοπίων. Με βάση την τοποθέτηση του προβλήματος από τους Σκοπιανούς, σύμφωνα με την οποία αυτοί είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων και συνιστούν το ξεχωριστό και διαφορετικό από το ελληνικό, μακεδονικό έθνος, η από την Ελλάδα αναγνώριση οποιουδήποτε ονόματος που θα εμπεριέχει τη λέξη Μακεδονία θα συνεπάγεται την αυτόματη αποδοχή της θέσης αυτής. Αυτό θα συνεπάγεται η όποια ονομασία και ακόμη περισσότερο η νεοεμφανισθείσα "Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας- Σκόπια".
"Νέα Δημοκρατία" δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο από το ότι υπήρχε και άλλη "παλαιά" Δημοκρατία της Μακεδονίας. Αυτή η παλαιά Δημοκρατία θα ισχυριστούν οι Σλάβοι, και θα έχουν δίκαιο σ’ αυτό, ήταν η ΠΓΔΜ της οποίας η νέα θα αποτελεί τη συνέχεια. Με δεδομένο δε ότι αυτοί εμφάνιζαν την ΠΓΔΜ ως το διάδοχο κράτος του κράτους των αρχαίων Μακεδόνων εύλογο θα είναι η "Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας" να αποτελεί τη συνέχεια του κράτους αυτού. Η προσθήκη στο όνομα του τοπικού προσδιορισμού "Σκόπια" δικαιώνει τον ανυπόστατο ισχυρισμό των Σλάβων ότι η περιοχή της πόλης των Σκοπίων αποτελούσε και αποτελεί εδαφικό τμήμα της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας. Έτσι επιβεβαιώνεται ο βασικός ισχυρισμός αυτών ότι, το από αυτούς κατοικούμενο μακεδονικό τμήμα είναι το μόνο ελεύθερο στο οποίο ‘θα πρέπει’ να προσαρτηθούν και τα τώρα ‘σκλαβωμένα’ μακεδονικά τμήματα.
Από τα προαναφερθέντα σαφώς προκύπτει ότι το νεοεμφανισθέν όνομα όχι μόνο δεν αίρει ή δεν εξασθενίζει τους στρεφόμενους κατά του Ελληνισμού εξωφρενικούς ισχυρισμούς των Σλάβων αλλά εν μέρει τους επιβεβαιώνει και οπωσδήποτε τους ενισχύει. Τους ενισχύει μάλιστα περισσότερο από άλλα γεωγραφικού προσδιορισμού ονόματα όπως Άνω ή Βόρεια Μακεδονία, Μακεδονία του Βαρδάρη και άλλα που κατά καιρούς έχουν αναφερθεί. Η εκ μέρους της Ελλάδος αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων με το όνομα αυτό όπως και οποιοδήποτε άλλο που να εμπεριέχει τον όρο Μακεδονία αυτομάτως θα σημαίνει ότι οι Έλληνες αποδέχονται δύο χονδροειδέστατα και ασύστολα ψεύδη: Πρώτον ότι υπήρξε και υπάρχει μακεδονικό έθνος ξεχωριστό και μάλιστα αντίπαλο του έθνους των Ελλήνων και δεύτερον ότι οι Σλάβοι των Σκοπίων έλκουν την καταγωγή τους από τους αρχαίους Μακεδόνες. Αποδοχή από τους Έλληνες των ψευδών αυτών δεν θα συνιστά ή μη και μόνον την από τους ίδιους τους Έλληνες εκ βάθρων ιστορικο-πολιτιστική εκθεμελίωση του Ελληνισμού.
Η Μόνη Επιλογή Είναι Αγώνας για τα Ιερά και τα Όσια του Ελληνισμού.
Αυτή είναι η πραγματικότητα σχετικά με την αναγνώριση του σκοπιανού κράτους με το όποιο όνομα που θα εμπεριέχει τον όρο "Μακεδονία" και αυτή ακριβώς η πραγματικότητα ήταν που διαπιστώθηκε από το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, το 1993, όταν το πρόβλημα πήρε την πλήρη σαφή και ουσιαστική μορφή του, και αποφασίστηκε να μην γίνει αποδεκτό κανένα όνομα που θα αναφέρεται στη Μακεδονία. Μία απόφαση η ορθότητα της οποίας επιβεβαιώθηκε πλήρως τόσο από την οργιώδη ασύστολη προπαγανδιστική εκστρατεία των Σλαβομακεδόνων να πείσουν τη διεθνή κοινότητα για το ‘το αληθές’ των τερατωδών ψευδών τους όσο και από την αποδοχή του κράτους των Σκοπίων στους διεθνείς Οργανισμούς με το όνομα ΠΓΔΜ.
Το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός χωρών και πρόσφατα οι πανίσχυρες ΗΠΑ, οι οποίες σε μικρό ή μεγάλο βαθμό επηρεάζουν και διαμορφώνουν τις διεθνείς εξελίξεις και καταστάσεις στον κόσμο, αναγνώρισαν το κράτος των Σκοπίων ως Δημοκρατία της Μακεδονίας επιδεινώνει τη θέση της Ελλάδος. Η επιδείνωση όμως αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να οδηγήσει την Ελλάδα σε συμβιβασμό που θα ισοδυναμεί με αυτοχειριασμό του Ελληνισμού. Όσο επώδυνη και επιζήμια και αν είναι για τον Ελληνισμό η αναγνώριση του σκοπιανού κράτους από άλλες χώρες με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας αυτή δεν μπορεί να συγκριθεί με την αυτοκαταστροφή που θα σημαίνει η από τους ίδιους τους Έλληνες απάρνηση της ιστορικής κληρονομιάς τους και της υπόστασης του Ελληνισμού.
Τα έθνη που θέλουν να συνεχίσουν την ύπαρξή τους στο βάθος του χρόνου όταν βρίσκονται σε δυσχερείς καταστάσεις και ακόμη όταν ηττώνται δεν απαρνούνται τον εαυτό τους αλλά διατηρούν και ενδυναμώνουν τις ηθικές δυνάμεις τους και συνεχίζουν να αγωνίζονται. Και αυτό είναι που απομένει για την Ελλάδα στο πρόβλημα του ονόματος του κράτους των Σκοπίων. Όχι να απεμπολήσει τα ιερά και τα όσια της έθνους των Ελλήνων και να απαρνηθεί τον εαυτό της αλλά να αγωνιστεί για την επικράτηση της αλήθειας, του ορθού και του δίκαιου.
Στον αγώνα αυτόν κινήσεις τακτικής και ελιγμοί μπορούν και επιβάλλεται να γίνονται αλλά αυτοί θα πρέπει εξυπηρετούν και να συμβάλλουν στην επίτευξη του βασικού και σταθερού σκοπού που είναι η διατήρηση αλώβητης της υπόσταση του Ελληνισμού. Στο πλαίσιο αυτό πολλά μπορούν να γίνουν αρκεί οι Έλληνες να αφυπνιστούν, να συνειδητοποιήσουν την ουσία του προβλήματος, να αφήσουν κατά μέρος την ηττοπάθεια και να αποφασίσουν να αγωνιστούν. Να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά τα όπλα του πολιτισμού και του πνεύματος που τους έχουν εφοδιάσει οι πρόγονοί τους, με πρώτους τους Μακεδόνες, και η ιστορία τους. Όλα αυτά που δια μέσου της ιστορίας έχουν δημιουργήσει στρατιές αλλοεθνών Ελληνιστών σε όλο τον κόσμο και μπορούν όχι μόνο να αποκρούσουν τα ψεύδη των Σλάβων των Σκοπίων αλλά να γελοιοποιήσουν αυτούς και όλους εκείνους τους αχρείους που θέλουν να λέγονται πολιτισμένοι αλλά ο πολιτισμός τους εξαντλείται στην σκοπιμότητα, το ψέμα, την αυθαιρεσία, την ανηθικότητα και τη βία1.
1 Είχα την τύχη να συμμετάσχω στην ειρηνευτική Αποστολή της ΕΕ στην πρώην Γιουγκοσλαβία όταν άρχισε η διάλυση αυτής και να συζητήσω το πρόβλημα του ονόματος του κράτους των Σκοπίων με δεκάδες πολιτικούς, διπλωμάτες και στρατιωτικούς χωρών της ΕΕ και του ΟΑΣΕ. Η γενική διαπίστωση από τις συζητήσεις εκείνες ήταν ότι όλοι οι νουνεχείς άνθρωποι όταν κατανοήσουν την ελληνοσκοπιανή διαφορά δεν διστάζουν να παραδεχτούν το δίκαιο της Ελλάδος. Με άρθρα μου σε περιοδικά και εφημερίδες έχω αποδείξει με αδιάσειστα στοιχεία ότι το ιστορικό όνομα του κράτος των Σλαβοσκοπιανών είναι Βαρδάσκα. Αυτοί στο πλαίσιο του Βασιλείου των Σέρβων- Κροατών και Σλοβένων δέχτηκαν το όνομα αυτό το 1929 χωρίς καμία αντίρρηση.
"ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ 56" (2006) (ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ, ΚΛΠ.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεκαπέντε σχεδόν χρόνια μετά τα κρατικά συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης, διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό και δημοσιογραφικό προσωπικό του ελληνικού κράτους επιμένει στην αδιέξοδη επιλογή της πάση θυσία υπεράσπισης του προαιώνιου ελληνικού ονόματος Μακεδονία. Παραμένει έτσι δέσμιο μιας βαλκανικής πολιτικής που διαμορφώθηκε κατά τη δεκαετία του 90 υπό το κράτος εθνικιστικής υστερίας και εκβιασμών, χωρίς να έχει το θάρρος να απεμπλακεί από την ομηρία των επαγγελματιών της πατριδοκαπηλίας και να πει τα πράγματα με το όνομά τους.
Από έναν στοιχειωδώς λογικό πολιτικό, και άνθρωπο, θα αναμέναμε, αντί να συνεχίζει το στρουθοκαμηλισμό περί των «ψευδεπίγραφων Σκοπιανών» και της «ανύπαρκτης γλώσσας» τους, να ανοίξει τα μάτια του και να δει το αυτονόητο. Να παραδεχτεί δηλαδή ότι ο νέος μακεδονικός αγώνας είναι αντικειμενικά αδύνατο να κερδηθεί καθόσον δε μας αφορά, είναι και ανεπιθύμητο να κερδηθεί.
• οποιοσδήποτε σοβαρός πολιτικός αγώνας προϋποθέτει σαφή προσδιορισμό του στρατηγικού στόχου. Αν λοιπόν στόχος είναι να μην χρησιμοποιηθεί ο όρος Μακεδονία& ως όνομα ανεξάρτητου κράτους, τότε ο αγώνας αυτός έχει ήδη ηττηθεί. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ έχει αναγνωριστεί από δεκάδες κράτη στον κόσμο, αλλά, το κυριότερο, έχει ήδη καθιερωθεί με αυτό το όνομα στη γλωσσική χρήση και στη συνείδηση όλων των ανθρώπων οπουδήποτε στον κόσμο εκτός των Ελλήνων εθνικιστών. Πραγματικά, όποτε κάποιοι άνθρωποι αναφέρονται στο κράτος χωρίς όνομα που βρίσκεται στα βόρεια σύνορά μας, στον γραπτό ή ηλεκτρονικό τύπο, στις περιγραφές αθλητικών αγώνων, στα επιστημονικά συγγράμματα ή συνέδρια, οπουδήποτε της γης, χρησιμοποιούν τον όρο «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Η κατάσταση αυτή είναι ανθρωπίνως αδύνατο να αντιστραφεί. Ακόμη και αν το ελληνικό κράτος ήταν παγκόσμια υπερδύναμη, δεν θα ήταν ικανό να αστυνομεύσει και να υπαγορεύσει τη γλωσσική συμπεριφορά έξι δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
• Πέραν τούτου, κατά τη γνώμη μας ούτε το ελληνικό κράτος, ούτε άλλος κανείς απειλείται ή έχει να χάσει οτιδήποτε από την πρακτική αυτή. Η μακεδονική γλώσσα και η μακεδονική ταυτότητα είναι η μόνη που έχουν γνωρίσει στο σύνολό τους οι κάτοικοι του κράτους αυτού στη διάρκεια της ζωής τους. Το όνομά τους είναι η ψυχή τους. Η αξίωση ενός άλλου κράτους να τους υπαγορεύσει τι είδους αυτοσυνείδηση θα πρέπει να έχουν είναι αυθαίρετη και παράλογη. Αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος που η αξίωση αυτή δεν γίνεται κατανοητή από το σύνολο της παγκόσμιας κοινότητας, όπως ομολογούν όλοι οι κατά καιρούς υπεύθυνοι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Εάν λοιπόν οι έλληνες πολιτικοί και διπλωμάτες δεν θέλουν καταφύγουν στη θεωρία ότι όλοι οι λαοί της υφηλίου έχουν συνωμοτήσει εναντίον τους, θα πρέπει να παραδεχτούν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά αυτοί αρμενίζουν στραβά.
Για τους λόγους αυτούς, λοιπόν, εμείς που υπογράφουμε παρακάτω, πολίτες του ελληνικού κράτους, δηλώνουμε ότι από σήμερα θα ακολουθούμε κι εμείς την εύλογη αυτή πρακτική, θα «διασπάσουμε το εθνικό μέτωπο» και θα αποκαλούμε τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το λεγόμενο «συνταγματικό» της όνομα δηλαδή με το μόνο εύλογο και υπαρκτό της όνομα. Δηλώνουμε ως άτομα ότι δεν αισθανόμαστε να μας δεσμεύει καμία «εθνική συναίνεση» και καμιά «συμφωνία των πολιτικών αρχηγών», ούτε και καμία υποχρέωση να επιτύχουμε τέτοια συναίνεση και να ακολουθούμε κατ’ ανάγκην ομοιόμορφη πρακτική με τους υπόλοιπους πολίτες του ελληνικού κράτους. Δεν εκχωρήσαμε ποτέ σε κανέναν πολιτευτή, διπλωμάτη ή «επιστήμονα» την αρμοδιότητα να αποφασίζει πώς θα μιλάμε.
Για τους ίδιους παραπάνω λόγους, δεν επιδιώκουμε να πείσουμε κανέναν ότι πρέπει να πράττει το ίδιο. Οι Έλληνες εθνικιστές, καθόσον μας αφορά, μπορούν αν θέλουν να συνεχίσουν να λένε «τα Σκόπια» και να εννοούν «η Μακεδονία», διότι οποιοδήποτε άτομο ή ομάδα έχει το ελεύθερο να επινοεί μια ιδιωτική γλώσσα και να τη χρησιμοποιεί αντί της συλλογικής. Με αυτό τον τρόπο δεν κερδίζει βέβαια τίποτα, αλλά ούτε και βλάπτει κανέναν. Το μόνο που καταφέρνει είναι να δυσκολεύεται να συνεννοηθεί με τους υπολοίπους και έτσι να γίνεται εκνευριστικός και γελοίος.
ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ, ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥΣ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθήνα, 8 Νοεμβρίου 2004
Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ήδη από το 1995, χρονιά της ίδρυσής της ως μη κυβερνητικής, μη κομματικής ένωσης πολιτών, είχε υποστηρίξει ότι η σωστή και εθνικά επωφελής πρόταση για την ονομασία της πΓΔΜ ήταν μια σύνθετη ονομασία γεωγραφικού προσδιορισμού (Βόρεια ή Άνω Μακεδονία). Σήμερα, 10 χρόνια μετά θεωρούμε δύο φορές πιο σωστή και επίκαιρη αυτή την πρόταση. Γι' αυτό:
1. Καλούμε την κυβέρνηση να αναλάβει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες που απαιτούνται, έτσι ώστε, αρχίζοντας από την Ελλάδα, να αναγνωρισθεί η γειτονική χώρα με βάση τον όρο Μακεδονία ως γεωγραφικό προσδιορισμό, δηλαδή με διεθνή ονομασία αυτήν της «Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» και να στηρίξει τον εξ αντικειμένου πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της χώρας αυτής. Καλούμε δηλαδή την κυβέρνηση να στηρίξει την χώρα αυτή ως σημείο συνάντησης των λαών των Βαλκανίων και όχι ως λεία των εθνικών αντιθέσεων. Προκειμένου να αποφευχθεί μία νέα Βοσνία-Ερζεγοβίνη, θα πρέπει να στηριχθεί μία ανοιχτή δημοκρατία, η οποία με άξονα τους Σλαβομακεδόνες θα περιλαμβάνει ειρηνικά τόσο τους Αλβανούς όσο και τους «Μακεδόνες» που πρόσκεινται στην Βουλγαρία.
2. Υπενθυμίζουμε ότι το γνωστό σύνθημα περί μη χρήσης του όρου «Μακεδονία» ή παραγώγου του, και η αντίστοιχη απόφαση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών, έχει καταρρεύσει από μόνο του, αν μη τι άλλο, επειδή η σημερινή της ονομασία «Π.Γ.Δ.Μ.» περιέχει τον όρο «Μακεδονία». Κάποιος πρέπει να μας προστατέψει από την εξέλιξη εκείνη κατά την οποία οι περισσότερες χώρες θα έχουν αναγνωρίσει την γειτονική χώρα ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και η Ελλάδα θα εξακολουθεί να την αποκαλεί ΠΓΔΜ, διεκδικώντας την αφαίρεση του όρου Μακεδονία από το όνομα της.
3. Καλούμε επίσης, όλες τις πλευρές, και κυρίως, τους κήρυκες ενός αναποτελεσματικού, μαξιμαλιστικού και εσωστρεφούς εθνικισμού, που εκφράζονται μέσα και έξω από όλα τα πολιτικά κόμματα, να κατανοήσουν ότι λύσεις που μας «χαϊδεύουν τα αυτιά» και ικανοποιούν μία αυτιστική εσωτερική κοινή γνώμη, σε πείσμα της πραγματικότητας που μας περιβάλλει και των διεθνών εξελίξεων, και επομένως των μεσοπρόθεσμων εθνικών συμφερόντων, θα έχει, αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, αρνητικές συνέπειες.
4. Επίσης, θεωρούμε ότι η ενέργεια των Η.Π.Α. να αναγνωρίσουν την γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα, δηλ. ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, είναι άστοχη τόσο τακτικά όσο και επί της ουσίας, διότι χωρίς να αποτελεί ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος, ενισχύει την τάση της μονομέρειας που χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια την αμερικανική εξωτερική πολιτική καθώς στρέφεται εξ αντικειμένου κατά συμμάχου χώρας καθώς και, εύλογα, τον διάχυτο αντιαμερικανισμό.
5. Θεωρούμε ωστόσο ότι η άστοχη, και εν πολλοίς βίαιη, αυτή ενέργεια είχε σαν αποτέλεσμα να ξυπνήσει από τον λήθαργό της την ελληνική πολιτική τάξη σε σχέση με το θέμα αυτό, θυμίζοντάς της την πραγματικότητα, ότι δηλαδή οι 3 μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις, Η.Π.Α., Ρωσία, Κίνα, και τo 1/3 των κρατών μελών του Ο.Η.Ε., έχουν ήδη αναγνωρίσει την χώρα αυτή με το συνταγματικό της όνομα.
Είναι καιρός να οικοδομηθεί μια νέα συναίνεση του πολιτικού κόσμου, της κοινωνίας πολιτών και της κοινής γνώμης στη βάση ενός δυναμικού ρεαλισμού στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ένας ανοικτός και δημιουργικός πατριωτισμός συνδημιουργός της νέας ευρωπαϊκότητας είναι εφικτός και απολύτως αναγκαίος. Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ μαζί με άλλες ΜΚΟ της Κοινωνίας Πολιτών θα κάνουν ό,τι μπορούν για την ενδυνάμωση αυτής της κατεύθυνσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα. Giorgos τελικά οχι λέσχη.
Αδικο πολύ αδικο για το παιντι!!!
Αχάριστοι. Δεν εκτιμάτε αξια Giorgos.
1:00 πμ
ΑπάντησηΔιαγραφή--
Η γελοιοτης των .."αριστερων" δεν εχει ορια.
Επικαλουνται ακομα και μαρτυρια του πιπινελη,ρε του πιπινελη ρε.
Αυτου που εγινε υπ.εξ της δικτατοριας ..
Μονο που παραλειπουν να μας πουν οτι οταν ο πιπινελης εγραφε τα περι "μακεδονιας" ηταν κομμουνιστης ,ηταν του ΚουΚουΕ!!!
ΚουΚουΕ λοιπον ηταν τι θαλεγε ο πουστης?
Οτι ελεγε το κομμα του το κκε,αλλιως θα τον διεγραφαν και θαχανε το ψωμακι του
"...Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ'αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του,έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει...
ΑπάντησηΔιαγραφή...Δε με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι,δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος,έγινα για το Έθνος ,και το ξέρω επειδή γι'αυτό ίσα-ίσα πονώ.Για την κυβέρνηση μού έρχεται σιχαμός και καταφρόνια,άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω ,μαργώνω και μαραίνομαι.Σηκώνομαι ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό...
...Όταν ένας του Γένους δε θέλει να χαθεί το Γένος ,πώς μπορεί το Γένος να χαθεί?Αφού εγώ δεν το θέλω ,πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου? "
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα)
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΗΤΑΝ , ΕΙΝΑΙ , ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑΝΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΛΙΓΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ..
egw eimai uper ths alh8inhs makedonias,oxi ths pseutoellhnikhs...malakes skatoellhnes,klebete thn istoria twn makedonwn...enoia sas kai 8a sas kanonhsoun oi amerikanoi kapoia stigmh
ΑπάντησηΔιαγραφήbabis