Τι αδυνατεί να προβλέψει η κάθε Le Monde...

Με αφορμή το άρθρο του Jean Marie Colombani για τον Τύπο και το Διαδίκτυο Του Δήμου Δημητρίου http://dromos.iblogger.org/blog/?p=46 Mετά την...

Με αφορμή το άρθρο του Jean Marie Colombani για τον Τύπο και το Διαδίκτυο

Του Δήμου Δημητρίου
http://dromos.iblogger.org/blog/?p=46

Mετά την ανοιχτή χρήση των δικτύων, και εννοώ κυριολεκτικά ΜΕΤΑ τη χρήση των δικτύων από το κόσμο, συγκεκριμένη χρονολογία, μετά το 1997-98, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν ιστορικά. Αντί της προγραμματισμένης αναπαράστασης (εννοώ κόμματα, προγράμματα, ιδεολογίες, διαχείριση οικονομίας, διαχείριση κοινής γνώμης, κατασκευές προσωπικότητας), η διάδραση του συνομιλητή, μας επιφυλάσει πράγματα που ουτε τα φανταζόμαστε. Η απάντηση είναι η ισχύς.
Η ισχύς βρίσκεται στην απάντηση που δίνει η “ξανθιά” (:το κάποτε προϊόν - ).
Ο αναγνώστης παύει να παίζει το ρόλο του αναγνώστη, ο θεατής παυει να παίζει το ρόλο του θεατή, ο “συγγραφέας” παύει να παίζει το ρόλο του συγγραφέα, ο διδαγμένος ρόλος της “αυθεντίας” πάυει να παίζει το διδαγμένο ρόλο του, και ο υπάλληλος δεν είναι υπάλληλος στη σκέψη, απλά “παίζει” βιοποριστικο ρόλο.
Οχι μόνο είναι ρομαντικά αφελες να νομίζουμε οτι προηγούνται οι κατασκευές οραμάτων κανόνων και προσώπων , αλλά την απάντηση του διπλανού, δεν μπορούμε ούτε καν να τη φανταστούμε. Σεβασμός στον άλλον, αντί της παραγωγής της προ-αναπαράστασης του. Τα αναπαραστατικά κλαν, οι ιεραρχίες πατριαρχικού τύπου πεθαίνουν.
Προσπαθούν να κρατήσουν τη κυριαρχία, με αυτό που ευτελιζεται σε κάθε δικτυοκουβέντα: τις αναπαραστατικές τεχνικές.
Τίποτε δεν αναπαριστά το κόσμο, αντίθετα, είναι οι ιδιες οι πράξεις του κόσμου που δείχνουν.
Ομως, πράγματι, χρησιμοποιώντας την αναπαραστατική τεχνολογία σκέψης, δεν μπορούμε να βλεπουμε τίποτε άλλο παρα αναπαραστάσεις. Γιατί με τεχνολογίες βλεπουμε, κατανοούμε, ζούμε. Και οι αναπαραστατικές τεχνολογίες σκέψης, αποτυγχάνουν σε τούτο ακριβώς: όπως και αν χρησιμοποιήθουν οι αναπαραστάσεις, δεν μπορούν να κάνουν κριτική στον εαυτό τους. Μα έτσι, μα αλλιώς.
Η ίδια η πρακτική δείχνει πως η κριτική έρχεται απο άλλες τεχνολογίες. Οι αναπαραστικοί αναγκαστικά ψάχνουν για νέες αναπαραστάσεις σήμερα. Και δόστου να εμπλουτίσουν το ίδιο βιολί: κόμματα, νεα κομματα, αναπαραστατική δημοκρατία, συμμετοχική δημοκρατία, συσπειρωτική δημοκρατια, σινεμά τραγούδια και φεστιβαλ, νέα εφημερίδα, νέα περιοδικά, νέα glamour, σημαίες, συμβολισμούς και συμβολισμούς και συμβολισμούς, … κενού περιεχόμενου. Ο κόσμος έφυγε. Οι αναπαραστατικοί όσο χρησιμοποιούν την αναπαράσταση σα μέσο έκφρασης θα αδυνατούν να δουν ακόμη και το οτι παραμένουνε στη αλαζονεία της αναπαραστατικής εξουσιας.
Αλλαγή, μετά τη χρήση των δικτύων απο τον ανώνυμο, σημαινει αλλαγή τεχνολογίας παραγωγης σκέψης. Που δεν προϋπάρχει.