Άρχισαν τα ... καρφιά για την "παρέα του Λονδίνου" Από τη στιγμή που μαθεύτηκε ότι στο σκάνδαλο των ομολόγων είναι μπλεγμένος, μέ...
Από τη στιγμή που μαθεύτηκε ότι στο σκάνδαλο των ομολόγων είναι μπλεγμένος, μέσω Λονδίνου, και ο Π. Τσουπίδης -όπως με ονοματεπώνυμο αποκάλυψε το Press-gr- η κατάσταση αρχίζει να ζορίζει και για τον Γ. Αλογοσκούφη.
Ο πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου είναι κολλητός του. Επομένως ο υπουργός Οικονομίας ήξερε. Γι' αυτό και πλέον οι επιθέσεις θα στρέφονται και προς την δική του πλευρά.
Κάποιες εφημερίδες έχουν προς το παρόν μόνο υπονοούμενα, όπως το "Έθνος" που γράφει αόριστα για την "περίφημη παρέα του Λονδίνου".
Ο Τσουπίδης είναι μέλος αυτής της "παρέας" και ο Αλογοσκούφης αρχηγός της.
Ποιοι άλλοι είναι μέλη της;
ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΩΡΑ
ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ
ΑΛΟΓΚΟΣΚΟΥΦΗΣ
ΤΣΙΠΟΥΡΙΔΗΣ
ΤΣΟΥΠΠΙΔΗΣ
ΜΑΝΤΩΝΑΡΟ
...
ΓΙΑ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφή[2/?] Μίνα … πως έγινα μαζοχίστρια [Σ/Μ]
Η ιστορία γράφτηκε από επισκέπτη του Blog …
Συνέχεια από προηγούμενο …
Ο χαρακτήρας και το παρελθόν της Μίνας [2]
Το Οικονομικό το τελείωσα αριστούχα, ανάμεσα στους 10 πρώτους που αποφοιτήσαμε το 2002 και μου έκανε πρόταση ο επίκουρος της έδρας να με πάρει στη χρηματιστηριακή του. Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς χρηματιστηριακή, ένα ημιυπόγειο ήταν στην πλ. Βάθης, λίγο παρακάτω, που είχε αναπτύξει κάποιες σχέσεις με εκλεκτούς πελάτες και διαχειριζόταν τα λεφτά τους. Ήθελε όπως μου είχε πει μια εμφανίσιμη γυναίκα υπάλληλο σαν και εμένα που να “τραβάει” για να έχει περισσότερη ευελιξία το γραφείο, πράγμα που καταλάβαινα.
Ήθελε να παρακολουθώ τις μεταβολές στο pc του ημιυπόγειου και να του τηλεφωνώ άμεσα για σοβαρές μεταβολές από έναν κατάλογο που μου είχε δώσει να προσέχω. Τίποτα δύσκολο δηλαδή. Αν τώρα ερχόταν κάποιος πελάτης, δεν ήθελε να δίνω συμβουλές αφού ήμουν άπειρη ακόμα, όμως ήθελε να τον κρατώ απασχολημένο μέχρι να έρθει αυτός σ’ επαφή μαζί του. Μου ζήτησε να είμαι κάπως προκλητικά ντυμένη, οπότε φορούσα αποκαλυπτικά μίνι, έξωμα και κοντά μπλουζάκια που άφηναν ακάλυπτη την λεία κοιλιά μου, γενικότερα ντυνόμουν αρκετά πρόστυχα, ώστε να ελκύω τους άντρες απλά και μόνο με την εμφάνισή μου. Στη συνέχεια και μέχρι να έρθει ο καθηγητής μου σ’ επικοινωνία μαζί τους, απλά τους έπιανα κουβέντα.
Ειδοποίησα τους δικούς μου πως θα έμενα κάνα- δύο χρόνια ακόμα Αθήνα και πως η επιλογή που έκανε ο καθηγητής μου στο πρόσωπό μου ήταν πολύ τιμητική για μένα και μεγάλη ευκαιρία. Πολλές φορές πήρα εύσημα απ’ τον καθηγητή μου γιατί του έδινα εύστοχες συμβουλές και είχα διορατικότητα. Ήταν μάλιστα 2 φορές που διαφωνήσαμε έντονα για τοποθετήσεις, δεν έβλεπε με τίποτα αυτό που του έδινα με στοιχεία να καταλάβει και εκείνος επέμενε για διαφορετική τοποθέτηση. Αυτές τις 2 φορές, την τελευταία στιγμή, παρά τον καυγά που είχε προηγηθεί, έκανε την κίνηση που τον είχα συμβουλεύσει εγώ, με αποτέλεσμα να κερδίσει κάτι χιλιάδες ευρώ σε 2-3 24ωρα. Μιλάμε πηδούσε 2 μέρες ως το ταβάνι απ’ τη χαρά του και μου πέρασε στο λογαριασμό μου αρκετά ευρώ για τις συμβουλές που του είχα δώσει.
Εκεί που δεν τα πηγαίναμε καλά, ήταν πάλι σε σχέση με την υπακοή σε εντολές του. Μου έλεγε π.χ. να μην δίνω οικονομικές συμβουλές σε πελάτες αν δεν ενέκρινε αυτός πρώτα, εγώ όμως δεν μπορούσα να υπακούω σε διαταγές. Μου έλεγε να μην κυκλοφορώ με κάποιες απ’ τις παλιές μου συμφοιτήτριες που δεν τις είχε σε καμία εκτίμηση, αλλά εγώ τον έγραφα. Ήμουν γενικά πολύ απείθαρχο πλάσμα, όπως πάντα άλλωστε. Σημεία που να δείχνουν πως τον έλκυα σεξουαλικά, δεν έδειχνε. Είχα πιάσει πολλές φορές τα μάτια του να ‘ναι καρφωμένα στο μπούστο μου, στα μπούτια μου, όμως είχε πάντα τη φωτογραφία της γυναίκας του στο γραφείο του και ποτέ δεν μου ‘δωσε να καταλάβω πως θα ‘θελε κάτι άλλο από μένα. Τις ματιές του στα ακάλυπτα μέρη του κορμιού μου τις θεωρούσα φυσιολογικές, αφού ήμουν μια γυμνασμένη, λεπτή, μελαχρινή, πολύ ελκυστική νέα 23ων χρόνων, που ήξερα πως οι άντρες λιγωνόντουσαν μόνο που μ’ έβλεπαν, όμως τίποτα παραπάνω δεν πρόδιδε αν του γεννούσα οποιουδήποτε είδους επιθυμία μέσα του.
Από σεξ, τζίφος η κατάσταση. Μετά τον βιασμό μου από κείνους τους χτίστες, είχα κλειστεί περισσότερο στον εαυτό μου. Αυτοβασανιζόμουν με τους τρόπους που περιέγραψα στην προηγούμενη καταχώρησή μου, ενώ απέφευγα συστηματικά να φτάνω σε οργασμό για να διατηρώ έτσι τη λίμπιντό μου σε μεγάλο ύψος. Συνέχιζα να καίω τις θηλές μου, τη σάρκα μου σε διάφορα σημεία, συνέχιζα να χτυπιέμαι με τη βίτσα παντού στο κορμί μου, αφήνοντας σημάδια πάνω μου που έκαναν πολλές φορές πάνω από βδομάδα να φύγουν.
Το καινούριο στοιχείο που είχα προσθέσει είναι πως κάρφωνα απ’ το σπίτι όταν ετοιμαζόμουν να βγω έξω, καρφίτσες στις θηλές μου και στα μεγάλα χείλια του μουνιού μου. Ο πόνος ήταν φρικτός, όμως τον αποζητούσα πάρα πολύ. Στις μικροσκοπικές τρυπούλες απ’ όπου ξεκινούσε να τρέξει αίμα, έβαζα αιμοστατικό και μ’ αυτόν τον τρόπο διπλασιαζόταν η καύλα που ένοιωθα, αφού το αιμοστατικό σταματούσε μεν το αίμα, όμως έτσουζε φοβερά. Οι άκριες απ’ τις καρφίτσες τριβόταν με το ρούχο μου καθώς περπατούσα, καθώς συνωστιζόμουν με κόσμο και άλλες μπηγόντουσαν βαθύτερα, άλλες κουνιόντουσαν δεξιά- αριστερά και μου προξενούσαν κύματα πόνου που διέτρεχαν όλο μου το σώμα σαν ηλεκτρικό ρεύμα.
Γαμήσι πάντως από αρσενικό δεν μπόρεσα να δεχτώ, αφού όσοι με πλησίαζαν ήταν κρυανάλατοι, μιλούσαν για τη φύση, για τον έρωτα και για παιδιά. Αυτό που έψαχνα, έναν άντρα που να γυρίσει απ’ την πρώτη στιγμή να μου πει “Κοίτα. Δεν ξέρω πως σε λένε και ούτε που μ’ ενδιαφέρει βασικά, όμως θέλω πολύ να σου σκίσω το κορμί, θέλω πολύ να σε κάνω να νοιώσεις την εξουσία μου πάνω σου.”, κάποιον που να με ταπεινώσει και να μ’ εξευτελίσει, δεν έβρισκα. Οι φίλες μου βέβαια, δεν πίστευαν με τίποτα πως ήμουν μόνη μου, πως ένα θηλυκό με την εμφάνιση τη δικιά μου, δεν είχε δεσμό. Όλες τους θεωρούσαν πως τα είχα με τον καθηγητή μας και πως το κρατούσαμε κρυφό.
Ένα βράδυ βρισκόμουν σ’ ένα μπαράκι με κάποιες απ’ τις φίλες μου και τους γκόμενούς τους και αυτοί μου τα ‘ριχναν σα ξελιγωμένοι, μπροστά στα μάτια των φιλενάδων μου. Ο καθηγητής μου ήταν σε διπλανό τραπεζάκι χωρίς να τον έχω πάρει χαμπάρι και τα παρακολουθούσε όλα. Διασκεδάσαμε, χορέψαμε, οι φίλες μου δεν ζήλευαν γιατί ήξεραν πως με τίποτα δεν θα τις πρόδιδα και δεν θα ‘φτιαχνα κάτι με τους δικούς τους. Με είχαν πάρει όλοι οι συνοδοί τους για χορό, μου έκαναν κομπλιμέντα, μου έπιαναν κουβέντα και γελούσαμε με τα αστεία που έλεγαν, όλη τη βραδιά. Τίποτα πονηρό δεν συνέβη, όμως ο καθηγητής μου τα είχε πάρει με όλο το σκηνικό.
Τη Δευτέρα το πρωί που πήγα πάλι στο γραφείο, ήταν εκεί πριν από μένα και περίμενε. Το πρόσωπό του βλοσυρό, σχεδόν λυσσασμένο. Φοβήθηκα μόνο που τον είδα μπροστά μου. “Πότε επιτέλους θα πάρεις σοβαρά αυτά που σου έχω πει; Νεαρή και μορφωμένη κοπέλα σαν και εσένα, να γυρνάς με όλα τα αποβράσματα λες και είσαι καμιά του δρόμου;” Μου είπε άγρια. Μέσα μου σκίρτησε κάτι άξαφνο όταν άκουσα τον τρόπο που μου μίλησε. Χωρίς να σκεφθώ καν, απάντησα “Κοίτα να δεις μαλάκα άνθρωπε, αυτός που θα μου λέει τι να κάνω, με ποιους θα βγαίνω και που θα πηγαίνω, δεν βρέθηκε ακόμα. Αποβράσματα είσαι εσύ και οι δικοί σου φίλοι.”. Ήμουν εξαγριωμένη. Του γύρισα την πλάτη και παίρνοντας την τσάντα μου, ξεκίνησα να πάω προς την πόρτα. Άκουσα πίσω μου έναν θόρυβο, αλλά δεν περίμενα με τίποτα αυτό που έγινε στη συνέχεια. Μέσα σε δευτερόλεπτα μ’ είχε παγιδευμένη στα δυνατά του μπράτσα και με φίλαγε στο στόμα γλωσσόφιλο, ενώ τα χέρια του μου πασπάτεψαν τα στήθια, τους γλουτούς, την κοιλιά μου, κάτω απ’ το φορεματάκι μου. Αυτή η παράλυση που ένοιωθα σ’ αυτές τις στιγμές, με είχε κυριεύσει ξανά. Έμεινα άψυχη στα χέρια του. “Ξέρω τι χρειάζεσαι εσύ μωρό μου για να συνέλθεις. Ένα γερό χέρι ξύλο είναι αυτό που σου χρειάζεται.” μου πέταξε. “Και λοιπόν; Τι σε κάνει να διστάζεις;” Του είπα. Χωρίς ν’ απαντήσει, μ’ έσπρωξε προς την πόρτα. Βγήκαμε έξω και μπήκαμε στ’ αυτοκίνητό του. Οδηγούσε σαν μανιασμένος. Σε κάνα 45λεπτο ήμασταν σε μια ερημική περιοχή, έξω απ’ τη Βουλιαγμένη, πάνω σε κάτι λόφους, μέσα σ’ ένα ελαιώνα.
Ήταν αμίλητος σ’ όλη τη διαδρομή και εγώ κοιτούσα αφηρημένα έξω απ’ το αμάξι, χωρίς να μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε ν’ ακολουθήσει. Απλά καθόμουν εκεί, το μουνί μου μουσκεμένο όπως πάντα όταν μου φερόντουσαν μ’ αυτό τον τρόπο και έχοντας στο πρόσωπό μου μια απόλυτα ήρεμη έκφραση, κάτι που όπως μου είπε αργότερα ο καθηγητής μου, τον τσάτιζε ακόμα παραπάνω. Δεν είχα βγάλει μιλιά απ’ τη στιγμή που μ’ έβαλε στο αμάξι του. Τράβηξε χειρόφρενο, κατεβήκαμε απ’ το αυτοκίνητο και έριξε μια ματιά γύρω μήπως ήταν κανείς ανεπιθύμητος παρών.
Λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, μ’ έπιασε απ’ τους ώμους και με έσπρωξε προς μια ελιά που τα κλαδιά της οριζοντιωνόταν σ’ ένα ύψος 2,5 μέτρα περίπου πάνω απ’ το έδαφος. Με μια βιαστική κίνηση, μου έσκισε το φόρεμα που φορούσα, κάνοντάς το ένα κουρέλι. Τα μάτια του γούρλωσαν όταν είδε πως δεν φορούσα τίποτα από κάτω, όμως δεν είπε κουβέντα. Μου σήκωσε τα μπράτσα ψηλά και ρίχνοντας ένα σχοινί που έβγαλε απ’ το πορτ μπαγκάζ πάνω απ’ τα κλαδιά, μ’ έδεσε σ’ αυτή τη στάση, τεντώνοντάς με προς τα πάνω. Τα πόδια μου ίσα που ακούμπαγαν στο χώμα, ενώ τα μπράτσα μου εφαπτόντουσαν στα μάγουλά μου και κρατούσαν το κεφάλι μου στη ευθεία. Οι ρώγες μου είχαν σκληρύνει και στην προσπάθειά μου να δω γύρω μας μήπως εμφανιζόταν κανείς ξένος, τα στήθια μου προτάθηκαν μπροστά, πολύ προκλητικά.
Ο καθηγητής μου παρατήρησε τα φευγαλέα σημάδια πάνω στη σάρκα μου, από τη βίτσα που πριν μια βδομάδα περίπου είχα αυτοτιμωρηθεί στη γκαρσονιέρα μου. “Είχα καταλάβει πως κάτι παίζεται με σένα τσουλί. Ποιος σου τα έκανε αυτά τα σημάδια;”. Δεν ήθελα να του απαντήσω, όμως όταν έπιασε τις τρίχες του μουνιού μου και τις τράβηξε με λύσσα, τσίριξα. “Μόνη μου τα έκανα. Μόνη μου. αχχχ, με πονάς, μηηη.” του είπα. Γέλασε δυνατά και στο πρόσωπό του είδα μια έκφραση ικανοποίησης. “Λοιπόν, γι αυτό ήμαστε εδώ σήμερα, για να σε κάνω να το ευχαριστηθείς αρκετά περισσότερο. Όταν τελειώσω με σένα, θα είναι ολόκληρο το κορμί σου γεμάτο πορφυρές γραμμές. Θα το ευχαριστηθείς πολύ, στο υπόσχομαι.” μου είπε και με ένα μαντήλι που έβγαλε απ’ το αμάξι του, μου φίμωσε το στόμα σφιχτά. Έκοψε μια βέργα από μια ελιά περίπου 3 μέτρα μήκος και ήρθε μπροστά μου, τινάζοντάς την απότομα πολλές φορές, για ν’ ακούσουμε το θόρυβο που κάνει σκίζοντας τον αέρα.
Παρά την Αυγουστιάτικη ζέστη, ανατρίχιασα στο ήχο που κάνει η βέργα. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να χτυπάς το κορμί σου με τη δικιά σου δύναμη και τελείως αλλιώτικο να σε χτυπάει ένας άλλος. Η συναίσθηση της αυτοσυντήρησης, δεν μ’ άφηνε να χτυπήσω τη σάρκα μου μέσα στην γκαρσονιέρα με δύναμη. Ο καθηγητής μου όμως, φαινόταν αποφασισμένος. Κατάλαβα πως σ’ εκείνο τον ελαιώνα θα βίωνα επιτέλους τον αληθινό πόνο. Αν με ρωτούσε κάποιος εκείνη τη στιγμή, θα του έλεγα πως θέλω να σταματήσουν όλα, πως δεν θέλω να νοιώσω αυτό το μαρτύριο. Η σάρκα μου είχε μπιμπικιάσει και φοβόμουν, όμως είναι ένα περίεργο πράγμα πως την ίδια στιγμή ένας άλλος εαυτός μου, ανυπομονούσε να υποφέρει. Με πλημμύριζαν συναισθήματα υποταγής, μαζοχισμού, ήθελε κάθε εκατοστό της ύπαρξής μου να βυθιστεί στο μαρτύριο. Περιττό να σας πω ότι το μουνί μου ήταν απ’ την ώρα που βρισκόμασταν στ’ αυτοκίνητο, μουσκεμένο απ’ την προσμονή.
Έφερνε βόλτες γύρω μου, συνεχίζοντας να κατεβάζει με δύναμη τη βίτσα μέσα στον αέρα. Όταν το έκανε αυτό πίσω απ’ την πλάτη μου, ξαφνιαζόμουν και με διαπερνούσε σύγκρυο. Έσταζα από ιδρώτα, απ’ την αποπνιχτική ζέστη. Σταγόνες ιδρώτα είχαν σχηματισθεί στις μασχάλες μου, ανάμεσα στα στήθια μου και έτρεχαν στα πλευρά μου και στα μπούτια μου. Στο μεταξύ, είχε βγάλει και αυτός τα ρούχα του και αυτό που ένοιωθα πολλαπλασιάστηκε όταν είδα το μυώδες κορμί του. Ήμασταν και οι 2 ολόγυμνοι στο βάθος του ελαιώνα, με σκοπό να πάρουμε ηδονή ο ένας απ’ τον άλλο.
Όταν έσκασε στην πλάτη μου η πρώτη βιτσιά, τινάχτηκα σα δαιμονισμένη. Ήταν φρικτός ο πόνος, ήταν πρωτόγνωρο το σούβλισμα, δεν είχε καμία σχέση με ό,τι έκανα εγώ στη γκαρσονιέρα μου. Άνοιξα το στόμα μου σ’ ένα απεγνωσμένο “ααααχχχ”, όμως ήταν τόσο σφιχτά δεμένο το φίμωτρο, που το μόνο που ακούστηκε ήταν ένα πνιχτό βογκητό. Απ’ τα μάτια μου κύλησε ένα ποτάμι από δάκρυα. Μπήκαν στο στόμα μου και γευόμουν την αλμυρή τους γεύση, όταν έσκασε στα πλευρά μου η δεύτερη βιτσιά. Σε δευτερόλεπτα ακολούθησε η τρίτη, η τέταρτη και οι επόμενες σε μια βροχή κτηνωδίας του καθηγητού μου. Αναρωτιέμαι τι είδους άντρας μπορεί να έχει απέναντί του μια αβοήθητη γυναίκα, δεμένη και ανυπεράσπιστη και να τη χτυπάει με τόση μανία.
Τιναζόταν σε κάθε του χτύπημα το κορμί μου μπρος πίσω, έκλαιγα και έβγαζα άναρθρους ήχους απ’ το στόμα μου. Συστρεφόμουν και πονούσα φρικτά. Κάθε φορά που βρισκόταν μπροστά μου, καθώς ανέβαζε τη βίτσα ψηλά για να με χτυπήσει, έστρεφα προς το πλάι ασυναίσθητα για ν’ αποφύγω το χτύπημά του, με αποτέλεσμα να με πετυχαίνει πάνω στα βυζιά μου, που τα σημάδευε επίτηδες. Σε κάθε του χτύπημα πάνω στις ρώγες μου, άφηνε ένα επιφώνημα θαυμασμού. “Ριγέ θα σου τα κάνω αυτά τα πρόστυχα στήθη σου. Όλο σου το κορμί θα γίνει ριγέ δηλαδή εδώ που τα λέμε.” τον άκουσα να λέει. Πονούσα φρικτά σ’ όλο μου το κορμί και παρακαλούσα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Δεν ένοιωθα την παραμικρή διέγερση εκείνη τη στιγμή, αν και ήξερα πως το βράδυ στο σπίτι μου, όταν θα παρατηρούσα στον καθρέπτη το σώμα μου, θ’ αναπολούσα αυτές τις στιγμές. Αυτό που με κάνει να ηδονίζομαι φοβερά, είναι πως μετά από κάμποσες βουρδουλιές, παύεις να πονάς κάπου συγκεκριμένα. Απλώνεται παντού πάνω στο κορμί ένα απίθανο μούδιασμα, ένα περίεργο θόλωμα της αίσθησης και μένεις έρμαιο στα χέρια του βασανιστή σου. Έτσι κρεμόμουν αδρανής μετά τα πρώτα λεπτά του μαρτυρίου μου. Η βέργα ανεβοκατέβαινε με δύναμη και χτυπούσε το κορμί μου παντού.
Ο πούτσος του καθηγητού μου ήταν σηκωμένος, ολόρθος, έτοιμος να εκραγεί. Αναρωτήθηκα φευγαλέα για ένα δευτερόλεπτο, αν θα μου τον έδινε να ρουφήξω τα χύσια του πριν χύσει. Ο ήχος της βίτσας καθώς έσχιζε τον αέρα και αυτός στη συνέχεια όταν έβρισκε τη σάρκα μου, ήταν τόσο γλυκό άκουσμα στ’ αυτιά. Είχα τα μάτια μου κλειστά και υπέφερα το δάρσιμό μου, όταν κάποια στιγμή άκουσα ένα δυνατό βογκητό. Κοίταξα μπροστά μου και είδα τη βέργα να έχει πέσει απ’ τα χέρια του καθηγητού μου, αυτόν να έχει τα χέρια του μπροστά στον πούτσο του και να βογκάει. Είχε χύσει μόνο μαστιγώνοντάς με..!
Όταν μ’ έλυσε, ίσα που πρόλαβα τις τελευταίες του σταγόνες. Είχα πεθυμήσει τόσο πολύ το αντρικό σπέρμα. Κατάλαβα εκείνη τη στιγμή πως μελλοντικά, περισσότερο χύσι θα ήθελα να καταπίνω απ’ όσους επρόκειτο να με πάρουν, παρά να χύνουν στο μουνί μου ή στον κώλο μου. “Ήταν απίθανα Μίνα μου. Δεν έχω χύσει τόσο πολύ άλλη φορά με καμιά.” μου είπε. “Κρίμα που είσαι παντρεμένος” του είπα.
Δεν ξαναπήγα στο γραφείο του. Δεν ξέρω αν ήταν φόβος, αν ήταν πίκρα που ήταν ήδη παντρεμένος με άλλην, δεν ξέρω αν ήταν το ότι δεν ήθελα να χαθεί αυτή η μαγεία της πρώτης καταπληκτικής ηδονής, στο “λιγότερο” μιας δεύτερης φοράς. Μάζεψα τα πράγματά μου και γύρισα στο σπίτι μου στη Λάρισα, αμέσως την επόμενη μέρα.
Η ιστορία θα συνεχιστεί σε επόμενο post
Μήπως ο Αντώναρος γράφει αυτές τις βρωμιές για να μην ασχολούνται μαζί του; Έτσι και αλλιώς με γυμνές σελίδες έχει Μπλοκ. Για δέστε τον "Καθηγητή σεξουαλικότητας".
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι υπάρχει πολύ λαμογιά. Βέβαια μερικοί γράφουν όπως ο 6:40 βλακείες και άσχετα, προκειμένου να μην φανεί το πρόβλημα τους. Βέβαα ο ίδιοσ και σε άλλα σχόλια τα ίδια γράφει, προκειμένου να πτοηθούμε αποτισ γραφόμενεσ βλακείς. Μην πτοείσθε. Ούτε η λαμογιά τους, ούτε η προσπάθεια τους να γράφουνε άσχετα, θα μας κάνουν να πτοηθούμε. Αντιλαμβανόμαστε την ανυησυχία τους και την λαμογιά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟχι..όχι μη φοβάσαι, θα μείνει κάνα 2 βδομάδες στην επικαιρότητα το θέμα θα κάνουν και μια εξεταστική επιτροπή μετά και σε 3 μήνες θα έχει ξεχαστεί όλη αυτή η ιστορία με τα ομόλογά μας. Ρε δεν πα να βγήκαν και τα ονόματά μας; Ποιος μπορεί να μας αγγίξει εμάς; Να μην ανησυχείς θα το κουκουλώσουμε άντε γειά τώρα έχω πολύ δουλειά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκλεισε το τηλέφωνο πήρε το πληκτρολόγιο κι άρχισε με το αριστερό χέρι να χτυπάει τα πλήκτρα "Μίνα... πως έγινα μαζοχίστρια" ενώ με το δεξί βαρούσε μαλακία.
Καλέ μου άνθρωπε, ερωτευμένε με την ανώμαλη, γιατί μας το μοστράρεις το κείμενο σε κάθε ποστ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο καταλαβαίνω είσαι μικρός και ενθουσιάζεσαι εύκολα, αλλά σεβάσου και όσους μεγάλωσαν και θέλουν να μπορούν να παρακολουθούν τις σκέψεις των υπολοίπων σε μια σχετική συνάφεια και συνέχεια.
Η αυτοσυγκράτηση είναι αρετή και θα σε βοηθήσει να απολαύσεις καλύτερα το λογοτέχνημα. Εμείς το διαβάσαμε…ευχαρηστούμε!!!
Πέρα από την ατελείωτη ονοματολογία και το κουτσομπολιό, δώστε και κανένα στοιχείο ρε δημοσιογραφάρες. Σαν τις κατίνες αμολάτε μια κουταμάρα και δεν είσαστε σε θέση ούτε μια τρίχα από αυτά να τεκμηριώσετε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε 10.55 όχι και σκέψεις... ΤΙΣ ΚΛΑΝΙΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΤΟΥΣ εννοείς...
ΑπάντησηΔιαγραφή12.08,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς αυτό εννοώ.
Ξέρεις τι μπορεί να μάθει κανείς από αυτές τις «κλανιές του εγκεφάλου»!!!
Μου αρέσει η ορολογία σου. Μου φαίνεται ορθή και ενδιαφέρουσα.
Την υιοθετώ.
Το κείμενο με τα "βασανιστήρια της Μίνας" είναι πάντως, copy- paste από μπλόγκ ερωτικού περιεχομένου, για να ξέρετε...
ΑπάντησηΔιαγραφή