Μια δήλωση του Στ. Μάνου αποκαλύπτει την υποκρισία για το μεγάλο σκάνδαλο Την πιο ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη δήλωση - απάντηση στον Γ. ...
Την πιο ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη δήλωση - απάντηση στον Γ. Αλογοσκούφη για τους ..."ελεγχους" στις Χρηματιστηριακές, έκανε ο Στέφανος Μάνος.Επικρίνει τον υπουργό Οικονομίας ότι "ανακοινώνει καταιγιστικούς ελέγχους σε χρηματιστηριακές εταιρείες που έχουν σχέση με Ταμεία αλλά δεν βρίσκει να πει λέξη για το αν η κυβέρνηση στην οποία μετέχει εφαρμόζει την κείμενη νομοθεσία για τον έλεγχο των Ταμείων".
Συγκεκριμένα ο κ. Αλογοσκούφης "δεν λέει", κατά τον Σ. Μάνο, "τίποτα για την Ειδική Επιτροπή Ελέγχου των Ταμείων και τι έκανε τα τελευταία τρία χρόνια;"
"Δεν λέει τίποτα για το αν το υπουργείο Απασχόλησης ελέγχει τα τρία τελευταία χρόνια τις επενδύσεις των Ταμείων όπως ορίζει το άρθρο 40 του ν.2676/99". Για το "πώς εφαρμόζουν τα Ταμεία το άρθρο αυτό το οποίο προβλέπει τον περιορισμό των επενδύσεων τους σε μετοχές και άλλα χρεόγραφα".
Επίσης "δεν λέει τίποτε για το αν τα τελευταία τρία χρόνια τα Ταμεία δημοσιεύουν ισολογισμούς που αποτελούν την προϋπόθεση της διαφάνειας που τώρα επικαλείται".
Και πολύ σωστά καταλήγει: "Η ανομία και η προαιρετική εφαρμογή των νόμων είναι η βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη της διαφθοράς. Αν κάτι οφείλει να κάνει ο κ. Καραμανλής είναι να τιμωρήσει παραδειγματικά οποιονδήποτε δεν τήρησε τα τελευταία τρία χρόνια την κείμενη νομοθεσία".
ολα οσα λεει ο Μανος ειναι σωστα.Να μας πει ο Αλογοσκουφης γιατι εξαιρεσε απο τον ελεγχο που διεταξε τις Τραπεζες ? εκει τι εχει να βρει.Αν ειναι 3-4 χρηματιστηριακες μπλεγμενες,τοτε τι γινεται με τις Τραπεζες μπορειτε να φανταστειτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΩΡΑ
ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ
ΑΛΟΓΚΟΣΚΟΥΦΗΣ
ΤΣΙΠΟΥΡΙΔΗΣ
ΤΣΟΥΠΠΙΔΗΣ
ΜΑΝΤΩΝΑΡΟ
...
ΓΙΑ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφή[2/?] Μίνα … πως έγινα μαζοχίστρια [Σ/Μ]
Η ιστορία γράφτηκε από επισκέπτη του Blog …
Συνέχεια από προηγούμενο …
Ο χαρακτήρας και το παρελθόν της Μίνας [2]
Το Οικονομικό το τελείωσα αριστούχα, ανάμεσα στους 10 πρώτους που αποφοιτήσαμε το 2002 και μου έκανε πρόταση ο επίκουρος της έδρας να με πάρει στη χρηματιστηριακή του. Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς χρηματιστηριακή, ένα ημιυπόγειο ήταν στην πλ. Βάθης, λίγο παρακάτω, που είχε αναπτύξει κάποιες σχέσεις με εκλεκτούς πελάτες και διαχειριζόταν τα λεφτά τους. Ήθελε όπως μου είχε πει μια εμφανίσιμη γυναίκα υπάλληλο σαν και εμένα που να “τραβάει” για να έχει περισσότερη ευελιξία το γραφείο, πράγμα που καταλάβαινα.
Ήθελε να παρακολουθώ τις μεταβολές στο pc του ημιυπόγειου και να του τηλεφωνώ άμεσα για σοβαρές μεταβολές από έναν κατάλογο που μου είχε δώσει να προσέχω. Τίποτα δύσκολο δηλαδή. Αν τώρα ερχόταν κάποιος πελάτης, δεν ήθελε να δίνω συμβουλές αφού ήμουν άπειρη ακόμα, όμως ήθελε να τον κρατώ απασχολημένο μέχρι να έρθει αυτός σ’ επαφή μαζί του. Μου ζήτησε να είμαι κάπως προκλητικά ντυμένη, οπότε φορούσα αποκαλυπτικά μίνι, έξωμα και κοντά μπλουζάκια που άφηναν ακάλυπτη την λεία κοιλιά μου, γενικότερα ντυνόμουν αρκετά πρόστυχα, ώστε να ελκύω τους άντρες απλά και μόνο με την εμφάνισή μου. Στη συνέχεια και μέχρι να έρθει ο καθηγητής μου σ’ επικοινωνία μαζί τους, απλά τους έπιανα κουβέντα.
Ειδοποίησα τους δικούς μου πως θα έμενα κάνα- δύο χρόνια ακόμα Αθήνα και πως η επιλογή που έκανε ο καθηγητής μου στο πρόσωπό μου ήταν πολύ τιμητική για μένα και μεγάλη ευκαιρία. Πολλές φορές πήρα εύσημα απ’ τον καθηγητή μου γιατί του έδινα εύστοχες συμβουλές και είχα διορατικότητα. Ήταν μάλιστα 2 φορές που διαφωνήσαμε έντονα για τοποθετήσεις, δεν έβλεπε με τίποτα αυτό που του έδινα με στοιχεία να καταλάβει και εκείνος επέμενε για διαφορετική τοποθέτηση. Αυτές τις 2 φορές, την τελευταία στιγμή, παρά τον καυγά που είχε προηγηθεί, έκανε την κίνηση που τον είχα συμβουλεύσει εγώ, με αποτέλεσμα να κερδίσει κάτι χιλιάδες ευρώ σε 2-3 24ωρα. Μιλάμε πηδούσε 2 μέρες ως το ταβάνι απ’ τη χαρά του και μου πέρασε στο λογαριασμό μου αρκετά ευρώ για τις συμβουλές που του είχα δώσει.
Εκεί που δεν τα πηγαίναμε καλά, ήταν πάλι σε σχέση με την υπακοή σε εντολές του. Μου έλεγε π.χ. να μην δίνω οικονομικές συμβουλές σε πελάτες αν δεν ενέκρινε αυτός πρώτα, εγώ όμως δεν μπορούσα να υπακούω σε διαταγές. Μου έλεγε να μην κυκλοφορώ με κάποιες απ’ τις παλιές μου συμφοιτήτριες που δεν τις είχε σε καμία εκτίμηση, αλλά εγώ τον έγραφα. Ήμουν γενικά πολύ απείθαρχο πλάσμα, όπως πάντα άλλωστε. Σημεία που να δείχνουν πως τον έλκυα σεξουαλικά, δεν έδειχνε. Είχα πιάσει πολλές φορές τα μάτια του να ‘ναι καρφωμένα στο μπούστο μου, στα μπούτια μου, όμως είχε πάντα τη φωτογραφία της γυναίκας του στο γραφείο του και ποτέ δεν μου ‘δωσε να καταλάβω πως θα ‘θελε κάτι άλλο από μένα. Τις ματιές του στα ακάλυπτα μέρη του κορμιού μου τις θεωρούσα φυσιολογικές, αφού ήμουν μια γυμνασμένη, λεπτή, μελαχρινή, πολύ ελκυστική νέα 23ων χρόνων, που ήξερα πως οι άντρες λιγωνόντουσαν μόνο που μ’ έβλεπαν, όμως τίποτα παραπάνω δεν πρόδιδε αν του γεννούσα οποιουδήποτε είδους επιθυμία μέσα του.
Από σεξ, τζίφος η κατάσταση. Μετά τον βιασμό μου από κείνους τους χτίστες, είχα κλειστεί περισσότερο στον εαυτό μου. Αυτοβασανιζόμουν με τους τρόπους που περιέγραψα στην προηγούμενη καταχώρησή μου, ενώ απέφευγα συστηματικά να φτάνω σε οργασμό για να διατηρώ έτσι τη λίμπιντό μου σε μεγάλο ύψος. Συνέχιζα να καίω τις θηλές μου, τη σάρκα μου σε διάφορα σημεία, συνέχιζα να χτυπιέμαι με τη βίτσα παντού στο κορμί μου, αφήνοντας σημάδια πάνω μου που έκαναν πολλές φορές πάνω από βδομάδα να φύγουν.
Το καινούριο στοιχείο που είχα προσθέσει είναι πως κάρφωνα απ’ το σπίτι όταν ετοιμαζόμουν να βγω έξω, καρφίτσες στις θηλές μου και στα μεγάλα χείλια του μουνιού μου. Ο πόνος ήταν φρικτός, όμως τον αποζητούσα πάρα πολύ. Στις μικροσκοπικές τρυπούλες απ’ όπου ξεκινούσε να τρέξει αίμα, έβαζα αιμοστατικό και μ’ αυτόν τον τρόπο διπλασιαζόταν η καύλα που ένοιωθα, αφού το αιμοστατικό σταματούσε μεν το αίμα, όμως έτσουζε φοβερά. Οι άκριες απ’ τις καρφίτσες τριβόταν με το ρούχο μου καθώς περπατούσα, καθώς συνωστιζόμουν με κόσμο και άλλες μπηγόντουσαν βαθύτερα, άλλες κουνιόντουσαν δεξιά- αριστερά και μου προξενούσαν κύματα πόνου που διέτρεχαν όλο μου το σώμα σαν ηλεκτρικό ρεύμα.
Γαμήσι πάντως από αρσενικό δεν μπόρεσα να δεχτώ, αφού όσοι με πλησίαζαν ήταν κρυανάλατοι, μιλούσαν για τη φύση, για τον έρωτα και για παιδιά. Αυτό που έψαχνα, έναν άντρα που να γυρίσει απ’ την πρώτη στιγμή να μου πει “Κοίτα. Δεν ξέρω πως σε λένε και ούτε που μ’ ενδιαφέρει βασικά, όμως θέλω πολύ να σου σκίσω το κορμί, θέλω πολύ να σε κάνω να νοιώσεις την εξουσία μου πάνω σου.”, κάποιον που να με ταπεινώσει και να μ’ εξευτελίσει, δεν έβρισκα. Οι φίλες μου βέβαια, δεν πίστευαν με τίποτα πως ήμουν μόνη μου, πως ένα θηλυκό με την εμφάνιση τη δικιά μου, δεν είχε δεσμό. Όλες τους θεωρούσαν πως τα είχα με τον καθηγητή μας και πως το κρατούσαμε κρυφό.
Ένα βράδυ βρισκόμουν σ’ ένα μπαράκι με κάποιες απ’ τις φίλες μου και τους γκόμενούς τους και αυτοί μου τα ‘ριχναν σα ξελιγωμένοι, μπροστά στα μάτια των φιλενάδων μου. Ο καθηγητής μου ήταν σε διπλανό τραπεζάκι χωρίς να τον έχω πάρει χαμπάρι και τα παρακολουθούσε όλα. Διασκεδάσαμε, χορέψαμε, οι φίλες μου δεν ζήλευαν γιατί ήξεραν πως με τίποτα δεν θα τις πρόδιδα και δεν θα ‘φτιαχνα κάτι με τους δικούς τους. Με είχαν πάρει όλοι οι συνοδοί τους για χορό, μου έκαναν κομπλιμέντα, μου έπιαναν κουβέντα και γελούσαμε με τα αστεία που έλεγαν, όλη τη βραδιά. Τίποτα πονηρό δεν συνέβη, όμως ο καθηγητής μου τα είχε πάρει με όλο το σκηνικό.
Τη Δευτέρα το πρωί που πήγα πάλι στο γραφείο, ήταν εκεί πριν από μένα και περίμενε. Το πρόσωπό του βλοσυρό, σχεδόν λυσσασμένο. Φοβήθηκα μόνο που τον είδα μπροστά μου. “Πότε επιτέλους θα πάρεις σοβαρά αυτά που σου έχω πει; Νεαρή και μορφωμένη κοπέλα σαν και εσένα, να γυρνάς με όλα τα αποβράσματα λες και είσαι καμιά του δρόμου;” Μου είπε άγρια. Μέσα μου σκίρτησε κάτι άξαφνο όταν άκουσα τον τρόπο που μου μίλησε. Χωρίς να σκεφθώ καν, απάντησα “Κοίτα να δεις μαλάκα άνθρωπε, αυτός που θα μου λέει τι να κάνω, με ποιους θα βγαίνω και που θα πηγαίνω, δεν βρέθηκε ακόμα. Αποβράσματα είσαι εσύ και οι δικοί σου φίλοι.”. Ήμουν εξαγριωμένη. Του γύρισα την πλάτη και παίρνοντας την τσάντα μου, ξεκίνησα να πάω προς την πόρτα. Άκουσα πίσω μου έναν θόρυβο, αλλά δεν περίμενα με τίποτα αυτό που έγινε στη συνέχεια. Μέσα σε δευτερόλεπτα μ’ είχε παγιδευμένη στα δυνατά του μπράτσα και με φίλαγε στο στόμα γλωσσόφιλο, ενώ τα χέρια του μου πασπάτεψαν τα στήθια, τους γλουτούς, την κοιλιά μου, κάτω απ’ το φορεματάκι μου. Αυτή η παράλυση που ένοιωθα σ’ αυτές τις στιγμές, με είχε κυριεύσει ξανά. Έμεινα άψυχη στα χέρια του. “Ξέρω τι χρειάζεσαι εσύ μωρό μου για να συνέλθεις. Ένα γερό χέρι ξύλο είναι αυτό που σου χρειάζεται.” μου πέταξε. “Και λοιπόν; Τι σε κάνει να διστάζεις;” Του είπα. Χωρίς ν’ απαντήσει, μ’ έσπρωξε προς την πόρτα. Βγήκαμε έξω και μπήκαμε στ’ αυτοκίνητό του. Οδηγούσε σαν μανιασμένος. Σε κάνα 45λεπτο ήμασταν σε μια ερημική περιοχή, έξω απ’ τη Βουλιαγμένη, πάνω σε κάτι λόφους, μέσα σ’ ένα ελαιώνα.
Ήταν αμίλητος σ’ όλη τη διαδρομή και εγώ κοιτούσα αφηρημένα έξω απ’ το αμάξι, χωρίς να μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε ν’ ακολουθήσει. Απλά καθόμουν εκεί, το μουνί μου μουσκεμένο όπως πάντα όταν μου φερόντουσαν μ’ αυτό τον τρόπο και έχοντας στο πρόσωπό μου μια απόλυτα ήρεμη έκφραση, κάτι που όπως μου είπε αργότερα ο καθηγητής μου, τον τσάτιζε ακόμα παραπάνω. Δεν είχα βγάλει μιλιά απ’ τη στιγμή που μ’ έβαλε στο αμάξι του. Τράβηξε χειρόφρενο, κατεβήκαμε απ’ το αυτοκίνητο και έριξε μια ματιά γύρω μήπως ήταν κανείς ανεπιθύμητος παρών.
Λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, μ’ έπιασε απ’ τους ώμους και με έσπρωξε προς μια ελιά που τα κλαδιά της οριζοντιωνόταν σ’ ένα ύψος 2,5 μέτρα περίπου πάνω απ’ το έδαφος. Με μια βιαστική κίνηση, μου έσκισε το φόρεμα που φορούσα, κάνοντάς το ένα κουρέλι. Τα μάτια του γούρλωσαν όταν είδε πως δεν φορούσα τίποτα από κάτω, όμως δεν είπε κουβέντα. Μου σήκωσε τα μπράτσα ψηλά και ρίχνοντας ένα σχοινί που έβγαλε απ’ το πορτ μπαγκάζ πάνω απ’ τα κλαδιά, μ’ έδεσε σ’ αυτή τη στάση, τεντώνοντάς με προς τα πάνω. Τα πόδια μου ίσα που ακούμπαγαν στο χώμα, ενώ τα μπράτσα μου εφαπτόντουσαν στα μάγουλά μου και κρατούσαν το κεφάλι μου στη ευθεία. Οι ρώγες μου είχαν σκληρύνει και στην προσπάθειά μου να δω γύρω μας μήπως εμφανιζόταν κανείς ξένος, τα στήθια μου προτάθηκαν μπροστά, πολύ προκλητικά.
Ο καθηγητής μου παρατήρησε τα φευγαλέα σημάδια πάνω στη σάρκα μου, από τη βίτσα που πριν μια βδομάδα περίπου είχα αυτοτιμωρηθεί στη γκαρσονιέρα μου. “Είχα καταλάβει πως κάτι παίζεται με σένα τσουλί. Ποιος σου τα έκανε αυτά τα σημάδια;”. Δεν ήθελα να του απαντήσω, όμως όταν έπιασε τις τρίχες του μουνιού μου και τις τράβηξε με λύσσα, τσίριξα. “Μόνη μου τα έκανα. Μόνη μου. αχχχ, με πονάς, μηηη.” του είπα. Γέλασε δυνατά και στο πρόσωπό του είδα μια έκφραση ικανοποίησης. “Λοιπόν, γι αυτό ήμαστε εδώ σήμερα, για να σε κάνω να το ευχαριστηθείς αρκετά περισσότερο. Όταν τελειώσω με σένα, θα είναι ολόκληρο το κορμί σου γεμάτο πορφυρές γραμμές. Θα το ευχαριστηθείς πολύ, στο υπόσχομαι.” μου είπε και με ένα μαντήλι που έβγαλε απ’ το αμάξι του, μου φίμωσε το στόμα σφιχτά. Έκοψε μια βέργα από μια ελιά περίπου 3 μέτρα μήκος και ήρθε μπροστά μου, τινάζοντάς την απότομα πολλές φορές, για ν’ ακούσουμε το θόρυβο που κάνει σκίζοντας τον αέρα.
Παρά την Αυγουστιάτικη ζέστη, ανατρίχιασα στο ήχο που κάνει η βέργα. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να χτυπάς το κορμί σου με τη δικιά σου δύναμη και τελείως αλλιώτικο να σε χτυπάει ένας άλλος. Η συναίσθηση της αυτοσυντήρησης, δεν μ’ άφηνε να χτυπήσω τη σάρκα μου μέσα στην γκαρσονιέρα με δύναμη. Ο καθηγητής μου όμως, φαινόταν αποφασισμένος. Κατάλαβα πως σ’ εκείνο τον ελαιώνα θα βίωνα επιτέλους τον αληθινό πόνο. Αν με ρωτούσε κάποιος εκείνη τη στιγμή, θα του έλεγα πως θέλω να σταματήσουν όλα, πως δεν θέλω να νοιώσω αυτό το μαρτύριο. Η σάρκα μου είχε μπιμπικιάσει και φοβόμουν, όμως είναι ένα περίεργο πράγμα πως την ίδια στιγμή ένας άλλος εαυτός μου, ανυπομονούσε να υποφέρει. Με πλημμύριζαν συναισθήματα υποταγής, μαζοχισμού, ήθελε κάθε εκατοστό της ύπαρξής μου να βυθιστεί στο μαρτύριο. Περιττό να σας πω ότι το μουνί μου ήταν απ’ την ώρα που βρισκόμασταν στ’ αυτοκίνητο, μουσκεμένο απ’ την προσμονή.
Έφερνε βόλτες γύρω μου, συνεχίζοντας να κατεβάζει με δύναμη τη βίτσα μέσα στον αέρα. Όταν το έκανε αυτό πίσω απ’ την πλάτη μου, ξαφνιαζόμουν και με διαπερνούσε σύγκρυο. Έσταζα από ιδρώτα, απ’ την αποπνιχτική ζέστη. Σταγόνες ιδρώτα είχαν σχηματισθεί στις μασχάλες μου, ανάμεσα στα στήθια μου και έτρεχαν στα πλευρά μου και στα μπούτια μου. Στο μεταξύ, είχε βγάλει και αυτός τα ρούχα του και αυτό που ένοιωθα πολλαπλασιάστηκε όταν είδα το μυώδες κορμί του. Ήμασταν και οι 2 ολόγυμνοι στο βάθος του ελαιώνα, με σκοπό να πάρουμε ηδονή ο ένας απ’ τον άλλο.
Όταν έσκασε στην πλάτη μου η πρώτη βιτσιά, τινάχτηκα σα δαιμονισμένη. Ήταν φρικτός ο πόνος, ήταν πρωτόγνωρο το σούβλισμα, δεν είχε καμία σχέση με ό,τι έκανα εγώ στη γκαρσονιέρα μου. Άνοιξα το στόμα μου σ’ ένα απεγνωσμένο “ααααχχχ”, όμως ήταν τόσο σφιχτά δεμένο το φίμωτρο, που το μόνο που ακούστηκε ήταν ένα πνιχτό βογκητό. Απ’ τα μάτια μου κύλησε ένα ποτάμι από δάκρυα. Μπήκαν στο στόμα μου και γευόμουν την αλμυρή τους γεύση, όταν έσκασε στα πλευρά μου η δεύτερη βιτσιά. Σε δευτερόλεπτα ακολούθησε η τρίτη, η τέταρτη και οι επόμενες σε μια βροχή κτηνωδίας του καθηγητού μου. Αναρωτιέμαι τι είδους άντρας μπορεί να έχει απέναντί του μια αβοήθητη γυναίκα, δεμένη και ανυπεράσπιστη και να τη χτυπάει με τόση μανία.
Τιναζόταν σε κάθε του χτύπημα το κορμί μου μπρος πίσω, έκλαιγα και έβγαζα άναρθρους ήχους απ’ το στόμα μου. Συστρεφόμουν και πονούσα φρικτά. Κάθε φορά που βρισκόταν μπροστά μου, καθώς ανέβαζε τη βίτσα ψηλά για να με χτυπήσει, έστρεφα προς το πλάι ασυναίσθητα για ν’ αποφύγω το χτύπημά του, με αποτέλεσμα να με πετυχαίνει πάνω στα βυζιά μου, που τα σημάδευε επίτηδες. Σε κάθε του χτύπημα πάνω στις ρώγες μου, άφηνε ένα επιφώνημα θαυμασμού. “Ριγέ θα σου τα κάνω αυτά τα πρόστυχα στήθη σου. Όλο σου το κορμί θα γίνει ριγέ δηλαδή εδώ που τα λέμε.” τον άκουσα να λέει. Πονούσα φρικτά σ’ όλο μου το κορμί και παρακαλούσα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Δεν ένοιωθα την παραμικρή διέγερση εκείνη τη στιγμή, αν και ήξερα πως το βράδυ στο σπίτι μου, όταν θα παρατηρούσα στον καθρέπτη το σώμα μου, θ’ αναπολούσα αυτές τις στιγμές. Αυτό που με κάνει να ηδονίζομαι φοβερά, είναι πως μετά από κάμποσες βουρδουλιές, παύεις να πονάς κάπου συγκεκριμένα. Απλώνεται παντού πάνω στο κορμί ένα απίθανο μούδιασμα, ένα περίεργο θόλωμα της αίσθησης και μένεις έρμαιο στα χέρια του βασανιστή σου. Έτσι κρεμόμουν αδρανής μετά τα πρώτα λεπτά του μαρτυρίου μου. Η βέργα ανεβοκατέβαινε με δύναμη και χτυπούσε το κορμί μου παντού.
Ο πούτσος του καθηγητού μου ήταν σηκωμένος, ολόρθος, έτοιμος να εκραγεί. Αναρωτήθηκα φευγαλέα για ένα δευτερόλεπτο, αν θα μου τον έδινε να ρουφήξω τα χύσια του πριν χύσει. Ο ήχος της βίτσας καθώς έσχιζε τον αέρα και αυτός στη συνέχεια όταν έβρισκε τη σάρκα μου, ήταν τόσο γλυκό άκουσμα στ’ αυτιά. Είχα τα μάτια μου κλειστά και υπέφερα το δάρσιμό μου, όταν κάποια στιγμή άκουσα ένα δυνατό βογκητό. Κοίταξα μπροστά μου και είδα τη βέργα να έχει πέσει απ’ τα χέρια του καθηγητού μου, αυτόν να έχει τα χέρια του μπροστά στον πούτσο του και να βογκάει. Είχε χύσει μόνο μαστιγώνοντάς με..!
Όταν μ’ έλυσε, ίσα που πρόλαβα τις τελευταίες του σταγόνες. Είχα πεθυμήσει τόσο πολύ το αντρικό σπέρμα. Κατάλαβα εκείνη τη στιγμή πως μελλοντικά, περισσότερο χύσι θα ήθελα να καταπίνω απ’ όσους επρόκειτο να με πάρουν, παρά να χύνουν στο μουνί μου ή στον κώλο μου. “Ήταν απίθανα Μίνα μου. Δεν έχω χύσει τόσο πολύ άλλη φορά με καμιά.” μου είπε. “Κρίμα που είσαι παντρεμένος” του είπα.
Δεν ξαναπήγα στο γραφείο του. Δεν ξέρω αν ήταν φόβος, αν ήταν πίκρα που ήταν ήδη παντρεμένος με άλλην, δεν ξέρω αν ήταν το ότι δεν ήθελα να χαθεί αυτή η μαγεία της πρώτης καταπληκτικής ηδονής, στο “λιγότερο” μιας δεύτερης φοράς. Μάζεψα τα πράγματά μου και γύρισα στο σπίτι μου στη Λάρισα, αμέσως την επόμενη μέρα.
Η ιστορία θα συνεχιστεί σε επόμενο post
Κάτω από όλες τις πονηριές είναι ο Αλογοσκούφης. Όταν πήγε σαν μασόνος στην Μπίλντενμπεργκ για μαθήματα, αυτά έμαθε; Το ΕΑΡ όταν θα έρθει θα απαγορεύει μασόνους στις τάξεις του, με ΑΜΕΣΗ διαγραφή. Τίθεται το ερώτημα, ο Αλογοσκούφης εκεί έμαθε να παίρνουν φασίστες ιδιώτες καπιταληστές, τα χρήματα των ταμείων σαν ομόλογα και να τα τρώνε και όχι τα ομόλογα να πηγαίνουν χέρι –χέρι, χωρίς απώλειες από το ΥΠ. Οικονομικών, στα ασφαλιστικά ταμεία; Μήπως τις απώλειες των ταμείων στο τέλος, χέρι-χέρι και πάλι τις πήγαιναν στο ταμείο τη ΝΔ; Υπάρχει υπόνοια. Κανείς δεν μπορεί να πει ναι, μια και γίνεται από ιδιώτες, όπως έγινε και με τις πάνες του Κοσκωτά στο ΠΑΣΟΚ. Φιλόλαος
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μάνος και όλη η νεοφιλελεύθυερη ομάδα θέλει να μπει στο παιχνίδι των εκλογών και με συνεχή ποστ που τόσο εύκολα δημοσιεύει το blog, προσπαθεί να κερδίσει τους απογοητευμένους από τα μεγάλα κόμματα λες και ο ίδιος ο Μάνος δεν ήταν σε αυτά μέχρι τώρα. Ο Στέφανος σαν να ήρθε από το πουθενά εμφανίζεται ως ο αυτόκλητος εθνοσωτήρας που αποκαλύπτει, συγχρόνως όμως αποκαλύπτεται. Δυστυχώς γι αυτόν τον γνωρίσαμε πολύ καλά. Η πολιτική του μπορεί να είναι χρήσιμη για τους επιχειρηματίες είναι όμως παντελώς αντιλαϊκή και ούτως ή άλλως έχει απορριφθεί από τον ελληνικό λαό. Και δεν μπορεί ένα νεοσύστατο φιλελεύθερο κόμμα σε μια Ελλάδα που προσπαθεί να σηκωθεί στα πόδια της και να αποκτήσει χαρακτήρα, να της προτείνει να γίνουν τα Αγγλικά δεύτερη επίσημη γλώσσα. Τόση δουλικότητα πιά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασίλη 8.14,
ΑπάντησηΔιαγραφήγια το Μάνο έχεις δίκιο. Δικαιούται, ασφαλώς, να ομιλεί και να πολιτεύεται όπως νομίζει, δικαιούμαστε όμως και εμείς να μάθουμε πως γινόταν η παραγωγή μαύρου-πολιτικού χρήματος επί των ημερών του – ή μήπως τότε δε γίνονταν τέτοια πράγματα;
Σε ότι φορά στα Αγγλικά, ξανασκέψου το.
Όσοι ευρωπαίοι το εφάρμοσαν δεν έχασαν σε εθνική ταυτότητα, ούτε έγιναν δούλοι κανενός – τουλάχιστον περισσότερο από ότι είμαστε εμείς – αντίθετα κέρδισε περισσότερο η γλώσσα τους και «παρήγαγαν» κοσμο-πολίτες με ανοιχτούς ορίζοντες και αυξημένες εκπαιδευτικές –επαγγελματικές δυνατότητες. Το μόνο που σηκώνει εδώ περισσότεροι συζήτηση είναι το «επίσημη».
Υποστηρίζω ότι θα μπορούσαν τα Αγγλικά να λειτουργήσουν σε πλήρη αντιστοιχία και ισοδυναμία με τα Ελληνικά στη χώρα μας, δίχως όμως συνταγματικό ή άλλον πρωτογενή θεσμικό μανδύα.
Σε ότι αφορά την ουσία, ο Μάνος έχει δίκιο. Αυτό λέμε και εμείς τόσο καιρό.
Πηγή της διαφθοράς είναι το δημόσιο και όχι ο ιδιώτης.
Ο πολιτικός διαρκώς αποποιείται της πολιτικής ευθύνης του και πετάει το μπαλάκι στους δικαστικούς και στις ανώριμες, με πολλά προβλήματα, Αρχές.
Όταν, σπανίως, κάποιος δικαστικός παρέμβει, τότε μιλούν για ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής.
Η πολιτική κουλτούρα που έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας και συντηρείται από τη ΝΔ, προσδιορίζει τον πολιτικό ως ανεύθυνο ρυθμιστή της ζωής μας πού «απολογείται» γενικά και αόριστα ΜΟΝΟ ενόποιον της επόμενης κάλπης.
Υπάρχει πρόβλημα νομιμότητας, αλλά κυρίως – και αυτό έχει τεράστια σημασία για την εξέλιξη της δημοκρατίας στη χώρα μας – νομιμοποίησης της πολιτικής και των πολιτικών.
Μη παραπονιούνται λοιπόν που ανέλαβαν την εξουσία τα κανάλια!!!
Στέφανε είσαι πονηρούλης…αλλά φίλε μου παλαιάς κοπής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλοι μου μη μασάτε ο Μανούλης, με αυτά που γράφει, καλύπτει τον πρώην σύμβουλο και φίλο του Αλογοσκούφη και τα ρίχνει πούστικα στον Τσιτουρίδη, καλώντας μάλιστα το Καραμανλή να τον αποκεφαλίσει.
Κύριε Μάνο μας,
την ξέρεις τη παρέα του Λονδίνου;
Έχεις συνεργασθεί, και σε τι επίπεδο, με τα παιδιά του κύκλου των ομολόγων;
Τη δήλωση την έκανες σε συνεργασία με τον Αλογοσκούφη ή με τα παιδιά των χρηματιστηριακών ή μήπως σε συνεννόηση με τις παραπάνω δυο πλευρές;
Ομολόγησε!!!
Αστειεύομαι δε χρειάζεται να ομολογήσεις τίποτε…είναι προ πολλού γνωστά σε πολλούς.
11.32,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο μορφωμένος άνθρωπος και να κάνεις τέτοια λάθη!!!
Δεν λέμε «παλαιάς κοπής», λάθος.
Παλαιάς κλοπής λέγεται.
Την επόμενη φορά, παρακαλώ, να το διορθώσεις.
10.44. Ενώ βλέπω ότι μάλλον συμφωνούμε έχεις μια παράξενη άποψη για τα Αγγλικά. Εγώ είπα πολύ απλά ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κάποιο κόμμα έστω μικρό και νέο που να ζητάει να γίνουν τα Αγγλικά δεύτερη επίσημη γλώσσα και δεν ήσουν ξεκάθαρος. Τι θα πει να είναι ισοδύναμες γλώσσες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα Αγγλικά σαν γλώσσα διδάσκονται στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια και είναι απόλυτα θεμιτό και φυσικό αφού είμαστε τουριστική χώρα και χρειαζόμαστε έναν κοινό τρόπο να συνενοούμαστε και όχι τον εγωϊσμό που έχουν άλλες χώρες (και η Αγγλία) που αρνούνται να μιλήσουν σε άλλη γλώσσα από την δική τους.
Το θέμα δεν είναι τι θα κερδίσουμε αν μιλάμε όλοι (και) Αγγλικά. Αλλά τι θα χάσουμε αν μειώσουμε την χρήση των Ελληνικών στην καθημερινότητά μας. Ούτως ή άλλως τα Ελληνικά αποτέλεσαν βάση για άλλες γλώσσες ενώ αποδείχθηκαν και μαθηματική γλώσσα. Αυτά τα λέω χωρίς καμία διάθεση εθνικισμού. Θεωρώ δε δουλικό, προκειμένου να έχουμε δυό τρεις δουλειές παραπάνω από τους Αγγλοαμερικανούς, να προσθέσουμε την Αγγλική σαν επίσημή μας γλώσσα, μειώνοντας την αξία και χρήση της ελληνικής. Προσφέραμε τον πολιτισμό μας και τη γλώσσα μας σε όλο τον κόσμο. Και αυτοί τα μάρμαρά μας τα έχουν και τα καμαρώνουν. Εντάξει αυτοί έχουν τα γλυπτά μας, εμείς γιατί θα πρέπει να γίνουμε οι γλύφτες τους;
11.58
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον δεν ήμουν σαφής. Εξηγούμε με δύο λόγια για να μη χαλάσουμε το ποστ:
- Όλα τα δημόσια έγραφα σε δύο γλώσσες Ελληνικά και Αγγλικά.
- Μαθήματα στα ΑΕΙ και στα Αγγλικά.
- Υποχρεωτική και προαιρετική βιβλιογραφία και στα Αγγλικά.
- Μεταπτυχιακά όλων των επιπέδων και στα Αγγλικά.
- Υποχρέωση των Υπαλλήλων να μιλούν και να συναλλάσσονται με άνεση και στα Αγγλικά.
- Σοβαρότερη διδασκαλία της Αγγλικής σε Δημοτικά και Γυμνάσια.
- Εισαγωγή μαθήματος συγκριτικής λογοτεχνίας με αντικείμενο Αγγλικά-Ελληνικά στο Γυμνάσιο.
- Παράλληλα υποχρεωτική διδασκαλία μιας άλλης ευρωπαϊκής γλώσσας – συμπεριλαμβανομένων των Τούρκικων – επί 9 χρόνια, με δικαίωμα επιλογής του μαθητή.
Αυτά μου έρχονται πρόχειρα και σε διαβεβαιώνω ότι γίνονται στη Σουηδία, τη Δανία, το Λουξεμβούργο – εδώ και 50 χρόνια – τη Φινλανδία, την Ελβετία και ενδεχομένως και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, για τις οποίες δεν είμαι σε θέση να ξέρω.
Δεν είναι τυχαίο ότι στις παραπάνω χώρες έχει υπάρξει τρομερή πρόοδος στην ανάπτυξη των εθνικών τους γλωσσών, στη παιδεία, τον πολιτισμό και την εκπαίδευση.
Δεν είμαι φιλόλογος, αλλά κοινωνιολόγος, για αυτό δεν μπαίνω σε γλωσσολογικές λεπτομέρειες που θα άξιζαν, ενδεχομένως, την προσοχή μας.
12.22 Στις παραπάνω χώρες υπάρχει ανάπτυξη των εθνικών γλωσσών τους λόγω των επίσημων Αγγλικών που μιλάνε; Πώς κολλάει αυτό; Μήπως συνδέεις διαφορετικά πράγματα; Εξήγησέ το, έχει ενδιαφέρον. Άσε που η Ελβετία και το Λουξεμβούργο, που αναφέρεις(όπως και το Βέλγιο)έχουν εκ των πραγμάτων διαφορετικές εθνότητες και άρα διαφορετικές επίσημες γλώσσες. Συγνώμη αλλά εγώ δεν είμαι ούτε καν κοινωνιολόγος και δεν μπορώ να καταλάβω πού θα εξυπηρετήσει εμένα σαν Έλληνα το διπλό έγγραφο σε ελληνικά -αγγλικά, το διπλό μάθημα στα ΑΕΙ και στα μεταπτυχιακά. Για τους Άγγλους και τους Αμερικανούς το καταλαβαίνω, θα γίνουμε ο παράδεισός τους. Για την καλύτερη διαδασκαλία των αγγλικών στα σχολεία αλλά και για την δεύτερη ξένη γλώσσα, συμφωνώ απόλυτα και θα 'θελα να υπάρχει και επιλογή εκτός από τα Τούρκικα, για τα Ρωσικά και πιο πολύ στα Κινέζικα που είναι οι ανερχόμενες παγκόσμιες δυνάμεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη μια Βασίλη δε θέλω να κουράσω, από την άλλη μου αρέσει πολύ αυτή η συζήτηση, για αυτό επέτρεψε μου να αναφέρω προσωπικό παράδειγμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γιος μου πάει στην 8η σε Ολλανδικό σχολείο- είδες ξέχασα την Ολλανδία – όπου τα μαθήματα γίνονται στα ολλανδικά και στα αγγλικά. Στην Ελλάδα παρακολούθησε τις τρεις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Σήμερα, δεν είναι ότι μιλά με άνεση 4εις γλώσσες – ξέρει και γερμανικά – αυξάνει ταχύτατα το λεξιλόγιο του και αναπτύσσει μια θαυμαστή ικανότητα αναλυτικής σκέψεις με κλειδί τη γλωσσομάθεια και φυσικά τα μαθηματικά. Η μία γλωσσική δομή ενισχύει την άλλη, δίχως να το καταλαβαίνει και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, πλέον.
Η γυναίκα μου, που είναι ψυχολόγος και δουλεύει τα τελευταία τρία χρόνια πάνω σε μια έρευνα που αφορά σε παιδιά προσχολικής ηλικίας μου λέει ότι, τα δίγλωσσα μικρά, αργούν σχετικά να μιλήσουν, αλλά σύντομα αποκτούν πιο δομημένη ικανότητα εκφοράς του λόγου και αναλυτικότερη σκέψη.
Η έρευνα συνεχίζεται…
1.23. Και μένα μου αρέσει η κουβέντα που κάνουμε, ειδικά τώρα τελευταία δεν μπορώ εύκολα να σχολιάσω κάτι από αυτά που διαβάζω κυρίως λόγω των κραυγών και του ανθρωποφάγου ύφους τους. Με αυτά που γράφεις συμφωνώ κι εγώ. Πρέπει όμως να παραδεχθείς ότι (κυρίως) εμείς σαν Έλληνες είμαστε ικανοποιητικά δίγλωσσοι. Σχεδόν όλοι οι Ευρωπαίοι μας βγάζουν το καπέλο για την γνώση (και) των Αγγλικών. Άλλες χώρες, όχι ότι δεν ξέρουν, αλλά δεν θέλουν να μιλήσουν άλλη γλώσσα. Εμείς είμαστε περισσότερο κοινωνικοί και ανοιχτοί και ειδικότερα σαν μεσογειακός λαός (και όχι βορειοευρωπαϊκός) ίσως έχουμε το ρεκόρ της γνώσης της αγγλικής γλώσσας και αυτό αναγνωρίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες από όλους. Μακάρι να μας μοιάζανε στην πολυμάθεια και άλλοι.Λόγω της τουριστικής μας υποδομής αλλά και του "φιλόξενου" που μας χαρακτηρίζει, μπορούμε να περάσουμε και σε εκμάθηση και άλλης γλώσσας. Συμφωνώ απόλυτα με την εκμάθηση και δεύτερης ξένης γλώσσας από το σχολείο, της γνώσης των αγγλικών από τις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά μέχρι εκεί. Ε, φίλε μου δεν έχουμε και την γλώσσα μας για πέταμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε λεβέντες εδώ μιλάμε για τη διγλωσσία του Μάνου και την επιχείρηση κάλυψης του φίλου του Αλογοσκούφη με τη παράλληλη καταγγελία του Τσιτουρίδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η διγλωσσία δε κάνει καλό σε κανένα, ούτε στο Μάνο… αλλά δε το ξέρει!!
ston 4.12. vale stin lista kai ton tsoxatzopoulo...gia ..ploutismo peran tou deontos..!!
ΑπάντησηΔιαγραφήego thimamai ston canada douleye se venzinadiko..!!As mas exigisei loipon...apo pou vrike tis viles sto panorama tis thes/nikis kai toso alla stin athina.
kai mi mas pei...proika tis gynaikas tou.!! alitheia me ton kolio (tyria kolios kai agno.)exei kamia sxesi? ...apla rotao apo periergeia.
Δηλαδη να τιμωρησει ο Καραμανλης τον ευατο του;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΜΑΝΟ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΟΝΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΡΙΕΤΙΑ ?
ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΟ ?
ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΙΠΟΤΑ ?
Η ΜΗΠΩΣ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ?
Ρε μάγκες, γιατί δεν λέτε ότι τα περισσότερα μέλη στα συμβούλια δεν τα έχει βάλει η κυβέρνηση; Πως πάρθηκαν οι αποφάσεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να είναι άσχετοι και τους έπιασαν κώτσους, γιατί δεν παραιτούνται για λόγους ευθιξίας; Η ηλιθιότητα δεν έχει συνέπειες; Η μήπως φταίει το χρώμα της που είναι πράσινο;
Οσα περισσότερα ψέματα, τόσο περισσότερες πιθανότητες να εξαπατηθούν οι πολίτες.
Αρπαχτικά του δημόσιου χρήματος ενωθείτε. Μπορούν να έρθουν ξανά καλύτερες μέρες!
Εμπρός στο δρόμο της ρουφιανιάς και της λάσπης που χάραξε ο καρχιμάκης...