Σ' ευχαριστούμε που γεννήθηκες κι έδωσες ζωή στα λόγια σου...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας « Σου ανήκει κάτι σ' αυτόν τον κόσμο, γι' αυτό σήκω! » Γκασσάν...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Σου ανήκει κάτι σ' αυτόν τον κόσμο, γι' αυτό σήκω!»
Γκασσάν...
Καναφάνι

Γεννήθηκες τον Απρίλη του '36 Ghassan Kanafani και πίστεψαν πως σε δολοφόνησαν...
Γεννήθηκες στην Ἄκη της αρχαίας Ελλάδας, την Ἀντιόχεια Πτολεμαΐς των Σελευκιδών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην Άκκα του Αραβικού κόσμου, στην Παλαιστίνη...
Παλαιστίνιος διανοούμενος, ηγετικό στέλεχος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (Fplp), δημοσιογράφος, συγγραφέας, σύμβουλος του Γιασέρ Αραφάτ στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και άφησε ένα ανεκτίμητο λογοτεχνικό και πολιτικό έργο, που διατηρεί την επικαιρότητα του μέχρι σήμερα, παρότι γράφτηκε πριν από δεκαετίες... [Βλέπε: Για να μην ξεχνάμε... Ghassan Kanafani].
Ο  Γκασσάν Καναφάνι δολοφονήθηκε από τους σιωνιστές (8 Ιούλη 1972) για την πολιτική κι ιδεολογική σχέση του με την Φουζάκο Σιγκενόμπου, την "Ατσάλινη Πεταλούδα" για τους δυτικούς [Βλέπε: "Αυτοκράτειρα της τρομοκρατίας"].
Ο Sayyed Hassan Nasrallah, Γενικός Γραμματέας της Χεζμπολάχ, τίμησε για τη δράση τον Kozo Okamoto, μαχητή του "Γιαπωνέζικου Κόκκινου Στρατού" και στέλεχος του "Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης" (FPLP)... [Βλέπε: Ποια Διεθνιστική Αλληλεγγύη; Όταν ο Nasrallah τιμούσε τον Okamoto].

«Δεν μπορείς να βρεις τον ήλιο μέσα σ' ένα κλειδωμένο δωμάτιο»
Γκασσάν Καναφάνι

Δεν ξεχνάμε...

Παλαιστίνη

Είναι το σπίτι μου κι ο δρόμος της...
νίκης μου.
Είναι ένα πάθος στην καρδιά μου.
Είναι μια περήφανη μελωδία στα χείλη μου.
Ξένα πρόσωπα στην κλεμμένη Γη μου,
πουλάνε τη σοδειά μου, καταλαμβάνουν το σπίτι μου.
Όμως εγώ γνωρίζω το δρόμο μου,
ο λαός μου θα επιστρέψει στο σπίτι των παππούδων του,
ο λαός μου θα επιστρέψει στη ζεστασιά της κούνιας του.
Η Παλαιστίνη είναι το σπίτι μου κι ο δρόμος για τη νίκη μου.

Σουλαϊμάν Αλ Ίσσα*

ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της Συρίας και του Αραβικού Έθνους
(μετάφραση του σχολιαστή)

«Η θύμηση του παρελθόντος μπορεί να είναι η

απαρχή επικίνδυνων διαισθητικών γνώσεων και η

παγιωμένη κοινωνία δείχνει να φοβάται τα

ανατρεπτικά περιεχόμενα της μνήμης»

Χέρμπερτ Μαρκούζε (1898 – 1979)