George Athanasios Tsoukaladakis Όλες τις υπέροχες παιδικές μου αναμνήσεις, όλα τα καλοκαίρια της εφηβείας μου τα έζησα στο εξοχικό μας σ...
Βγαίναμε στο Μάτι, κολυμπούσαμε στο Ζούμπερι, πηγαίναμε στη Ραφήνα για βόλτα το βράδυ.
Κάθε χρόνο από τη δεκαετία του 80 που αρχίζω να θυμάμαι είχαμε αγωνία για τις φωτιές. Κάθε χρόνο.
Η μεγαλύτερη αγωνία που υπήρχε όμως ήταν μην γίνει κάποιο κακό και περάσει τη Μαραθώνος η φωτιά και κάψει τα πάντα. Το Μάτι, τη Ραφήνα, το Ζούμπερι, τις δεκάδες κατασκηνώσεις του Αγίου Ανδρέα.
Χτες για πρώτη φορά, η φωτιά πέρασε και οι χειρότεροι εφιάλτες μας έγιναν πραγματικότητα.
Όχι δεν πιστεύω πως είχαμε τους δυνατότερους ανέμους των 40 χρόνων, με τίποτα.
Είχαμε όμως τον χειρότερο συντονισμό σε όλους τους τομείς. Από την πυροσβεστική μέχρι την αστυνομία και φυσικά από την ανύπαρκτη περιφέρεια.
Δυστυχώς ο ηρωισμός των ανθρώπων ειδικά των πυροσβεστών δεν φτάνει αν δεν υπάρχει κανένα σχέδιο και ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει σε συνθήκες δύσκολες και πανικού.
Ενδεικτικό πως αφήσανε τα πλοία στη Ραφήνα να βγάλουν κανονικά τον κόσμο από τα καράβια της γραμμής με αποτέλεσμα να μπλοκάρει η έξοδο για τη Μαραθώνος. Εδώ μπλοκάρει στις δύο τα ξημερώματα αν σκάσουν ταυτόχρονα δυο πλοία, δεν θα μπλοκαρε χτες;
Ευτυχώς που ιδιωτικά σκάφη τουριστών και ψαρόβαρκες πριν κουνηθεί το λιμενικό έσωναν κατά δεκάδες κατοίκους και τουρίστες, αλλιώς θα θρηνούσαμε περισσότερους νεκρούς.
Αυτά που μου στέλνανε χτες στο ίνμποξ φίλοι μου από αυτές τις περιοχές τα έβλεπα και δεν τα πίστευα. Άνθρωποι άλλοι παγιδευμένοι, άλλοι γνωρίζοντας για τους νεκρούς, άλλοι για να έχουν μια επικοινωνία, άλλοι για να μου πουν το μέγεθος της καταστροφής.
Η σημερινή εικόνα με τους δεκάδες νεκρούς είναι εικόνα βιβλικής καταστροφής, εικόνα που προκαλεί οργή και θλίψη.
Και ούτε μία παραίτηση ακόμα.
Ούτε μία.
Μα δεν εχουν ολοκληρωσει την καταστροφη πως θα παραιτηθουν ,μισες δουλειες θα; κανουν,αλωστε εχουν πληρωθη και για αλλα πραγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή