«Ριζοσπαστική αριστερά»... “Radical chic” στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας « Έχουμε την ελευθερία της σκέψης. Τώρα χρειαζόμαστε τη...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Έχουμε την ελευθερία της σκέψης.

Τώρα χρειαζόμαστε τη...
σκέψη.»

Καρλ Κράους

«Ριζοσπαστική αριστερά»... κοσμοπολίτες επαναστάτες, επαναστατημένοι αστοί, διανοούμενοι των σαλονιών, δικαιωματικοί, αντιεθνικιστές κι "αντιφασίστες.
Ποιοι τέλος πάντων είναι οι επονομαζόμενοι “Radical chic”, το ισχυρό όπλο του ιμπεριαλισμού;
Ο όρος “Radical chic” σχηματίζεται από την αγγλική λέξη “radical” – “ριζοσπαστικό” με την έννοια της ακτιβίστικης έντασης και των πολιτικών στόχων – κι από τη γαλλική “chic”, “εκλεπτυσμένο”. Το Oxford Dictionary προσδιορίζει πως πρόκειται για «επίδειξη», μέσα στη μόδα, με ιδέες και οράματα «ριζοσπαστικά κι αριστερά».

Η μόδα του ριζοσπαστισμού
Υποδεικνύει: αυτόν ή αυτούς που για τη μόδα ή την εξυπηρέτηση τους διακηρύσσουν κι επαγγέλλονται αντικομφορμιστικές ιδέες και ριζοσπαστικές πολιτικές τάσεις με ελευθεριακό περιεχόμενο, που συγκινούν.

Εμμονές, ιδεοληψίες, χόμπυ, συμπεριφορές των “Radical chic”

Μορφωμένοι σε γνωστά ιδρύματα κυρίως ιδιωτικά, αναμφισβήτητα εύποροι (εργολάβοι, πανεπιστημιακοί, επιχειρηματίες).

Αγνωστικιστές που αναζητούν τη δική τους πνευματικότητα μέσα από ένα μακρύ ταξίδι, για παράδειγμα στην Ινδία.

Λάτρεις της κομψότητας σε όλες τις εκφάνσεις της, ακόμη κι αυτής της επιμελώς ατημέλητης κομψότητας, εκκεντρικοί στο ντύσιμο (με ακριβές μεταξωτές γραβάτες γραβάτες, χωρίς γραβάτες με κομψά πουκάμισα, παντελόνια με έντονα κίτρινα, πράσινα, κόκκινα χρώματα).

Κυριευμένοι από τη γοητεία του εξωτικού και με εμμονές στη συμπεριφορά και ιδεολογικά κλισέ όπως: το φαγητό, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τον κινηματογράφο.

Παθιασμένοι με τα προσωπικά δικαιώματα (γκέι, λεσβιών, αυτοπροσδιορισμού, ελευθεριακή σχέση με τα ναρκωτικά, τη φιλοζωία, φιλανθρωπία, κοινωνική αλληλεγγύη) -με αποστροφή ή αγνόηση προς τα κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργατών.

Η διατροφή, το φαγητό είναι ένα από τα πράγματα που περιγράφουν καλύτερα τη ριζοσπαστική συμπεριφορά τους (χορτοφαγία, vegan διατροφή, ανατολικές κουζίνες), που ικανοποιεί την ανάγκη για ελιτισμό και ταυτόχρονα καλύπτει αυτή την «αίσθηση ενοχής» προς τα ασθενέστερα και λιγότερο εύπορα τμήματα του πληθυσμού.

Σύμβολά τους σήμερα ο Τσε, οι αμερικανοσιωνιστές Πεσμεργκά που κοσμούν όλα τα περιοδικά Lifestyle των αριστοκρατικών σαλονιών, τα Gay Pride, οι πολύχρωμες επαναστάσεις, η "αραβική άνοιξη", οι ΜΚΟ κι οι "ανθρωπιστικές οργανώσεις" όπως η Διεθνής Αμνηστία, τα Λευκά Κράνη κ.α. Πάνω από όλα είναι υπέρμαχοι κι υπερασπιστές της Ειρήνης.

Οο “Radical chic” έχουν διαφορετικές αποχρώσεις ορισμού ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή προέλευσης. Ο κοινός παρονομαστής τους (εκτός από την αγοραστική τους δύναμη) παραμένει πάντα η πολιτική ταυτότητα συνεχών αναφορών στον Μαρξ (στην Ευρώπη και στον Γκράμσι), μαζί με μια βαθιά, εγγενή αντίφαση: να δείξουν στον εαυτό του και στους συνομιλητές τους πως είναι μαρξιστές, αλλά ταυτόχρονα να τονίσουν, να επισημάνουν ως διαφοροποίηση, πως ενεργούν με ηθική, είναι αβλαβείς και συμπονούν τον περίγυρό τους.

Βρίσκονται παντού, έχουν κατακτήσει σαλόνια και κυβερνήσεις σ' ολόκληρο τον κόσμο.

Αμερική: στη Βραζιλία υποδεικνύονται με τον όρο Esquerda festiva (γιορτινή αριστερά), στη Χιλή Red set, σε συνάρτηση με την έκφραση jet-set, στις ΗΠΑ, εκτός από Radical Chic και η φινετσάτη ονομασία Limousine liberal (Φιλελεύθερη Λιμουζίνα).
Ευρώπη: στη Γαλλία τους αποκαλούν BoBo ή Bourgeois-bohème, στη Γερμανία γίνονται Salonbolschewist (Μπολσεβίκοι των σαλονιών), στην Ιταλία Toskana-Fraction (αριστεροί βουλευτές με πάθος για βίλες στην Chianti), στη Νορβηγία Radikal eleganse, συνυφασμένο με πολυτελή διατροφή και κρασί, στην Αγγλία Champagne socialist (σοσιαλιστική σαμπάνια), στην Ιρλανδία Smoked salmon socialist (σοσιαλιστικός καπνιστός σολομός), στην Πορτογαλία όπως και στην Ισπανία η βάση είναι το χαβιάρι Esquerda caviar και Izquierda caviar, στη Σουηδία και στην Ολλανδία η βάση είναι το κρασί Champagnevänster ή  Rödvinsvänster (αριστερό κόκκινο κρασί) κι αντιστοίχως Chardonnay socialist.
Στην πατρίδα μας η κοσμοπολίτική αριστερά περικλύει μεγάλο εύρος: δικαιωματική, αντιρατσιστική, ανανεωτική, αντιεθνικιστική, μεταρρυθμιστική, αριστερά των ανοικτών συνόρων και του αλληλέγγυου ακτιβισμού. Κοινώς η αριστερά των σαλονιών.
Γιατί αυτός ο μακρύς "πρόλογος";
Η Συρία βραχυκύκλωσε αυτή την ιμπεριαλιστική αριστερά. Τόσο η ευρωπαϊκή κοσμοπολίτικη αριστερά, όσο κι η παραδοσιακή, η καθεστηκυία αριστερά ξεγυμνώθηκαν. Η Συρία βρέθηκε ένοχη γιατί δεν γονάτισε, αντιστάθηκε και δεν υπέκυψε στη νέα παγκόσμια τάξη, την ελεύθερη αγορά, το υπερεθνικό κεφάλαιο.

Φθάσαμε στην τελευταία πυραυλική επίθεση των ΗΠΑ - Γαλλίας - Αγγλίας και ανασύρθηκε αυτή η "αριστερά" να καλύψει ότι δεν μπορούσε πλέον η δεξιά και τα ΜΜΕ.

"Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Με το λαό της Συρίας εναντίον του Άσαντ.

Αντικαπιταλιστική αριστερά"

Αυτή η αριστερά του "όχι στον πόλεμο" που δηλώνει αντικαπιταλιστική κι αντιιμπεριαλιστική είναι το άλλοθι του ιμπεριαλισμού.
Αν στο παρακάτω "κάλεσμα" των "αριστερών" ελληνικών οργανώσεων δεν συναντάς ούτε καν τη λέξη "Συρία" (άραγε η ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον ποιας χώρας έγινε;), τι μπορεί να σημαίνει;
Τι μπορεί να σημαίνει το αόριστο: "νέα σφαγή των λαών:";
Μήπως αυτές οι οργανώσεις και κόμματα της "αριστεράς" δεν γνωρίζουν πως οι ιμπεριαλιστές κτύπησαν συγκεκριμένη χώρα (Συρία), ότι η Συρία έχει πολιτική ηγεσία εκλεγμένη και πρόεδρο τον Άσαντ, νόμιμη κυβέρνηση με τη συμμετοχή των δύο κομμουνιστικών κομμάτων;
Κάλεσμα συγκέντρωσης έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία:-Έχουμε υποχρέωση να ανταποκριθούμε. Υπάρχει πλεόν ορατός κίνδυνος. Μόνο οι λαοί μπορούν να σταματήσουν αυτό το μακελειό που ετοιμάζουν.
"Όταν ο πόλεμος μας χτυπά την πόρτα, κάνεις δεν μπορεί να σιωπά.
Όλοι την Παρασκευή 13 Απρίλη στις 6:00 το απόγευμα, στην Αμερικανική πρεσβεία, στην αντιπολεμική συγκέντρωση, για να καταγγείλουμε τους ιμπεριαλιστές που ετοιμάζουν νέα σφαγή των λαών:
• ΌΧΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΕΜΒΆΣΕΙΣ
• ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ
• ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΉ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
• ΈΞΩ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ
• ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Ή ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΣΟΥΔΑΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΒΆΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ
• ΝΑΙ ΣΤΗ ΦΙΛΊΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Στη συγκέντρωση καλούν:
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό", ΛΑΕ, ΟΚΔΕ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ..."
Κάθε εξήγηση κι ερμηνεία θα ήταν χρήσιμη...
Το ΚΚΕ, επίσης,  δηλαδή η καθεστηκυία αριστερά που παλεύει κι αυτή για την ειρήνη κι ενάντια στον ιμπεριαλισμό σε ποιον λαό απευθύνεται και προσφέρει αλληλεγγύη; Δεν γνωρίζει πως ο λαός της Συρίας έχει και εκλεγμένη πολιτική εξουσία; Δεν γνωρίζει πως ο λαός της Συρίας εξέλεξε δημοκρατικά πολιτικά κόμματα στη βουλή και το αδελφό Κομμουνιστικό Κόμμα Συρίας συμμετέχει στην κυβέρνηση Άσαντ; Γιατί τα τελευταία δύο χρόνια πήραν τη θέση των "ισαποστάκηδων";
Γνωρίζουν στο ΚΚΕ καλύτερα από τους Σύρους κομμουνιστές πως θα πρέπει να σταθούν απέναντι στην ιμπεριαλιστική επίθεση που δέχονται επτά ολόκληρα χρόνια στην πατρίδα τους;
Αυτή η "αριστερά" στην Ελλάδα γιατί δεν έκανε ΟΥΤΕ μία (1) εκδήλωση αλληλεγγύης στη Συρία των Σελευκιδών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στα επτά (7) χρόνια ιμπεριαλιστικής επίθεσης;

Νομιμοποιούν τα σύμβολα των δολοφόνων τζιχαντιστών... χωρίς ντροπή!

 Αμέτρητες οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους "πρόσφυγες" από τη Συρία -κουβάλησαν ως και το πάπα με τον Βαρθολομαίο-, τους Νατοϊκούς φονιάδες του FSA που ανέμιζαν τις σημαίες των φονιάδων αποκεφαλιστών του Συριακού λαού κι έχουν κατακλύσει την πατρίδα μας!
Μόνον μία (1) δημόσια εκδήλωση συμπαράστασης για τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με τη Συρία πραγματοποιήθηκε: 19 Δεκέμβρη 2012 (Η Μεσόγειος φλέγεται! - Μεσόγειος θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας), από το "Λαϊκό Κίνημα" με πρόεδρο το νομικό Δημήτρη Καραμήτσα.
«Καλή αντάμωση στα γουναράδικα»...

 Οι Μαρξιστές Ασαντιστές της Συρίας με εμπλοκή στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις... δεν είναι της "αρεσκείας" για την ευρωπαϊκή "αριστερά"...

Οι μαχητές της "αραβικής άνοιξης", οι εκδημοκρατιστές της Συρίας, οι φονιάδες αποκεφαλιστές μισθοφόροι από 85 χώρες στο έλεος του χασάπη Άσαντ... θαυμάζονται από την ευρωπαϊκή "αριστερά"...

Το Κίνημα Ειρήνης κι η μετατροπή του σε εργαλείο του υπερεθνικού κεφαλαίου μέσω της "δικαιωματικής αριστεράς"
Από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι την πτώση του τείχους του Βερολίνου ο προσανατολισμός των "Κινημάτων Ειρήνης" ήταν αντιιμπεριαλιστικός χωρίς καμία αμφιβολία. Πάντα στο πλευρό των λαών που δεχόταν την ιμπεριαλιστική επίθεση, υποστηρίζοντας τις σοσιαλιστικές χώρες, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τις κυβερνήσεις χωρών που δεχόταν την ιμπεριαλιστική καταπίεση.
Όταν οι ΗΠΑ επιτέθηκαν στην Κορέα, την Κούβα και το Βιετνάμ, τα κινήματα ειρήνης υποστήριξαν και πραγματοποίησαν μεγαλειώδεις μαζικές κινητοποιήσεις υπέρ του Κιμ Ιλ Σούνγκ, του Φιδέλ Κάστρα, του Χο Τσι Μινχ, γνωρίζοντας πολύ καλά ποιος είναι ο εχθρός.
Το τέλος αυτής της "φάσης", της περιόδου του ειρηνιστικού κινήματος, περάσαμε στην εποχή των "ούτε-ούτε" και στις πολύχρωμες σημαίες με το "ουράνιο τόξο". Ούτε με το ΝΑΤΟ, ούτε με τον Μιλόσεβιτς, ούτε με τις ΗΠΑ, ούτε με τον Σαντάμ Χουσείν, ούτε με το Ισραήλ, ούτε με την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Διανύουμε την περίοδο όπου το "ειρηνιστικό κίνημα" θέτει σε πρώτη γραμμή μάχης την απόλυτη "μη βία". Μπαίνουν στην ίδια μοίρα οι βόμβες των ιμπεριαλιστών κι οι καταπιεζόμενοι λαοί.

Η επόμενη φάση είναι αυτή της υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων.

Τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, τα δικαιώματα των ζώων, οι πολύχρωμες επαναστάσεις, η "αραβική άνοιξη", το φεμινιστικό κίνημα απελευθέρωσης και πάει λέγοντας...
Όταν σήμερα πιπιλίζεις ανέξοδα κι επαναστατικά την καραμέλα της "ειρήνης", του "ιμπεριαλισμού", γενικά κι αόριστα "των λαών", ουσιαστικά μετατρέπεσαι σε ένα εργαλείο του υπερεθνικού κεφαλαίου.
Όταν βρεθείς απέναντι στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Συρίας -βρεθήκαμε και συζητήσαμε στη Δαμασκό- και θέσεις τα ζητήματα ειρήνης, λαών, "ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων", ταξικής πάλης κι άλλες τέτοιες ανοησίες -σίγουρα ανοησίες γι' αυτούς που πολεμούν επτά ολόκληρα χρόνια τον ιμπεριαλισμό και τους λακέδες τους με το όπλο στο χέρι-, σε κοιτούν παράξενα και σου απαντούν με την εξής "απλοϊκή" ερώτηση: «Σύντροφοι... χωρίς πατρίδα για ποια ταξική πάλη και σοσιαλισμό συζητάμε;»
Η δεξιά απαξιώθηκε και δεν είναι πλέον χρήσιμη στο υπερεθνικό κεφάλαιο, για ρόλους πρωτοκαθεδρίας.
Η ακροδεξιά υπάρχει ως μοχλός-εργαλείο για την δημιουργία "αντιφασισμού", απόντος του φασισμού. Χρειάζεται σήμερα ο ιμπεριαλισμός, η παγκοσμιοποίηση, το υπερεθνικό κεφάλαιο τον φασισμό, όταν διαθέτει τις τράπεζες, το θεοποιημένο "ευρώ", το δημόσιο χρέος, αριστερές και δεξιές κυβερνήσεις που λειτουργούν ως υπάλληλοι του χρηματοπιστωτικού συστήματος;
Στην αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της (κυβερνητική, μεταρρυθμιστική, ανανεωτική, καθεστηκυία, εξωκοινοβουλευτική, δικαιωματική...) δεν κυκλοφορούν σκέψεις αλλά εκδίδονται "θέσεις" κατά το δοκούν για να δημιουργούν δήθεν "διαφοροποιήσεις" μεταξύ της πληθώρας των αριστερών κομμάτων κι οργανώσεων και να επιβεβαιώνουν τις ηγεσίες. Ηγεσίες που είναι ζητούμενο η κατεύθυνση απ' όπου εκπορεύονται οι αποφάσεις τους και προσομοιάζουν με μουφτήδες «καθοδηγούμενους από το θεό».

Ευρηματικό το σκωπτικό σχόλιο του Panagiotis Karystinos (via Darío García): ΚΟΥΒΑΝΕΖΙΚΕ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΕ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΙΑ!!! ΟΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ, ΤΩΡΑ!

Οι ιμπεριαλιστές στέλνουν βόμβες στη Συρία κι η Κούβα στέλνει χιλιάδες γιατρούς και τόνους φαρμάκων κι εμβολίων στη Συρία του δικτάτορα Άσαντ, ενώ η "αριστερά" χτενίζεται για τους πολλούς ιμπεριαλισμούς στην περιοχή αναζητώντας "ειρήνη". Το "αριστερό" καθήκον επιτεύχθηκε! Λέτε το Κουβανέζικο κεφάλαιο να εισήλθε κι αυτό στις "ενδοιμπεριαλιστικές" αντιθέσεις στη Συρία;
Ποτέ δεν εγκατέλειψε η Κούβα τη Φιδέλ τη Συρία: Η Κούβα σπάει το φονικό εμπάργκο εναντίον του λαού της Συρίας Οφειλόμενος σεβασμός στους "δικτάτορες" και τα "δικτατορικά" καθεστώτα!

Σήμερα οι "αριστερές" ηγεσίες θέλουν τον "αριστερό" να μην σκέφτεται. Όταν σκέφτεται γίνεται προβληματικός. Κι η σκέψη εξαρτάται από τις πληροφορίες που τόσο αυτές των ηγεσιών όσο κι αυτές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ παράγουν το ίδιο προϊόν.
Αυτή η "αριστερά" δικαίως ανησυχεί για το μέλλον του λαού της Συρίας. Μόνον που ο λαός της Συρίας, αν του επιτρέπει αυτή η "αριστερά", επιλέγει αυτός τους ηγέτες του και δεν αναμένει νουθεσίες: Η "αριστερά" του Στέιτ Ντιπάρτμεντ κι ούτε ένα... αγριολούλουδο!
Αυτή η "αριστερά", όπλο του υπερεθνικού κεφαλαίου είναι σήμερα ο ταξικός αντίπαλος των εργαζομένων κι αν δεν ηττηθεί, αν επικρατήσει το αφήγημα "ας αφήσουμε κατά μέρος τι μας χωρίζει", θα προδοθούν ξανά οι λαοί. Ας μην ξεχνάμε πόσα χρόνια χρειάσθηκαν για την "αποκατάσταση" του Πρωτοκαπετάνιου Άρη!
Όποιος σήμερα στρέφει αλλού το πρόσωπό του, θα κριθεί από την ιστορία: Ένας λαός, ένα Έθνος... σήμανε και το τέλος της καθεστηκυίας "αριστεράς"!

«Η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε. Επειδή ο λαός δεν συμφωνεί,

πρέπει να διορίσουμε έναν καινούριο λαό!»

Μπέρτολτ Μπρεχτ