"Αίμα της Ελλάδας"...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας Ένα σπιρτόξυλο για...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

Ένα σπιρτόξυλο για...
πέννα
αίμα χυμένο στο πάτωμα για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί.
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
Παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω
στην Ελλάδα

Αλέκος Παναγούλης

Κάποιοι οφείλουν, έχουν καθήκον να θυμίζουν εκείνη την άγνωστη ιστοριογραφία. Να θυμίζουν εκείνα τα ιστορικά γεγονότα που έχουν μετατραπεί σε εφιάλτες για τους προσκυνημένουυς κι υποταγμένους. Έτσι οι εκδόσεις Παπαζήση μας πρόσφεραν ένα τεράστιας αξίας βιβλίο-ντοκουμέντο, άγνωστο στην πατρίδα μας αν κι είχε εκδοθεί το 1969 στη Γαλλία.

Ο Γάλλος νομικός και συγγραφέας του βιβλίου, ο Denis Lnglois, τα λέει όλα στον τίτλο του έργου: "Το αίμα της Ελλάδας" [Panagoulis, le sang de la Grèce, 1969]!

Είναι ο Παναγούλης το "αίμα της Ελλάδας" που έκανε πράξη το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος: "Η τήρηση των διατάξεων του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων...".

Aυτή η εκδοτική προσπάθεια με ένα λιτό, αλλά γεμάτο ψυχή πρόλογο από τον Στάθη Παναγούλη, έρχεται ακριβώς την ώρα που στην πατρίδα μας δεν τηρείται το Σύνταγμα, όπως έχει ομολογήσει δημόσια ο σημερινός πρόεδρος δημοκρατίας Παυλόπουλος. Ίσως γι' αυτό και αυτό το υπέροχο πατριωτικό και γεμάτο Ελλάδα βιβλίο, αν και παρουσιάστηκε πρόσφατα δεν επέτρεψε στη "δημοσιογραφία" και τα ΜΜΕ να του δώσουν την παραμικρή σημασία, λες κι αυτό εμποδίζει τις ανατρεπτικές ιδέες που τρομοκρατούνται από το "Αίμα της Ελλάδας".

Τίποτε δεν σβήνει, απλά κρύβεται, αποσύρεται υπομονετικά με άσβεστη φλόγα μέχρι να βρεθεί μια χαραμάδα στο χρόνο και τότε ετούτοι οι ήρωες, σαν τον Αλέκο, μοιάζουν με αστραπή που καβαλάει μια μικρή ανήμπορη στιγμή μας κι ανάβουν το φως για τον Αγώνα.

Ο συγγραφέας, γνωστός μαχητής για τους αγώνες των λαών -συμπέσαμε στο "Ίδρυμα Λέλιο Μπάσο, δικαστήριο των Λαών"-, το 1969 έκλεινε έτσι το βιβλίο: "...δεν θα εμποδίσουν το παράδειγμά του να διεγείρει αυτήν την Αντίσταση που θα χτίσει την Ελλάδα του αύριο". Σήμερα έχουμε υποταγμένη την πατρίδα για ακόμη μια φορά. Τη θέση της χούντας και των τανκ έχει το υπερεθνικό νόμισμα, η "ελεύθερη αγορά", που αρέσκονται δεξιοί κι "αριστεροί".

Ο Στάθης Παναγούλης, σήμερα βουλευτής [άραγε δεν το γνωρίζουν τα ΜΜΕ κι οι "δημοσιογράφοι", ή σε διατεταγμένη υπηρεσία προσπαθούν να να μην ακούγεται η φωνή του], φέρνει μεγάλο φορτίο και βαρύ στις πλάτες του και το κατανοεί ο καθένας στον πρόλογο του βιβλίου.

Άλλωστε, όταν οι σημερινοί κοσμοπολίτες της "αριστεράς" πανηγύριζαν τότε για τη φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη και αναζητούσαν "αντιδικτατορικό" αγώνα μαζί με τον Γκλύξμπουργκ, ο Στάθης τρόχιζε τους αριθμούς των όπλων -στην Ιταλία, στο σπίτι του Δημήτρη Μ., αν δεν κάνω λάθος Στάθη...- κι έμπαινε παράνομα στην Ελλάδα των συνταγματαρχών για την οργάνωση της Αντίστασης στην αμερικανοφασιστική χούντα.

Οι εκδόσεις Παπαζήση μ' αυτό το βιβλίο μας φέρνουν σαν λαό μπροστά στις ευθύνες μας. Ένας λαός αντιμέτωπος με την Ιστορία του, τους αγώνες του, τον Ήρωα Αλέκο... "Το αίμα της Ελλάδας".

"Οι αναμνήσεις μας είναι η δύναμή μας.

Ας μην αφήσουμε ποτέ να σβηστούν από τη μνήμη

οι ηρωικοί σταθμοί της Ιστορίας μας

κι όταν η νύχτα επιχειρεί να ξανάρθει

εμείς ας βάλουμε φωτιά στις μεγάλες επετείους,

όπως θα ανάβαμε πυρσούς"

Βίκτωρ Ουγκό, από γράμμα στον Λουί Μπλανκ (1877)

Denis Langlois, Αλέκος Παναγούλης, το αίμα της Ελλάδας, Μετάφραση: Νεκταρία Θωμαδάκη - Στέλλα Χαριτοπούλου, Αθήνα, Παπαζήσης, 2017.

Περιγραφή: 

Στις 13 Αυγούστου 1968, μαθεύτηκε ότι ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος, αρχηγός της στρατιωτικής χούντας που βρισκόταν στην εξουσία στην Ελλάδα, γλίτωσε από μία βομβιστική επίθεση: ο δράστης, Αλέκος Παναγούλης, αξιωματικός που είχε λιποτακτήσει από τον ελληνικό στρατό εξαιτίας του πραξικοπήματος, συνελήφθη. Έτσι, άρχισε «Η υπόθεση Παναγούλη»: γρήγορα, στα μάτια όλου του κόσμου συγχεόταν με μία «υπόθεση» πολύ πιο τεράστια: αυτή του αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στη δικτατορία.
Ο Denis Langlois, δικηγόρος, απεσταλμένος ως παρατηρητής από τον Σύνδεσμο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για να παρευρεθεί στη δίκη του Παναγούλη, μπόρεσε να εξετάσει την υπόθεση λεπτομερώς: από μέρα σε μέρα, οι δηλώσεις της αστυνομίας, αυτές των Συνταγματαρχών που βρίσκονταν στην εξουσία, οι αντιθέσεις της προανάκρισης, μετά η απίθανη κωμωδία της δίκης, περιγεγραμμένη ψυχρά και με μεγάλη ακρίβεια, μας δίνουν την ευκαιρία να καταλάβουμε σε βάθος, καλύτερα από οποιαδήποτε γενική θεώρηση, την αληθινή φύση της αστυνομικής δικτατορίας που βαραίνει τον ελληνικό λαό. Και, μέσω της φωνής του βασανισμένου Παναγούλη που αντιμετωπίζει άφοβα τους δικαστές του, καταδικασμένος σε θανατική ποινή που κανείς δεν τολμά να εκτελέσει, είναι η ελληνική αντίσταση που εκφράζει την ελπίδα της.